اما دامبلدور دیگر ول کن ماجرا نبود و تمام تلاشش را به کار گرفته بود تا مانند مرگ‌خواران داوران را مجبورقانع کند که تام عشق را درک کرده است و از کارهای قبلی اش را دیگر تکرار نمیکند اما داوران سخت گیر و ریز بین تر از این حرفا بودند
_مگه نه تام؟
_

ولی انگار تام موضوع رو نفهمیده بود و چهره ای خمشگین به خود گرفته بود و موجب کم اهمیت شدن حرف های دامبلدور شده بود و در همین جهت نیز مرگخواران نیز فرصت را غنیمت شمردند تا اربابشان را راضی کنند تا حرف های دامبلدور ها را گوش دهد.

_ارباب!
_با ما سخن نگویید!
_ارباب می‌دونستید که شما باهوش ترین فرد روی زمین هستید و باید با این هوش به حرف دامبلدور گوش بدید و داور ها فریب بدید!

لرد با خود فکر کرد که این فکر خوبی است و می تواند کارساز شود و او را از مرگ نجات دهد پس با فکر مرگخواران خود موافقت کرد و اماده اجرا این نقشه شد .

_این تام رو اینجوری نگاه نکنید تو دوران مدرسه یه نویسنده تمام عیار بود و یه دفتر چه به نام دفتر تام ریدل نوشت که مثل گوگل مشنگا بود!
_کجاست؟
_دولت الکساندرا توقیفش کرد!

داوران که از چرت و پرت صحبت های دامبلدور خسته شده بودند نگاهی به ولدمورت انداختند و نگاهشان را روی ولدمورت متوقف کردند.
_کاریم بلده؟

-اِاِاِاِاِ...چیزه.ما انقد از مرگ اربابمون ناراحتیم که هرکی بخواد بهش نزدیک بشه عصبانی میشیم.شما به دل نگیرین.
داور به آرامی به سمت سطل آشغال پشت لرد رفت ولی موقع برگشتن پاش به یه سنگ گیر کرد و پرت شد رو لرد.

لرد هم اصلا جریان مردن و فراموش کرد و چنان فریادی کشید که تو هاگزمید هم شنیده شد.
داورا و محفلیا با هم از جاشون پریدن و داد زدن:
-این که هنوز زنده اس.
مرگخوارا هم همشون انکار میکردنو میگفتن:
-نه اصلا ارباب مردن.
و چنان رو زمین میغلتیدن و زار میزدن که دل سنگ هم آب شد.
ولی همچنان داورا با قیافه عبوس بهشون نگاه میکردن و گفتن:
-کارشناس بره.
مروپ جلو رفت و با قیافه ای خشمناک به داورا نگاه کرد
-زدین شلیل مامانو کشتین طلبکارم هستین؟؟؟
برای اولین بار تو چهره داورا آثار نگرانی و ترس به چشم می خورد.
-حالا که انقد طلبکارین باید منتظر عواقبشم باشین.هر کی خربزه می‌خوره پای لرزشم میشینه.
و از کیفش مقدار زیادی میوه بیرون آورد و تو چشم و دهن نزدیک‌ترین داور فرو کرد و با چنان شدتی این کار رو کرد که داور از روی صندلیش افتاد.
بعدش هم بقیه داورا رو میوه مهمون کرد بقیه مرگخوار ها هم رفتن کمکش و یه عالمه میوه تو هوا داشتن پرواز میکردن و اینور و اونور میرفتن.

محفلی ها هم که شوکه شده بودن میوه هایی که رو زمین افتاده بود رو ورمیداشتن و پرت میکردن سمت مرگخوارا.
داورا هم رو زمین سینه خیز دنبال سرپناه بودن و خلاصه آشوبی به پا شده بود که بیا و ببین.
یدفه یکی از داورا داد زد
-اونجارو
همه به داور نگاه کردن و بعد به جایی که اشاره میکرد لرد نشسته بود و داشت تیکه های یک گلابی له شده رو از رو صورتش پاک میکرد.
داور گفت:
-پس زنده‌س!!!!!!
مرگخوار ها هم دیگه حرفی برای گفتن نداشتن و مجبور بودن که قبول کنن لرد زندست.
دامبلدور گفت:
-تام من میدونم که پشیمونی.تو عشق رو پیدا کردی.تو تقریبا مردی مطمئنم که حالا که مرگو تجربه کردی پشیمونی.ببخشیمش.من مطمئنم که هدایت شده.
لرد گفت:
-دیگه مطمئن شدیم قبل از مسابقه یه چیزی به خوردت دادن.این خزعبلات چیست که میگویی.
داورا اما همچنان با همون قیافه عبوس نگاه میکردن:
-گردن زنی یا سم؟؟؟

- فهمیدم! قاعدتا اولین نفری که به ارباب نزدیک شه کارشناسه. خیلی نامحسوس کمین می‌کنیم تا ببینیم کی زودتر از بقیه حرکت می‌کنه، بعدم آروم به آرکو علامت می‌دیم!

مرگخواران که هیچ یک ایده‌ی دیگری نداشتند، موافقت کردند. سپس بطور کاملا غیرحرفه‌ای و محسوسی در گوشه و کنار سالن و لابه‌لای داوران متفرق شدند. عده‌ای هم که جایی برای چپاندن خودشان پیدا نکرده بودند، همانجا میان سالن کنار یکدیگر ایستاده و با لبخندی مصنوعی بر لب، به مقابلشان زل زدند.

محفلی‌ها که با تعجب به مرگخواران و رفتار عجیبشان خیره شده بودند و تلاش می‌کردند بفهمند چرا ماکسیم با آن هیبت عظیمش سعی دارد از لوستر بالای سر داوران آویزان شود یا رودولف با بالاتنه‌ی لختش روی زمین دراز کشیده و وانمود می‌کند جزئی از پارکت است، تصمیم گرفتند چیزی نگویند و قضاوت را به داوران بسپارند. که تقریبا مطمئن بودند به سود خودشان خواهد بود.

در همین هنگام، مردی از جمع داوران به طرف لرد حرکت کرد. بلافاصله صدای جیغی متعلق به قبیله‌های سرخپوستی شنیده شد و پلاکس که سرتاپایش را با شاخ و برگ درختان پوشانده بود، سوار بر طنابی آویزان از سقف، از این سوی سالن به آن سو به پرواز درآمد؛ مرگخواران همگی از محل‌های اختفایشان بیرون پریدند و به سوی آرکو دویدند، درحالی که صدای داد و فریادشان تمام سالن را پر کرده بود، دیوانه‌وار با دست به مرد اشاره می‌کردند.
- خودشه! کارشناسه!
- زود باش کارشو یه سره کن!
- تو که گفتی هیچوقت تو کارت شکست نمی‌خوری‌! چیشد پس؟

در همین میان صدای مرد مرگخواران را به خودشان آورد.
- چی میگین بابا، فقط می‌خواستم آشغال آبمیوه‌مو بندازم تو سطل آشغال که پشت این اربابتونه.

_ عکس بدین جنازه تحویل بگیرین!

سر مرگخواران به طرف گوینده این حرف چرخید.
-این کیه دیگه یه دفعه از هوا نازل شد تو سوژه!
- کنیچیوا مرگخواران! واتاش... من سوزی... ارکوارت راکارو هستم!

مرگخوارن از ظهور ناگهانی غریبه شوکه شده بودند.
- کنی چی چی؟ چرا اینطوری حرف میزنه؟
-واتا؟ آب میخواد؟
- فکر کنم از فک و فامیلای تاتسوئه. مثل اون حرف میزنه!
- وضعیت تاهلش چجوریاس یعنی؟
- ساحره نیست رودولف جادوگره!


ناگهان بلاتریکس که تا آن زمان ساکت بود به حرف آمد:
- چرا کاری که خودمون بلدیم رو باید به یه کس دیگه بدیم؟ اونم به غریبه ای که نه می شناسیمش خیلیم عجیبه؟
بلاتریکس به ارکو اشاره کرد.
درحالی که چوبدستی اش را سرو ته گرفته بود وردی را زیر لب تکرار می کرد.
- اصلا بگو ببینم تو یه دفعه ای از کجا پیدات شده؟

ارکو به پهنای صورت لبخند میزد.
- از توکیو اومدم تازه متوجه شدم که جادوگرم.

لیسا نگاهی به سرتا پای ارکو انداخت.
- خب چرا میخوای به ما کمک کنی بهت چی میرسه ما بهت پول نمیدیما!

لبخند ارکو عریض تر شد.
- کی پول خواست من دنبال رزومه ام! میخوام همه بفهمن چقدر کار درستم! البته شاید به جای خواب مجانی هم تو خونه ریدل ها بخوام!

یک ابروی بلاتریکس بالا رفت.
- چی گفتی؟
- چیز مهمی نبود.

بلاتریکس سر تا پا ارکو را بار دیگر برانداز کرد.
- ما احتیاج به کمک نداریم برو رزومه ت رو جای دیگه گسترش بده.
- ولی شاید فکر بدی هم نباشه بلا!
تام درحالی که چهره متفکری به خود گرفته بود این را گفت.
بلاتریکس چشمانش را درون حدقه اش چرخاند.
- جلسه اضطراری مرگخواران!

مرگخواران حلقه جلسه اضطراری را تشکیل دادند.
- خب چرا به نظرت فکر بدی نیست؟

لبخند ژکوندی بر لبان تام نشست.
- چون ما می تونیم از این فرصت استفاده کنیم. اگه ما خودمون دست به کار شیم و اون بازرس رو گم و گور کنیم، محفلیا ممکنه بو ببرن و نه تنها ارباب رو دوباره می کشن بلکه مارو به تقلب محکوم می کنن؛ ولی اگه این کارشناسو بکشه، هیشکی نمی تونه ثابت کنه ما بهش دستور دادیم.
- فکر بدیم نیستا! ولی چطور میشه بهش اعتماد کرد! از کجا معلوم جاسوس محفل نیست؟

تام اشاره ای به ارکو ای که داشت با مورچه ها حرف می زد کرد.
- به قیافه ش نگاه کنین آخه محفل همچین آدمیو چطور تو خودش راه میده آخه؟ تو هر قسمت از بدنش یه چاقو گذاشته!
- بلاتریکس آهی از سر ناچاری کشید.
- ولی هر اتفاقی افتاد اول سر اونو زیر آب می کنیم بعد به حساب تو میرسیم تام؛ چون تو این پیشنهادو دادی!

تام آب دهانش را با سرو صدا قورت داد.

- آهای بچه! بیا اینجا ببینم!

ارکو با ورجه وورجه خودش را به سمت مرگخواران رساند.

- ما قبول می کنیم؛ فقط هر اتفاقی افتاد می دونی که چه اتفاقی واست می افته؟

ارکو لبخند می زد.
- کاملا می دونم! ارکو هیچ وقت تو کارش شکست نمی خوره!

لینی در فکر فرو رفته بود!
- ولی یه مشکلی هست.

مرگخواران کنجکاو شدند.
- چه مشکلی؟
- ما که نمی دونیم اصلا این کارشناس کی هست؟

مرگخواران متوجه مشکل جدیدی شده بودند؛ چگونه باید می فهمیدند که کارشناس داوران چه کسی است؟

با رو شدن دست ولدمورت و مرگخوار ها، محفلی ها حالا با سماجت بیشتری بر برگزاری مجدد مسابقه اصرار می کردند.
-بفرما! حالا ما هی میگیم تقلب شده، شما بگین نه.
-واقعا جای تاسف داره‌. آخه تقلب تا کی؟ تقلب تا کجا؟
-تاحقمون رو نگیریم، آروم نمی گیگیریم!

و آنقدر ادامه دادند که بالاخره لرد از کوره در رفت.
-ساکت! کی به شما ها گفته که ما مرگخوار هستیم؟ ما یک روح سرگردان هستیم. ما مرده ایم.

- به حق چیز های نشنیده! آخه کدوم روحی تا حالا جسم داشته که لرد دومیش باشه؟
-درست صحبت کن! لرد نه، جناب لرد!
-آقایون داور! دقت کنین مرگخوار ها تا کجا انکار می کنن تقلب کردنشون رو.
-چی می گی بابا؟ کدوم داور؟! اینا داور ها رو خریدن!
-حرف دهنت رو بفهم! ما داور ها رو خریدیم؟ حالا نشونت می دم!

داور ها که دیدند جر و بحث بین محفلی ها و مرگخوار ها بالا گرفته و دعوا دارد به جاهای باریک می کشد، تصمیم گرفتند کنترل اوضاع را به دست بگیرند.
-لیدیز اند جنتلمن! محفلیون و مرگخواریون! سکوت کنید لطفا. مایلیم اظهارات جناب لرد رو در مورد روح بودنشون بشنویم. خب می گفتین جناب لرد، چطوریه که شما الان با وجود روح بودنتون جسم دارین؟
-بله، می فرمودیم. ما با بقیه ی روح ها فرق داریم. ما روح خاصی هستیم. از همین رو ما برخلاف روح های دیگر جسم داریم.

مرگخوار ها شروع کردند به تایید کردن.
-آره، آره. شما که توقع ندارین روح ارباب مثل روح مردم عادی باشه؟ روح ارباب ما خاص و منحصر به فرده.همونطور که ارباب خودشون هم خاص و منحصربه فرد بودن.

و یکی یکی دستمال هایشان را درآوردند و الکی اشک هایشان را پاک کردند.

-ما اعتراض داریم! این که نشد مدرک برای روح بودن ولدمورت! روح بودن لرد باید ثابت بشه.

با این جمله ی زاخاریاس اسمیت، محفلی ها دوباره شروع به اعتراض کردند تا اینکه داور ها راضی به معاینه ی مجدد لرد شدند.
-باشه! باشه! سکوت لطفا! ما کارشناسمون رو برای بررسی دوباره می فرستیم.

لرد با شنیدن این حرف داور ها، فهمید که دوباره به دردسر افتاده است. او جان پیچ دیگری برای زنده ماندن نداشت و اگر کارشناس می فهمید که زنده است و کل ماجرای روح سرگردان چرندی بیش نیست، کارش تمام بود.
این شد که رو به مرگخوار ها کرد و طوری برایشان خط و نشان کشید که همگی آندراستند شدند و فهمیدند که پای کارشناس نباید به صحنه ی مسابقه برسد‌.
حالا مرگخوار ها مانده بودند و بلایی که باید هرچه زودتر سر کارشناس بخت برگشته می آوردند تا مانع معاینه ی مجدد لرد بشوند.

خلاصه:
لرد ولدمورت در طی یک مسابقه از دامبلدور شکست خورده و طبق شرطی که قبل از مسابقه بسته بودن، لرد باید کشته بشه. اما داورهای مسابقه، دامبلدور و مرگخوران هر بار که لرد رو کشتن، لرد به خاطر جان پیج های متعددش باز یه جوری زنده شده. مروپ به داورها می گه که دامبلدور تقلب کرده و داورها تصمیم می گیرن که مسابقه دوباره برگزار بشه.

***

محفلی ها اما محفلی هایی نبودند که به همین آسانی از حق خود بگذرند و تمام زحمات پروفسورشان را نادیده بگیرند.
-هی هی هی! وایسید ببنیم. یعنی میخواید دوباره مسابقه رو برگزار کنید؟ یعنی شما اینقدر سست اراده اید که به همین راحتی قبول میکنید؟ واقعا از شما انتظار نداشتیم.
-تازه که شما هنوز مطمئن نشدید ولدمورت مرده که!
-ما قبول نداریم آقا!

مالی ویزلی محض احتیاط سوتی زد و گله ای از ویزلی های کوچک و قرمز آنجا جمع شدند. داورها چند لحظه به محفلیون عصبانی و ویزلی هایی که از عصبانیت موهای سرخشان پف کرده بود، و سپس به یکدیگر نگاه کردند و شانه بالا انداختند.
-خیلی خب حالا. چرا ناراحت میشید؟ مسابقه ی دیگه ای نداریم. برمیگردیم ببینیم این آقا کچله واقعا مرده یا نه.

با شنیدن این خبر، مرگخواران بارِ دیگر تشنج کردند. مگر چند تا جان پیچ دیگر برای اربابشان باقی مانده بود؟ اصلا چیزی مانده بود؟
-یعنی چی شما هی حرفتون رو عوض میکنین؟! پسرِ مامانو که کشتید دیگه چی مونده که از ما بگیرید؟
-شما ثبات نظر ندارید مگه؟

مرگخوارانی که کولی بازی در میاوردند لرد سیاه را که بی دفاع گوشه ای رها شده بود و خودش را به موش‌مردگی زده بود، فراموش کرده بودند!
-با ناخونام بزنم چشاتو از حدقه در بیارم؟ چطور میتونی این تصمیمو بگیری؟
-با ارباب ما چی کار دارید؟
-من ذوق نکردم.

از آنطرف محفلی ها هم باز شروع به اعتراض کردند و صدای داور ها، مرگخواران و محفلیون در هم پیچید و آنجا را به لرزه در آورد. با وجود رز زلر و هکتور دگورث گرنجر، لرزه شدید تر شد و تبدیل به زمین لرزه شد و جمعیت را از این طرف به آن طرف تاب داد. اما آنها هنوز هم درحال کُشتی گرفتن با یکدیگر بودند و به وقایع اطراف توجهی نداشتند.
سپس زمین لرزه تبدیل به گردباد شد و سعی کرد سه گروه مرگخواران، محفلی ها و داور ها را از هم جدا کند ولی زورش به آنها نرسید. گردباد که خشمگین شده بود نگاهی به اطراف انداخت و دسته ای بچه ویزلی را دید که بی توجه به بلبشوی بزرگتر ها گوشه ای نشسته بودند و اتل متل توتوله باز میکردند. سپس چون زورش فقط به آن بچه های بی گناه میرسید، آنها را به هوا برد و چند دور چرخاند. صحنه ای که میشد از چرخش آنها در هوا دید صرفا حلقه ای قرمز رنگ میاد طوفان بود. سپس گرباد مذکور، بچه ویزلی ها را در آسمان رها کرد.
بچه ویزلی ها اما، به جای اینکه روی زمین بیفتند و خرد بشوند، به زیبایی روی لرد سیاهی که مجبور بود بی صدا رو زمین دراز بکشد، افتادند. لرد سیاه که چشمانش بسته بود و انتظار چنین رفتار شنیعی با خودش را نداشت عربده ی ترسناکی سر داد و از جا بلند شد!
بچه ها سکوت کردند. گرباد مذکور، به همان سرعتی که به وجود امده بود از بین رفت. دعوای مرگخواران و اعضای محفل ققنوس پایان یافت و صد جفت چشم به لرد سیاهِ زنده ای که مثلا قرار نبود زنده باشد دوخته شد.
بعد از مکثی کوتاه، یکی از داور ها با انگشت به لرد سیاه اشاره کرد و رو به جمعیت مرگخوار و محفلی برگشت:
-فکر کنم مشخصه تصمیمون چی باید باشه. برای چندمین بار باید ایشون رو بکشیم. از چه راهی بهتره به نظرتون؟

لرد سیاه با خشم به بچه ها نگاه کرد. بچه ویزلی ها تنها لبخند زدند.

- باور کنید مرده.

بلاتریکس که عصبانی داشت تقلا میکرد، داور ها را قانع کند که لرد مرده. و داشت بد تر میکرد. چون نزدیک 20 بار فریادی به همراه آب دهن برای داور بغل دستش میفرستاد.

- بلاتریکس بنظرم...
- کروشیو میخوای؟

بلاتریکس با چشمانی قرمز به تام نگاه کرد.
- ساکت باش!
- بلای مامان، بیا یکم میوه بخور آروم شی.

و قبل از اینکه بلاتریکس بتواند اعتراضی بکند، بانو مروپ کاسه میوه را بر صورت بلاتریکس کوباند.
- خب، نوبت مامان مروپه!

بانو مروپ آستین هایش را بالا زد و به سمت میز داوران به راه افتاد. وقتی به میز داوران رسید، نفس گرفت. دیگر داشت صورتش بنفش میشد که فریادی فرا زمینی از بانو در آمد.
- اون دامبلدور پیر مرد توی بازی میوه مامان تقلب کرد.

و بی حال روی زمین افتاد.

-آخ، بانو مروپ!

و پلاکس و هکتور به سمت بانو مروپ دویدند.
داوران که وحشت کرده بودند، با وحشت به محفلی ها نگاه کردند.
- مسابقه یک بار دیگه برگزار میشه. تقلب ایجاد شده.

و داور بد بخت بیهوش روی صندلی اش افتاد.
مرگخواران نمیدانستند که بانو مروپ با داوران چه کار کرده بود، اما هر چه بود، مسابقه دوباره برگزار میشد و فرصتی دوباره بود.

داورا دیگه داشتن کنترلشونو از دست میدادن.
- یه چند ثانیه بیشتر طول نمیکشه بررسی علائم حیاتی خب. اگه مطمئن بشيم مرده، از معجون سمی هم استفاده نمیکنیم.

این چیزی بود که مرگخوارا میخواستن... باید بدون اینکه داورا به لرد نزدیک میشدن، ثابت میکردن که مرده.

- علائم حیاتی نمیخواد چک کنین. ببینین، عزیز مامان اگه زنده بود میوه نمیخورد.

مروپ اینو گفت و یه کاسه پر از میوه رو توی حلق لرد خالی کرد. لرد خواست یه راهی پیدا کنه تا طوری میوه ها رو بیرون بده که طبیعی به نظر بیاد، ولی هر چی. فکر کرد راهی به ذهنش نرسید. پس خیلی سعی کرد کاسه میوه رو بی سر و صدا قورت بده تا واقعا نمیره.

- آره، ببینین اگه ارباب زنده بود، نمیذاشت من برم تو. ارباب، بيام تو؟

لرد به سختی در برابر نه گفتن مقاومت کرد.

- سکوت علامت رضاست... اما من که از موقعیت ارباب سو استفاده نمیکنم.

سو این جمله رو با چشم غره بلاتریکس اضافه کرد.
داورا به هم نگاه کردن. مرگخوارا با دیدن این صحنه ها، شک کردن که لرد زیر وزن فنریر و هکتور مرده باشه، ولی يه ظرف میوه و بیرون موندن سو، به اندازه کافی متقاعد کننده نبود.
- هنوز بايد علائم حیاطی رو چک کنیم.

-علائم حیاتی؟
-اره دیگه علائم حیاتی باید صددرصد مطمئن بشیم ا=لرد رفته قاطی بالایی ها!
-نه نه شما نباید به بدن مرحوم دست بزنید!
-امم...فنریر دقیقا چرا نباید علائم حی...

اما هکتور با چشم غره های خطرناک بانو مروپ ده گالیونیش افتاد و سریع جملشو اصلاح کرد.

-بله بله فنریر عزیز کاملا درست میگه ارباب مردهههه!
-ارباب چرا رفتین چرا؟
-ارباببب...
-اواکادویی مامان،شلیل مامان گفتم بذار بهت میوه بدم جون بگیری!
-ارباب حالا من بدون شما چیکار کنم هنوز عضو مرگخوارا نشدم؟

ناگهان تمام نگاه ها به سمت بیدل برگشت که داشت زار زار گریه میکرد! بیدل امد حرف دیگه ای بزنه که ربکا پرید روش و سعی کرد دهنشو ببنده!

-بیدل،بیدل ساکت شو که ارباب مرد! ارباب مرده میدونم میخوای گریه کنی ولی لطفا...لطفا بی صدا گریه کن!
-نمی تونم...نمی تونم ربکا ارباب عمرش نکشید منو ع...
-ساکت شو بیدل مامان
-چشم بانو...چشم

داوران بسیار خودرای و نامتقاعد بودند و این، حرص مرگخواران را در آورده بود.

یکی از داوران، قدمی به سمت لرد سیاه برداشت. فنریر که خطر را احساس کرده بود خودش را روی لرد سیاه پرتاب کرد و در حالی که با مشت روی سینه لرد می کوبید، فریاد و شیون سر داد.
-اربااااااااااااااااااب... آخه چرا رفتین! بدون من چرا؟ این بود قرارمون؟

لرد سیاه که جایی نرفته بود، فقط آرزو می کرد این مرگخوار آلوده و بدبو، سریع تر از بینی حساسش دور شود.

داور به آرامی فنریر را کنار زد.
ولی فنریر گرگی نبود که به این سادگی ها کنار زده بشود. محکم و ثابت سر جایش قرار گرفت.

با اشاره فنریر، هکتور هم با فریاد "بی ارباااااب شدیم" روی لرد سیاه پرید!
کار داور سخت تر شده بود.

-یه لحظه بکشین کنار علائم حیاتی رو چک کنیم و ثبت کنیم. بعد هر چقدر دلتون می خواد عزاداری کنین!