محفلی‌ها برای لحظاتی به لرد سیاه زل زدند. تحت تعقیب بودن خارج از محدوده‌ی درک و فهمشان بود.

- تام، پسرم، این چه حرفیه! تو فکر کردی با چندتا آغوش گرم و نرم نمیشه این مسئله رو حل کرد؟ مهربونی روی همه جوابه باباجان.

دامبلدور با همان آغوش باز و دست‌هایی که در دو طرف بدنش باز مانده بود، از کوچه‌ی تنگ و تاریک خارج شد و به طرف اولین پلیس ماگلی که دید رفت.

- مجرم شناسایی شد! مرکز مرکز! مجرم روانی شناسایی شد!

دامبلدور بدون توجه به جسم مستطیلی کوچکی که صدای خش خش می‌داد و مرد ماگل درونش حرف میزد،‌ همچنان به جلو حرکت می‌کرد. ثانیه‌‌ای بعد، سیل نیروهای پلیس از دو طرف به سمتش روانه شدند. ظاهرا دامبلدور قصد نداشت دستانش را ببند. البته تا زمانی که پلیس‌ها شروع به حمله کردند.

مرگخواران و محفلی‌ها که در کوچه منتظر نتیجه‌ی آغوش محبت‌آمیز نشسته بودند، با فریاد دامبلدور که جیغ‌کشان چیزی می‌گفت و می‌دوید، از جا پریدند.
- فرار کنین باباجانیان! اینا زبون عشق و محبت حالیشون نیست!

مرگخواران که از ابتدا چنین چیزی را پیش‌بینی می‌کردند، با سرعت پا به فرار گذاشتند و محفلی‌های آماتور و تازه‌کار را پشت سرشان رها کردند.

- اممم...چیزه، پروفسور، چطوری باید بدوییم؟
- پاهاتو تکون بده پسرم. تند تند. عجله کن تا جا نموندیم!

مرگخواران می‌دویدند و محفلی‌ها با تمام وجودشان سعی داشتند جا نمانند.

در پی محاصره ی لرد سیاه و نجینی، دامبلدور رو به کله زخمی که در انتهای طناب گره خورد بود، با صدای نسبتا بلندی گفت:
- هری باباجان بیا یه اکسپلیارموس بزن تام و آزاد کن.
- چشم پروفسور.

کله زخمی با کور کردن چشم دو نفر و شکستن بینی سه نفر دیگر از پنجره بیرون پرید و جیغ زد:
_ اکســـــپلیارمـــــــوس

تمام اسلحه هایی که روی سر لرد سیاه قرار گرفته بود، در یک پلک به هم زدن به در و دیوار برخورد کرد و تعداد کثیری از مرگخوارانی را که دور تا دور لرد سیاه گارد گرفته بودند، سوراخ سوراخ کرد.

اوضاع در حدی وخیم بود که مرگخواران از شدت سوراخ شدن، لرد سیاه را فراموش کرده و دورتا دور اتاق پراکنده شدند.
ایزابل در گوشه ای به دلیل سوراخ شدن ردای جدیدش جیغ می کشید و جد و آباد کله زخمی را به رگبار بسته بود.
اسکورپیوس سکه هایی را که از جیب های سوراخش بیرون ریخته بود جمع می کرد و با گریه قربان صدقه شان می رفت.
بالشت سدریک سوراخ شد، پر هایش بیرون ریخت و شکلش را از دست داد.

باقی مرگخواران نیز به همین صورت سوراخ شدند. در این بین بلاتریکس پلیس ها را به کروشیو بست و فراری داد، و ایوان با یک بسته پفیلا در حال تماشای وضعیت بود. زیرا او اسکلتی بیش نبوده و تیرها به راحتی از بین فضای خالی استخوان هایش رد می شدند.

در همین حین، دو تیر به شکل موازی به صورت لرد سیاه برخورد کرد که باعث تشکیل دو عدد سوراخ، در بینی نداشته اش شد.
- بی اصل و نسب ها سوراخمان کردند.

پنج دقیقه بعد

- آخ! پاشنه ی کفشتو از تو دهنم بکش بیرون.

گوینده ی این جمله جرمی، و مخاطبش ایزابل بود.
- میخواستی انقدر حرف نزنی و یکم دهنتو ببندی.

مرگخواران سوراخ شده در حال پایین رفتن از طناب محفلی ها بودند. لرد سیاه و بلاتریکس زودتر پایین رفتند. لرد سیاه در حالی که نجینی را نوازش می کرد، درباره نارضایتی از سوراخ هایش صحبت کرد.

- بلا، از جلال و شکوهمان کم شده است؟
- رودولف به فدای جلال و شکوهتون ارباب، نزنید این حرفو ... خودم براتون می دوزمشون.
- اول کله زخمی را به هم بدوز تا دیگر از این غلط ها نکند.
- اونم به روی چشم.


ساعت 2 بامداد، کوچه پس کوچه ها

- سیاه نارگیله ... عقاب نارگیله ...

این صدای آیلین بود که روی قابلمه ی یادگاری مروپ میزد و میخواند. بلاتریکس که در حال دوختن کله زخمی بود، جیغ کشید:
- آیلین ساکت شو تا نیومدم همون قابلمه رو بکنم تو حلقت.

سدریک در حالی که ایستاده چرت می زد گفت:
- نمیبینی مردم خوابن؟ آزار داری؟
- گگگگگگگگ.
- امشب باید کجا بخوابیم؟
- باباجانیان من میگم بریم خونه گریمولد.
- پیرمرد خرفت، خیر سرمان تحت تعقیبیم!

مرگخوارا این شکلی دور و بر ولدمورت گارد گرفته و هر کدومشون به چوبدستی و دمپایی و چیز میزای دیگه مسلح شده بودن و دوربین هم بصورت 360 درجه دور و برشون می‌چرخید تا صحنه خفن‌تر و اکشن‌تر به نظر بیاد. اسکورپیوس که جلوتر از بقیه گارد گرفته بود، سوسیس‌ها و کالباس‌هایی رو که از آشپزخونه‌ی خونه‌ی ریدل کش رفته بود، از جیب پالتوش در آورد و توی هوا چرخوند.
- اگه جرأت داری بیا جلو.

مامور پلیس که متوجه شده بود که اینجوری اصلاً نمیشه، رفت سراغ پلن B و بی‌سیمش رو در آورد.
- هرچی نیرو دارین فوراً بفرستین! زود! تند! سریع!

بلافاصله چندین مامور از درهای پشت و جلو وارد شدن، چندتاشون هم از پنجره‌ها پریدن داخل، چندتاشون هم از توی ریش دامبلدور پریدن بیرون و قبل از اینکه مرگخوارا بفهمن که اصلاً چه اتفاقی داره میفته، خودشون رو به ولدمورت و نجینی رسوندن و اینجوری محاصره‌شون کردن:

نجینی فس فسی التماس آمیز کرد:فسسسسسس...فیسسسس...(منو هم با خودت ببر ددی،من میترسم)

لرد دستی بر سر نجینی کشید:نه دختر عزیزم.بگذار اول ما برویم و از امنیت اینها اطمینان حاصل کنیم.

همانطور که لرد پایش را روی موهای بلاتریکس،دهان هکتور،شکم ویزلی ها و کله ی اسکورپیوس میگذاشت و پایین میرفت،در طرف دیگر مامور پلیس تکانی خورد و به هوش آمد.
اما از آنجایی که کسی به جز دامبلدورِ کنار پنجره آنجا حضور نداشت تا او را دوباره بیهوش کند،از جا بلند شد و چشمش به پیرمرد ریشویی افتاد که گیس ریش هایش را از پنجره بیرون انداخته.

- ایست!چیکار دارید میکنید!؟

وقتی مامور اسلحه ی خود را کشید،نجینی از ترس رم کرد و شروع به فس فس کرد.دامبلدور که تازه متوجه ماجرا شده بود فریاد زد:آقا اینجا خیلی اوضاع خیت...

اما پیش از آنکه جمله اش را تمام کند،لرد دوباره پایش را روی بالهای لینی،لوز المعده ی گابریل و گردن آلانیس گذاشته بود و بالا آمده بود و حالا داشت از روی ریش دامبلدور خودش را به درون اتاق میکشید.مشخصا لرد از هرکسی زودتر صدای نجینی را میشنید.
لرد وقتی بلاخره به داخل اتاق رسید که نجینی داشت مامور را با بغلی صمیمانه خرد میکرد.

- نجینی..کافیه بیا اینور.

نجینی با صدای لرد،مامور نیمه جان را رها کرد و به سمت او خزید.مامور درحالی که با بدبختی خودش را جمع میکرد بیسیمش را از جیبش بیرون آورد:
قاتل پیدا شد.یه مار سمی تو هتله.یه قفس محکم هم با خودتون بیارید

نجینی با فس فس،پشت‌ لرد پنهان شد.

- مگر اینکه از جنازه ی یارانمان رد شوید!

مرگخواران که اکنون دوباره خودشان را بالا کشیده بودند و در اتاق حضور داشتند رو به روی لرد ایستادند و گارد گرفتند.

- و اگه نتونستیم راهی بسازیم؟

ملت سیاه و سفید به فکر فرو رفتند. باید موقعیت را می سنجیدند و کتی فرصت را برای این سنجش و خودنمایی مناسب تشخیص داد.

جلوی جمع رفت و شروع کرد به قدم زدن.
- ما الان یک رودولف مرده اینجا داریم. که قراره از پنجره پرتش کنیم بیرون و بفهمیم ارتفاع اینجا چقدره. و یک پلیس نیمه مرده داریم که وبال گردنمون شده و نمی دونم باید باهاش چیکار کنیم. کسی می دونه از یه پلیس نیمه مرده چه استفاده هایی می شه کرد؟

دامبلدور به چهره پلیس خیره شد.
- می تونیم ببریمش محفل و ازش یک سفید واقعی و انسانی مفید برای جامعه بسازیم.

- سفیدا انگل جامعه هستن!

لینی این حرف را زد و سریعا در پشت چند مرگخوار قوی هیکل پناه گرفت.

دامبلدور لینی را بخشید! او چپ و راست و با دلیل و بی دلیل همه را می بخشید. پلیس را برداشت و لای ریشش پنهان کرد. بقیه هم اهمیت خاصی به پلیس نمی دادند.

تصمیم گرفتند وقت را تلف نکنند. چند نفری رودولف را بلند کردند.

- فرزندان روشنایی و گمراهان سیاهی، سه شماره می شمرم... پرتش می کنیم. یک... دو...

مرگخواران که نمی خواستند از دامبلدور اطاعت کنند، در شماره دوم، رودولف را پرتاب کردند و حسرت پرتاب رودولف به دل محفلی ها ماند.
رودولف، سوت کشان رفت و رفت و با صدای " تالاپ" خفه ای روی زمین افتاد.

- خب... ظاهرا ارتفاعمون زیاده! به نظر من سفیدا رو گره بزنیم به هم. بعد هم به ریش دامبلدور... و بریم پایین! فکر خوبیه؟

چند دقیقه بعد، بصورت کاملا عادلانه، یک سیاه و یک سفید به هم گره خورده بودند و در انتها ریش دامبلدور را گرفته بودند.

لرد سیاه جلو رفت.
- مقاوم و محکم هستید؟ اول ما می رویم! تا استحکام شما از بین نرفته باید خود را نجات بدهیم.

ناگهان پلیس مشنگ با صورت روی زمین افتاد و بیهوش شد!
- کی زدش؟

جیانا که دستش را می مالید با خوشحالی گفت:
- این اولین باره از زدن پلیس لذت می برم !
- اما تو که کارآگاهی.
- ریش هممون گیره از جمله بابا دامبلدور گیره پس جای تردید نبود آلت قتل که پیدا نمی شه چون بلاتریکس جان زحمت کشیدن با چیزی کشتنش که ....
- سرمون رفت.

آرتور در حالی که گریه می کرد به پلیس نگاه می کرد ولی کسی حواسش به او نبود.
-خیلی دوست داری خودت یه راهی پیدا کن باشه من که رفتم .
در کمال تعجب همه جیانا غیب شد!
- این کجا رفت؟
- جیانا؟
- من فقط می خواستم بگم کوتاهش کنه! اگه تلپورت نشده پس چی شده؟

اسکورپیوس به سختی هر چه تمام تر و رشوه دادن به یکی از اعضا از زیر در نجات پیدا کرد.
-اون اصلا اینجا نبود!
-چی؟

بلاتریکس که از شدت خشم مثل گوجه شده بود و از شدت تعجب می خواست دوباره یک نفر دیگر را از زندگی مرخص کنه به سمت اسکورپیوس رفت ولی این بار اسکورپیوس مثل گربه از دیوار بالا کشید تا در امان باشد.
- جواب منو بده یعنی چی اصلا اینجا نبوده؟ من با این پلیس بیهوش الان چه کار کنم؟ راستی اصلا اون مگه محفلی ....
صدایی آنها را به خود آورد
پلیس داشت به هوش می اومد که این بار کتی با قار قارو توی سر پلیس زد و او را بیهوش کرد.
- حله. اسکورپیوس داشتی می گفتی.
اسکورپیوس که هنوز کمی گیج بود ادامه داد:
اون از یه چیزی استفاده می کرد چی بود اسمش ... آم .. یه طلسم بود یا یه چیزی توب این ماله ها که بهش اجاره می داد همزمان دو جای مختلف باشه ولی تا یه زمانی.

این بار دامبلدور وسط حرف اسکورپیوس پرید:
- بابا جانیا حالا بهتر نیست یه راهی پیدا کنیم؟

پلیس تفنگ را درآورد و رو به جمعیت گرفت و یک بار دیگر فریاد زد:
- مگه نگفتم کسی حرکت نکنه؟ هیچ کس تکون نخوره!

هکتور همان طور که دمپایی ابری صورتی‌ای که هنگام بافتن ریش دامبلدور از لای ریشش در آورده بود را روی زمین میگذاشت گفت:
- خب مگه بلا رو دستگیر نکردی؟ فکر کردیم دیگه مشکل حل شده!

- نخیر...حل نشده. هیچ کس حق نداره تکون بخوره. یه سوال روشن پرسیدم و یه جواب واضح میخوام. کی این جسد دوم رو کشته؟

بلا تکانی به زنجیر دستبندش داد و گفت:
- هنوز اثبات نشده که مرده. شما میگی مرده، من میگم خوابه. اگه اصرار داری مرده اثباتش کن!

مرگخواران و محفلی‌ها برای اولین و آخرین بار در طول تاریخ در یک موضوع هم عقیده شدند و همگی حرف بلا را تایید کردند:
- راست میگه...
- از کجا معلوم خواب نباشه؟
- شما تا حالا ندیدی کسی اینقدر خوابش عمیق باشه که نبضش نزنه؟
- ... مگه نشنیدی که خواب برادر مرگه؟

پلیس که از دست بلا و باقی مرگخوارها کلافه شده بود برای ساکت کردنشان تفنگش را به سمت سقف گرفت و یک تیر هوایی شلیک کرد. بوووم! گلوله از اسلحه خارج شد و به سقف قدیمی اتاق برخورد کرد و باعث شد تکه نسبتا بزرگی از گچ و آجرش کنده شده و مستقیما روی کله جسد رودولف فرود بیاید!

همه چند لحظه سکوت کردند و به رودولف و بعد به پلیس نگاه کردند. بعد دسته جمعی با انگشت هایشان به پلیس اشاره کردند و یکصدا گفتند:
- قاتل! بی رحم! رودولف فقط خوابیده بود! تو کشتیش قاتل سنگدل!

مرگخوار ها با استرس به هم نگاه میکردند
ناگهان بلاتریکس گفت
_اون نمرده فقط خوابش برده.نمیشه هم بهش دست زد چون از خواپ میپره و تکه تکه اتون میکنه

پلیس بدون اهمیت به حرف های های بلاتریکس سمت جسد رودولف رفت

بلاتریکس با صدای بلند گفت
_هی با توام مگه ناشنوایییی با توامم

اما پلیس به جسد رودولف نزدیک شد و نبضش را گرفت
_این که مرده چرا دروغ میگی

_امم چیزه نه من دروغ نگفتم اون جوریه که وقتی میخوابه انگار مُرده

اما پلیس با حرف های بلاتریکس راضی نشد و به دست هایش دستبند زد

بلاتریکس رو به مرگخوار ها کرد و فریاد کشید
_چرا مثل درخت اونجا ایستادید بیاید دستامو باز کنید دیگه

اما مرگخوار ها حواسشان به بلاتریکس نبود و مشغول بافتن طناب با ریش دامبلدور بودند

خلاصه:
مشنگی در هتل کشته شده و برای همین ورود و خروج به هتل ممنوعه. مرگخوارا و محفلیا که اون جا حبس شدن، تصمیم می‌گیرن برای فرار، ریش دامبلدور رو از پنجره آویزون کنن و ازش پایین برن.
ولی قبلش باید بفهمن ارتفاع چقدره. برای این کار می خوان رودولف رو که مرده(بلاتریکس کشتش)، از پنجره بندازن بیرون.
ولی پلیس مشنگی سر می رسه!

......................

پلیس، مودبانه اجازه ورود خواسته بود، ولی این به این معنی نبود که منتظر اجازه شخصی به نام بلاتریکس خواهد ماند!
برای همین، در را به همراه اسکورپیوس شکست و وارد شد.

- قاتل کیه؟
پلیس مشنگی، زیادی مستقیم رفته بود سر اصل قضیه.

اسکورپیوس هنوز داشت زیر دری که از جا کنده شده بود، دست و پا می زد.

پلیس در را بلند کرد.
- چی می خوای بگی؟ می دونی قاتل کیه؟

اسکورپیوس همانطور که روی زمین دراز کشیده بود شروع به گزارش دادن کرد.
- البته من که یه کم قبل شکستم ... ولی در مورد قاتل، روایات زیادی موجوده. یکی می گه دراکو کشتش... یکی دیگه می گه انگشتر ارباب رو که کش رفت نفرینی شد و مرد... یکی دیگه می گه اسنیپی که به نارسیسا قول داده بود کشتش... یکی هم می گه که اسنیپی که با خود دامبلدور توافق کرده بود...

بلاتریکس، دستگیره در را برداشت و در حلقوم اسکورپیوس فرو کرد تا بیش از این، اسرار دنیای جادویی را برملا نکند. در را هم مجددا روی او انداخت. اسکورپیوس زیر در بهتر بود.

دامبلدور سرش را از لای ریشش در آورد و از آرتور پرسید:
- این داشت درباره مرگ کی حرف می زد؟

آرتور نمی دانست! چرا که در آن لحظات غرق در زیبایی و شکوه پلیس شده بود. آرتور که در مقابل هر موجود زنده و غیر زنده مشنگی ضعف داشت، به طرف مالی رفت که پیشنهاد به فرزندخواندگی پذیرفتن پلیس را به مالی بدهد.

ناگهان چشم پلیس به جسد رودولف افتاد!
- دست نگه دارید. تکان نخورید. یه جسد دیگه کشف کردیم! این یکی رو کی کشته؟

-من که هنوز میگم به هاگرید بگیم، بندازتش!
-معجون خودانداز حتی در خواب بهش بدیم!
-تو سال اول تحصیلی... یه طلسم جابه‌جایی بود... اسمش یادم نمیاد، اما اون به نظرم بدرد می خورد!
-وینگاردیوم له‌ویوسا؟ تام... تو واقعا روزانه چند تا مغز تسترال می خوری؟ مگه همین چن دیقه پیش نگفتم، ارباب گفته نباید رو مرگخوارا طلسم اجرا کنیم؟
-اون برای طلسم ممنوعه نبود؟
-زبونم که داری! اصلا همین الان میگم هر نوع طلسم اجرا کردن رو مرگخوار ممنوعه! مـــمــنوعـــه!

اما این لج بلاتریکس بود که نمیذاشت به حرف تام گوش کند؛ وگرنه تام، تام کاردرستی بود. تام کم نیاری بود. اما سوالی که ممکن است حال بوجود بیاید، این است که چرا پاسخ بلاتریکس را نداد؟ خب اکسترنال بودن تام، در اینجا به ضررش تمام شده بود! بلاتریکس زبان تام را بیرون کشیده بود تا بیش از این صحبت نکند... بالاخره او بلاتریکسی بود، دانا و توانا!
تام برای گرفتن زبانش، به دست و پای بلاتریکس افتاد. شاید او زبان دراز بود اما احمق... هم بود.

-هلا! هونو نده! هصلا من هبون نمی خوام!

بلاتریکس برایش ذره ای اهمیت نداشت خواسته ها و ناخواسته های تام، و همینطور سایر مرگخواران؛ اما در همین حین صدای زنگ در به صدا در اومد.

زیــنـــگ زیـــنــــگ! [افکت زنگِ در]

بلاتریکس و سایر مرگخواران حواسشان را از رودولف به در دادند ولی کاری نکردند. چندین دقیقه گذشت، اما هنوز هم صدای زنگ در که در میانش مرد پیری می گفت «به نام قــانــون! در رو بــاز کنید، پلیس!» را می شنیدند.
بعد از نیم ساعت دیگر طاقت بلاتریکس طاق شد، او رو به مرگخواران گفت:
-دِ! برین باز کنین دیگه!

مرگخواران هم منتظر همین جمله بودند، چرا که حرکت بدون اجازه از بلاتریکس، همچون خلاف سخت ترین قانون های جادویی بود.
اسکورپیوس که ریزنقش بود، زودتر از بقیه خودش را به در رسانده بود و با سرعتی سرسام آور در را باز می کند و با حالتی که گویا جامی را ازآن خود کرده باشد، می گوید:
-سلام، امرتون؟

فرد که گویا یکی از پلیس های مشنگ است، سرش را بالا می آورد و می گوید:
-برای بازرسی اومدم... اجازه میدین برم تو؟

او نمی توانست به درون خانه برود چرا که مرگخواران از سر و کول اسکورپیوس بالا رفته بودند و سعی در له کردن او داشتند، اما اسکورپیوس هم کم نمی آورد! او با صدای تکه تکه گفت:
-اول... باید بلا... اجازه بده!