- نجینی تا وقتی اینا به کبوترِ کامل تبدیل شن، مامان فس!

لردسیاه که متوجه قصد نجینی شده بود، لبخند شومی زد و با خونسردی درحالی که دست‌ش را روی معده‌اش گذاشته بود تا صدای اعتراضش را خفه کند گفت:

- دخترِ آینده‌نگری داریم!

- ولی ارباب شما الان گرسنه‌اید!

- وای عزیزم من می‌تونم روی تخم‌ها بشینم تا تخم‌ها کبوتر بشن!

- فکر نکنم تو اونقدر شجاع باشی که بتونی از اون مار بگیری‌شون!

- طبق مطالعاتی که انجام شده طولِ مدتِ جوجه‌آوری از تخم حدود ۱۸ روزه. پس باید بینیم چند روز از وجود این تخم‌ها می‌گ..

سالازار جلو آمد و حرف ریونکلا را قطع کرد:

- اینا مهم نیست. مهم اینه که ببینیم این کبوترها از کدوم نژادی هستن و آیا شایسته‌ی غذا شدن هستن یا خیر!

نجینی با شنیدن صدای هکتور تلاش قابل تقدیری برای "شاخه درخت" به نظر رسیدن کرد. اما از آنجا که اخیرا رژیم غذایی‌اش را زیر پا گذاشته بود و صبحانه، نهار، شام و سه میان وعده پیتزا نوش جان می‌کرد، قطر اضافه کرده بود و زیاد، به شاخه درخت نمی‌ماند.

-عه! اینجایی!

نجینی با ناراحتی نیش درازی به هکتور کرد.
-نه فس!

-چی شد هک؟ دخترمون چی پیدا کرده؟

هکتور بی توجه به نیش دراز نجینی، سرکی پشت سر او کشید.
-عه... ارباب! کاش بودین و میدیدین... کبوتر بچه کرده.

تخم کبوتر دقیقا چیزی که باعث خوشحالی لرد سیاه بشود نبود. اما در آن وضع، همان هم غنیمت بود.
-میتونیم نیمرو بخوریم! بیارشون پایین!

دست هکتور به سمت تخم‌ها دراز شد و به همان سرعت، با فرو رفتن دندان نیش نجینی در مچ دستش، جمع شد.
-آی هواااار! آی داد! دستم فلج شد! آی!

نجینی سرش را از لای برگ های درخت بیرون برد.
-تخم کبوتر نه فس... نجینی مامان فس!

ملت مرگخوار با تعجب سعی کردند جمله نجینی را رمز گشایی کنند که لرد سیاه زودتر از آنها رمز گشایید.
-یعنی چی که می‌خوای مامانشون بشی؟ اونا پرنده‌ان... مامانشون باید پر داشته باشه... پر!

هکتور معترض شد:
- خب ارباب نارلک که قراره زحمت بکشه، خودش بره ببینه اون بالا چه خبره!

لرد دوباره چوب دستی اش را رو به هکتور تکان داد و گفت:
- اوامر همایونی ما را زیر سوال میبری هک؟ تصمیم گرفته شده و فرمان صادر شده. تو باید به بالای درخت بروی و نارلک هم تو را تا بالا مشایعت خواهد کرد!

نارلک با چراغ سبز لرد بال های سنگینش را گشود و بال زنان به بالای سر هکتور رفت و با پاهایش گوش های هکتور را گرفت و او را از زمین بلند کرد.
- آیییی نارلک! من نصف مغز رو نصف گوش کردی! ای...داد...کمک کنین!

کولی بازی هکتور کمکی به او نکرد و تغییری در عزم راسخ نارلک جهت اطاعت از فرامین لرد نکرد. نارلک هکتور را بالای درخت برد و بعد از تنظیم جهت سقوط گوش های هکتور را رها کرد! هکتور از بالا مانند سنگ روی درخت افتاد و مانند کوالا یکی از شاخه ها بغل کرد!

لرد از پایین فریاد زد:
- از درخت بالا رفتن که بلد نیستی، حداقل سعی کن از درخت پایین اومدن رو یاد بگیری!

هکتور که به روح تمام اجداد مرگخوارانی که سرش کلاه گذاشته بودند دورد فرستاد و سعی کرد از شاخ و برگ زیر پایش جایی برای پایین آمدن و رسیدن به نجینی پیدا کند.
- نجینی جان؟ پرنسس ارباب؟ کجایی؟ ببین عمو هکتور داره میاد پیشت!

هکتور بهت زده به خنده‌های شیطانی سایرین نگاهی کرد و جرقه های سبز و زردی از حفره مغزش بیرون زد.
-احساساتم جریحه دار شد!

لرد چوبدستی ‌همایونی‌ خود را نوازش وار روی شانه هکتور کشیدند.
-فکر می‌کنی یه کروشیو میتونه کمکت کنه؟

و هکتور متوجه شد نازی برای فروش ندارد. پس دمش را روی کولش گذاشت و دوان دوان به سمت درخت رفت.
-من... هکتور دگورث گرنجر...

شروع به بالا رفتن از تنه درخت کرد.
-بزرگترین معجون ساز قرن...

قدمی بالا رفت و به دنبال جای دستی گشت.
-ابداع کننده روش پخت معجون بدون شعله...

کمی بیشتر خود را بالا کشید...
-نویسنده کتابـ... آخ!

و با همان نصفه مغزی که داشت روی زمین چپه شد.
-بابا من معجون سازم... درخت نورد نیستم!

لرد سیاه نگاه چپ چپی به هکتور انداختند.
-زیرلب چی غرغر می‌کنی؟ یه درخت هم نتونستی بری بالا؟

و سری از تاسف تکان دادند.
-نارلک؟ این ملعون رو ببر بالای درخت!

ارباب خطاب به نجینی گفت:
- پرنسس من چیزی اون بالا پیدا کردی؟
- فس.
- اگه خوردنیه برای من هم میاری دختر بابا؟
- نه فس!

لرد از این مگالمه کوتاه اصلا خوشش نیامد. در دنیا از دو چیز بیشتر بدش میامد، روشنایی و سفیدی، و سپس تک خوری! برای همین رو به مرگخوارانش کرد و گفت:
- دستور میدهیم یک داوطلب برود بالای درخت و ما را از محتویات کشفیات نجینی مطلع کند.

مرگخواران که از تاکتیک سوت زدن و به اطراف نگاه کردن خوششان آمده بود همین کار را کردند و خوشان را به آن راه زدند!
لرد با لحن پرخاشگرانه ای گفت:
- اگه شما داوطلب نشین من انتخاب میکنم! گفتم در جریان باشین!

با این حرف لرد موجی میان مرگخواران شکل گرفت. هیچ کس نمیخواست با اجبار یا طلسم فرمان به آن بالا برود! برای همین به پیشنهاد بلا سنگ، طلسم باستانی و فندق شکن بازی کردند!

این بازی چیزی شبیه به سنگ کاغذ قیچی بود اما هکتور سطح بازی را چند مرحله بالاتر برد و همه مرگخواران را شکست داد. همان طور که برای خودش دست میزد و جیغ و هورا میکشید گفت:
- جد من مخترع این بازی بوده! کسی توی این بازی روی دست من نیست! حالا که برنده شدم جایزه ندارم؟

لرد دستش را روی شانه هکتور گذاشت و بعد از نشان دادن درختی که نجینی لا به لای شاخ و برگش مخفی شده بود به او گفت:
- جایزه ات اینه که بری بالا و ببینی که نجینی چی پیدا کرده!

رزرویه!

لردسیاه که مشغول جر و بحث با هکتور بود، توجه‌ش به نجینی جلب شد که به آرامی از شانه‌هایش پایین خزید و دور شد..

شیشه‌ی معجون رفع گرسنگی را در سوراخِ مغزِ هکتور چپاند!

و با نگاه‌ش بالا خزیدن نجینی از تنه‌ی یک درخت را دنبال کرد..

- نه هکتور، گفتیم نه! ما غذا می‌خواهیم! ما هم خود گرسنه‌ایم، هم فرزندی برای سیر کردن داریم!

نجینی در میانِ شاخ و برگِ درختان گم شده بود ولی انتهای دُم‌ش که پاپیون قرمزش را بلاتریکس قبل از سفر برای‌ش بسته بود، از بین برگ‌ها دیده می‌شد.. حتمن فرزندمان از اینهمه شلوغی و گرسنگی خسته شد و به کنجِ خلوتی خزید..

لردسیاه رو به مرگخوارانش گفت:

- یارانمان، ما بسیار هوسِ کباب کرده‌ایم. حالا کبابِ شیر نشد، ولی کبابِ پرندگان هم بد نیست.. مثلن کبابِ لک‌لک!

- ارباب؟!

- نگران نباش. قصد کشتنِ لک‌لک‌مان را نداریم.. فقط در حدِ بال‌کباب! یک بال برای ما، یک بال برای دخترمان!

- ارباب؟!!!!

- و اگر میشد در کنارش کمی سالاد سزار و سیب زمینیِ سرخ شده و ..
‌
صدای آرامی می‌آمد.. لردسیاه ساکت شد و به جای هشتاد درصد حواسش، تمامِ حواسش را به جایی که نجینی خزیده بود جمع کرد.. تمامِ مرگخواران به سمتی که لرد نگاه میکرد برگشتند. صدای خرچ خرچ آرامی از بالای درخت شنیده می‌شد..

از اونجایی که هر جا سخن از خوردن و نوشیدن به میون میومد نام هکتور بود که میدرخشید، اولین نفری که قصد کرده بود محتویات جیبش رو تقدیم معده لرد کنه اون بود. بنابراین جفت پا و ویبره زنون پرید وسط میدون و محتویات جیبش رو خالی کرد.

- پاتیل مسی؟ این به در میخوره؟

چشم غره لرد نشون میداد که نمیخوره.

- امم خب بعدی... پاتیل برنزی!
- هک ما پاتیل برنزی نمیخوریم!

هکتور انگار متوجه نکته مهمی شده بود.
- بله بله البته که نمیخورید! الان یه چیز مناسب میدم!

هکتور بعد از کشمکش و جست و جو های فراوان در جیبش بلاخره دستش رو از جیبش در آورد.
- پاتیل طلایی! کاملا مناسب ارباب!
- هک چرا مغز نداشته ات رو به کار نمیندازی؟ ما کلا پاتیل نمیخوریم!

هکتور این بار کاملا متوجه همه چیز شده بود!

- فهمیدم چی براتون مناسبه ارباب... این شما و این...

هکتور از جیب رداش یک شیشه ی در بسته با محتوای سبز تیره بیرون آورد.
- معجون رفع گرسنگی!

انگار هنوز هم هکتور خیلی متوجه نبود!

خلاصه:

لرد سیاه و مرگخوارا مشکوک به مبتلا شدن به ویروس خاصی هستن که می تونه روی هر کسی تاثیری بذاره. مثلا سر پلاکس برگشته به طرف عقب. وزارتخونه و سنت مانگو تصمیم می گیرن لرد و مرگخوارا رو توی یه جزیره قرنطینه کنن. لرد و مرگخوارا سوار کشتی می شن و حرکت می کنن و بالاخره به جزیره می رسن.
به محض رسیدن با چهار موسس هاگوارتز روبرو می شن که سالهاست توی جزیره هستن و کمی خل و چل شدن.
لرد سیاه گرسنه شده و توی جزیره چیزی برای خوردن پیدا نمی شه. مرگخوارا باید با وجود مزاحمت های موسس های هاگوارتز، برای لرد، غذا پیدا کنن.
لرد ازشون می خواد شیر گودریک گریفیندور(لاینی) رو براش شکار کنن که بخوره.




- اصلا منطقی نیست.
- حیوون سخت کوشی به نظر می رسه.
- سلطان جنگل هم که هست.
- شجاعتشو داشت ما رو تا اینجا بیاره.

لرد سیاه شدیدا و بطور ناگهانی متوجه شد که یارانش دارند تحت تاثیر موسس ها قرار می گیرند. این اصلا قابل قبول نبود. باید کاری می کرد.
- همین الان شیر را بشکارید! هیچ چیزی جز شیر ما را سیر نمی کند.

مرگخواران نگاهی به گودریک که در دور دست ها سرگرم جر و بحث با سه موسس دیگر بود انداختند.
بحث سر لانه زنبوری بود که هلگا به دلیل رنگ زردش اصرار داشت آن را تاسیس کند و سالازار تلاش کرده بود کرمی زشت و کریه از سوراخ پشتی کندو وارد آن کرده و تالار اسراری برایش بسازد. این وسط زنبور بی نوا هم در تلاش بود ثابت کند خودش مدتها قبل کندویش را تاسیس کرده است و راضی به زحمت آن ها نیست.

و نخیر... خوشحال نشوید. این زنبورها عسل درست نمی کنند. فقط وزوز می کنند که طبیعت زیاد ساکت نباشد.

مرگخواران که متوجه حواس پرت گودریک شدند با یک پرش، لاینی را شکار کرده و پوستش را کندند.

درست در لحظه ای که خونخوارانه و وحشیانه قصد خالی کردن محتویات شکمش را داشتند، شیر ناپدید شد.

و صدای گودریک به گوش رسید.
- لاینی... پسرم؟ کسی لاینی رو ندیده؟ این شیر رو با زحمت زیاد از سکه های لپرکان ساخته بودم. نکنه گم بشه؟

مرگخواران خودشان را به آن راه زدند. سوت هم زدند که طبیعی تر به نظر برسد.

شیر لپرکان غیب شده بود و گودریک به دنبالش می گشت و لرد سیاه هنوز گرسنه بود.

- یاران کم کفایت ما. همه وسایلشونو این وسط خالی کنن ما ببینیم چیز مناسبی برای خوردن می پسندیم یا نه! کمی که سیر بشویم می رویم ببینیم جاهای دیگر جزیره چه عجایب شگفت آوری در انتظار ماست.

مرگخواران و لاینی، به سمت جنگلی که در وسط جزیره قرار داشت هجوم بردند.

- پس حیوونای دیگه کجان؟
- الان میان. فقط یه غرش لازمه.

لاینی غرشی کرد، اما باز هم هیچ کدام از حیوانات نیامدند. حقیقتاً غرشش انقدر ریز و کم‌صدا بود که تنها افرادی را که می‌توانست به آنجا بکشاند، مگس‌های پیری بودند که ثانیه‌ای به مرگشان بیشتر نمانده‌بود.

بلاتریکس پس از چند دقیقه با دیدن غرش‌های بی‌تاثیر لاینی، یکی از صندل‌هایش را که در زیرِ آن جایِ لژِ کفش، یک‌سری میخ‌های فلزی سمی وجود داشت، درآورد و قصد داشت آن را به سر و صورت لاینی بزند.
- این حیوونای کذایی کجان؟ اگه سرمونو کلاه گذاشته‌باشی چنان این میخارو تو سر و صورتت فرو می‌کنم که نفهمی از کجا خوردی. شیرفهم شدی؟

لاینی از میخ‌رس بلاتریکس دور شد.
- خب تقصیر من چیه که نیومدن! من فقط یه شیر ناز کوچولوم که تو این عالم درک نشده و در امیدِ اینه که ناجی خوش‌تیپ سوار بر خرس گریزلیش زودتر بیاد پیشش.

لرد ولدمورت و مرگخواران از رودستی که از سوی لاینی خورده‌بودند، به خشم آمدند. این به‌هیچ‌وجه قابل پذیرش نبود که لاینی آن شیر اَبلَه و کم‌عقل، مرگخواران را امیدوار کند و در نهایت تمام آن قلعه‌ی شاه پریون و ملکه‌ی امید آن‌ها را جفت‌پا نابود کند.

لرد ولدمورت که حال شکمش قار و قارویی وحشتناک‌تر از پیش می‌کرد، عینک خرس کوچولویش را درآورد و گفت:
- یارانمان! همین الان به این شیر حمله کنید و برایمان کبابش کنید. ما هوس کباب شیر کرده‌ایم!