-دابی چای دوست داشت! دابی چایی بیشتر ریخت! دابی قهوه نریخت!

صدای اعتراض قهوه خور ها بلند شد، مگه میشد فال قهوه رو با فال تفاله چایی مقایسه کرد؟ اصلا امکان نداشت!
اما دابی در هر صورت از پر کردن فنجون ها با قهوه امتناع کرد، کل کلاس و چایی لب دوز داد و قوری قهوه به دست، از دست قهوه خور ها به بیرون کلاس فرار کرد!

بیرون کلاس هنوز صدای اعتراض و غُر زدن ها میومد ولی این برای دابی اهمیتی نداشت!
-دابی دروغ گفت! دابی قهوه خعلللی دوس داشت! دابی الان یه قوری بزرگ قهوه واسه خود خودش داشت!

دابی همینطور که قوری داغ قهوه رو محکم توی بغلش میفشرد و قربون صدقه اش میرفت وارد اتاق خالی ای شد تا با آرامش تمام، قهوه ی داغ و تازه دم کشیده اش رو بنوشه.
اتاق کاملا خالی بود! خالیِ خالی! جای رکسان هم توی پست خالی!
بله اون اتاق، اتاق رکسان خالی بود! اتاق استاد رکسان واسه این خالی بود که وجود هر گونه شۓ داخل اتاق میتونست باعث ترس شه و این اصلا مورد علاقه ی رکسان نبود!
البته واسه ی دابی هم مهم نبود که اتاق، اتاق کی باشه!
پس همینطور فنجون فنجون قهوه بود که پر میشد و خالی، تا اینکه دابی به شدت باد کرد و تلو تلو خوران با به بغل کشیدن قوری و رقص باله زنان از اتاق بیرون رفت.
مدتی بعد پروفسور خالی که خسته و کوفته از کلاس بر میگشت، با احتیاط و چهار چشمی نگاه کردن به دور ورش وارد اتاق شد.
-جیغغغغغغغغ...

یک فنجون قهوه خالی وسط اتاق به هیچ عنوان چیزی نبود که بشه ازش ترسید ولی رکسان... ترسید!
رکسان اینقدر جیغ کشید و جیغ کشید و جیغ کشید تا همون جا، جان به موشک آفرین، تسلیم این دنیای ترسناک شد و به سوی آسمان های خالی و عاری از ترس پرواز کرد.

جیغ های رنگا و رنگ رکسان که تا دشت های دور دست هاگوارتز هم میرسید و کلاغ ها رو از روی درخت های جنگل ممنوعه فراری میداد، نزدیک ترین کلاس درس هاگوارتز رو هم کنجکاو کرده بود که چه اتفاقی میتونه افتاده باشه!

جادو آموزههای کلاس سر کادوگان که تازه به بخش آخر فال خود رسیده بودن، خوش حال از اینکه اتفاق مهمی افتاده و میتونن از کلاس جیم بزنن فنجون ها رو رها کردن و به سمت منبع صدا حرکت کردن!

-صبر کنید همرزمان!

سرکادوگان ضربه ای به تابلو زد، دستگیره ای قیژ قیژ کنان رو کشید، و همانند شوالیه ای زره پوش سوار بر رخشی کوتوله از تابلو خارج شد و بعد، شمشیرش بیرون کشید و رو به بچه ها کرد.
-حالا بریم همرزمان، حملههه...

دقایقی بعد, منطقه ی قرنطینه شده ی فوت استاد رکسان خالی

دور تا دور اتاق و ورودی و خروجی اتاق خالی، نوار های زردی کشیده شده بود و کارآگاه هایی دستکش به دست و ذربین به چشم دنبال تار مو میگشتن.
بعد از مدتی کادوگان فنجون به دست از اتاق بیرون اومد و رو به کاراگاه ها گفت:
-فنجون خالی، روی قالی، بغل بخاری... متاسفانه، ته مونده های قهوه ی داخل فنجون به من گفتن که چه اتفاقی افتاده!
هر استاد پیشگویی دیگه میتونه این رو بفهمه!

سرکادوگان فنجون قهوه رو بالا گرفت و به ته مونده ی قهوه ی داخلش اشاره کرد!
-همرزمااان! همه ی شما میدونید این فنجون چی میگه!

هنرجو های پیشگویی سرکادوگان که به تازگی از کلاس پیشگویی بیرون اومده بودن ژست های مغرور به خودشون گرفتن و ابراز نظر کردن!
-یه قلب ته فنجونه، یعنی سکته قلبی...
-نه نه، اون بیشتر شبیه یه... یه حیونه! یه حیون وحشی پروفسور خالی رو کشته!
-این که بیشتر شبیه... شبیه کرونااااست!

ملت جیغ و فریاد کشون صحنه رو ترک کردن و به سمت دستشویی ها هجوم بردن تا دست هاشون و به مدت یک دقیقه با آب و صابون بشورن.(مهم ترین اصل برای جلوگیری از سرایت ویروس کرونا رعایت بهداشت شخصی است، نکته اموزنده پست! )

کادوگان که فنجون توی دستش همراه با خودش خشک شده بود سری از روی تأسف تکون داد و راهی تابلوی اتاقش شد.
-این فنجون فقط میگفت بعد از استفاده من و بشورین، بیچاره رکسان، از شستن هم میترسید!

- خیله خب! خیله خب هل نده گرگ قلچماق! هل نده خودم می‌نویسم!

کادوگان به صورت کاملاً خود جوش و از روی میل قلبی خود، سر وقت تکالیف هاگوارتزش رفت. او که سر هیچ کدام از کلاس‌ها حاضر نشده بود، وسط زمین تابلویش نشست و مشق‌هایش را که فنریر گری بک برایش آورده بود را دور و بر خودش پهن کرد تا به روش پسندیده‌ی «ده بیست سی چهل» یکی را برگزیده و ماستمال کند که چشمش به نام استاد معجون سازی افتاد!
- کریچر؟ به به این یکی خوراکه، کریچر رو که خودمون بزرگ کردیم! الان یه چیزی می‌نویسیم که حال کنه سی بده!

این را گفت و طومار مشق معجون سازی را جلو کشید، قلم پرش را جلوی دهانش گرفت،
-خاااااااااا

تف! تف گنده‌ای روی قلم پر انداخت و شروع به نوشتن کرد:

- با نام مرلین کبیر و ذکر یاد ارباب ریگولوس شهید و سایر شهدای هاگوارتز، این تکلیف را آغاز می‌کنیم. در ابتدا سلام و درود می‌فرستیم به تربت پاک ارباب ریگولوس در گور آرامیده و ارواح همیشه ناشاد شادروان مرحومه‌ی مکرمه بانو بلک و کلیه‌ی خاندان مطهر...

که یک دفعه در اتاق چهارطاق باز شد و شتلق به دیوار چسبید. کادوگان سرش را از روی کاغذ پوستی‌اش بلند کرد و با کریچر وایتکس به دست چشم در چشم شد. چشمان کریچر از شدت خشم شبیه دو عدد سرخگون شده بودند و لرزش پره‌های بینی اش، به کادوگان این پیام را می‌دادند که تابلوش پاره است!
- کریچر! هم‌رزم قدیمی و صمیمی خودم! جن بو داده شدی، همین الان داشتم مشقات رو می‌نوشتم!

کریچر که بر خلاف امید واهی کادوگان، کوچکترین تغییری در قیافه‌اش حاصل نشده بود، با حرص جواب داد:
- کادوگان تکلیف رو انداخت جلوی اسب کوتوله خورد! تکلیف تو سر کادوگان خورد! کریچر دیگه هر چی از دست مرد زره پوش کشید بس بود!
- زیاد رو فرم به نظر نمیای هم‌رزم، بیا بشین برات قصه‌ی نبرد و دلاوری بگم روحت شاد شه!
- تو روحت کادوگان! روح کریچر فقط با انتقام از تک تک دانش‌آموزان بی تربیتی که وسط کلاس کریچر رفت، شاد شد!
- تو رو به گلوی نیمه بریده‌ی نیک بی سر، رو تابلوی من وایتکس نریز!

کریچر که جوکر وار قهقهه می‌زد، به نشان اسلیترین در قسمت وفاداری‌هایش اشاره کرد، و قوطی وایتکس را کنار گذاشت.
- وایتکس مال اون بچه سوسول‌ها تازه واردها بود که کلاس کریچر رو پیچ زد رفت به جاش آب کدو حلوایی خورد...
-

کریچر به جای وایتکس، تبر را بلند کرد.

- کادوگان که خیر سرش این‌همه سال کریچر ریخت نحثش رو شناخت و پدر کریچر رو هر دفعه سر هاگوارتز و کوییدیچ درآورد و مادر سیریوس رو به عزای کریچر نشوند و حالا زحمت نکشید خودش و اسب خیگی‌اش رو حتی به کلاس آورد، باید سرش رو با تبر از بدن جدا کرد!
- به گلوی نیک بی سر نمی‌کنی، تو رو به خون ریخته بارون خون آلود رحم کن!
- رحم ایله یخدی!

کریچر تبر به دست و غووووودااا گویان دور اتاق می‌چرخید و کادوگان را از این تابلو به دنبال می‌کرد. چند بار تبرش را دقیقاً بیخ زره کادوگان فرود آورد و پنج شیش تایی تابلوی اعلا را جر واجر کرد.

- غلط کردم، میام! به مرلین قسم همه‌ی کلاس های بعدی رو میام!
- دیگه غلط رو خورد هم فایده نداشت، کریچر وقتی خوب فکر دید بمیری بهتر بود!
- همه‌ی کلاس‌های بعدی رو میام هر کاری هم بگی می‌کنم!

کریچر اندکی به فکر رفت و با انگشتان لاغر پنجه مانندش، سر کچلش را خاراند.

جلسه‌ی بعدی کلاس کریچر

این حضور صد در صدی همه‌ی دانش آموزان در یک کلاس هاگوارتز تا به حال بی سابقه بود! دانش آموزان که عده‌ی قابل توجهی از آنها به تازگی از درمانگاه هاگوارتز (اکثراً به علت سوختگی و مسمومیت با وایتکس) مرخص شده بودند، همه‌گی صاف و منظم نشسته بودند و همه‌ی نیمکت های کلاس را پر کرده بودند!
کریچر بعد از مقدمه‌ی همیشگی شروع کلاسش که حدود چهل و پنج دقیقه سلام و درود فرستادن به ارباب ریگولوس و جد و آبادش بود، بلاخره سر موضوع این جلسه رفت. همه‌ی دانش آموزان هنوز سر کلاس حاضر بودند و با دقت گوش می‌دادند. کریچر لبخندی زد و گفت:
-درس امروز در رابطه با وایتکس و استفاده آن در معجون سازی بود! خود کریچر هم هنوز درست و حسابی پتانسیل وایتکس در معجون را به طور کامل کشف نکرده ولی شوالیه‌ی قد کوتاه داوطلب شد تا هر چی کریچر امروز پخت رو امتحان کرد!

- ای بابا! همینجا گذاشته بودیمش. پس کجاست؟
- پس دانش آموز این جا بود!

آلکتو با شنیدن این صدا جا خورد.

- دانش آموز چطور جرئت کرد که از سر کلاس جیم شد؟ چطور جرئت کرد به ارباب ریگولوس اهمیت نداد؟
آلکتو ماتش برده بود؛ کریچر همانطور تند تند صحبت می کرد.

- اصلا تو اینجا تو جنگل ممنوعه چی کار کرد؟ چطور این وقت شب به جای اینکه تو رخت خواب بود، اینجا اومد؟

آلکتو که نطقش را بازیافته بود، به سخن آمد.
- اومدیم که اومدیم! عشقمون کشید بیایم اینجا هوا بخوریم. به تو چه؟ سر پیازی یا تهش؟!

کریچر عصبانی شده بود و درحالی که خود زنی می کرد گفت:
- کریچر استاد بود! به کریچر ربط داشت.

آلکتو نمی دانست که کریچر استاد معجون سازی است؛ زیرا هرگز پایش را هم در کلاس معجون سازی نگذاشته بود.
- چه حرفا مگه جنم استاد می شه؟ به حق چیزای ندیده!

کریچر که از فرط عصبانیت موهایش را می کند گفت:
- دانش آموز هم به کریچر بی احترامی کرد هم به ارباب ریگولوس. کریچر باید معجون وایتکس رو تو حلق دانش آموز کرد تا ادب شد.

آلکتو که استاد بودن کریچر را باور نکرده بود، کریچر را به عقب هل داد.
- برو بینیم باو! نگا کن ببین یه جن چطوری واس ما شاخ شده؛ بر کنار بذا باد بیاد.

از نظر کریچر وایتکس ریختن در دهان آلکتو کافی نبود. او باید یک تنبیه سنگین تر برای همچین دانش آموز بی تربیتی در نظر می گرفت.
کریچر با یک بشکن غیب شد. آلکتو هم که خیال کرده بود کریچر بیخیال او شده است؛ مشغول کندن زمین شد. اما هر چه که بیشتر زمین را می کند، ناامید تر می شد.
پس از چند دقیقه سر و کله کریچر پیدا شد در حالی که فنریر خواب آلود و خمیاز کشان را، همراه خود می کشید. آلکتو آن قدر مشغول بود که متوجه حضور آن دو نشد.

- آقای مدیر کریچر شکایت داشت! این دانش آموز سر کلاس ها حاضر نشد، بلبل زبانی کرد، و این وقت شب به جنگل اومد و زمین رو کند. کریچر اشد مجازات رو برای این دانش آموز خواست.

فنریر در حالی که خمیازه می کشید کلاه خواب خود را تنظیم کرد.
- وایسا ببینیم دوشیزه کرو برای دفاع از خودش چی داره.

آلکتو درحالی که زبانش بند آمده بود، ابتدا نگاهی به کریچر عصبانی و سپس نگاهی به فنریر انداخت. در حالت معمول او ترسی از کسی نداشت اما در مورد فنریر فرق می کرد. فنریر گرگینه خطرناکی بود و ملت را به سوسیس کالباس تبدیل می کرد؛ حالا مدیر هم شده بود و با منویش هر کاری که دلش می خواست می کرد.
آب دهانش را به زحمت قورت داد.
- چیزه جناب مدیر، اومده بودیم یکم هوا بخوریم!

فنریر از اینکه این وقت شد به جای اینکه در تخت خواب گرم و نرمش باشد در جنگل ممنوعه است، بسیار ناراضی بود.
- مطمئنا دلیل خوبی برای نقض قوانین نیست.

آلکتو با این فکر که فنریر دوست و هم گروهی خودش است، دلش را به دریا زد و حقیقت را گفت.
- خب ما یه چاقو عتیقه داشتیم، ملت همش می خواست ع چنگمون دربیارنش ما هم یه شب اومدیم اینجا چالش کردیم. حالا هم که لازمش داریم پیداش نمی کنیم.

فنریر با بی حوصلگی خمیازه کش دار دیگری کشید.
- متاسفانه اصلا دلیل خوبی نیست. با این رفتاری که دارید مجبورم تنبیهتون کنم.

کریچر لبخند کریهی بر لب داشت.
فنریر نگاهی به منو مدیریت خودش انداخت و رو گزینه "کالباس شدن" کلیک کرد. قبل از اینکه آلکتو حتی بتواند فریاد بکشد، تبدیل به کالباس شد.

- خیالت راحت شد؟ حالا می تونم برم؟
کریچر با خوشحالی سرش را تکان داد و با یک بشکن غیب شد.

تاریکی شب با نور ماه که در کاملترین حالت خود قرار داشت ، محو گردیده بود. گودریک در تالار خصوصی گریف مقابل پنجره طویل نشسته بود و یک جفت پوتین مقابل خود قرار داده بود. گاهی به پوتین ها نگاه می کرد و گاهی به ماه زیبا که گویی با تمام توان نور خورشید را می تاباند.

- یاد باد خاطرات دوران خدمت ... یاد باد

گودریک این را گفت و بار دیگر سیگارش را روی لب هایش قرار داد. دود دهمین سیگار گودریک آخرین اکسیژن های موجود در خوابگان پسران را نابود کرده بود. تمامی گریفی هایی که به خواب رفته بودند اکنون در برزخ منتظر نامه ی عمل خود بودند. یا بهشتی بودند و یا جهنمی!

در همین هنگام بود که صدای بشکنی آمد.

- سلام گودریک پیر

گودریک سیگارش را از لبش جدا کرد، نگاهش را به طرف صدا برگرداند و کریچر را دید که با یک سطل پر در کنار او ظاهر شده بود.

- سلام دابی! چطوری؟! مگه تو نمرده بودی؟! من یادمه تو فیلم یه خنجر فرو رفت تو قلبت

کریچر که از شنیدن این جمله بسیار آشفته خاطر شد ، بدون هیچ گونه جوابی وایتکس را روی سر گوردیک خالی کرد.

- من دابی نبود! من کریچر بود ، ارباب من ریگولوس کبیر بود ، ای پیرمرد سبک مغز! این تنبیه جیم زدن از کلاس بود.

گودریک وایتکس را از صورتش کنار زد و نگاهی به کریچر کرد و گفت: « کلاس؟ چه کلاسی؟! »

- کلاس معجون سازی ای گودریک نادان!

گودریک پوستش بخاطر حضور وایتکس در حال سوزش بود اما هیچ توجهی به آن نمی کرد و در جواب کریچر گفت: « ای دابی ... من اصلا کلاس نیومده بودم که بخوام ازش جیم بزنم! من صبح همینجا داشتم قلیون می کشیدم! »

کریچر با این جمله ی گودریک بر شدت عصبانیت بیشتر شد و بشکنی زد. غیب شد و بعد از گذشت چند ثانیه با بشکنی دیگر ظاهر شد اما اینبار سطل خالی شده اش دوباره پر شده بود. کریچر سطل را دوباره بر روی سر گودریک خالی کرد و غیب شد.

لباس های گودریک بر اثر وایتکس کاملا سفید شده بود اما پوست بدنش کاملا آغشته به وایتکس بود و وقتی گوردیک سیگار یازدهم را روشن کرد، یک واکنش شیشمیایی شکل گرفت و وایتکس ها شعله ور شدند. گودریک کمی تعجب کرد که بدنش در سوختن می باشد اما عکس العمل خاصی انجام نمی داد.

دوباره صدای بشکنی آمد و کریچر ظاهر شد.

- چرا خودتو خاموش نکرد پیرمرد؟! داری می میری؟!

گودریک در حالی که صورتش همانند توپی آتشین در حال سوختن بود، نگاهی به کریچر کرد و گفت: « نمی کشه پاشم خودشو خاموش کنم دابی جان ... خستم ... خسته »

و اینگونه بود که گودریک گریفیندور مٌرد!

گابریل دستی به پیشانی‌اش کشید و با دستمال، قطرات درشت عرق روی پیشانی‌اش را پاک نمود.
سپس در حالی‌که از کمردرد رو به موت بود، به فضای بزرگ تالار اصلی هاگوارتز که سه ساعت از آخرین باری که تمیز شده‌بود می‌گذشت، نگاه کرد.
- خسته‌ام... پس کی می‌تونم تمومش کنم؟

و دستمالش را توی سطلی که ترکیبی از انواع شوینده‌ها تویش بود فرو کرد اما، مهلتی برای بیرون آوردنش نیافت. چرا که سایه‌ی چیزی رویش افتاد و ناگزیر، سرش را بالا آورد.

یک عدد جن خانگی، با لباس‌های پاره‌پوره که تعدادی پیکسل با نوشته‌های "فقط ارباب ریگولوس" یا " ارباب ریگول یه دونه‌س، فقط واسه نمونه‌س" به آن‌ها آویزان کرده‌بود، با قیافه‌ای خوف و بطری‌ای که گابریل بهتر از هر کسی می‌دانست چه چیزی تویش هست، بالای سرش ایستاده‌بود و نگاهش می‌کرد.
- کریچر اومده به جادو آموز دلاکور بگه که، امشب شب مجازات می‌باشه!
- پ... پروفسور کریچر!
- کریچر از کاری که می‌خواد بکنه خوشحاله!
- ولی...
- کریچر قصد داره با محتویات این بطری حرکت غیرقابل پیش‌بینی‌ای بزنه!
- تو رو روونا منو ببخشی...
- کریچر الان دست به کار می‌شه!
- لطفا...
- کریچر در بطری رو باز می‌کنه!
- نه...
- کریچر وایتکس رو به‌طرف تو سرازیر...
- به وایتکس توهین نکنین!

کریچر که به‌نظر می‌رسید از این فریادی که شنیده شوکه است، وایتکس را عقب گرفت و گفت:
- چی؟

گابریل نفس عمیقی کشید و سعی کرد با لحن چرب و نرمی، جلوی وقوع آن اتفاق را بگیرد.
- پروفسور، شما دارین با این‌کار به ساحت مقدس وایتکس توهین می‌کنین.
- کریچر نمی‌دونه این یعنی چی...
- شما می‌خواین وایتکس رو روی من بریزین؟ اونم در حال که محیط اطراف به‌شدت بهش نیاز داره؟ آیا شما می‌خواین کاربرد اصلیش رو به تمسخر بگیرین؟ اونم وقتی که زمین پر از میکروب‌ها و کثیفی‌هاییه که می‌تونن با وایتکس تمیز بشن؟ پس آرمان‌های ما این بود؟

کریچر به فکر فرو رفت‌.
- پس کریچر چه‌جوری باید شب مجازات رو اجرا کنه؟
- من پیشنهاد می‌کنم اول اینجا رو با وایتکس تمیز کنیم تا بهش توهین نکرده باشیم. بعدش شب مجازات رو هم اجرا می‌کنیم!
- کریچر... موافقه!

گابریل "یِس" بلند و کشیدی‌ای گفت و بطری وایتکس را از کریچر گرفت و از آن توی سطل ریخت.

چند ساعت بعد

- کریچر کیه؟ اینجا کجاست؟

کریچر چشم‌هایش را مالید و از جایش بلند شد. کم کم به یاد آورد تمام شب را با گابریل مشغول رُفت و روب بوده و در نهایت از شدت خستگی، خوابش برده‌است.
کمی به اطرافش نگاه کرد و گابریل را ندید. در عوض، یک کاغذ کوچک به یکی از پیکسل‌هایش وصل شده‌بود دید و آن را برداشت.

نقل قول:

یک اژدهای تنها (قسمت اول)

ناتسومی در صندلی ای در اتاق عمومی هافلپاف فرو رفته بود و کتابی را جلوی صورتش گرفته بود تا چهره ی بغض کرده و اشک هایی که هر چند لحظه یک بار با پلک زدن هایش به پایین سر میخورند را از دیده ی هم گروهی هایش پنهان کند.
تنها حدود دو هفته از ورودش به هاگوارتز میگذشت، اما این مدت خیلی به او سخت گذشته بود. هاگوارتز بزرگ تر، شلوغ تر و پرماجراتر از انتظارش بود.
در هر گوشه ای از آن که پا میگذاشت صدای خنده، گریه، فریاد و انفجاری شنیده میشد.

تمام این ها میتوانست هیجان انگیز و دوست داشتنی باشد اگر... اگر این قدر احساس تنهایی و از جمع جدا افتادگی نمی کرد. اگر میتوانست با هم گروهی های مهربان و شادش دوست شود و به همراهشان به شیطنت و شلوغ کاری بپردازد... اما نمی توانست.
در اینجای تفکرش چشم هایش اشک های بزرگتری تولید کردند و او در مبل بیشتر فرو رفت و کتاب را به خود نزدیک تر کرد.
صدای خنده ی همگروهی هایش را میشنید اما نمی توانست به آن ها بپیوندد. با این چشمان قرمز و روحیه ی شکسته و داستانی ناگفتنی فقط باعث دردسرشان میشد.
چطور میتوانست به آن ها از کابوس های هر شبش بگوید.. از بحث هایی که در خواب با پدرش انجام میداد و ترس هایی که هر روز با آن ها مواجه میشد.
چطور میتوانست به آن ها از حسرت پروازش بگوید؟
آه که چقدر دوست داشت بال هایش را باز کند و بالای جنگل ممنوعه میان ابرها پرواز کند و در آب خنک و زندگی بخش دریاچه شیرجه بزند. اما نمی توانست.
میترسید.
ترسی که او را میخکوب میکرد و قلبش را به تاپ تاپ های شدید و دردناک وادار میکرد.
-این بود ماجراجویی ای که بخاطرش این قدر از خونه دور شدی؟
-شرم آوره. چطور با این همه ترس به خودت میگی اژدها؟

با این خودگویی ها و سرزنش ها بیشتر ناراحت میشد و قلبش بیشتر تاپ تاپ میکرد. چقدر آزاردهنده بود.

او نمیخواست بترسد اما میترسید. میترسید در چشمان مدیر و اساتیدش نگاه کند. میترسید کسی بفهمد او یک اژدهاست. میترسید اساتید و هم مدرسه ای هایش به او حمله کنند. خونش را در شیشه کنند و برای دواهای خود استفاده کنند، قلبش را بشکافند و از ریسه هایش برای چوبدستی هایشان استفاده کنند، پوست زیبای اکلیلی اش را بکنند و با آن شنل و کیف درست کنند، استخوان هایش را خورد کنند و در معجون هایشان بریزند... میترسید دوستانش به دشمن تبدیل شوند و از همه بیشتر میترسید همواره در تنهایی خود بترسد. اما در آن شب تاریک راه حلی نمیدید.
تاریک...
در اینجا سوسوی امیدی در دلش روشن شد. در یک شب تاریک ابری و بدون ماه بیرون قلعه بسیار تاریک بود. دانش آموزان اجازه ی خروج از قلعه را نداشتند و احتمال دیده شدنش کم بود....
امید در دلش شعله کشید و به فکر نقشه ای افتاد.

کم کم هوا داشت تاریک میشد و خورشید غروب میکرد. ربکا بدون اینکه تغییر قیافه بدهد در حیاط بزرگ هاگوارتز ایستاده بود. احساس میکرد اتفاقی قرار است بیفتد ولی این اتفاق نمی افتد. این او را عذاب میداد.

به دیواره کوتاه هاگوارتز نزدیک شد. کوتاه بود ولی میتوانست درحالی که ایستاده پایین دره را ببیند. سرش را تکان داد و منتظر صدای ماند. انگار صدایی قرار بود به خانه گوشش بیاید و او را قلقلک دهد تا حدس بزند چیست.

پاق!

صدا را شنید. آرام بود ولی آن را شنید. چه کسی در این موقع از شب در حیاط هاگوارتز ظاهر میشود؟ و آیا میشود از جایی به هاگوارتز غیب و ظاهر شد؟ جواب سوال اول را نمیدانست، و حتی دلش نمیخواست بداند. ولی سوال دوم جوابش "نه" بود. او این را میدانست... پس کسی از داخل ساختمان هاگوارتز به حیاط رجوع کرده. چه جالب! او هم از بند افکار در هاگوارتز، به کنج حیاطش پناه آورده است!

تق... تق... تق...
خش... خش... خــــــــــش...

کسی با قدم های استوار و محکم به این طرف می آمد. وسیله ای هم در دستانش بر زمین کشیده میشد. در ظرف آب تکان تکان میخورد. چه کسی با آب به این طرف... به طرف دره... می آید؟

تق...

فرد ایستاد. سایه اش روی ربکا که نشسته بود افتاد. ربکا نمی خواست باور کند که فرد اینقدر کوتاه قامت است. نفس های مردب ه سرش میخورد. بوی وایتکس همه جا را گرفته بود و به مشام او که در نزدیکی ظرف نیز بود، رسید.

-تو ربکا بود؟ هــــوم....
-پروف... پروفسور؟

سرش را بلند کرد. کریچر با اخم و گره ای که به ابروانش انداخته بود، نشان میداد به حرفی که زده بود، عمل خواهد کرد... حتی اگر برایش بمیری!
-بالاخره تو رو پیدا کرد! اینقدر ها هم بدشانس نبود!
-من... اگه من خوش شانس بودم...

حرفی نزد. با دیدن در وایتکس که باز میشد، حرفش خورده شد. کنج حیاط هاگوارتز، آن هم شب، خواهد مرد. این برایش غیر قابل باور بود. او شب زاده بود و باید در شب همواره بهترینش را نشان میداد. چه وقتی که قرار است شاد باشد... چه وقتی که قرار است صورتش با وایتکس بسوزد.

-تو باید شسته شد! تو حرف گوش نکرد و فرار کرد. آن هم سه بار!
-خب... پروفسور...
-اهم...

در وایتکس باز بود و کم کم به بالای سر ربکا میرفت. ترس را در چهره سفید ربکا میتوان دید. قرار بود تمام استخوان هایش... صورتش... همه چیزش در کنج امن ترین مدرسه و معروف ترین مدرسه از بین برود. تمام خاطزاتش همچون صورتش خواهد سوخت. اما...

-تو...

و ربکا به پرواز در آمد. پروازی که در کنارش بارانی از وایتکس همراهی میکرد! او ترسیده بود ولی با جیغ خفاش ها، نا خودآگاه به پرواز در آمد. کوچک و کوچکتر شد. گوشش تغییر کرد و دستانش نازک و انگشتانش پره دار شدند. این است چهره خفاش گونه ربکا که از هر زورگویی بر علیه اش میگریزد. هر زورگویی... حتی اگر آن کس پروفسور هاگوارتز باشد!

لحظه ی غروب یکی از دیدنی ترین لحظات روز بود،لحظه ای که خورشید جای خود را به ماه می داد و با لبخندی نا پیدا خداحافظی می کرد.
و این لحظه رویایی از شیروانی ضلع غربی هاگوارتز دیدنی تر هم میشد.

آگاتا از زمین خود را به شیروانی رساند.
بهترین جای قلعه.
هوا کمی سرد بود.آگاتا سوئیشرت همیشگی اش را پوشیده بود.
این سوئیشرت همدم آگاتا بود،تمام سال هایی که در هاگوارتز بود،تمام پاییز های هاگوارتزی اش را با این سوئیشرت سپری کرده بود.
وقتی دعوتنامه هاگوارتز برایش آمد،خواهرش که او هم فارغ التحصیل هاگوارتز آن را به او هدیه داد.
او سوئیشرتش را خیلی دوست داشت،چون هم یادگاری خواهرش بود و با دیدن آن به یاد خواهر عزیزش می افتاد و هم کلی پاییز را با آن سپری کرده بود و خیلی به سوئیشرتش،دلبسته بود.

آگاتا به خورشید در حال غروب نگاه کرد.
خورشید مهربان،بدون هیچ مِنَتّی هر روز می تابید و از شغل خود خسته نمیشد.
خورشید تابان و زیبا.
آگاتا غرق در رویا و خیال شد.
خورشید آخرین بارقه های خود را بر زمین جادویی و سحر آمیز هاگوارتز انداخت و بعد،از نظر ناپدید شد.
هوا رو به تاریکی رفت.
آگاتا تصمیم گرفت پایین برود.
همینکه از جایش بلند شد و رویش را برگرداند،ناگهان به پروفسور کریچر برخورد کرد.

_استاد!!!!!!!!!شما اینجایین!!!!!چرا؟
_تو اینجا بود!
_پروفسور اما شما....
اوه نه! او تازه یادش افتاد که ماجرا چی بوده.امروز او کلاس معجون سازی داشته اما با بچه خها از کلاس در رفتند،حالا پروفسور آمده بود تا تاوان پس بگیرد.

آگاتا حس کرد،باید همین الان در برود و فرار را بر قرار ترجیح دهد،اما کار از کار گذشته بود.
پروفسور خشمگینانه به آگاتا خیره شده بود.

_من شمارو تنبیه کرد!من تک تک شمارو تنبیه کرد!و حالا من تو رو تنبیه کرد!
_پ..پروفسور حالا بزارین...ما بعدا این مسئله رو با هم بطور مسالمت آمیز حل می کنیم.
_کریچر تو رو تنبیه کرد...
_پروفسور باور کنید...

اما قبل از اینکه آگاتا حرفش را تمام کند،پروفسور وایتکس را سوئیشرت اگاتا ریخت.
روی سوئیشرت عزیز آگاتا!
آگاتا لحظه ای گیج ماند و به پروفسور زل زد،پروفسور بدون مکث بشکنی زد و غیب شد.
آگاتا چند ثانیه سکوت کرد تا دقیقا درک کند که چه اتفاقی افتاده.
پروفسور کریچر،روی سوئیشرت او ،سوئیشرت نازنین او وایتکس ریخت.
آگاتا همانجا زد زیر گریه،دقایق طولانی گریه کرد.انقدر گریه کرد تا ارام شد.

بعد از اینکه گریه کردنش تمام شد چند ثانیه به روبه رو زل زد سپس در دلش به این تنبیه بی رحمانه لعنت فرستاد.
هوا کانلا تاریک شده بود آگاتا به خوابگاه تا بتواند فکری به حال این سوئیشرت بیچاره بکند.

اما دابز روی تخت درمانگاه دراز کشیده بود و داشت کم کم به خواب می رفت. بیماری آبله ی هیپوگیریفی او را از پا در آورده بود و او مجبور بود که مدتی در کلاس های هاگوارتز شرکت نکند، تا هم بیماری اش به کسی سرایت نکند و هم با کمی استراحت بهتر شود. پلک هایش داشت سنگین و سنگین تر می شد که ناگهان با صدای تق بلندی از جا پرید!
- من تک تک شما رو پیدا کرد! تک تکتون رو!
- پ...پ...پروفسور کریچر!؟

پرفسور کریچر به سمت اما چرخید و لبخند کجی زد
- پس تو اینجا بود اما دابز!

اما با دقت به ظرفی که در دست پرفسور کریچر بود خیره شد و با گیجی گفت : بله. با من کاری داشتید پرفسور!؟
- کار داشت؟ به نظرت من با تو کار داشت؟ تو چرا اینقدر بی نظم بود؟ چرا در کلاس ها شرکت نکرد؟ چرا به ارباب ریگولوس اهمیت نداد؟
- ببخشید پرفسور! من دچار بیماری آبله هیپوگریفی شدم بخاطر همین...
- تو کم کاری کرد! ارباب ریگلوس هیچ وقت کم کاری نکرد! ارباب ریگولوس بهترین بود!
- معذرت می خوام پرفسور! دفعه بعد شرکت می کنم. قول می دم!
- تو هم مثل همه بود! تو هم مثل بقیه سر به هوا و بازیگوش بود! هیچ کس مثل ارباب عزیز من نبود!
- پرفسور چشم شرکت می کنم. حتما شرکت می کنم! فقط اگه بذارید خوب بشم. فقط خود شما هم زیاد نزدیک نشید مریض میشید.
- من از مریضی ترسی نداشت! ارباب هم ترسی نداشت! به همین خاطر تو هیچ چیزی از ارباب ریگلوس ندانست! تو اصلا ارباب ریگولوس را شناخت؟

اما که سر درد شدیدی گرفته بود نتوانست به این سوال پاسخ بدهد و فقط به بطری درون دست های کریچر خیره ماند.
- پرفسور اون چیه تو دستتون؟
- یعنی تو این را هم ندانست؟ تو اصلا کتاب خواند!

اما که نفهمیده بود خواندن کتاب چه ربطی به محتوی درون بطری دارد فقط جواب داد: بله!
- نمی دانم مشکل از کجا بود. شاید تو به اندازه ارباب من کتاب نخواند چون اون موقع راحت تر می فهمیدی در دست من بطری وایتکس بود!
- وایتکس! وای..وای...وایتکس برای چی؟
- برای ادب کردن!

کریچر این را گفت و با دقت درمانگاه را زیر نظر گرفت تا چیزی بیابد که ناگهان چشمش به کتاب هایی افتاد که روی میز کنار اما قرار داشت.
- آهان! پرفسور کریچر فهمید! تو باید خجالت کشید! تو کتاب های متفرقه خواند؟! تو باید خجالت کشید که سر کلاس ها حاضر نشد! تو باید خجالت کشید که به زندگی ارباب من گوش نکرد! تو باید خجالت کشید که معجون سازی بلد نبود! تو باید خجالت کشید که درس نخواند! تو باید خجالت کشید ارباب ریگولوس رو نشناخت! تو باید خجالت کشید که تکلیف تحویل نداد! تو باید خجالت کشید که ارباب ریگولوس رو نشناخت! تو باید خجالت کشید که محتوی داخل بطری رو ندونست! تو باید خجالت کشید که در درمانگاه بود! تو باید خجالت کشید که ارباب ریگلوس رو نشناخت! تو باید خجالت کشید که در گریفیندور بود! تو باید خجالت کشید...

این حرف ها تا دم دمای صبح ادامه داشت و با هر بار خارج شدن کلمه " تو باید خجالت کشید" از دهان پرفسور کریچر اما سرخ تر و سرخ تر می شد و در زمین فرو می رفت.
- تو باید خجالت کشید که ضعیف بود! تو باید خجالت کشید که ارباب ریگولوس رو نشناخت ! اصلا تو باید خجالت کشید که در هاگوارتز بود.

سکوت در درمانگاه حکم فرما شد .اما به آرامی سرش را بالا آورد،بالاخره حرف های پرفسور کریچر به اتمام رسیده و او حالا مشغول انجام دادن کاری بود.
- ببخشید پرفسور شما دارید چی کار می کنید؟
- وایتکس را روی کتاب های متفرقه خالی کرد تا اما دابز به جای بازیگوشی و متفرقه خوانی درسش را خواند.
- چی!؟ ولی کتاب ها...
- خداحافظ من دیگر باید رفت.

پرفسور کریچر بطری را خالی کرده و دوباره غیب شد و امای متعجب را تنها گذاشت اما با ناراحتی به کتاب هایی دیگر نشانه ی از آن ها پیدا نبود نگاهی کرد و آرام گفت: ای کاش لاقل می گفتم که این کتاب ها برای خانم پامفریه نه من! سپس سرش را روی بالش گذاشت تا فقط کمی استراحت کند و بعد هر طور که شده تکالیف معجون سازی اش را انجام دهد.

اما دابز روی تخت درمانگاه دراز کشیده بود و داشت کم کم به خواب می رفت. بیماری آبله ی هیپوگیریفی او را از پا در آورده بود و او مجبور بود که مدتی در کلاس های هاگوارتز شرکت نکند، تا هم بیماری اش به کسی سرایت نکند و هم با کمی استراحت بهتر شود. پلک هایش داشت سنگین و سنگین تر می شد که ناگهان با صدای تق بلندی از جا پرید!
- من تک تک شما رو پیدا کرد! تک تکتون رو!
- پ...پ...پروفسور کریچر!؟

پرفسور کریچر به سمت اما چرخید و لبخند کجی زد
- پس تو اینجا بود اما دابز!

اما با دقت به ظرفی که در دست پرفسور کریچر بود خیره شد و با گیجی گفت : بله. با من کاری داشتید پرفسور!؟
- کار داشت؟ به نظرت من با تو کار داشت؟ تو چرا اینقدر بی نظم بود؟ چرا در کلاس ها شرکت نکرد؟ چرا به ارباب ریگولوس اهمیت نداد؟
- ببخشید پرفسور! من دچار بیماری آبله هیپوگریفی شدم بخاطر همین...
- تو کم کاری کرد! ارباب ریگلوس هیچ وقت کم کاری نکرد! ارباب ریگولوس بهترین بود!
- معذرت می خوام پرفسور! دفعه بعد شرکت می کنم. قول می دم!
- تو هم مثل همه بود! تو هم مثل بقیه سر به هوا و بازیگوش بود! هیچ کس مثل ارباب عزیز من نبود!
- پرفسور چشم شرکت می کنم. حتما شرکت می کنم! فقط اگه بذارید خوب بشم. فقط خود شما هم زیاد نزدیک نشید مریض میشید.
- من از مریضی ترسی نداشت! ارباب هم ترسی نداشت! به همین خاطر تو هیچ چیزی از ارباب ریگلوس ندانست! تو اصلا ارباب ریگولوس را شناخت؟

اما که سر درد شدیدی گرفته بود نتوانست به این سوال پاسخ بدهد و فقط به بطری درون دست های کریچر خیره ماند.
- پرفسور اون چیه تو دستتون؟
- یعنی تو این را هم ندانست؟ تو اصلا کتاب خواند!

اما که نفهمیده بود خواندن کتاب چه ربطی به محتوی درون بطری دارد فقط جواب داد: بله!
- نمی دانم مشکل از کجا بود. شاید تو به اندازه ارباب من کتاب نخواند چون اون موقع راحت تر می فهمیدی در دست من بطری وایتکس بود!
- وایتکس! وای..وای...وایتکس برای چی؟
- برای ادب کردن!

کریچر این را گفت و با دقت درمانگاه را زیر نظر گرفت تا چیزی بیابد که ناگهان چشمش به کتاب هایی افتاد که روی میز کنار اما قرار داشت.
- آهان! پرفسور کریچر فهمید! تو باید خجالت کشید! تو کتاب های متفرقه خواند؟! تو باید خجالت کشید که سر کلاس ها حاضر نشد! تو باید خجالت کشید که به زندگی ارباب من گوش نکرد! تو باید خجالت کشید که معجون سازی بلد نبود! تو باید خجالت کشید که درس نخواند! تو باید خجالت کشید ارباب ریگولوس رو نشناخت! تو باید خجالت کشید که تکلیف تحویل نداد! تو باید خجالت کشید که ارباب ریگولوس رو نشناخت! تو باید خجالت کشید که محتوی داخل بطری رو ندونست! تو باید خجالت کشید که در درمانگاه بود! تو باید خجالت کشید که ارباب ریگلوس رو نشناخت! تو باید خجالت کشید که در گریفیندور بود! تو باید خجالت کشید...

این حرف ها تا دم دمای صبح ادامه داشت و با هر بار خارج شدن کلمه " تو باید خجالت کشید" از دهان پرفسور کریچر اما سرخ تر و سرخ تر می شد و در زمین فرو می رفت.
- تو باید خجالت کشید که ضعیف بود! تو باید خجالت کشید که ارباب ریگولوس رو نشناخت ! اصلا تو باید خجالت کشید که در هاگوارتز بود.

اما به آرامی سرش را بالا آورد،بالاخره حرف های پرفسور کریچر به اتمام رسیده و او حالا مشغول انجام دادن کاری بود.
- ببخشید پرفسور شما دارید چی کار می کنید؟
- وایتکس را روی کتاب های متفرقه خالی کرد تا اما دابز به جای بازیگوشی و متفرقه خوانی درسش را خواند.
- چی!؟ ولی کتاب ها...
- خداحافظ من رفت.

پرفسور کریچر بطری را خالی کرده و دوباره غیب شد و امای متعجب را تنها گذاشت