قبل از این که لرد بخواد فکری به حال وضعیت پیش اومده بکنه، رودولف وارد محدوده‌ی دیدش می‌شه و ساحره‌ی عشق‌پراکن رو در آغوش می‌کشه.

لرد که از دیدن این صحنه تعجب کرده بود، انگشتشو با تردید دراز می‌کنه و می‌بینه که از وسط بدن ساحره رد می‌شه.
- نشد! پس تو چطوری تونستی لمسش کنی؟

رودولف که حسابی از بودن در آغوش ساحره تسترال‌کیف شده بود، همون‌طور چشم بسته جواب می‌ده:
- ارباب قدرت عشقو دست کم نگیرین. عشق انجام هرکاریو ممکن می‌کنه. مگه نه عشقم؟

ساحره می‌خواست حرف رودولفو رد کنه، از بغلش بیرون بیاد و به عشق‌پراکنیش ادامه بده. اما از اونجایی که وجودش آغشته از عشق بود، نمی‌تونست به عشقی که داره دریافت می‌کنه بی‌توجهی کنه.
- البته که همین‌طوره.

و ضمن ذکر این حرف، قلب بزرگی از سرش خارج می‌شه و بعد از طی کردن مسافت کوتاهی رو به سقف، می‌ترکه و به تکه قلب‌های کوچیک‌تری تقسیم می‌شه و این صحنه به طرز وحشتناکی شروع به تکرار شدن می‌کنه.

لرد که دیگه طاقت دیدن چنین صحنه‌هایی رو نداشت، با انزجار نگاهشو از قلب و ساحره و رودولف برمی‌داره و به طرف سایر مرگخوارا که تعریفی نداشتن برمی‌گرده. اما بلافاصله توجهش به نکته‌ای جلب می‌شه و دوباره نگاهشو به مقصد قبلی برمی‌گردونه.
- که عشق انجام هرکاریو ممکن می‌کنه هان؟ ببینم وقتی برمی‌گردی به همون کمدی که ازش در اومدی بازم قدرت عشقت مرگخوارانمون رو مسموم نگه‌میداره یا نه.

لرد اینو می‌گه و محکم لگدی از پشت به رودولف می‌زنه. رودولف به همراه ساحره‌ی تو آغوشش به داخل کمد پرتاب می‌شه و لرد محکم درو پشت سرشون می‌بنده!

خلاصه:
لادیسلاو ژاموسلی صاحب مغازه عتیقه فروشی گل نیلی شده است. در مغازه، يک کمد رویاگردی وجود دارد که با استفاده از آن میشود در خواب هر کسی رفت و باعث شد شخص مورد نظر هر خوابى كه ميخواهی، ببیند.
در بین شلوغی های جادوگران روبروی مغازه، ماندانگاس فلچر کمد را دزدید و در کوچه دیاگون به عده ای از مرگخواران فروخت.
مرگخواران کمد را به خانه ریدل ها و نزد لرد ولدمورت بردند تا خواب محفلی ها را که هم اکنون خوابیده اند، دستکاری کنند.
لرد به مرگخواران دستور داد که وارد آن کمد شوند تا امنیتش ثابت شود اما ناگهان ساحره ای از جنس رویا از درون کمد رویا گردی بیرون آمد و شروع به پراکنده کردن عشق کرد. لرد هم به سمت او طلسم شکنجه ارسال کرد اما از آنجا که رویا ها شکنجه نمیشوند، به کراب برخورد کرد.
-------------

کراب به زمین افتاد و تصمیم گرفت که از درد به خود بپیچد اما پس از فهمیدن اینکه طلسم توسط اربابش به او برخورد کرده بود، دریافت که چه سعادتی نصیبش شده است و از فرط تسترال کیف شدن، با خوشحالی از پنجره به بیرون پرید و در امتداد افق، محو شد.

وضعیت عجیبی در خانه ریدل ها به وجود آمده بود. ساحره مذکور روبروی تک تک مرگخوارن می رفت و با فوت کردن یا بهتر بگویم شلیک کردن قلبی که از دهانش بیرون می آمد به سمت آنها، سیاهی درون خورندگان مرگ را می شست و با در آوردن صدای جیغ آنها، عشق را در وجود شان طنین انداز می کرد.
- نیروی عشق، وارد میشود!
- جیییییییییییغ!

چند دقیقه بعد

به راستی که نیروی عشق خیلی سریع وجود عده ای از یاران سیاهی را فرا گرفته بود. جو و فضای حاضر در خانه ریدل ها، به سمت آرمان های دامبلدوری و محفل ققنوس در حال پیشروی بود.


- یه دیوار زیبا و پر ابهت چرا باید رنگش سیاه باشه آخه؟ الان یه رنگ سفید بهت میزنم گوگولی شی!

و چند متر آنطرفتر ...

- عشقم، بیا جلو چشمم!

لرد کلافه شده بود. نیروی عشق، یعنی چیزی که از آن تنفر داشت، دور و برش را فرا گرفته بود و هر ثانیه که می گذشت یاران با وفایش عاشق یکدیگر یا اشیای حاضر در خانه ریدل ها میشدند و هوش و حواس نداشته خود را از دست می دادند. طلسم هایی هم که به سمت ساحره ارسال می کرد، نتیجه ای جز ناک اوت کردن تعدادی از خدمت گزارانش نداشت.
سرش را که کمی چرخاند ، فهمید دیوار روبرویش کاملا از سیاه به سفید تغییر رنگ داده است. او قصد داشت محفل ققنوس را دچار بحران کند، اما انگار بحران یک لنگه پا روبروی در خانه ریدل ها ایستاده بود.
به هر حال او می بایست کاری می کرد، و گر نه بحران هایی بزرگتر از چیزی که با آن روبرو شده بود، به محضرش هجوم می آوردند.

کمد سیاه با حاشیه های طلایی در مقابل لرد قرار گرفت.لرد ولدمورت در این فکر بود که با این عتیقه ی جادویی نسل جدیدی از جنگ نرم و عذاب برای دشمنانش را رقم می زند.مانند بوگارت شکست ناپذیری خواب هایشان را با ترس هایشان مخلوط می کند تا دیگر هیچکدام از محفلیون از بی خوابی و خستگی نتواند حتی چوبدستی اش را بلند کند.

لرد درحال نقشه پردازی و خنده خبیثانه در ذهنش بود.ولی صورتش هیچ سرنخی از درونش نشان نمی داد.درنتیجه مرگخواران که حدود بیست و شش دقیقه در سکوت از لرد به کمد و از کمد به لرد نگاه می کردند،شک کردند که نکند اشتباهی رخ داده و وقت این است که از ترس مجازات دم هایشان را بغل کرده فرار کنند.

بلاخره پیکسی شجاعی ویزویزکنان به طرف لرد رفت.
-لرد سیاه اتفاقی افتاده؟از قیافه کمد خوشتون نیومده؟
-نه لینی.داریم فکر می کنیم.

لینی دست از بال درازتر به میان مرگخوارانی که از انتظار چرت می زدند برگشت.ده دقیقه دیگر زمان برد تا لرد سیاه همه ی دشمنانش را در نقشه هایش به دیوانگی و نابودی بکشاند و برای هرکدام قهقهه بزند.مرگخواران تا آن موقع هرکدام سرپا چرت می زدند.حتی لیسا و پاتریشیا گوشه ای نشسته و خون ببر ماگل بیار بازی می کردند.
پاتریشیا رو به لیسا:
-زدمت.
-نخیر.قهرم اصن.

با فریاد لرد قهر لیسا از دهانش به شکمش افتاد و زهره چرت زنندگان تق تق کنان ترکید.
-مرگبار است.بله.خب دستور می دهیم یکی برود داخلش که امنیتش ثابت شود.

لرد در پی این سخن به سمت صندلی اش در بالای سالن رفت.روی آن نشست ومنتظر به مرگخوارانش خیره شد.

بلاتریکس:رودولف؟
رودولف:من که هنوز پشتم از وزن کمد درد میکنه.
-بخاطر اینه که پیر شدی.پیر و فرتوت به درد لرد نمیخوره.برو داخل کمد و ثابت کن هنوز فایده ای داری و حیف نون...کجا وایسا ببینم.

رودولف که هوا را پس یافته بود از پنجره به بیرون پریده بود و بلا هم برای شکارش آرتیستی به دنبالش پرید.

لرد که با بی قراری پاپیون سیاه نجینی را نوازش می کرد،تصمیم گرفت خودش انتخاب کند.
-هکتور دستور می دهیم تو بروی.
-من ارباب؟

با باز شدن آرواره های نجینی به علامت گشنمه.هکتور به طرف کمد هجوم برد و ویبره زنان درحالی که کل هیکل کمد به همراهش می لرزید دستگیره آن را کشیده و در را باز کرد.

در مذکور باز نشد بلکه از چهارچوب به روی هکتور افتاد و ساحره نیمه شفاف و موصورتی با کفش تق تقی اش از کمد بیرون آمد.
مرگخواران:
لرد:تو دیگر از کجا پیدایت شد؟
ساحره:من رویای عشق و دوستی هستم دیگه.

لرد که طاقت وجود حرف از عشق و دوستی در قلمرویش را نداشت،کروشیوای روانه رویای مذکور کرد،اما چون رویاها شکنجه نمیشوند از او رد شد و به کراب که با بینی چین داده به بیگودی های بی نقص ساحره خیره شده بود خورد.

-بله پروفسور...ما میریم به دیاگون!
-همین الان میریم!
-دیاگون رو روسرشون خراب میکنیم.
-رو سر کی؟

هرمیون عادت داشت وسط شعار های پرشور محفلی ها، سوال های بی ربط پرسیده و کل آن شور و حال را به باد فنا بدهد!
با این حال محفلی مو قرمز زشت گرسنه ای جلو پرید:
-مگه پروفسور نگفت زیر سر اوناس؟ رو سر هر کی که این قضیه زیر سرشه خراب میکنیم!

پروفسور چنین چیزی نگفته بود ولی محفلی ها برای خوردن آخرین غذای قبل از ماموریت دور میز جمع شدند.

-وااااای...عجب بوی مزخرفی میاد...سوپ پیاز؟ اصلا فکرشم نمیکردم.

محفلی ها به بشقاب های حاوی سوپ لبخند زده و سرگرم خوردن تکه نان های روی میز شدند. رون نمکدان را بالای دهانش گرفته بود و نمک ها را در حلقش میپاشید که شاید با چیزی غیر از سوپ پیاز سیر شود. هرمیون چنگال را با طلسم نرم کننده نرم کرده بود و آماده گاز زدنش شده بود.
ولی یک نفر بود که چیزی نمیخورد!

پسری که زنده ماند!

هری پاتر چشمانش را بسته بود و سرش به شکل غیر قابل کنترلی به جلو می افتاد.
با شدت یافتن این حرکت، بالاخره پاتر از خواب پرید!
و با پریدن پاتر، کل محفل از جا پرید!

-چی شده هری؟ اسمشو نبر برگشته؟
-اون که قبلا برگشته بود. الان سر و مر و گنده تو خانه ریدل هاست.
-اسمشو نبرگنده اس؟ مامان من میترسم!
-چی شد هری؟ باز آرتورو تو خواب دیدی؟ نیشش زدی؟ سیریوسو دیدی؟ بگو این دفعه قراره کی به کشتن داده بشه. ما طاقتشو داریم!

پاتر کله زخمی سرش را بلند کرد. به سختی چند قطره اشک در چشمانش جمع کرد.
-مممم...من...پدر و مادرم...

-ااااااه...این سوژه که تکراریه. سوپتونو بخورین بابا!

دامبلدور مانع سوپ خوردن ملت شد!
-دست نگه دارین.هری برای ما مهمه! بهش اعتماد کنین. حرفشو گوش کنین. اون الان خوابی دیده و ما باید بشنویم!

همه گوش جان سپردند و هری که این همه توجه را یکجا دیده بود، چیزی نمانده بود که خودش را در سوپ پیاز غرق کند.
-من...دیدم...چیز دیدم...انگور!
-تعبیرش خوبه.
-انگورهای درشت!
-تعبیرش خیلی خوبه.
-انگور ها باز میشدند!
-تعبیرش بهتره حتی!
-و ازشون آتش میبارید!
-خوب نیست فک کنم!
-دیاگون آتیش گرفته. از آسمون آتیش میبارید. رو سر ما...سیاها قهقهه میزدن...

دامبلدور چشمانش را بست تا خیلی جدی به نظر برسد!
-خب...این مطمئنا بده. نقشه منتفیه. نمیریم دیاگون. سوپتونو بخورین. یه ملاقه سوپ اضافه هم به هری بدین. اگه نداریم از اون ویزلی کوچیکه بگیرین. دیروز داشت در مورد اراده و حق انتخاب و مرگخوار شدن یه حرفایی میزد. بعدش همگی میرین که بخوابین.

خانه ریدل ها:


-بذارش زمین رودولف!

رودولف با وجود کمد سنگینی که روی پشتش بود موفق شد تعظیم کند.
-ارباب من مایلم بذارم...ولی اونقدر حملش کردم که چسبیده بهم...کمی فرصت بدین...ببخشید ارباب...

لرد سیاه نبخشید. ولی کمی فرصت داد...و رودولف موفق شد کمد را درست در مقابل لرد، روی زمین بگذارد!

-ما دستکاری کردن دوست داریم!

خونه گریمولد

صبح خیلی زود، دامبلدور همه محفلیا رو بیدار کرده بود و جلسه ترتیب داده بود. کسی نمیدونست جریان از چه قراره. همه با چشمای خواب آلود، پشت میز نشسته بودن و هر چند صدم ثانیه یه بار، یکیشون خمیازه میکشید. دامبلدور، دلش نمیومد این موقع جلسه تشکیل بده، اما مسئله خیلی مهم بود و نجات دنیا به این جلسه بستگی داشت.

- فرزندان!
- ...
- فرزندان!
- ...
- فرزندان!

فرزندان، یهو از خواب پریدن. با فریادی که دامبلدور کشید، حالا همه کنجکاو بودن بدونن چه اتفاقی افتاده و این جلسه برای چیه.

- فرزندان! من یه خوابی دیدم که...

یه ابر بالای سر دامبلدور درست شد که خوابشو نشون میداد.

خواب دامبلدور

دامبلدور به دور و برش نگاهی انداخت؛ هکتور و لینی رو میدید که توی کوچه دیاگون، دستشون رو به یه دستگیره گرفته بودن و با هم بحث میکردن.

- من دامبلدور رو تو خواب میکشم تا ارباب به من افتخار کنه!
- نه، من اول تو رو تو خواب میکشم بعد دامبلدور رو!
- نمیتونی! من پیدات میکنم معجون حشره کش میدم بهت!
- من کوچیکم، پیدام نمیکنی!

بیرون از خواب دامبلدور

محفلیا هاج و واج به همدیگه نگاه میکردن؛ یعنی اون دوتا چجوری میخواستن برن توی خواب دامبلدور؟ چجوری رفته بودن؟

- هرچی که هست، فرزندان، توی کوچه دیاگونه. ماموریت شما اینه که بفهمین اون چیه. اونا میتونن با این کارشون، جنگ نرم آغاز کنن!

لرد سياه آن كمد را ميخواستند.
پس تنها يك كار باقى مى ماند.

-پيش به سوى كوچه دياگون!

كوچه دياگون

-آى بدو اين ور بازار! پاتيل دارم... پاتيل هاى درجه ١. خودش ميپزه... خودش ميشوره و حدس بزنيد...! شما رو هم ميشوره! و از اون جالب تر... صبح ها ميره نون ميخره!... آى خونه دار و بچه دار... بدو اين ور بازار!

تمامى بسيج مرگخواران به يك باره متوقف شدند.
-هى... اون...؟
-هكتور!

هكتور با شنيدن نامش، به سمت صدا برگشت و با ديدن مرگخواران، با سر درون پاتيل پيش رويش پريد.
مرگخواران به سمت پاتيل رفتند.
-بيا بيرون هكتور!

-اينجا هكتور نداريم!
-يعنى چى كه هكتور نداريم؟ پريد تو تو! ديديم! بدش.
-نميدم. پاتيل، ملاقه اش رو ميفروشه... هكتورش رو نه!

-پاتيل ميخواى چيكار آبجى؟... بيا كمد رويا ببر!

صدا، صداى ماندانگاس بود.

-كمد! ميخريمش!

دقايقى بعد، مرگخواران به همراه رودولفى كه كمد را پشتش بسته و دولا دولا مسير را طى مى كرد، به سمت خانه ريدل ها راهى شدند.

خلاصه:
لادیسلاو زاموژسلی صاحب مغازه‌ی «عتیقه‌فروشیِ گل نیلی» شده. تو مغازه، يه کُمُد رویاگردی وجود داره. کمدی که با استفاده از اون میشه تو خواب هر کسی رفت و باعث شد طرف هر خوابى كه ميخواى، ببينه.
مردم دم در صف بستن براى استفاده از اين كمد. وسط دعواهای ملّت سر صف و نوبت، گریندل‌والد میزنه کمد رو می‌شکنه!
این وسط دَنگ (دینگ) از لادیسلاو به‌علّت سد معبر عابرین پیاده شکایت کرده و لاديسلاو همراه آرسينوس براى رسيدگى به اين شكايت، به وزارتخونه ميرن.
ماندانگاس فلچر، سر صف ايستاده و تنها كسيه كه متوجه خروج لاديسلاو از مغازه ميشه.



ماندانگاس یه نگاه به این ور و یه نگاه به اونور کرد و وقتی متوجه شد کسی حواسش نیست و همه به سمت در پشتی روونه شدن، پاورچین پاورچین وارد مغازه شد. ماندانگاس کلی به خودش امیدواری داده بود که شاید لادیسلاو خواسته بپیچونتش و الکی بهش گفته کمد شکسته، اما واقعا با یه سری چوب خرد شده مواجه شد.
- ای لعنت.

اما ماندانگاس مرد تنهای شب بود، حتی مرد روزای سخت بود. پس به این فکر کرد که شاید اون چوب ها روزی به کمکش بیان، دست رد به مال مفت و بی صاحاب رو نزد و با خاک انداز، چوب ‌ها رو جمع کرد و ریخت تو کیفش.

و بعد همون طور که پاورچین پاورچین وارد شده بود، از پنجره‌ی پشت مغازه هم در رفت.

محل دستفروشای کوچه دیاگون

ماندانگاس که چهارزانو روی زمین نشسته بود، چوب‌های کمد رو روی زمین ریخت و همین طور بهشون زل زد تا شاید راهی برای استفاده از چوب‌ها به ذهنش برسه.
بازم زل زد.
همچنانم زل زد.
و بله... بازم زلـ...

- داداش بسه دیگه. انقد زل زدی داریم آب میشیم زیر نگاهت. یه ریپارو بزن بمون درس میشیم دیگه. این زل زدنا رو نداره که.

به اذن مرلین، چوب‌های کمد وقتی دیدن ماندانگاس دست از زل زدن بهشون بر نمیداره، به حرف اومدن. ماندانگاس هم خوشحال از این که راه حل پیدا کرده، چوبدستی‌ای که نمی‌دونست از کی دزدیده رو بیرون آورد و به سمت چوب‌ها گرفت.
- ریپارو

در یک ثانیه چوب‌ها به جنب و جوش افتادن و سرهم شدن و دوباره شکل کمد به خودشون گرفتن.

- بدو بدو حراجش کردم! کمد رویاگردی برا اولین بار تو دیاگون. با خرید این کمد میتونید تو خواب هرکسی که بخواین برید.

خونه ریدل

- ارباب!

پیکسی آبی رنگی پروازکنان از سوراخ در وارد اتاق لرد شد.
- دانگ یه کمد رویاگردی رو میفروشه.
- ما اون کمدو میخوایم. باهاش میتونیم خوابای اون دامبل رو دستکاری کنیم.

- داداش؟
- جونم؟
- ببین، من الآن نفر چهاردهمی‌ام. شوما سینزهمی. سینزه عدد نحسیه. شوما هم که خیلی لاغر مردنی هستی. میگن هرکی لاغر مردنی باشه و تو صف هم نفر سینزهمی باشه، می‌میره!
- عه؟!
- جون تو. بیا جاهامونو عوض کنیم.
- دمت گرم رفیق. واقعاً جونمو نجات دادی.

و ماندانگاس نفر سیزدهم شد!

نفر بعدی، آرنولد پفک پیگمی بود.
ماندانگاس خم شد تا گربه رو اغفال کنه. ولی ناگهان، خودِ آرنولد یقه‌ی ماندانگاس رو گرفت.
- هوی دانگ! من الآن دوازدهمی‌ام، تو سیزدهمی. بیا جامو بگیر! بیا خودت دوازدهمی شو! یالا!
- حله حله داداش. اوکی. ول کن یقه رو، خفه شدم.

آرنولد یقه‌ی دانگ رو ول کرد و خودش سیزدهمی شد و دانگ هم به‌صورت توفیق اجباری، دوازدهمی شد.
دانگ آرزو می‌کرد که اِی کاش بقیه‌ی اعضای صف هم مثل آرنولد مهربون و نیکوکار باشن.
نگاهی به جلوش انداخت. یازده نفر مونده بودن!
توی این شرایط، یه شارلاتان ناچاراً باید تموم استراتژی‌های شارلاتانیش رو روی یازده نفر اعمال می‌کرد.
ولی دانگ شارلاتان نبود. یه سوپر شارلاتان بود!
پس خودش رو از جایگاه دوازدهمی جدا کرد و سوت‌زنان وایساد سر صف و به دنبالش، ملّت معترضانه ریختن سرش.

- اوهو اوهوی! چه خبرتونه باو؟ یه لحظه صب کنین! آقا ولم کن! خانوم ولم کن! ... ملّت! زود قضاوت نکنین. بذ توضیح بدم. شاید فک کنین من الآن دسته‌جمعی حق‌تونو زیر پا لِه کردم و الکی‌الکی نفر اول شدم. ولی سخت در اشتباهین! من هنوزم نفر آخرم. این صفه که برعکس شده. جهت صف عوض شده. رفته اونور. لادیسلاو الآن داره از دَرِ پُشتی مغازه گالیون می‌گیره و اجازه‌ی ورود میده. باور کنین! من شاید شارلاتان باشم، ولی خب، شریف که هستم! صف رو رعایت می‌کنم!

ملّت هم که باورشون شده بود، بیخیال دانگ شدن و صف رو برعکس کردن.
دانگ شارلاتان نبود. ملّت شومپت بودن!
در این لحظه، لادیسلاو و آرسینوس از مغازه بیرون اومدن.

- اِ لادیسلاو جون، کجا به سلامتی؟
- میریم حق دینگی را که دنگ می‌نامیم، بگذاریم کف دستش!
- خب لااقل کارمونو راه بنداز بعدش برو.
- آخر کمدی در کار نمی‌باشد که کارتان را راه بیاندازم.
- کمدی در کار نی؟ صب کن ببینم. منظورت چیه؟
- بشکست! کمد بشکست!

لادیسلاو این رو گفت و به همراه آرسینوس دور شد.
این وسط، دانگ حیرت‌زده موند و یه کمد داغون‌شده و یه صفی که برعکس بود و از هیچی خبر نداشت.

- چه کردی اِی...

لادیسلاو تا آمد نقطه‌ی اوجِ جمله‌اش را کامل کند، شخصی جفت‌پا به میان پرید.

- اهم.

لادیسلاو همزمان که آستینِ گلرت را گرفته بود تا مبادا فِلِنگ را ببندد، گفت:
- تو دیگر کیستی که بی اذنِ دخول به میانِ سوژه وارد گشتی مردک؟!

"مردک" ردا، کروات و ایضاً نقابش را صاف کرد و پاسخ داد:
- از وزارتِ سحر و جادو مزاحم میشم. از شما به علتِ سدِ معبرِ عابرینِ پیاده شکایت شده.

لادیسلاو سرش را از مغازه بیرون برد و با جمعیتِ مشتاق و بی‌خبر از به فنا رفتنِ کمد، که صفی به طول کوچه‌ی دیاگون تشکیل داده بودند، مواجه شد.
سرش را دوباره واردِ مغازه کرد و همانطور که آستینِ گلرت را چسبیده بود، مقابلِ "مردک" و چشم در چشمِ او ایستاد.

- حال چه شخصِ شخیصی چنین عملی را به عمل آورده است؟

آرسینوس در جواب گفت:
- طبقِ چیزی که اینجا نوشته شده...

پرونده‌هایی که زیرِ بغلش زده بود را در دستانش گرفت، از آن برگه‌ای بیرون آورد و به حالتِ "مامور مخصوص حاکم بزرگ میتی کومون. احترام بگذارید!" توی صورتِ لادیسلاو کوباند.

- شخصی به نامِ دَنگ یا دینگ از شما شکایت کردن.

- چیجوری مثلا؟
استرجس شانه بالا انداخت که با عث شد مرلین بگوید: خسته نباشی.
استرجس هم یکی زد پس کله ی اوی که "هوی! مرتیکه ی پیامبر، درس حرف بزن."


داخل دکان لادیسلاو:

- هوی تو! ای ناپاک دل، هزاران ننگ برتو باد! ددمنش سبک بار، دور دار ید درازت را ز کابینت رویایابیمان. همی گوش فرا دار چگونگی بکاربریَش را و همین گونه privacy policy ـش را نخوانده و نشنفته تیکش را کتبت مکن.

لادیسلاو غرولند کنان نحوه کار دستگاه را برای گلرت گریندلوالد توضیح داد و به او کمک کرد کمربندش را ببند و وارد خواب دامبلدور شود.

دامبلدور در دهه سی میلادی نمایان می شود که در کمال تعجب هیچ فرقی با کنونش ندارد و غرولند می کند: اما مامان!
- ساکت. دیگه با این پسره خل مشنگ نمی گردی. تسترال فهم شد؟

گلرت با هیجان گفت: به نام او، درود. اوه مـــــای گــــاد! اوه مااای گگگــگگگگــــآااادد! اوه مـــــاییییی... اووووووه! داره در مورد من حرف می زنه. چقدر یارم اون موقع قشنگ بود. در پناه او، بدرود.

و با دست، می ای که لادیسلاو به او تعارف کرده را کنار زد و گفت: به نام او، درود. تا وقتی یار رو دارم، باده می خوام چی کار؟وه! آلببببــــوووووووسسسســـس! فدای قد وبالات، فدای اون چارشونه ـت. فدای پشم و بته هات! بووووسسسس! من می خوام به اون زلف معطرت دست بکشم. می خوام تو ماهم باشی. اوه، الهی من فدای اون چشات، تو که چشمات خیلی قشنگه، می دونستی یا نه؟ می دونستی یا نه؟ نای نانای نانای نای نیش نای نای نیش نای نای دوپس دوپس دوپس. در پناه او،بدرود.

لادیسلاو نالان از گیتی آهی برآورد و ادامه خواب دامبلدور را play کرد.

مادر دامبلدور با خشم می گوید: مردم حرف در میارن. یه بچشون فشفشه ـست. اون یکی هم بوق بوق بوق.
- مامان!
- خفه شو، آلبوس!
- اون که من نبودم. آریانا بود.
- پاشو برو تو کمدت و تا وقتی اکسپلیارموست رو یاد نگرفتی بیرون نیا.
- مامان!
- درد! کوفت بگیری تو بچه.

کندرا با خشم آریانا را با زیرشلواری صورتی اش بلند می کند و با یک تیپا وی را پرت می کند به کمد خانه که از قضا، زیر راه پله هم بود. آلبوس هم با ناراحتی به اتاقش می رود و چوبدستی اش را روشن می کند با اینترنت Dial-up ـش تایپ می کند: تو همیشه همدمم بودی. حتی وقتی کسی نبود. هماره به امید دیدن لعل تو شب هام رو روز می کردم. اوه! الفیاس من...

گلرت با خشم از کمد رویابینی پیاده شد . الفیاس؟ الفیاس دوج؟ آلبوس چطور توانسته بود؟ آن الفیاس مشنگ را به او ترجیح داده بود؟
خشمش را سر کمد خالی کرد و چون خیلی جادوگر خاکستری ای بود، داد زد:اکسپلیاکداورا!

و کمد در هم شکست!