_بچه میگم وسایلم داخله! می خوام برم چمدونمو جمع کنم!

چیزی به ظهر نمانده بود و در حالی که تقریبا همه آماده‌ی رفتن شده بودند، سو همچنان سعی در متقاعد کردن بچه‌ی رابستن داشت. بچه به سفارش بلاتریکس در چارچوب در ایستاده و به سو اجازه ی ورود نمی داد.
-شدن نمی‌شه. بلا گفتن کرده نذاشتن بشم اومدن کنی داخل.
-عین باباش رو اعصابه.

بچه زمانی کنار رفت که مرگخوارهای آماده، چمدان به دست قصد خروج از عمارت را داشتند. یک به یک، بی توجه به سو به طرف در خروجی رفتند و منتظر آمدن لرد سیاه ماندند.

-سول، چرا اینجا موندی؟ نکنه می خوای توی هاگوارتز هم پشت در بمونی؟
-نه، ارباب! بلا به این بچه...

بوم!

بلاتریکس در حالی که دست هایش رابه هم می زد تا گرد و غبارشان گرفته شود، به طرف سو و لرد سیاه آمد.
-اینم چمدونت، سو. سرورم، همه حاضرن.
-راه می‌افتیم!

سو هنوز صورتش از درد حاصل از برخورد چمدان با زانوهایش کبود بود؛ ولی اهمیتی نداشت!
به امر لرد سیاه، به دنبال بقیه به راه افتاد. سفر هیجان انگیزی در انتظارشان بود.

حتی اگر اخیرا در هاگواترز آن وقایع بنظر نحس و شوم هم اتفاق نیوفتاده بود، تصور اینکه مرگخواران و محفلی‌ها در زیر یک سقف به سرگرمی و تفریح بپردازند، واقعا دشوار است! اما آیا مدیر مدرسه برای حل این مسئله تدبیری اندیشیده بود؟ آیا این تور رایگان گردشگریِ فول آپشن می‌توانست آغازی برای صلح همیشگی میان این دو گروه و پایان جنگ ها باشد؟ یا که شاید ایدئولوژی گول این چیزهارا نمیخورد و استوار در مقام خویش ایستادگی می‌کند؟! کدام پیروز نهایی میدان اند، ایدئولوژی یا جن‌های ماساژ دهنده تایلندی؟!! اصلا این مدیر مدرسه که هــی گفته میشه کی بود؟
دامبلدور که خودش در محفل درحال جمع کردن بار و بندیل است تا به همراه محفلی‌ها در تور شرکت کند، سیکس پک هارو به بیرون بیاندازد و یک ماه کامل عشق و حال بکند. این مدیر اســرار آمیـز چه کسی است که هردو جناح را به این تونل وحشت دعوت کرده است تا بتواند مجددا اعتماد اولیاء دانش‌آموزان را بدست آورد؟ در ادامه داستان مرموز ما چه خواهد شد؟ آیا این طالــع نـحــس ...

خوانندگان داستان: الان اینهمه سوال مطرح کردی که چی دقیقا؟ برو سراغ ادامه داستان مرتیکه مادر سیریوس!

ناگهان صفحه برای یک لحظه سیاه میشه، و بعد دوربین محل محفلی‌هارو نشون میده که با تکاپو و عجله، مشغول جمع کردن چمدان هایشان بودند تا برای سفر یکماهه خود آماده شوند. در همین حال یکی از ویزلی ها که دقیق مشخص نیست کدامشان است (چون نویسنده دقیقا نمیدونه که در حال حاضر چندتا ویزلی فعال و محفلی در ایفای نقش داریم )، ناگهان از حرکت باز می‌ایستد، مدتی هنگ می‌کند و بعد رو به پروفسور می‌گوید:
- خعلی عجیبه!
- چی عجیبه فرزندم؟
- خعلی خعلی عجیبه!!

دددییییییرینگ دووووووورووونگ دیریرییییینگ! (صدای افکت شروع پیامهای بازرگانی، اون هم پابرهنه وسط داستان!)

- سلام جناب! لطفا یه دونه نوشیدنی کَره‌ای میخواستم.
- هلوشووو بدم؟ لیموشوووو بدم؟ کدومشوووو بدم؟
- پااااااااااااااااااااق! (افکت صدای شلیک شات‌گان)

و بعد مشتری زیرلب زمزمه میکند:
- اگه میتونی حالا همه‌شـــو بده، دِ پااااشو دیگه، پاااااشوووو عوضی

صدای خفن راوی پیامهای بازرگانی: "به خاطر یک جعبه نوشیدنی کَره‌ای"، هم اکنون در سراسر سینماهای تحت لیسانس هالی ویزارد

دددددررررنگ دورووورووووونگ دیریریییینگ دوووووونگ! (صدای افکت پایان پیامهای بازرگانی)

- فرزندم من طبق کاراکترم باید جادوگر صبوری باشم، اما یا میگی چی عجیبه یا خدا سرشاهده ... آخ گلبم گرفت!
- توی این اوضاع اقتصادی خراب، اونهم با اینهمه بدهی مدرسه، چطور چنین تور رایگانی گذاشتن؟ یکمی حس میکنم مشکوک...
- بد به دلت راه نده فرزند دلبندم. همیشه قضایا رو از جنبه مثبتش بنگر. خـداروووشـــکـر (با لحن مهران مدیری در سریال هیولا) که چنین لطفی شامل حال ما شده. الانم دیگه همه آماده باشن که داریم راه میوفتیم ...

خلاصه:

قلعه هاگوارتز دچار طالع نحس شده (هرکس واردش بشه اتفاقات خطرناک براش میفته). اولیا اجازه تحصیل فرزندانشونو توی هاگوارتز نمیدن برای همین مدیر هاگوارتز تصمیم گرفته ثابت کنه که هاگوارتز نحس نیست. مدیر نامه ای برای مرگخوارا و محفلیا می فرسته و با وعده تور گردشگری رایگان با کلی امکانات در قلعه هاگوارتز، این دو گروه رو به هاگوارتز دعوت می کنه. حالا نامه به خانه ریدل رسیده.

ابیگل و تام وارد سالن خانه ریدل شدند و پاورچین پاورچین به سمت گابریلی که مشغول تی کشیدن بود رفتند تا لرد که در آن نزدیکی نشسته بود متوجه حضورشان نشود.
آنها هیچ دوست نداشتند نامه را در آن حالت به لرد نشان دهند.

_گابریل...تو رو جون تی عزیزت نجاتمون بده!
_مگه چیشده؟
_اینو ببین از زاویه چهل و پنج درجه شرقی آغشته به...ام...گلاب به روتون دیگه.

گابریل با دیدن نامه فریادش به هوا رفت.
_این چرا انقدر کثیفه؟!
_هیس...هیسسسس...ارباب نباید متوجه بشن وگرنه تا پنج دقیقه و بیست و هفت ثانیه و پنج دهم ثانیه دیگه ما مورد خشم قرار می گیریم.

گابریل با خشونت شروع به سابیدن نامه کرد. آنقدر سابید که نامه در حال تقسیم شدن به ذرات تشکیل دهنده اش بود.

_دارین چیکار می کنید؟
_ارباب...ام...اون نامه که قرار بود بیاریم براتون... راستش داره به فنا میره.
_برای ما یک نامه اهمیتی ندارد. ما به این نامه های فانی اهمیتی نمی دهیم. ما...

لرد همین که نامه در حال محو شدن را دید، به سرعت آن را از دست گابریل گرفت.

_ارباب آخه گفتید اهمیت نمی دید که!
_ما گفتم؟ شما شنیدید که ما گفتیم؟ اشتباه شنیدید خب!
_

لرد نامه کمرنگ شده را خواند.

_ارباب...چی نوشته؟
_نوشته هکولی انقدر در مسائل ما فضولی نکنه!
_واقعا ارباب؟
_متاستفانه خیر. هاگوارتز تور رایگانی جهت حضور پر شکوه ما تدارک دیده با تمام امکانات.
_آخ جون ارباب. کی راه میفتیم؟
_هیچ وقت! این تور ها در شان ما نیست. نتیجتا بروید بخوابید و وقت اربابانه ما را نگیرید.
_آخه...
_همین که گفتیم!

مرگخواران که ضد حال شدیدی خورده بودند، ناامیدانه به سمت اتاق های خود رفتند.

فردا صبح

_حاضر شوید دیگر، چقدر مرگخوار های تنبلی داریم!

لرد با هفت چمدان ردا و وسایل شخصی خودش دم در ایستاده بود.

_ارباب آخه شما گفتید که این تور در شان شما نیست ها!
_ما کی گفتیم؟ چرا سخنان واهی را به ما نسبت می دهید؟ بجای این سخنان بی ارزش بروید چمدان های خودتان را جمع کنید...زیر سایه ارباب به هاگوارتز می روید.

در همان لحظات محفل ققنوس

_پروفسور؟ راسته که میگن مسواک جزو وسایل شخصی به حساب میاد؟ آخه ما ویزلیا هممون از یه مسواک استفاده می کنیم.
_نه بابا جان، مسواک کاملا عمومی هست. همون یدونه مسواک رو بیار همه با هم استفاده می کنیم؛ این باعث میشه عشق بینمون بیشتر بشه فرزندم.
_آخه پروفسور...بیماری های دهان و دندان...
_من به دهان و دندان همتون اعتماد کامل دارم.

-مطمئنی تام؟
ابیگل گفت و با حالت چندش شدن گوشه ی نامه را از تام گرفت.

جودی از دیدن نامه چشم هایش اندازه ی باقالی شده بود.
-یا مرلین! اینکه....

تام سرش را بالا آورد و با جغدی که از ترس روی نامه خراب کاری کرده بود، روبه رو شد.
-جغده روش خراب کاری کرده؟
ارباب طی ده دقیقه و یازده ثانیه ی دیگه مارو می کشه!

جودی که وخامت اوضاع را دید چند قدم به عقب برداشت.
-خب من که مرگخوار نیستم پس بای بای

البته هنوز چند قدم بیشتر نرفته بود که با برخورد رعدو برق ابیگل سرجایش خشک شد.
-تو ام تو این کار شریک بودی نمی شه در بری!

تام که عرق از سر و رویش میچکید روبه ابیگل کرد.
-حالا چیکار کنیم؟ها؟...... میگم به نظرت گابریل میتونه تمیزش کنه؟

ابیگل نمی دانست اما گابریل حالا تنها راه نجاتشان بود پس تایید کرد و در حالی که جودی خشک شده را روی زمین می کشید همراه تام به سراغ گابریل دلاکور رفتند.

ابیگیل رعد و برق کوچکی زد.
-خودت میگی جغده ترسیده...اینم یعنی تنهایی نمیتونم بگیرمش. کمکم کنین خب.

تام کتاب درسی اش را موقتا کنار گذاشت.
-بدون منم که از پس هیچ کاری بر نمیایین. بریم.

سر راه، یقه جودی غیر مرگخوار را هم گرفته و با خود بردند. جودی گاهی به درد میخورد.

در سمت شمالی خانه ریدل ها، جغد را دیدند که نامه به پایش بسته شده بود و از شدت ترس در حال لرزیدن بود.

-زود باشین. باید نامه رو ازش بگیریم. این خیلی ترسیده. میترسم نامه رو دچار خرابکاری کنه!

ابیگیل و تام و جودی ای که نمیدانست این وسط چه کاره است، جغد را محاصره کردند.

جغد بیشتر ترسید. او هرگز تا آن زمان، محاصره نشده بود.
خواست پرواز کند...ولی نتوانست. ترس بالهایش را قفل کرده بود.

محاصره گر ها از سه طرف به جغد نزدیک و نزدیک تر شدند و در لحظه مناسب، تام روی جغد پرید!
-موفق شدیم! گرفتمش . نگران نباشین. نامه سالمه.

اونورتر از بیرون محوطه خونه ریدلا!

وقتی ابیگل با گردبادش به سمت نامه میرفت، به جودی و جرقه بازیاشم نزدیک میشد. جودی با تمام توانش تلاش میکرد که آتیش بره و بخوره به درخت روبه روش، ولی هر بار یه باد از طرف ابیگل میزد و همه ی تلاشش رو خاموش میکرد. پس باید یه آتیش بزرگتر درست میکرد!
-ای آتش جهنم... ای یاور سوزان ابلیس اعظم! بی رحم ترین قدرت در زمین... یاور شیطان جودی شو... تا بسوزاند هر کجا که میخواهد!

ابیگل تلاش کرد صداشو از باد و جرقه رد کنه و به جودی برسونه، ولی دور کردن گردباد از آتیش به اون بزرگی(!) و حرف زدن با یه نفر، خیلی سخت بود!
-جودی! اون آتیشو خاموش کن! میخوره به گردبادم!
-هان؟ چی میگی ابیگل؟ صداتو نمیشنوم!

ابیگل به جودی نگاه کرد و دید کنترل آتیشو از دست داده ولی به رو خودش نمیاره!
-جودی! آتیشو ببر اونور! اونـ... نـــــــــــــــه! گرد آتیش شد که!
-ای واااااااای!

و هر دوتاشون به جون گردآتیش افتاد تا به جغد و نامه نرسه!

نزدیکتر از اونورتر از بیرون محوطه خونه ریدلا!(نامفهومه تا یه حدی!)

تام داشت به گردبادی که به گردآتیش تبدیل شده بود نگاه میکرد و قدرت و سرعتش رو به سمت نامه حدس میزد.
-خب... که اینطور! اگه گردآتیش با سرعت 2 متر بر ساعت به سمت نامه که در شمال بیرون محوطه خونه ریدلاس، حرکت کنه... من باید با سرعتی بیشتر از 30/2 سانت به سمت اون دوتا و گرد آتیش برم!

و بعد به سمت اون دوتا، یعنی جودی و ابیگل دویید. وقت به اونا رسید، خواست با تمام وجودش سر اون دوتا داد بزنه و از طرف لرد تنبیه شون کنه که، صدای خود لرد از خونه ریدلا اومد!
-آهای تام! چیکار داری میکنی؟ مگه دستور ندادیم که نامه مون رو برامون بیاری؟ داری با اون دوتا که یکیشون هنوز اربابش نیستیم حرف میزنی؟ اون تا مرگخوار نشه، باید بیرون خونه ریدلا پشت در بمونه!

و با این حرف، آتیش و گردباد از هم جدا شدن... آتیش اندازه یه شمع شد! گردبادم تبدیل به یه نسیم شد! یعنی حرف لرد تا این حد فرکانس قدرت داشت! تام به ابیگل نگاه کرد و گفت:
-گفتم برو نامه رو که به پنجره شمالی خورده بودو، بیار! با این گردآتیشتون، جغد رو 5 متر عقب‌ تر بردین! جغده دیگه میترسه! حالا دوباره برو با کمترین سوزوندن کالری، جغد و نامه رو بیار!

تام از ترس فرار کرد که نکند یکدفعه لرد اوادایی نصیبش کند و رفت تا به ابیگل بگوید نامه را بیارد.

در راه پایین رفتن از پله ها پایـش پیچ خورد و نزدیک بود بیفتد.
او داشت میشمرد(الان شده ۱.۱۲ثانیه که میشه ۳۰ کالری و باید تا ۴۸ ثانیه دیگر بروم و به ابیگل بگویم)

او پس از کلنجار رفتن با زمان به ابیگل رسید و گفت:ابیگل لرد سیاه دستور دادند بروی و نامه ای که به پنجره ی شمالی خورده است بیاوری ولی مواظب باش پارش نکنی وگرنه ارباب با کروشیو فلجت میکنه.

ابیگل گفت:باشه الان میرم.

تام گفت:فقط مواظب باش زیاد کالری نسوزونی.

ابیگل گفت:تو باز شروع کردی

تام گفت:وای باشه برو دیگه

ابیگل به راه افتاد.

اما لرد فکر همه چیز رو می کرد همیشه!
برای همین ابیگل رو داخل خونه نزدیک در قرار داده بود که اگه ترکید سریع بره بیرون و زیر بنا و رو بنای خونه ی ریدلو داغون نکنه!
لرد حرکتی مناسب با اقتدارش فریاد بلند بالا از طبقه ی دوم روونه ی طبقه ی اول خونه ی ریدل کرد!
- ابیگییییییل!
-ارباب اخرین بار که ابیگل رو دیدم با زاویه سی و پنج درجه کنار در خونه وایساده بود و گردبادی با سرعت صد و بیست و پنج کیلومتر در ساعت درست میکرد! بنابرین اگه صداتونو دو دسیبل بالاتر ببرین ابیگل میشنوه!
- به جای اینکه واسه ما خرخونی کنی برو پایین جغدو بیار!
- ارباب اگه من الان برم پایین حدود دو دیقه طول میکشه که یعنی حدود سی و سه کالری میسوزونم، وقتیم کالری بسوزونم به غذای بیشتری نیاز دارم که یعنی هزینه های بیشتر برای خونه ی ریدل!
- ما از خودامونه بسوزی تام! غذا ام خودمون کنترلت میکنیم زیاد نخوری!
- ولی ارباب اگه شما صداتونو ببیرید بالا انرژی کمتری میسوزونه ها!
- تا خودمون نسوزوندیمت برو پایین به ابیگیییییل بگو نامه مونو بدون اینکه اسیبی بهش بزنه بیاره!
-ارباب پایین رفتن من از پله ها حدود دو دیقه و سی و سه ثانی...
- گفتیم برو پایین بگو نامه مونو بیارن.:

ساعاتی بعد، خانه ی ریدل ها...

- ارباب میشه بمونم؟

این بار پنجاهم بود که سو این سوال رو از لرد می‌پرسید، لرد خیلی دوست داشت تا با یه "آواداکداورا" کار سو رو تموم کنه... اما فعلا بهش نیاز داشت... ها؟! بله درسته، از پشت پرده اعلام می‌کن ارباب به هیچکس نیازی ندارن!
- سول حوصله‌مان سر رفت، زیر سایه ی ارباب بمانید!

سو خوشحال بود، یعنی میخواست باشه اما حوصله ی ارباب سر رفته بود!

- ارباب مشنگ بیارم کروشیو بزنید؟
- نه سول، در حال حاضر علاقه ای به کروشیو نداریم.
- ارباب کریس رو بیارم بچسبه بهتون؟
- نه فعلا با ریس قهریم، مرتیکه رو حرف ما حرف میزنه!
- ارباب بی...

شپرررررق!

- ارباب در 56 میلی ثانیه ی قبل، جغدی با زاویه ی 34.56 درجه و با سرعت 35 کیلومتر بر ساعت به نیمه ی غربیِ پنجره ی شمالیِ برخورد کرد!

چند روزی بود که تام بهونه گیر و عجول، تبدیل به تام درسخون شده بود؛ در ظاهر این تغییر خوب بود اما هنوز هم تامی رو مخ بود!

- خودمون فهمیده بودیم تام، برید و برای‌مان بیاریدش.

حالا باید مرگخواران تنبل خسته صبح جمعه ای بیرون می‌رفتند و جغد رو می‌آوردند...

_چی دارن میگن؟! یعنی واقعا امسال هیچ کدوم از دانش آموزا پاشونو نمیذارن هاگوارتز؟!

قلعه در سکوت عجیبی فرو رفته بود و تنها صدایی که این سکوت سنگین را می شکست صدای داد و هوار مدیر مدرسه در دفترش بود.
فریاد هایش حتی پرندگان و جانوران جنگل ممنوعه را هم به وحشت می انداخت!

در دفتر مدیریت هاگوارتز اشیاء زیادی به چشم میخورد که از خشم اینور و آن ور پرتاب شده بود.
مدیر به نامه های عربده کش گوش می داد و اشیاء دم دستش را به سمت در و دیوار پرتاب می کرد و غر می زد و نامه های عربده کش دیگری متقابلا ارسال می کرد.

نامه عربده کش بعدی گشوده شد.
_جناب مدیر... باتوجه به وضعیت نا به سامان قلعه هاگوارتز و خطراتی که سال پیش دائما دانش آموزان را مورد تهدید قرار می داده، ما اولیاء دانش آموزان دیگر قصد فرستادن فرزندان خود به هاگوارتز را تا امن شدن کامل مدرسه نخواهیم داشت.

نامه که لحن بسیار تندی داشت ناگهان جیغ بلندی کشید و خود را ریز ریز کرد.

مدیر مدرسه، سال گذشته تحصیلی را بسیار خوب به خاطر داشت.
_خب آخه واقعا اتفاق خاصی که نیفتاد... حمله چهارتا دونه شپش و کچل کردن همه دانش آموزا چیزی نبود که...کاملا معموله تو مدارس! سیل توی مدرسه هم کاملا عادی بود، بلاخره لوله ها قدیمیه و بخاطر سرمای زمستون ممکنه بشکنه! زلزله هم کاملا عادی بود... قلعه قدیمیه دیگه ممکنه چهارتا آجر روی بچه ها بیفته و له بشن! بقیه اتفاق ها هم... ام... عادیه... آره عادیه... یعنی خیلی غیر منطقیه که بگیم این مدرسه دچار طالع نحس شده.

مدیر مدرسه این روز ها تقریبا هر بیست و چهار ساعت شبانه روز این جملات را بارها و بارها تکرار می کرد تا خودش را قانع کند که طالع نحسی وجود ندارد.
اما به هر حال این اتفاقات شوم هر بار در قلعه رخ می دادند و مدیر هم هیچ کنترلی روی آنها نداشت.

چشم هایش را بست و تمام نیرویش را برای تمرکز به کار گرفت.
_باید یه راهی پیدا کنم که ثابت کنم هیچ طالع شومی گریبان گیر این قلعه نشده...خب... میتونم یه تور رایگان بازدید از قلعه برای مرگخوارا و محفلی ها بذارم. اگر شانس بیارن و جون سالم از قلعه به در ببرند دیگه کسی نمیتونه بگه هاگوارتر شومه!

فکری ایده آل بود؛ اما آیا واقعا مرگخواران و محفلی ها جان سالم از بحران های عجیب و غریب قلعه به در می بردند؟

مدیر دعوت نامه طمع آمیزش را نوشت.

نقل قول:
مدیر دو نسخه از نامه تهیه کرد و با جغد به خانه ریدل و محفل ققنوس ارسال کرد.