غرورمندانه مانند همیشه وارد کلاس شد....
از عمد پاشنه کفشش را به زمین می کوبید تا جلب توجه کند.
جسورانه روبروی تمام جادو اموزان ایستاد و ...

_ خب صبح بخیر ! نامه ای بدستم رسید که الان می خونم براتون لطفا گوش بدید چون دوباره نمی خونم .

از ته کلاس فردی آهسته گفت : فکر می کنه کیه؟معلم؟عیش، دافنه کف کلاسی!


درود بر دافنه عزیز امروز سرما خوردگی شدیدی گرفتم که حتی توان راه رفتن رو از من گرفته ناچارم کلاس پیشگویی رو به تو بسپارم !
معلم خوبی باش ( پرفسور با کیه؟دافنه؟توقعات استاید چقدر بالا رفته) و تکلیف قابل قبولی بده که خودت از پسش بر بیای چون خودتم باید انجامش بدی افرین خوشگلم!

_ دافنه با پرفسور چی کار کردی؟ دزدیدش و مجبورش کردی نامه بنویسه؟

_تری توی گوی پیشگویی میبینم دماغ یکی قراره بسوزه .چه عجیب !

و نامه پرفسور دلاکور را بالا گرفت و امضای خوش خط و خال پرفسور جوابی کوبنده بود که خود پرفسور کلاس را به دافنه واگذار کرده .

_ چه بوی سوختی میاد تری مگنه؟

تری زیر لب گفت: بالاخره که دانش آموز میشی! اونوقت من می مونمو و تو یک چوب دستی زنجانی!

_ ساکت ساکت، دیگه می خوام کلاس رو شروع کنم.
به نام لرد کبیر ببخشید ببخشید منظورم مرلین کبیر بود!
خب خب ما می خوایم کف بینی رو یاد بگیریم.
برای اینکار نیاز هست که دست برتر یا دست قالبتون رو روی میز بگذارید!

ادامه داد: ای.... هیچی! کف دستتون باید رو باشه نه زیر. مرلین هر جا که هستی بیا منم ببر پیش خودت !

در ادامه گفت: ببینید کف دستتون چی مشاهده میکنید؟ باید با خطوط کف دستتون و میزان لطافت کف دستتون متوجه بشید که قراره توی آینده چه اتفاقی برای فرد میفته!

_ از اونجایی که کسی برای خودش نمیتونه کف بینی انجام بده برای بقل دستیتون انجام بدید‌.

_ پرفسور گرینگرس بغل دستی من ارتیمیسیا بود که نیومده میشه من برای شما کف بینی کنم !

_ باشه تری ولی خوب انجامش بده .

تری کف دست دافنه رو نگاه کرد و با قضب گفت: این چوبدستی زنجانیه رو میبینی؟ اینم یه میزه که دو نفر وایسادن روش و دارن دوئل می کنن! دیدیشون؟ فکر کنم تو آینده قراره با یکی دوئل کنی پرفسور گرینگرس.

_ از غذا های منم بانمک تری ! می دونستی؟

دافنه که از حماقت بقیه جادواموزان خونش به چوش آمده بود گفت : بسه دیگه ! می دونید وقت چیه؟ وقت تکلیفه.

تکلیف کلاس پیشگویی پرفسور گرینگرس

_ برای ۳ نفر کف بینی کنید
_ اسم و اصالت فرد رو بنویسید و ببینید چی در ایندشون دیدید
_ پیگیری کنید ببینید کف بینیتون واقعی بوده یا نه

-خب همه ساکت باشید!

جادو آموزان بیشتر صحبت کردند و کلاس بیشتر روی هوا رفت.

فلش بک، روز قبل.

لوسی بار دیگر به نامه ی پروفسور نگاهی انداخت و آهی از ته دل کشید.
نقل قول:


- به من توجه کنید!
این بار کلاس ساکت شد و همه ی نگاه ها به طرف او برگشت.
-چیه لوسی؟
-چته؟ چرا رفتی اونجا وایسادی؟
-میخوای تمرین پیشگویی بدی؟ اون کارو معلم باید انجام بده گلم!

لوسی کمی فکر کرد، چند دقیقه ای مات و مبهوت به جادو آموزان زل زد و آنها هم به او زل زدند.
-این جلسه من تدریس می‌کنم!
-تو؟
-به چه مناسبت؟
- رو چه حسابی؟
-تو از ما کوچیکتر هم هستی پس بشین سر جات!

اما برخلاف تصور همه لوسی تسلیم نشد!
- نه خیر کوچیکتر نیستم!

سپس نفس عمیقی کشید و حالت چهره ی پروفسور دلاکور را به خود گرفت.
-خب سلام سلام صدتا تا سلام!
خوش اومدین به جلسه ی چهارم کلا...

جادو آموزان:

-داشتم می‌گفتم...
جلسه ی چهارم کلاس پیشگویی!

لوسی امان تفکر به جادو آموزان نداد.
-خب شروع می‌کنیم درس رو با نام مرلین!

سپس قیافه ی من پروفسورم به خود گرفت، کف زد و فنجانی روبه‌روی هر جادو آموز ظاهر...نشد!
لوسی قیافه ی من پروفسورم را نگه داشته بود و همچنان کف می‌زد اما اتفاقی نمی افتاد.
فکر کرد مثل شنل قرمزی در قصه های همیشگی شده است، پس تصمیم گرفت شنل قرمزی نباشد بلکه گلدی‌لاکس باشد و خود، دست به کار شود!

این شد که از کلاس خارج شد و درست لحظه ای که جادو آموزان می خواستند جشن بگیرند، با کوهی فنجان و یک فلاسک بزرگ قهوه بازگشت.

فنجان ها را یکی یکی جلوی جادو آموزان گذاشت و در آنها قهوه و ریخت و یک فنجان هم برای خود برداشت و به سمت میزش بازگشت.
قهوه خود را خورد و مانند دانشمندی که یک سلول تازه کشف شده را بررسی می کند، فنجان را جلوی چشمانش گرفت.
-خب من اینجا...دریا میبینم! این یعنی دو سال پیش من و مامان و بابا رفته بودیم کنار دریا!

تری که می‌خواست برای بار نمی دانم چندم هوش سرشارش را به رخ بقیه بکشد، دستش را بالا برد.
- احیانا این تعبیر آینده نیست؟

لوسی جا خورد.
-آها... چرا چرا آیندست! پس این یعنی... دو سال دیگه من و مامان و بابا میریم کنار دریا!
حالا دقت کنید.
برای تکلیف به گروه های دونفره تقسیم بشید و...

کتی دستش را بالا برد.
-میشه منو قارقارو یه گروه بشیم؟
-نه اون یه حیوون...

چند دقیقه بعد
لوسی با سر و صورت خونی و درب و داغان و موهای نصف کچل به طرف کتی و قارقارو، که ژست گرفته بودند و ناخن های خود را فوت می کردند، بازگشت.
-آره می‌تونین!

و از همان روی زمین حرفش را ادامه داد.
-برای تکلیف به گروه های دو نفره تقسیم بشین و این قهوه ها رو بخورید بعد فنجون هاتون رو با هم گروهیتون عوض کنین و تفاله ی قهوه ی اون رو از روی کتاب هاتون تعبیر کنید!

در این بلبشو، کسی متوجه روح کم رنگ و نامعلوم سبیل تریالنی نشد که بالای سر فنجان لوسی ایستاده بود و زمزمه می کرد:
-طوفانی بزرگ از طرف دریای سیاه به سمت هاگوارتز در حالی پیشوریه!
این طوفان انقدر بزرگ و سهمگینه که ممکنه همه ازش جون سالم به در نبرن!

--------------------
پروفسور سلام!
من چند روز روی این کار کردم و سری هم به کلاس پیشگویی نزده بودم.
اما الان بعد از ارسال متوجه شدم که سوژه ام با مال آرتیمیسیا یکیه!
فنجون قهوه!
اما خب رول هامون زمین تا آسمون تفاوت دارن.
مشکلی نداره که سوژه یکی هست دیگه؟

فنجان های قهوه ی تازه دم، دوتا... دوتا روی میزهای جادو آموزان قرار داشت. کتاب های پیشگویی، روی هم چیده شده و در گوشه ای از میز قرار داشتند.
بخارهای قهوه به شکل چتری در بالای آن جمع شده بودند.در کنار فنجان های قهوه، در سمت راست ساعت کوچک دایره ای که به زنجیری وصل بود قرار داشت.باشنیدن صدای زنگ، جادو آموزان به سمت کلاس حرکت کردند؛اولین جادو آموزی که وارد کلاس شد آرتمیسیا را در کنار تخته دید و خیلی آرام به سمت یکی از میزها رفت و نشست.تک تک جادو آموزان نیز به سمت میزها رفتند و هریک گوشه ای نشستند.
آرتمیسیا در روبه روی جادو آموزان ایستاد و گفت:
_سلام به همگی.... روزتون بخیر
یک جمله گفت و به سمت میز رفت.
چوبدستش را از روی میز برداشت و به روی کتاب های پیشگویی ضربه‌ای زد.
کتابها به پرواز در آمدند و روی هر میز به تعداد جادو آموزان دوتا، دوتا در سمت چپ فنجان هر یک قرار میگرفت.آرتمیسیا رو به روی تخته رفت و با حرکن چوبدستی نوشته ای روی تخته ظاهر شد.
«سفر در زمان»
جادو آموزان به همدیگر نگاه کردند و باچشمهایشان باهم گفت و گو میکردند. آرتمیسیا ، روبروی دانش آموزان ایستاد... نفس عمیقی کشید وگفت:
_درسته!.... سفر در زمان...اون فنجونی که جلوتون هست در اصل بخشی از آینده ی شمارو به تصویر می کشه.
دانش آموزان هر یک به داخل فنجان سرک کشیدند اما چیزی جز محلولی با رنگ قهوه ای ندیدند.
_در دنیای ماگلی هم از قهوه برای پیش بینی آینده استفاده میشه .... واز کارایی دروغینش در بین ماگلا بگذریم منم خیلی دوست دارم مزش رو امتحان کنم.
و با دست به فنجان خود که روی میز بود اشاره کرد.
_اما... این قهوه ای که روبروی شماست، همون قهوه ی ماگلی نیست! قهوه ی شما از ترکیب معجون هایی درست شده که واقعیت رو پیش بینی میکنه.
سپس آرتمیسیا چوبدستی اش را بالا برد و در هوا به سمت جادو آموزان چرخاند و یک برگه ی کوچک با قلم پر، روی کتاب پیشگویی جادو آموزان قرار گرفت.
_اول از همه باید قهوه رو بخورید. در آخر فنجون، بخشی از آن خورده نمیشه و خود به خود داخل فنجان میماند.باید در آن موقع فنجان را روی میز صاف قرارش بدید؛بعد از حدود 15ثانیه داخل قهوه ی شما، اتفاقات رو به صورت شکل های معنی دار به تصویر میکشه.
آرتمیسیا، به سمت میز رفت و کتاب پیشگویی خود را برداشت و گفت:
_حالا شما باید معنی اون اشکال رو از کتاب پیدا کنید . وقتی که پیدا کردید برگتون رو داخل همون صفحه از کتاب قرار میدید... کتاب رو میبندید و روی جلدش با قلم پر خالی بنویسید(نقاشی کن! )
کتاب را روی میز گذاشت. به پشت میز رفت و کشویی را باز کرد و دو ساعت زنجیر دار بیرون آورد.
_میرسیم به بهترین بخش کار... نمیدونم با زمان برگردون اشنایی دارین یا خیر!
سپس دست راستش را بالا آورد و رو به دانش آموزان گرفت:این زمان برگردونه... باعث میشه به هر زمانی بخوایم به عقب برگردیم.
جادو آموزان با دقت به زمان برگردون خیره شده بودند. آهن دایره ای شکلی به زنجیر وصل بود و ساعت شنی در وسط آن قرار داشت.
_اما ما امروز با زمان برگردون کاری نداریم!کار ما با اینه..
دست چپش را بالا آورد و باز کرد. همان ساعت روی میز بود.
_اسمش زمان سنجه این ساعت بر خلاف زمان برگردون به آینده میبرتت و تولید جدید وزارتخونه است. اما بستگی داره چه زمانی! من میخوام که شما باچشم خودتون پیش بینی که توسط قهوه شده رو ببینید. زمان برگردون در پشتش یک در داره شما برگتون رو داخل اون قرار میدید و اون داخلش بخار قرمزی ایجاد میشه و بهتون میگه که چند بار دستگیره ی کوچیک سمت راستش رو بچرخونی تا به همون زمان بری!
نفس عمیقی کشید و ادامه داد:
_فقط با این ساعت هر 1ماه در آینده بودن برابر با 30دقیقه در زمان حاله!
بریم سراغ تکلیفتون!
تکلیف:
1_در ته فنجون قهوه تون چه شکلهایی نشون داده میشد ؟ بامعنی اشکال یادداشت کنید( 2نمره)

2_وقتی به آینده رفتید چه شکل و ظاهری دارید و پیش بینی به چه صورتی اتفاق می افته؟( 7نمره)

3_چه مدت زمانی طول میکشه که اتفاقات پیش بینی شده رخ بدهند و چه موقعی به زمان حال برمیگردید؟(1نمره )
.
آرتمیسیا، به سمت میز رفت و پشت میز نشست. فنجانش را برداشت و شروع به خوردن قهوه اش کرد و لبخند زنان به بیرون پنجره نگاه میکرد

گابریل همین‌طور که در سالن امتحانات و بین صندلی‌های جادو آموزان قدم می‌زد، لبخند بر لب چوب دستی‌اش را تکان داد و برگه‌های امتحانی توی هوا به پرواز درآمدند و جلوی همه قرار گرفتند.

- امتحانتون، بر خلاف جلسات کلاس، از ده نمره‌ست. موضوع امتحان «تدریس به جای معلم» هست.

سوژه‌ای دلخواه اما مرتبط به کلاس پیشگویی رو انتخاب کنید و در قالب یک استاد، اون رو تدریس کنید. در واقع یه پست رول تدریس کامل باید بنویسید، و صد البته با رعایت نکات رول نویسی که در طول سه جلسه‌ی قبل از نقدها یا رول های تدریس یاد گرفتید.
یادتون نره که حتی باید یکی دو مورد تکلیف هم در انتها به عنوان نمونه به دانش آموزان فرضی داخل رول بدید.

برای امتحان امتیاز تشویقی لحاظ نمی‌شه و از همه انتظار می‌ره که بهترین خودشون باشن.
همگی‌تون به شکل واضحی در طی این سه جلسه پیشرفت کردید و عالی‌تر از قبل شدید. افتخار بزرگی بود که به عنوان معلم پرورشی در جایگاه استاد پیشگویی قرار بگیرم و انقدر هم خوب عمل کنم و اصلا هم خودشیفته نباشم.

خب... موفق باشید و شروع کنید!

ریونکلاو

جرمی استرتون: ۱۹
مثل همیشه، درست نویسیِ پستت و توصیفاتت روون و قشنگ بودن و دوستشون داشتم. اما با توجه به خلاقیت‌هایی که توی دو جلسه‌ی قبل نشون دادی، ایده‌ی این جلسه خلاقیت قبلی‌ها رو نداشت و می‌تونست شامل طنز بیشتری باشه و جالب‌تر ادامه پیدا کنه.

دیزی کران: ۲۰
دیگه نمی‌تونم بگم چقدر از خوندن تکالیفت لذت می‌برم دیزی، خیلی عالی بود!

آلنیس اورموند: ۲۰
خیلی خوب نوشته بودی آلنیس، خلاقیتت عالی بود!

آلانیس شپلی: ۱۹
آفرین آلا!
پستت خیلی خوب شروع شد و ادامه پیدا کرد، ولی یکم یهویی تموم شد. پایانش به اندازه‌ی بقیه‌اش جالب و بامزه نبود.

آنتونی گلدشتاین: ۱۹
واقعا دلم می‌خواست بدونم راز تابلو چی بود، کاش می‌گفتی!

گریفیندور

اما ونیتی: ۱۹
آفرین اما، خیلی پست خوب و قشنگی نوشته بودی!
ولی یه سری ایرادات نگارشی داشتی و می‌تونستی بهتر و مناسب‌تر شکلک بذاری. اگه جلسه‌ی آخر نبود ازشون چشم پوشی می‌کردم، ولی خب این جلسه آمادگی برای امتحان هم محسوب می‌شه.

کتی بل: ۲۰
خسته نباشی کتی، خیلی خوب و بامزه بود!

لوسی ویزلی: ۲۰
خیلیم عالی!

جیانا ماری:۱۷
خیلی خلاصه نوشته بودی جیانا.

هافلپاف

جسیکا ترینگ: ۱۷ + ۱
جسی، شروع خوبی داشتی و خیلی بهتر می‌تونستی ادامه بدی و قشنگ‌تر تمومش کنی. ولی انگار یهویی از نوشتن خسته شدی و فقط می‌خواستی پست رو به پایان برسونی، که البته این روی کیفیت پستت تاثیر گذاشت. اما پیشرفت خیلی خوبی نسبت به جلسات قبل داشتی و واسه همین یه نمره می‌گیری.

رامودا سامرز: ۱۹
خیلی بامزه و خوب نوشته بودی رامودا، ولی چرا باید انقدر سریع به مرحله‌ی فنجون و شکستنش می‌رسیدی؟

اسلیترین

آلبوس سوروس پاتر: ۲۰

آسپ! پستت خیلی بامزه و قشنگ بود! البته باید بدونی که شکلک فقط برای دیالوگه و توی توصیف‌ها استفاده نمی‌شه، ولی چون پستت خیلی خوب بود می‌شد ازش چشم پوشی کرد.


دافنه گرینگرس: ۱۸+۱

پیشرفت خیلی خیلی خوبی نسبت به جلسه‌ی قبل داشتی و بابت این، بهت افتخار می‌کنم. یه چیزی هم که باید بدونی اینه که تو مدت زیادی نیست که توی سایت عضو شدی، و نسبت به مدت عضویتت، خیلی خوب می‌نویسی. برای همین اگه نمرات جلسات قبلت اونجوری که دوست داشتی نبودن، نباید ناامید بشی. می‌تونی نقد بگیری، پست‌های بیشتری بخونی و همینجوری پیشرفت کنی.

آفرین به همتون، عالی بودید مثل همیشه!

جرمی روی تخت دراز کشیده بود و فقط به یک چیز فکر می کرد؛ جعبه. چیزی که پرفسور دلاکور در گوی جرمی دیده بود، یک جعبه بود. البته جرمی چندان مطمئن نبود که آیا پروفسور واقعا آن چه را که درون گوی دیده به جرمی گفته؟ جرمی هنوز به نتیجه نرسیده بود که «جعبه» یعنی چه و چگونه این پیشگویی قرار است به حقیقت تبدیل شود. آیا چیزی از نظرش پنهان مانده بود؟

به راهرو های هاگوارتز قدم گذاشت تا ببیند می تواند جعبه ای پیدا کند یا خیر. روی زمین را نگاه کرد، چیزی نبود. روی دیوار ها را نگاه کرد، چیزی نبود. روی سقف را نگاه کرد، باز هم چیزی نبود. دستشویی پسرانه را گشت، چیزی نصیبش نشد. دستشویی دخترانه را گشت، فقط ضربه محکمی از دمپایی ابری آلنیس که از مادرش به ارث برده بود نصیبش شد. خلاصه که هر چه گشت، جعبه ای در کار نبود.
شب شد. جرمی و بقیه ریونی ها در تالار مشغول کار های مختلف بودند ولی جرمی فقط انتظار می کشید.
- نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم... دریچه آه می‌کشد! تو از کدام راه می‌رسی؟ خیال دیدنت چه دلپذیر بود! جوانی‌ام در این امید پیر شد، نیامدی و دیر شد…

جرمی پیش دیزی رفت و از او پرسید:
- میگما دیزی! تو جعبه ای چیزی این طرفا ندیدی؟

دیزی گفت:
- نه. صبر کن هر جا که باشه خودش پیداش می شه.

بعد هم دیگر نتوانست جلوی خنده اش را بگیرد. طوری خندید که تف هایش به صورت جرمی پرتاب شدند. سپس از جرمی دور شد و رفت گوشه ای دیگر و در حالی که جرمی را تماشا می کرد، زیر لب خندید. جرمی از حرف دیزی تعجب کرد. یعنی او می دانست؟ هر جا باشد خودش پیدایش می شود. معنی این جمله چه می توانست باشد؟ یعنی جعبه باید تا آن لحظه به دست جرمی می رسید؟ جرمی برای یافتن جواب، رفت دم در تالار.

- جعبه!

بالاخره جعبه جرمی رسیده بود. جرمی قر در کمرش فراوان بود ولی نمی دانست کجا بریزد.
- یالا یالا! رقص و شادی!

جرمی جعبه را به داخل تالار برد تا آن را باز کند. با ذوق فراوان چسب های روی در جعبه را کند و در جعبه را باز کرد. باز کردن در جعبه همانا و پریدن قاقارو روی جرمی همان. قاقارو روی جرمی پرید و لباس هایش را پاره کرد و او را از چند ناحیه حساس و غیر حساس بدنش گاز گرفت. همه تالار داشتند می خندیدند، ولی دیزی از همه خوشحال تر بود. جرمی با قیافه ای مثل کارتن خواب ها در حالی که پرنده ها دور سرش می چرخیدند از جا بلند شد. تلو تلو خورد و با صورت رفت زمین. دوباره همه تالار زدند زیر خنده. جرمی خودش را جمع و جور کرد و پرنده ها را کیش کرد. بعد خیلی عادی، با قیافه ای احمقانه لبخند زد و گوشه ای نشست.

نقشه پلاکس، دیزی و کتی عملی شده بود. بعد از این که جرمی که توسط قاقارو گاز گرفته شده بود و به ویروسی مبتلا شده بود که باعث می شد توهم بزند، هر کدام از آنها را به شکل عجیب و غریبی دیده بود، آنها به خودشان قول دادند که قاقارو را هر کجا که هست پیدا کنند و به جان جرمی بیاندازند.

کلاه گروه بندی

اما عاشق شرط بندی بود .
شاید این تنها نقطه ضعف اما بود چون تنها چیزی بود که باعث می شد پول دست بدهد.
ولی افراد کمی از این موضوع خبر داشتند و اما توانسته بود به خوبی این راز را پنهان کند. اما همیشه هم موفق نبود.
با خودش فکر کرد اصلاً نباید به کافه سه دسته جارو می رفت یا شاید اصلاً نباید سر آن نیز می‌نشست. اما به هر حال همه این کارها را انجام داده بود و با دیزی شرط بسته بود که می تواند کلاه دامبلدور را از دفترش کش برود.

الان که روبروی دفتر دامبلدور ایستاده بود کاری که نقشه اش را کشیده بود بسیار غیر ممکن تر به نظر می رسید .
چند روزی بود که جلوی دفتر دامبلدور کشیک می داد بالاخره توانسته بود نحوه پدیدار شدن پله را پیدا کند. ولی دیگر وقتی برای ترس نبود.
بعدم طاووس خزنده که پیش دیزی گرو گذاشته بود بیشتر از همه ترس ها می ارزید. در حالی که دستهایش عرق کرده بود و نفس هایش تند شده بود به سمت راه پله به راه افتاد. وقتی که از پله ها بالا رفت متوجه شد دفتر دامبلدور بسیار بزرگتر از تصورش است. همه چیز در دفتر پیدا میشد.
از کتاب گرفته تا موجودات خزنده تا گوی فراموشی و بسیاری چیزهای جادویی دیگر که اما حتی فرصت نکرده بود نامشان را بداند.
باعجله نور چوبدستی اش را روشن کرد و دنبال کلاه مخصوص دامبلدور گشت که در زمان جشن ها یا وقایع مهم بر سرش می گذاشت. اما انگار کلاه آنجا نبود هر چه بیشتر می گذشت بیشتر ناامید می شد.
در حالیکه ترس را فراموش کرده بود و داشت کشوهای کنار کتابخانه را میگشت صدای شنید. دامبلدور قرار بود تمام شب را در وزارتخانه در جلسه باشد ، پس حتماً یکی از اساتید بود که داشت از پله ها بالا می آمد.
اما با عجله پشت گلدان بزرگی که کنار میز بود قایم شد. وقتی صدا پا نزدیکتر شد توانست عطر پروفسور مک گونگال را تشخیص دهد.
خوشبختانه پروفسور به سمت مخالف اما در اتاق جلو رفت و مشغول پیدا کردن یک کتاب شد. اما که حتی سعی می کرد نفس هم نکشد بی صدا پشت گلدان نشست.
در حینی که حواسش به صداهای سمت پروفسور مک گونگال بود متوجه جعبه چوبی شد که زیر میز گذاشته شده بود. بلاخره پروفسور مک گونگال از دفتر بیرون رفت.اما که از استرس در طی چند دقیقه چند کیلو کم کرده بود، روی زمین ولو شد. بعد از اینکه کمی حالش جا آمد دستش را دراز کرد و جعبه چوبی را از زیر میز بیرون کشید. با باز کردن در جعبه لبخند شیطانی روی لبهایش نقش بست.
کلاه را پیدا کرده بود.
باعجله کلاه را زیر ردایش جا داد و از دفتر بیرون رفت.
نمی‌توانست برای دیدن قیافه بهت زده دیزی کران صبر کند. کم کم به خوابگاه نزدیک می شد که صدای او را از جا پراند
_هوی چاقال! گشنمه!

اما ایستاد و به اطرافش نگاه کرد در آنجا هیچ تابلوی نبود و و کسی هم در نصف شب در راهروها پرسه نمیزد.
صداباز گفت:
_ مگه نمیگم گشنمه! احمق چیزی هستی?
اما با تعجب فهمید صدا از ردایش می یابد البته دقیق‌تر این بود که صدا از کلاه زیر ردا می آمد.
اما با تعجب کلا را بیرون کشید و تازه متوجه شد چه اشتباهی کرده است به جای کلاه مخروطی زنگوله دار دامبلدور کلاه گروه بندی را با خودش آورده بود.
کلاه باز گفت:
_ حیف که دست ندارم وگرنه زده بودم تو گوشت! وقتی آدم گروگان می گیری باید فکر غذاش هم باشی.

اما بدون انکه جوابی به دهد سعی کرد مسیر آمده را برگردد و کلاه را سر جایش بگذارد ولی صدای آژیر بلند او را از جا پراند.
تمام قلعه با نور با نور قرمز چشمک زنی روشن و خاموش می شد و صدای آژیر بلند در همه جا پیچیده بود . به طوری که همه بچه ها از خوابگاه هایشان بیرون آمدند و اما هم که دیگر فرصتی برای برگشت به دفتر دامبلدور نداشت. سعی کرد خودش را در میان جمعیت گم کند البته یادش ماند که دستش را روی دهن کلا هم بگذارد که مبادا او را لو دهد.
صدای صدای دامبلدور را شنید که انگار در میکروفون جادویی پخش میشد:
_ یک دو سه امتحان میکنیم! یک دو سه ...خوب فرزندان گلم !از اما میخوام که هر جایی هست همونجا بمونه تا بیایم ازش کلاه رو بگیریم.

اما از وحشت باورش نمی شد که در همان ثانیه اول لو رفته باشد. چند دقیقه بعد پروفسور اسنیپ و مک گونگال آمدند و او را کشان کشان تا یکی از اتاق‌های خالی بردند.
بالاخره دامبلدور آمد و هر سه با لبخند عجیبی به ما خیره شدند.
اما که واقعاً ترسیده بود گفت حالا می دونم قرار تنبیه بشم ولی واقعا چه جوری پیدام کردین
اسنیپ گفت:
_واقعاً فکر کردیم واسه چنین کلاه مهمی دزد گیر نمیذاریم؟

_واقعاً دزدگیر داره؟ و چرا وقتی برش داشتم کار نیفتاد؟
_ چون گاهی اوقات کلاه میبریم اطراف دفتر گردش. وقتی از یه جایی به بعد دورتر میشه تازه به کار می افته

_جلل مرلین!

دامبلدور با مهربانی مشکوکی گفت:
_ میدونی باید تنبیه بشی فرزندم؟ ولی چون ما طرفدار روشنایی و این حرفاییم فقط کافیه دو هفته از کلاه مراقبت کنی.

اما با ناباوری قبول کرد. به نظرش این تنبیه خیلی کمی بود ، تازه میتوانست پز کلاهش را به دیزی هم بدهد.

البته در طی چهار روز متوجه شد کاملا اشتباه میکرده است.
کلاه فوق العاده ایراد گیر بود. برای همه وعده ها استیک گراز پر دار و نوشیدنی بنفش تیغ دار میخواست که غذای بسیار گرانی بود.شب ها اما باید با کرم مخصوص صورتش را ماساژ میداد و قبل از خواب برایش حداقل ۳۰۰ صفحه کتاب میخواند و صبحها چهل دقیقه او را مقابل نسیم صبحگاهی میگرفت که روحیه اش تازه شود.
در روز پنجم آنقدر خسته بود که کلا سر کلاس پیشگویی چرت میزد. پرفسور دلاکور داشت در مورد گوی پیشگویی صحبت میکرد و اینکه میتواند آینده را نشان دهد ولی ذهن اما فقط درگیر دستورات نهار کلاه بود و به درس توجهی نداشت.

ناگهان چیزی به ذهنش رسید. به سرعت روی گویی که در میز جلویش بود خم شد و بعد از چند لحظه با فریاد گفت:
_ پرفسوووور! واقعا گویی داره آینده رو نشون میده! روشتون جواب داد!
پرفسور دلاکور گفت:
_ منکه روشی نگفتم....ولی حالا چی دیدی؟
_ دیدم که کلاه گروهبندی رو میدم به دیزی!

پرفسور دلاکور با افتخار برایش دست زد و قیافه دیزی دیدنی بود.
دیگه خواب اما پریده بود چون قرار بود به زودی از شر کلاه خلاص شود.

پروفسور دلاکور نشسته بود و زل زده بود به گوی و سعی می کرد یه چیزی از توش پیدا کنه . یک ربعی می شد که جسیکا منتظر بود و دیگه داشت منفجر می شد .
- پروفسوررررر .
- بله ؟
- چیزی ندیدید ؟
- نه هنوز دو دقیقه صبر کن خب.
- من یه ربعه که اینجام !
- باشه خب سعی می کنم درست ببینم .
و یک ربع دیگر جسیکا منتظر ماند و بالاخره پروفسور دلاکور گفت :
- یه چیزی دیدممممم !
- چه عجب .
- ساکت باش . برو با فنجون هلگا هافلپاف حال کن .
- چی ؟
- گفتم فنجون هلگا هافلپافو دیدم دیگه حالا برو نفر بعدی منتظره .
در حالی که فکر می کرد الان قرار است فنجان هافلپاف رو چی کار کند از اتاق خارج شد و خطر مردن از سر بیکاریو به نفرات بعدی داد . داشت می گشت ببینه حالا چی کار کنه فنجون خاله هلگا خودش ظاهر می شه یا بره برش داره که پاش به یه چیزی گیر کرد و با مخ رفت تو زمین . برگشت دید که فنجون خاله هلگاست . دور و برشو نگاه کرد . فنجون خاله هلی و اینجا ؟ فنجونو برداشت و رفت و گذاشتش سر جاش و رفت سمت خوابگاه که دوبار با مخ رفت تو زمین . دوباره پاش به فنجون هلگا گیر کرده بود . داشت فکر می کرد چی کارش کنه که دوباره غیب شد و تق افتاد رو کله جسیکا ولی از شانسش نشکست و به موقع گرفتش . شوتش کرد به دیوار ولی دوباره غیب شد جلوش ظاهر شد . به طرز عجیبی دور برش هیچ کس نبود . داد زد :
- می دونم طلسمش کردید حالا یکی این طلسمو برداره .
بعد دوباره فنجون جلوش ظاهر شد ولی این دفعه پر آب بود و لب دهنم داشت . یهو فنجون زبون باز کرد و گفت :
- سلاااام.
جسیکا جیغ زد و پرید عقب . فنجون گفت :
- آروم من هلگام . این یه جور.... چه جوری بگم در واقع من واقعا اینجا نیستم یه جورایی یه طلسمه دقیقا خودشه طلسم پیشگویی .
- یعنی چی ؟
- من هلگام دیگه .
- خاله هلی ؟
- آره خودمم حالا این آبو لطف می کنی بنوشی ؟
- چی هست ؟
- هیچی باعث می شه دیگه نشه برات پیشگویی کرد چون این پیشگویی منو زنده کرده و اصلا از این وضع خوشم نمی اد بخورش تموم شه.
جسیکا با بالاترین سرعت ممکن آب را سر کشید و فنجون عادی شد. فنجونو سر جاش گذاشت و شاد و خوشحال رفت تا مقاله اش را بنویسد . بالاخره بعد مدتها پیشگویی ها دیگر قرار نبود دردسری برایش بسازند !

سلام پروفسور!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آلبوس سرگرم خواندن کتاب جدیدش بود، این کتاب را چند روز پیش از کوچه دیاگون خریده بود. کتاب درباره ی راه های اجرای برخی طلسم ها بدون چوبدستی بود. آنقدر غرق خواندن کتاب شده بود که اصلا نفهمید لونا ( لیلی لونا) در اتاقش را باز کرده و چوبدستیش را به سمت او نشانه رفته.

- اکسپلیارموس!

این اولین بار نبود که لونا، آلبوس را بیهوش می کرد و بعد وسایلش را برمی داشت.

- لونا! تو باید اون کتابو پس بدی!
- من کتابی بر نداشتم آلبوس! چرا همیشه تو همه چی منو مقصر میدونی!
- مزخرف نگو! خودم دیدمت که بیهوشم کردی!
- هر جور راحتی فکر کن.

تمام فکر آلبوس آن کتاب شده بود. هرجایی را که فکرش را می کرد گشته بود، لونا را تعقیب کرده بود تا جای آن را بفهمد. اما لونا نم پس نمی داد. کم کم فکر تلافی بود که در ذهن آلبوس شکل میگرفت. لونا نباید وسایل مهم او را گم و گور میکرد.

- منم یکی از وسایل مهمشو برمیدارم. اسنیچش چطوره؟

صدایی در درونش به او میگفت که این راه خوبی است. لونا باید سرعثل بیاید، البته اگر عقلی داشته باشد!

نیمه های شب بود. عقربه های ساعت، عدد سه را نشان میدادند. آلبوس آرام آرام وارد اتاق لونا شد. اسنیچ طلایی رنگ کنار تخت لونا میدرخشید. آلبوس اسنیچ را برداشت و آن را به اتاق خودش برد.

روز بعد بود که خانواده پاتر ها با سر و صدا و جیغ های لونا از خواب بیدار شدند، همه به جز جیمز! جیمز خوابی سنگین تر از این حرف ها داشت.

- باباااا! من اسنیچمو میخوام!
- پیداش می کنم، بابایی! جیییمز!

بعد از اینکه هری چند بار جای زخمش را خوب لمس کرد تا بتواند برای خودنمایی از آن استفاده کند، به سمت اتاق جیمز رفت تا با یک اردنگی او را از خواب بیدار کند.

- کار من نیست.
- تو گفتی منم باور کردم! زود باش اون اسنیج لعنتی رو بده به من!
- زود باش جیمز! باباتو بیشتر از این ناراحت نکن.
- ولی مامان! باور کن من اون اسنیچو بر نداشتم.

لونا همچنان جیغ می زد و بالا و پایین می پرید. اعصاب پاتر ها کاملا به هم ریخته بود؛ البته همه پاتر ها غیر از آلبوس. اما هنوز آلبوس کتابش را از لونا پس نگرفته بود.

- حتما تو همین خونست. پیداش می کنیم.

لونا سلالنه سلانه سمت اتاقش رفت.
- لونا! هنوز نمی خوای کتابمو بهم پس بدی؟
- قبلا بهت گفتم! من اون کتاب بدرد نخورتو بر نداشتم!
- یه دلیل برام بیار تا باور کنم!
- فهمیدم! کار توعه! تو بابا اسی رو برداشتی! زود باش پسش بده. بابااااااا!
- خب خب! باشه! بیا! ولی باید کتابمو بهم پس بدی!
- باور کن کار من نیست. وگرنه با این کاری که تو کردی حتما اونو بهت برمی گردوندم.
- پس اون لعنتی کجاست؟
.
.
.
- بابا! میخوام با اسکور برم بیرون!
- باشه! قبل از شام خونه باش!

آلبوس در خانه را باز کرد و اوین چیزی را که دید، دماغ اسکور بود!

- یکم برو عقب تر!
- چطوری؟ بریم بچرخیم.
- هی بد نیستم!
- حالت گرفتس پسر.
- آره یه کتابی که خیلی دوسش داشتمو گم کردم.
- اون کتاب دربارهی اجرا طلسم ها بدون چوبدستی نیست؟
- معجون مرکب! تو کتاب منو برداشتی. تو خودتو شکل لونا کردی!
-
- این اصلا شوخی جالبی نیست اسکور!

پس از پایان جر و بحص آلبوس با اسکور، آن دو با هم به کافه ای در نزدیکی خانه پاتر ها رفتند، تا درباره ی تکالیفشان در هاگوارتز با هم صحبت کنند.

- شما به مقصد رسیدید. با تشکر از شما. مدریت اپلیکشن چسب نپ.

سرش را بلند کرد.
چشمانش جز معبد برزگ شانقولیان هیچ چیز دیگر را نمی دید. کاسه صبرش داشت لبریز میشد. هر چه زودتر باید آن تحفه را به دست می آورد.

-بزن بریم!

به سرعت باد از روی پله های معبد شانقولیان بالا رفت. خیلی زود به در معبد رسید. برای چند ثانیه به کنده کاری هایی که روی در بود نگاه انداخت. خیلی زیبا بود. دستش را روی نقوش حکاکی شده کشید.

-نمی خوای در رو باز کنی، زودتر بریم سراغ زندگی مون!
- توصیف لازمه! بفهم!
- حله! ادامه بده.

دیزی که توانسته بود جواب صدای فرد پشت اسکرین را بدهد، برای در آوردن لج او هم که شده چند بار دیگه روی کنده کاری ها دست کشید. وقتی که کاملا لج فرد پشت اسکرین را در آورد، پوزخند زنان به طرف در رفت و در را باز کرد.

راهروی باریکی پشت در نمایان شد. در انتهای راهرو در دیگری به چشم میخورد. برای اینکه وقت تلف شده اش را جبران کند، با سرعت دوید. هنوز دو سه متر پیش نرفته بود که چشمش به گالیونی که روی زمین افتاد بود.

-صبر کن ببینم! نگو میخوای...
- دقیقا میخوام! خلاقیت لازمه. بفهم.
- حله!

برای بار دوم دهان فرد پشت اسکرین بسته شد.
دیزی از قصد با مخ روی زمین افتاد. نشانه دوم خوابش خیلی خوب اجرا کرده به پایان رسیده بود.

بلند شد؛ گرد و خاکی که روی لباس ماجراجویی اش نشسته بود را تکاند و دوباره دوید. به در رسید ولی دسته ای برای باز کردن در ندید. به شانس بدش لعنت فرستاد و محکم پایش را به زمین کوبید. در کمال نابوری تکه سنگی که زیر پایش بود جابه جا و در خیلی راحت باز شد. پس از عذر خواهی از شانسش به مسیر جدید پشت در چشم دوخت. آن چیزی را که میخواست در انتهای مسیر دید. از دور هم میشد اسرار آمیز بودن جعبه را حس کرد.

ضربان قلب دیزی یک مرتبه بالا رفت. هیجان و آدرنالین گوش تا گوش بدنش را پر کرد. کاسه صبرش بر اثر فشار نزدیک بود خرد شود. دیزی نفس عمیقی کشید و دویدن را از سر گرفت.

جـــــــــیـــــــــنــــــــــــــــــگ!
تبر بزرگی از بیخ گوش دیزی رد شد.

- یا روونـــــــــا... سکته رو زدم.
- هـــــــــــه! فکر کردی به این سادگیاست. خلاقیت منو فراموش کردی؟
- روونا منو از دستت نجات بده!

فرد پشت اسکرین چشمکی زد.
- تازه داره شروع میشه.

با تمام شدن جمله فرد پشت اسکرین تله های مسیر به کار افتادند. با دیدن این همه تله دیزی مانند ژله از ترس بر خود لرزید ولی نیرویی در درونش بعد از چند ثانیه این ترس را سرکوب کرد.

فلش بک_ دو هفته قبل

- این ماموریتتونه!

بلا برگه ای را جلوی چشمان دیزی، کتی و پلاکس گذاشت. قارقارو از لای جیب کتی در آمد و با عینکش کاغذ را برانداز کرد.


دیزی، کتی و پلاکس همانطور که آب دهانشان را قورت می دادند به بلا خیره شدند.

- چرا ما؟
- چون ارباب گفتند.
- این جنگله آدم خوار داره!
- مار آبیاشو چی میگی.
- لازم به ذکر بگم آبشار چی چی گارا رو هم داره، میتونیم بریم ببینیمش.
کتی چشم غره ای به قارقارو رفت و او را در ته جیبش مخفی کرد.

- رک و راست بهت بگیم، میشه نریم؟
-
- آهان! پس حتما باید بریم. ما بریم دیگه.

پلاکس کتی و دیزی را با خود کشید و برد. کتی در راه اتاق هایشان به دیزی خیره شده بود.
- زی تو چرا ساکتی؟

- مغزم درگیر این بود که چجوری دو نفر رو از سر راهم کنار بزنه. برای همین سکوت اختیار کردم!

کتی و پلاکس هاج و واج به دیزی نگاه کردند.

پایان فلش بک


دیزی به چند ساعت پیش فکر کرد. او با بی رحمی تمام پلاکس را در آبشار چی چی گارا غرق کرد بود و کتی را به عنوان ناهار تقدیم گله آدم خواران کرد بود. او به حدی رسیده بود که برای به دست آوردن آن جعبه حاضر بود هر کاری بکند.

- تو نمی تونی جلوی منو بگیری!
- میبینم.

در بهت و ناباوری موتور درون دیزی روشن شد. دنده اش را عوض کرد و به راه افتاد. موتور کاری کرد که دیزی با مهارت تمام توانست از زیر تبر رد شود. کائنات که این حرکت خفن را دیدند در پلی لیست تیک تاک گوشی همراهشان خفن ترین آهنگ ممکن را پیدا و پخش کردند. همه چیز شبیه فیلم های سینمایی شده بود. دیزی به عنوان نقش اول در تمام سکانس ها خیلی خوب بازی کرد. بیشتر موانع را پشت سر گذاشت تا به چند قدمی جعبه ی اسرار آمیز معلق در هوا رسید.

- اینم از آخریش! به من میگن زی نه برگ چغندر...

بــــــــــوم!
چکش بزرگی از پشت سر محکم به دیزی خورد و مانند کتلت او به کف ماهیتابه دیوار چسباند.

- هــــــــــــی هـــــــــا! دیدی گفتم. مرلینا تهش خیلی خوب خراب شد.
- هی تو! اینجا رو نگاه کن.

فرد پشت اسکرین به دیزی نگاه کرد. دیزی توانسته بود جعبه را در حین پرتاب شدن به سمت دیوار بگیرد.

او حالا میتوانست با خیال راحت همراه با جعبه اسرار آمیز به سمت خانه ریدل ها برگردد.


چند روز بعد _ خانه ریدل ها

دیزی مشتاقانه پشت در اتاق لرد سیاه منتظر بود تا در باز شود و جعبه را تحویل اربابش دهد. در ذهنش نقش های مختلف را بررسی میکرد و هر جه جلوتر می رفت بیشتر لبخند میزد.
- ممکنه ارباب بخواد با این جان پیچ نهمش رو درست کنه. شاید... اگه اینو به ارباب بدم. ممکنه بتونم جای بلا...
- ادامه بده!
دیزی به بالای سرش نگاهی انداخت.
- عه بلا تویی! موضوع مهمی نبود. الان میتونم برم ارباب رو ببینم؟
- نه! خودم جعبه رو میبرم.

بلا بدون معطلی جعبه را از دیزی گرفت.

-حداقل بزار ببینم چی داخل جعبه است.
-این چیزا برات زود بچه! برو بشین سر درس مشقت!
- خب اینم درس و مشقم بود دیگه...

بلا بی اعتنا به دیزی وارد اتاق لرد سیاه شد و محکم در را بست. دیزی پوکر فیسانه به سمت اتاقش برگشت. دیزی هیچ وقت به راز درونی جعبه پی نبرد. این ماجرا تنها چیزی که نصیب او کرده بود فضای آرام بدون سر و صدای پلاکس و کتی بود.