به جادوگران خوش آمدید

من الکتو همینجا اعلام می کنم که زنده ام و زندگی می کنم و تا آخرین قطره ی خونم به لرد سیاه وفادار خواهم بود.

در پي تصميمي كه به تازگي اتخاذ شده تمامي افرادي كه نامشان در ادامه خواهد آمد و جزو ارتش تاريكي و خادمان لرد به حساب مي آيند بايد اينجا بار دگر اعلام آمادگي كنند!
اين بار براي اين افراد نيازي نيست تا نمايشنامه بزنند بلكه تنها كافي است پستي مبني بر زنده بودنشان(!) ارسال!! كنند!

افراد حاضر در ارتش:
پیتر پتیگرو ( سایه ی لرد سیاه)
سرژ تانکیان ( سایه ی لرد سیاه)
مونالیزا ( فرمانده ی مرگ خواران)
سوروس اسنیپ ( فرمانده ی مرگ خواران)
شون پن ( مرگ خوار)
مونتاگ ( مرگ خوار - شواله ی سیاه)
رودولف ( مرگ خوار)
بلرویچ ( مرگ خوار)
هوکی ( مرگ خوار)
مارکوس فلینت( مرگ خوار)
مورفین گانت ( شوالیه ی والپرگیس)
ادی ماکای( شوالیه ی والپر گیس)
الکتو ( شوالیه ی والپرگیس)
سامانتا ولدمورت ( شوالیه ی والپرگیس)



همنچنين افرادي كه مي خواهند به ارتش بپيوندند مي توانند دوباره طبق شرايطي كه در پست نخست همين تاپيك آمده اعلام حضور كنند!
باشد تا لطف لرد سياه شامل حال همگان شود! و باشد تا ناپاكان و خائنين!! به سزاي اعمالشان برسند!

سپاس گذار لرد سياه باشيد!

پيتر پتي گرو
سايه ي لرد سياه

اواخر ماه دسامبر بود و سوز و سرما بی داد می کرد . مردم از هر قشری از خانه خارج شده بودند تا آخرین خریدهای خود را انجام دهند . هر کس به سمتی می رفت و کسی حتی نیم نگاهی هم به مردم اطراف خودش نمی انداخت . انگار فقط خودشان در این دنیا بودند و کس دیگری وجود نداشت .
در چشم همه ی آن ها برق خاصی وجود داشت . شاید عده ای به خاطر رسیدن سال نو و عده ای برای مسایل شب سال نو . ولی چیزی که در چهره ی همگی به طور مشترک نمایان بود ، آرامش بود . چیزی که همه به دنبال آن بودند ، با هم بر سر آن دعوا ها می کردند ولی در آخر هیچ کدامشان به طور کامل به آرامش نمی رسیدند .
در مرکز شهر ، همه با آخرین توان خودشان را به مغازه وارد می کردند و سعی در انجام دادن کار خود داشتند . عده ای ویترین مغازه ها را نگاه می کردند . در این بین کسانی هم بودند که با حالتی آرزومندانه ، طوری به لباس های ویترین چشم دوخته بودند و در افکار خود به سر می بردند که انگار شب سال نو بود و خودشان را در آن لباس مجسم می کردند . اصلا اعتنایی به طعنه هایی که به آن ها زده میشد هم نمی گذاشتند .
از این دست افراد در این شهر کم نبودند ، حتی شاید بیشتر از افراد مرفه بودند ولی طوری به حاشیه رانده شده بودند که جز با سرک کشیدن به گوشه و کنار شهر و محله های خرابه ، نمیشد آن ها را دید .
در جلوی یک مغازه که پشمی و گرمی را در ویترین داشت ، شخصی با لباس ها و کفش هایی که انگار مدت ها از مرگشان گذشته بود ، با چشمهایی که بی روح جلوه می داد ، به ویترین زل زده بود . مدتی با چشمانی حریص به لباس ها نگاه می کرد . بار ها از خودش پرسیده بود چرا او نباید لباس تمیزی به تن کند و هم چون بقیه ی افراد شهر ، به خرید و تفریح بپردازد ؟ بار ها پرسیده بود ولی هر بار با جواب های گوناگونی مواجه میشد .
به داخل کوچه ی کنار یک مجتمع مسکونی قدیمی رفت . در داخل کوچه فقط یک سطل آشغال بود . البته در کنار همان سطل ، افرادی هم بودند . آن ها می شناخت . کسانی که همچون او مکانی برای زندگی نداشتند و شب ها این جا می خوابیدند . به جایی که برای خودش همیشه داشت رفت . خیلی سعی کرد که بخوابد ، زیرا در این شب که همه کنار خانواده ی خود شاد و خوشحال بودند ، اگر کسی خانواده نداشت ، پس همان بهتر که بدون افکار شادی بخش به خواب برود .
شادی ... چه کلمه ای ! خیلی وقت بود که این کلمه برای ماروولو معنی خود را از دست داده بود . در این چند سال اصلا حتی لحظه ای شاد نبود . چون از بین تمام دوستانش رانده شده بود . حتی بین مردم شهر هم جایی نداشت . هر جا که می رفت ، مردم از آن جا می رفتند و بچه ها او را به خاطر لباس هایش مسخره می کردند و هو می کردند .
کمی با یاد دوران گذشته سر خودش را گرم کرد . به دورانی فکر می کرد که چه جایگاهی داشت ... چه جایگاهی در بین مرگ خواران داشت و چه خدماتی که برای لرد انجام نداد . ولی افسوس . . . از وقتی که لرد ناپدید شده بود ، او هم سقوط کرده بود . دیگر از هیچ کس خبر نداشت و با کم کسی حرف میزد .
آن شب ، خودش هم نمی دانست چرا ، ولی نسبت به بقیه ی شب ها حال بهتری داشت . چند دقیقه ای به ستاره ها نگاه کرد و خوابید .
نمی دانست چه مدت خوابیده بود که با سوزش آشنایی از خواب پرید . چه طور ... چه طور ممکن بود آن سوزش دوباره برگشته باشد ؟
پیش خودش فکر کرد که حتما سوزشی اتفاقی بوده و سعی کرد تا دوباره بخوابد . ولی در کمال نا باوری حس کرد که هر لحظه بیشتر و بیشتر هم می شود . به گوشه و کنار کوچه نگاه کرد . همه ی افراد خواب بودند . آستینش را بالا زد . در ساعد دست چپش علامتی به رنگ مشکی خودنمایی می کرد . باورش نمی شد . ولی نباید زود تصمیم می گرفت ف باید اول مطمئن میشد .
کمی با دست راستش علامت را نوازش کرد تا دردش آرام گیرد . به این فکر می کرد که اگر واقعا اربابش برگشته باشد ، چه چیزی بهتر از این برای شروع سال نو لازم داشت . با این فکر ، خونی که سال ها در رگ هایش یخ زده بود ، به جوشش افتاد . حسی عجیب داشت . این علامت خیلی او را امید وار کرده بود .
سوزشش به حدی رسیده بود که نمیشد تحمل کرد . دردی طاقت فرسا داشت . ولی عجیب که ماروولو با این درد لبخندی بر لبانش نشست که چهره ی او را به کلی تغییر داد .
لبخند زد ... کاری که سال ها نکرده بود . با خوشحالی از جایش بلند شد . به افرادی نگاه کرد که همچنان در خواب بودند . آن ها نمی دانستند که چه نعمتی نصیب ماروولو شده .. و حتما فردا که با رختخواب خالی او مواجه شوند، خیلی تعجب می کنند .
با خوشحالی به وسط کوچه رفت . نمی دانست چگونه احساسات خودش را بیرون بریزد . خنده ای را شروع کرد . خندید ... خنده ای که هر لحظه اوج می گرفت ... دیگر نمی توانست جلوی خنده اش را بگیرد . بسیار بلند خندید و به سمت خیابان اصلی به راه افتاد . برای رفتن پیش ارباب خود ، باید کمی به وضع خودش می رسید ...


تاييد شد!

همه جا را سکوت و تاریکی پوشانده بود . هیچ صدایی به گوش نمیرسید . نه چرا صداهایی از دور میامد . صداهای پا بودن . نمیشد گفت که چند نفرند ، اما مشخص بود که بیشتر از یک نفر هستند . صداها نزدیک میشدند ، نزدیک و نزدیک تر !
سه مرد در انتهای راهرویی طویل پدیدار شدند . دوتای آنها مرد سوم را گرفته بودند و او را کشان کشان با خود حمل میکردند . مرد سوم دائم زیر لب با صدای لرزانی میگفت :
- من گناه کار نیستم ، من فقط اومدم تا وفاداریمو ثابت کنم ! نه خواهش میکنم ....
اما دو مرد دیگر به حرفهای مرد سوم توجهی نداشتند . آنها بدون کوچکترین حرفی همچنان مرد سوم را با خودشان میکشاندند . سرانجام آنها راهرو را پیمودند تا اینکه به یک در فلزی بزرگ رسیدند که در اثر مجاورت با هوا کاملا زنگ زده بود . یکی از مردان آرام چند ضربه به در فلزی زد .
صدایی از پشت در شنیده نشد . اما ظاهرا مرد منتظر هیچ جوابی نبود چرا که در را باز کرد و همراه با مرد دیگر وارد شدند . آن دو مرد ، مرد سوم را پرت کردند روی زمین ! آنگاه تعظیمی کردند و بدون کوچکترین حرفی از اتاق خارج شدند و در را پشت سرشان بستند .
مرد سوم که ظاهرا شدیدا مجروح شده بود در حالی که بدنش به شدت میلرزید ، سرش را به آرامی بالا گرفت و با چشمهای نیمه بازش توانست بدن تیره و تاری را تشخیص بده که دقیقا روبه روی او ایستاده بود .
صدای زیر اما تهدید آمیز ولدمورت از فاصله نه چندان دور مرد به گوش رسید :
- اینم از دوست قدیمیمون ، زابینی !
مردی که زابینی نام داشت روی زمین خزید و خودشو با مشقت به امتداد شنل اربابش رساند که روی زمین بود و در حالی که به سختی بر آن بوسه میزد به آرامی زیر لب گفت :
- ارباب ، ارباب . من ....خی..خیلی از دیدارتون خوشحالم .
سکوت برقرار شد . در این مدت کوتاه ولدمورت با لذت بر بالای سر زابینی ایستاده بود و داشت لرزیدن او را تماشا میکرد . ولدمورت با همان صدای ریز و وحشت انگیزش گفت :
- دیر کردی !
با اینکه در صدای ولدمورت هیچ نشانی از تهدید دیده نمیشد اما زابینی که تا آن لحظه فقط کمی میلرزید به شدت شروع کرد به لرزیدن . او با صدای وحشت زده ای گفت :
- ارباب ، نمیتونستم بیام ، من توی هاگوارتز بودم ، وقتی نشان شما روی دستم داغ شد فهمیدم که شما برگشتید اما نمیتونستم برگردم چون ...دامبل....دامبلدور میفهمید . من باید صبر میکردم .
ولدمورت روی زابینی خم شد و با حرکت سریعی آستین دست چپ زابینی را جر داد . بر روی دست زابینی عکس درخشان جمجمه بی نهایت زشتی بود که از دهان آن ماری درآمده بود .
ولدمورت با بی اعتنایی دوباره صاف ایستاد . سپس با صدای نفرت انگیزی گفت :
- حتما من بهت گفتم که هیچ بهانه ای رو .....
صدای جیغ زابینی به هوا رفت ! او در حالی که خودشو روی زمین جمع کرده بود فریاد زد :
- ارباب خواهش میکنم .... من کاری نمیتونستم بکنم .... اون همه جا.... منو زیر نظر داشت .
ولدمورت با یک حرکت سریع چوبدستیش را از توی ردایش بیرون کشید و زیر لب گفت :
- کروشیو !!!
بلافاصله دست و پای زابینی روی بدنش جمع شدند . سپس بدنش به شدت شروع کرد به لرزیدن . زابینی از ته دل جیغ میزد و طلب کمک میکرد اما هیچوقت کسی به فریاد او نرسید .
ولدمورت به آرامی چوبدستیش را پایین آورد . بلافاصله صدای جیغ های زابینی نیز قطع شد . او در حالی که هق هق میکرد خودش را یک گوشه جمع کرد .
ولدمورت با کمال آرامش چوبدستیش را در ردایش گذاشت سپس هوا را با خشم از بینی اش خارج کرد و گفت :
- زابینی ، من از تو خیلی بیشتر از اینا انتظار داشتم ! تو واقعا لرد ولدمورت رو از خودت ناامید کردی .
زابینی که هنوز داشت به شدت گریه میکرد جیغ زنان گفت :
- خواهش میکنم ارباب ، فقط یه فرصت دیگه به من بدید ، خواهش میکنم ....
- خفه شو !
ولدمورت این کلمات را با فریاد بر زبان آورده بود . بلافاصله زابینی ساکت شد . او در حالی که نفس هایش هر لحظه صدا دار تر میشد . تنها با چشمان اشک آلود به ولدمورت چشم دوخت . در این مدت ولدمورت عرض اتاق را به آرامی طی میکرد ، سپس برمیگشت . ناگهان ولدمورت با صدای زنگ داری گفت :
- زابینی ، من بهت یه فرصت دیگه میدم . باید خودتو بهم نشون بدی ، فهمیدی ؟
زابینی چند لحظه ساکت ماند . گویی آن چیزی را که میشنید باور نمیکرد . پس او زنده میماند ! زابینی با صدای ضعیفی گفت :
- ارباب متشکرم . ارباب...
و خواست به سمت شنل ولدمورت برود تا دوباره روی آن بوسه ای بزند اما ولدمورت با خشم فریاد زد :
- ببریدش !
بلافاصله در باز شد و همان دو مرد وارد اتاق شدند و به سمت زابینی رفتند . ناگهان صفحه تیره شد و همه چیز تبدیل به سایه و و به دنبال آن تبدیل به نیستی شدند . گویی هیچ وقت وجود نداشتند . ( این آخرش چه ربطی داشت )


تاييد شد!

پتی پیگرو با سرعت از پله ها بالا میره ....صدای نفس نفس زدنش همه ی محیط را اشغال کرده گویا غولی در حال خرناس است ولی صدای نفس های پتی هست که به نظر خیس باران شده .....اما آفتابی که بیرون از خانه است نشان از تابستانی خشک است.

ارباب ! ارباب! ها ها ها(نفس نفس)

پتی در حالی که دره اتاق را شترق کنده بود این کلمات را دهان خود بیرون پرت میکرد.

لردسیاه: اوووووووی مرض نزدیک بود پس بی افتم چرا مثل گاو میای تو چه مرگته چرا این شکلی شد ها ...... کرشیوً!

آخ....اوووووف.!

خوب حالا میگی چه مرگته یا باید بازم قلقلکت بدم!

بله ارباب میگم....ولی خیلی وحشتناک است ....هیچ جوری نمیتونم بیان کنم خیلی دردناک است....حتما....از ترس پس می افتید.

کرشیو!!!!!

مراقب حرف زدند باش پتی من خودم عنصر ترسم !

ارباب چرا درک نمیکنید ....وحشتاک است!

لرد:خوب حالا می گی چی شده یا کاری کنم که دیگه آرزوی حرف زدن داشته باشی؟!

بله ارباب میگم..... امروز وزارت بهداشت راه افتاده تو خیابان ها وداره افرادی که ختنه نکردن رو ختنه میکنن. از اونجای که شما در لیتل هنگلتن بزرگ شدید و اون یه یتیم خونه اجنوی است شما ختنه نشدید!


نه
لرد انگشت شصت خودش رو میکنه توی دهنش و شروع میکنه به مک زدن: مامان جون من میترسم کجایی.

-------------------------------------------------------------
لوسيوس عزيز!
آيا واقعا شما تصور مي كنيد كه با اين نوشته پذيرفته خواهيد شد؟! لرد سياه اين بار قدرتمند تر از هميشه برخواسته و انتظار اطاعت محض را از خادمانش دارد. سرورمان در ابتدا فرمودند كه تنها كساني كه جدي بنويسند براي خدمت به تاريكي پذيرفته اند! در ضمن بايد به سوژه هم توجه كنيد! بايد در مورد داغ شدن علامت شومتان و پذيرفته شدن بنويسيد!
پس لرد سياه منتظر حضور جدي تر و نيرومند تر شماست!
باشد تا زير نشان سياه قرار گيريد!
سپاس گذار لرد باشيد كه اين سخنان از سوي اوست!

به دستور لرد سیاه من ادامه ی نمایشنامه ی قبلی را می نویسم.... :yeah :_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:

لرد سیاه رو به مارکوس کرد و گفت: امیدوارم در آغوش مرگخواران بهت خوش بگذره.....
سپس خنده ای شیطانی کرد .... از خندیدنش معلوم بود که هنوز کارش با مارکوس تمام نشده است.... مارکوس ان قدر درد کشیده بود که اشک هایش در آمده بود و صورتش قرمز شده بود ... دستش را بر روی نشانی که در بازوی سمت چپش بود کشی و بعد در اولین تماس آهی کشید....
لرد تمام مدت می خندید... مارکوس پس از هر خنده ی لرد سیاه اضطرابش بیشتر می شد... او می دانست که لرد سیاه به همین سادگیا یک نفر را مرگخوار نمی کند.... او میدانست که لرد سیاه او را انقدر ازار می دهد تا دیگر بعد از مرگخوار شدن دیگر به فکر سفید شدن نیوفتد....

مارکوس همچنان با دستش بازویش را مالش می داد ولی ناگهان لرد سیاه رو به پیتر پتیگرو کرد و گفت: من دیگه باید برم.... همتون میگیرن امتحانش میکنین... از اونایی که تو اون اتاق گذاشتین هم می تونین استفاده کنین.... من اومدم باید آماده ی آماده باشه....
پتیگرو با لحن شجاعانه ای امر را قبول کرد.... سپس رو به بقیه ی مرگخوارا کرد و گفت: همه بیاین ... باید بریم تو اون اتاق تا تازه واردو امتحان کنیم...
مارکوس در ذهن خود هزاران سوال به وجود آورده بود .... از خودش می پرسید که چرا این ها اینقدر با او خشک بر خورد می کنن؟... در ان اتاق چه چیزی در انتظار اوست؟... لرد پس از امدن چظور می خواهد از اماده بودن او اطلاع پیدا کند؟ایا می خواهد یک دوئل راه بیاندازد؟...
مارکوس برای هیچ یک از این سوال ها پاسخ مناسبی پیدا نکرد... ولی میدانست که چند دقیقه ی دیگر یعنی وقتی که به ان اتاق برود بیشتر سوال هایش جواب پیدا خواهند کرد....
ولی دیگر مارکوس وقتی برای فکر کردن نداشت زیرا پتیگرو او را از پشت به سوی اتاق حول میداد... مارکوس به پشت خود نگاهی کرد و گفت: چی کار می کنی... خوب خودم میام دیگه....
ولی پتیگرو دیگر او را به داخل اتاق انداخته بود.... در اتاق هیچ نوری نبود ... تاریکی مطلق... سکوت ان اتاق گوش را به درد می آورد... مارکوس می دانست که این سکوت قبل از طوفان است... به همین دلیل دلش را به سکوت اتاق خوش نکرده بود..... در پشت مارکوس بقیه ی مرگخواران وارد شدند.....
پیتر چراغی را روشن کرد ولی این روشنایی به ضرر مارکوس بود زیرا با چهره ی غول بزرگی روبه رو شد... این غول حداقل بیست متر ارتفاع داشت... مارکوس با دیدن این صحنه داشت از هوش می رفت ولی به زور خودش را نگه داشت....
مارکوس برای سوال کردن از یکی از مرگخواران رویش را برگردانند ولی دیگر کسی در اطراف او نبود.... همه رفته بودند و فقط مارکوس و اون غول در اتاق بودند.... ارتفاع خود اتاق خیلی زیاد بود و انتهای اتاق ناپیدا بود....
مارکوس بلافاصله دستش را از روی بازویش بر داشت و چوبدتیش را در اورد... در همین لحظه غول با دمش به سمت مارکوس حمله کرد.... مارکوس سریعا به بالا پرید... وقتی غول به مارکوس نزدیک شد توانست ظاهر او را ببیند.... ان غول به رنگ سبز لجنی بود... دمش حدود دوازده متر بود.... هیکلی دایناسور مانند داشت... چشمانش قرمز بود...و بالای سرش یک شاخ سیاه رنگ قرار داشت... مارکوس بعد از تماشای چند لحظه ای غول یک آوادا کودارنا به سمت ون فرستاد ولی وقتی به بدن غول اثابت کرد نور طلسم محو شد و دیگر اثری از طلسم باقی نماند...
مارکوس به فکر این افتاد که چه باید بکند تا نقطه ی ضعف ان غول را پیدا بکند...... ولی بعد از چند دقیق بعد سوراخ کوچکی بر روی گلوی غول توجهش را جلب کرد... بعد به فکر این بود که یک طلسم بر روی ان طوراخ بفرستد ولی ناگهان غول با دست هایه سه متریش مارکوس را به گوشه ی اتاق پرتاب کرد....
مارکوس با کمر به دیوار بر خورد کرد و بعد برای چند لحظه سرش گیج رفت.....
ولی بلافاصله بلند شد زیرا غول یک بار دیگر با دمش به او حمله کرد.... اما این دفعه مارکوس بعد از این که به بالا پرید تا از ضربه ی دم غول د امان باشد چوبدتی را به سمت ان سوراخ نشانه گرفت و بعد طلسمی را زیر لب گفت و بعد نور سبزی از نوک چوبدستیش خارج شد و به ان سوراخ روی گلوی غول برخورد کرد....بعد از چند دقیقه غول بر روی زمین ولو شد.....
مارکوس خیلی عرق کرده بود.... دستش رو بر روی پیشانیش کشید و عرقش را پاک کرد ولی در همان لحظه دری در مقابل مارکوس باز شد که در پشت ان لرد سیاه ایستاده بود و به مارکوس می خندید.... مارکوسم که خنده ی لرد سیاه را دید جانی تازه گرفت و گفت: ببخشید قربان... قبول می شم.....
لرد سیاه هم صدای خندش بالاتر رفت و گفت: قبول می شی... عالی بود.... فقط من باید یه گفت و گویی با پیتر داشته باشم ببینم که آیا قبولت کنیم که تو ماموریت ها شرکت کنی یا نه.....
________________________________________
امیدوارم این دفعه قبول کنید


تاييد شد!

نام و نام خانوادگی : پرسی اینگنیاتوش ویزلی
سن : 23
سوابق ( در حال حاضر ) : ریاست سازمان ورزش و تفریحات جادویی، ریاست سازمان معجون سازان قرن ، ریاست طراحان سوال سمج ، ریاست طراحان سوال مسابقه ، ریاست تیم لیگ برتر باشگاه های کوییدیچ ، عضو دفتر کارآگاهان و ...
نکته : من کارهای در حال حاضرم رو بهت گفتم لرد سیاه چون بگم کمک من رو از این طریق میتونی متوجه شی .
نحوه ی کمک : معجون های پیچیده رو برات آماده میکنم که هم تو و هم مرگ خواران استفاده کنن حالا هر معجونی که باشه ، در صورت تمایل سوالاتی رو طرح میکنم که دشمنان و سفید ها نتونن بهش پاسخ بدن ، اگر خواستی میتونم سوالات تقلبی سمج رو برای بهم ریختن کارشون بهشون بفرستم ، میتونم از وزارت خانه جاسوسی کنم همینطور از کارآگاهان و میتونیم با توجه به تیم کوییدیچم از اون طریق بهشون حمله کنیم و ...
من توی این کارها مهارت خاصی دارم و واقعا استثنایی هستم.
نوع درخواست : در خواست عضویت در ارتش سیاه و پیوستن به ل ل لرد و و ولدمورت .
متن نمایشنامه ( ببخشید کوتاه هست ) :
لرد ولدمورت و پرسی ویزلی به همراه دوازده دیمنتور در یکی از کوچه های سرد دیاگون راه میرفتند در واقع چون قبلا لرد ولدمورت در آن زمان با کوییرل به جاهای مختلف دیاگون و ناکترن میرفتند آن جا رو مثل کف دستش میشناخت . در واقع آن ها میخواستن به وزارت سحروجادو حمله کنند و وزیر تازه کار آن یعنی دراکو مالفوی را از بین ببرند . ولدمورت از همان آغاز پرسی را جزو یکی از وفادارترین مرگ خوارانش بر شمرده بود و برای او امتیازی قائل شده بود و آن بود که نشان سیاه را روی ساعد دستش داغ نگذاشته بود بلکه سنگی از زمرد را جادو کرده بود و به او داده بود و ولدمورت هر گاه با پرسی کار داشت زمرد خودش رو در دست میگرفت و فشار میداد و و زمرد پرسی قرمز میشد و مانند یخ سرد میشد و همیشه لرد ولدمورت پرسی رو با نام دوست من خطاب میکرد . این کار لرد سیاه هم به خاطر دوستی او با پرسی بود و هم اینکه پرسی کارمند وزارت خانه بود و جاسوس ولدمورت اگر دیگر کارکنان یا وزیر او را با نشان سیاه یا همان دارک مارک میدیدند دیگر به او اعتماد نمیکردند و شاید او را اخراج و زندانی هم میکردند .
ولدمورت با پرسی دوست شده بود بله درست شنیدید لرد ولدمورت کبیر دوست پیدا کرده بود و امتیازی که هری پاتر نسبت به او را داشت به دست آورده بود و شانس پیروز شدنش دو برابر شده بود چون از هری هم جادوی سیاه خیلی بیشتری بلد بود .
ولدمورت پرسی رو فقط مرگ خوار یا جاسوس خودش نمیدید بلکه اون رو دوست خودش میپنداشت او با پرسی درددل میکرد ، سخن میگفت ، مزاح میکرد ، میخوابید به او جادوی سیاه آموزش میداد و خیلی با او صمیمی شده بود او دیگر آن لرد سیاه بد جنس ، نامرد و خشن نبود .
بگذریم همانطور که داشتند در خیابان وزارت راه میرفتند و به باجه تلفن نزدیک میشدند در سه قدمی خود کسی را دیدند که نباید او را میدیدند او کسی نبود جز ................................

این که داستان در جای مهم تمام شد برای جذابیت داستان بود و امیدوارم من رو برای همدم بودن لرد سیاه بپذیرید با تشکر پرسی


پرسي عزيز!
نوشته ي شما اصلا رضايت لرد رو كسب نكرد! شما بايد در مورد گرويدن خودتان به سويش مي نوشتيد..نه اينكه سوابق خودتان را شرح دهيد! نوشته اي هم كه نوشتيد برازنده ي يك مرگخوار نيست! لطفا بيشتر تلاش كنيد و به معيار هاي لرد توجه كنيد كه او هيچ لغزشي را نمي بخشد!
سپاس گذار لرد باشيد كه اين سخنان از سوي اوست!

-سامانتا خیلی دیر اومدی فکر می کردم برای سپتامبر اینجا باشی!
-متاسفم اون پاپاریزی های مزاحم تو میلان گیرم انداختن!!!!....اون پشه های کوچولوی مزاحم...
چند تا کار عقب مونده هم داشتم تو سیسیل و فرانکفورت.....
سامانتا به آرامی به قرمزی شراب در دستش مبهوت کننده خیره شد و به آرامی ادامه داد:البته لرد سیاه همیشه یه جای خالی داره....این طور نیست؟
لرد سیاه لبخندی زد و گفت: فکر می کنم وجود داشته باشه به هر حال بعضی ها رو نمی شه نادیده گرفت !!!!
سامانتا در چهره لرد خیره شد و گفت: میرم بخوابم فکرمی کنم فردا روز سختی باشه!
لرد سیاه از پشت سر به رفتن او خیره شد تا در سیاهی محو گشت ....لرد سیاه در تاریکی به شعله شمع زهر خنده ایی آتشین زد...!
-قربان مرگ خوارا در خانه رایدل ها جمع شدن....اونا منتظر شما هستند....
لرد: الان می یام...
سامانتا به همراه لرد به راه افتاد.
لرد:نه تو همین جا بمون...برمی گردم!
ساعتی بعد لرد به همراه سامانتا در حال نوشیدن چای عصر بودند...
لرد:نظرت چیه؟
-گروه خوبین....
لرد:بهتر هم می شن به بعضیاشون می شه امیدوارشد....گرچه... در صداقت بعضیاشون هنوز شک دارم....
سامانتا: می تونم پیداشون کنم ....به هر حال ما به قدرت احتیاج داریم .....ضعیفا میمیرن ....این قانون بازیه!
این جمله را گفت و به مارمولکی که با کفشش آن را له کرده بود نگریست!
لرد:پیشنهاد خوبیه ...اما من ترجیح می دم کسه دیگه ایی این مسولیت رو قبول کنه!...دوستای قدیمی باید کارای بزرگتری انجام بدن ....گرچه باید کمی منتظر بمونن....این طور نیست؟
سامانتا لبخندی زد و گفت: منتظر می مونم .....لرد سیاه!
و ته استکان چای را سر کشید!!!!!

__________________________________________________

با تشکر:

سامانتا ولدمورت

سامانتاي عزيز!
سرورمان شما را براي عضويت در ارتش پر قدرت تاريكي پذيرفته اما براي عضويت در گروه مرگخوارانش بايد تلاش بيشتري كنيد! جناب لرد منتظر خواهند بود تا شما در ماموريت ها و جنگ ها تواناييتان را به اثبات برسانيد تا در مورد عضويت شما تصميم گيري نمايند.
باشد تا شما نيز در پناه نشان سياه قرار گيريد!
سپاس گذار لرد باشيد كه اين سخنان از سوي اوست!

انگار نيرويي نامرئي مرا فرا گرفته بود و مرا به ديوار فشار مي داد .
لردسياه چوب دستيش را بطرف من گرفته بود دو بطرم مي آمد و مي گفت نافرماني تو به حرفهاي من گوش ندادي و مي خواستي جلوي من بايستي . ها ؟ و مرا رها کرد چوبدستيش هنوز به طرف من بود گفت : (( کروشیو )) صداي ناله هاي من بلند شد و اون دوباره اين کار را کرد .
لرد : تو اشتباه کردي و تمام نقشه هاي مرا خراب کردي چرا مثل مونتاگ و ديگران نيستي ها ؟ من به تو گفتم که توضعيفي راه افتادي توخيابون و همينطور براي خودت صفا کردي ؟
مورفين : غلط کردم مي بخشيد ارباب
لرد : در کار من ببخش وجود نداره اما تو از خون مني من تورو مي بخشم اما اگر يک دفعه ي ديگر بدون اجازه ي من حرکتي کردي ديگه خودت مجبورم کردي .
مورفين : چشم ارباب چشم ارباب
لرد : من مي خواهم با چند تا از مرگ خوارهاي قوي خودم يک حمله يي مهم را به هاگرمبد انجام بديم و در اونجا يک مقر فرماندهي بوجود بيارم تو همراه اونا مي ري سر دسته ي اونا ديلي خواهد بود و دستور من به او ن اينه نافرماني مساوي با مرگ
مورفين : قربان حتماً لياقت خودمو نشون مي دهم
شب هنگام ساعت 12 شب هاگرفيد بسيار ساکت است و هر از گاهي فقط صداي در کافه ها يا غيب شدن کسي مي آيد .
ناگهان چند صداي پشت سر هم مي آيد ( ترق ) (ترق )
چند نفر با شنلهاي سياه که محکم پيچيده شده و نقاب بر روي صورت دارند ظاهر مي شوند .
و به کافه ها و خانه ها يورش بردند پشت سر هم نفرين ها از درون چوبدستي هايشان بيرون مي آيد .
صبح ساعت 8 صبح هاگرميد
لرد : عاليه خوبه ، دستت را بيار جلو ، پشت سر هم چيزهايي زمزمه مي کند
مورفين : خيلي ممنون ارباب ممنون

ادامه پست قبلی
شماره پست 10
لرد به ریگولوس نگاه کرد و با خود فکر کرد که در ارتش سیاه خود به افرادی سبک بار و سبک مغز نیاز دارد و از طرف دیگر ریگولوس بزدل بود و باید لیاقت خودش را برای بودن در گروه مرگخواران نشان میداد.
لرد سیاه چوبدستی خود را بایک حرکت بسیار سریع از غیب ظاهر کرد و رو به ریگولوس گرفت . رعشه تمام بدن ریگولوس در بر گرفت و به خود گوشزد میکرد که :
- نباید بر میگشتم خطای من بزرگتر از انی بود که بتوانم طلب بخشش کنم . او حتما مرا میکشد این بار خود این کار را به پایان میرساند تا مطمئن شود که دیگر مرا نخواهد دید.
اما لرد دست ریگولوس را گرف و چوبدستی خود را بر روی نشان گذاشت نشان شروع به درخشیدن کرد و بعد تنها سر ماری از آن باقی مانده بود .
ریگولوس از درد به نفس نفس زدن افتاده بود و از طرف دیگر با ناباوری به لرد نگاه میکرد . سریع تعظیم کرد و سپس به پای لرد افتاد و گفت :
-سرورم این بار شما را مایوس نمیکنم من تمام تلاش خود را میکنم ...
لرد ا حالت زنندهای ریگولوس را از خود دور کرد چنان که سگی را از خود براند و روبه بقیه سربازان ارتش سیاه خود گفت :
- همه شما ها باید ماموریتی برای من انجام دهید تا وفاداری خود را به من ابت کنید و هم اینکه تفریحی کوچک داشته باشید و من قبلا دستورات را به پتیگیرو داده ام او ماموریت هر یک از شما را برایتان روشن میکند .
لرد این را گفت و به سوی مرگخواران رفت و همه مرگخواران در برابر او تعظیم و چاپلوسی میکردند.
ریگولوس با حسرت به این منظره نگاه میکرد و به خود لعنت میفرستاد که چرا بر بخت خود لگد زده و باعث شده که به این روزگار بیافتد . باسرشکستگی و ناراحتی از مرگخواران روی گردانید و به سمت جمعیتی رفت که دور پیتر حلقه زده بودن و از او لوله هلی کاغذی را میگرفتند .
در چهره ء بعضی از آنها ترس به صورت آشکاری خود نمایی میکرد و د رچهره دیگران شادی موج میزد . هر کس از محتویات ماموریتش آگاه میشد ، سریع غیب شده و به سمت ماموریت خود حرکت میکرد .
نوبت به ریگولوس رسید پیتر با حرکت نمایشی دست خود را باز کرد . هیچ چیز در دستان او نبود . پیتر شروع کرد به خندیدن و گفت :
- برای ترسو ها ماموریتی نداریم .
دنیا در برابر چشمان ریگولوس تیره و تار شد صدای خنده اطرافیان برایش همه در دنیای دیگر بود . دنیایی بسیار دورتر از آنچه فکرش را بکنید تنها یک چیز در ذهنش وجود داشت :
- آیا لرد مرا بخشیده

-------------------------------------------------------
ريگولس عزيز!
سرورمان از نوشته ي شما راضي بودند. شما براي عضويت در گروه مرگخوارانش پذيرفته شديد..گرچه بايد بيش از اين تمرين كنيد!! لرد منتظر فعاليت بيشتر شماست تا بتوانيد شايستگيتان را هر چه بهتره به نمايش بگذاريد!!
سپاس گذار لرد باشيد كه اين سخنان از سوي اوست!!