دراکو همچنان داشت میلرزيد و از شدت تبی که داشت مدام سرش رو تکون میداد .
نارسیسا که طاقت این صحنه ها رو نداشت به سمت تخت دراکو رفت و در حالی که اشک از چشمانش جاری بود دستان پسرش رو تو دستش گرفته بود و مدام اون رو میبوسید .
سوروس : نارسی خواهش میکنم ... حالش خوب میشه ... مطمئن باش ... .
دراکو چنان عرق کرده بود و هزيون میگفت که هر کمتر کسی امید بهبودی اون رو داشت .
لوسیوس که خودش هم به شدت احساس وحشت از حال دراکو رو داشت به سمت نارسیسا رفت تا اون رو دلداری بده .
سوروس : نارسیسا اون خوب میشه !! این داروی آرام بخش تا ده دقیقه دیگه کاملا اون رو کمک میکنه و از این حال درش میاره .
نارسیسا توجهی نمیکرد و به چشمان آبی رنگ دراکو زل زده بود گويی که اصلا چیزی نشنیده .
لوسیوس : نارسی بهتره بريم فقط ده دقیقه طاقت بیاره تا حالش بهتر بشه . اون خوب میشه ، سوروس وقتی میگه مطمئن باش .
نارسیسا در حالی که گريه میکرد زير لب چیزی میگفت : چرا ... آخه چرا ؟؟؟؟ اون مگه چی کار کرده بود ؟؟ چرا ... خدای من چرا ؟؟
سوروس در حالی که معجون رو به دراکو داده بود روی اون رو کشید و میشد کم کم دید که دراکو در حال بهتر شدنه .
سوروس به سمت پنجره رفت و در حالی که باد پرده رو به شدت تکون میداد به غروب خورشید نگاه میکرد و در ذهنش لحظات ورود و کشتن آلبوس رو مرور میکرد و به عاقبتی که در انتظارش بود فکر میکرد . لوسیوس هم دست روی شونه نارسیسا گذاشته بود و به آرومی اون رو دلداری میداد و نارسیسا هم به آرامی گريه میکرد .
لحظه ای سکوت اتاق رو فرا گرفته بود و غیر از گريه های نارسیسا صدایی به گوش نمیرسید .... آیا همه چیز قرار بود این چنین ادامه پیدا کنه یا این سکوت قبل از طوفان بود ... لوسیوس هم حالا در فکر فرو رفته بود و اون سکوتی بود که هر کسی رو به یاد غمهاش مینداخت و باید کسی اون رو میشکست و سوروس فرد مورد نظر بود .
سوروس : خب دیگه فکر میکنم که باید از بريم لوسیوس !! مامورای وزارت خونه الان سر میرسن . دراکو هم باید بهتر شده باشه .
درست بود ... حال دراکو خیلی بهتر از قبل شده بود و دیگه اون عرقهای سرد روی پیشونی کمتر دیده میشد و خوابی آروم و راحت سراغ دراکو اومده بود .
لوسیوس که نیمی از ذهنش مشغول فکر کردن بود دستش رو از شونه نارسیسا برداشت تا اون رو بلند کنه اما متوجه شد که نارسیسا هم در همون حال که روی تخت افتاده بود خوابش برده .
سوروس نگاهی به لوسیوس کرد . بهتر بود که بهش کاری نداشته باشن تا بتونیم راحت تر اون رو ببرن .
سوروس : بهتره که بريم لوسیوس ... داره دیر میشه ..!!
لوسیوس : ولی چه طوری ؟ این دراکو رو چی کار کنیم ؟ هیچ فکرش رو کردی ؟ الان همه جا دنبال ما هستن !!
ادامه بدید ...

وود، شتابان و با چهره‌اي رنگ‌پريده و با گوشهايي افتاده، به طرف اتاق دراكو مي‌رفت...از بيرون، صداي رعد و برقي اومد، و باراني شديد، بلافاصله، شروع به باريدن كرد...هواي بيرون بسيار سرد بود و باد سوزناكي مي‌وزيد...وود، به طبقه‌ي دوم رسيد، و در حالي كه از پشت سرش، صداي هق‌هق نارسيسا رو مي‌شنيد، با ضربه‌اي آرام، در اتاق دراكو رو زد...بعد از چند ثانيه كه هيچ جوابي نشنيد، دوباره در زد، ولي اين‌بار محكم‌تر...باز هم جوابي نشيند، و در حالي كه نگران شده بود، د رو باز كرد و به سرعت داخل اتاق شد...از منظره‌اي كه جلوي رويش بود، به وحشت و نفس‌نفس افتاد... نمي‌توانست باور كند...جيغ كوتاهي كشيد، و با اين جيغ، سوروس و لوسيوس و نارسيسا از جاشون پريدند... لوسيوس، سرش رو به عقب چرخاند، و زيرلب چيزي گفت كه نارسيسا نشنيد...نارسيسا، در حالي كه اضطراب ، بار ديگر تمامي وجودش رو فراگرفته بود، من‌من كرد، و در حالي كه هيچ تواني در وجودش باقي نمونده بود، در حالي كه از بازوي شوهرش گرفته بود، با تلاشي فراوان، شروع مي‌كنه به قدم برداشتن به طرف راه‌پله ها... سوروس، شروع به دويدن مي‌كنه...وقتي هر سه‌شون سراسيمه و نگران و رنگ‌پريده وارد اتاق مي‌شن، وود رو مي‌بينن كه كنار تخت دراكو، زانو زده، هق‌هق گريه مي‌كنه و زيرلب ارباب ارباب مي‌گه...نارسيسا، با ديدن پسر ناز و رنگ‌پريده‌اش، كه اكنون داشت با شدت مي‌لرزيد و صورتش سرخ شده بود، و معلوم بود كه در تب داغ و سوزاني، مي‌سوخت و زجر مي‌كشيد، با شدت زانو زد، و با دستانش جلوي چشمانش رو پوشاند، و شروع كرد به گريه كردن...لوسيوس هم، در حالي كه با وحشت و ناباوري، به پسري نگاه مي‌كرد كه زماني شرارت از سر و رويش مي‌باريد، در جا خشك شده بود... سوروس، پس از چند ثانيه، دست به كار شد، و با سرعت ه طرف تخت دراكو دويد...وقتي جن خونگي رو كه كه هنوز داشت با تمام وجود، گريه مي‌كرد، كنار مي‌زد، حالتي نسبتا نگران در چهره‌اش ديده مي‌شد... كنار دراكو زانو زد، و در حالي كه چوبدستي‌اش رو به سمت دراكو گرفته بود، زير لب شروع به گفتن وردهايي كرد كه تب اون رو درمان كنه...
نارسيسا،كه نمي‌توانست جلوي اشكاني رو كه با شدت از چشماش جاري مي‌شدن رو بگيره، با صدايي دورگه گفت: چي شده...؟د...د....د...درست مي‌شه؟؟؟
سوروس، با چشماني بي‌حالت به او نگاهي انداخت، و گفت: به يه معجون آرامش‌بخش فوري و قوي نياز دارم...
لوسيوس:داريم فكر كنم...وود...زود باش بدو بيارش...
و در حالي كه نمي‌توانست خودش رو كنترل كند، مي‌ره طرف پسرش، و در حالي كه وود داشت براي آوردن معجون، با سرعت مي‌دويد، دستش رو روي صورت اون مي‌ذاره، و از شدت داغي، فوري دستش رو عقب مي‌كشه...
دراكو؛ در حالي كه غرق در عرق بود، براي دومين بار در طول آن روز، داشت در تبي داغ مي‌سوخت، و زير لب، در حالي كه سرش رو به اين طرف و آن طرف تكون مي‌داد، چيزهايي زمزمه مي‌كرد...
چند دقيقه، در سكوتي وحشتناك و هولناك، سكوتي كه فقط صداي برخورد قطرات باران با پنجره‌ها، و هق‌هق آروم نارسيسا، اون رو مي‌شكست، سپري شد...بعد، وود سراسيمه و شتابان، داخل اتاق شد، و پس از دادن معجون به دست سوروس، به گوشه‌اي رفته و نشت، تا بقيه‌ي ماجرا رو دنبال كنه...

اسنیپ دوباره وارد خانه شد و در حالی که به نقطه نامشخصی خیره شده بود گفت : برای بدرقه مرگخوارا رفته بودم
لوسیوس در حالی که سعی میکرد قیافه جدی به خود بگیرد گفت : سوروس ازت متشکرم تو باعث شدی که لرد سیاه من رو ببخشه
اسنیپ سری تکون داد و بدون اینکه به اعضای خانواده مالفوی نگاه کند عرض اتاق رو طی نمود و روبه روی آن ها ایستاد
نارسیسا گفت : سوروس اتفاقی افتاده
سوروس با حالتی مرموز به آنها نگاه کرد و جوابی نداد
نارسیسا که دوباره نگران شده بود گفت : چی شده؟
سوروس با همان چهره مرموز گفت : من دانبلدور رو کشتم از امروز زندگی من تغییر میکنه من دیگه نمیتونم آزادانه با دیگران معاشرت کنم منم باید مثل بقیه مخفی باشم
نارسیسا با چهره ای آشفته گفت : سوروس من واقعا متاسفم انقدر نگران خانواده خودم بودم که کاملا وضعیت تو رو فراموش کرده بودم
اسنیپ در حالی که به نقطه نا معلومی چشم دوخته بود سرش رو به علامت تایید تکون داد و سپس رفت و به آرامی روی مبل جلوی شومینه نشست
لوسیوس در حالی که به اسنیپ نگاه میکرد به آرامی به نارسیسا گفت : بهتره مدتی تنها باشه ما نمیتونیم کاری براش بکنیم
ناگهان وود با صدای تقی در وسط سالن ظاهر شد
نارسیسا به وود گفت : مگه نگفتم پیش دراکو باش ؟
وود در حالی که داشت تعظیم میکرد گفت : همین الان نامه ای بدستم رسیده :
لوسیوس گفت : بده ببینم
وود تعظیم دیگری کرد و نامه را بدست لوسیوس داد لوسیوس به عنوان نامه لحظه ای نگاه کرد و سپس در حالی که صداش میلرزید گفت : نامه از طرف لرد سیاهه
سپس شروع به خواندن آن کرد . نارسیسا لحظه ای به چهره آشفته شوهرش نگاه کرد و بی صبرانه گفت چی شده
لوسیوس در حالی که همچنان به متن نامه خیره شده بود گفت : من باید برم
سپس خطاب به سوروس گفت : لرد سیاه به ما هشدار داده که تا چند ساعت دیگه از طرف وزارت خونه برای بازرسی میایند اینجا باید از اینجا بریم و مخفی شیم
اسنیپ بدون هیچ واکنشی گفت : میدونستم من آماده هستم فقط دراکو رو چی کار کنیم اون نمیتونه اینجا بمونه
لوسیوس : اونم باید با خودمون ببریم
سپس رویش رو به وود کرد و گفت : جن سریع برو و دراکو رو بیار پایین
وود تعظیمی کرد و بلافاصله با صدای تقی غیب شد
نارسیسا گفت : اما لوسیوس
لوسیوس برگشت و صمیمانه نارسیسا رو در آغوش گرفت و گفت : همه چیز درست میشه عزیزم فقط صبر داشته باش...
ادامه دارد....

اسنيپ به طرف در رفت و خارج شد.نارسيسا مدتي صبر كرد. وقتي صداي غيب شدن تمام مرگخوارها رو شنيد و مطمين شد كه كسي در خانه نيست به سالن رفت.
"وود...وود...كجايي؟... " جن خانگي در حالي كه دستهايش به شدت مي لرزيدند و رنگ صورتش نيز به وضوح پريده بود با همان روبالشتي رنگ و رو رفته مقابل بانويش تعظيم كرد. " بانو وودي رو احضا..... " نارسيسا به ميان حرف جن پريد. "برو معجون تقويتي وردار و به دراكو بده تا وقتي هم كه من نگفتم پيشش مي موني ، اگر هم تغييري كرد يا كه بيدار شد به من خبر بده." وود تعظيمي كرد و به دنبال اجراي دستورات بانويش شتافت.
نارسيسا با خود فكر كرد به اتاقش برود و كمي استراحت كند.از پله ها كه بالا مي رفت دايما در فكر لوسيوس بود.چي ميشد؟لرد اونو مي بخشيد؟اصلا الان كجا بود؟ چي كار ميكرد؟....
به اتاقش كه رسيد توي آيينه نگاهي به خودش كرد و لبخند تلخي رو لباش نقش بست.تا چند وقت پيش زيبايي اون زبانزد همه بود.ولي حالا چي؟زير چشمانش گود بودند و صورتش رنگ پريده بود.حتي موهايش هم داشتند با سرعت سفيد مي شدند.و همه ي اين اتفاقات از زمان بازگشت اون بود.ماموريت وزارتخانه لوسيوس،زنداني شدنش،خشم لرد،ماموريت دراكو،.....همه چيز آنقدر سريع اتفاق افتاد كه گويي كابوس بود يك كابوس وحشتناك كه ظاهرا پاياني هم نداشت.البته فعلا دراكو نجات يافته بود.ولي لوسيوس....با فكر كردن به اون اشك تو چشماش حلقه زد.
ناخودآگاه به طرف اتاق دراكو رفت.فرشته كوچولوش آروم خوابيده بود.ولي صورت معصومش مضطرب بود.تو دلش گفت"نگران نباش پسرم همه چيز تموم ميشه‌ " همش تقصير اون بود تقصير لرد....يك لحظه فكر كرد اگر بلا مي شنيد او چه مي گوييد...ولي بلا كه مادر نبود..اون رو درك نمي كرد....
ناگهان صدايي از ورودي آمد.كسي داخل شده بود.اضطراب سراپاي وجودش رو فرا گرفته بود.با اين حال بر خودش مسلط شد و با وقار هميشگيش به استقبال مهمانش رفت.
مردي كه در آستانه ي در بود قدي متوسط،صورتي كشيده و رنگ پريده و موي بلند و روشني داشت.شنل رنگ و رو رفته اي بر تن داشت و چشمانش حكايت از عذابي مي كردند كه كشيده بود.
نارسيسا به سرعت از پله ها پايين آمد و خود را در آغوش گرم و مطمين شوهرش انداخت. "آه لوسيوس... من..." اما گريه امانش نداد. " سيسي همه چيز تموم شد..منو بخشيد...باورت مي شه؟..بخشيد... " نارسيسا از آغوشش بيرون آمد.با صدايي كه از فرط گريه دورگه شده بود و ناباوري و خوشنوديش را مي رساند به حالت فرياد گفت "بخشيد.....؟ واي لوسيوس باورم نمي شه..ولي چطور..؟." "من هم نمي دونم سوروس گفت بخشيده و مي تونم برگردم .... بخشيد...اين عالي نيست؟ " و با صداي بلند خنديد. "ولي من باورم..... " "نگران نباش سوروس مياد كه بقيه دستورات رو بده حتما تعريف مي كنه... " و دوباره با صداي بلند خنديد.نارسيسا نيز در شادي اون شريك شد و با خوشحالي شروع به خنديدن كرد.
بار ديگر صدايي آمد.براي چندمين بار در اين روز شخص ديگري در آستانه ي در قرار گرفت.....

-------------------------------------------------------------------
ديگه اگه بد بود ببخشيد سعي مي كنم بهتر بشه

لرد سیاه لبخندی زد و در اتاق رو باز کرد ...
نارسیسا از آنچه که در طبقه بالا می گذشت کاملا بی خبر بود، هیچ صدایی از طبقه ی بالا به گوش نمی رسید، او با وضعی آشفته همان جا که روی زمین به پای لرد ولدرمورت افتاده بود، نشسته و با درماندگی منتظر معجزه ای بود، معجزه ای برای نجات دراکو...
انتظار نارسیسا چند ثانیه بیشتر طول نکشید، چرا که برای بار دوم صدای چاک بلندی از راهرو به گوش رسید و متعاقبش در سرسرا به تندی باز شد.
اسنیپ در حالی که در را گرفته بود، یکا یک مرگخواران حاضر در آنجا را از نظر گذراند و با دیدن نارسیسا که کنار راه پله ها روی زمین افتاده بود همه چیز را فهمید، او بلافاصله با عجله به طرف پله ها رفت و نارسیسا نیز سراسیمه از روی زمین برخاست و در حالی که گوشه پیراهنش را گرفته بود، دو پله را یکی کرده و خود را به اسنیپ رساند.
قلب نارسیسا در سینه فرو ریخت در اتاق دراکو چهار تاق باز بود و هیچ صدایی شنیده نمی شد، او در حالی که نفس نفس میزد پشت سر اسنیپ وارد اتاق خواب شد.
لرد ولدرمورت در میان اتاق به دراکو چشم دوخته بود که با درماندگی در برابرش زانو زده بود، دراکو با وضعی آشفته در حالی که کف دستانش را روی زمین قرار داده بود و به نظر میرسید هر لحظه ممکن هست بیهوش شود، ملتسمانه گفت: ارباب ... من ... منو ببخشید
در صورت بی احساس لرد ولدرمورت هیچ نشانی از خشم دیده نمی شد، بلکه پوزخندی زننده و وحشتناکی به لب داشت، ولدرمورت با صدای پرطنینی گفت: تو میخوای ببخشمت، در حالی که این ماموریت رو به تو داده بودم ... دراکو متاسفانه تو خیلی ضعیفی، لیاقت مرگخوار بودن رو نداری
نارسیسا با شنیدن این حرف به لرزه افتاد و نگاه مضطربش را از دراکو به اسنیپ انداخت، لرد سیاه چوب دستی اش را به طرف دراکو گرفت که موهای بور و لختش روی صورتش ریخته و رنگ پریدگی آن را پنهان کرده بود.
نارسیسا با دیدن آن صحنه ناله ای کرد و به بازوی اسنیپ چنگ زد، ولی قبل از آنکه اسنیپ حرکتی بکند دراکو فریادی از درد کشید و به روی زمین افتاد ... اسنیپ به سرعت به لرد ولدرمورت نزدیک شد و لرد سیاه با دیدن او شکنجه دراکو را متوقف کرد، دراکو چنان میلرزید گویی روی تکه یخی افتاده، نارسیسا بی درنگ خود را به دراکو رساند و در برابر لرد ولدرمورت به زمین افتاد ...
ولدرمورت در حالی به چشمان اسنیپ نگاه میکرد، با لحن سردی گفت: سوروس ... چیزی می خوای ؟
اسنیپ نگاهی به نارسیسا و دراکو انداخت و قاطعانه ولی آرام گفت: ارباب ... دراکو رو ببخشید
ولدرمورت قیافه ی شگفت زده ای به خود گرفت و با لحن نمایشی گفت: ببخشم ؟ ... چیزی هست که اونو از مجازاتی که مستحقشه نجات بده
اسنیپ با چهره ای گرفته پاسخ داد: دامبلدور از بین رفته ارباب ... خواسته ی شما به هر شکلی که بود، انجام شده، دراکو موفق به باز کردن راه ورود مرگخوارها به قلعه هاگوارتز شده این خودش کار بزرگی بود ... ارباب
قطره های اشک بر گونه های نارسیسا سرازیر می شد و او در حالی که به لرد سیاه چشم دوخته بود گفت: سرورم دراکو رو ببخشید ... خواهش میکنم
ولدرمورت بی توجه به خواهش نارسیسا به تندی گفت: لوسیوس کجاست ؟
نارسیسا ناله ای کرد و اسنیپ گفت: لوسیوس منتظر فرمان شما برای بازگشت هست
ولدرمورت پوزخندی زد و گفت: فرمان ... منتظر فرمان من ... در حالی که میدونه مثل پسرش باید مجازات بشه
اسنیپ به آرامی گفت: لوسیوس هنوز به شما وفاداره و امیدواره شما اونو ببخشید
- سوروس فکر میکنی من احتیاجی به وفاداری اون دارم
اسنیپ بی باکانه گفت: ارباب ... من فکر میکنم برای ارتش پر قدرت و رسیدن به اهدافمون بهش نیاز داریم
و قبل از آنکه لرد سیاه عکس العملی از خود نشان دهد، ادامه داد: هیچ یک از مرگخوارها قدرت لوسیوس رو ندارن ... و اون منتظر فرمان شماست
ولدرمورت پاسخی نداد، به آرامی به طرف پنجره بزرگ اتاق رفت و پس از دقایقی، بدون آنکه چیزی بگوید با صدای ترق بلندی ناپدید شد، نارسیسا هق هق بلندی کرد و از دستان دراکو که همچنان خودش را روی زمین جمع کرده بود چسبید، لوسیوس که به ظاهر آرام میرسید، بلافاصله چوب دستی اش را به طرف دراکو گرفت و گفت: موبیلیکورپوس
تن دراکو در حالی که نارسیسا هنوز دستانش را گرفته بود از روی زمین بلند شد و به آرامی روی تخت قرار گرفت و اسنیپ در حالی که به نزدیکی آنها می آمد گفت: بهش معجون تقویتی بده ... میرم پایین به مرگخوارها بگم لرد سیاه رفته
اسنیپ به طرف در رفت و ...

دوستان عزیزی که می خوان ادامه این نمایشنامه رو بنویسن توجه کنید که دراکو بخشیده شد و لوسیوس نیز به زودی به همون دلایلی که اسنیپ گفت، بخشیده می شه !
چرا که به وجود هر دوی اونها احتیاج داریم و با توجه به داستان اصلی این مجازات ها نیز مثل مجازات " اوری و بود " ( مرگخوارها در محفل ققنوس ) با کمی تفاوت مثبت به پایان میرسه ... پس لطفا نمایشنامه های خودتون رو بر پایه چنین حقیقتی استوار کنید سپاسگذارم

ولدرمورت در حالی پوزخند شومی بر لبهای صاف و خطی نشسته بود، گفت :نارسیسا....باز همدیگه رو دیدیم....ظاهرا از دیدن من زیاد خوشحال نشدی؟؟
نارسیسا در حالیکه نهایت سعی خودش رو میکرد که به چشمهای وحشتناک و سرخ لرد سیاه نگاه نکنه زیر لب گفت:نه سرورم من و خانوادم همیشه از دیدن شما خوشحال میشیم....
صدای قهقهه وحشتناک لرد سالن قصرو پر کرد...
کمتر کسی صدای خنده لرد رو شنیده بود....
نارسیسا تا اون موقع خنده ای به اون سردی و وحشتناکی نشنیده بود..حتی بقیه مرگخوارها هم به وضوح میلرزیدن و سعی میکردن لرزششونو زیر شنلهای سیاهشون پنهان کنن...
لرد در حالیکه در سالن قدم میزد:خوب...خوب...خبرهایی شنیدم...
نارسیسا میدونست که لرد از همه چی اطلاع داره با این حال سعی کرد به ناموفق بودن دراکو فکر نکنه...کنترل افکار در مقابل لرد واقعا کار سختی بود...
لرد:مرگخوار جوانمونو نمیبینم....اون کجاس؟
نارسیسا درحالیکه سعی میکرد بیشترین فاصله رو از لرد داشته باشه بی اختیار با خودش فکر کرد:خودت که بهتر میدونی دراکو کجاست...
ولی با دیدن لبخند لرد فورا این فکر رو از مغزش پاک کرد....
لرد:بله خودم بهتر میدونم کجاست فقط خواستم ادبو رعایت کرده باشم....و همون پوزخند شوم روی لباش نقش بست....
بعد ازچند ثانیه سکوت که برای نارسیسا به اندازه یک قرن گذشت لرد بطرف پله ها حرکت کرد....
نارسیسا نمیدونست اون چه تصمیمی داره...کارای لرد همیشه غیر قابل پیش بینی بود... دیگه نتونست جلوی خودشو بگیره...خودشو جلوی پای لرد انداخت:نه سرورم خواهش میکنم..اون فقط یه بچه اس...اون کاری نکرده...اون حالش خوب نیست...
سه مرگخوار به سرعت جلو اومدن و نارسیسا رو که نمیتونست جلوی اشکاشو بگیره از سر راه لرد کنار کشیدن....
لرد سیاه در حالیکه شنلش روی زمین کشیده میشد از پله ها بالا رفت....به پشت در اتاق خواب دراکو رسید...
صدای جیغ نارسیسا از طبقه پایین شنیده میشد:نه....دراکو....پسرم....
لرد لبخندی زد و در اتاقو باز کرد......

صبح روز بعد نارسیسا با صدای جیر جیر بلندی چشمانش را باز کرد.
- خانم ... خانم صبحانتون

جن خانگی خانواده مالفوی با سینی بزرگ صبحانه کنار کاناپه ایستاده بود؛ قد او حتی به دسته پهن کاناپه هم نمی رسید و تن لاغر و نحیفش را تنها با تکه پارچه ی کثیفی پوشانده بود، چشمانی بزرگ و قهوه ای رنگ داشت و بینی نوک تیز و خمیده اش با گوش های دراز و افتاده ای که موهای سیاهی رویش دیده میشد، از او یک جن خانگی جوان ساخته بود، که به نظر میرسید پس از دابی جن خانگی سابق خانواده مالفوی در آن خانه کار میکرد.
او در حالی که کمرش زیر سینی سنگین صبحانه خم شده بود، سعی کرد در برابر نارسیسا تعظیم کند ولی این کارش باعث کج شدن سینی صبحانه شد و اگر در آن لحظه نارسیسا به سرعت بشقاب کره را نمی گرفت، آن روی زمین افتاده بود.

نارسیسا به تندی گفت: وود احتیاجی نیست وقتی چیز سنگینی دستت هست تعظیم کنی

جن خانگی وحشت زده با صدای جیر جیرش گفت: اوه خانم - وودی رو ببخشید دیگه تکرار نمیشه

- وود ... من صبحانه میل ندارم، ببرشون

وودی سرش را پایین آورد و با صدای چاک بلندی ناپدید شد و نارسیسا در حالی که روی کاناپه جا به جا میشد، به یکباره تمام اتفاقات شب گذشته را به یاد آورد و زمانی که به یاد دراکو افتاد سراسیمه از روی کاناپه بلند شد و به طرف راه پله هایی رفت که به طبقه ی بالا راه داشت.
نارسیسا با سرعت زیادی از پله ها بالا رفت و پس از آنکه در راهروی طبقه دوم کنار در اتاق خواب دراکو توقف کرد، در آن را به آرامی گشود و با دیدن دراکو که روی تخت سایه بان دارش خوابیده بود، نفس عمیقی کشید و با قدم آهسته به سوی تخت او رفت.
چهره ی دراکو سفید و رنگ پریده بود و علاوه بر کبودی زیر چشمانش که زیر نور ملایم خورشید پررنگتر از شب گذشته به نظر می رسید، گونه هایش گل انداخته بود و قطره های عرق روی صورتش برق میزد.
نارسیسا با دیدن آن سرخی غیر طبیعی دستش را به طرف صورت دراکو برد، ولی با تماس کوچکی بلافاصله با وحشت آن را عقب کشید، دراکو در تبی داغ می سوخت!
نارسیسا سراسیمه از اتاق خارج شد و با صدای بلندی جن خانگی شان را صدا کرد، لحظه نگذشت وودی در برابر نارسیسا ظاهر شد و در حالی که تعظیم میکرد، گفت: خانم با وودی کار داشتین

نارسیسا بی توجه به حرفهای جن خانگی با اضطراب گفت: خیلی زود معجون تب رو بیار ... عجله کن
دقایقی بعد نارسیسا روی تخت دراکو نشسته بود و به آرامی معجونی را به او میخوراند، دراکو در حالی که جرئه جرئه از معجون می نوشید، پرسید: مادر - پدر رفت
- دراکو نگران پدرت نباش همه چیز درست میشه
- ولی ...
- دراکو بهتره تا اومدن لرد سیاه بخوابی ... لرد نباید تو رو تو این وضعیت ببینه

نارسیسا با اینکه میدونست این حرف حال دراکو رو بدتر خواهد کرد، لازم دید دراکو قبل از رو به رو شدن با لرد ولدرمورت، از این مسئله با خبر بشه
دراکو که با شنیدن این اسم به وحشت افتاده بود، هراسان پرسید: لرد – لرد سیاه ! مگه قراره اینجا بیاد ؟!
نارسیسا با ناراحتی گفت: بله ... اگه از فرار پدرت با خبر بشه حتما به اینجا میاد و اون - و اون ... لرد سیاه خیلی زود از همه چیز با خبر میشه – باید خودمون رو آماده کنیم

یک ساعت بعد نارسیسا در حالی که با اضطراب زیادی منتظر ورود ناگهانی لرد ولدرمورت بود، سعی میکرد تمرکز کرده و اخبار مهم پیام امروز رو که دقایقی پیش یک جغد خاکستری آورده بود، بخونه.
پیام امروز، خبر مرگ دامبلدور را با تیتر بزرگی در صفحه اول خود چاپ کرده بود و در زیر آن همه اخبار حوادث دیشب را مو به مو نوشته شده بود، حتی گزارش منتقدین درباره ی علت مرگخوار شدن دراکو درست همان حدس و گمانهایی بود که نارسیسا درباره انتقام ولدرمورت از لوسیوس به اسنیپ گفته بود، گویی آنها از همه چیزهایی که در زندگی شان می گذشت خبر داشتن !

نارسیسا دیگر نتوانست اخبار مربوط به اسنیپ را بخواند چرا که در آن لحظه بعد از شنیده شدن چند صدای چاک بلند، در سرسرا با صدای مهیبی چهارتاق باز شده و در برابر دیدگان وحشت زده و هراسان او، در میان چهار چوب بزرگ در قامت بلندی نمایان گشت که در شنل سیاه و مواجی پنهان بود.
نارسیسا برای لحظه ای احساس کرد همه چیز تمام شده، نیروی عظیمی را در برابر خود احساس می کرد که باعث وحشت و سردرگمی اش شده بود، او گیج و منگ با یک بی حسی کامل به مرگخوارانی چشم دوخته بود که پشت سر مرد شنل پوش وارد سرسرا می شدند.
و زمانی که مرد شنل پوش در میان سالن بزرگ ایستاده و کلاه گشاد شنلش را کنار زد، نارسیسا با دیدن چهره مار مانند و چشمان سرخی که با مردمک خطی به او چشم دوخته بود، نفسش را در سینه حبس کرد و با تمام توانی که در خود احساس می نمود، در برابر لرد ولدرمورت، ارباب فرزند و همسرش تعظیم کوتاهی کرد !
نارسیسا در حالی که سعی میکرد ذهن خود را در برابر فشار نیروی ذهن خوانی ولدرمورت ببندد به آرامی گفت: سرورم ...
ولدرمورت در حالی پوزخند شومی بر لبهای صاف و خطی نشسته بود، گفت : ...

لوسیوس به طرف دراکو برگشت و او را در آغوش گرفت و در حالی که صدایش می لرزید به آرامی در گوش دراکو زمزمه کرد :اینطوری برای هممون بهتره
ناسیا در حالی که سعی میکرد اشکهایش را مخفی نگاه دارد رو به اسنیپ کرد و گفت:نمیشه تو با لرد صحبت کنی شاید این بار هم ...
سوروس به تندی پاسخ داد:نه سیسی نمیشه اینکار ممکنه باعث بدتر شدن اوضاع بشه بهتره لوسیوس هر چه سریعتر از اینجا بره

لوسیوس از دراکو جدا شد و با لحن گزنده ای به اسنیپ گفت:سوروس خودم میدونم که موندنم خطرناکه پس لازم نیست تو یاد آوری کنی
لوسیوس در حالی که بسیار عصبانی بنظر میرسید دستی بر سر داراکو کشید و به او گفت که بهتره به اتاقش در طبقه بالابرود و دراکو به خواسته پدرش آنجا ترک کرد .لوسیوس رفتن پسرش را تا جایی که دیگر دیده نمیشد تماشا کرد و بعد از روی زمین شنلش را برداشت
نارسیا:لوسیوس به این زودی میخوای بری حداقل یه چیزی بخور بیرون خیلی سرده

لوسیوس که حالا دیگر برای رفتن کاملا آماده بود رو به همسرش کرد و گفت:نه دیگه بهتره برم نمیخوام شما رو بیش از این تو خطر بندازم
سیسی برای آخرین بار به چهره همسرش که بسیار تغییر کرده بود نگاه کرد سعی کرد خودش رو کنترل کنه ولی فایده ای نداشت قطرات اشک به آرامی از روی گونه هایش سر میخورد .اسنیپ که نگران به نظر میرسید بعد از اینکه بیرون را از پشت پنجره نگاه میکرد به لوسیوس گفت:دیگه بهتره بری.سیسی تو هم نگران نباش خیلی زود همه چیز درست میشه

لوسیوس نارسیا را در آغوش کشید و اشکاهیش را پاک کرد و در حالی که لبخندی بر لب داشت گفت:مواظب خودت و دراکو باش خیلی زود برمیگردم.لوسیوس به سمت اسنیپ برگشت و گفت:سوروس خیلی ممنون میشم که اگه با لرد صحبت کنی تا اگه بشه بتونم در مورد اون اتفاق براش توضیح بدم
اسنیپ با حرکت سرش موافقتش را اعلام کرد.
لوسیوس شنلش را بروی بدنش انداخت و به سرعت آنجا را ترک کرد.نارسیا که به سختی سعی میکرد خودش را کنترل کند خود را بر روی یکی از مبلها انداخت و سکوت کرد.اسنیپ بعد از مطمئن شدن از رفتن لوسیوس به سمت نارسیا رفت و گفت:نارسیا بهتره دیگه بری یکم استراحت کنی برای فردا کلی کار داریم که باید انجام بدیم.شنیدی چی گفتم؟حالت خوبه؟

نارسیا سرش را بلند کرد چشمانش از اشک سرخ شده بود:ها؟آره خوبم
اسنیپ:گفتم بهتره بری بخوامی ممکنه هر لحظه لرد سر برسه درست نیست تو رو اینطوری ببینه نمیخوام بهت شک کنه در ضمن یادت باشه نگی که لوسیوس اومده بود اینجا خودم بعدا باها صحبت میکنم
نارسیا:کی؟
اسنیپ:بزار اوضاع یکم بهتره بشه و خشم لرد بخوابه باید یکم صبر کنی ...

پیتر پتی گرو و اوری پس از آنکه مشاجره ی اسنیپ و بلاتریکس تمام شد نزد نارسیسا آمده و موفقیت دراکو رو بهش تبریک گفتن، و نارسیسا در حالی که کاملا گیج و سردرگم بود تنها لبخند محوی روی لبانش نشست و این تبسم نه به خاطر موفقیت دراکو در ماموریتش بلکه برای نجات او از مجازاتی بود که احتمال داشت به حقیقتی تلخ تبدیل شود.
زمانی که مرگخواران پشت سر بلاتریکس لسترنج قصر خانواده مالفوی رو ترک کردن نارسیسا و اسنیپ در باغ قصر ایستاده بودند که اسنیپ خبر فرار لوسیوس رو به نارسیسا داد و دراکو که شاهد گفتگوی آنها بود، با هیجان درباره ی پدرش پرسید که اسنیپ با خشم او را به سکوت دعوت کرده و نارسیسا از آنها خواست به سرسرا بروند.

هوای درون سرسرا برخلاف بیرون گرم بود و نارسیسا پشت سر دراکو و اسنیپ وارد آنجا شد و پس از آنکه در سرسرا را بست، ناگهان رو به اسنیپ کرد و وحشت زده گفت: ولی سوروس تو از کجا فهمیدی لوسیوس فرار کرده ؟!

اسنیپ به آرامی جواب داد: لوسیوس بعد از فرار با من تماس گرفت

- چرا به من خبر نداد ؟!
دراکو با ناراحتی روی یکی از صندلی ها نشست و ادامه داد: باید به من میگفت، من پسرشم

اسنیپ پوزخندی زد و گفت: دراکو پدرت وقتی این خبر رو داد تو مشغول انجام ماموریت محرمانه ات بودی ... اون دقیقا همین چند ساعت پیش زمانی که من تو دفترم بودم باهام تماس گرفت

- مگه آتش های هاگوارتز کنترل نمی شن
نارسیسا نگاه متعجب و نگرانش رو به اسنیپ دوخت و منتظر پاسخ ماند، نارسیسا پس از آنکه اسنیپ به عهد خود وفا کرده بود، اعتماد و دوستی بیشتری نسبت به او در وجود خود احساس می کرد !

اسنیپ در حالی که یکی از ابروانش را بالا می برد پاسخ داد: نارسیسا با سوالت منو سخت متعجب کردی، تو باید بدونی برای مرگخوارها راه های ارتباطی بهتری از آتش شومینه هست، همون طور که برای اعضای محفل بود

نارسیسا سری تکون داد ولی ناگهان نفسش را با صدای بلندی در سینه حبس کرد و دراکو با دیدن پدرش که از پشت شنل نامرئی بیرون آمد، به سرعت از روی صندلی اش برخاست و در این میان اسنیپ بلافاصله چوب دستی اش را در آورده و با حالت دفاعی به طرف جایی که احساس خطر کرده بود برگشت.
لوسیوس مالفوی در حالی که رنگ پریده تر از قبل به نظر میرسید و زیر چشمانش گود افتاده بود، با لباسهای پاره و سر و وضعی آشفته در برابر آنها ظاهر شده بود.
نارسیسا لحظه ای گیج و منگ به لوسیوس نگاه کرد و بعد در حالی که به سوی او میرفت گفت: لوسیوس !

لوسیویس شنل اش را زمین انداخته و دستان نارسیسا را گرفت و لحظه ای بعد با دیدن دراکو که همچنان ساکت و آرام به آنها چشم دوخته بود به سوی او رفت، ولی با صدای اسنیپ که گفت: لوسیوس این کار تو حماقت بزرگی بود ... لرد سیاه به محض اینکه از فرار تو با خبر بشه به اینجا میاد
در میان راه متوقف شد.

لوسیوس گفت: نه سوروس، من مدت زیادی اینجا نمی مونم

- ولی پدر ...

لوسیوس به طرف دراکو برگشت و ...

---------------------------------------------------

جادوگران عزیز - جون نارسیسا کمی ملاحظه کرده و خواهشاَ قبل از نوشتن ادامه، پست های قبلی رو با دقت بخونید و با سلیقه شخصی داستان رو ادامه ندید و البته همون طور که یکبار تو مقدمه تقاضا شد، سعی کنید مثل خانم رولینگ یه داستان واقعی بنویسید ... من مجبورم بعد هر پست برای حفظ خط اصلی داستان و حوادث، تغییرات اساسی ( که چندان هم آسون نیست ) تو نمایشنامه خودم بدم ...
در ضمن ناظرین این تاپیک قصد پاک کردن پست های به اصطلاح نمایشنامه ای رو دارن، پس اگه دلتون میخواد پستتون پاک نشه، شما رو به ریش مرلین قوانین رو رعایت کنید

سپاسگذارم نارسیسا بلک

هری یا خوده دامبلدور کارو یک سره میکردن دراکو باید بیشتر اعتماد به نفس خود را در یابد.
اسنیپ این بار با حالتی هیجان انگیز رو به طرف نارسیسا میکنه : نارسیسا یه خبر مهم دارم برات...!

نارسیسا کمی ترسیده بود و کمی متعجب: خبر!!!!برای من.
اسنیپ:بله.....چطور بهت بگم ....لوسیوس درروز صبح فرار کرده و احتمال داره هر لحضه پیداش بشه ولی باید مراقب بود ....
نارسیسا : ...خدای من...راست میگی....ولی اگه لرد بفهمه که اون داره بر میگرده به خاطر اون پیشگویی لوسیوس رو نخواهد بخشید....وای خدای من....حالا چیکار کنیم....

داکو که تازه شنیده بود مادرش وسورس دارن در مورد پدرش صحبت میکنند جلو آمد : چی پدرم بر گشته؟؟!!

سورس کمی عصبانی: یواش پسر می خوای کار دستمون بدی ؟!!
بهتره برگردیم به قصر اونجا از هر جای برای ما راحت تره احتمال داره لوسیوس هم بیاد اونجا .
این حرف ها را نارسیسا در حالی میزد که دستان خود را بازو میکشید طوری که به نظر می رسید سردش شده.
درون قصر ....
لوسیوس با چهره ای افسرده و ترسیده در مقابل شومینه بزرگ سالن بزرگ قصر قدم میزد و زیر لب چیزی میگفت که صدایی از درون وردی قصر شنیده شد لوسیوس سریع زیر شنل نامرئی کننده که معلوم نبود از کجا بدست آورده رو روی خودش کشید.