-مگه نشنیدید که گفتم من می خوام همسر عزیز تر از جانم رو نجات بدم؟
-اما من شنام بهتره ها. فکر کنم آقای لسترنج هم موافق باشن من نجاتشون بدم...مگه نه آقای لسترنج؟

آقای لسترنج در حالی که سخت برای زنده ماندن دست و پا میزد و به سختی نفس می کشید با دستش علامت لایکی برای پالی نشان داد.

-مگه دستم...آخه نگاه چه همسر جذاااابی دارم! مگه میتونم این حضرت عشق رو نجات ندم؟

قوری که ناگهان بر او نور مرلین تابیده شده بود تسبیحش را از جیب لباس سبز خال خال مشکی اش در آورد.
-بله...از آنجایی که خواهر بلاتریکس زوجه برادر رودولف هستند و طبیعتا محرمند مستحب است خودشان این امر مرلین پسندانه را انجام دهند تا به تیغ سانسور هم کشیده نشویم.

بلاتریکس لبخند زنان لگدی نثار پالی کرد و شیرجه ای به درون آب زد و خودش را به رودولف رساند.
-رودولف عزیزم بلاخره به این نتیجه رسیدم طاقت یک لحظه دوریتو ندارم...ولی طاقت تا ابد دوریتو چرا!
-پس بلاخره تو هم متوجه کوه جذابیت من...عه...وایسا...چیشده؟!

بلا تخته سنگی را محکم با طناب به پای رودولف گره کور زد و با لبخندی خبیثانه شروع به بازگشت به ساحل کرد.

در کثری از ثانیه، سیل مرگخوارانی که می‌خواستند با عزیز شدن در چشم اربابشان از زیر وظیفه‌ی شنا یاد گرفتن شانه خالی کنند، به سمت قوری سرازیر شد.

- بذارین من برم آقای لسترنج رو نجات بدم!
- نه نه... من می‌خوام رودولفو نجات دادن کردن بشم.
- ای وای، یکی از فرزندای عزیز مامان داره از بین می‌ره...
- می‌شه من همین الان بپرم تو این آب ترسناک چندش تا رودولفو بیارم بیرون‌؟
- همه‌تون برین کنار... شوهر عزیزم داره غرق می‌شه! برین اون‌ور می‌خوام نجاتش بدم!

با شنیدن جمله آخر که توسط بلاتریکس گفته شد، نه تنها همه مرگخواران، بلکه قوری نیز ساکت شد و به او زل زد.

- چیه؟ بهم نمیاد به شوهر عزیزم اهمیت بدم؟ شاید شما ندونین، ولی اون برای من خیلی مهم و با ارزشه و الان می‌خوام برم و بیارمش بیرون!
- باشه بلا... فقط فکر کنم اگه آقای لسترنج اون تو بمونن امنیتشون بیشتره و سالم‌تر می‌مونن تا این که تو بخوای نجاتشون بدی!
- دلت کروشیو می‌خواد پالی؟

در این بین که مرگخواران بر سر نجات دادن رودولف بحث می‌کردند، قوری در بین آن همه داوطلب مانده بود و نمی‌دانست که کدام‌یک را انتخاب کند تا از سمت دیگر مرگخوارانِ مشتاق، خطری تهدیدش نکند.

خلاصه:
لرد سیاه متوجه شدن که مرگخوارا شنا بلد نیستن! برای همین یه قورباغه به اسم قوری رو به عنوان مربی شنا استخدام کردن که به مرگخوارا شنا کردن یاد بده.
مرگخوارا راهی ناکجا آباد شدن تا شنا یاد بگیرن. در این بین، مروپ قورباغه رو خریده تا شنا نکنه و رودولف که قصد داشت ثابت کنه شنا بلده، پریده تو آب و دیگه بالا نیومده.
.................

قلب پالی توان این همه استرس را نداشت. اما از طرفی هم باور داشت هیچ بلایی سر رودولف نمی‌آید... می‌دانست تا دقایقی دیگر رودولف مانند همیشه با جذابیت تمام از آب بیرون می‌آید و لبخند همیشگی‌اش را نثار جماعت مرگخوار می‌کند.

اما بلاتریکس باورش نمی‌شد. اصلا درک نمی‌کرد پالی چه چیزی در لبخند کج و معوج رودولف می‌دید.

قوری اما نگران بود. مسئولیت مرگخواران دست او بود. لردسیاه مرگخوارانشان را سالم می‌خواستند!
اما خب... رودولف از ابتدا زیاد سالم به نظر نمی‌رسید. آیا لردسیاه از نبودش ناراحت می‌شدند؟

ساحرگان بسیار شاد به نظر می‌رسیدند. از شر رودولف خلاص شدن، خواسته همگان به نظر می‌رسید.

-کسی نمی‌خواد کاری کنه؟ من جثه‌ام ظریفه... نمی‌تونم بکشم بیرون اون غول بیابونی رو! یکی باید بیاد کمک! یالا... داوطلب؟

دستی بالا نیامد و این اصلا عجیب نبود!

-خیلی خب... هرکی داوطلب شه، به عنوان نفر اول کلاس به لرد معرفیش می‌کنم!

- یکی بگیره منو!
این را پالی درحالی که با دستش خودش را باد می زد و چشم از ژست های رودولف هنگام شیرجه برنمی داشت، گفت. خودش را به زمین انداخت اما کسی او را نگرفت، بنابراین با مخ به زمین خورد.

- پالی! به چی زل زدی؟

پالی با دیدن بلاتریکس کمی به خوش آمد.
- دارم آقای لسترنج رو نگاه می کنم. ماشالمرلین چه قد رعنایی، چه بازو های خوش فرمی دارن. اصلا همه چی تمومن ایشون! اشکال نداره بلا تو هم می تونی نگاهشون کنی!

بلاتریکس خیلی سعی کرد خودش را کنترل کند و اینبار آواداکداورایی در حلق پالی فرو نکند.
اما در عوض کروشیویی نثار رودولف کرد.
- بسه جمع کن این دلقک بازی رو. همیشه بلدی آبروی آدم رو ببری! ده شیرجه بزن خب واسه من فیگور می گیره!

رودولف در حالی بغض داشت پهلویش را مالید تا درد حاصل از کروشیو، ذره ای آرام بگیرد.
- خب یکم می خوام بازار گرمی کنم، مگه جرمه بلا؟

قوری که تا آن موقع ساکت بود به حرف آمد.
- مگه بلدی؟ شنا کن ببینم!

رودولف سینه به جلو و ژست " هه چی فکر کردین" به سمت استخر شیرجه زد؛ یک دقیقه گذشت اما، رودولف از درون آب بیرون نیامد.

- فکر کنم دارن تمرین نفس گیری انجام می دن!

پنج دقیقه گذشته بود، اما رودولف هنوز داخل آب مانده بود.
پالی در حالی که با بغض به آب خیره شده بود.
- یکی بره ببینه چه بلایی سر آقای لسترنج اومده!

رودولف دستی به موهایش کشید و برگشت تا به هوادارانش نگاه کند. همه مرگخواران با صورتی پکر به او نگاه میکردند. به غیر از یک نفر؛ پالی چپمن با تمام وجودش رودولف را تشویق میکرد.
-آقای لسترنج! شما خیلی خوبین! حتما بهش میفهمونین اینو!
-خفه شـ... ساکت باش پالی!
-بلا تو نمیخوای منو تشویق کنی؟
-هان؟ دارم بهش فکر میکنم...

بلاتریکس از زدن کروشیوهای پی در پی به پالی، دست کشید و سعی کرد شوهرش را که حالا تماما چشم و گوش شده بود، تشویق کند.
-آفرین رودولف. ... اهم... آفرین رودولف!

رودولف چشمانش با تشویق بلاتریکس گرد شد. همه مرگخواران چشمانشان از تعجب گرد شده بود؛ هیچ کدام اینقدر بلاتریکس را شاد ندیده بودند!

-آفرین آقای لسـ... آاااااخ! چرا میزنی بلا؟
-چون دلم خواست پالی!

با لبخند هوو چرا هوادارانه به رودولف و خفه شو به پالیِ بلاتریکس، سکوت حکم فرما شد. رودولف به همه ساحره ها نگاه کرد.
او به خاطر ساحره ها هم که شده باید قوری را میبرد!

-آقای لسترنج... آخ... ببرینش.
-رودولف تو میتونی.
-رودولف!
-بلا!
-تو میتونی!
-آره!

رودولف برگشت و خم شد تا شیرجه بزند...

رودلف که متوجه شده بود سن ساحره‌ی مزبور از مادر سیریوس هم بیشتره، یک «به بالا تنه‌ی لختم» تحویل هوریس داد و به سمت سکویی که قوری روی آن ایستاده بود و با مرگخوارها چک و چانه می‌زد رفت. با حرکت شصت پایش قوری رو یک متری آنطرف تر پرت کرد، سینه‌اش رو جلو داد و گفت:

- خیله خوب شلوغ نکنین، ساحره‌ها بیان اینجا خودم شنا یادشون می‌دم، جادوگرا هم برن اونطرف با این قور به قوری شنا یاد بیگیرن!

صدای اعتراض قوری در صدای اعتراض مرگخوارها گم شد!

- ارباب گفته این قورباغه هه یاد بده!
- برو اونور بذار باد بیاد!
- تو خودت هم که شنا بلد نیستی!

ولی گوش رودلف به هیچ کدوم از این حرف‌ها بدهکار نبود و معتقد بود که چیزی از این قورباغه نیم وجبی کم نداره. جلوی همه روی سکو ایستاده بود و بازوها و سینه‌هایش را مثل قورباغه باد می‌کرد و ژست می‌گرفت، شاید هم واقعاً چیزی از یک قورباغه کم نداشت...

- تهدید نکردم به مرلین. ترغیب کردم!
- میخوای منو بخری؟ پیشنهاد رشوه میدی به مامور آموزش شنا تو روز روشن؟

مروپ مکثی کرد و آب دهانش را قورت داد. رویارویی با این قورباغه نباید سخت تر از میوه دادن به پسرش می بود. چند لحظه ای فکر کرد و بعد با لبخند گفت:
- ببین قوری جونم، من که نمی خواستم بهت رشوه بدم. بالاخره یه سنی از من گذشته، خودت بهتر میدونی. دیگه نمی تونم مثل شما جوونا و ورزشکارا ورجه وورجه کنم. گفتم حالا که شما این همه خوش تیپ و خوش هیکل هستی، من واست سوپ درست کنم که قدرتمند تر بشی، تو هم یه لطفی به من بکنی و وقتی گزارش رد میکنی واسه پسرم، بگی من از همه بهتر بودم و باید به من جایزه بده.

قوری از توصیفاتی که مروپ در مورد او کرده بود، خوشش آمده بود. با هر باری که مروپ از او تعریف میکرد، قوری عمدا یکی از عضلاتش را منقبض می کرد تا بیشتر به چشم بیاید. با خودش فکر کرد که مروپ بد هم نمی گوید، ضرری برایش نداشت که هیچ، غذایش هم آماده میشد و دیگر لازم نبود تا طول روز دنبال مگس ها بگردد. سعی کرد اشتیاقش را پنهاد کند و گفت:
- اونوقت چه جایزه ای؟
- که قند عسل مامان میوه بخورن و دل مامانشونو شاد کنن!
- مطمئنی جایزه ای که می خوای اینه؟
- معلومه. بدنِ شکلات تخته ایِ تلخِ مامان به میوه نیاز داره!
- باشه!

قوری از حرف های مروپ چندان سر در نیاورد، ولی تا وقتی که غذایش تامین میشد، اهمیتی نداشت. نگاهی به بقیه مرگخواران انداخت و گفت:
- خیلی خب! زود باشین. با صدای سوت من... یک... دو...

در حالی که قوری داشت مرگخوار ها را برای شنا می فرستاد، هوریس نگاهی به رودولف انداخت و گفت:
- فهمیدی چی شد؟
- ساحره اومده واسه شنا؟
- نه بابا! مامان ارباب مثل اینکه قوری رو خریده. ببین! نشسته یه گوشه و دیگه نمیخواد بیاد شنا!

به مروپ بر خورده بود؛ اما خونسردی خودش را حفظ کرد.
- من مروپم! مادر عزیز دلِ مامان!
- عزیز دلِ مامان کیه؟

مروپ ابروهایش را در هم کشید.
- یعنی تو عزیز دل مامانو نمی شناسی؟ پسر من لرد سیاهه!

قوری با خیالی نگاهی به مروپ انداخت.
- هر کی که می خوای باش! تو کلاس من از تنبلی و زیر کار رفتن خبری نیست! اگه به حرفم گوش نکنی با تیپا بیرونت می کنم!
سپس نفس عمیقی کشید و لبخند پیروزمندانه ای زد.
مروپ هم لبخند عمیقی زد؛ چون قوری هنوز او را نشناخته بود.
- شنیدم قوری مامان سوپ مگس لهیده با دل و روده قورباغه دوست داره!


قوری از جا جهید و رو به روی مروپ قرار گرفت.
- داری منو تهدید می کنی؟

قوری طی دو سه دقیقه، هزاران ایراد بیخود و بی جهت از مرگخواران گرفته بود.
ولی چاره ای جز تحمل نبود. لرد سیاه دستور داده بود شنا را بیاموزند!

قوری با نارضایتی بین مرگخواران می جهید.
-تو که اصلا فکر نمی کنم بتونی روی آب بمونی. ولی یه امتحانی می کنیم. با سوت من، به این شکل می جهی توی آب! باشه؟

مخاطب قوری شخصی جز مروپ نبود.
مروپ کمی به حالت جهش توجه کرد. کمی هم حساب و کتاب کرد.
-مادرجان، من اگه بخوام اینجوری بجهم که استخون سالم تو بدنم نمی مونه...سنی ازم گذشته. پرش ساده تری نداریم که مناسب من باشه؟ تازه گیریم پریدم...بعدش چی؟ فکر بعدشو کردی که چه باید بکنم؟

قوری بقچه حاوی اغذیه مروپ را گرفت.
-اولا اینو بذار کنار. باید سبک باشی...دوما قراره شنای حرفه ای یاد بگیرین. برای همین به همون شکلی که گفتم می پرین. اعتراض هم وارد نیست. شما کی باشین که اعتراض کنین!

- اونجوری نمیشه، شکل آدما میشینی.
- آدمم دیگه، باید اینجوری بشینم.
- نه، ببین، پاهاتو اینجوری کن بشین...

قوری، مثل قورباغه ها نشست. سو با تعجب بهش خیره شد، ولی از ترس این که اخراج تر بشه، سعی کرد به دستورات قوری عمل کنه.

- آفرین دختر. حالا برم یه سری به بقیه بزنم...

قوری دستاشو پشتش گره کرد و از صف مرگخوارای لب آب گذشت.

- نه، اونجوری نه، کمرتو قوز بده! ... تو چرا پوستت لزج نیست؟ چجوری میخوای شنا کنی؟... تو چرا سبز نیستی؟‌... تو چرا لای انگشتات پرده ندارن؟

مرگخوارا نگاه های نا امیدی به هم انداختن؛ کارشون اصلا راحت نبود. کنار اومدن با قوری، لازم ولی سخت بود.