خلاصه:

مرگخوارا روحی رو دستگیر کردن و باید اونو شکنجه کنن. ولی شکنجه کردن روح کار ساده ای نیست! تصمیم می گیرن روح رو به نوبت وارد بدن مرگخوارا بکنن و به تناسب شخصیتی که روح توشه شکنجه اش بدن.
روح اول وارد بدن دلفی می شه. ولی خیلی زود خسته می شه و از اون جا به بدن لرد سیاه منتقل و بعد از مقداری آزار و اذیت، از بدن لرد هم خارج می شه و رودولف رو تسخیر می کنه.

...............

-ببندینش!

رودولف نا خودآگاه چند قدم عقب تر رفت.
-نه قربون شما...من اگه دست و پام بسته باشه وحشت می کنم! دست از سر من...

مرگخواران نگاهی به هم کردند و با اشاره نیش لینی به صورت دسته جمعی به رودولف حمله کردند.
ابری از گرد و خاک تشکیل شد که هر چند ثانیه یک بار، دست، پا، قمه، نیش و بالی ازداخل آن به چشم می خورد و ناپدید می شد.
بعد از چند دقیقه کشمکش و کلنجار، مرگخواران موفق به بستن رودولف شدند.

-قمه شم بگیرین که طنابا رو نبره!
-آخ جون...همیشه دلم می خواست اینو شکنجه کنم.
-شکنجه رودولف حق من. همسر قانونیشم. این یکیو به من بسپارین!

رودولف تازه می فهمید چقدر در میان مرگخواران محبوب است. در این میان یک دست کت و شلوار وارد اتاق شد.
با آستینش چند ضربه به شانه آرسینوس زد.
-هی...با این رنگ پارچه باید چه کراواتی بزنم؟

آرسینوس با بی حوصلگی کت و شلوار را از خودش دور کرد.
-من چه می دونم. عجب رنگ مزخرفی داری. برو پاپیون بزن...

کت شلوار با دلی شکسته داشت از اتاق خارج می شد که آرسینوس متوجه شد گفتگویی که با یک آستین انجام داده اصلا عاقلانه و منطقی نبوده است.
-هی...صبر کن ببینم...تو این جا چیکار می کنی؟

کت و شلوار متوقف شد.
-اووومممم...همون کاری که تو می کنی مثلا!
-یعنی مرگخواری؟
-البته!
-علامتتو ببینم.

کت، آستینش را بالا زد.
-خودم که نمی تونم. تو دقت کن شاید دیدی.

آرسینوس تازه صدا را شناخته بود.
-بانز؟! تویی؟ منو مسخره کردی؟

-نه...من که داشتم نظرتو درباره رنگ کت و شلوار جدیدم می پرسیدم. مگه هی نمی گین لباس بپوش؟ دارم می پوشم خب!

چشمان بلاتریکس برقی زد. به طرف بانز برگشت.
-صبر کن...فکر می کنم الان استفاده بهتری بتونیم از کت و شلوارت بکنیم.

رودولف، بدون لباس روی صندلی بسته شده بود...و حدس می زد چه عاقبت شومی در انتظارش است!

روح از اتاق لرد خارج شد و رفت سراغ قربانى بعدي...

مرگخواران در گوشه ديگرى دور هم جمع شده و غر ميزدند.
-اى لعنت سالازار به اون روزى كه اين روح رو دستگير كرديم!
-من نميدونم اين همه جسم...چرا جسم ارباب آخه؟
-اينا هيچى... آخه كى تا حالا نقشه رو جلو قربانى گفته بانز، كه تو با صداى بلند جلوش گفتى و اونم سو استفاده كرد؟

لينى سعى كرد به محل احتمالى بانز، چشم غره اى برود، اما از آنجا كه بانز، طبق معمول ردايي تنش نبود، چشم غره از او عبور و به شخص ديگرى خورد.

-وايسين ببينم، آستور! تو چرا غر نميزنى؟ اصلا چرا اينقدر ساكت نشستى؟ چرا هيچي نميگي ؟

همه به سمت آستوريا برگشتند.
-با تو ام آستوريا! ميشنوى؟

آستوريا فقط كمى نگاه كرد و سرى تكان داد و باز به رو به رويش خيره شد.

-هـى...! ميگم نكنه روحه اومده رفته تو بدن اين ؟!
-نه بابا...فكر نكنـــ...چيكار ميكنى رودولف ؟ دستت رو بكش !

هكتور با تعجب و عصبانيت، به سمت رودولف برگشت.
-ميگم چي ميخواى از تو رداى من؟!
-به رداى لرد قسم كه من كاريت ندارم... اما انگار نظر دستم، با نظر من فرق داره...!
-نظر دستت؟...يعنى چي ؟!

رودولف با دستش، دست ديگرش را محكم چسبيده بود تا مانع از حركتش به سمت رداى هكتور بشود.
-چه ميدونم. هى ميگه "هكتور چه جذاب ويبره ميره"!
-ميگه...؟ ببينم يعنى داره باهات حرف ميزنه...؟
-آره ! هى...با قمه ميزنم لهت ميكنما... كجا ديده شده كه من به جز ساحره ها به سمت كسى دست دراز كنم؟ نكن...ميگم نه!

ملت با تعجب و در بعضى موارد با لبخند هاى شيطانى، به رودولف تسخير شده، خيره شدند...!

لرد نمی‌توانست کاری کند جز اینکه بنشیندن و گاهی با دامبلدورهای کوچکی که سخنانی راجع به عشق می‌گفتند، چشم در چشم شود. او همچنان مقاومت می‌کرد و سخنان دامبلدورها را از یک گوش وارد کرده، از گوش دیگر خارج می‌کرد. اما بعد، دامبلدورها ساکت شدند.
البته فقط برای چند ثانیه!

سپس ناگهان شروع کردند به قلقلک دادن بدن لردسیاه. لرد همچنان با جدیت تمام، تنها نگاهشان می‌کرد.
- گاهی وقتا مرگخوارانمون هم یه کارهایی میکنندها... ولی هنوزم کافی نیست.
- کافیه آقا... من اگه الان عصب‌هاتو فلج نکرده بودم، صدبار از شدت قهقهه زدن مُرده بودی.

لرد اصلاً اهمیتی به گفته روحِ موجود در بدنش نداد و همچنان با جدیت به جلو نگاه کرد.
اما بعد، اتفاقی دیگر افتاد... دامبلدورها داشتند کفش‌هایش را خارج می‌کردند...
و آنجا بود که لرد شروع کرد به عرق کردن. چرا که دامبلدورها داشتند شعر:"عشق بورز همیشه، بدون عشق نمیشه" را می‌خواندند و در همان حال نیز کف پای وی را قلقلک می‌دادند.
لرد داشت کبود میشد. اما همچنان به مقاومت کردن ادامه می‌داد.

- آقا بخند تموم کن بره... من این تو خندم گرفته!
- فشار نیار به دل و روده ما! ما هم دلمون میخواد از شرت خلاص شیم، ولی عمراً نمی‌خندیم! نه با این چیزهای ضعیف و داغون!

کلمات "ضعیف" و "داغون" رفت توی مغز دامبلدورها. آنها به فکر فرو رفتند. آنها نمی‌توانستند داغان و ضعیف باشند. پس نتیجتاً فکرهایشان را ریختن روی هم و یک فکر عجیب و جالب خلق کردند. فکری که دست به دست رساندند به نزدیک‌ترین دامبلدور به بینی لردسیاه.

- تام، حالا که عشق نورزیدی، باید این پر که از شالگردن قدیمی من هست رو بو کنی. مجهز به بهترین قلقلک دهنده هستش!

ثانیه‌ای بعد، لرد از طرف بینی و کف پا، به صورت همزمان مورد حمله قلقلک قرار گرفته بود. ولی همچنان مقاومت میکرد.
- ما تسلیم نمیشیم! عمراً!
- عشق بورز تام... تسلیم عشق شدن یعنی مرگ با شرافت و مقابله با ذلت. اینا هم هیچکدوم در ذهنت اتفاق نمیفته. همش واقعیه!

لرد دیگر پاسخی نداد. ترجیح میداد انرژی‌اش را صرف مقاومت کند و همین موضوع موجب شد دامبلدورها دوباره دست از کار بکشند و شروع کنند به فکر کردند و ریختن افکارشان روی همدیگر.
پس از چند دقیقه که افکارشان کاملاً خالی شد و شدند شبیه کسانی که با دمنتورها ماچ و بوسه کرده است، ریختند روی سر و کله لرد سیاه، صندلی را بلند کردند و لرد را وارونه نگه داشتند، سپس یکیشان که ریزتر از بقیه بود، به زور دهان لرد را باز کرد و به سوی حلق وی پیشروی کرد.

پس از چند دقیقه، دامبلِ وارد شده به حلقِ لرد، درحالی که روح را فیتیله پیچ کرده بود و خودش هم آغشته شده بود به اسید معده سیاه لرد، بازگشت.
روح را قهرمانانه به یک طرف پرتاب کرد و سپس با خوشحالی از اینکه ماموریتی که برایش خلق شده بود را به انجام رسانده بود، لبخندی ترولی زد و از صحنه روزگار محو شد. بقیه دامبلدورها نیز البته چنین کاری کردند.

روح هم با بی‌تربیتی تمام برای لرد زبان درازی کرد، از اتاق خارج شد و رفت سراغ مرگخواران تا قربانی بعدی خود را بیابد.

لرد نصف معجون را یک جا بلعید. مرگخواران با نگرانی در انتظار نتیجه کار بودند.

-ارباب؟
-الان دارین شکنجه می شین؟
-درد و رنج فراوانی حس می کنین؟
-چرا چیزی در چهره مبارک دیده نمی شه...مثل همیشه اس که.
-ارباب اینقدر عذاب آور بود؟

لرد سیاه با بی تفاوتی شانه هایش را بالا انداخت.
-ما که چیزی حس نمی کنیم.


داخل بدن لرد:

مولکول های صورتی و زیبای معجون عشق در گوشه ای جمع شده بودند و از شدت وحشت به خود می لرزیدند.
در مقابلشان سیستم دفاعی سیاه پوش بدن لرد قرار داشت که زره هایی آهنین در دست داشتند و نیزه هایشان را به طرف معجونی ها گرفته بودند.

یکی از افراد سیستم دفاعی جلو رفت و با نیزه اش سیخونکی به مولکول عشق زد.

مولکول جیغ بلندی کشید و مثل حبابی در هوا ترکید.

ارتش سیستم دفاعی قهقهه های شیطانی سر دادند و با فرمان حمله ای که از بالا صادر شد به طرف معجونی ها حمله ور شدند.


خارج از بدن لرد:

-شایدم منفی در مثبت، منفی شده. به هر حال...ما عاشق نشدیم.

مرگخواران جلسه ای تشکیل دادند...ولی ما در کنار لرد سیاه ماندیم و از موارد مورد بحث در جلسه بی اطلاع ماندیم.

نیم ساعت بعد، لرد سیاه کت بسته روی صندلی ای وسط اتاق نشسته بود. اتاق با کاغذدیواری حاوی تصاویر آلبوس دامبلدور پوشیده شده بود. لرد سیاه داشت از ارتشش ناامید می شد.
-همین؟ دیدن قیافه منحوسش خوشایند نیست...ولی مقاومت ما هم اونقدر کم نیست که با دیدن این شکنجه بشیم.

مرگخواران لرد را در اتاق تنها گذاشته و خارج شدند.

چند دقیقه گذشت...

-تام...فرزند تاریکی؟
-عشق بورز پسرم...
-ورزیدی؟
-به بقیه هم بگو بورزن!

صداها که به شکل عجیبی نازک بودند، از پشت سر لرد به گوشش می رسید... از ده ها آلبوس دامبلدور کوچکی که با طلسم ناجوانمردانه مرگخواران در حال تولید شدن بودند و کم کم شروع به بالا رفتن از سرو کول لرد کردند!

ردولف:
من یه ایده...
دلفی :
ایده و کوفت بزار ببینیم چطوری الان باید بابامو شکنجه کنیم.
بلاتریکس با خشم داد زد:
خو اونم آدمه بزار یه حرف بزنه.
ردولف:
ممنون بلاتریکس , خب ایدم اینه کروشیو بزنیم به ارباب.
و بلاتریکس که دیگر افق جا نداشت در عمود محو شد.
ارسینوس مثل ارشمیدس فریاد زد:
اروییکا اروییکا(یافتم).
که دلفی گفت:
اه, زیر سمج حرف بزن ببینم چی میگی.
-ارباب طعم عشقو نچشیده.
-خب.
-میتونیم بهش معجون عشق بدیم.
-خب
-کوفت, اینجوری شکنجه میشه دیگه.
-معجون عشق از کجا بیاریم؟
ردولف گفت:
از اونایی که سوروس برا لیلی ساخته بود.
بلاتریکس از عمود در اومد و گفت:
نخیر, از همونایی که خودت برام ساختی.
-باشه, من رفتم بیارم.
در حالی که ولدمورت فریاد میزد:
زودباشین داره تو معدم شنا میکنه این روحه.
5 دقیقه بعد
آوردمش بیا بگیرش لینی.
و لینی با حالت: هواپیما داره میاد, معجونو داد بهش.

لینی وزوز کرد: آفرین نجینی. برو بابایی رو بشکنج.

رودولف یکی زد پس کله ی لینی و همان پنج شش تا گره ی عصبی که برایش مانده بود را نیز از کار انداخت.
- باهوش. ما باید نجینی رو شکنجه کنیم که ارباب شکنجه بشن. حتما دانشجو هم هستی.

لینی هم نکرد نامردی و رودولف را تا پست بعد با منوی قدرتش فرستاد اتاقی تا بشیند و به کار بدش بیندیشد.
مرگخواران آرام آرام به نجینی و بلاتریکس که داشت برایش لالایی می خواند نزدیک شدند.
- لالا لالا گل لاله لالالا گل سنبل لالالا گل میمون لالالا گل رز لالالا گل آفتاب گردون...

بله، مشاهده می کنید که لالایی خیلی پر محتوایی بود. لینی در حالی که اشکش را پاک می کرد، گفت: پیس بلا! نجینی رو یه لحظه می دی شکنجه ـش کنیم؟
- اول باید از رو جسد من رد بشین. نجینی، فرار کن. من معطلشون می کنم.

دلفی داد زد: آوادا کداورا!

ولی طبق معمول آواداکداورایش با نیروی عشق برگشت خورد و خودش مثل بابایش موهایش ریخت و دماغش رفت داخل جمجمه اش و نجینی با علامتی روی پیشانیش زنده ماند.

لرد از طرفی، با مسائل مهم تری روبرو بود و حواسش اصلا به مرگخواران نبود.
- نمی دونیم چرا واقعا به یه مشت پت و مت حیف نون داریم حقوق می دیم. بیاین این روح فضول رو از درون شریف ما در بیارین... عوق!

*شرررررت خررررررچچچ*

معلوم نبود روح گرام آن تو داشت دقیقا چه ماستی می خورد که لرد توده ی روان کرم-سبزی از غذاهای نیم جویده، آدامس های موزی، موی گربه و دانه های سفید دراز که شاید در زندگی قبلیشان برنج بودند را که با مایع بیرنگی به هم چسبیده بودند، از دهان مبارکش خارج کرد.

- هووووم، اینا چرا توش تیکه های سبزی داره؟ هکتور، ما خوابیده بودیم به ما اسفناج دادی؟ و این پاستیل خرسی ها... ما یادمون نمی آد پاستیل خرسی خورده باشیم. رودولف! بیا اینا رو جمع کن.

خلاصه:

مرگخوارا روحی رو دستگیر کردن و باید اونو شکنجه کنن. ولی شکنجه کردن روح کار ساده ای نیست! تصمیم می گیرن روح رو به نوبت وارد بدن مرگخوارا بکنن و به تناسب شخصیتی که روح توشه شکنجه اش بدن.

روح اول وارد بدن دلفی می شه. ولی خیلی زود خسته می شه و از اون جا به بدن لرد سیاه منتقل می شه. حالا مرگخوارا دو راه دارن. یا روح رو از بدن لرد بیرون کنن. و یا لرد سیاه رو شکنجه کنن.

......................

لرد سیاه به دلیل روح زدگی دچار چنین توهمات ذهنی ای شده بود! کاملا طبیعی بود!

خارج از بدن لرد، مرگخواران به دور اربابشان حلقه زده بودند و در حال خواهش، التماس، تهدید و ترغیب روح برای ترک جسم لرد سیاه بودند.

ولی روح بسیار نفهم بود!

در داخل جسم لرد سیاه جولان می داد!
-ایول...این جا چقدر جا داره...تو اون یکی نمی تونستم نفس بکشما. این چرا روح نداره؟ من بمونم اینجا روحش شم؟ یه ته مونده هایی ریخته اون پایین. ولی روح درست و حسابی که نیست.

-زبان بر کام گیر ای ملعون. ارباب ما با روحش کارهای بزرگی انجام داده.
-مثلا؟
-مثلا تکه تکه کرده و هر در هر تکه جانی پیچیده و تبدیل به جان پیچ کرده که تو نمی فهمی. حالا میای بیرون یا؟

روح یکی از پلک های لرد سیاه را باز کرد و سرش را کمی بیرون آورد.
-یا چی؟...اربابتونو شکنجه می کنین؟ واقعا؟

و دوباره به داخل جسم برگشت.
-اوه اوه...یه چیز لزج قیر مانند اینجاس. قلبشه؟ سیاه شده ها..از دماغش بندازم بیرون ببینین؟

فریاد "نــــــــــــــــــــــــــــه" مرگخواران روح را متوقف کرد.
-خب بابا...من اصلا خوشم نمیاد به این دست بزنم. می رم رو دنده هاش سرسره بازی کنم.

مرگخواران وارد شور شدند.

-الان راه حل این مشکل چیه؟
-ازدواج مجدد و سه جدد و چهار جدد و بقیه رو آزاد کنیم.
-الان راه حل این مشکل چیه؟ هر کسی بجز رودولف!
-معجون روح از بدن بیرون...
-و هکتور!

سایر مرگخواران که دارای عقل سلیم بودند به فکر فرو رفتند. روح لجباز بود و ممکن بود حضورش در داخل جسم لرد، به سلامتی او آسیبی وارد کند. مخصوصا با توجه به جسم لوبیا شکلی که همین چند ثانیه پیش قل داده و از دهان لرد به بیرون انداخته بود.

-کلیه...اون کلیه ارباب بود...من دوباره گذاشتم سر جاش. ولی این روحه رو سریعا باید خارج کنیم. فکر می کنم راهی بجز شکنجه ارباب باقی نمونده. ارباب چطوری شکنجه می شن؟

مرگخواران این بار به فکر فرو نرفتند. موجود زنده ای در اتاق حضور داشت که برای لرد بسیار باارزش و پر اهمیت بود.
رودولف سرش را بالا گرفت و مغرورانه یک قدم به جلو رفت.

-تو نه رودولف...نجینی!

لرد با آرامی در راباز کرد و با خود گفت:
این در رو نمیکوبم تا نکنه افراد عزیزم از خواب بیدار شن.
رفت و رفت تا رسید به خانه شماره ی دوازده خیابان گریمولد.و کاری را انجام داد که اگر بدونید شمام مث مرگخوارا میشید:
در زد!!
آلبوس دامبلدور در رو باز کرد و لرد اونو در آغوش گرفت و گفت:
او آلبوس..... ببخشید که این همه سال آزارت دادم منظوری نداشتم.
و گریه کرد
و گریه کرد
و گریه کرد
تا بالاخره روح وارد بدن دامبلدور شد.
اما ولدمورت هنوز مهربان بود چون ویلون به مغزش آسیب وارد کرده بود.
اما در این طرف آلبوس دامبلدور فردی بسیار خبیث شده بود که از زمان اوج ولدمورت هم شیطانی تر بود.
دامبلدور تا خودشو تو آینه دید یه جیغ کشید و پرید تو حموم و سر و ریششو زد و با قیچی هم یکمی از دماغشو برید.
بعدشم کمی سیگار کشید.
لردم رفت صندوق بلاتریکسو خالی کرد و رفت و کاشت مو کرد یه دماغ هم پیوندی دادن بهش.
دامبلدور رفت یه دست از لباسای ولدمورت خرید بعدش رفت تو خونه ریدل ها و سندش رو کرد اسم خودش و اسمشم گذاشت عمارت دامبل
رفت تو و یه لگد زد به تموم مرگخوارا و طوری که زد که همشون به هوش اومدن و فریاد کشید:
به صف شید
بعد از آنکه مرگخوار ها صف تشکیل دادند دامبلدور به جای آنکه بگوید از جلو مرلین فریاد زد:
از جلو گریندلوالد
بعد از مراسم آغازین گفت:
الان همتون فکر میکنین من ولدیم اما من اون نیستم اون دیوونه شده بود و اومد پیش من و گفت که سرپرستی شما رو به عهده بگیرم.(عجب دروغگوییه این دامبل)از این به بعد همه باید بهم بگن
رودولف:
عهعهعهع(نمیدونم صدای سرفه در بیارم خو مگه چیه؟)
دامبلدور:
آوادا کداورا
این سزای کسیه که تو حرف من بپره
حالا ادامه میدیم
از این به بعد همه باید بهم بگن:
لرد دگورت

چند دقیه بعد:

- شما ها روح زیبا و لطیف لرد رو کثیف کردید! بیام با قمه خط خطیتون کنم؟!

- عه رودولف میتونی یه لحظه بیای این چوبدستیم رو بکنم تو حلقت قشنگم؟

و در این لحظه رودولف ساکت شد. همه ی مرگخواران به سمت لرد چرخیدند که اکنون در حال خود زنی بود.

- از بدن ما برو بیرون ای روح بی تربیت! نمیدانی با چه کسی طرف هستی؟! با لرد ولدر...

در همین لحظه ناگهان لرد با یک ویولن (که معلوم نبود از کجا به سوژه وارد شده است) بر سر خود کوبید و به این صورت بر روی زمین افتاد. آرسینوس به سرعت به سمت اربابش دوید و شروع فریاد زدن کرد.

- اربـــــاب! حالـــــــــتون خـــــوبه؟!

لرد پس از چندبار پلک زدن شروع به حرف زدن کرد.

- بله عزیزم حال شما چطوره؟

آرسینوس:
بقیه ی مرگخوار ها:
نویسنده:
در آن میان چند موردی غش، تشنج، سکته ناقص، سکته کامل، سکته خمس و سکته 0.9 درصد و غیره و غیره هم داشتیم که از آنها میگذریم.

- ارباب...مطمئنید حالتون خوبه؟
- بله من خوبم. شما خوبین، خانواده خوبن؟!
- یا همه ی امام زاده ها!

آرسینوس آب دهانش را فرو، و حرفش را ادامه داد.

- ارباب...من چند تا سوال از شما میپرسم اگه شما درست جواب بدین معلوم میشه ارباب خودمونید.
- حتماً عزیزم بپرس!
- ارباب چند تا کلمه نام ببر که ـً داشته باشه. مثل لطفاً.
- این که کاری نداره بزار یکم فکر کنم... خبیراً، کثیراً، منیراً، علیماً، شدیداً، لذیذاً، کبیراً...
- کلاس عربی راه انداختید ارباب؟!

این حرف آرسینوس هم برای خود نقشه ی خوبی بود. اگر آن لرد واقعاً لرد واقعی بود باید الان آرسینوس را شکنجه میکرد اما این لرد این کار را نکرد. این لردی که میگم لرد نیست هیچ لردی مثل این لرد نیست. این لردی ک... کارگردان دیگه داره اون پشت خودشو میزنه...باشه بابا شروع کردم. ای بابا... خب داشتم میگفتم: آرسینوس برای آخرین بار یک تلاش دیگر هم کرد.

- ارباب... اگه دامبلدور اینجا بود شما چیکار میکردید؟
- باهاش طرح دوستی میریختم!

و همین جمله آرسینوس را هم به جمع غش کردگان اضافه کرد. باقی مرگخواران باید کاری میکردند. یا باید روح را از درون لرد بیرون میکشیدند یا لرد را شکنجه میکردند.

روح ناگهان ناپدید شد. مرگخواران به هم دیگر نگاه کردند تا این که صدایی بلند شد.

- از تو کله ی من برو بیرون، موجود پست فطرت. وگرنه کبابت می کنم و میدم رودولف و بقیه سگ های وحشی بخورنت.

نیش مرگخواران از داد و فریاد های بلاتریکس باز شد؛ البته قرار نبود نیششان باز بماند.

- نه! نه! قیمه قیمه ات می کنم. اون دکمه رو فشار نده، نـــــه!
گویا روح آن دکمه را فشرد چرا که موهای بیمه شده و خیلی خفن و بلند و گیسو کمندی بلاتریکس ریخت.
- تو رو جون رودولف اون دکمه رو دیگه فشار نده.

و ای کاش روح حرفش را گوش می کرد؛ چون هیچ کس از بلاتریکس کچلی که بندری می رقصد خوشش نمی آید.
پس از چندین غش و کما و مرگ و اوردوز بعد از دیدن آن صحنه ی وحشتناک و فراموش ناشدنی، روح از بدن بلاتریکس خارج شد و این بار به طرف صورت آرسینوس شیرجه رفت... آرسینوس ماسک داشت. سر روح خیلی درد گرفت. روح افتاد روی زمین.

آرسینوس از این که یک بار در زندگیش یک کار بدردبخور انجام داده بود و حیف نان بازی در نیاورده بود با خوشحالی جست و خیزید و در حالی که کَت روح را می بست، گفت: بفرمایید. اینم روحتون... لسترنج! دهنتو وا کن. هواپیما داره میاد!

با باز شدن در و وارد شدن لرد، هیچ کس به آن جیگر هشدار نداد که روح را با طناب نمی بندند. لرد خیلی عصبانی بود.
- امیدوارم برای کاراتون توضیحی داشته باشین.

قبل از این که لرد سیاه بتواند به بلاتریکسِ کچل، رنک مرگخوار نمونه را بدهد یا بپرسد که چرا کراب دارد در این هیری بیری گاو ها را آرایش می کند، روح به طرفش پرواز کرد و در چشم به هم زدنی وارد بدن مقدس و شریف لرد شد.