به جادوگران خوش آمدید

چنان ضربه‌ای به در ورودی اتاق لرد زد که در باز نشد. بلکه فقط خودش پرتاب شد!
اینبار بال‌های خفاشی‌ش را تکانی داد و با دعاهای فراوان که بدشانسی‌اش دوباره دردسرساز نشود، دوباره آماده پرتاب کردن خودش به سمت در شد که...
در باز شد! ای کاش نمیشد!

- اربـــــاب! ببینین کی ایــنــجــاست!
- چرا داد میزنی؟! از روی صورت مبارکمون برو کنار تا تبدیل به خاکستر نشدی، ملعون!

ربکا از دیدن اربابش، آن هم از این زاویه نزدیک، آنقدر خرکیف شده بود که دوباره بیماری جوگیری‌اش بالا زد و کنترل خویش را از دست داد. همانطور که روی سر لرد افتاده بود، شروع کرد به تند تند حرف زدن:
- از اونجایی که می‌‌دونم شما شدیدا حافظه خفنی دارین و منو عمرا یادتون بره، معرفی نمی‌کنم خودم رو! به هر حال من یه مرگخوار خیلی باحال و بدون دردسر و باکیفیت بودم و هستم! کاملا 4k تشریف دارم! ربکا با چهارتا ک! مگه نه؟!
- گفتیم برو. انقدر ما رو-
- ارباب! نمیدونین چقدر دلم تنگ شده بود! برگشتم و قول میدم زود دوباره فرم رو پر کنم و بدم به بلاتریکس! البته الانم از دستش فرار کردم و اومدم پیش شما. از این حرفا بگذریم ارباب، براتون کادو آوردم!

ربکا پستش را جلو چشمان لرد گرفت.
لرد از شدت خشم نفس نفس می‌زد اما ربکا جوگیر شده بود و نمی‌توانست این موضوع را کنترل کند!
ربکا را با خشم از روی سرش برداشت.
- برای کادو پست میاری نقد کنیم؟! برو و از جلو چشمانمون دور شو تا تو و این پستی که بعد از قرن‌ها اومدی و نوشتی رو با هم تبدیل به خاکستر نکردیم!

--------------------

ارباب! مرگخوار ساکت، خوش‌شانس و با کنترل احساسات بالاتون برگشته! خوشحالین مگه نه؟!
پستی در قالب پست آوردم نقد کنین! خیلی ممنون!

لینی، بدون اینکه تکانی بخورد، در هوا ثابت ماند که این پدیده به اندازه کافی عجیب و غریب بود تا باری دیگر مرگخواران در شوک فرو بروند.
به هر حال فکر و خیال همسر لرد شدن، قدرت‌هایی فراتر از فیزیک جادویی، به مرگخواران مونث داده بود!

- ارباب! به نظرتون من تمام ویژگی‌هایی که بلا گفت رو ندارم؟! حتی بیشترم همـ...

ناگهان میان صحبت‌هایش، توده‌ای از هوا لینی را به جایی پرتاب کرد... که خب کسی هم نفهمید کجا!

- بلا؟! چرا تو صورتمون فوت کردی؟!
- من؟ مـ... آها! مژه افتاده بود رو صورتتون!

لرد، مرگخواران، لینی پرتاب شده، پلاکس پس افتاده که حالا با این حرف بلاتریکس چند لحظه بیدار شده بود؛ به بلاتریکس خیره شدند.
حتی مرلین هم به این فکر می‌کرد که بلاتریکس قرار است چه جوابی بدهد!

میان سکوت مرگبار مرگخواران، بالاخره باتریکس به حرف آمد.
- نه راستش یه مژه از یه جایی داشت میوفتاد که شاید برای لینی بود. نزدیک بود بیاد رو صورتتون. منم فوتش کردم بره. من خیلی حواسم بهتون هست! حتی نمی‌ذارم یه مژه بیوفته رو صورتتون؛ چه برسه به زخم و درد و ناراحتی!

بلاتریکس بعد از اینکه لرد سرش را چرخاند، به مرگخواران نگاه کرد و با حرکت لب‌هایش گفت:
- براتون آرزو می‌کنم که دیگه کسی داوطلب نشه.

‹ ربــکــا لــاک‌وود ›

— اطلاعات شخصی •
نام: ربکا
نام خانوادگی: لاک‌وود
تاریخ تولد: 13 جولای 2006
محل تولد: پاریس، فرانسه
ملیت: فرانسوی
محل زندگی: لیون، فرانسه
تایپ شخصیتی: فرمانده، ENTJ-A

— اطلاعات جادوگری •
گروه هاگوارتز: ریونکلاو
جبهه: مرگخواران
رده‌ی خونی: اصیل زاده
پاترونوس: خفاش خون‌آشام ×
چوب دستی: چوب درخت ارغوان، ریسه قلب اژدهای دِپِرپِل، ۱۳ اینچ، انعطاف پذیر‌ ×
توانایی: جانوارنمای خفاش، جیغ ماورای‌بنفش، گوش‌های به شدت قوی!، عضو فعال باشگاه دوئل

— ظاهر و جزئیات اخلاقی •
چهره: موهای کوتاه مشکی، چشمای بنفش و براق، قد بلند
ظاهر: (اکثر اوقات) هودی مشکی/بنفش، بوت‌های مشکی و چرمی، موهاشو با یه روبان بنفش روشن می‌بنده، چندتا انگشتر و دستبند هم داره!!
اخلاق: جیغ‌جیغو، یکم (به صورت تاکید موکد بر مکررات که ‹یکم› فقط!) بدشانسه! خیلی کتاب و... می‌خونه و فیلم و سریال می‌بینه و می‌ره تو فازشون! به طور کلی قدرت جوزدگی بالایی داره (که اصلا هم ترسناک نیست!!) و باید در مواقع جوزدگی فقط تحمل‌ش کرد!

— علایق و تنفرات •
علایق: رنگ بنفش، آدمای ساکت که خوب گوش میدن!
تنفرات: روز آفتابی!
عادت‌ها: جیغ زدن، ول گشتن تو نتفلیکس و اسپاتیفای!

— اطلاعات لژ د لیون •
- سیستم مخفی وزارت سحر و جادوی فرانسه -
کد: batt01Lou3
لقب: رِنی
شماره: 013
تیم: لژ دِ لیون یا کلبه‌ی نمایشی لیون (Loge de Lyon)
جایگاه: جاسوس درجه 2

— زندگی شخصی •
پدر: ریچارد لانوییت لاک‌وود چهارم (Richard La'nuit Luckwood IV)
مادر: ملودی رنه دُپ‌لِسی (Melody Renée DuPlessis)
زندگی‌نامه: ربکا تو یه خانواده جانورنما به دنیا اومد و مثل همشون جانورنمای خفاش بود. ربکا تو بچگی، علاقه وافری به جیغ زدن موقع خواب ملت داشت؛ حتی الان که تو تالار ریونکلاو باید مراعات ملت ریونی رو بکنه، باز هم نصفه شبا یهویی جیغ میزنه و ریونیون با آرامش(!) اونو به سکوت دعوت می‌کنن!
ربکا تو بچگیش خیلی زود جوگیر می‌شد و این جوگیری نه تنها برای خودش، بلکه برای بقیه هم دردسر داشت. اینطوری که اون وقتی یه کتاب می‌خوند یا فیلم می‌دید، تا یه مدت اعضای خانواده باید حرفای اونو درباره کتاب یا فیلم تحمل کنن. این جوزدگی ربکا همچنان ادامه داره.
ربکا از شانس فوق‌العاده‌ای بهره‌منده. شانس عالی و خارق‌العاده‌ای که هیچ جا ندیدین! جوری که هر جا میره، ممکنه بعد از اولین قدمی که گذاشت، اونجا نابود یا منفجر بشه! همونجور که مشاهده می‌کنین ربکا تو خوش‌شانس بودن تَکه!
ربکا یه جاسوس و مرگخواره. به گفته خودش مرگخوار خوبیم هست! چون وقتی وارد خونه ریدل‌ها میشه همه به احترام اون ساعت‌ها تو اتاقاشون سکوت می‌کنن و منتظرن اون بره تا بیان بیرون! اصلا هم بدشانسیش تو ماموریتا دست و پای مرگخوارای دیگه رو نگرفته، مگر اینکه خلافش ثابت شه!

-----------------

ســـلــام!
من برگشتم!
اگر میشه منو به تالارم راهنمایی کنین!


سلام ربکا. خیلی خوش برگشتی!
تایید شد.

"همه‌ی اتفاقات جهان یه دلیلی دارن. همه‌ی کارایی که می‌کنیم، نتیجه‌ای دارن که شاید الان بهشون نرسیم ولی بالاخره سراغمون میان.
هر کاری که انجام بدم، یه تاوانی هم داره که شاید الان پس ندم ولی بالاخره که میاد سراغم.
اما... هرگز نفهمیدم چرا وقتی دارم خوشبختی رو می‌چشم میاد سراغم؟ من براش هرگز دلیلی پیدا نکردم.
از دفترچه خاطرات ربکا لانوییت لاک‌وود
صفحه‌ی 77 / 24 دسامبر 2019"

-نه، عمرا اگه بذارم تو این بچه رو بکشی. این بچه برای منه. می‌فهمی؟ برای من، رزالین نایت!
-هوی درست حرف بزن! من اونو زودتر از تو پیدا کردم.
-نه خیر، من اونو تو زندان از دست شکنجه‌های روسی‌ها نجات دادم.
-عه؟ خب پس چرا وقتی داشت به دست همون روسی‌ها کشته می‌شد نرفتی دنبالش؟

همه‌جا تاریک و صداهای دخترانه‌ای اطرافش را پر کرده بود. چیزی از حرف‌های دخترها نمی‌فهمید و فقط صدایشان دلیل بیدار شدن ربکا بود.
سرما مانند عنکبوت‌های آهنی روی ستون فقراتش در حرکت بود. می‌توانست با تمام وجودش ترس را احساس کند.
آیا ربکا ترسیده بود؟
چشمانش را به سختی باز کرد. نور مانند تیر در چشمش فرو رفت. چینی به پیشانی‌اش داد و سعی کرد بلند شود.
روی آرنج‌ش بلند شد و اطرافش نگاه کرد. با خودش فکر کرد:
-اینجا کجاست؟ من چرا اینجام؟ اونا دیگه کین؟

نگاهش را روی دخترانی که با هم بحث می‌کردند انداخت. حالا که روز بود می‌توانست صورت هر دو دختری که او را از دست روسی‌ها نجات دادند، را ببیند.
رزالین، همان دختری که سربازرس را کشته بود، موهای گیس شده‌ی قرمزش را روی شانه‌اش انداخته بود. چشمان قرمز-قهوه‌ای اش می‌درخشید. چشم چپ رزالین با موهایش پوشیده و زیر سایه‌ی آن گم شده بود.
دختر دیگری که روبه رویش ایستاده بود، قامت بلند و دست و پایی کشیده داشت. آنقدر لاغر بود که انگار همین الان می‌شکند. دو گیس از موهای سبز روشن دختر روی شانه‌هایش افتاده بود. قسمتی از موهایش، روی پیشانی‌اش بود و با هر نسیمی که می‌وزیر تکان می‌خورد.
ربکا نفس عمیقی کشید و سرفه‌ای کرد تا توجه دخترها را به خود جلب کند.
-می‌تونم بپرسم من برای چی اینجام؟

به دختر جدیدی که موهای سبز داشت اشاره کرد و پرسید:
-و تو کی هستی؟

رزالین چشمانش را در حدقه چرخاند و به سمت ربکا قدم برداشت؛ قدم‌هایی آرام و شمرده.
-خب خب، مامازل فرانسویِ عزیزم بالاخره از خواب بیدار شد. عزیزم! چقدر رنگت پریده! می‌خوای بهت قورباغه شکلاتی بدم تا یکم حالت بهتر شه؟!

رزالین انقدر به ربکا نزدیک شده بود که ربکا مطمئن بود همین الان بینی‌هایشان به یکدیگر برخورد می‌کند. اما دختر دیگر، شانه‌ی رزالین را کشید و او را از ربکا دور کرد. ربکا نفس حبس شده‌اش را رها کرد و سرش را به نشانه منفی تکان داد.
-من ازت شکلات نخواستم. جواب سوالامو بدین.
-سوال؟

رزالین درحالی که دستانش را زیر چانه‌اش می‌برد، پرسید. دختر مو سبز سرفه‌ای کرد و دستانش لاغرش را روی شانه‌ی ربکا گذاشت. انگشت شست دختر روی گردن ربکا تکان می‌خورد. دستانش مانند یخ، سرد بود.
-منو نمی‌شناسی و ازم پرسیدی که بهت بگم کی هستم، درسته؟
-اهوم...
-منو پاتریشیا صدا کن. این احمقِ درازیم که پشت منه، رزالینه.

رزالین با طعنه و اعتراض گفت:
-عه من احمق نیستم! درازم نیستم! تو دراز‌تری!
-هوف، می‌بینی؟ احمق‌تر این دختر تا حالا تو عمرت ندیدی!

پاتریشیا این را به ربکا گفت و دستش را از روی شانه‌ی او برداشت. دور زد و کنار گوش رزالین چیزی گفت. همان لحظه، حالت چهره‌ی پاتریشیا و رزالین، جدی و بی‌تفاوت شد. ربکا که متوجه این تغییر شده بود، بلند شد و تکانی به لباسش داد.
-خب ممنون که منو نجات دادین. اگه قراره انعامی چیزی بهتون بدم، می‌تونین منو اینجا پیدا کنین.

کاغذی را از جیب لباسش در آورد و رویش با قلم پر کوچکی آدرس خانه‌ای را رویش نوشت. آن را به سمت پاتریشیا گرفت و لبخند زد.
-می‌بینمتون.

پاتریشیا کاغذ را گرفت و قبل از اینکه ربکا قدمی بردارد گفت:
-آدرس خونه‌ی ریدل‌ها رو دادی دیگه؟
-چی؟ چرا باید آدرس اونجا رو بدم؟ با اون خونه چیکار داری؟
-کار خاصی ندارم... فقط می‌خوام یه جسد رو بهشون تحویل بدم. البته به ارباب منظورمه.

رزالین تصحیح کرد:
-نه، من می‌دم.

پاتریشیا پوزخندی زد و به رزالین نگاه کرد.
-داری دست و پا گیر میشی دختر جون.
-چی داری میگی؟! من قراره اونو بدم به ارباب.
-رزالین منو عصبی نکن. قرارمون این بود من بکشمش و وقتی مرگخوار شدم، به ارباب بگم تو رو هم به عنوان مرگخوار قبول کنه.
-خفه شو پترا. من قراره بکشمش و بدم به ارباب. خودتم می‌دونی که هرکی اونو زودتر بکشه میتونه مرگخوار ارباب بشه.

پاتریشیا کاغذ ربکا را روی زمین انداخت و دست ربکا را محکم گرفت. ربکا را به خودش نزدیک کرد و به رزالین گفت:
-من زودتر از تو میکشمش، رز. زودتر از تو و دار و دسته‌ی قاچاقچی‌ت. فهمیدی؟
-نه پترا من اونو می‌کشم. اون تنها دلیل من برای ادامه زندگیه. اگه نکشمش باید زیر پل‌های لندن عین حیوون بمیرم. من اونو می‌کشم.

ربکا تازه فهمید برای چه آن دو نفر او را نجات دادند.
هم رزالین و هم پاتریشیا، برای نجات جان ربکا به آنجا نیامدند، بلکه می‌خواستند برای مرگخوار شدن دلیل محکمی داشته باشند.
دلیلی محکم که به قیمت جان ربکا تمام می‌شد.

سری خاطرات ربکا لاک‌وود: بازگشت

پارت قبل
پارت سوم

"نمی‌دونستم دست بعضی از دخترا، سرعت رشد بالایی داره!
سرعت رشد عجیبی که منو یاد درختای جنگل ممنوعه میندازه.
از دفترچه خاطرات ربکا لانوییت لاک‌وود
صفحه‌ی 68 / 18 دسامبر 2019"

به اطرافش نگاه کرد. هیچ راه خروجی نبود. قطعا تا الان تمام خروجی‌ها را بسته بودند تا ربکا را دستگیر کنند.
-خدای من... من الان باید چیکار کنم؟ چطوری می‌تونم از دستشون فرا...

ناگهان نگهابانی با لهجه‌ی غلیظ روسی گفت:
-اونجا رو نگاه کنین! همون دختره‌س!
-لعنتی.

ربکا سریع‌تر بال زد. هم باید حواسش به گردنبند می‌بود و هم از دست طلسم‌های شکنجه‌ی نگهبانان فرار می‌کرد. در دلش تا می‌توانست به آن دختر فحش داد. تمام بدبختی‌ها و بدشانسی‌های آن روز تقصیر آن دختر بود.
وزیر که شاهد طلسم‌های پی در پی و بی‌هدف نگهبانان بود، بلند به زبان روسی گفت:
-احمقا، بزنینش! همین حالا! وگرنه دستور می‌دم شماها رو سه ماه شکنجه کنن.

دستور وزیر، ترس و دلهره را به جان ربکا و نگهبانان انداخت. با این دستور، قطعا او را گیر می‌انداختند؛ حتی شده به قیمت جانشان.
شخصی به سمت نگهبانان فریاد زد:
-اون وارد کابینه شده، اطلاعات سرّی ما دستشه. بزنینش دست و پا چلفتیا!
-عمرا اگه منو بزنین! من باید این اطلاعات رو به کابینه فرانسه بدم و بعد برگردم پیش ارباب.

این حرف را ربکا در دلش گفت. چون می‌دانست اگر بلند بگوید، نگهبانان چیزی جز اصوات خفاش‌گونه نمی‌شنوند. پس سریع‌تر بال زد و به سمت پنجره‌ی کوچکی که هنوز باز بود رفت.
-خواهش می‌کنم بذارین از این وزارت‌خونه‌ی لعنتی برم بیرون! بعدا می‌تونین بیایین دنبالم!

نیشخندی زد و به سمت پنجره پرواز کرد. آنقدر حواسش پرت رسیدن به پنجره بود که نفهمید کی یکی از نگهبانان بالای سرش ظاهر شد و چوبدستی‌اش را به سمتش نشانه رفت.
-اوه بون‌سا!(لعنتی)
-استیوپفای.

ربکا جیغ بلندی کشید و باعث شد نگهبانان اطرافش گوش‌هایشان را بگیرند. صدایش کم کم آرام شد. چشمانش سیاهی رفت و احساس کرد دارد بی‌هوش می‌شود. نه، این پایان ربکا نبود. این پایانی نبود که ربکا می‌خواست.
نگهبانی که طلسم را به او زد، جلوتر آمد و کنار گوش ربکا زمزمه کرد:
-Ty samyy slabyy.(تو ضعیف‌ترینی.)
-نه... این‌طور نیسـ...

نمی‌توانست چیزی بگوید، فقط ساکت‌تر و ساکت‌تر شد. این‌بار حتما او را می‌کشتند و سلاخی می‌کردند. پوستش را برای خانواده‌اش می‌فرستادند و این باعث می‌شد که پایان زندگی کوتاه ربکا دردناک باشد.
می‌خواست گریه کند و به همه‌جا چنگ بیاندازد. می‌خواست آن دخترِ دروغگو را پیدا کند و تا می‌تواند او را شکنجه کند. می‌خواست هرکسی که اطرافش بود را بکشد. اما جز رویای کشتن آنها کار دیگری نکرد.
در آن لحظه چیزی نمی‌فهمید؛ نه از اتفاقات اطرافش و نه از تعریفاتی که از مرد می‌شد. هیچ‌کدام را نمی‌شنید. یا شاید هم می‌فهمید چه می‌گویند ولی می‌خواست خودش را به نفهمیدن بزند.
مرد بعد از تعریف و تمجیدهایی که از همکارانش شنید، خم شد تا ربکا را بردارد، اما زمین شروع به لرزیدن کرد و همه روی زانوهایشان افتادند.
-چه اتفاقی داره میوفته؟
-نکنه باز داره تلاش میکنه تا فرار کنه؟
-نه، مگه من مرده باشم و اون از این کارا بکنه!
-اوه آره! فرانک می‌تونه!

ربکا با خودش گفت:
-پس اسمت فرانکه، نه؟ اما اصلا بهت نمی‌خوره درباره قدرتت فرانک باشی.(فرانک یعنی صادق)

زمین بیشتر لرزید و نگهبانان بیشتر نگران شدند.
-فرانک یه کاری بکن!
-فرانک سریع باش!

فرانک سراسیمه به سمت ربکا چوبدستی‌اش را نشانه رفت.
-وینگاردیوم له‌ویوسا.

طلسم خطا رفت. سنگ‌های اطراف ربکا به حرکت در آمدند و روی هوا شناور شدند. فرانک سرش را تکان داد و در زمین‌لرزه‌ی عجیبی که رخ داده بود، سعی می‌کرد طلسمش را روانه ربکا کند. او انقدر این کار را کرد که بالاخره طلسم به ربکا خورد و او را از روی زمینِ لرزان بلند کرد.
وقتی این اتفاق افتاد، صدای گنگ شخصی از زیر سایه‌ها آمد که فریاد می‌زد:
-عمرا اگه بذارم شما اون دختره رو بکشین!

همین که این حرف به گوش نگهبانان رسید، شاخه‌ها و ریشه‌های عجیبی از زمین سر درآوردند و پای نگهبانان را به زمین محکم کرد.
-لعنتی، فرانک یه کاری بکن!
-مگه من آچار فرانسه‌م مَرد؟!

ربکا خودش فکر کرد:
-میشه توی روسی، اسم آچار فرانسه رو خودت نذاری؟!

ربکا واقعا حالش بد شده بود! هم سعی داشت خودش را نجات بدهد و هم می‌خواست همان‌جا بنشیند و به آنها زل بزند. بدنش درد می‌کرد و خسته بود. هم هوای سرد او را خسته کرده بود و هم زمین لرزه ترس به جانش انداخته بود.
-من این زندگی رو نمی‌خوام.

وقتی این حرف را زد، شاخه‌ای دور بدنش پیچید و او را از وزارت‌خانه بیرون آورد.
خیلی خسته بود. هرچقدر در برابر طلسم بی‌هوشی مقاومت کند، بالاخره طلسم کار خودش را می‌کند.
طولی نکشید که موقع بی‌هوشی، دختری را بالای سرش دید که باعث شد او هم تعجب کند و هم عصبی بشود.
بدنش از حالت خفاشی در آمد و گردنبند کار خودش را شروع کرد. لباس‌ها تک تک بر تن ربکا ظاهر می‌شدند.
-می‌کشتمت... عوضیِ خنگ...

گرمایی که در لباس‌ها احساس می‌کرد حس خوبی به او می‌داد. قطعا این حس در زمستان‌های روسیه، حس دلنشینی بود.
دختر بالای سرش کنار گوشش زمزمه کرد:
-نگران نباش. زودتر از اینکه رزالین بفهمه تو رو از اینجا می‌برم. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم زودتر از رزالین دستم بهت برسه. اما حالا آینده‌ی زندگی تو دستای منه! یعنی تو، ربکا لانوییت لاک‌وود!

ربکا، بی‌هوش روی دستانش افتاده بود که قهقهه‌ی ترسناکش، را سر داد.
رزالین و این دختر عجیب، بر سر جان او شرط بسته بودند.

"مطمئنا هر شخصی تو زندگیش یه بار دست به کارایی میزنه که از بابتشون مطمئن نیست. خب فکر کنم منم برای اولین بار تو عمرم دارم به تصمیماتی که می‌گیرم، شک می‌کنم.
شاید این اتفاق مثل بقیه اتفاقا باشه. شاید من یه آدم عادیم که داره این احساسات عجیب بهش دست میده. مگه این اتفاقا برای همه‌ی آدمای عادی نمیوفته؟ شک کردن به تصمیماتشون، به اطرافیانشون، حتی به خودشون؟
از دفترچه خاطرات ربکا لانوییت لاک‌وود
صفحه‌ی 63 / تاریخ: 16 دسامبر 2019"

-چه افکار مزخرفی. از فکرایی که بوی معما میدن زیاد خوشم نمیاد.

ربکا بعد از رفتن رزالین، منتظر باز شدن زنجیرها مانده بود.
دستانش را تکانی داد. اتفاقی نیافتاد. مطمئنا در حال فکر زمان باید با سرعت بیشتری سپری شود اما چطور آن 2دقیقه هنوز تمام نشده بود؟
پاهایش را تکانی محکمی داد.
-لعنتی... اگه همش چرت و پرت باشه، باید چند ماه دیگه اینجا بمونم. اونم به‌خاطر چی؟ به‌خاطر یه دختر دیگه که زده سرجوخه رو کشته. از دست این شانس که ما نیم جو ازش نداریم.

همان‌طور که به زمین و زمان فحش می‌داد، بدنش را به اطراف تکان می‌داد تا شاید زنجیرها باز باشند. اما هربار که بیشتر تلاش می‌کرد، بدنش بیشتر به دیوار سرد پشت سرش برخورد می‌کرد.
لحظه‌ای دست از حرکت کشید. نفس عمیقی کشید و بالای سرش نگاه کرد سوراخی که روی سقف بود، مثل همیشه ماه را نشانه گرفته بود. زیباییِ وصف نشدنی ماه را در آن لحظه نفهمید. فقط داشت به آن دختر فکر می‌کرد که چطور خزعبلاتی را کنار هم چیده تا او را بیشتر مجازات کنند.
سرش را به زیر انداخت. می‌خواست با تمام وجودش فریاد بکشد و هرکسی که در اطرافش می‌بیند را بکشد. او چه جادوگری بود که به این راحتی چوبدستی‌اش را از او گرفتند و شکستند؟ وزارت جدید روسیه، نه تنها چوبدستی او را از بین بردند، بلکه چندین بار او را تهدید کردند.
"-اگه حرف نزنی به اون خرابه‌ای که ازش اومدی حمله می‌کنیم."
"-اگه نگی چه چیزای دیدی و چه چیزایی می‌دونی، تا ابد تو فکر اون خونه می‌میری."
"اگه دهنتو وا نکنی بهترین آدمای اون خونه رو جلوی چشمت سر می‌بریم."

-لعنتی! این چه وضعیه؟ چرا این مضخرفات الان باید یادم بیاد؟

ربکا پای راستش را تکان محکمی داد و ناگهان متوجه شد که زنجیرها باز شده‌اند. چون با تکانی که داده بود، پایش آزاد شد. تلخندی روی لبانش نشست. نفسش را با سرعت بیرون داد و پای چپ را هم با تکانی آزاد کرد. بعد دستانش را باز کرد و روی پنجه‌ی پاهایش فرود آمد.
-واو! مثل اینکه هنوز پاهام کار می‌کنن!

با آرامش به سمت لباس‌ها رفت. لباس‌ها مشکی و مجهز به ابزار مخصوصِ جاسوسان بود. دستش را در جیب پالتوی روی میز کرد. لرزش ساعتی را در دستانش احساس کرد. ساعت را بیرون آورد و نگاهی به آن انداخت. فقط یک دقیقه وقت داشت.
لباس‌ها را از روی صندلی برداشت. باید چوبدستی‌ای، یا چیزی که بتوان با آن جادو کرد آنجا باشد! آنقدر گشت که بالاخره نامه‌ای را در جعبه‌ی کفش‌ها پیدا کرد. آن را در آورد و شروع کرد به باز کردنش.
کاغذ خالی بود اما دقیقا بعد از اینکه آن را بیشتر نگاه کرد دید شخصی دارد می‌نویسد.
"سلام. میدونم موقعی اینو پیدا میکنی، که دنبال چوبدستی‌ت می‌گردی. راستش نتونستم برات چوبدستی جور کنم پس با ابرازها ماگلی برات لباسا رو کوچیک می‌کنم. البته اونقدرام ماگلی نیست؛ با جادو ترکیبش کردم.
یه گردنبند تو این پاکته. اگه دور گردنت بذاریش، و لباسا رو بپوشی، کافیه بند چرمیِ آستین رو محکم بکشی. لباسا به اندازه‌ی گردنبندت میشن و توش می‌مونن تا وقتی که تو دوباره اونو تو دستات محکم نگه داری.
رزالین نایت/نوشته شده در: دقیقا موقعی که داری میخونی!"

-این دختر... یکم... زیادی عجیبه!

ربکا این را گفت و لباس‌ها را پوشید. صدای پای ماموران شیفت شب وادارش کرد که سریع‌تر لباس‌هایش را بپوشد. گردنبند را دور گردنش انداخت و بند آستین پالتو را کشید. نور کم‌رنگی از لباس‌ها ساطع شد. لباس‌ها آرام آرام، مانند بخار شدن آب، وارد گردنبند شدند.
-خدای من! باید درباره این لباسا با اون دختره بیشتر حرف بزنم!

قولنج گردنش را شکست و تبدیل به خفاش شد.
-میدونم که نمیشه به یه غریبه اعتماد کرد، ولی چیکار کنم؟ چاره‌ی دیگه‌ای هم دارم؟

همان موقع که از پنجره خارج شد، هوای سرد، شلاقی به صورتش زد. چشمانش با برفی که می‌بارید می‌سوخت. حالا می‌فهمید که داخل اتاق چقدر گرم‌تر بود!
سربازان شیفت شب هم بعد از خروجش وارد اتاق شدند. وقتی جسم بی‌جان سربازرس را روی زمین دیدند به دنبال ربکا گشتند؛ اما ربکا را پیدا نکردند. آژیر قرمز در سرتاسر منطقه روشن شد. جادوگران و ساحرگان روسی درحالی که به زمین و زمان فحش می‌دادند، به سمت وزارتخانه رفتند.
-لعنتی... نگو میخوان با جادو محافظ درست کنن! اگه اینکارو بکنن من گیر میوفتم.

درحالی که پرواز می‌کرد، با ترس نگاهی به جادوگرانِ وزارتخانه انداخت.

-اگه اون دختر عجیبه از قصد اینکارو کرده باشه، خودم می‌کشمش. از هرچیزی مطمئن نیستم، متنفرم! اون داره منو وادار می‌کنه تا به خودم و کارام شک کنم!

تنها چیزی که میان افکارش جواب داشت این بود که باید زودتر از اینجا می‌رفت؛ وگرنه به شکل وحشتناکی کشته می‌شد.

مرگخواران با تعجب و ترس به اطرافشان نگاه کردند. یعنی واقعا راه فراری از دست کارهای هکتور نبود؟ شاید به خاظر حضور افلیا بود که انقدر بدشانس شده بودند. شاید هم...
-جیـــــغ!

افکار مرگخواران با جیغ ربکا از هم پاشید. افلیا با خستگی به ربکا نگاه کرد.
-چیشده ربکا؟
-من همیشه برای گرفتن وظیفه، اونم از ارباب ذوق داشتم!
-شاید باورت نشه ولی اون ارباب نیست.

با اینکه افلیا از فاصله‌ی دوری با هکتور ایستاده بود اما هکتور به وضوح صدایش را شنید و به سمتش حمله‌ور شد.
-چرا من؟! بیا جاتو با من عوض کن ربکا. بیا تو بدشانسه باش!

ربکا لبخند شیطانی‌ای زد و به افلیا نگاه کرد.
-گفتم که... من برای گرفتن ماموریت همیشه ذوق داشتم. چون می‌خواستم یه بار توش بدشانس نباشم!
-نــــــه!

چند ساعت بعد

-افلیا؟ زنده‌ای؟

افلیا با چهره‌ی سبز رنگی، همچون دومینیک(حتی تیره‌تر!) روی زمین افتاده بود. آن‌طرف‌تر هکتور روی صندلیِ 'ارباب لرد ولدمورت سابق'، نشسته بود. ربکا هم درحال جمع کردن مرگخواران بود تا هکتور وظایفشان را بدهد.
-اهم... گفتم بیایین تا بهتون کارایی که میتونین رو محول کنم.

ریلکس بودن هکتور اصلا برای مرگخواران خوشحال کننده نبود.

همه‌ی مرگخواران بعد از شنیدن این جمله کمی به فکر فرو رفتند.
اما کمی بعدتر، بیشتر به فکر فرو رفتند. آنقدر به فکر فرو رفتند که که خود فکر آنها را بیرون کرد!
در بین پرتاب شدن مرگخواران از فکرشان، ایزابلا گفت:
-خب اگه بریم پارک بزرگ شهر چه کار خوفناکی می‌تونیم انجام بدی‍...
-چه کار خوفناکی؟ همه‌ی کارهای خوفناک جهان! کشتن مردم! ترسوندن ملت! جیغ زدن! طلسم کردنشون! این همه کار!
-آروم باش بلا! آروم باش! اون فقط یه سوال کرد!

گابریل با وحشت سعی کرد بلاتریکس را آرام کند و به تقارن ترسناک چهره‌اش توجهی نکند.
سپس مرگخواران شروع به اظهار نظر کردند:
-نظرتون چیه ملتو بخوریم؟
-
-خب نظرتون چیه ملتو سوسیس کنیم بعد بخوریم؟
-
-همچنان نظرتون مثل قبله؟ سوسیس؟ کالباس؟
-فنر خواهش می‌کنم!

فنریر هم ساکت شد. ربکا ناگهان، مثل همیشه، درحالی که بالا و پایین می‌پرید پیشنهاد داد:
-بریم سر ملت جیغ بزنیم؟
-نه ربکا، ما حنجرمون رو می‌خواییم.
-خب از بخت بدشون باید بپرسم، بدیمشون به هک تا...

هکتور با خوشحالی حرف ربکا را تایید کرد.
-آره ایده‌ی کاملا خوبیه!

بلاتریکس و بقیه مرگخواران به ایده‌ی ربکا به فکر فرو رفتند. اما این‌بار هم فکر آنها را با لگد بیرون کرد. بلاتریکس وقتی همهمه مرگخواران را دید، گفت:
-خب خب خب! بریم بچه‌های ملتو برای معجونای هک جمع کنین.

:خرده‌های لامپ را کنار می‌زند:

سلام ارباب‌ . خوبین ارباب؟
سعی کنین به لامپ توجه نکنین ارباب! چیز خاصی نیست!

خیلی تلاش کردم جدی بنویسم ولی طولانی ننویسم. فکر کنم موفق نشدم!

راستی! قول میدم دفعه‌ی بعد لامپا نترکن! البته مشکل از من نیست، مشکل از لامپه!

"اگه اون دختره (فکر کنم اسمش رز بود)، نمیومد من تا الان مرده بودم. فکر کنم بهش مدیونم؛ البته اگه قولی که بهش دادم و قولی که به من داد رو فراموش کنم. هرچند، به نظر نمیاد کار منو اون به همین دیدار کوتاه ختم شده باشه...
از دفترچه خاطرات ربکا لانوییت لاک‌وود
صفحه‌ی 52 / تاریخ: 14/دسامبر/2019"

-چند بار بهت بگم؟ تو هرگز نمی‌تونی به اون دوران برگردی. اون لحظات، همشون رفتن و هرگز بهش برنمی‌گردی.

دختر از سرما دندان‌هایش به یکدیگر برخورد می‌کرد. آب‌دهانش را قورت داد و سعی کرد نلرزد. لخته‌های خون را لابه لای دندان‌هایش احساس می‌کرد. خواست چیزی بگوید اما همه‌ی حرف‌هایش در دهان بازش ختم شد. هرچه توان در بدنش داشت را متمرکز کرد تا بتواند حرفش را بزند اما باز هم نشد.
مرد شلاق را تکانی داد و روی شانه‌اش گذاشت. به صورت دختر نگاه کرد. موهایش جلوی دیدن چشمانش را گرفته بود اما از لابه لای آنها، باز می‌شد چشمان براق و بنفش دختر را ببیند. چشمانش را نازک و بیشتر به حرکات دختر نگاه کرد.
دختر از سرما می‌لرزید ولی کاملا معلوم بود که می‌خواهد آن را پنهان کند. آیا دختر فکر می‌کرد او نخواهد فهمید که سردش شده است؟ در زمستان‌های روسیه، کمتر کسی می‌تواند با لباس‌های پاره و کهنه دوام بیاورد و یا حداقل سردش نشود.
صدایش را صاف کرد. می‌دانست دختر صدایش را خواهد شنید. می‌دانست حواس دختر، تماماً به اوست. پوزخندی زد تا به طوری، تیر خلاص را شلیک کند.
-تو داری برای هیچی تلاش می‌کنی دختر. برای هیچی! یا میگی تو وزارت‌خونه چی دیدی یا تا ابد ساکتت می‌کنم.

بدن دختر لرزید. آن مرد فقط یک احمق بیشتر نبود و یک احمق حق ندارد با او این‌گونه حرف بزند.
دهانش را به سمت زمین باز کرد و قطرات خون، هر لحظه کاشی‌های کثیف اتاق را، رنگین‌تر می‌کرد.
دندان‌هایش را روی هم سایید و از پشت دندان‌هایش فریاد زد:
-می‌دونی چیه؟ تو یه احمقی... و یه احمق... حق نداره این‌طوری با من حرف بزنه.

چهره‌ی مرد دگرگون شد. زیر سوسوی چراغ نارنجی رنگ اتاق هم می‌شد عصبانیت‌اش را دید. اخم کرد و شلاق را از روی شانه‌هایش برداشت. شلاق را تکان محکمی داد و صدای شکستن هوا از کنار گوش دختر گذشت.
دختر دستانش را تکان داد. سعی داشت همان طور که دستانش به دیوار زنجیر شده، خودش را از تکان‌های شلاق دور نگه‌دارد. مرد دندان‌هایش را روی هم فشار داد. دقایقی پیش می‌خواست مانند ماگل‌های جاسوس رفتار کند اما حالا، دختر به او توهین کرده بود؛ به جادوگر اصیل‌زاده و روسی.
-این حرفت رو... آخرین حرفت حساب کن دخترِ احمق!

و شلاق را محکم بر شانه‌هایش زد. فریاد خفه‌ی دختر بلند شد.
مرد با شلاق، محکم‌تر و محکم‌تر او را می‌زد. در همین حین نفس‌های وحشیانه مرد می‌رفت و می‌آمد.
-می‌زنمت. انقدر می‌زنمت که جونت...
-خب بزنش ولی قبلش لطفا به حرف منم گوش بده.

صدای دختر غریبه‌ای از پشت سر مرد آمد. مرد با ترس برگشت و سمت صدا قدمی برداشت.
-تو دیگه کدوم خری هستی؟

دختر پوزخند زد.
-منو نمی‌شناسی؟ دارم باهات انگلیسی حرف می‌زنما.
-هی! تو... تو همون اسکاتلندی کثیف و عوضی هستی! گمشو از اتاق من بیرو...
-عه! کثیف شاید، عوضی که تا ابد، ولی... صبر کن ببینم! تو به من گفتی اسکاتلندی؟ هوی هوی هوی!

دختر از زیر سایه‌ها بیرون آمد. موهای گیس شده‌ی قرمز دختر روی شانه‌های افتاده بود. چشمانش هم رنگ تیره‌ای بین قرمز و قهوه‌ای داشت. دستانش را بی‌هدف در هوا تکان داد و با لحن تندی به مرد گفت:
-من یه انگلیسیم. دفعه آخرت باشه بهم میگی اسکاتلندی.
-من نمیدونم! هر خری هستی، باش! به من ربطی نداره. اما باید بهم بگی که تو اینجا، تو اتاق بازجویی من چیکار می‌کنی؟
-اومدم یه مادمازل فرانسوی، همون ربکا رو، ببرم خونش!
-چی؟! این عوضی رو هیچ‌جا نمیـ...
-چرا می‌برم...

صدای مرد با ضربه‌ای در پهلویش خفه شد. همان‌طور که فریاد مرد به خاموشی می‌رفت، دختر خنجرش را چندبار در آورد و دوباره در بدن مرد فرو کرد.
خون با هر ضربه‌ی دختر به اطراف می‌پاشید. قطرات سرخ‌رنگ خون روی گونه‌های ربکا افتاد.
دختر انگلیسی، وقتی از مرگ مرد مطمئن شد، خنجر را با آرامش کنار جسد گذاشت؛ آرامشی پر از افتخار و غرورِ پیروزی.
جلوتر آمد. ربکا وقتی دستان دختر انگلیسی را لای موهایش احساس کرد، متوجه شد که دختر دستکش دارد.
دسته‌ای از موهای ربکا را کشید و سرش را بالا آورد. کنار گوشش با خستگی و احتیاط زمزمه کرد:
-بهتره برگردی به همون جایی که ازش اومدی. جاسوسی برای وزارت سحر و جادوی فرانسه، هیچی جز مردن نداره. خیلی شانس آوردی خدای زندگانی، رزالین نایت روبه روت وایستاده.
-هه، خدای زندگانی!
-آره لقب خوشگلیه. تازه! بهم میاد!

ربکا پرسید:
-گفتی اس... اسمت رز... رزالین نایته؟
-بله. دختر دژبان جنگ افغانستان. توام که همون ربکای دست و پاچلفتی از خاندان پر دبدبه‌ی لاک‌وودی. فکر کردم می‌خوای عضو گروه گشت‌زنیِ وزارت‌خونه بشی.
-من... عضو لژیون گشت شدم نه... نه گروه گشت... زنی.

دختر موهای ربکا را رها کرد. انگار به جای رها کردن، آن را هل می‌داد. هردو نفس عمیقی کشیدند اما دختر در ادامه، قهقه‌ای سر داد.
-کاش می‌شد منم مثل تو بتونم یه اسمی در کنم! ولی خب میدونی چیه؟ همیشه، همه چیو، همه ندارن. یه روزی می‌رسه منم یه لقبی برای خودم پیدا می‌کنم و معروف می‌شم.
-اما من می‌تونم همه چیو داشته باشم.
-آره اما یادت نره الان داشتی می‌مردی و من نجاتت دادم. بهم مدیونی. و راستی...
-هوم؟
-برای اینکه بهم مدیونی برام یه کاری بکن.

ربکا نفس عمیقی کشید. سرش را به زور بالا آورد و به دختر نگاه کرد.
-چه کاری؟
-بهم قول بده... قول بده اگه یه بار دیگه همو دیدیم هرکاری که بهت می‌گم بکنی.
-هرکاری؟! من جونمو می‌خوام.
-می‌دونم. منم می‌خواستما! حواست باشه. وگرنه نمی‌‌ذاشتم به خطر بیوفته؛ اونم برای یه فرانسویِ غریبه ولی خب... مشهور.
-خب؟ چه کاری باید انجام بدم؟

دختر به ربکا پشت کرد. به لباس‌های روی صندلی اشاره کرد.
-اونارو بپوش. دستاتم چند دقیقه‌ی دیگه بخاطر این‌که دستگاهاشون رو هک کردم باز میشه. وقتی اونا رو پوشیدی با سرعت هرچه تمام‌تر به همون خونه‌ای که ازش اومدی میری. سعی کن به هیچکی هیچی نگی. حتی یه کلمه! درباره منم نگی به نفعته.
-هوف. خب؟
-هی! من جون خودت و خودمو دارم با هم نجات میدم!
-باشه. داشتی می‌گفتی.

دختر سرفه‌ای کرد و ادامه داد:
-تو اون خونه، هیچکی نباید هیچی بدونه. اگه خواستی می‌تونی به یه نفر بگی امروز چیشد ولی نگو چه قولی به چه کسی دادی. منظورم از اون یه نفر آدمای عادیِ توی خونه نیست؛ من منظورم ارباب خونست.
-با ارباب چیکار داری؟!
-کار خاصی ندارم ولی تو به کمکاش نیاز داری. حالا بذار زمان‌بندیشو بگم. تا باز شدن قفلا فقط 2 دقیقه مونده. تو این دو دقیقه من از اینجا میرم و در حین رفتن من تو، سه دقیقه وقت داری. یعنی چی؟ یعنی دو دقیقه صبر می‌کنی تا قفلا باز بشه و بعد فقط یک دقیقه وقت داری تا لباس بپوشی و از اینجا خارج بشی. البته می‌تونی لباسا رو برداریو بری بیرون بپوشی. چون میدونم نیمه خفاشی!
-واو. خب؟
-بعد تا گروه شیفت شب بیان و به صورت همیشگی برای ابتدای شیفت اینجا رو چک کنن، 15 دقیقه وقت هست تا تو کاملا از اینجا دور بشی. منظورم از دور 1 مایل یا دو مایل نیست. حداقل 5 مایل از اینجا دور شو.

ربکا با دقت همه را گوش می‌داد تا اینکه دختر گفت:
-بعدش به اون خونه آپارات کن. فهمیدی؟... هوی! فهمیدی؟
-اوه آره آره. فهمیدم. حالا نگفتی باید درباره‌ی تو، چی به ارباب بگم. میدونی که خوششون نمیاد ندونسته به کسی کمک کنن.

دختر روی زانوهایش به سمت پنجره خم شد. برگشت و نگاهی به ربکا انداخت. چشمانش زیر نور ماه می‌درخشید.
-بهش بگو یه دختر غریبه که حوالی همین‌خونه زندگی می‌کرد، جونمو نجات داد. هوم؟

این را گفت به سمت بیرون پنجره پرید و ربکا با افکارش تنها گذاشت؛ افکاری از جنس معما.