"قبلا که اینجا بودی، نمیتونستم بهت نگاه کنم.
تو دقیقا مثل یه فرشته بودی. حتی پوستت همونطوری نرم بود."
_آم... تام؟ صدای آهنگ رو بلند کن...
تلو تلو خورد. زیگزاگ قدم برداشت و سرانجام بالا تنه اش روی پیشخوان ولو شد. به سختی آرنج هایش را به سطحِ چوبیِ میز مانند تکیه داد و تلاش کرد سرش را بالا بیاورد. نتوانست.
_چیه بلک؟ من یه بطریِ دیگه به تو نمیدم. اینطوری میمیری.
_تو...
_نه.
_وقتی جوون بودی...
_نه.
سرفه کرد. دست هایش به پیشخوان چنگ زدند و محکم نگهش داشتند، گویی طوفانی سهمگین پیرامونش را در خود گرفته انتظار می کشید که او پیشخوان را رها کند.
شاید هم همینطور بود.
_...خونواده ای داشتی؟
اخم کرد.
_چی داری میگی بلک؟
_مثل... یدونه خونه ی واقعی... با خونواده ی... واقعیِ داخلش.
_آره بلک. یکی داشتم.
_و اونا تورو دوست داشتن...؟
_فکر کنم آره. اونا منو دوست داشتن.
پیشخوان را که رها کرد، با سر توی کاناپه ی کنارش فرو رفت. مثل اینکه طوفانش چندان قوت نداشت. صدای خفه اش از ورای کوسن ها به گوش رسید.
_خیلی خوش شانسی تام.
_تو خوش شانس نبودی؟
_من خونواده نداشتم. من یه خاندان اصیل و باستانی داشتم. خیلی خوش شانسی تام.
طاق باز روی کاناپه دراز کشید و یک کوسن گرد و سرخ رنگ را که معلوم نبود از کجا پیدایش شده است روی صورتش فشرد. خندید.
_چقدر سرم درد میکنه. چقدر تو خوش شانسی تام.
***
_تصمیممو گرفتم. ول کن دیگه. توروخدا ول کن. ببین اگه به روت نیاری امشب بیدار بودی، قول میدم هواتو داشته باشم. قول میدم جبران کنم.
_جبران نمیخوام.
_خب دیگه باز بهتر.
_میخوام بمونی.
پسرِ مو قهوه ای که بنظر میرسید سنش از مخاطبش بیشتر باشد، مستاصل، کوله پشتی اش را از پنجره پایین انداخت و خودش دوباره درون اتاق پرید.
_دهمین باریه که توضیح میدم. نمیتونم. اینجا دیگه نمیشه موند.
_من میتونم بمونم.
_چون تو رئیسی. تو دقیقا دلیلی هستی که میگه من نمیتونم بمونم.
چشمان پسرِ کوچکتر برق زدند. انگار راهی یافته باشد.
_خب من میرم، تو رئیس باش.
چشمانش را چرخاند.
_دست من نیست که. کلا دست ما نیست. بیخیال ریگولوس. اون برادرمه.
_من برادرتم.
_درباره رگ و ریشه نیست. درباره شباهتاست.
_اینطوری تمام گریفیندوریا خوار مادرتن.
_الان دیگه فقط داری سعی میکنی احمق باشی.
_سیریوس. نرو. من اینجا-
_هیچیت نمیشه. نمیدونم چرا همه به من که میرسن مظلوم و بدبختن.
پرید.
"تو مثل پرِ یه کبوتر توی دنیای قشنگِ خودت غوطه ور بودی.
همیشه آرزو میکردم که منم خاص بودم، چون تو بدجوری متفاوتی."
پسرِ کوچک تر، صدای برخوردِ برادرش را با جایی که پیش از آن کوله پشتیِ او فرود آمده بود شنید. چشمانش را بست و روی تختِ زیر پنجره ولو شد.
_...من اینجا دلم برات تنگ میشه.
***
با نشستنِ یک نفر روی مبلی که زیرش به خواب رفته بود، هجوم سنگینی را احساس کرد و زمانی که توانست خودش را قانع کند بختک قصد کشتنش را ندارد، تازه متوجه مکالماتی شد که بالای سرش شکل می گرفتند. حتی در اعماقِ سکوتِ میان دو جمله هم تنش و اضطراب بود که غوطه می خورد.
_اورین. ما هنوز یه پسر داریم.
_ولی دوتا داشتیم. میکشمش. تیکه تیکه ش میکنم. فقط اگه دستم بهش برسه. یاغی.
_ما هنوز یه پسر داریم که سربلندمون کنه. این یکی ناامیدمون نمیکنه. ریگولوس ناامیدمون نمیکنه. هنوز کوچیکه. ولی بیشتر میفهمه.
_این یکی هم خراب از آب در بیاد، کم کم دیگه میگردم ببینم چه گناه کبیره ای مرتکب شدم.
"ولی من یه آدم عجیب غریبم. من یه دست و پا چلفتی ام.
اصلا اینجا چه غلطی میکنم؟!
حتی به اینجا هم تعلق ندارم."
تلاش کرد صدای نفس هایش تا حد ممکن به گوش نرسند. تلاش کرد پدرش تا حد ممکن لیست گناهانش را مرور نکند.
***
"اهمیتی نمیدم اگه درد داره، کنترل اوضاع باید دست من باشه چون من اینو میخوام."
_اگه اون تونست بپره، منم میتونم کریچر.
صدای برخورد کوله پشتی اش را با زمین احساس کرد.
_به پدرم بگو... خب...
"یه ظاهرِ بی نقص میخوام.
یه باطنِ بی نقص میخوام."
نفس عمیقی کشید.
_فکر کنم یه گناه کبیره مرتکب شده. هیچی بهش نگو. بگو سعی کردی جلومو بگیری.
_اما کریچر جلوی ارباب بلک رو-
_بعضی وقتا... آدما وقتی تو موقعیتِ "کاریه که شده" قرار میگیرن، ترجیح میدن اون چیزی که براشون باقی مونده رو حفظ کنن. حتی اگه تنها راهش دروغ گفتن باشه.
به چشمان رفیقِ واقعی اش خیره شد.
_حتی جنا ام بد نیست این کارو بکنن.
لبخند زد.
_یه بار یکی بهم گفت افتادن هیچ فرقی با پرواز کردن نداره. فقط بستگی داره که از کدوم جهت بهش نگاه کنی.
***
_من ناامیدشون کردم. و قبل از اینکه فرصت داشته باشم جمعش کنم، چند سال بعد بهم خبر دادن که مُردن تام.
قهقهه زد.
_خودشون. افتخارشون. تمام چیزی که براش جنگیده بودن. فرشینه ی شجره نامه. همشون تو آتیش سوخته بودن تام. فکر کنم واقعا یکی اونجا یه گناه کبیره مرتکب شده بود.
خنده اش شدید تر شد. تام پیشبینی میکرد که اگر همینطور پیش برود از روی کاناپه پایین خواهد افتاد.
_چند سال بعدش بهم خبر دادن که سیریوس هم مُرده تام. فکر کنم لحظه های آخر قبول کرد که برادرش من بودم.
صدایش بلند و بلند تر شد و رو به فریاد رفت.
_نه اون احمق بی مصرفی که حتی وقتی مرد پیششم نبود. نه اون نامرد که خودش زودتر مرد.
انگار که فنری در دلش کشیده و کشیده شده و سرانجام رها شده باشد، تن صدایش پایین افتاد.
_حتی اگر قبول نکرد هم، برادرش من بودم.
_آره بلک. فکر کنم تو بودی.
_حتی با وجود اینکه من یه آدم عجیب غریبم. یه دست و پا چلفتی ام.
خنده هایش دوباره رو به اوج رفتند.
_یه بطری بیار تام.
انگار که چیزی را ناگهان به یاد آورده باشد، اخم کرد.
_اینجا چه غلطی میکنم؟!
پ.ن