چشمان لرد در پشت روزنامه برقی زد و گفت:
- برو سریعتر بیارش اینجا!

روفس دوان دوان به سمت جغد رفت و بسته نسبتا" سنگین را از پای او باز کرد.
- بفرمایید پدر.

لرد نگاهی به بسته کرد و گفت:
- باز دوباره گفتی پدر؟ بدهم پدرت را در بیاورند پدر سوخته؟ دفعه آخرت باشد. کروشیو!

پرتو سبز رنگ به بین دو ابروی او اصابت کرد و نقش بر زمین شد.
- پیش مرگان ارباب!

با این فریاد لرد، ناگهان از در و پنجره و لوله بخاری و انواع سوراخ و سمبه های خانه ریدل مرگخوار بیرون ریخت.

جمیع مرگخواران که رو به روی صندلی به خط شده بودند:
- آماده ایم ارباب.

لرد که همچنان صورتش را پشت روزنامه قایم کرده بود گفت:
- یکی این بسته رو بازش کنه. این روفس رو هم ببرید بیرون. فکر می کنیم مخش ترکیده است!

لودو از میان جمعیت بیرون آمد و رخصت گرفت تا بسته را باز کند. خششش خششششش خـــــــــش (افکت باز کردن کاغذ کادو!!)

لرد که لبخندی حاکی از رضایت بر روی چهره اش نمایان شده بود، با دیدن موجود داخل بسته به خشم تبدیل شد و گفت:
- این گورخر زشت را هر چه سریعتر دوباره بسته بندی کنید و برای اون پیر خرفت پس بفرستید. تازه رو صورتش تف هم نداره!

آنتونین که از این جمله آخر لرد کنجکاو شده بود گفت:
- ارباب تف برای چی؟ شما تف اون پیر خرفت رو میخوای؟

- ا... برای اینکه... اصلا" به تو چه ربطی داره؟ کروشیو! همین که گفتم! سریع تر این بسته رو با یادداشت من بفرستید برای اون پیری!

آن طرف - افکار دامبلدور - درون مرلینگاه

... یعنی تام لعاب دهان ما را برای چه می خواست؟ این قدر دیر نامه اش رسید که من اصلا" فرصت انداختن آب دهان نداشتم. فکر کنم می خواهد به عنوان یادگاری از استاد بزرگش نگه دارد...البته ممکنه...

- جـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــغ! عمو میشه زود تر بیای بیرون از اون تو؟ شماره 5 دارم! جیــــــــــــــــــــــغ...

مالی: باو آلبوس راس میگه دیگه! نیم ساعته رفتی اون تو چیکار؟

دامبلدور با شنیدن صدای جیغ ناگهانی جیمز با عجله و بدون توجه به اینکه تنبان خویش را بالا نکشیده پرید بیرون!

- اوا خاک عالم بر سرم! آلبوس حیا کن! جلوی بچه؟
- جیــــــــغ! راس میگه عمو! این کارا چیه؟ نمیگی دو روز دیگه سر من چه بلایی میاد؟

در همین حین نیز سیریوس دوان دوان به سمت آنها آمد و گفت:
یک بسته از خونه ریدل اومده...

------------------

آیا دامبلدور تنبان خود را بالا کشید و برای گرفتن بسته به طبقه بالا رفت؟ ایا جیمز با دیدن دامبلدور دیگه شماره پنجش از بین رفت؟ آیا دامبلدور تنبان خود را رها کرده و برای گرفتن بسته رفت؟ اصلا" آیا واقعا" بسته اومده یا سر کاریه؟ آیا من الکی سوژه رو نپیچوندم؟

همین که جغد از پنجره خارج شد جغد دیگری وارد شد مستقیم به سمت دامبلدور رفت. جغد نامه ای را جلوی دامبلدور انداخت و پس از اینکه فضله ای هم روی سرش ریخت از پنجره خارج شد!
دامبلدور سعی کرد کمی مو از سمت های دیگر سرش قرض بگیرد و روی خرابی را بگیرد و سپس نامه را از روی زمین برداشت و با دیدن آدرس خانه ریدل چشمانش گرد شد و به سرعت نامه را بازکرد.


هی پیری! من باید مطمئن بشم که اون زنکه یه عامل نفوذی نیست و شما واقعا از اون متنفر شدید. به همین خاطر باید خودت شخصا تو صورتش تف بندازی. خوب میدونی که من راحت میفهمم تو این کارو کردی یا نه پس کلک تو کارت نباشه.
لرد ولدمورت
قدرتمند ترین جادوگر دنیا


آلبوس چند بار نامه را به دقت خواند و سپس سرش را خوراند و شروع به فکر کرد اما وقتی متوجه شد فضله را به کل صورتش مالیده بی خیال فکر کردن شد و سری به مرلینگاه زد.


خانه ریدل

روفوس دوان دوان وارد اتاق لرد شد و گفت: پدر .. پدر ... مژدگانی بده پدر...
- پدرو زهر مار، تو هنوز یاد نگرفتی در بزنی؟
- ببخشید پدر ازین به بعد میزنم.
- باز که تو گفتی پدر! خیال کردی ارباب نمیفهمه تو میخوای وام مسکن بگیری خودتو به من میچسبونی؟
- ارباب به سالی جون قسم اینا همه شایعست پشت سر من درمیارن!
- بسه دیگه خالی نبند. بگو ببینم چه خبر شده.
- ارباب محموله رسید!
- محموله؟
- بسته ای از طرف محفل اومده باب... ارباب.

خانه ریدل

از هر سوی خانه چرک آلود و غبار گرفته ی ریدل رایحه و صدایی بلند می شد. از اتاق بارتی کراوچ صدای ترکیدن بادکنک ها، از اتاق ایوان، صدای دوش حمام و بوی شامپو، از اتاق بلاتریکس صدای تمرین واژه "کروشیو" با تلفظ ها و لهجه های گوناگون ! نجینی از مقابل درب سوراخ دار و چوبی در حالیکه پاکتی به نیش گرفته بود، از روی پله ها می خزید و خود را به طبقه دوم می رساند. روی پوست سبز رنگش لکه های برجسته سرخ رنگی دیده می شد. فیسسس فیسسس کنان خود را به پشت درب اتاق لرد سیاه رساند اما از چند متری آن درب برایش کنار رفت و با خزیدن به سمت لرد سیاه رفت که پشت میزش نشسته بود و با روزنامه صورتش را پوشانده بود. روزنامه را پایین آورد، روی چشمان مار مانندش عینک آن کله زخمی خودنمایی میکرد و روی صورت سفیدش لکه های سرخ رنگ و برجسته. با عصبانیت عینک دایره ای را از روی صورتش برداشت.

«از دست تو نجینی. من و تو حالا با این آبله مرغون تاریکی بی علاج چه کنیم آخه؟ »

«فیسسسسس فاسسس فیشافس... »

«بله میدونم درمانش آب دهن قوی ترین و شریف ترین جادوگره... من کوتاه نمیام که برم دامبل تف کنه روی صورت ما دو تا این آبله بپره. خب؟ چیه این پاکت نامه نجینی ؟! »

نجینی در حالیکه پاکت نامه را روی میز انداخته بود، به دور پیکر لرد سیاه می خزید و دیوانه وار تکرار میکرد:

« فیسسسس فیسسسس فووووش فووووش...فیسسسس فیشششش »

« آآآآآ ! که اینطور ! ظاهرا پیرمرد خرفت تصمیم گرفته خودشو تسلیم کنه... البته مطمئن نیستم نجینی ! »

پاکت نامه را میان انگشتان لاغر و نوک تیزش چرخشی داد و با ملایمت آن را در سر میز خود قرار داد. سپس با نعره گفت:

«پیش مرگان ارباب ! »

در کمتر از یک ثانیه بارتی کراوچ از درون لونه موش کنار شومینه بیرون پرید و جلوی میز زانو زد. سپس ایوان با پیکری لخت و کف آلود و موهایی آغشته به شامپو از درون لوله کشی اختصاصی خون گلاسه لرد سیاه (واقع در کنار میزش) بیرون پرید و پس از او بلاتریکس با رگبار کروشیو درب اتاق را خرد کرد و در مقابل لرد سیاه زانو زد و برای سلامتی شان اخگرهای کروشیو را به در و دیوار شلیک می کرد. ارباب از روی صندلی اش بلند شده بود، پشت به آن سه بود تا صورتش را نبینند، سپس با صدایی افتخار آمیز گفت:

« بمیرید در راه من ! در راه ارباب تان ! در راه لرد سیاه ! باز کنید به نوبت نامه رو. بوش میاد سه مرحله پذیرایی داره. »

بارتی به ملایمت پاکت نامه را باز کرد، نامه را بیرون کشید و در دستان لرد سیاه قرار و با نهایت ادب به عقب رفت و در کنار ایوان و بلاتریکس ایستاد.

ایوان: « ارباب ! فک کنم پیاز داغش زیاد بود. »

سه اخگر سفید لرد سیاه تا زیر زمین خانه ریدل سه پیش مرگ را دنبال کرد و موجب شد تا هر سه بار دیگری لرد را با نجینی تنها بگذارند. نامه تا شده را باز کرده و شروع به خواندن آن کرد:



روز بخیر تام

هوای خوبیست. نه؟ البته نمیدونم چه بلایی سر ابرای لیتل هنگتون آوردی که همیشه مثه خودت تاریک و مرموزن. بگذریم. ما اینجا یک منافق داریم که خیلی هم تمایل داریم تا حال اساسی ای بهش بدیم. اما از اونجا که نیروی خودمون بوده و در مرام ما نیست که صد به یک هلاک کنیم امثال شمارو، بهش این فرصت رو میدیم که در رکاب عشقش (یعنی تو) باشه و طی دوئل من شخصا حسابشو برسم. جانور خوبیه. به زودی با جغد پیشتاز میفرستمش. آشناس. مینروا مک گونگال خودمونه. تا حدی هم شیطانی پیشرفت کرده که به انواع موجودات شیطان صفت هم ذات خودت تبدل میشه هر دقیقه. اینم باشه ارفاق ما به شما تا نیروهاتون تقویت بشه و تا بعدا بتونید برای ما محفلیون لایی بکشین توی آسمون !

استاد شما
آلبوس دامبلدور




خانه شماره 12 گریمولد

دامبلدور با نگرانی مینروا را درون جعبه بسته بندی میکرد تا برای پست آن را تحویل جغد صورتی و ریش دار لب پنجره اتاقش دهد. آه عمیقی کشید و به فاکس (ققنوسش) خیره شد که روی میز کنار تختش چرت میزد. با تاسف گفت:

«فاکس تو شاهد باش...هوی با توئم جونور...استوپیفای...وقتی باهات حرف میزنم به من نگاه کن...شاهد باش... که اینا مجبورم کردن که این زبون بسته رو بفرستم پیش تام. امیدوارم بتونم روزی با معجون عشقی، چیزی مگی را برگردونم به محفل خودمون ! »

سپس آه عمیق دیگری کشید. بسته را با طناب نقره ای و درخشانی به گردن جغد لرزان بست و او را از لبه ی پنجره هل داد.....



------------------------------------------------------------------
دوستان آبله مرغون تاریکی لرد و نجینی فراموش نشه و اینکه لرد جلوی خود مرگخوارانش هم صورتش رو نشون نداد تا کسی نفهمه (پشت روزنامه قایم شد). مشکل دو طرفه اس...

روز بعد:

سیریوس با نگرانی چشمانش را از مینروا برداشت ، از اتاق خارج شد و شروع به بالا رفتن از پله ها کرد. در راه با خود در حال تکرار و تمرین بود تا اتفاق پیش آمده را طوری برای دامبلدور شرح دهد که شوکه نشود.

سیریوس قیافه ی تاسف باری به خود گرفت و گفت: آلبوس ... میدونم برات دردناکه اما ... مینروا ... اون داره گوش اسب ...

ناگهان ایستاد و گفت: نه این طوری سکته میزنه.

دستی به چانه اش کشید و دوباره شروع کرد: آلبوس ... تو بزرگ تر از همه ی ما هستی و چراغ محفل هستی ، اگه تو توی سختی ها ...

سیریوس چینی به صورتش داد و گفت: منو این حرفا؟

و برای آخرین بار تصحیح کرد: آلبوس ... من تو رو درک میکنم اما مینروا ... حالش اصن خوب نیس ... علائمی هست که نشون میده ... متاسفم ... ولی داره ... گوش سنجاب در میاره!

سیریوس بشکنی زد و آخرین پله ها را نیز دو تا یکی طی کرد و پشت در اتاق دامبلدور ایستاد. دستانش را برای باز کردن در جلو برد. لحظه ای مکث کرد. نفس عمیقی کشید و در را باز کرد و وارد شد.

دامبلدور با دیدن سیریوس در آستانه ی در بلافاصله از روی مبل بلند شد و پرسید: چی شد سیریوس؟ بهبودی حاصل شد؟

سیریوس آهی کشید و پاسخ داد: متاسفم آلبوس ولی مینروا داره شبیه سنجاب میشه. چیزی نمونده که گوشای سنجابو در بیاره!

دامبلدور با شنیدن این حرف ابتدا لحظه ای میخکوب و لحظه ای بعد بر روی مبل ولو شد.

سیریوس به سرعت فریاد زد: یکی یه آب شکر بیاره!

ساعتی بعد:

جیمز کنار دامبلدور ایستاده بود و با تکان دادن یویویش بالای سر وی ، قصد باد زدنش را داشت.

دامبلدور به آرامی به سیریوس نگاهی انداخت و پرسید: نیوت گفت راه حل این قضیه چیه؟

سیریوس آب دهانش را قورت داد و پاسخ داد: همون که خودت میدونی.

دامبلدور با تاسف گفت: نه من نمیذارم. باید دنبال راه دیگه ای بگردیم ... اگه نشد ...

همه با نگرانی به یکدیگر خیره شدند.

محفل ققنوس ! اتاق منیروا !

قاررررررررررقارررررررررررر ! قد قدقدقدقدقدقدقد ! مععععععععع ! بععععع!

سیریوس که دستشو شبیه این متفکر ها گذاشته بود زیر چونه اش و از بس چونه مبارکو خارونده بود یه خط درمیون ریش هاش دچار ریزش شده بود !

- خب نیوت خدا رو شکر صدا واق واق کردن سگ ها رو نمی ده والا ابرمون میرفت ، ولی من موندم این سرطان هیپوگریفی گرفته ولی چرا داره صدا باغ وحش میده؟

نیوت که ناگهان یادشه افتاده بود دو دستی بر سر مبارک کوبید و گفت : باب یادم رفت این بیماری باعث میشه هر از چند ساعتی بدنش دچار تغییرات بشه و تبدیل به یه حیونی بشه ، انقد این تبدیل ها ادامه پیدا می کنه که بلاخره تبدیل به یه حیون میشه و دیه تغییر نمی کنه !

در همین هین صدای غرش اژدهای خونه ننه سیریوسو به صدا در اورد !

پردها به کنار رفتن و ننه سیریوس جیغ زنان شروع کرد !

الهی همتون سرطان بگیرد ، الهی همتون بترکید ، الهی اینجا رو سرتون خراب بشه و فقط تابلوی من سالم بمونه ، الهی ...!

سیرویس : از وقتی دیده فحش هاش جواب نمیده دست به دامن مرلین شده و الهی الهی می کنه !

آلبوس با لباس خواب و ریش های ژولیده و موهای پف کرده اروم اروم از پله های طبقه بالا اومد پایین !

- باز این چارلی با اژدها تشریفشون اوردن ؟ تازه داشتم خوابهای خوب میدیما ! اه ! کو حالا این چارلی ؟

- البوس چارلی کجا بود بابا؟ منیره خودمون بود؟ نه چیزه ، یه اژدهای گذری بود !
- تو چی گفتی سیریوس منیره من بود ؟ نفس کش ! منیره کجایی؟؟

نیوت که دید سیریوس بندو اب داده رفت اروم بغل البوس نشست و ماجرا رو براش شرح داد !

البوس : نه امکان نداره من بذارم رو دست منیره داغ شوم اون کچل سیاه سوخته بخوره !

ناگهان صدای غرش شیری شنیده شد !

سوژه جدید:
در اشپزخانه گریمولد:
سیریوس:یعنی داره میمیره؟
نیوت:زبونتو گاز بگیر!البوس بشنوه دق میکنه...
سیریوس:خب یه بار دیگه بگو لطفا.واضح و دقیق!بیماریش چی هست؟
نیوت:اوی!سیریش بار بیستمه میکنم تو مخت!بابا مینروا یه سرطان هیپوگریفی گرفته!یعنی یه غده سرطانی مثل هیپوگریف تو بدنش پرواز میکنه!
سیریوس:اه...پس جدیه؟
نیوت:
سیریوس:خب درمان مرمان نداره؟
نیوت:چرا داره...ولی...
سیریوس:ولی چی؟
نیوت:ولی....خب گوشتو بیار جلو...
نیوت ارام در گوش سیریوس جملاتی رو زمزمه کرد و به تدریج رنگ سیریوس از گچی به سفیدی تغییر کرد.
سیریوس:چی؟باید ... اخه برای چی؟چرا اون؟یعنی راهی نداره که ننگ امیز نباشه؟البوس بلد نیست یه دونه از اونا بزنه؟
نیوت:نه سیریوس.درمانش فقط همینه.یک نشان مرگخواری...که به دست ولدی ساخته میشه!!!
سیریوس:اخه چرا؟چرا همچین چیز کثیفی؟
نیوت:چون اون داغ مرگخواری انزیم هایی داره که میشه با اونا اون غده سرطانی رو از بین برد.
حالا باید انتخاب کرد...منیره ی اهم اهم نه یعنی مینروای مرگخوار یا مینروای مرده...
سیریوس:
.
.
.
.
.
.

روفوس با صدایی ضعیف پرسید:
-ارباب...خبر بدیه؟

لرد سیاه آهی کشید.
-نه بدتر از وجود مرگخوارای بی کفایتی مثل شما در ارتش سیاه.

مرگخواران که وجود خطر را حس کرده بودند سکوت کردند.لرد سیاه در حالیکه در طول اتاق قدم میزد زیر لب با خود زمزمه میکرد.
-من؟تسلیم اون پیرمرد مفلوک بشم؟آزاد کردن گروگانها یعنی تسلیم.ولی...آینه...من باید پسش بگیرم.این مهمتره...قبول میکنم...و وقتی آینه به دست من برسه اون پیرمرد میفهمه کسی که تو این بازی باخته خودشه...

لرد سیاه رو به مرگخواران وحشتزده کرد.
-سریع سه گروگان محفلی رو به محفل ببرین و آینه منو از دامبلدور بگیرین.حواستونو جمع کنین.اگه مشکلی پیش بیاد نابودتون میکنم.گرچه میدونم اون پیری زیر قولش نمیزنه.


مرگخواران تعظیمی کردند و از اتاق خارج شدند.
.
.
.
درست سه ساعت بعد بسته حاوی آینه در دستهای لرد سیاه قرار داشت.طبق گفته لودو هیچ مشکلی پیش نیامده بود.محفلی ها تحویل داده شده بودند و بسته تحویل گرفته شده بود.بدون هیچ کشمکش یا درگیری...

لرد با لبخندی پیروزمندانه بسته را باز کرد.با دیدن آینه محبوبش لبخندی زد.خودش بود...با حاشیه های طلایی رنگ و شاید با چند ترک اضافی...ترک؟هورکراکس که ترک نمیخوره...
کاغذ کوچکی که همراه آینه بود توجه لرد سیاه را به خود جلب کرد.

تام...قبل از هر چیز اون لبخند موذیانه رو از صورتت پاک کن چون اوضاع اونطور که میخواستی پیش نرفت.رفتارت مثل همیشه عجولانه بود.
آینه رو بهت برگردوندم...ولی آینه رو...فقط آینه...بدون هیچ روح و جادوی سیاهی.

آلبوس دامبلدور


لرد سیاه نگاه خشمگینش را به آینه دوخت.هورکراکس نابود شده بود.

آخرین صدایی که آن شب در خانه ریدل به گوش همه مرگخواران رسید صدای کوبیده شدن آینه به دیوار و تکه تکه شدن آن بود...


پایان سوژه
_______________________
شاید این طولانی ترین مامویت مشترک ما بود.چندین ماه طول کشید!و بعد گذشتن این مدت طولانی ادامه دادنش زیاد جالب نمیشد.

بعد از هماهنگی با دامبلدور سوژه رو تموم کردم که ناقص نمونه.

موفق باشیم!

هیچ صدایی به گوش نمیرسید جز صدای سوختن آتش ... این تنها صدایی بود که در آن لحظه به گوش میرسید. روفوس به سختی آینه را در گوشه ای به دیوار تکیه داد و پس از تعظیم شروع کرد به صحبت کردن ...

- سرورم ، با توجه به ماموریتی که شما به ما واگذار کردید ، ما تونستیم تا به هدف برسیم و اون آینه رو از خانه ی گریمولد بدزدیم .

تمام مرگخواران به خصوص سه مرگخواری که برای انجام وظیفه به خانه ی گریمولد رفته بودند ، لحظه شماری میکردند تا عکس العمل اربابشان را در مقابل شنیدن این خبر ، رویت کنند .

برای لحظاتی کوتاه ، اخم همیشگی اش از بین رفت و لردولدمورت چنان قهقهه ای سر داد که حتی مرگخواران او هم به وحشت افتادند . شنیدن صدای چنین قهقهه ای به گوش آنها ناآشنا بود.
این صدا ، نشان دهنده ی پیروزی آنان بر محفل ققنوس بود ؛ محفل ققنوسی که سال ها باعث خشم و عصبانیت مرگخواران و به خصوص اربابشان یعنی لردولدمورت شده بود.

از میان مرگخواران ، لینی ، روفوس و لودو از همه خرسندتر به نظرمیرسیدند . آنها در خیال خود ، صحنه هایی را تصور میکردند که حتی در خواب هم آن را به چشم ندیده بودند .

- کارتون خوب بود ! با اینکار شما وفاداریتون رو به ارباب ثابت کردید .

در همان لحظه مرگخواری که نقاب برچهره داشت ، پس از کسب اجازه از سوی ارباب ، نامه ای را به او تقدیم کرد . لرد هم چشمانش را از مرگخواران پیروز برداشت و نگاهی به نامه ی خود انداخت ولی آن نامه باعث شد تا همان اخم همیشگی بر صورت ولدمورت نقش ببندد .

نقل قول:

هر سه مرگخوار گير افتاده بودند. از طرفي فقط ميتوانستند فرار كنند و از طرفي ديگر اكنون كه دامبلدور و جيمز و تد نبودند بهترين فرصت براي دزديدن آينه بود و هر سه مرگخوار براي فرار يا قرار دوبه شك بودند.

ريموس كه معلوم نبود وسط روز و اول ماه چرا روي گرگيش بالا زده دست از كتك زدن برداشت و به مالي گفت: اين كه كار خوبشونه! اينا رو من چوبدستي كشيدن! قضيه اين كارگرا داره بودار ميشه...

لودو ته لهجه افغاني به صدايش داد و گفت: به مرلين ما خيلي مودبيم! بو چيه، اين وصله ها به ما نميچسبه. درسته ما كارگر ساده ايم اما با فرهنگيم! بعدشم ما اگر جادو بلد بوديم كه كارگر نميشديم، ما دو تا كه تقريبا فشفشه ايم اينم از هاگوارتز اخراج شده سال دومش!
مالي زير چشمي نازك كرد و گفت: تو تا الان درست حرف ميزدي، چرا يهو لهجه گرفتي؟
لودو با چهره اي مظلومانه گفت: خو وقتي شما به ما تهمت ميزني ما رگ غيرتمون ميزنه بالا ميزنيم كانال پنج!
سيريوس چانه اش را خاراند و گفت: هي مالي! به نظرم بيا بي خيالشون شيم.
لودو كه سعي ميكرد به دو نفر ديگر بفهماند كه نقشه اي دارد و نبايد دخالت كنند گفت: به خدا اگر دست از سر كچل ما وردارين ما از خير اين وقتمون كه اين جا تلف شده ميگذريم و دممون ميذاريم كولمون ميريم.
سيريوس با قاطعيت گفت: من باهاش موافقم مالي!
مالي قاطعيت سيريوس را نداشت اما او هم با خلاص شدن از شر اين كارگر هاي عجيب و غريب موافق بود. كارگرها هم با رضايت خواستند بروند اما ريموس تنها كسي بود كه با اين اتفاق مخالت كرد: نه! سيريوس حالت خوبه؟ اينا رو من چوبدستي كشيدن!
سيريوس جلوي لوپين كه ميخواست دوباره حمله كند را گرفت و گفت: قبوله! حال بزار برن ديگه، اين جوري رو كسي چوبدستي نميكشن.

هر سه مرگخوار تشكر كردند و به سمت وسايلشان رفتند تا بروند. پس از اين كه وسايلشان جمع شد ناگهان لودو فرياد زد: باز تو آچار جادويي منو برداشتي؟!
- باز تو وسايلتو گم كردي انداختي گردن من؟
- دوباره دعواتون شروع شد؟ آچارتو تو اون اتاقي كه لوله خراب بود جامونده.
- الان ميرم ميارم آقا!
-سريع برو!
- ما هم ميايم كمك! وسايلم اينجا ميمونه كه خيالتون راحت باشه.

هر سه مرگخوار به سرعت به اتاق دامبلدور رفتند و در عرض دو ثاني آينه را برداشتند.
- لودو تستش كن!
- ريداكتو!
هيچ اتفاقي نيفتاد...
- نتركيد! ايول.
مرگخوار ها آينه را برداشتند و آماده فرار شدند.
- بالاخره مچتونو گرفتم! سيريوس بدو بيا، ديدي گفتم اينا ريگي به كفششونه.
لودو چشمكي به ريموس زد و گفت: باي باي پشمالو ... 1.2.3
مرگخوار ها علامتشان را فشاري دادند و ناپديد شدند.

- بايد به دامبلدور خبر بديم.
- چه جوري؟
- معلومه! پاترونوس...
ريموس چوبدستي كشيد و لحظه اي بعد گرگي در هوا شناور شد و رفت.
چند دقيقه را محفلي ها با اظطراب گذراندند و سپس ققنوس نيمه شفاف دامبلدور آمد. همه با هيجان برخواستند و گوش فرا دادند، صداي گرم دامبلدور به گوش رسيد كه ميگفت: نگران هيچي نباشيد! تقلبي رفت!

راه روی طبقه سوم !

به بدنش کشی قوسی داد و آروم از جاش بلند شد ! پنجشو به سرش کشید و احساس کرد سرش کمی باد کرده و درد می کنه !

ناگهان یادش افتاد چه اتفاقی براش افتاده بود ، به سرعت شنل مندرسشو جمع کرد و به سرعت پله ها رو دو تا یکی پایین پرید!


سیریوس اروم با دو مرگ خوار به پایین حرکت می کردن که تا برن وضعیت لوله ها رو چک کن که ناگهان صدای مهیبی اومد و دو مرگ خوار روی زمین افتاده بودن و ریموس با حرکت های ژانگولری روی اون جفتک می انداخت !

- حالا شما کارگرهای بی شعور برای من چوب دستی می کشید بیرون ! ؟
حالا دیه من محفلی رو بی هوش می کنید ؟ بزنم شپلختون کنم !

مالی با لودوی دستو پا بسته وارد اتاق شدن و با صحنه خفنزی که ریموس در حال جفتک زدن بود رو به رو شد!

- اره بزنشون ریموس ، این کارگرهای بوقی اومدن گند زدن به همه جا و دارن از زیر کار در میرن ، این یکیرو هم من داشت در میرفت گرفتمش !

لندن _ جلوی درب ورودی مشنگی وزارت خونه !

تدی و جیمز از جارو هاشون پیدا شدن و با رد شدن چندتا دختر تدی سریع دستی به موهاش کشید و اونها رو به رنگ صورتی روشن در اورد !

جیمز توجهی به حرکت تدی نکرد و پاچه ردای تدی رو کشید و به زور باهم وارد کیوسک قرمز رنگ تلفن شدن !

جیمز : خب حالا باید چیکار کنیم ، شمارش چنده ؟ تدی تو منو به زور اوردی اینجا ، خودت شماره اشو بگو !

تدی :
- ابرو می اندازی بالا بالا ، می دونم سرت شلوغه !

تدی که کم کم داشت جوش می اورد پنجشو محکم کوبید به شمارش گر تلفن و در کمال نا باوری صدای خشک زنی توی کابین پیچید !

ورودی مشنگی وزارت خونه ، نام خود و کار خود رو بگوید تا وارد شوید!

ناگهان جیمز جیغی از سر خوشحالی کشید و تدی رو بغل کرد !
دوتا مدال از توی تلفن به بیرون پرتاب شدن که همش در حال جیغ کشیدن بودن !


لندن ، خانه گریمولد شماره 12 !

چهار تا کارگر کنار میدون وایستاده بودن و داشتن با هم بحث می کردن !
- مطمئنی گفته خونه شماره دوازده !؟
- اره بابا ، خودش گفت !
خب اینجا خونه شماره یازده هست با سیزده ، اصلا دوازده نداره !