عشق هیولای عجیبی‌ست؛ با پروراندن شوق و میل غیر قابل کنترلی به قلبت زخم ها می‌زند و نمکی از ترس به روی آن می پاشد.
ترس از دست دادن. ترس نبودن. ترس نخواستن. هرچه این احساس در تو عمیق تر باشد زخم ها و سوزش وسیع تری نصیبت می‌شوند.
هر قدمت را در این راه با ترس و لرز برمی‌داری، مبادا که او برنجد؛ هر پیام را چند بار ویرایش میکنی مبادا که بد به نظر برسد. هر پیامش را به چشم میکشی حتی اگر تنها یک استیکر باشد.
عشق جنونی زیباست. تنشی غیر قابل کنترل در بند بند وجود است که گاه آرزو میکنی کاش نبود اما بی درنگ زبانت را گاز میگیری.

جگرت خون می‌شود اما او نمی‌بیند. برای او زندگی میکنی اما او نمی‌داند.
عاشق معمولا پایان تلخی نصیبش می‌شود اما چندان برایش مهم نیست. زیرا به تلخی مسیر عادت کرده است...

باورم کن
عشق یک طرفه از شکست عشقی بد تر است. عشق یک طرفه مسیری بی پایان و دردناک دارد. در بیابان سوزانی قدم می‌گذاری که هر قدم پایت را می‌سوزاند ولی مقصدی نمیبینی. میسوزی ولی نمیرسی؛ میسازی ولی کسی وارد خانه ی تو نمی‌شود. تحملش کار هرکسی نیست. میترسی از خودت خرج کنی چون معلوم نیست بازگشتی دارد یا نه. ترس، ترس ترس.
اما شکست خوردن در این راه شیرین است. خاطراتی را از دختری حمل میکنی که زیبایی و مهربانی اش بی انتها بود. به بختت آفرین میگویی که چندی توانستی با او هم کلام شوی.
احساست را به خاطر می‌آوری و به خود میبالی.
باورم کن؛ عشق یک طرفه از شکست عشقی بد تر است

عاشقان صبر ایوب دارند

زاخاریاس، بدون اسمیت
معروف به زاخار فرعی

همان‌طور که ابرهای سیاه اندوه دورم را گرفته بودند،
همان‌طور که آسمان آبی خودش را از ما پنهان می‌کرد،
نمی‌دانستم باید چه‌کار کنم، قدرت کافی نداشتم!
اما یک روز صبح از خواب بیدار شدم،
آسمان آبی بود، خورشید درخشان و تو در کنارم.
ابرهای سیاه را از من دور کرده بودی،
اندوه را از من گرفته بودی و خوشحالم کرده بودی!
هیچ تشکری برای تو به اندازه‌ی کافی نبود،
اما حالا نوبت من است که به تو کمک کنم.

آن لحظه که اولین بار دیدمت را یادت هست؟
درخشش چشمان دریایی ات را یادت هست؟
زندگی آن زمان چه زیبا بود!
لحظه های خوشی امان چه کوتاه بود!
ما بودیم و سرمستی جوانی؛
بدون حضور همان که می دانی.
اکنون آن پرده تو را می برد به جایی که نمی دانم؛
برنخواهی گشت؛ می دانم، می دانم!
کاش می توانستم نگذارم بروی؛
مگر قول ندادی بی من جایی نروی؟
چرا سر قولت نماندی؟
مگر نباید با من می ماندی؟
زمان با هم بودنمان در شیون آواراگان
پرسه زدنمان در میان درختان
هرگز تکرار نمی شوند؛
هرگز بر نمی گردند؛
آن چشمان دریایی، دگر مرا نمی نگرند؛
آن لبهای لعل گون، دیگر نمی خندند...
آیا آن زمان که من هم پرواز می کنم و دگر بار به سویت می آیم؛
منتظرم می مانی؟ می فهمی کجایم؟
نبودنت تنهایی را دگر بار به من هدیه می کند
و مطمئنم این هدیه را دوست نخواهم داشت.

از آخرین پیام پنج روز گذشته

(با لحن آرام و تا حدی دلنوشته خوانده شود)





با تشکر، زاخاریاس اسمیت
ملقب به زاخار اصلی


nadie رو به اسپانیایی سرچ کنید.

میدونم قرار بود اسپم نکنم ولی آخریشه بو خودا

دیدمش
گفتم منم
نشناخت او

نیما یوشیج

در درگهی که از دربش به تا قبرش
بزرگ ترین برد های من
بردگی برده ای بالا تر از قبلیست
به دنبال برق چشمانم نگرد.

زیرا در روزی که مرگ را نیاز آزادی خود دید
بر زیر آسمان غروب، در حال تماشای زردی آفتاب رز نما
زندگی اش را به زندگان بخشید

بخش اول: در سرایی که از ابتدا تا انتهای آن بزرگ ترین پیشرفت من خدمت به خادمیست که از خادم قبلی مقامی رفیع تر دارد، به دنبال شوق در چشمانم نگرد.
(تمرکز روی واج آرایی ب & ر هست به اضافه ی مصوت -ّ)

بخش دوم: چون نگاه زنده‌ی چشمانم، در زمانی که مرگ را تنها راه آزادی خود دید؛ در برابر غوب نور زرد خورشید که مانند گل رز، به رنگ سرخ در آمده بود به جمع مردگان پیوست.
(تمرکز روی واج آرایی ر، ز ، ی هست)

“تو را دوست دارم ”
و این دوست داشتن
حقیقتی است که مرا
به زندگی دلبسته می کند …

دفتر شعرم را، باری دگر باز می کنم
شعر نوشتن را، با درد آغاز می کنم
شعر من، از خون جگر جان من است
پس دل کوکم را، بحر زدن ساز می کنم

دل غمگین است، محزون و رنجیده است
حال که فضا مسموم، بساط برچیده است
گویی برو عشق را، از عمق تو پی کن
گویم تو شو عاشق، دل همه چیز دیده است

ما ای مرلین گفتیم، کمر به نیک بستیم
گفتیم، هستیم، بر آن عهدی که بستیم
دنیا، جهانی داشت پر بود ز نامردی
همه ز بر رفتند، ما بودیم و ما هستیم

حال، تو خواه آن کن، هر آنچه که خواهی
ما نه گوییم این چه؟! نه بر کشیم آهی
ضرر رسد به توست، سودی که مارا نیست
پس تو برو لطفا، راهی نیست که تباهی

صدتا بچه

دسته به دسته

در گروه های خود

یکجا نشستن

هر بچه ای هست

با هوش و دانا

قلب مهربانی

در سینه آنها

بچه ها را

گذاشتن با هم

در گروه های خود

مرلینا شکرا

هم نابغه و سخت کوش

هم خفن هستن

زردند و زیبا

هافلیا هستن

از روز و روزگاری
یکی شده بود فراری
نداشت اون کار و باری
این بود که یک روز سرچ هاش
سر در آورد از یه سایت
اون وقت بود که شد خوش حال
چون که تو هاگوارتز بود جاش
اما می کرد هنوزم
یه چیز اونو ناراحت
اونم این بود که هر وقت
می کرد اون فعالیت
تو سایت جادوگران
پرنده پر نمی زد
که بیاد بده ادامه
رول هاشو بی بهونه
فعالیت کنه اون
بکنه نقد پستاشون

شاعر : سوزانا هسلدن

♤♤
ببخشید دیگه اگه داغونه ،
ولی حق نوشتم دیگه