هگرید وقتی آستین‌هاش رو بالا زد، کوهی از عضله و مو روی بازوهاش رو به نمایش گذاشت. انقدر عضلانی و خفن بود که رگ‌هاش هم دیده می‌شدن، و حتی رگ‌هاش هم عضلانی بودن و ترسناک و به نظر می‌رسید به‌شدت خواهان گوش‌مالی، حلق‌مالی و حتی دل و روده‌مالی فنریر باشن.

فنریر آب‌دهانشو قورت داد و شکمش از شدت اضطراب و ترس، قارت و قورت صدا کرد. شکمش رو مالش داد و چشم‌هاش رو ریز کرد و حریف قدرت‌مندش رو زیر نظر گرفت تا شاید نقطه ضعفی پیدا کنه. فنریر شاید چاق و فربه و تنبل بود. ولی چشمای تیزی داشت. و در اون لحظه چیزی رو که به نظرش نقطه ضعف می‌رسید پیدا کرد.

توی بازوهای قدرتمند هگرید، می‌تونست رگ‌هاش رو ببینه... رگ‌هایی که داخلشون به جای خون، کیک جریان داشت. هگرید با کیک دوپینگ کرده بود، کاری که به نظر براش کاملا عادی بود. بهرحال هگرید با کیک زنده بود و کیک با هگرید. هیچ‌کدوم نمی‌تونستن بدون اون یکی وجود داشته باشن.

داور که موهاش از دیدن هیکل هگرید فر خورده بود، از هگرید اجازه گرفت که یه کوچولو عضلات بازوش رو قبل از شروع مسابقه لمس کنه، که البته هگرید چون خیلی مهربون بود، بهش اجازه داد. حتی اجازه داد داور روی بازوش امضا بزنه و باهاش عکس بندازه.

و بعد، سوت شروع مسابقه به صدا در اومد. فنریر و هگرید دور هم توی رینگ چرخیدن. هرکدومشون سعی می‌کرد همزمان با حفظ فاصله، حریفش رو مطالعه کنه و نقطه‌ضعفش رو پیدا کنه.
البته، فنریر صرفاً داشت می‌چرخید و سعی می‌کرد از توی جیب شلوارش یه چیزی پیدا کنه. و بعد از سه دور چرخیدن دور رینگ و پرت شدن کلی تخم تسترال و گوجه فرنگی، بالاخره تونست چیزی که می‌خواد رو پیدا کنه.
و ثانیه‌ای بعد، فنریر گری‌بک که به خاطر چرخیدن به دور رینگ، به نفس زدن افتاده بود، ایستاد و یک عدد کیک شکلاتی دو طبقه رو بین خودش و هگرید با حالت پیروزمندانه‌ای نگه داشت.

هگرید با دیدن کیک متوقف شد. تماشاچیا با دیدن هگرید متوقف شدن. فنریر با دیدن همه اینا فریاد شادی سر داد.
و بعد، اتفاقی که فنریر پیش‌بینی نمی‌‌کرد، افتاد.

- کییییییییییییک!

چشمای هگرید درشت شده‌بودن و به رنگ شکلات روی کیک در اومده‌بودن، دهنش کف کرده‌بود، و در عرض یک چشم به‌هم زدن بالای سر فنریر وایساده بود و با هیکل عظیمش روی گرگینه سایه می‌نداخت.

- آممم... بفرمایید؟

و هگرید فرمود. دهنش مثل دهن نهنگ باز شد، و زمانی که بسته شد، فنریر و کیکی وجود نداشت.
هگرید شکمش رو مالید، نفس عمیقی کشید و بعد آروغ بلندی سر داد که یک مقداری با صدای گرگینه‌ای که خورده بود، مخلوط شده بود. بعد درحالی که تماشاچیا و داور مثل سنگ خشک شده‌بودن، گفت:
- وقتشه برم خونه... کیکایی که دیروز سفارش دادم تا الان حتماً آماده شدن و رسیدن.

فنریر چاق و فربه نگاهی به آرتور پیر و فرتوت انداخت. تماشاگران هم به آن دو نگاهی انداختند. هیچ تناسبی میان این دو رقیب نبود. فنریر از فرط چاقی به بشکه ای می ماند که دست و پاهای کوچکی از اطرافش بیرون آمده است. آرتور نیز از شدت لاغری به مانند ترکه درختی بود با چند شاخه نحیف به جای دست و پا.

- خب! شروع کنین!
- چی چی رو شروع کنیم؟ این یه مشت به من بزنه که باید عکس برگردون من برگرده محفل!

آرتور با اعتراض این را گفت. فنریر داشت به این فکر می کرد که چگونه دستش را تکان دهد. حجم چربی ها اصلا اجازه همچین کاری را نمی دادند. اما به محض اینکه آرتور این حرف را گفت، فکرش را اینگونه اصلاح کرد:
- اوهوم. باهاش موافقیم! ما بخوایم محکم نگاهش کنیم این میشکنه! فردی رو در شان ما بیارین!

چند تن از اعضای محفل ققنوس که به عنوان پلیس مخفی در آن جمع حضور داشتند، نگاهی به یکدیگر انداختند. بهترین موقعیت برای دستگیری یکی از اعضای سابق گروه سابق تر مرگخواران بود! فنریر در چنگشان قرار داشت.

- ما باهات موبارزه می کونیم!

هگرید در کسری از ثانیه روی رینگ پریده بود و در مقابل چشمان وحشت زده فنریر، داشت آستین هایش را بالا می زد.

- کسی با من کار داشت؟

فنریر گری بک که حال اغلب مو هایش سفید شده بود، وارد میدان شد. پیر شده بود اما ذره ای از خوی وحشی اش از بین نرفته بود... البته یک تفاوت دیگر نیز داشت، آن هم شکمش بود!
- چی شده؟ هیچ کس جرأت نداره بیاد توسط من خور... یعنی با من بجنگه؟

افراد حاضر در باشگاه که هر کدام در دوران خود یدِ تولایی داشتند، انگشت سبابه شان را با حالت تمسخر آمیز به سمت فنریر گرفتند و شروع به قهقهه زدن، کردند.

- فنر! حتی از زمان عادی تم مسخره تری!
- پشت خاکستری! نکنه از اون مشنگایی که مسخره بازی در میارن شدی؟!
- وای! چطوری با این شکم راه میری؟

فنریر به شکمش نگاهی می اندازد و با سر در گمی رو به دیگران می گوید:
- چیه خب؟ شنیدم بعد از گلدوزی باید غذا بخوری دیگه... تازه میگن هنگام غذا درست کردنم باید سیخونک زد... فقط موندم چطوری بعد از سیخونک زدن، غذا می مونه؟!

این بار جمعیت با حالت () به فنریر خیره شدند.

که پس از مدت مدیدی؛ رشته خیره شدن حضار در باشگاه، با صدای سرکادوگان پاره شد.
- ای کلاش شیاد! به جای حرف بیا و در این رینگ، چو یک مرد برزم!

فنریر که هنوز سر در گم بود، به سمت رینگ شروع به پیش رفتن، کرد.

تا اینکه سرکادوگان دوباره به حرفش ادامه داد.
- حال آرتور ویزلی بیاید و برزمد!

که در این حین فردی که استخوانی بود و یک نفر دستش را گرفته بود، کشان کشان به سمت رینگ رسیدند.
فرد استخوانی، آرتور بود. او دیگر موهایش سفید بود و دیگر تپل نبود ولی هنوز عاشق و شیفته وسایل مشنگ ها بود، که در همین حین فردی که دست او را گرفته بود و مو هایش نیز قرمز بود، گفت:
- سرکادوگان... میشه من جای بابام مبارزه کنم؟ آخه خودت وضعشو که می بینی...
او چارلی ویزلی، فرزند دوم آرتور بود.

سرکادوگان با هیجان و پرخاش، در پاسخ به چارلی گفت:
- امکان ندارد! هر جنگجو باید خودش برزمد!

پس از این حرف سرکادوگان؛ چارلی، آرتور را با سختی از روی ویلچرش بلند کرد و واکری چرخ دار را به او داد و پس از اینکه آرتور واکرش را گرفت، لبخندی زد و به سمت رینگ راه افتاد.

باروفیو در را پشت سر جادوگر فضول بست تا به کارش ادامه دهد.سرکادوگان هنوز در حال انتخاب دو نفر برای مبارزه بود.

_دو شوالیه دلیر می خواهیم که وارد رینگ شوند و سیاهی وجودشان را تخلیه و به آرامش برسند .

ناگهان کسی از انتهای جمع فریاد زد:
_منظورتون آرامش ابدیه.

سرکادوگان بدون توجه به آن جادوگر گستاخ که میان حرفش پریده بود ادامه داد.

_ شوالیه ها جلو بیایند .

بعد از این حرف نزدیک به پانزده نفر از جادوگران به سمت تابلوی سر کادوگان هجوم بردند.

_جادوگران شیر دل ، گفتم دونفر برای رزم که برزمند . به جمع پانزده نفره میان رینگ جنگ می گویند .دونفر جلو بیایند .

باز هم همه ی آنها به علاوه چندی بیشتر جلو آمدند.

_ اصلا لازم نکرده .خودم شوالیه های رزم را انتخاب می کنم.فنریر گری بک و آرتور ویزلی به رینگ بیایید و برزمید و به پایان برسانید سیاهی ...

ناگهان صدای بلندی مانند انفجار از اتاقی که باروفیو در آن بود شنیده شد.

خلاصه: جبهه سیاهی از بین رفته و دیگه انسان‌های شرور باقی نموندن. اما کشف میشه که یک باشگاه مشت زنی* سری در شهر وجود داره که جادوگرای سیاه و سفید قدیمی در کنار هم از طریق نبرد تن به تن یا هر کار پنهانی دیگری به تخلیه‌ی سیاهی‌های نهفته در نیمه تاریک وجودشون می‌پردازن.



لودو بگمن و جیمز سیریوس پاتر وسط رینگ ایستاده بودند و به یکدیگر ضربات جانکاهی وارد می‌کردند. لودو عمیقا از این که جیمز حریفش شده بود رضایت داشت. همواره بدون این که جیمز کوچکترین ظلمی به او کرده باشد، از او متنفر بود! فقط به این خاطر که حس می‌کرد او را بیشتر از جایگاه حقیقیش ستایش می‌کنند. او فقط خوب است. نه آن اسطوره خارق العاده‌ای که همه از آن دم می‌زنند. هیچ‌کس جز خودش این را دلیل کافی برای نفرت نمی‌دانست. همه معتقد بودند پشت این توجیه، حسادت نهفته است. در آن سوی رینگ اما جیمز نیز به خاطر شادی دل ویولت کم نمی‌گذاشت و تلاش می‌کرد با ضرباتش انتقام شناسه پاک شده او به دست لودو را بگیرد.

ورود و خروج افراد به باشگاه در حالت عادی توجه کسی را به خود جلب نمی‌کرد اما این بار مبارزه را نیمه کاره گذاشت.

- دست نگه دارید ای مبارزان شیردل ... باروفیو! نگو که اینا قراره مبارزه کنن.
- فکر کردی حیوان مثل تو هسته؟ انقدر تهذیب نفسه ره کرده که روحش همواره آرامشه ره داره. نیازی به مبارزه برای رسیدن به آرامشه ره نداره.
- پس آوردیشون تو باشگاه واسه چی؟
- آمدیم با هم به جما ...
- هیس! نمی‌خواد به کسی توضیح بدی. برو کارتو بکن.
باروفیو و گاومیش‌هایش به داخل اتاقی رفتند و در را پشت سرشان بستند.
- مبارزه‌ای که متوقف شده شوم است و دل را بز می‌کند! دو شوالیه جدید داوطلب شوند. با هم برزمید. بر هم نرزمید.

در حالی که سر کادوگان از درون تابلو مشغول انتخاب از بین داوطلبان بود، شخصی از جمع جدا شد تا سر از کار باروفیو درآورد.

درب اتاق را به صورت ناگهانی باز کرد و خوش را انداخت داخل اتاق.

- ای وای ببخشید! من فکر کردم این اتاق خالیه. چی کار می‌کردین؟
- به جماعت نمازه ره می‌خوندیم.
- با گاومیش؟
- تا با خودت چی خیاله ره کردی؟ مرغ به اون مرغیش تسبیحگوی هسته!
- باشه باشه ... اما چرا این جا؟ مخفیانه؟
- خوب این‌ها از سر تواضعشون جلو واینمیستیادن! من هم خجالته ره می‌کشیدم که خودم ره بر این‌ها برتری بدم. گفتم بیام این‌جا که این ضعف معرفتی منه ره نبینن.

جادوگر فضول که چیزی از حرف‌های باروفیو سردرنیاورده بود ترجیح داد او را تنها گذاشته تا شاید فرصت کند برای مبارزه داوطلب شود.

______________________

* برگرفته از فیلم fight club
اگه ندیدینش فدای سفیدیاتون!

- بهت می گیم بکشش کنار! مگر ما با شما شوخی داریم!
- یو هو هو هو ها ها ها.

ماتیلدا، گادفری و جکسون هر سه بر گونه هایشان کوبیدند. ریچارد خبیثانه می خندید.

- نه! ما شوالیه شریفی هستیم و از این معجوون ها... قولولوقولولوپ...
- حالا خودمم یکی دوتا شیشه از همین معجون ها می خورم.

اسکای که بخشی از معجون را به خورد سر کادوگان داده و بخش دیگری را خودش نوشیده بود، ناگهان چهره در هم کشیده و سپس به سرعت به گوشه اتاق، جایی که از نظر سه ماجراجو دور بود، شتافت. سر کادوگان نیز تابلو اش را ترک کرده بود.

به ناگاه صدای شدید عطسه اتاق را فرا گرفت.

- ریچارد مرلین جوری بر کمرت بزنه که شیش تا از مهره هات بزنه بیرون...هوووع!

و صدای فحش و نفرین.

- خیلی هم دلت بخواد! ... اهچه!

بیننننگ!

چیزی با سرعت زیاد به دیوار خورده بود. چیزی فلزی.

- ببین فقط اوّلش یه مقداری حالت رو بد می کنه. بعدش دیگه مشکلی نداره. فقط یادت نره به بقیه بچه های تیمتون هم بدی!
- زهی خیال باطل! جوانک ما ابزار دست تو نخواهیم شد. شرافت و تف ما یکیه! هیچکدومشون رو معامله نمی کنیم!
- حالا خود دانی.

ریچارد که اکنون بهتر شده بود، به درون استخر خزیده و در آن تف کرد. سپس چیزی را بیرون کشید. چیزی که آن سه نفر ندیدند. شاید چون اتفاقی که در اتاق بعدی در حال رخ دادن بود، چیزی غریب تر از تبدیل کردن تف به طلا بود.

صدا های تهدید آمیز ریموند در آنجا به گوش می رسید که خطاب به شخصی گفته میشد.
_الان میزنمت لهت میکنم ... آماده نابودی باش.

و بعد ریموند که شرت بوکس و رکابی ای تنش بود و با دستش مخصوص بوکس که با آن مانور میداد و تکان تکان میخورد ، چشم هایش را ریز کرد و سم هایش را بر روی زمین کشید و با شاخ با سرعت به سمت کیسه بوکسی رفت که از میان در معلوم نبود؛با شاخ هایش آن را میزد و همچین با دست و گاهی نیز پاها و صدا هایی نیز از خودش در می اورد!
_بگیرش...چپ،حالا راست،آپرگاد...دیش،دام...حالا یه لقد...اینم بگیر.

ماتیلدا، جکسون و گادفری که از میان در مشاهده گر این اتفاق بودند مات و مبهوت از آن حرکت هایی که ریموند انجام میداد بودند ؛ در همان لحظه نیز ریموند حرکت آخر خود را با نمایشه گذاشت.

_بگیرش.

ریموند به بالا پرید و خواست که یک لگد چرخشی بزند ولی شاخ هایش به دیوار گیر کرد و دست و پا میزد که بتواند بیاید پایین!
_کومک،کومک،کومک.

ولی ماتیلدا ،جکسون و گادفری زودتر آنجا را ترک کرده بودند و به سمت دری شیک و اتاقی که کمی روشن تر بود و بخار هایی هم از آنجا به بیرون می آمد حرکت کرده بودند.
صداهایی از آن اتاق می آمد که از قرار معلوم سر کادوگان و ریچارد بودند.
_آی جوان، این معجون را از جلوی تابلو ببر آن ور ، الان میزنی تابلو را به گند میکشی!
_نگران نباش این معجون خودم ساختم از تابلو ها رد میشه.

با پایان گرفتن سخنرانی، همه متفرق شده و ماتیلدا، جکسون و گادفری نیز تصمیم گرفتند تا پاورچین پاورچین هاگرید را تعقیب کنند. نیمه غول از دالان های فراوانی گذر کرده و در نهایت به یک اتاقک نیمه تاریک رسیده و تصمیم گرفتند تا از درز در روبیوس را زیر نظر بگیرند.

مرد که وارد اتاق شد، شنل را از روی شانه هایش برداشت و در گوشه ای آویزان کرد و سپس دستانش نیز نمایان شدند؛ آستین هایش را بالا زده بود و ساعد های پرمویش نیز، آغشته به همان مایع سرخ رنگ بودند، و همینطور تمام پیراهن زرد رنگش. نیمه غول کش و قوسی به بدنش داده به طرف میز بزرگی در میان اتاق رفت و سپس از روی لذت زیرزیرکی خندید، خنده ای شیطانی!

- خب، بظا ببینیم اینجا چی چی داریم! هی هیهی هی هی هی!

پفلش!

چیزی درون دستان هاگرید له شده و خون دوباره به همه جا پاشیده شده بود. سه نفری که از لای در شاهد این ماجرا بودند، به خودشان لرزیده و یک دیگر را به آغوش کشیدند. حالا مرد بزرگ جثه بر روی میز بیشتر خم شده و با حرارت بیشتری مشغول شده و از حرکات بدنش معلوم بود که به شدّت به تکاپو افتاده است.
حالا بلند تر از قبل هم می خندید.
و شیطانی تر!

- هییییی! نیشونت می دم!

مرد سر از میز برداشته و جنون بار در اطراف اتاق به دنبال چیزی گشت، با سرعت زیادی از این طرف به آن طرف می رفت و چیزهایی را بر می داشت. بغل مرد پر از چیزهای مختلف شده بود و گونی بزرگ و سنگینی نیز روی دوشش قرار داشت. در این فرصت، مهمان های ناخوانده توانستند نگاهی به آنچه که روی میز بود بیاندازند؛ توده ای سرخ رنگ و غیرقابل تشخیص.
دست آخر هاگرید بر سر میز برگشته و لوازمش را روی آن چید، آرام و با دقتی که از او انتظار نمی رفت، جای هر کدام را مشخص کرد، سانت به سانت، میلی متر به میلی متر، فاصله میان اجزاء را اندازه گرفت. سپس شروع به پرت کردن آن ها به آنچه که زیر دستش بود کرد.

-بییییگییییر! اینم بیگیر! یووووع!

برای آخرین شیء به هوا پریده و آن را به میز کوبیده بود. میر زیر ضرب آن شکسته و مقداری از مخلوط به روی زمین ریخت.

- خاک تو صرم!

هاگرید دست ها را به صورت کوبیده و سپس روی زمین نشست. اندکی تامل کرده و سپس نگاهی دزدانه به اطراف انداخت. سرانجام آنچه که روی زمین بود را برداشته، روی میز گذاشته و دو طرف میز را دوباره کنار هم قرار داد.

- خب خب خب. اولان دیگه وختشه!

هاگرید محتویات روی میز را کمی دیگر با هم هم زده و سپس آن ها را در دستانش گرفته و به سوی کوره ترسناک گوشه اتاق برد. سپس محتویات دو دستش را که بسیار چلانده بود درون کوره انداخته و به آتش خیره شد.

- دیگه فرک کنم کافیه!

چند ثانیه بیشتر نگذشته بود که نیمه غول دست به درون آتش برده و دو توده سیاه رنگ از آن بیرون کشید.

- کلوشه های آلبالو! چرخ چرخ چرخ.

نیمه غول به کوره تکیه داده و بی توجه به موهایش که در حال کز خوردن بودند، مشغول جویدن کلوچه های سنگی شد. اما سه ماجرا جوی این قصه که نمی خواستند تا ته جنایات هاگرید را ببینند، به سراغ در دیگری رفتند که صدا های عجیب و غریب تری از آن می آمد، جایی که صدای ریموند به گوش می رسید، جایی تاریک تر.

ماتیلدا زمزمه کرد:
- اینجا دیگه کجاست؟!

و به صدای مرد گوش داد!
- قانون دوم چیه؟

همه یکصدا گفتند:
- از جادوی سیاه استفاده نکنیم!

گادفری در جواب به سوال ماتیلدا گفت:
- یه جایی برای ترک کردن بدی ها. به گمونم!
- گادفری، بیا ببینیم این کسی که داره صحبت می کنه کیه!
- اگه لهمون نکنن باشه اما من می تونم با اره لهشون ک...

ماتیلدا محکم روی پای گادفری زد. گادفری از درد قرمز شد اما هیچ چیز نگفت! در عوض ماتیلدا زیر لبی و با عصبانیت به گادفری گفت:
- گادفری مواظب باش! اینجا دارن کارای بدشونو می ذارن کنار بعد تو داری از اره حرف می زنی؟!
- ببخشید. ولی دفعه ی بعد لطفا با یه زبون دیگه بهم بفهمون نه با لگد زدن!
- عذر می خوام!

در این حین، قانون پنجم هم گفته شد!
- هیچوقت دعوا نمی کنیم!

ماتیلدا به اطراف نگاه کرد. او یعنی همه ی محفلی ها فکر می کردند که مرگخوار ها همه از بین رفته اند. در سراسر جهان، حتی یک تخلف هم به گوش نخورده بود. چطور این همه مرگخوار در جایی بودند که همه ی محفلی ها در همانجا زندگی می کردند؟ ماتیلدا فکر کرد که همه ی مرگخوار ها دم گوششان بودند اما محفلی ها فقط به شهر های دیگر، منطقه های دیگر و... توجه می کردند و سوال ایجاد شده برای او این بود که چجوری مرگخوار ها را پیدا نکردند؟ و آیا مرگخوار ها جایی برای پنهان شدن داشتند؟

گادفری در فکر دیگری بود. آنجا کجا بود؟ چجوری آنجا وجود داشت؟ او و ماتیلدا محفلی بودند اما چرا تا حالا چیزی درباره ی این نشنیده بودند؟ تمام مرگخوار هایی که دنبالشان می گشتند اینجا بودند و محفلی ها هم چیزی به آن دو نگفته بودند. چند تا راز دیگر وجود داشت که آن دو از وجودش بی خبر بودند؟

و جکسون به مهم ترین مسئله در آنجا فکر می کرد. چرا هاگرید خونی بود؟ این سوال مدام در ذهنش تکرار میشد. بالاخره تصمیم گرفت که به ماتیلدا و گادفری بگوید.
- ماتیلدا، گادفری‌، اول باید بفهمیم چرا هاگرید خونیه؟!

خلاصه:
به نظر می‌رسه که بالاخره سفیدی بر لندن چیره شده و دیگه شرارت و انسان‌های شرور باقی نمونده‌ن. اما ماتیلدا که این قضیه به نظرش عجیب بود، صداهای مشکوکی از بیرون خونه‌ی گریمولد می‌شنوه و بعد از تعقیب صدا، به یک رد خون می‌رسه. حالا به همراه گادفری و یک پسر گریفیندوری به اسم جکسون رد خون رو دنبال کرده‌ن و رسیده‌ن به یه خونه.

ادامه‌ی سوژه:

ماتیلدا، گادفری و جکسون، در سکوت مطلق به خونه خیره مونده بودن. ترسیده بودن... رد خون خبر از وقایع شومی می‌داد. اما به عنوان دوتا محفلی و یک گریفیندوری، چیزایی مثل «مبارزه با سیاهی» و «شجاعت» مانع بیخیال شدنشون می‌شد. البته شاید هم بیشتر حس ماجراجویی و فضولی بود که ترغیبشون می‌کرد وارد خونه بشن! به هرحال، جکسون اولین نفری بود که پا پیش گذاشت و در خونه رو محکم هل داد.

در قفل نبود و با فشار جکسون، با صدای جیرجیر بلندی باز شد. اونقدر بلند که مطمئناً هرکسی داخل خونه بود از ورودشون با خبر می‌شد. پشت در یه راه‌پله‌ی تاریک بود که به زیرزمین می‌رفت.

تپ تپ تپ‌تپ تتپ...

ماتیلدا مطمئن نبود این صدای قلبشه که می‌شنوه یا کسی داره با قدم‌های نامنظم از پله‌ها بالا میاد. اما وقتی هیکل سیاه بزرگی از پلکان تاریک بالا اومد و جلوشون ظاهر شد؛ چه صدای قلبش بود چه صدای قدم‌های اون شخص؛ متوقف شد.

- به به! شومام اومدین سیاهی درونیتونو اینجا خالی کونین و سیفیتِ سیفیت بشین؟

به نظر ماتیلدا، صدای اون هیکل بزرگ که هنوز توی تاریکی درست تشخیصش نمی‌داد واقعا آشنا بود.

- چرا نیمیاین تو؟ ببینم، نکونه تازه‌واردین؟

هیکل تاریک یک قدم جلوتر اومد و اون سه‌تا چند قدم عقب‌تر رفتن. اما با افتادن نور تیرچراغ‌برق روی صورت مرد، هر سه‌تاشون با هم داد زدن:
- هاگرید؟!
- عه! شومایین بچه‌ها؟ خود پروفیسور دامبلدور آدرس اینجا رو بهتون داد؟ زود بزرگ شدین چیقد.

هاگرید دستش رو به ریش پرپشتش برد و با شدت ناجوری خاروند. در این فاصله گادفری متوجه دست و صورت زخمی هاگرید و بینی خون‌آلودش شد. هاگرید گفت:
- خب عب نداره. بیاین بریم پایین. شوما نوجوونا هم لابد سیاهیای خودیتونو دارین که باس خالی شه. اتفاقا خوب موقع رسیدین. بجونبین!

ماتیلدا، گادفری و جکسون نمی‌دونستن از دیدن هاگریدِ زخم‌وزیلی در موقعیتی که انتظار داشتن یه جادوگر تبهکار و قاتل ببینن خوشحال‌کننده‌س یا ترسناکه. خیلی مضطرب بودن، اما به هرحال باید ته و توی ماجرا رو درمیاوردن. خالی کردن سیاهی درون دیگه چی بود؟ یعنی چی که «خوب موقع» رسیده‌ن؟ آروم به دنبال هاگرید از پله‌ها پایین رفتن.

بعد از رفتن به زیرزمین و طی کردن یه راهروی کوتاه، در کمال تعجب به یه اتاق خیلی شلوغ رسیدن. جمعیت زیادی که به زور توی اتاق جا شده بودن، همه به دور چیزی یا کسی که مرکز اتاق بود حلقه زده بودن. تراکم جمعیت زیاد بود و معلوم نبود اون وسط چیه، اما در و دیوار خون‌آلود و بوی مشمئزکننده‌ی فضا حاکی از یه دورهمی دوستانه نبود.

گادفری آستین ماتیلدا رو کشید و در گوشش گفت:
- هی... نگاه کن... چه جمعیت عجیبی اینجاست. اون بغل چند نفر با لباس مرگخواری می‌بینم. یکیشون ماسک نداره... فنریر گری‌بک؟ کنارش اما آرتور ویزلی و یه محفلی دیگه خیلی راحت وایستاده.

ماتیلدا گفت:
- آره. اون طرف هم چندتا محفلی سابق کنار دوتا مرگخوار وایستادن. خدای من... اینجا کجاس دیگه؟ چیکار می‌خوان بکنن؟

تا اینکه بالاخره از وسط اتاق - که اون‌ها هنوز هم بهش دید نداشتن - صدای سرفه و صاف کردن گلو اومد. زمزمه‌ی حضار خاموش شد. صدا شروع کرد به حرف زدن:
- زمانی بود که همه‌ی ما درگیر سیاهی بودیم. شرارت و خشونت، یا تلاش بی‌ثمر برای مبارزه باهاش چیزهایی بودن که باهاشون سعی می‌کردیم به زندگی‌های بی‌ارزشمون هدف بدیم! اما ما اینجا تونستیم به این چیزهای مسخره پایان بدیم. ما بالاخره فهمیدیم اصل زندگی چیه... حالا بیاین یک بار دیگه قوانین رو مرور کنیم! اولین قانون چیه؟

حضار یکصدا گفتن:
- در مورد باشگاه مشت‌زنی حرف نمی‌زنیم!