هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل




پاسخ به: یاران لرد سياه به او مي پيوندند(در خواست مرگخوار شدن).
پیام زده شده در: ۱:۱۶:۱۳ سه شنبه ۱۵ اسفند ۱۴۰۲
#1
اربابا! ذهن مالمال درد است ای دریغا مرهمی! (شعر اصلی را میدانیم ولی گفتیم شاید ذکر آن در عظمت وحشتتان درست نباشد.)
خواسته ایم متفاوت و اصیل درخواست بگوییم که در موج موج جان فدایان و مرگخوران به ساحل رضایتتان برسیم.

1- هرگونه سابقه عضویت قبلی در یکی از گروه های مرگخواران / محفل را با زبان خوش شرح دهید.


آیا عضویت جز به اعمال سیاه و کلاهبرداری ماست؟ تاریکیست است در خون که میجوشد و فرامیگیرد. پیش میرود و سوی هر نور را خاموش میکند. یکپارچه و زنده. بدون انکه چیزی تداومش را مختل کند. همیشه بوده و همیشه هست. این زنده تاریک که جوانه میزند در اعمال ما ، نشان عضویت ماست.


2- مهمترین فرق دامبلدور و لرد در کتاب چیست؟

ارباب وجودی بود که تغییر ایجاد کرد. وگرنه پنهان شدن در مدرسه و زیربالهای ققنوس کار کودکی خردسال بیش نیست.
عظمت میخواهد که میانه میدان باشی و از اصیل بودنت دفاع کنی. این دفاع از وطن است. حفظ چیزی است که سالیان دراز و نسل به نسل در روحها حفظ شده. ارباب بیشتر از همه دریافته بود انسان جز به وجود تاریکی و مرگ تشنه زندگی نیست. ارباب واقعا ارباب بود.

3- مهمترین هدف جاه طلبانه تان برای عضویت در مرگخواران چیست؟


هدف هر پیچک ظریفی است که بالا رود و به خورشید برسد. حتی به قیمت نفس گلی را گرفتن. ما هم میخواهیم به خورشید تاریک خود برسیم. جایی که هیچ نوری نباشد.
مردمی ساده هستند و نمیدانند نور ملون است. میشکند و هفت رنگ میشود، سایه درست میکند و توهم میافریند.
میخواهیم تاریکی ناب را به همه نشان دهیم.جاییکه هیچ رنگی نیست. تبعیضی نیست. توهمی نیست و همه چیز بر پایه وجودیت خود همان طوری است که باید باشد.

4- به دلخواه خود یکی از محفلی ها(یا شخصیتی غیر از لرد سیاه و مرگخواران) را انتخاب کرده و لقبی مناسب برایش انتخاب کنید.

سدریک دیگوری یک تزئینی است بی فایده. فقط امده بود که بمیرد و خاطره ایی بی معنا شود. برکتی در وجودش نبود و تنها عروسک چینی زیبایی بود پشت ویترین.


5- به نظر شما محفل ققنوس از چه راهی قادر به سیر کردن شکم ویزلی هاست؟

جسم گرسنه شاید سیر شود، با درون تهی چه میکنند؟
به ذهن های حصار کشیده آنها توهم توطئه و برتری میدهند و این بدترین غذا برای روحهای گرسنه است. خودشان رابه صلیب حق به جانبی میبنند و تو را میخوانند که برای این پیامبر دروغی خود را قربانی کنی.

6_ بهترين راه نابود کردن يک محفلي چيست؟

برای این جماعت هیچ چیز مخرب تر از گم شدن وشک کردن نیست.
میل به تاریکی همه جاهست. فقط باید در زمان درست ان را بیابی.
و وقتی ان اشتیاق تاریک را بیابی؛ هیچ روشنایی نمیتواند ان را خاموش کند. ما باید در وجودشان این اشتیاق ذاتی را بیدار کنیم.

7_ در صورت عضويت چه رفتاري با نجيني خواهيد داشت؟

حیوانات دریچه هایی مقدس هستند به عالم معنا. باید در کنارشان به دنبال جهانی دیگر باُشی و وچودشان را ارج نهی.چنین خواهم کرد.

8 _ به نظر شما چه اتفاقي براي موها و بيني لرد سياه افتاده است؟


جسم فانی است و روح تاریک ارباب بزرگ و سنگین.
عظمتش را تاب نیاورد و فرو ریخت.
اما مهم این است که برای چشمهای بینا؛ ظاهر بی اعتبار است.

9_ يک يا چند مورد از موارد استفاده بهينه از ريش دامبلدور را نام برده، در صورت تمايل شرح دهيد.


بستری خواهد برای اشکهای او در باب افسوس. افسوس اشتباهاتش. افسوس تصمیمهای نادرست. افسوس ندیدن حقیقت.

درودی دو صد چندان بر تو ای اِما عزیز!

پاسخ های هوشمندانه، حکیمانه و ادیبانه تو ای راهجوی تاریکی، چاره ای برای من نمیگذارد جز بر زبان آوردن این عبارت که:

تایید گشت ای همرزم!


ویرایش شده توسط ایوان روزیه در تاریخ ۱۴۰۲/۱۲/۱۹ ۱۷:۲۶:۳۹

All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: غرفه بازی با مرگ
پیام زده شده در: ۲۰:۳۶:۱۰ یکشنبه ۶ اسفند ۱۴۰۲
#2
در حالی که دندانهایش را از استرس بهم میسابید بیشتر پشت مجسمه نیمه فروریخته خم شد. چشمهایش را ریز کرد و با دقت به دو نفری که روبروی قصر ریدلها باهم جرو بحث میکردند خیره شد.

گور خودش را کنده بود. دیگر انقدر عمر کرده بود که بداند این ماجرا خیلی برایش گران تمام میشود. اما همیشه حس ششم قوی داشت. این موضوع را با بازیهای شرطبندی در دوران هاگواترز به خوبی فهمیده بود و در تمام زندگی اش از ان برای کلاهبرداری و سرگرمیهایش استفاده کرده بود.
ولی همه چیز در ماجرای ترولها بهم ریخته بود. برای یک جواهر کوچک به غار ترول ها وارد شده بودو دیگر نتوانسته بود از چنگشان فرار کند.
اگرچه ظاهرش با معجون جوانی از دست پیری و زوال در امان مانده بود اما شاید حس ششم اش با گذر سالها پیر شده بود چون چندین راه را برای فرار انتخاب کرده بود و به شکست رسیده بود. انگار ان غارهای تاریک حس ششم اش هم خاموش کرده بود.
با گذر زمان گذر روزهایی که زندانی ترولها بود از دستش در رفته بود و باور کرده بود که دیگر قرار نیست نور خورشید را ببیند. به طوری انقدر نا امید شده بود که وقتی نامه ناشناسی به دستش رسید و به او وعده ازادی داد، بدون انکه خیلی به خواسته اش فکر کند ان را انجام داده بود. نامه در ازای ازادیش معجون دوئل ترولها را خواسته بود . دوئل ترولها مثل خودشان احمقانه بود. هر دو ترول معجونی سمی میخوردند به هم حمله میکردند و در صورت برنده شدن سم خنثی میشد.

ادمها در ناامیدی و استرس فراوان قدرت‌ فکر خود را از دیت میدهند و شاید همین اتفاق هم برای اما افتاده بود.
اصلا به اینکه چگونه نامه ایی ناشناس در غار ترولها به دستش رسیده بود توجه نکرد انقدر برای بیرون امدن از غارها اشتیاق داشت که تنها با خودش فکر کرد که کسی به دیوانگی ترولها حتما میخواهد معجون را برای هدف بچگانه ایی استفاده کند.


درست مانند نامه مرموز که ناگهانی ظاهر شده بود ، فرد ناشناس یکشبه به راحتی تونلی را که به بیرون راه داشت برایش علامت گذاری کرده بود. بعد از اینکه اما به خانه اش برگشت ، بدون انکه اما متوجه هویتش شود معجون را برداشته بود و برایش نامه ایی در کتش جا گذاشته بود.

«من و تو باهم یک کار مهم رو انجام میدیم….»

اما هرکز فکر نمیکرد منظور از کار مهم کشتن دامبلدور و لرد باشد. در صورت کشته شدن هر کدام از اینها حمام خونی در طرف مقابل به راه می افتاد. در این صورت اما هم در این خونها غرق میشد.هیچکس باور نمیکرد که او ناخواسته درگیر قضایا شده….

همین که این فکر از سرش گذشت بدنش رعشه ایی گرفت و احساس ضعف کرد. میترسید غش کند و برای همین بیصدا زانوهای لرزانش را زمین گذاشت اما چشم از خانه ریدلها برنداشت.

فاصله اش انقدر کم نبود که حرفهای ان دو را بفهمد و فقط گاه گاهی اواهایی از حرفها به گوشش میرسید. جلوی خانه ریدله سیریوس که رنگ به چهره نداشت دست لوپین را به عقب میکشید و میخواست که او را از رفتن به خانه ریدلها منصرف کند. در ان سمت هم لوپین با دست ازادش چوبدستی اش را بیرون کشیده بود و سعی میکرد خود را از دستان سیریوس ازاد کند.
باید چه کار میکرد؟ دخالت مستقیم به نظرش خیلی خطرناک بود. چون جزو هیچ کدام از طرفین نبود هر گونه کمکی مشکوک تلقی میشد. باید در پشت پرده به حل شدن ماجرا کمک میکرد و قضیه را خاتمه میداد.
صدایی بلندی در فضا پیچید و اما را از افکارش بیرون کشید. لوپین بلاخره موفق شده بود سیرویس را به عقب هل بدهد و از فرصت زمین خوردن او استفاده کرد و وارد خانه ریدلها شد.
سیریوس چند لحظه بهت زده بر روی زمین ماند و بعد با عجله بلند شد به دنبال لوپین وارد خانه شد.
اما دلش نمیخواست وارد خانه شود. پنهان شدن در خانه خیلی سخت تر از فضای باز بود. چندین دقیقه ناامید به در خانه خیره شد به امید اینکه خبری شود. اما همه جا در سکوت فرو رفته بود. اما چشمهایش را بست و اهی کشید. چاره ایی نبود. پاورچین پاورچین به خانه نزدیک شد و بلاخره داخل خانه رفت.


All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: شخصیت خودتون رو معرفی کنید
پیام زده شده در: ۲۱:۴۱:۲۸ پنجشنبه ۳ اسفند ۱۴۰۲
#3
نام: اما ونیتی
سن: تا 175 سال را شمرده و بعدش بیخیال شده است.
گروه: گریفیندور
نژاد: انگلیسی_ ایرلند شمالی
سپر مدافع: گرگ
چوبدستی: 13 اینچ- از درخت زبان گنجشک و ریسه قلب اژدها- سخت و محکم- اسمش را در تولد صد ساگی اش روی چوب دستی حک کرد.
ویژگی ها:
با وجود سن بسیار بالا مثل یک نوجوان به نظر میرسد. قد اش 170 و جثه متوسطی دارد. موهای پرکلاغی اش از وقتی یادش می آید بلند و نامرتب بوده است. چشم های آبی زیبایی دارد که از اجداد ایرلندی پدرش به ارث برده است. همیشه گوشواره های سبزی که یادگار مادرش است را می اندازد.
فردی است بسیار متغییر و مرموز. در نگاه اول بسیار بیخیال و حتی کمی هم خنگ به نظر میرسد ولی با کمی دقت میتوان فهمید کارهایش را با زیرکی تمام و فکر قبلی انجام میدهد. هیچ وقت نمیتوان فهمید به چه فکر میکند و چه کار میخواد بکند. به دوستانش بسیار وفادار است و اگرچه با بیخیالی وحشتناک اش حرص شان میدهد ولی در لحظه آخر همه چیز را درست میکند. خوره کتاب و عاشق ماجراجویی است.کتابخانه او به داشتن نایاب ترین مجموعه از کتابها معروف است. او مخترع جعبه مقدس شرط بندی است.
معرفی:
او در لندن و در خانواده ایی معمولی به دنیا امد. مهمترین اتفاقات زندگی او بعد از یازده سالگی رخ داد.
پدر و مادر اش ماگل بودند ولی دو دایی او هر دو از جادوگران گروه اسلیترین بودند که بعد ها به جادوی سیاه پیوستند و شهور شدند که یکی از آنها ناپدید و دیگری به دست وزرات خانه کشته شد. به دلیل همین پیشینه و شباهت ظاهری اش به خویشاوندان منفوراش ، انتظار میرفت کلاه او را در گروه اسلیترین قرار دهد ولی با کمال ناباوری کلاه او را در گروه گریفیندور گذاشت. به همین دلیل تا مدت ها عده ی زیادی فکر میکردند کلاه اشتباه کرده است و از او دوری میکردند ولی بعد از مدتی همه چیز به روال عادی برگشت.

غم انگیزترین اتفاق در تابستان بین یازده و دوازده سالگی اش رخ داد.تمام خانواده اش جز او در حمله گرگینه ایی کشته شدند و او تنها کسی بود که زنده ماند و بعد از این اتفاق ناگوار به یتیم خانه برده شد.( شایعه ایی هست که او به این دلیل زنده ماند که گرگینه فقط او را گاز گرفت واو در شب ماه کامل به گرگینه تبدیل میشود.ولی او هیچ وقت این شایعه را رد یا قبول نکرده است.)

در دوران تحصیل در هاگوارتز بسیار فعال بود و جعبه مقدس شرط بندی و کلوپ مخفی شرط بندی را اختراع کرد. جعبه مقدس شرط بندی که با انتخاب اعضای کلوپ برای انها شرط بندی های جالب و خنده دار انتخاب میکرد ، بعد از او هم در هاگوارتز ماند ولی بعدا به علت دستکاری عده ایی بسیار خطرناک شد و توسط مدیر مدرسه در جای امنی در قلعه مهر و موم شد.( جعبه به طرز عجیبی از همه طلسم های مهلک جان سالم به در برد و از بین نرفت). او در سال آخر مدرسه به طور اتفاقی با نیکلاس فلامل آشنا شد و با فهمیدن راز معجون جوانی، خود را زنده و جوان نگه داشت. او در بسیاری از محافل و گروه ها با اسم مستعار فعالیت میکند و راز جوانی اش را جز دوستان بسیار نزدیک اش مخفی نگه داشته است.
در کلاهبرداری و گول زدن بقیه استاد است و تعداد اسمها و شغلهایی که عوض کرده که از دست قانون فرار کند بیشمار است. به همین دلیل هر کس دنبال شروع کار خلافی است سری به او میزند.


میشه دسترسی ام برگرده لطفا؟


بله که می‌شه.
انجام شد.


ویرایش شده توسط لینی وارنر در تاریخ ۱۴۰۲/۱۲/۳ ۲۳:۵۳:۱۲

All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: باجه تلفن وزارتخانه (ارتباط با مسئولان)
پیام زده شده در: ۸:۱۰ دوشنبه ۱۸ بهمن ۱۴۰۰
#4
نقل قول:
دونفر دیگه حرکته ها.
کسی نبود؟ 

من هستم ولی خستم
آیا خستگان را میپذیرید؟
چماق هم میزنیم
کف گرگی کمربند مشکی هم بلدیم
خلاصه که هستیم


All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: پستخانه ی هاگزمید(نامه سرگشاده)
پیام زده شده در: ۲۱:۵۴ جمعه ۲۶ شهریور ۱۴۰۰
#5
فرستنده: اما ونیتی
آدرس فرستنده: پشت مبل

............................................................................
گیرنده: موهای سبیل لرد
آدرس گیرنده: اون دنیا- بخش به دنیا نیامده ها


سبیل عزیز، سلام
خوب هستنید؟ اون دنیا خوبند؟ به فرشته ها سلام برسانید.

تا حالا قسمت نشده بود خدمتتان نامه بنویسیم و شرفیاب شویم. من اما ونیتی هستم. در این دنیا یک کلاهبردار ساده هستیم ولی خیلی به لرد ارادت داریم. البته لرد معمولا ارادت ما را خیلی دوست ندارد. راستش در همین باب هم مزاحمتان شدیم.

میگویند شما عزیز دردانه لرد هستید و خیلی شما را دوست دارد. راستش میخواستیم مرگخوار شویم ولی خب یکم یواشکی.
شما نیست دنیا نیامده اید نمیدانید جو اینجا چطور است.راستش ما زبانمان لال یکم با این محفلی ها مراوده داریم و اگر مرگخوار شویم یکم اوضاع مالیمان حالش بد میشود. ما خیلی مرگخوار خوبی میشویم. تازه انواع کلک ها را هم بلدیم و یکم پول داریم که تقدیم پاتیل خیرات لرد میکنیم.

میشود به خواب لرد بیایید و ازشان بخواهید ما را یواشکی مرگخوار کنند؟ دستتان درد نکند!
مثلا به لرد بگویید به جای آن نشان معروف برایمان تتو کیتی بزند. نمیشود؟
اگر شما به لرد بگویید مطمئنم که قبول میکنند. آخر نیست شما هرگز به دنیا نیامده اید خیلی خاطرات سیاه و عزیز است .
نگران نباشید. راستش از خجالتتان در میاییم. یک خانم ابرو با کمالات داریم که برایتان تیغ زده و میفرستیم اون دنیا، که دیگر تنها نباشید. از مرلین خواستیم که این نامه را به دستتان برساند.

همیشه پرپشت و ضخیم باشید.

قربان شما
اماونیتی- مرگخوار یواشکی شما


All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: استادیوم آزادی
پیام زده شده در: ۲۲:۵۹ چهارشنبه ۲۴ شهریور ۱۴۰۰
#6
گریفیندور .vs ریونکلاو

سوژه:هواپیما


آرتور داد زد:
- اخه خیار دریایی با خودت چه فکری کردی؟ آزکابان از این خوابگاه ورت داره!
و چند شمعی که بالای شومینه بود را به سمت مبل پرت کرد. جیسون به موقع هیزمی که آرتور از روی زمین برداشته بود را از دستش گرفت و گفت:
- خب حالا! الان دیگه کار از کار گذشته! منطقی باش!
اما که پشت مبل قایم شده بود و از پرتاب شمعها در امان مانده بود، با صدای ارامی گفت:
- من که گفتم ببخشید! من اصلا یادم نبود مسابقه داریم خب!
با گفتن این حرف آرتور مانند آتش شومینه قرمز شد و سعی کرد جیسون را کنار بزند و فریاد زد:
-ببین چی میگه؟ مسابقه به این بزرگی رو آدم یادش میره؟ اصلا تو تیم برات مهمه؟
شانس با اما یار بود که جیسون به سختی آرتور را نگه داشته بود که به سمت مبل حمله ور نشود وگرنه آرتور با هیزمی که دوباره از زمین برداشته بود واقعا خطرناک به نظر میرسید.
لوسی که روی مبل نشسته بود و با یک دست ملانی بیهوش را باد میزد و با یک دست اما پشت مبل را پوشش میداد، گفت:
- پدربزرگ الان میزنی یک عضو تیمو ناقص میکنی! الان این به نفع تیمه؟ من میگم...
حرف لوسی نصفه ماند چون آرتور که نتوانسته بود خودش را به مبل برساند، هیزمش را پرت کرده بود و هیزم هم به جای صورت اما روی دست بی نوای لوسی فرود آمده بود. چند ثانیه بعد این اتفاق همه در سکوت به دست لوسی خیره شدند. بعد از چند دقیقه، لوسی چنان از ته دل شروع به فریاد زدن کرد که نه تنها عصبانیت آرتور را محو کرد بلکه ملانی بیهوش را هم بیدار کرد.

حقیقت این بود که اما فقط چند روز ملانی را در کمد زندانی قایم کرده بود که به جای او به سر کلاس شفابخشی برود. ولی در حین این چند روز لینی برای حفظ حقوق حشرات به فدراسیون کوییدیچ شکایت کرده بود و فدراسیون هم در اقدامی بی سابقه همه را مجبور کرده بود که در فرم حشرات در بازی بعدی شرکت کنند و برای رسیدن به این هدف باید قرص هواپیما را قورت میدادند که آنها را شبیه به هواپیمای مشنگی کند که نزدیکترین گزینه به حشرات بود.
البته فقط تیم ریونکلاو از این قضیه خبر داشتند و در طی همین چند روز قرص های هواپیما را که بسیار گران هم بودند از کشورهای مختلف خریداری کرده بودند. برای تهیه قرص مرغوب چند کشور مشهور وجود داشت که معمولا فقط یک قرص در طی یک سال درست میکردند و برای تیم باید از کشورهای مختلف قرص خریداری میشد. البته فدراسیون برای ملانی هم پنج تا جغد فرستاده بود که همه بی جواب مانده بودند.
تیم گریفیندور وقتی از قضیه خبردار شده بود که فقط دو روز تا مسابقات مانده بود و دیگر فقط یک کشور آسیایی عجیب به نام ایران مانده بود که قرصهای با رده پایین تولید میکرد و همه تیم مجبور بودند که از آنجا قرص تهیه کنند.
مشکل این بود که قرصهای هواپیمای ایرانی عوارض داشت. مثلا همیشه فرد را به هواپیما تبدیل نمیکرد و مواردی از خارپشت و نهنگ ماده هم دیده شده بود . مدت اثر قرص ها هم نامعلوم بود و تا وقتی که قرص با بدن فرد حال میکرد اثر داشت و بعد ناگهان اثرش تمام میشد. به همین دلیل احتمال سقوط و له شدن اعضا و مغز فرد همیشه وجود داشت.
با این شرایط هیچ ورزشگاهی حاضر نشده بود که میزبان بازی ریونکلاو و گریفیندور باشد ،چون مسلما هیچ کس نمیخواست مرگ بازکینان در کارنامه زمینش ثبت شود. تنها جایی که قبول کرده بود میزبان بازی ها باشد خود ایران بود که با عوارض قرص آشنا بودند و طی یک رسم عجیب معمولا از اتفاقات تراژدی طنز میساختند و خیلی هم له شدن مغز افراد روانشان را بهم نمیریخت. اما تیم ریونکلاو به کم کاری تیم گریفیندور اعتراض کرده بودند و داور ایرانی مسابقات هم که فردی به نام " مختار صقفی" بود قبل از شروع بازی پنجاه امتیاز به ریونکلاو داده بود. آرتور و بقیه اعضای گریفیندور با شنیدن خبرها خیلی عصبانی شده بود و قضیه به شکستن دست لوسی ختم شده بود.

روز مسابقه، اما و بقیه اعضای تیم قرار بود که از طریق شومینه و سیستم دودکشی پیوسته به ایران منتقل شوند.اما واقعی سعی میکرد خیلی به اعضای تیم نگاه نکند چون انقدر به او چشم غره رفته بودند که اما واقعا داشت حس میکرد که در لحظه ممکن است چوبدستیشان را دربیاورند و او را طلسم کنند. حتی جیسون که منطقی ترین عضو گروه بود واما به پشتیبانیش امید داشت، آنقدر ارتور را محکم نگه داشته بود که مچ دستش آسیب دیده بود و ملانی داشت به جای او در بازی شرکت میکرد.
اما که جرئت نداشت پیش قدم شود آخرین نفر وارد شومینه شد. بعد از چندین بار پیچ خوردن و بالا و پایین شدند. پای اما در مشتی زغال فرو رفت. شومینه ایرانی ها خیلی عجیب بود. فقط یک ظرف پایه دار پر از زغال بود وهیچ سقف یا دیواری نداشت.
یک فرد خمیده که کنار ظرف پایه دار نشسته بود با صدای خش داری گفت:
- داداش! از بساط بیا بیرون دیگه. منقلمون سرد شد باو!
اما با تعجب از منقل بیرون امد و به اعضای عصبانی تیم ملحق شد که همه در کنار دیوار نیمه فروخته ایی کنار هم ایستاده بودند. ملانی با تعجب نامه ایی را از جیبش بیرون آورد و گفت:
- اینجا دیگه کجاست؟ ورزشگاه آزادی پس کو؟ این خرابه چیه مارو فرستادن؟
ارکو به اطراف نگاه کرد و گفت:
- شاید اشتباه اومدیم؟....ای خدا ببین به خاطر یک نفر باید چقدر زجر بکشیم!
بلافاصله بعد از حرف آرکو صدای بوق بلندی درفضا پیچید. همه به طرف صدا برگشتند و مینی بوس قرمزی را دیدند که برایشان چراغ میزند. چند ثانیه بعد راننده سرش را از پنجره بیرون آورد و گفت:
- گریفیسدور؟ بیایین بالا دیرمون میشه!
اعضای تیم وارد مینی بوس شدند و در حالی که روی صندلیهای کهنه و بدبو مینشستند،پیتر گفت:
- اولا گریفیندور! این جادویی نیست؟ با این ماسماسک مشنگی میخواییم بریم؟ اگر مسابقاتو میدادن دست لرد این اتفاقا نمیوفتاد!
راننده بدون آنکه برگردد فریاد زد:
- نه بچه جون! ما تحریمیم داش! تازه میخواستن براتون وانت آبی بفرستن، شانس اوردین من اومدم!
دیگر کسی اعتراضی نکرد چون اگرچه نمیدانستند وانت آبی چیست ولی معلوم بود که وضع وحشتناکتری از حال فعلیشان دارد.
اما روی یکی از صندلی های تکی نشست و سعی گرد به آشغالهای درز شیشه و گرد و خاک صندلی توجهی نکند. سفرشنا تا ورزشگاه آزادی نیم ساعت طول کشید ولی همه اعضای تیم به محض پیاده شدن روی زمین ولو شدند و اما هم که نزدیک بود بالا بیاورد روی زمین نشست و چشم هایش را بست. اما بارها در هواهای طوفانی جارو سواری کرده بود و حتی یک بار هم چند دقیقه سوار اژدها شده بود ولی هیچ کدام ازآنها با تکانهایی مینی بوس ایرانی برابر نبود. اما انقدر بالا و پایین شده بود که فکر میکرد جای معده و مغزش جابه جا شده است. متاسفانه وقت استراحت زیادی نداشتند چون یکی از کمک داوران به نام " کیان ایرانی" سراغشان آمد و آنها را به گرمکن ورزشگاه برد.

در گرمکن بلاخره برایشان قرصهای ایرانی هواپیما آوردند. قرصها هر کدام یک رنگ بودند و بوی نعنا میدادند. اما با شک به قرص قرمزی که برایش آورده بودند نگاهی انداخت و چشمهایش را بست و قرص را دهنش انداخت و قورتش داد. همه اعضای تیم چند لحظه بهم خیره شدند ولی هیچ کس تغییری نکردو اتفاقی نیوفتاد.
ملانی به سمت در رختکن رفت و گفت:
- بازی یکم دیگه شروع میشه....بذار ببینم این قرصها چرا اثر نمیکنن..
با بیرون رفتن ملانی اما فرصت را غنیمت شمرد و گفت:
- اهم...من میدونم اشتباه کردم ولی هیچ وقت نمیخواستم به تیممون آسیبی برسه...ببخشید دیگه...توی بازی سعی میکنم جبران کنم.
الکس گفت:
- حالا چیزیه که شده... بذار اول ببینیم هواپیما میشیم یا نه.
چند دقیقه بعد ملانی با سینی پر از لیوان چایی که داخل هر کدامشان پر از نبات بود وارد شد و گفت:
- بیایین یه چایی نبات بخورین! این ایرانیا میگن این قرص هواپیماشون طبعش سرده باید یه چایی نبات بزنین که فعال شه! بعد خوردن بیایین بیرون، وقت نداریم.
همه به سرعت لیوان چایی نبات را سر کشیدند و به سمت زمین به راه افتادند. استادیوم آزادی به خاطر بیماری جرونا که خیلی در ایران شایع بود خالی از تماشاچی بود و جمله های تبلیغی مثل " صابون فقط گلنار" یا " آروغ بعد دوغ آبعلی میچسبه " به چشم میخورد.
اما کمی بعد از ورود به زمین احساس کرد چیزی از شانه هایش بیرون میزند. از روی شانه هایش به پشتش نگاه کرد و دید بلاخره دارد بال هواپیما درمی آورد ولی انگار تغییرات بیشتر از اینها بود. اما در واقع داشت از کمرش پر درمی آورد و روی پایش مارک " ایران خروس" ظاهر شده بود.
اما با وحشت به سمت آرکو برگشت و گفت:
- این هواپیما ایرانی چرا اینجوریه؟ ایران خروس چیه؟
اما وضع آرکو باعث شد از اعتراضش پشیمان شود. آرکو بالهایی با موتور زیرش درآورده بود و چند برگ سبز م روی پیشانیش داشت. مارک روی پایش بسیار بزرگتر از اما بود و نوشته بود:" اکبر نعنایی 2"
بقیه اعضای تیم هم وضع بهتری نداشتند. الکس یک بال داشت و "شیشلیک ایر" شده بود، پیتر بالهای کوچکی داشت و تمام سرش به رنگ زرد در آمده بود و روی پایش مارک" جوجه کشی اصغری" ظاهر شده بود. وضع ملانی از همه بدتر بود ، او به جای بال هواپیما ، پنکه هیلیکوپتری روی سرش درآورده بود و از دستهایش چندین تکه آهن بیرون زده بود و روی کمرش نوشته شده بود: "فولاد سپاهان"
اما با حسرت به تیم ریونکلا نگاه کرد. همه بالهای زیبا و سفید درآورده بود و به جای ظاهر شدن نوشته های تیم گریفیندور، پلاکهای کوچکی به سینه هایشان زده بودند که اسم کشورشان را نشان میداد مثل: قطر ایر، فرانس ایر و...
اما همین چند لحظه پیش به اعضای تیم گفته بود که در بازی جبران میکند ولی با وضعی که داشتند ، این اتفاق خیلی غیرممکن بود. بلاخره اعضای افسرده گریفیندورو اعضای پرانرژی ریونکلاو شروع به پرواز کردند. جای گیری در زمین کمی تغییر کرده بود چون کسی نمیتوانست کنار پره های هلیکوپتری ملانی بایستد و همچنین موتور هواپیمایی پیتر دود بدبویی بیرون میداد که حتی خودش هم بیحال کرده بود.
مختار که داور مسابقه بود میکروفن را در دست گرفت و شروع کرد:
-یاوران ما! این بازی است برای سنجش مردانگی و مهارت شما! خطلا نکنید و یکدیگر را زخمی نکنید وگرنه با شمشیرمان آشنایتان میکنیم! افراد ما برایتان روی زمین تشک می اندازند که اگر هم سقوط کردید به دیار باقی نروید. خب بعد از انداختن تشک ها شروع میکنیم!
تشکهای قرمز تمام زمین سبز را پوشاند و بازی شروع شد.
اما با دم خروس مانندش در هوا چرخ میزد و به حرفهای گزارشگر گوش میکرد:
- با تشکر از تشک هاله که اسپانسر بازی شدن و تشکهای آلبالویی شونو هدیه دادن! خب...آلنیس با نماد گرگ روی هواپیماش داره جلو میره و اکبر نعنایی 2 رو دور میزنه....انگار اکبر نعنایی کمی با تنظیم بالهاش مشکل داره....آلنیس پاس میده به دیزی....چه میکنه این هواپیمای انگلیسی....جلو میره و لینی با بالهای زیباش داره پشتیبانیش میکنه....میخواد شوت کنه! آیا شیشلیک ایر میتونه جلوشو بگیره؟ گل؟ نه! به بال شیلیک ایر برخورد میکنه!
اما جلوی الکس ایستاد و به او علامت داد که پاس بدهد. انگار وضع او کمی از بقیه بهتر بود. پس باید بیشتر تلاش میکرد.
گزارشگر ادامه داد:
- خروس ایران توپو میگیره و جرمی با موتور قطری داره راهشو سد میکنه! بالهاشون به هم گیر کرده و بعله! خروس ایران خودشو نجات میده و جلو میره! آلنیس به دروازه برگشته و با بالها و دستهای باز داره از دروازه محافظت میکنه! خروس ایران جلو میره....و در لحظه آخر پاس میده به فولاد سپاهان! و شوت میکنه....خب توپ توی پره ها گیر کرد وپاره شد! انگار داور میخواد اخطار بده.
مختار ملانی را پایین کشید و به او اخطار داد که باید بتواند خودش را با وضعیت هلیکوپتریش وفق بدهد. در همین حین اما پیش تیمش برگشت و همه را جمع کرد. اوضاع اصلا خوب نبود و با یک باله بودن الکس و بوی بد پیتر به نظر نمیرسید وقتی برای بازی جوانمردانه داشته باشند. پس فقط یک راه بای می ماند.
اما در حالی که سعی میکرد به بوی مرغ مانند پیتر توجهی نکند ، با صدای آرام گفت:
- بچه ها فقط یک راه داریم! باید این هوایپماهای ایرانی رو بکنیم توچششون! یعنی قشنگ عذابشون بدیم! پیتر، تو میری نزدیک آلنیس که تو دروازش و با بوت گیجش میکنی! آرکو تو میچسبی به لینی، میگن پیکسی ها از نعناع بدشون میاد! کلاه سو لی و شلوار جرمی هم میسپاریم به هلیکوپتر ملانی که پر پرشون کنه! دیزی و امانو هم من پر خروس میکنم تو دماغشون! هوی جستجوگر! همه مسابقه روی دوش توعه چون احتمال گل زدنمون پایینه و تو باید سریعتر اسنیچ رو بگیری! همه موافقن؟
همه سری تکان دادند و به طرف ماموریتشان به راه افتادند.اما نقشه را برای ملانی هم توضیح داد و بلاخره با اصرار او را راضی کرد.

توپ جدید آورده شد و بازی از سر گرفته شد. به نظر میرسید نقش پیتر از بقیه مفیدتر بود چون کمی بعد از شروع مجدد بازی گزارشگر گفت:
- ام...به نظر میرسه آلنیس دروازه بان ریونکلاو کمی مشکل داره! رنگش سبز شده و .....اوه بالا آورد! فکر کنم باید از زمین خارج شه! ریونکلاو باید به فکر دروازه بان جایگزین باشه.
انگار شانس بلاخره به گریفیندور روی آورده بود چون بازیکن جایگزین ریونکلاو جاگسن بود که بالهای "بویینگ 099" را درآورده بود. اما بالها به شدت بزرگ بودند و جاگسن که نمیتوانست آنها را کنترل کند فقط توانست چند ثانیه پرواز کند و بعد سقوط کرد. درنهایت به ناچار آمانو در دروازه ایستاد.
گزارشگر ادامه داد:
- این بازی خیلی عجیب شده...تیم ریونکلاو انگار انرژی قبل رو نداره! سو لی در کنار زمین به علت نصف شدن کلاهش به دست فولاد سپاهان داره گریه میکنه! داور این کار رو خطا نگرفته و بازیکن جرمی رو میبینم که پشت صندلی تماشاگران خودشو قایم کرده! چه میکنه این هلیکوپتر ایرانی! لباسها و کلاه ها وپرهای همه رو ریخته.... خروس ایران دوباره توپ رو در دست داره و جلو میره....به لینی میرسه و...اوه لینی دفاعی نمیکنه و انگار داره از دست اکبر نعنایی فرار میکنه! خروس ایرانی جلو میره و شوت میزنه! گل! آمانو هم انگار مثل آلنیس بیحال شده و نتونست توپو بگیره!
اما با خوشحالی مشتش را در هوا تکان داد. اگر این طور پیش میرفتند ،شاید امیدی بود. برای پیتر که این بار آمانو را با بوی مرغی اش بیحال کرده بود دستش را تکان داد و تصمیم گرفت که در حین فرو کردن پر خروسش در دماغ بازیکنان ریونکلایی با جستجوگر دنبال اسنیچ بگردد.
گزارشگر ادامه داد:
- انگار تیم ریونکلاو دیگه جونی براش نمونده! یک سری بازیکن در حال عطسه ان و سولی همچنان داره گریه میکنه و ....اکبر نعنایی داره سایه به سایه لینی رو دنبال میکنه! اصلا توپ کجاست؟ خروس ایران چرا داره دور زمین میچرخه؟ چه بازی عجیبی شده!.....او خدای من باورم نمیشه! اسنیچ گرفته شد! تیم گریفیندور با اسپانسر ایرانی میبره! ایرانی قهرمان! ایرانی هم زبان!

اما شادی تیم گریفیندور خیلی دوام نیاورد چون بلاخره تنها بال الکس هم ناپدید شد و الکس بر روی تشک ها سقوط کرد. اما انگار تشک ها آنجور که باید محافظ نبودند. چون الکس همراه با اما یک هفته در بیمارستان بستری شد. البته اما سقوط نکرده بود بلاکه آرتور برای زدن هیزم به سرش تا ایران آماده بود.



All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: کلاس «شفابخشی جادویی»
پیام زده شده در: ۲۲:۳۲ جمعه ۱۹ شهریور ۱۴۰۰
#7
"مشتری"
کلمه ایی که اکثر مشاغل عاشقش بودند. ولی این مساله در مورد کلاهبردارها صادق نبود. مشتری کلاهبرداری فقط دردسر خالص بود. مشتریها معمولا افراد آب زیرکاه و شیطانی بودند که در جامعه وجه خوبی داشتند و به همین دلیل هم میخواستند کسی به جای آنها کلاه برداری کند. این مسائل را اما به خوبی میدانست. در حقیقت چند باری درگیر این افراد شده بود و به سختی توانسته بود خودش را از مخمصه نجات دهد.
ولی این بار انگار راه فراری نداشت.

در حالی که آه میکشید وارد کلاس شفابخشی شد.
بچه های کلاس که منتظر ملانی بودند با دیدن اما چهرهایشان به علامت سوال تبدیل شد. اما سعی کرد قیافه حق به جانبی بگیرد و شروع کرد:
- خب ملانی امروز مریضه و من به جاش اومدم که کلاس روی جارو نمونه!

دیزی که در ردیف اول بود گفت:
- اخه چطور ممکنه؟ تو تا دیروز کنار ما لوله کاغذ سیاه میکردی!

- ساکت! همین الان پنج امتیاز ازت کم شد! بعدشم این فرمی که مدیر برام صادر کرده! چون من خفن ترین فرد بعد ملانی توی گروهم، منو به جاش انتخاب کردن!

بعد فرمی که با امضای دامبلدور جعل کرده بود روبروی قیافه بچه ها گرفت. در دلش از ملانی که با دستهای بسته توی کمدش زندانی کرده بود، معذرت خواست. چاره ایی نداشت، مجبور بود.
این بار مشتریش لرد بود، اما نه به این دلیل که وجه خوبی داشت بلکه به این علت که مشکلی بود که خودش درست کرده بود. قضیه از این قرار بود که هکتور به دستور لرد معجونی برای جوشهای بلا درست کرده بود ولی معجون جوش های معمولی صورت بلا را به جوش های بزرگ چشمک زن تبدیل کرده بود که هر روز رنگ نور چشمک زنشان عوض میشد. لرد هم که نمیخواست به اشتباه خودش و هکتور اعتراف کند، در خفا اما را تهدید کرده بود که بلا را درمان کند. از آن طرف هم به بلا گفته بود اما استاد هاگوارتز است و نیازی به نگرانی ندارد.

بچه ها با دیدن فرم ساکت شده بودند و اما شروع کرد:
- خب بچه ها! امروز یه درس خیلی جالب داریم! میخواییم درمان یه بیماری پ.ستی رو پیدا کنیم! جوشهای چشمک زن! کسی درموردشون میدونه؟
دست لوسی بالا رفت. بعد از اجازه اما گفت:
- جوشهای چشمک زن نوع شدید نفرت پوستی اند....و.... دیگه درمانشونو یادم نمیاد!

همه کلاس خندیدند و اما گفت:
- بسه! خیلیم خوب گفت. نفرت های پوستی نوعی بیماری پوستی اند که معمولا در اثر درمان اشتباه به وجود میان و علتشم اینه که معمولا درمانگر از مریضش متنفره. برای همینم خیلی مهمه که عاشق بیمارانمون باشیم.

کتی گفت:
- خب یعنی مریضمونو بوس کنیم و نازش کنیم خوب میشه؟
اما عینک بدون شیشه ایی ک برای حفظ ظاهر گذاشته بود روی دماغش گذاشته بود را بالا داد و گفت:
- خب معلومه که نه! اتفاقا چون مریض جوشم زده الان به خونتون تشنه است و عمرا بذاره بوسش کنید. ولی دقت کنید گفتم چشمک زن نه؟ این یه نشونه است. رنگهای جوشها یه ترتیب خاصی دارن و درست وقتی که رنگشون سبز میشه باید پمادی که با پولک پا ماهی درست کردین روش بذارین.

بچه ها مشغول نوشتن شدند و اما با نگاه با ساعتش فهمید که زمان مناسب رسیده است. صدایش را صاف کرد و گفت:
- خب! برای اینکه بهتر یاد بگیرین من یه بیمارو دعوت کردم که بیاد و شما روی جوشهاش پماد بزنین!

بلافاصله بلا با صورتی که رویش تور انداخته بود وارد شد. اما کمی عقب رفت و صورتش را پشت یه قفسه دارو که نزدیکش بود پنهان کرد. اصلا نمیخواست بلا صورتش را ببیند. درمانی که برای جوشها گفته شده بود، فقط در بعضی موارد جواب میداد و اما تصمیم گرفته بود که اگر درمان جواب نداد، از گوشه و کنار غیب شود و بلا عصبانی را با بچه ها تنها بگذارد.
از همان پشت قفسه ها گفت:
- چند کاسه پماد روی میز کناریتون هستن! با رعایت احترام بیمار شروع کنید!
بلا روی یکی از صندلیهای ردیف اول نشست و تورش را کنار زد. بچه ها با دیدن صورت بلا جا خوردند. صورت بلا پر از جوشهای سبز بزرگی بود خاموش و روشن میشدند.
بلا که از نگاه بچه ها حرصش گرفته بود،گفت:
- به چی زل زدین؟ به من گفتن اینجا محیط علمیه! ولی انگار باید از چوبدستیم استفاده کنم...

اما میخواست چیزی بگوید اما انگار بچه های کلاس زرنگتر از این حرفها بودند. همه در سکوت به سرعت دست به کار شدند و پماد را به جوشهای بلا مالیدند. بعد از این که کارشان تمام شد، همه از بلا فاصله گرفتند و به صورتش خیره شدند. طبق دستورالعمل درمان بعد مدت کوتاهی باید جوشها همه قرمز میشدند و بعد کاملا محو میشدند. اما کم کم داشت خودش را برای ملاقات با مرلین اماده میکرد که ناگهان صورت بلا مثل گوجه قرمز شد و جوشها کم کم محو شدند.
بلا که خوشحال به نظر می آمد، با آینه جیبی اش صورتش را چک کرد و بعد از جایش بلند شد و با غرور گفت:
- بلاخره وجود بی ارزشتون به درد خورد! شانس آوردین نمیکشمتون!
بعد بدون هیچ حرف دیگری از درمانگاه بیرون رفت.
همه بچه ها با تعجب و عصبانیت به رفتن بلا نگاه کردند. بلاخره اما که باورش نمیشد همه چیز تمام شده از پشت قفسه بیرون آمد و گفت:
- خب آفرین بهتون! خسته نباشین! برای تکلیف جلسه بعدتون برام پیدا کنید اگر رنگ جوش ها روی بنفش گیر کنن باید چی کار کنیم.

اما در میان غرغر بچه ها از کلاس بیرون رفت . با خودش فکر کرد ملانی چند روز میتواند در کمد دوام بیاورد چون واقعا دلش میخواست برای تکلیفی که جوابی برایش وجود نداشت از همه بچه ها امتیاز کم کند.


All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: کلاس «پیشگویی»
پیام زده شده در: ۲۲:۴۹ چهارشنبه ۱۰ شهریور ۱۴۰۰
#8
کلاه گروه بندی

اما عاشق شرط بندی بود .
شاید این تنها نقطه ضعف اما بود چون تنها چیزی بود که باعث می شد پول دست بدهد.
ولی افراد کمی از این موضوع خبر داشتند و اما توانسته بود به خوبی این راز را پنهان کند. اما همیشه هم موفق نبود.
با خودش فکر کرد اصلاً نباید به کافه سه دسته جارو می رفت یا شاید اصلاً نباید سر آن نیز می‌نشست. اما به هر حال همه این کارها را انجام داده بود و با دیزی شرط بسته بود که می تواند کلاه دامبلدور را از دفترش کش برود.

الان که روبروی دفتر دامبلدور ایستاده بود کاری که نقشه اش را کشیده بود بسیار غیر ممکن تر به نظر می رسید .
چند روزی بود که جلوی دفتر دامبلدور کشیک می داد بالاخره توانسته بود نحوه پدیدار شدن پله را پیدا کند. ولی دیگر وقتی برای ترس نبود.
بعدم طاووس خزنده که پیش دیزی گرو گذاشته بود بیشتر از همه ترس ها می ارزید. در حالی که دستهایش عرق کرده بود و نفس هایش تند شده بود به سمت راه پله به راه افتاد. وقتی که از پله ها بالا رفت متوجه شد دفتر دامبلدور بسیار بزرگتر از تصورش است. همه چیز در دفتر پیدا میشد.
از کتاب گرفته تا موجودات خزنده تا گوی فراموشی و بسیاری چیزهای جادویی دیگر که اما حتی فرصت نکرده بود نامشان را بداند.
باعجله نور چوبدستی اش را روشن کرد و دنبال کلاه مخصوص دامبلدور گشت که در زمان جشن ها یا وقایع مهم بر سرش می گذاشت. اما انگار کلاه آنجا نبود هر چه بیشتر می گذشت بیشتر ناامید می شد.
در حالیکه ترس را فراموش کرده بود و داشت کشوهای کنار کتابخانه را میگشت صدای شنید. دامبلدور قرار بود تمام شب را در وزارتخانه در جلسه باشد ، پس حتماً یکی از اساتید بود که داشت از پله ها بالا می آمد.
اما با عجله پشت گلدان بزرگی که کنار میز بود قایم شد. وقتی صدا پا نزدیکتر شد توانست عطر پروفسور مک گونگال را تشخیص دهد.
خوشبختانه پروفسور به سمت مخالف اما در اتاق جلو رفت و مشغول پیدا کردن یک کتاب شد. اما که حتی سعی می کرد نفس هم نکشد بی صدا پشت گلدان نشست.
در حینی که حواسش به صداهای سمت پروفسور مک گونگال بود متوجه جعبه چوبی شد که زیر میز گذاشته شده بود. بلاخره پروفسور مک گونگال از دفتر بیرون رفت.اما که از استرس در طی چند دقیقه چند کیلو کم کرده بود، روی زمین ولو شد. بعد از اینکه کمی حالش جا آمد دستش را دراز کرد و جعبه چوبی را از زیر میز بیرون کشید. با باز کردن در جعبه لبخند شیطانی روی لبهایش نقش بست.
کلاه را پیدا کرده بود.
باعجله کلاه را زیر ردایش جا داد و از دفتر بیرون رفت.
نمی‌توانست برای دیدن قیافه بهت زده دیزی کران صبر کند. کم کم به خوابگاه نزدیک می شد که صدای او را از جا پراند
_هوی چاقال! گشنمه!

اما ایستاد و به اطرافش نگاه کرد در آنجا هیچ تابلوی نبود و و کسی هم در نصف شب در راهروها پرسه نمیزد.
صداباز گفت:
_ مگه نمیگم گشنمه! احمق چیزی هستی?
اما با تعجب فهمید صدا از ردایش می یابد البته دقیق‌تر این بود که صدا از کلاه زیر ردا می آمد.
اما با تعجب کلا را بیرون کشید و تازه متوجه شد چه اشتباهی کرده است به جای کلاه مخروطی زنگوله دار دامبلدور کلاه گروه بندی را با خودش آورده بود.
کلاه باز گفت:
_ حیف که دست ندارم وگرنه زده بودم تو گوشت! وقتی آدم گروگان می گیری باید فکر غذاش هم باشی.

اما بدون انکه جوابی به دهد سعی کرد مسیر آمده را برگردد و کلاه را سر جایش بگذارد ولی صدای آژیر بلند او را از جا پراند.
تمام قلعه با نور با نور قرمز چشمک زنی روشن و خاموش می شد و صدای آژیر بلند در همه جا پیچیده بود . به طوری که همه بچه ها از خوابگاه هایشان بیرون آمدند و اما هم که دیگر فرصتی برای برگشت به دفتر دامبلدور نداشت. سعی کرد خودش را در میان جمعیت گم کند البته یادش ماند که دستش را روی دهن کلا هم بگذارد که مبادا او را لو دهد.
صدای صدای دامبلدور را شنید که انگار در میکروفون جادویی پخش میشد:
_ یک دو سه امتحان میکنیم! یک دو سه ...خوب فرزندان گلم !از اما میخوام که هر جایی هست همونجا بمونه تا بیایم ازش کلاه رو بگیریم.

اما از وحشت باورش نمی شد که در همان ثانیه اول لو رفته باشد. چند دقیقه بعد پروفسور اسنیپ و مک گونگال آمدند و او را کشان کشان تا یکی از اتاق‌های خالی بردند.
بالاخره دامبلدور آمد و هر سه با لبخند عجیبی به ما خیره شدند.
اما که واقعاً ترسیده بود گفت حالا می دونم قرار تنبیه بشم ولی واقعا چه جوری پیدام کردین
اسنیپ گفت:
_واقعاً فکر کردیم واسه چنین کلاه مهمی دزد گیر نمیذاریم؟

_واقعاً دزدگیر داره؟ و چرا وقتی برش داشتم کار نیفتاد؟
_ چون گاهی اوقات کلاه میبریم اطراف دفتر گردش. وقتی از یه جایی به بعد دورتر میشه تازه به کار می افته

_جلل مرلین!

دامبلدور با مهربانی مشکوکی گفت:
_ میدونی باید تنبیه بشی فرزندم؟ ولی چون ما طرفدار روشنایی و این حرفاییم فقط کافیه دو هفته از کلاه مراقبت کنی.

اما با ناباوری قبول کرد. به نظرش این تنبیه خیلی کمی بود ، تازه میتوانست پز کلاهش را به دیزی هم بدهد.

البته در طی چهار روز متوجه شد کاملا اشتباه میکرده است.
کلاه فوق العاده ایراد گیر بود. برای همه وعده ها استیک گراز پر دار و نوشیدنی بنفش تیغ دار میخواست که غذای بسیار گرانی بود.شب ها اما باید با کرم مخصوص صورتش را ماساژ میداد و قبل از خواب برایش حداقل ۳۰۰ صفحه کتاب میخواند و صبحها چهل دقیقه او را مقابل نسیم صبحگاهی میگرفت که روحیه اش تازه شود.
در روز پنجم آنقدر خسته بود که کلا سر کلاس پیشگویی چرت میزد. پرفسور دلاکور داشت در مورد گوی پیشگویی صحبت میکرد و اینکه میتواند آینده را نشان دهد ولی ذهن اما فقط درگیر دستورات نهار کلاه بود و به درس توجهی نداشت.

ناگهان چیزی به ذهنش رسید. به سرعت روی گویی که در میز جلویش بود خم شد و بعد از چند لحظه با فریاد گفت:
_ پرفسوووور! واقعا گویی داره آینده رو نشون میده! روشتون جواب داد!
پرفسور دلاکور گفت:
_ منکه روشی نگفتم....ولی حالا چی دیدی؟
_ دیدم که کلاه گروهبندی رو میدم به دیزی!

پرفسور دلاکور با افتخار برایش دست زد و قیافه دیزی دیدنی بود.
دیگه خواب اما پریده بود چون قرار بود به زودی از شر کلاه خلاص شود.


All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: کلاس «شفابخشی جادویی»
پیام زده شده در: ۲۰:۳۴ چهارشنبه ۱۰ شهریور ۱۴۰۰
#9
سلام بر پرفسور پرفسورا

-هوی! تو افسرده ایی؟
- واااااییی! ترسیدم بابا!ونیتی تویی؟! نه افسرده نیستم!
- چند سکه بهت بدم افسرده میشی؟
- چی میگی؟ معلومه که نه! برو کنار ببینم!

این چندمین نفری بود که اما در وسط راهرو خفت کرده بود و مثل بقیه نتیجه ایی نداشت. اما واقعا درک نمیکرد که چرا بقیه در ازای چند سکه خوشگل حاضر نیستند کمی ادای ناراحتی دربیاورند. حالا که ملانی مجبورش کرده بود برای بیرون رفتن از قلع حتما تکلیف کلاسش را بیاورد ، باید هر طوری که شده یک فرد افسرده را گیر می آورد.

هوا داشت تاریک میشد که به این معنی بود که همه به خوابگاه هایشان برمیگشتند و احتمالا قرار نبود کسی دیگری را در راهرو شکار کند. با ناامیدی آهی کشید و به سمت خوابگاه گریفیندور به راه افتاد.

اصلا این افسردگی دیگر چه مرضی بود؟ وقتی پول هست چرا کسی باید ناراحت باشد؟
وقتی هم که نیست کافی است جیب یک مغز پروانه ایی را برای پ.ل درآوردن سبک کرد. به همین راحتی!
اما با خودش فکر کرد میتواند یک کلاس ضد افسردگی برگزار کند و پول خوبی به جیب بزند. ظاهرا این افسرده ها حتی این اصول پایه هم بلد نبودند.پس اما میتوانست به آنها یاد بدهد!
با این فکر لبخند زد. زیر لب گفت:
-بیا! ببین حتی فکرشم شادم میکنه!به این دکترا چی یاد میدن واقعا؟

در همین فکرها بود که به تابلوی بانوی چاق رسید. با بیحالی اسم رمز را گفت:
- پیاز سوخته!
اما بانوی چاق توجهی به او نکرد. حواسش کاملا پرت گره زدن طناب ضخیم قرمز رنگی بود. در کمال تعجب اما وقتی گره زدنش تمام شد ، حلقه طناب را از گردنش رد کرد و آن را از دو طرف کشید. صورتش داشت کم کم بنفش میشد که اما متوجه قضیه شد و فریاد زد:
- چی کار میکنی؟ الان خفه میشی و خونت....یعنی رنگ ات میزنه بیرون ها!

بانوی چاق کمی طناب را شل کرد و گفت:
- منم همینو میخوام! دیگه خسته شدم از خودم! از این اضافه وزن! چقدر متلک نقاشی های همسایه رو تحمل کنم! تو هم برو پی کارت! میخوام توی این ثانیه های اخر تنها باشم!

اما اولش واقعا استرس گرفته بود ولی با حرفهای بانوی چاق لبخند موذیانه ایی روی لبش نقش بست. بلاخره موفق شده بود. او یک افسرده واقعی پیدا کرده بود. ان هم بدون آنکه یک سکه خرج کند. حالا فقط باید درمانش میکرد.
با چاپلوسی گفت:
- کی گفته تو چاقی؟ تو فقط وضوح ات بالا است بابا! این همه جلال !این همه شکوه!

اما بانوی چاق شروع به گریه کردن کرد و گفت:
- دروغ نگو! خودم میدونم الان همه لاغر دوست دارن! مثل اون داف الدوله که توی راهروی چپ طبقه هفتمه! میدونی کلی از نقاشیها هر روز میرن دیدنش؟ منم میخواستم لاغر کنم ولی نمیتونم!

اما که از گریه بانوی چاق گیج شده بود گفت:
- خب...میخوای بهت پول بدم؟ اونجوری خوشحال میشیا!

اما بانوی چاق فقط با شدت بیشتری گریه کرد. پس همه چی با پول درست نمیشد. اما با خودش فکر کرد این افسرده ها واقعا موجودات عجیبی هستند.
بعد در حالی که سعی میکرد جز پول به راه حل دیگری فکر کند گفت:
- خب....لاغری دیگه؟ غذاتو باید کم کنی!
بانوی چاق در وسط گریه اش گفت:
- کم ...هق....کردم....هق....ولی اینجوری بیشتر غمگین میشم.....هق....
اما ناگهان به یاد آورد که ملانی گفته بود یکی از عوارض افسردگی پرخوری است که افراد برای فرار از ناراحتی شان انجام میدهند. پس احتمالا بانوی چاق هم همین حالت را داشت و با رژیم گرفتن حالش بدتر مشد. باید فکر دیگری میکرد.
ناگهان گفت:
- اها! ورزش! ورزش چطوره؟ هم لاغر میشی و هم شادت میکنه.
بانوی چاق که گریه اش بند آمده بود در حالی که داشت با انتهای طناب قرمز دور گردنش بازی میکرد گفت:
- اینم امتحان کردم....ولی میبینی که لباسم چقدر پف پفیه! خواستم یکم درازنشست برم یه ور دامنم کاملا جر خورد! دیگه مجبور شدن برام نقاش بیارن که درست کنه. کلی هم سرم غر زدن که تابلومو خراب نکنم.
دیگر فکری به ذهن اما نمیرسید. سعی کرد چیزهایی که ملانی در کلاس گفته بود به خاطر بیاورد:
- افسرده ها ناراحتن....باید کاری کنیم خوشحال بشن و بفهمن مهم اند...مهم....مهم....اها! فهمیدم! اگه کسی تو رو همینطوری دوست داشته باشه حله دیگه؟ دیگه لاغرم نمیخواد بشی!
- خب آره...ولی اخه کسی که دوستم نداره.
- فقط بسپارش به خودم!

تنها چند ساعت بعد از این مکالمه سر بانوی چاق به قدری شلوغ شده بود که افراد گریفیندور دیگر به راحتی نمیتوانستند به خوابگاه رفت و آمد کنند. بچها ی گروهای مختلف ، اساتید و حتی روح ها به بانوی چاق سر میزدند و کلی از او تعریف میکردند. بانوی چاق هم تمام جریان لاغری را فراموش کرده بود و حتی میخواست برای دیدارش از این بعد نوبت بگیرند.
در واقع حدس اما درست بود. همه چیز راه حل یکسانی داشت. فقط کافی بود برای درج یک آگهی در پیام امروز پول بدهد. در آگهی نوشته شده بود:
نقل قول:
طلسم خوش شانسی بانوی چاق!
فقط با تعریف از تابلوی بانوی چاق تا پنج روز بیمه خوش شانسی میشوید! کاملا مجانی! بشتابید و در ایام امتحانات خودتان را خوش شانس کنید!
آیا در عشق شکست خورده اید؟ با تعریف از بانوی چاق میتوانید برای بردن قلب معشوقه خود خوش شانس شوید!


همه چیز با پول حل شده بود! به همین راحتی!


All great things begin with a vision ……....A DREAM


پاسخ به: ورزشگاه عرق جبین (کیو سی ارزشی)
پیام زده شده در: ۲۲:۵۸ چهارشنبه ۳ شهریور ۱۴۰۰
#10
اسلیترین VS. گریفیندور

سوژه: جادوگران


اما کارت صد و شصت و هفت را روی بقیه کارت ها گذاشت. خانه کارتی که درست کرده بود ارتفاع خیلی خوب پیدا کرده بود و اما خیلی برایش ذوق کرده بود، چون اولین بار بود چنین کارهایی می کرد.

در واقع همه به خاطر ه شیوع یک بیماری شدید و ناشناخته به نام پیفیلیوس گمبلوس مجبور شده بودند در خوابگاه بمانند. این بیماری ناشناخته چند نفر را به زامبی های متحرک تبدیل کرده بود، برای همین قلعه منع عبور و مرور را وضع کرده بود که افراد بیشتری مبتلا نشوند. ولی از شروع حبس خوابگاهی چهار هفته می‌گذشت و افراد مبتلا به طرز عجیبی کم نشده بودند. در آخر مجبور شده بودند چند غول غارنشین را در ورودی هر خوابگاه قرار دهند که اجازه خروج کسی را ندهد.


- الان داری چه غلطی می کنی؟

دست اما که داشت کارت صد و شصت و هشت را روی بقیه کارتها می‌گذاشت لرزید و باعث شد خانه زیبایی که برایش شش ساعت وقت صرف کرده بود به یکباره فرو بریزد.
با عصبانیت به طرف منبع صدا برگشت و ملانی را دید که با موهای قرمز و چهره ایی از عصبانیت بفنش شده بود، بالای سرش ایستاده است.
در حقیقت بچه ها از فرط بیکاری موهای ملانی را در یک شب قرمز کرده بودند و او هرچه ورد و طلسم باطل کن صرف کرده بود نتوانسته بود آنها را دوباره آبی کند.
اما که میخواست حرص خانه کارتی باد برده اش را خالی کند با بدجنسی گفت:
- میگم این چهره عصبانیت خیلی با موهات ست....

اما ملالی نذاشت جمله اش را تمام کند و پس گردنی محکمی به او زد و گفت:
- مگه بهت نگفتم امروز بازی داریم ؟خودتو تو جمع کن دنبالم بیا؟

اما در حالی که بلند می‌ شد با تعجب گفت:
- مگه نگفتند بازی به خاطر بیماری کنسله ؟میخوایم بریم بیرون؟ زامبیا کم شدن؟

ملانی با بی حوصلگی جواب داد:
- نخیرم! تازه چند مورد جدیدم هم مبتلا شدن! برای همین مدیریت تصمیم گرفته برای سرگرم شدن بچه ها هم که شده بازی رو حتما برگزار کنه
اما و ملانی به کنار شومینه رفتند.
آرتور با کتاب عجیب و سیاه رنگی روی زمین نشسته بود و مدام دکمه های عجیبی که در یک سمت آن بود را فشار میداد. طرف دیگر کتاب سیاه مانند سفید بود و نور یکنواختی بیرون میداد.

ملانی به آرتور گفت:
- بیا این یکی هم بفرست ببینم چی میشه

ارتور که رنگش پریده و سرش را بالا آورد و گفت:
-اگه اینم بمیره چی؟!
اما با تعجب گفت:
- کی بمیره؟ من؟ جریان چیه؟

ملانی با لبخند عجیب به سمت اما برگشت و گفت:
- این دستگاه مشنگی و آرتور کمتر تغییر داده که بتونیم توش بازی هم انجام بدیم. از اینا به اسلیترین هم دادیم ولی الان دقیقا نمیدونم چه جوری کار میکنه!

اما که تازه متوجه شده بود فقط خودشان سه تا در وسط خوابگاه هستند پرسید:
- دقیقا بقیه کجان؟
ملانی با لبخندی که کم کم داشت ترسناک می شد گفت :
-رفتن تو لپ تاب! الان تو هم می پیششون

قبل از اینکه اما چیزی بپرسد آرتور توضیح داد:
- این جعبه مشنگی که بهش میگن لپ تاب! توش یه شبکه است که مثل نخ به همه جا وصله .تصمیم داشتیم از این طریق با هم بازی کنیم و بچه ها را کوچک کردم فرستادم تو جعبه با هم بازی کنند که دیگه بیماری برامون مشکلی ایجاد نکنه. ولی هر کاری می کنیم نه معلومه بچه ها کجان و نه اینکه دارن اونجا چیکار میکنن! فکر کنم این که جادو را وارد این ماسماسک کنیم اشتباه بوده!

اما که کمی گیج شده بود گفت:
حالا من چیکار کنم؟ من که چیزهای مشنگی چیزی سرم نمیشه!

ملانی با سرش به آرتور علامت داد و کمی اما را سمت لپ تاب هول داد. آرتور یکی از دکمه ها را زد و ناگهان دستهایی از قسمت نورانی بیرون آمد و اما را که فریاد می کشید به درون خودش کشید.
در آخرین لحظه که اما داشت توسط صفحه نورانی بلعیده می شد صدای ملانی را شنید که گفت:
- اونا رو پیدا کن و فقط سعی کنین بیاین بیرون! تو تنها امید مونی!


لحظه بعد اعمال وسط یک خیابان بزرگ ایستاده بود. همه جا ساکت بود. اما به اطرافش نگاه کرد با تعجب دید دو طرف خیابان در پیاده‌روها افراد یک شکلی که روی لباسهایشان یا صفر یا یک نوشته شده بود در جهت های مختلف بدون اینکه حرفی بزند در حال رفت و آمدند. همه افراد شبیه هم بودند و حتی رنگ لباس هایشان و و نحوه راه رفتن شان هم شبیه بود و فقط عدد روی لباس هایشان فرق می کرد.
اما با ترس به یکی از افراد که در نزدیک شد و پرسید:
- ببخشید شما تیم گریفندور رو ندیدین؟
فردی که اما از او سوال کرده بود عدد صفر روی لباسش داشت و بدون اینکه حالت چهره اش تغییر کند گفت:
- اگر منظورتون بازی کذاییه سایته، باید بری به قهوه‌خونه جادوگران!
بعد دستش را به سمت راست اما بلند کرد و بدون اینکه چیز دیگری بگوید به راهش ادامه داد.

اما به سمتی که فرد صفر نشانش داده بود به راه افتاد و بعد از چند لحظه توانست قهوه خانه جادوگر را ببیند.قهوه خانه بوی دود و چایی و تخم مرغ میداد و دو فرد بسیار قدبلند و هیکلی با سیبیل های بلند جلوی ورودی آن ایستاده بودند.

بین دو مرد بلند صف طولانی از افرادی بود که هرکدام یک برگه را به سینه هاش آن چسبانده بودند. اما به صف نزدیک شد و بالاخره توانست روی برگ‌ها را ببیند .اسم های روی برگه ها کلمه های عجیبی بودند مثل "محمد ۵۵"، ،الکس rar"، "جوجوی مامانم" و مثل اینها .
اما هیچ کاغذ و مدادی اطرافش نمی دید که بتواند برگهای مثل اینها برای خودش درست کند، بنابراین تصمیم گرفت بین شلوغی افراد خودش را وارد قهوه خانه کند.
کمی که صف جلو رفت اما متوجه شد آن دو فرد قد بلند و هیکلی جلوی قهوه خانه همه برگها را چک میکنند و بعد از پرسیدن چیزی به نام "شناسه و رمز " به افراد خاصی اجازه ورود می‌دهند.
اما هیچ ایده ای نداشت که شناسه و رمز چه چیزهایی هستند و اکنون که به در قهوه خانه نزدیک شده بود. برای فرار کردن دیگر خیلی دیر بود .ناگهان در حالی که چند نفر بیشتر با افراد قوی هیکل فاصله نداشت ، نفر جلوش به یکباره غیب شد و برگه ای که دستش بود به زمین افتاد.
کسی پشت سرش گفت :
-فکر کنم برقش رفت! آفلاین شد که!

اما بدون جلب توجه کسی به آرامی برگ را برداشت و روی سینه اش چسباند روی برگه نوشته شده بود : "شناسه: سگ سبیل --رمز :۱۲۳۴"

بلاخره به در قهوه خانه و افراد هیکلی رسید و آنها نگاه وحشتناکی به اما انداختند.
اما با امیدواری برگه روی سینه اش را نشان داد و سعی کرد لبخند بزند و گفت:
- اومدم جادوگران واسه بازی!
فقط قوی هیکلی که نزدیک تر بود گفت:
شما عضو هستید اجازه ورود به سایت را دارید.

اما با خوشحالی وارد قهوه خانه شد .فضای قهوه خانه انگار بی انتها بود. همه جا را دود و بوی قلیان قهوه پر کرده بود.
همه جور افرادی در قهوه خانه بودند :از بچه‌های کوچک شش ساله تا یکسری پیرمرد هایی با ریش های بلند ، خانم های با لباس اشرافی و یا یکسری افراد وحشتناک با صورتهای زخم خورده و اخم های ترسناک.

همه بخش های قهوه خانه شبیه هم بود ولی کمی که گذشت اما متوجه شد در هر کناری یک تابلوی خیلی کوچک نورانی در هوا شناور است.
مثلاً نوشته شده بود محفل ، زندان آزکابان، کوچه دیاگون و امثال اینها.

در پشت این تابلو های درخشان افراد مختلف دور یک میز عجیبی جمع می شدند و انگار داشتند بازی مثل شطرنج می کردند چون اما میتوانست مهره های رنگی و عجیبی را از فاصله دور هم ببیند.
همزمان بعضی ها داد می زدند، بعضی ها می خندیدند و بر تعداد هم با هم حرف می زدند. جالب‌تر اینکه قهوه خانه انگار روح هم داشت چون بعضی از افراد از بقیه کمتر بودند و بالای سرشان نوشته شده بود old . کسی به آنها توجهی نداشت.

اما که سعی می کرد به کسی نخورد یا مشکلی ایجاد نکند در میان تابلو های درخشان دنبال افراد گریفیندور میگشت. بلاخره چشمش به تابلوی درخشانی افتاد که نوشته بود: کوییدیچ.

اما با شغل به طرح تابلو درخشان و افرادی که پشت تابلو جمع شده بودند رفت.
به محض اینکه به آنها نزدیک شد متوجه شد همه افراد قوی هیکل دارای سیبیل های بزرگ هستند. جمع آنها بیشتر از آن که شبیه بازیکنان کوییدیچ باشد شبیه شبیه زندانیان بخش زورگیری آزکابان بود
.
ناگهان یکی از افراد که از بقیه بزرگ تر بود و زخمی روی صورتش داد گفت:
- به !اصغر سگ سیبیل! میای کویی بزنیم دادا؟ این چه قیافه واسه خودت درست کردی آواتار جدیده؟

اما که نمیدانست چه بگوید فقط با سر تایید کرد.

فرد دیگری که روی صندلی نشسته بود و روی سینه اش نوشته بود "سلطان غم مادر" با خنده گفت:
- دادا هنوز نفهمیدی این آواتار اما ونیتیه؟ داداشمون از اول بازیکنش انتخاب کرده! هلاک انتخابتم سگ سبیل!

همه خندیدند و اما هم لبخند زورکی را روی لبهایش نشاند.

فردی که اسمش را گفته بود ناگهان دستش را کشید و آن را را پشت میز نشاند. بقیه هم کم در صندلی هایی که کنار میز بودن نشستند. اما با تعجب به میز نگاه کرد.
میز در حقیقت یک زمین کویدیچ مینیاتوری بود. اما که بیشتر گیج شده بود با خجالت پرسید :
آقایون! داداشا! یکیتون یه توضیح میده اینجا چه خبره؟

فردی که روبرویش بود و سیبیل های بزرگ نارنجی داشت با ذوق گفت:
- داداشیمی! توضیح بدم؟ رو چشمم خوراکم توضیحه سطان!....
بعد ادامه داد:
- این زمینه که الان داریم عرق جبین داداش ! فقط دست بهش نزن چون خیلی داغه ! سایت اومده یه سری بازیکنی برا همون ایجاد کرده! خدا! انگار بازیکنان واقعین! داداش همه بازیکنی داریم یه اما ونیتی مون کم بود اونم همینجوری یه دونه کاغذی گذاشتیم. تو میتونی که الان همین شکل با همین بازی کنی!

اما می خواست معنی سایت را بپرسد ولی توجه به مهره های رنگی زمین مینیاتوری جمع شد.
مهره های عادی نبودند بلکه کاملا از صورت و چشم داشتند و با کمی دقت متوجه شد کاملاً تکان میخورند. چقدر صورتهایشان آشنا بود....
اما کمی به سمت میز خم شد و بلاخره توانست صورت اعضای تیم گریفیندور را ببیند. مهره ها با چشم و ابرو به او علامت میدادند و انگار سعی میکردند تکان بخورند ولی نمی توانستند. تیم حریف هم اسیلیترین بودند و همین وضعیت را داشتند و اما میتوانست قیافه وحشت زده چند نفرشان را میشناخت تشخیص دهد.


سعی کرد بدن کوچک شده جیسون را بردارد و از زمبن بیرون بکشد ولی مهره تکانی نخورد.
یکی از افراد سر میز پرسید:
_ داری چیکار می کنی داداش! آقای همسایه زحمت کشیده مهره‌های به این خوشگلی درست کرده نشکنیشون! اینا تا بازی تموم نشه درنمیان که!

اما متوجه شد آقای همسایه باید جادوگر خیلی ماهری باشد که بتواند افراد را . کوچک کرده و به مهره های بازی تبدیل کند. اصلا نمیخواست با او روبرو شود پس مجبور بود بازی را تمام کند و همه افراد تیم را نجات دهد.
بنابراین سعی کرد مثل بقیه حرف بزند و پرسید:
داداشا بخواهیم بازی کنیم چیکار کنیم؟

همین که این حرف را زد تابلوی نورانی کوچکی در هوا ظاهر شد که نوشته بود : لاگین به بازی
فرد کناری اما گفت:
-بیا دسترسی بهت دادم بزن روش سلطان!

اما به ارامی تابلو را لمس کرد. به محض لمس تابلو سبیل بزرگی مثل سبیل بقیه روی صورتش ظاهر شد و مهره کاغذی که در زمین به اسمش خودش بود رنگ لباس تیم گریفیندور را گرفت.

ناگهان صفحه ی کوچیکی دو جلوی همه افرادی که پشت میز بودند ظاهر شد. روی صفحه چندین مربع کوچک بود که روی هر مربع یک حرف الفبا به چشم میخورد.
کسی در آن سر میز گفت :
_ به به کیبوردمونم ظاهر شد! گزاشگرم فعاله.... بریم!

در کمال تجربه اما دید همه افراد روی کیبوردهای جلوی خود خم شده و مشغول زدن دکمه ها شدند. صدایی ناگهان در فضا پیچید.
_تیم کوییدیچ اسلیترین و گریفندور داره شروع میشه میریم که یه بازی عالی را ببینیم....

اما که جای سیبیل تازه درآمد اش میخارید سعی کرد تمرکزش را روی زمین بازی بگذارد.

گزارشگر که معلوم نبود صدایش از کجا می آید بازگفت:
- می‌ بینیم که بازی رو هکتور از تیم اسلیترین شروع می کنه!
در همان لحظه مهره که به شکل هکتور بود شروع به حرکت کرد و به زمین گریفیندور نزدیک شد. اما با تعجب متوجه شد فردی در سر میز مدام جمله‌ هایی را از زبان هکتور می‌نویسد و جمله ها در هوا ظاهر میشوند:
هکتور دو قدم جلو رفت و و ملاقه معجون سازی اش را دو بار در هوا تاب داد.

گزارش کار دقیقاً شبیه این جملات را تکرار کرد و هکتور هم بعد از یک ثانیه هم این حرکات را انجام داد.

اما بالاخره متوجه روند بازی شده بود پس آنها بودند که مهره های کوچک را کنترل می کردند. برای همین هم از اعضای تیم نمی توانستند به میل خودشان از زمین بازی بیرون بیاید گزارشگر ادامه داد:
- الان می بینیم که جیسون با یک کتاب که به فرق هکتور میزنه حمله هکتور رو خنثی میکنه! و از اون طرف مقابل گابریل و وایتکس ریزان جلو میاد!
اما خیلی دلش می خواست به آنها بگوید که اصلاً بازی بلد نیستند و کاری که می کنند مثل عروسک بازی است ولی چاره ای نبود باید تو هم مثل هم آنها بازی می کرد.

اما شروع به زدن دکمه های حروفی کرد که جلوی رویش بود و گزارشگر ادامه داد:
- از مدافعین گریفیندور اما وینیتی را می بینیم که با بال های اژدها مانندی که ناگهان از پشتش بیرون زده به تیم اسلیترین حمله می‌کنه ....بعله میبنیم که از دهن و نوک جاروش هم داره آتیش بیرون میزنه سر راهش موهای بلاتریکس رو هم میسوزونه و جلو میره و پاس میده به الکس و ....الکس هم جلو میره و شوت میکنه....گل! امتیاز به نفع گریفیندور!

دستهای اما از بس با سرعت دکمه های کیبورد را فشار داده بود ،دستش درد گفته بود. بعد از گل ، سیبیلو هایی که سمت اما کنار میز نشسته بودند با شادی فریاد کشیدند.
- جون بهت الکس بابا!
- حبس ابدتم اصغر الکسی!

اصغری که در نقش الکس بود و یک خالکوبی بزرگ از لنگر کشتی روی بازوی برهنه اش داشت با غرور لبخند زد و تشکر کرد. لبهای اما اویزان شدند. چرا هیچ کس تلاشهای اژدها وار او را ندیده بود؟

گزارشگر ادامه داد:
- میبینیم که اسلیتیرین داره حمله رو اغاز میکنه...توپ دست...نه توی پاتیل هکتور جلو میره...پاس میده به پلاکس...ولی پلاکس توپو ول میکنه که روی دیواره های ورزشگاه نقاشی بکشه...توپ میوفته دست پیتر...


صدای گزارشگر با فریاد یکی از کنترل کننده های اسلیترین قطع شد.
- چنگیز دادا! داری چی کار میکنی؟ توپو بهت دادم تا تو ول کنی بری روی دیوار ورزشگاه نقاشی بکشی؟
چنگیز گفت:
- دادا! خو نقاشی دوست دارم! تازه لردم گفته عشقمو به رخ همه بکشم! جونم فقط لرد!

- الان لرد کجاست وسط بازی؟ این دیوارا انقدر داغه که چیزی روس وایمیسه چاقال؟ همش ذوب میشه!

ولی انگار این جرف برای چنگیز اهمیتی نداشت چون مهره پلاکس همچنان داشت روی دیوار نقاشی میکشید.

با ساکت شدن بحث، گزارشگر ادامه داد:
- پیتر با پیرهنی که روش نوشتن "تا جون دارم،لردو دوست دارم!" جلو میره... توپو پاس میده به جیسون و....ولی مالفوی توپو ازش میگیره....
اما که نسبت به بقیه کندتر بود، سعی کرد با سرعت بیشتری دکمه ها را فشار دهد و بازی را نجات دهد.
گزاشگر گفت:
- مالفوی به جلوی دروازه میره و با سگ پرنده اش....بله اون یه سگ پرنده رو وارد بازی کرده! توپو به سگ پاس میده !سگ در هوا چرخش میخوره.... و با پنجه اش شوت میزنه به سمت دروازه....گل؟نه الکس توپ رو میگیره!
اما بلاخره صبرش تمام شد و گفت:
- اقا این چه جور بازیه؟! سگ پرنده؟ پرتاب با ملاقه؟ باید درست و طبق قوانین بازی کنیم!

فرد روبروی اما که کنترل کننده هکتور بود،گفت:
- داداش خودت بال اژدها درآوردی ما چیزی گفتیم؟ انصاف انصاف قدیمیا! بعدشم همسایه جون گفته سبک بازی آزاده! اصن دوست داریم اینجوری باشه؟ مشکلی داری؟ میخوای بیرون بازی حلش کنیم؟

اما که حتی اندازه قطر یکی از بازوهای مرد نبود، سعی کرد بحث را عوض کند:
- خیلی خب بابا!....این جستجوگر ما کجاست؟ اصلا بازی نمیکنه!

کنترل کننده جیسون به فردی در انتهای میز اشاره کرد و گفت:
- هستش ولی نیستش! حال نداره دادا! یکم امتیاز بیاریم خودش راه میوفته!

اما که دیگر داشت نا امید میشد، دوباره شروع به تایپ کردن کرد. بازی را باید با تلاش خودش تمام میکرد.
گزارشگر دوباره شروع کرد:
- اما ونیتی توپو تو دستش داره و بال زنان جلو میره....هکتور پاتیلشو به سمتش پرت میکنه و بال چپ اما به دیواره های داغ ورزشگاه میخوره....بال چپش میسوزه و اما با یک بال خودشو تو هوا نگه داشته!توپو پاس میده به آرکو! ارکو چاقوزنان جلو میره! تیم اسلیترین از ترس جاقوها نمیتونن توپو ازش بگیرن! به نزدیک دروازه میرسه و چاقوشو توی توپ فرو میکنه.....و چاقو رو پرتاب میکنه! گل! گلللل! امتیاز به نفع گریفیندور!

دوباره صدای شادی کنترل کننده های گریفیندور به هوا رفت.
- داش گلمی تیمور ارکو! بیا چاقوتو بزن تو قلبم!

- تیمور! اسلی رو تیکه تیکه کن دادا!

اما با خوشحالی به انگشت هایش استراحتی داد. مرلین را شکر کرد که سیبیلو های گریفیندور بازیکن های خوبی بودند.

گزارشگر ادامه داد:
-بلاخره جستجوگر اسلیترین خودی نشون میده و داره زیگزاگی وسط زمسن جارو سواری میکنه! در کنار زمین پلاکس رو میبینیم که اثر مونالیزاشو از نیم رخ لرد روی دیواره ورزشگاه ثبت میکنه و نقاشیش داره قل قل میزنه! مالفوی توپ رو میگیره و جلو میره....جیسون رو دور میزنه! اما ونیتی جلوشو میگیره! میبینیم که اما دوباره بال درآورده ولی بال جدیدش کفتریه و پر داره! سعی میکنه پرشو تو چشم مالفوی فرو کنه! مافوی توپو پاس میده به بلا و بلا به سمت دروازه شوت میکنه! گلللل! امتیاز به نفع اسلیترین!

دستهای اما از شدت دکمه زدن میلرزید. فکر نمیکرد دیگر بتواند مهره اش را سریع جلو ببرد. همین الان هم از دستش در رفته بود و برای خودش بال کفتر ایجاد کرده بود. باید بازی را تمام میکردند. ببرای همین لنگه کفشش را در آورد و به سمت سیبیلوی جستجوگر پرتاب کرد. کنترل کننده جستجوگر که خواب بود با ضربه کفش اما از جا پرید و به گیجی به اطرافش نگاه کرد.

اما به سمتش فریاد زد:
- اگر سینچ رو تا 5 دقیقه دیگه نگیری، پا میشم میام سبیلاتو از ته میزنم!

انگار تهدید اما کارساز بود چون جستجوگر کاملا فعال شد و شروع به بازی کرد اما تا چند گل بعدی اثری از سینچ نبود. بعد از سه گل از طرف گریفیندور و دو گل از طرف اسلیترین بلاخره گزارشگر فریاد زد:
- سینچ دیده شد! جستجوگر اسلیترین با باله های ماهی اش داره به سمت زمین پرواز میکنه و جستجوگر کریفیندور با رد شدن از کف وایتکس گابریل به سمتش میره! او! هر دو از روی سبزه های کف ورزشگاه رد میشن و یه قسمت نقاشی پلاکس رو خراب میکنن! انگار پلاکس به دیوار راضی نیست و الان داره سبزه ها رو رنگ میکنه! دارن پا به پای هم جلو میرن! جیسون یه کتاب به سمت جستجوگر اسلیترین پرتاب میکنه و بعلهههه به سرش میخوره! توپ توی دستهای جستجوگر گریفیندوره! گریفیندور برنده شد!

این آخرین کلماتی بود که اما شنید. دوباره دستهای درخشانی او را گرفتند و از پشت به درون چیزی کشیدند. چند لحظه بعد اما و بقیه اغضای تیم بیهوش روی زمین خوابگاه گریفیندور افتاده بودند.
پلک های اما چند لحظه باز شد و قیافه متعجب آرتور و ملانی را بالای سرش دید ولی نتوانست چیزی بگوید چون از درد دستش دوباره بیهوش شده بود.





All great things begin with a vision ……....A DREAM






هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.