شب‌ است. تابلوی ورودی Pubby Pub زیر نور یک لامپ خیابانی قایم شده. از تویش صدای یک خانمه‌ی خواننده می‌آید که پشت پیانویش نشسته و تنها سرگرمی معدود مشتریان بار را فراهم میکند. ماه از این وضعیت راضی نیست. ماه وقت خوابش است، خانمه نمی‌گذارد، هی می‌خواند. تقصیر خودش هم نیست: امشب از جاهای رفیع دستور رسیده که بار باید بعد از نیمه‌شب هم باز باشد چون آدم‌های گولاخ و خفن می‌آیند که خیلی ترسناک‌اند و همه جاها را باز می‌کنند. خود بار هم از این وضعیت معذب است. لپ‌های دراز شیشه‌ای‌اش قرمزند و دو چشمش -دو لیوان نوشیدنی‌ کره‌ای متقاطع بالای دهانِ بسته‌اش- را به پایینِ پله‌هایش دوخته.

درون بار فقط یک منبع نور می‌تابد که آن هم بالای سر خانمه‌ی خواننده است. یک عالمه سرخی روی خانمه می‌پاشد، نوری که می جنبد و می‌لولد و سُر می‌خورد و می‌رود جذب سرخیِ یکدست لباسش می‌شود. زیر نور سرخ، لباس سرخ جان می‌گیرد و نفس می‌کشد و خودش منبع نور دیگری می‌شود که تمام بار را در سایه‌ای قرمز به دام می‌اندازد.
سایه قرمز گرسنه است. سایه قرمز دنبال قرمزیِ بیشتر می‌گردد که ببلعد و قرمزتر شود. آنقدر این‌ور و آن‌ور را نگاه می‌کند تا قرمزی می‌یابد. پیش‌بندش را می‌بندد، قاشق و چنگالش را برمی‌دارد و می‌پرد تا غذا بخورد.


البته غذا متوجه نور قرمز نشد چون طفلک پوست که نداشت، توی پوستِ نداشته‌اش هم خبری از گیرنده حس و عصب و مغز و نخاع نبود. غذا چیزی نبود جز یک نیمرو که توسط یک محور سینوسی در یک آسانسور برزخی ساخته شده بود.
غذا چشمان نداشته‌اش را دوخته بود به هیبت عظیم و مهیبِ کنارش و آنقدر ترسیده بود که حتی نمی‌توانست آب دهانش را قورت دهد. از دهانش کف بود که می‌تراوید و بزاقش بشقاب را تف‌مالی کرده بود.
-... و آخرین اتفاقی که این بنده حقیر یادشه هم این بود که همه با هم پرت شدیم وسط فضا. به جون بچه‌هام دیگه هیچی یادم نیست. بزرگوار شما باور بفر...

غذا با دیدن قلابی که به سمتش می‌آمد ساکت شد و به ادامه ترشح بزاقش پرداخت. قلاب از کنار غذا رد شد و تنها سه دکمه سرآستین طلایی‌رنگش به لبه بشقاب خوردند. غذا احساس کرد داشت در تفش غرق می‌شد.

-یه لیوان شیر دیگه، لطفا.

درِ پشت پیشخوان بسرعت باز شد و متصدی بار بدو بدو از تویش با یک لیوان شیر بیرون پرید. لیوان را با یک تعظیم عمیق به صاحبِ دست-قلاب داد و بدو بدو از همان در بیرون رفت.


رییس بزرگ تمام شیرش را با یک قلوپ قوی خورد و لیوان را روی پیشخوان گذاشت.
-و تلکفیموس پرایم؟
-باور بفرمایید هیچ خبری هم از اون کریه‌الوجوه ندارم. به جون بچه‌هام...

رییس بزرگ روی صندلی‌اش چرخید و به خانمه خواننده نگاه کرد.

غذا به صورتِ رییس بزرگ نگاه کرد که زیر کلاه لبه‌دار بزرگش قایم بود. صورت رییس بزرگ حالا با درخشش سرخی روشن شده بود. ولی هرچه بیشتر نگاه کرد، کمتر توانست در مغزِ نداشته‌اش به توصیف درستی برسد. غذا فکر کرد بعدا که پیش بچه‌هایش برگردد و وقایع امشب را تعریف کند و بچه‌هایش از قیافه آقاهه‌ی مهیب و عظیم بپرسند، چه بگوید.

رییس بزرگ برگشت و یک بار دیگر تاریکی در صورتش بلند شد. این بار سرش را پایین برد و عمیق و طولانی به غذا نگاه کرد.
-به هر حال... اگه تو اینجایی، اونا هم باید همین‌جا باشن. ممنونم از وقتت.

رییس بزرگ از جایش بلند شد. و غذا احساس کرد برای اولین بار در زندگی کوتاهش آزاد است. غذا احساس کرد جهان بهترین چیزی است که در کل جهان وجود دارد. غذا احساس کرد بخاطر اینکه غذایی است که به هدیه فوق‌العاده‌ی آگاهی رسیده، بخاطر اینکه موجودیست که وجود داشتن را درک می‌کند، بخاطر اینکه بخشی از کیهانی بخشنده است که حتی به غذاها هم زندگی می‌بخشد، خوشبخت‌ترین است. همینطور که رییس بزرگ به سمت در می‌رفت، غذا تصمیم گرفت از این لحظه به بعد دندان‌هایش را توی گوشت زندگی فرو کند و با تمام وجود زنده باشد، آزادی را بچشد، روی برگ‌های خشک پاییز بپرد، سرما بخورد، کچل شود، و بچه هایش را بزرگ کند!


وقتی خانمه‌ی خواننده یکهو ساکت شد، غذا هیچ توجهی نکرد و گذاشتش به حساب پایان کار بار. وقتی هم که سر خانمه با جیر ناموزونی روی کلیدهای پیانو افتاد، گذاشتش به حساب خستگی خانمه. وقتی متصدی بار با وحشت در پیشخوان را باز کرد و بیرون پرید هم اتفاق خاصی نیفتاده بود. وقتی متصدی با صدای شدیدی روی میز و صندلی‌های خالی بار پرت شد هم تقصیر سُری زمین بود. هیچکدام این‌ها به غذا ربطی نداشت. غذا روی بزاقش بالا و پایین می‌رفت و مشعوف از زندگیِ تازه بازیافته‌اش، خیال می‌پرداخت.
حتی وقتی یاروی سیاهپوش و ماسک‌داری که خانمه‌ی خواننده و متصدی را کشته بود بالای سرش آمد؛ حتی وقتی بشقابش را برداشت و محتویاتش را توی دهانش ریخت و حتی وقتی دندان‌هایش بدن غذا را پاره کردند. نه! غذا تازه به جادوی وجود داشتن پی برده بود. زندگی باارزش‌‌تر از این بود که همه‌اش را سر نگرانی‌های بیخود هدر دهد.

بیرون، رییس بزرگ به تابلوی بار چشم انداخت. به دو نوشیدنی کره‌ای متقاطع که از وحشت فلج شده بودند.
بعد چرخید و به پل رنگین‌کمانی عظیمی نگاه کرد که در دوردست چشمک می‌زد.

فصل دوم
اپیزود پنجم:
پانک راک ۲

چند ساعت بعد، آزگارد - والهالا

اینکی همینطور پشت میز مانده بود و هی می‌خورد. اینکی هرچه دید و ندید خورد. اینکی هی می‌خورد، هی می‌گفت برایش بیشتر بیاورند تا بخورد. اینکی باز هم می‌خورد. اینکی خسته نمی‌شد. اینکی خستگی را هم می‌خورد.
شب شد. اینکی بلند شد و رفت توی آشپزخانه قصر نشست تا غذا را به محض آماده شدن تویش بریزند و داغ داغ بخورد و کمی تبخیر شود و برود توی هوا بخارها را هم بخورد و سرد شود، بیاید پایین، دوباره بخورد. اینکی روی زمین خزید و رفت در و دیوار آشپزخانه را هم درآورد و خورد.

-یا خود اودین! این چیه دیگه؟

اینکی چرخید و دسته آشپزها را دید که از ترس خورده شدن، یک گوشه خزیده بودند و گریه می‌کردند. و بعد یواش یواش رفت که آنها را هم بخورد.

-به به! عه، چه خبره اینجا؟

صدای والراون از چارچوبِ جویده‌شده آشپزخانه بیرون پرید. خدای توهم به جوهر عظیم و خبیثی نگاه کرد که دندان‌هایش در نور اجاق‌های آشپزخانه می‌درخشید و داشت یواش یواش می‌رفت که آشپزها را آشپزی کند.

-نخورشون لطفا. غذا درست می‌کنن.
-اینکی حوصله‌ش سر رفت. چیکار کرد؟ :ِ خبیثانه‌در‌آتش‌اجاق‌ها:
-تقصیر منه. عذر می‌خوام که میهمانان گرامی‌مون رو اینطوری تنها گذاشتم. پاشید بریم دور دور پس. آزگارد رو بهتون نشون بدم.

اینکی جمع شد و کوچک شد و خباثتش غرغرکنان رفت خانه‌اش و خودش هم دنبال والراون راه افتاد.

-اون یکی کجاست؟
-ویرسینوس رفت رگناروک پیش اودین و ثور و لوکی جنگید!
-نکنید از این کارا. خطرناکه.

والراون دروازه‌های والهالا را باز کرد و اخم‌هایش را در هم پیچاند.
-باید در اولین فرصت دستور بدیم رقص بارون برگزار شه. این حجم از گرد و خاک در شأن ما نیست.

والراون راست می‌گفت. غبار کم‌رنگ قرمزی که ویرسینوس روز قبل دیده بود، قرمز‌تر و بوی‌خون‌دارتر شده بود و اینکی و والراون هم می‌توانستند ببینندش و ببویندش و حتی دستشان را دراز کنند و بغل کنندش و باهاش دوست شوند. اینکی سرش را بالا برد و فکر کرد شاید به زودی غبار کوچولو آنقدر بزرگ شود که به دود تیره کارخانه‌های دوردستِ پشت آزگارد هم تنه بزند.
اینکی و والراون روی زمینِ سنگفرش شده، زیر نور ماه کامل و ستاره‌های یه عالمه، راه رفتند. از دور صدای بیل و کلنگِ ساخت و ساز می‌آمد. والراون توضیح داد دارند برای خودشان یک کلیسای نوتردام می‌سازند و قرار است نشانه عصر مشترک زندگی مردم نورس و جادو باشد و همین روزهاست که ساختش کامل شود و همه با هم جشن بگیرند و خوشحال باشند. اینکی به چراغانی‌هایی که مردم زیر خانه‌هایشان کرده بودند نگاه کرد و یکهو فکر کرد چقدر جشن خوب است و همه باید همیشه جشن بگیرند.
بچه‌ها روی سقف شیروانی خانه‌های مردم سُر می‌خوردند و می‌افتادند و هارهار می‌خندیدند. دستفروش‌های خیابان از اینکه مجبور بودند هی بالای سرشان را نگاه کنند که مبادا اطفال سُرنده توی گاری‌هایشان بیفتند و سوغاتی‌های نورسی‌شان را بشکنند، عصبانی می‌شدند و ابروهایشان را در هم گره می‌زدند و دماغشان را چین می‌انداختند و پیشانی‌شان را صاف می‌کردند و قرمز می‌شدند.
بالاتر، مردم با جاروهای پرنده‌شان در هوا ویراژ می‌دادند و گاه‌گاهی به بندهای رخت بین خانه‌ها گیر می‌کردند و لای لباس‌ها پیچیده می‌شدند و گره می‌خوردند و همانجا می‌ماندند. اینجا بود که تیم کوییدیچ گریفیندور از غیب ظاهر می‌شدند و برشان می‌داشتند و پرتشان می‌کردند توی دروازه اسلیترین و کلی امتیاز می‌گرفتند و جام می‌بردند. دراکو از باختن تیمش ناراحت میشد و می‌رفت پیش اسنیپ گریه می‌کرد. اسنیپ هم که خیلی مهربان بود، بهش دلداری می‌داد و موهایش را شانه می‌کرد و غذایش را می‌داد و برایش داستان می‌خواند تا خوابش ببرد.
والراون یکهو پیچ خطرناکی برداشت و مسیرش را برد به سمت سالن طویلی با سقف شیشه‌ای که بالای درش تابلوی زندان عمومی آزگارد تاب می‌خورد و جلویش صف بزرگی از مردم تشکیل شده بود.

-اینکی دوباره زندانی نشد! اینکی همه رو کشت قبل از اینکه دوباره زندان رفت! اینکی زندان نخواست رفت! :ِبه‌زندان‌نخواهنده‌رونده:
-زندانی نمی‌شی. بخشی از تورمونه.

اینکی محتاطانه دنبال والراون از درِ نیمه‌باز زندان عمومی آزگارد به داخل پاشیده شد. اما طی پاشیدنش متوجه دو چشم کوچک و زنده بالای تابلوی زندان نشد. و علاوه بر آن، قطعا متوجه نشد که چشم‌های بالای تابلو دقیقا چشم‌های والراون بودند ولی دقیقا چشم‌های والراون نبودند.
پشت در زندان، دو نگهبان چاق و چله و سیبیلو و میان‌سال و میان‌کچل در دو طرف یک میز، زیر نور مشعلِ آویزانی نشسته بودند و پول مردم را می‌گرفتند و می‌شمردند و بهشان بلیت می‌دادند. نگهبانان با دیدن خدای اعظمشان از جا پریدند.
-درود بر اعلاحضرت همایونی... عه...

نگهبان شماره ۱ یک لحظه سرجایش ماند و به نگهبان شماره ۲ نگاه کرد.
-وارالون کبیر!
-بله! درود بر همایون اعلی‌حضرت، وارلاون کبیر!
-آفرین. والراون هستیم. اومدیم از زندانی‌هاتون دیدن کنیم.

نگهبان شماره ۱ ریش گنده و بافته‌اش را توی یقه‌اش انداخت و تبر دستی‌اش را برداشت و لای کش شلوارش آویزان کرد.
-بفرمایید اعلاحضرت واراون، از این طرف.

والراون و اینکی از این طرف رفتند و به جاهایی از سالن رسیدند.
دو دیوار شیشه‌ای در طرفین سالن کشیده شده بود که تویشان پر بود از کلی آدم در قد و اندازه و شکل و شغل و پیشه و جنسیت گوناگون که دور هم می‌رقصیدند و داد و فریاد می‌کردند و بالا و پایین می‌پریدند و می‌خواندند.
والراون شروع به توضیح دادن کرد.
-بعد از اینکه ما بعنوان نماینده برحق و منتخب مردم آزگارد، جانشین خائن معدوم، اودین، شدیم، به همه شغل و زندگی و پول دادیم. نتیجتا آمار جرم و جنایت بشدت افت کرد. دزدی و قتل تبدیل به چیزایی شدن که فقط راجع بهشون میشه خوند. مردم دلشون برای هیجان و بی‌قانونی تنگ شد. پس تصمیم گرفتیم برای سرگرمی مردم یه زندان بسازیم. جایی که یه سری بیان با تصمیم خودشون زندانی بشن، و یه سری بیان و با تصمیم خودشون ببیننشون.

اینکی با خوشحالی به سمت یکی از شیشه‌ها رفت و صورتش را بهش چسباند. اینکی تا حالا این حجم از شور و شوق و بی‌قانونیِ قانونمند ندیده بود. اینکی ذوق کرده بود.

یکی از زندانی‌ها مو و ریش وایکینگی یکی دیگر را کَند و دست و پای طرف را باهاشان بست. بعد هم یارو را بلند کرد و باهاش شروع به گیتار زدن کرد.

میان کوه عظیم زندانی‌ها، رون ویزلی دیده می‌شد که موشش را از دم گرفته بود و در هوا می‌چرخاند. پیتر پتی‌گرو در هوا داد می‌زد و به مرلین قسم می‌خورد که دیگر واقعا موش نیست و دم ندارد و رون لطفا بگذاردش زمین تا توی دیواری چیزی پرت نشده.

یکی دیگر از زندانی‌ها دوتا چوبدستی از ردایش درآورد، چهارتا یاروی دیگر را برداشت و روی کله‌شان شروع به درام‌زدن کرد.

ریموس لوپین در سمت دیگر شده بود. بالای سرش دامبلدور خودش را با ریشش به یک disco ball بسته بود و می‌چرخید.
عقب‌تر، وایکینگ گیتاریست، گیتار انسانی‌اش را در هوا چرخاند و روی زمین خرد کرد.

والراون با رضایت به جمع خلافکارانِ قانونی‌اش نگاه می‌کرد. کنارش اینکی با علاقه خودش را پاشیده بود روی شیشه‌ی بین خودش و لشکر پانک‌ها. و کنار این دو، نگهبان شماره ۱ بود که برای اولین بار متوجه یک جفت چشم روی سقفِ آسمانی سالن شده بود. چشمانی که دقیقا متعلق به والراون بودند‌ ولی...

نه دقیقا.

خیلی دورتر از آزگارد - یک هفته قبل

گوستاف با زحمت خرمن گندم رو بلند می‌کنه و می‌ذاره پشتش. بعد به آسمون نارنجی غروب نگاه می‌کنه و یادش میاد چقدر خسته‌ست. صبح زود -به رسم روز قبلش و روز قبل‌ترش و روز قبل‌تر‌ترش و حتی قبل‌تر- بابای گوستاف مامانِ گوستاف رو بیدار کرده و بهش گفته بره گوستاف رو بیدار کنه و بهش بگه باید هیفده‌تا خواهر و برادر کوچیک‌ترشو دونه دونه بیدار کنه و بردارتشون ببرتشون سر مزرعه تا به بابای گوستاف کمک کنن و کلی گندم و جو و شنبلیله برداشت کنن و بدن مامانِ گوستاف تا ببره شهر و همشونو بفروشه و پول در بیاره تا بتونن غذا بخرن و بخورن و سیر شن و بزرگ‌ شن.
گوستاف عقب‌تر از صف طویل برادرا و خواهراش راه میفته. هیفده‌تا عضو خونواده گوستافسون با کمرهای خمیده زیر بار خرمن‌های گندم و جو و شنبلیله، از گوشه مزرعه به سمت خونه‌شون راه می‌افتن. مامان گوستاف از دوردست یه نقطه آبی توی چارچوب کلبه قهوه‌ای خونواده گوستافسونه؛ رنگی که خیلی راحت به لباسای آبی اعضای خونواده‌ش وصل میشه. و بعد، آروم، غرق دریاچه‌ی نارنجی- قرمزی می‌شه که از کوه خورشید سرچشمه می‌گیره.
گوستاف با بی‌حالی به شاهکار ون‌گوگ اطرافش نگاه می‌کنه و سعی می‌کنه آخرین باری که کاری به‌جز کمک کردن توی مزرعه خونوادگیشون کرده رو یادش بیاد. و برای یه لحظه آرزو می‌کنه بتونه هرچه زودتر بزرگ بشه و از روستاشون بره. گوستاف به آزگارد فکر می‌کنه و همه داستان‌هایی که از زیباییش شنیده.
چیزی زانوی گوستاف رو گاز گرفته. بزرگترین بچه خونواده گوستاف‌اینا به پایین نگاه می‌کنه و با ناامیدی دوتا انگشتشو خم می‌کنه و ملخ مزاحمو می‌پرونه. بعد بدو بدو مسیرشو ادامه میده تا زودتر از همه به شام برسه.

نیمه‌شبه. همه مردم روستا خوابیدن. قرص سفید و بزرگ ماه توی آسمون، مزرعه رو با یه ملافه نقره‌ای خفه کرده. نسیم شدیدی یهو شروع به وزیدن می‌کنه و از دور، تصویر محو یه سونامی سیاه پدیدار میشه.
گوستاف با فریاد شدیدی از خواب می‌پره. سر جاش می‌شینه و چشماشو می‌ماله. بلند میشه و توی تاریکی به سمت پنجره کوچیک کلبه تلوتلو می‌خوره. و با کمال وحشت کابوسش رو پشت زمین پهن مزرعه پیدا می‌کنه.
قطعات شکسته‌ی خونه‌های چوبی، وسایل مزرعه‌داری و اعضای تیکه‌شده بدن دام و آدم. همه سوار روی یک موج عظیم بدفرم از دریایی قرمز و سبز تاب می‌خورن. برای یه لحظه تصویر دریا تغییر می‌کنه و گوستاف به جاش یه غول با پنجه‌های طویل می‌بینه که به آرومی از لبه دنیا بیرون می‌خزه. و یک لحظه بعد، غول خزنده به فرشته‌ای معلق زیر قرص‌ماه تبدیل میشه.
صدای وز وز لشکر ملخ‌ها توی دهکده می‌پیچه و زمین با سنگینی به لرزه در میاد.


و گوستاف شدیدترین، عمیق‌ترین و بنفش‌ترین جیغی رو می‌کشه که دنیای وایکینگ‌ها تو عمرش دیده.

جادوفلیکس

دوربین به آرومی توی یه راهروی نیمه تاریک، ساکت و کاملا خالی از هر گونه جمعیت و اسباب و اثاثیه حرکت میکنه. به انتهای راهرو میرسه، و برعکس فیلمای آبکی شرقی، میپیچه دست چپ و وارد یه راهروی نیمه تاریک دیگه میشه. کف هر دو راهرو کاملا سفیده. ولی دیوارها خاکستری و افسرده کننده هستن. ولی کنار این یکی راهرو چندین تخت سفید با تعدادی صندلی قرار داشت. دوربین از کنار همه شون عبور کرد و به انتهای راهرو رسید. جایی که نور باریکی از زیر در اتاق سمت راست به راهرو میتابه. دوربین از داخل بافتِ در که اون هم خاکستریه عبور میکنه و وارد اتاق میشه تا مردی رو نشون بده که با وجود نور داخل اتاق، صورتش درون تاریکی قرار گرفته و نامشخصه...
صدای نفس های مرد، با توجه به ماسک اکسیژن روی صورتش بسیار بلنده... مرد به آرامی دستش رو از زیر ملافه خاکستری رنگی که بدنش رو پوشونده خارج میکنه و ماسک رو برمیداره. به محض اینکه ماسک از روی صورتش کنار میره و خطوط دستگاه صاف میشن، پرستاری با عجله و چهره ای وحشت زده وارد اتاق میشه.

- موقعیت اینکی و ویرسینوس پرستار... کجا هستن؟
- سرورم، شما نیاز به استراح...
- قرار نیست بمیرم که حقوقت قطع بشه یا بیمارستانم تعطیل بشه... موقعیتشون کجاست؟

پرستار با تعظیم کوچکی، از توی جیب یونیفرم سبزش طوماری رو بیرون میکشه و دو دستی به رئیس بزرگ تقدیم میکنه.
رئیس بزرگ یک دستش رو از زیر ملافه بیرون میاره، دوربین به آرومی به سمت دست رئیس بزرگ که به سمت طومار حرکت میکنه، پایین میره تا قلابی رو در انتهای ساعدش به نمایش بذاره که بالای طومار کاغذی رو پاره میکنه...
رئیس بزرگ بعد از گرفتن طومار با دست قلابیش، ملافه رو با دست سالم و دستکش پوشش از روی خودش کنار میکشه تا کت و شلوار سیاهش و دکمه های سر آستین طلایی رنگش رو به نمایش بذاره، و زمانی که از روی تخت بلند میشه و به طور کامل توی نور قرار میگیره، دوربین هم پایین میاد و نمای پایین گردنش رو فیلم برداری میکنه.
و زمانی که رئیس بزرگ، اولین قدمش رو به سمت در اتاق برمیداره، تصویر کات میخوره...

This ain't rock'n'roll, this is genocide

As they pulled you out of the oxygen tent
You asked for the latest party
With your silicone hump and your ten inch stump
Dressed like a priest you was
Todd Browning's freak you was

Crawling down the alley on your hands and knee
I'm sure you're not protected, for it's plain to see
The diamond dogs are poachers and they hide behind trees
Hunt you to the ground they will, mannequins with kill appeal

فصل دوم
اپیزود چهارم: توهم

ویرسینوس توی اتاق خواب بزرگش که در و دیوارش با شمشیر، تبر و سپر تزئین شده بود بیدار شد و ملافه ابریشمی رو از روی محور کج و کوله ش، که البته مشخص بود به تازگی جلا داده شده، کنار زد. بلافاصله کنیزی زیبارو، که بال های طلایی رنگی هم داشت و چهره و هیکلش به جنگجوها میخورد، وارد اتاق شد.

- من که درخواست خدمتکار نداشتم.
- من والکری اِیر هستم... ارباب والراون کبیر شما رو احضار کردن تا برای صبحانه بهشون ملحق بشید.
- اممم... شما چرا سلاح ندارید؟

صدای والکری لرزید، انگار حتی گفتن این جملات هم براش مثل شکنجه ست.
- ارباب والراون حمل سلاح برای والکری هارو ممنوع کردن.
- همممم... باشه حالا درست میشه... کجا باید بریم؟ :ویرسینوس گرسنه که محورش داره قار و قور میکنه:

والکری تعظیم کوتاهی کرد و ویرسینوس رو به حرکت به دنبالش دعوت کرد. و البته که ویرسینوس هم همراهش رفت تا از بین راهروهای سنگفرش شده بگذره و به تالار عظیمی پر از ستون های رنگارنگ با طرح و نشان والراون، سقفی که آسمان شب رو نشون میداد و دیوارهایی که با شمشیر، سپر و نیزه تزئین شده بودن، برسه.
ویرسینوس غرق حیرت بود و داشت سعی میکرد پاره خط ها و محورهای تانژانتی که ازش میریختن رو جمع کنه که صدای اینکی رو از پشت سرش شنید.
- ویرسینوس چرا داشت محور ریزی کرد؟ نکنه کسی ویرسینوس رو اذیت کرد؟ اینکی جوهر کشنده بدخواه های ویرسینوس!
- نه بابا آروم باش.
- نه اینکی باید محورهای ریخته ویرسینوس رو به عمه بدخوا...
- آقایون عزیز... چرا به صبحانه ملحق نمیشید؟ امروز برنامه های فوق العاده ای داریم!

و والراون بعد از اینکه صحبت اینکی رو قطع کرد، با یک حرکت دست دو صندلی چوبی رو زیر پای اینکی و ویرسینوس ظاهر کرد و بعد اون ها رو روی هوا شناور و به سمت میز غذاخوری عظیم هدایت کرد.

ویرسینوس و اینکی به میز عظیم نگاه کردن، و البته به ظروف نقره ای-طلایی که کاملا خالی بودن.

- باید غذایی که میخواید رو آرزو کنید و تجسمش کنید تا براتون حاضر بشه آقایون عزیز.

والراون همچنان لبخند میزد، پاهاش رو هم روی میز انداخته بود و داشت لای دندوناش رو با خلال پاک میکرد.

- اینکی اعتراض داشت! اینکی جوهر مونث خووب بود!

والراون به خودش زحمت نداد که خلال رو از لای دندونش خارج کنه و تو همون حالت گفت:
- تشخیص جنسیت لکه های جوهر کار ساده ای نیست. من خدای توهمم، خدای بینایی که نیستم!

اینکی و ویرسینوس به هم دیگه نگاه کردن، شونه ای بالا انداختن که حکایت از قانع شدنشون داشت و در عرض چند ثانیه ظروف جلوشون پر از هات داگ، پیتزا و شکلات شد.
والراون به کوه غذاها جلوی اینکی و ویرسینوس نگاه کرد. داشت فکر میکرد چطوری قراره این همه غذا رو بخورن، که اینکی و ویرسینوس بدون کوچیکترین اخطاری غذاهارو خوردن و حتی اینکی به سختی خودش رو از توی حلق ویرسینوس بیرون کشید.

- بسیار خب دوستان عزیز من، یک سری کارهای مهمی دارم که باید بهشون رسیدگی کنم. بهرحال رگناروک و مرگ بقیه خدایان باید یکم سرعتش بالاتر بره.
ویرسینوس همونطور که غذا ظاهر میکرد، با دهان پر از پیتزا گفت:
- من میخوام والراون رو تعقیب کنم... برم توی رگناروک. با اودین و ثور سلفی و امضا و اینا بگیرم. بهرحال این همه راه اومدیم. فرصتیه که نباید از دستش بدیم!
- اینکی مخالف بود! اینکی فکر کرد که وسط جنگ و جدل خدایان برای ویرسینوس جای امنی نبود!
- فکر میکنی... در امنیت میرم و برمیگردم. قول!

ویرسینوس در حین گفتن آخرین دیالوگ از جاش بلند شد، توی جیب هاش رو پر از غذا و حتی بشقاب کرد... و با تمام سرعت به سمت در خروج رفت. و هرگز متوجه دوتا چشم عظیم روی سقف نشد که بهش نگاه میکردن... چشم هایی که دقیقا چشم های والراون بودن...
ویرسینوس با بی خیالی در سالن رو باز کرد، رفت توی یک راهرو و به سمت در خروجی به راه افتاد. ولی هر چقدر جلو میرفت، راهرو به نظرش طولانی تر میرسید. به طور قطع یادش بود که چنین راهرویی جلوش وجود نداشته و راهروها انقدر طولانی نبودن.
ویرسینوس همونطور رفت و رفت، هی هم غذا خورد. اصولا طوری حساب کرده بود که با رسیدن به در خروجی غذاهاشم تموم شن، ولی غذاها تموم نشدن و به خروجی نرسید. حتی روش رو برگردوند که برگرده غذاهای بیشتری برداره. ولی به جای راه بازگشت، یه راه پله به سمت پایین رو مشاهده کرد. چون چاره دیگه ای نداشت، از پله ها پایین رفت تا بلکه برسه به یه راه خروج، یا حتی غذا! بهرحال اولویت اولش بعد از راه خروج، غذا بود.

همونطور که از پله ها پایین میرفت، متوجه تغییرات محیط اطرافش شد. همه چیز داشت تاریک تر میشد، دیوارها داشتن سیاه تر میشدن، و سنگ های نم زده، پر از خزه و حتی تیکه های استخوان های شکسته بود. ویرسینوس سرعتشو بیشتر کرد... و بالاخره به زمین صاف رسید.
چشماش تقریبا تاریکی عادت کرده بودن، و میتونست رو به روش رو ببینه...
- خب پس، الکی الکی رسیدم به سیاهچال والهالا. عالیه!

و ویرسینوس بین قفس های عظیمی که مشخصا برای نگهداری انواع انسان و غول و هیولا استفاده میشدن، با احتیاط قدم برداشت...

لینک اپیزودهای قبل:

فصل اول:
اپیزود اول: جغدهای مرگبار
اپیزود دوم: گریم
اپیزود سوم: گریم 2
اپیزود چهارم: چسب
اپیزود پنجم: ناچسبِ باچسب
اپیزود ششم: دِ سیزن فاینالِی!

فصل دوم:
اپیزود اول: پریمیر!
اپیزود دوم: پانک راک

جادوفلیکس

لوگوی وارنر بروس به آرومی از توی گرد و خاکی شدید خارج میشه و خودشو جلوی دوربین تو گل حاصل از بارون میپلکونه. دوربین بدون توجه از توی لوگو رد میشه، از توی گرد و خاک عبور میکنه، و وسط زمین و هوا به یه پل بزرگ که با رنگای رنگین کمون میدرخشه میرسه، بعدش با حالت دراماتیکی کم کم گرد و غبار از جلوی دوربین پاک میشه تا قصرها و تالارهای عظیم آزگارد واضح بشن.
دوربین همینطور به راهش ادامه میده، از روی شونه یه آقای گولاخ که دوتا بادیگارد جادوگر همراهشن عبور میکنه و وارد یه اتاق تاریک میشه تا روی صورت اینکی و ویرسینوس زوم کنه.

فصل دوم
اپیزود سوم: تحت مدیریت جدید!

حالت چهره اینکی و ویرسینوس ثابته، ثابت مثل زمان. همچنین بقیه اشخاص داخل اتاق که شامل یه پیرمرد و یه پیرزن هستن. و بعد صدای بشکنی به گوش میرسه، و اینکی و ویرسینوس فرصت میکنن جیغ بکشن و بپرن پشت پیرزن قایم بشن.

- برای والراون کبیر تعظیم کنید!

پیرزن با صدای خسته ای گفت:
- بیشتر باید برای غاصب تعظیم کنیم البته.

و بعد پیرزن نبود. در واقع تبدیل شد به ژله، بدون هیچ هشداری. بدون هیچ حرفی. فقط ناگهان تبدیل شد تا اینکی و ویرسینوس به قدرت خدای توهم یعنی والراون ایمان بیارن، البته بعد از اینکه ژله رو به سرعت نصف کردن و خوردن.

اون شخص گولاخ به آرامی یک قدم جلو گذاشت. اینکی و ویرسینوس نمیتونستن با وجود نوری که داشت چشم و چالشونو میمالید درست ببیننش، ولی بهرحال، گولاخ گفت:
- ما آلفادر، والراون هستیم... و اومدیم تا قسم وفاداری شما رو بشنویم. و البته باید بگیم که تبدیل شدن اون پیرزن صرفا توهم بود. الان در واقع شما خودشو خوردید، نه ژله ش رو.

اینکی به سرعت گفت:
- اینکی برای خوردن قسم وفاداری نیاز به دلیل داشت! اینکی همینطوری قسم وفاداری نخورد! اینکی جوهرِ قسم نخور! .مقاوم جلوی قسم وفاداری:
- بله دقیقا. نظر من هم به نظر اینکی نزدیک تره. .مقاوم جلوی قسم وفاداری:

صدای خنده والراون مثل صدای رعد توی اتاق پیچید، و بعد از شدت نور پشت سرش کم کرد تا ظاهرش کاملا توی دید قرار بگیره.
- اگر دلیل میخواید، دلیل رو خواهید گرفت.

اینکی و ویرسینوس به تیپ والراون نگاه کردن، قدش حدود سه متر بود، کت چرم دارای اسپایک پوشیده بود، موهاش بلند بود و شلوار چرمی تنگ هم پوشیده بود. توی گوشش هم هندزفری گذاشته بود و Cannibal corpse گوش میداد.

- دلیل خوبه. من و اینکی عاشق دلیلیم. اصلا شما میدونید خود سینوس ها چرا به شکل سینوسن و به شکل تانژانت نیستن؟ چون الماسن. :ویرسینوس ریلکسی که داره دامنه ش رو باز و بسته میکنه و موج ملایم میزنه:

والراون یه نگاه بی معنی و رنجیده به ویرسینوس انداخت، بعدش یه بشکن زد و ویرسینوس رو تبدیل به یه تانژانت کرد... و قبل از اینکه ویرسینوس بتونه جیغ بزنه و در مورد خشونت خانگی شکایت کنه، اون رو به حالت قبل برگردوند.

- پس بریم یه قدمی بزنیم و بهتون بگم چرا و چطور اینطوری شد. هوم؟

والراون اصلا منتظر نشد تا اینکی و ویرسینوس تاییدش کنن، فقط روی پاشنه پا چرخید و راه افتاد. اینکی و ویرسینوس هم رفتن دنبالش.

- اودین ظالم بود... و مردم آزگارد زیر شکنجه و ظلمش قرار گرفته بودن.

والراون کاملا بی مقدمه شروع کرده بود، ولی خب اینکی جوهر سریعی بود و داشت به سرعت یادداشت برمیداشت که اگه بعدا ازش امتحان گرفتن، مردود نشه. ویرسینوس هم فقط با بیخیالی اطرافشو نگاه میکرد، هوا غبار گرفته بود، یه غبار قرمز، و ویرسینوس میتونست بویی مثل بوی خون رو توی هوا حس کنه.

- آزگارد از نظر اقتصادی تحت حکومت اودین داشت ورشکسته میشد... اون داشت مردمش رو تبدیل به گلادیاتور میکرد، کارهای به شدت Uncivilized و ضد فرهنگ آزگارد.

ویرسینوس و اینکی همچنان پشت سر والراون حرکت میکردن، و والراون از فرصت های اقتصادی و فرهنگی ای که توی آزگارد به وجود آورده بود، میگفت. حتی ابری کوچیک رو جلوی اینکی و ویرسینوس تشکیل داد، و اینکی و ویرسینوس داخل اون ابر، ورود والراون به آزگارد رو دیدن، ورودی که با تشویق و حتی گل ریزان مردم آزگاردی همراه بود. اونا دیدن که والراون با وزیرهای سحر و جادو و پادشاه های تمام مملکت های جادویی شورا تشکیل داده و اونا هم دارن قرارداد "ترکمان نوشیدنی کره ای" رو امضا میکنن تا در ازای بخشیدن کل قدرت هاشون به والراون، واناهایم رو به نام خودشون کنن و البته ماهانه هم خراج بدن. همه شون انقدر خوشحال بودن و میخندیدن که باعث شدن حتی اینکی و ویرسینوس هم بخندن. و بعد تصویر توی ابر تغییر کرد تا لبخند اینکی و ویرسینوس، و البته لبخند تمام جادوگرای در حال ورود به واناهایم رو نشون بده و تصویر لبخند در لبخند بشه. بعدش تصویر توی ابر سیاه شد و نوشته ای ظاهر شد: "Thanks to our sponsor Jadooflix".

دیدن همه این ها و توضیحات منطقی والراون، کاملا اینکی و ویرسینوس رو قانع کرد، و والراون هم که لبخندای رضایت بخش و قانع شده روی صورت اینکی و ویرسینوس رو دید، مستقیم به سمت والهالا هدایتشون کرد.

به محض نزدیک شدنشون، درهای عظیم والهالا به روشون گشوده شد، گرد و غبار سرخ توی خیابون تلاش کرد وارد والهالا هم بشه، ولی توسط دیواری نامرئی متوقف شد.
و اینکی و ویرسینوس با آلفادر وارد والهالا شدن، که البته خالی بود، چون همه قهرمانانی که ساکنش بودن با اودین برای شرکت در رگناروک رفته بودن.

- براتون دو اتاق در نظر گرفته شده، همچنین حمام گرم، آزادید که توی قصر من راحت باشید و هر جا دلتون خواست بگردید.

دو جادوگر از توی سایه های کنار تالار بیرون اومدن، و بعد از تعظیم غرایی، اینکی و ویرسینوس رو به سمت اتاق هاشون هدایت کردن.

و تیتراژ با سرعت زیاد و هماهنگی با موزیک پس زمینه سریع و خشن از بالا به پایین رفت.

If you want it, come and take it from me
If you think you can, you still don't know me
Let me tell you, man, I said it, I meant it
And I will always have the right to defend it
50seconds, 100 murders
The bill of rights is a bill of sale
What will you do when the war is over?
What will you do when your system fails?

We have made the present obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, take your disease
We'll end the world when all hope is gone

- با من صنمااااااا......

پیر مرد معروف در حال خواندن اهنگ سنتی بود و مردم در سرتاسر بریتانیا مشغول تشویق او بودند.این شاید اخرین اجرای پیرمرد در عمرش بود.او مدت ها بود به سرطان مبتلا شده بود و حال مناسبی نداشت ولی به عشق مردم به جادوگر تی وی برگشته بود تا برای مردم بخواند.او در حال اجرای بهترین قطعه خود بود که ناگهان تصویر عوض شد و چهره 3 مرد در داخل یک پرچم قرمز پدیدار شد و همزمان صدای بلند سرود ملی، از تلوزیون پخش شد:


سرود ملی به زبانی خوانده می شد که برای بسیاری از جوانان و مردم عامی ناشناخته بود. مردم در سراسر کشور کانال ها را مدام عوض میکردند و با مشت به تلوزیون میکوبیدند زیرا نمیتوانستند باور کنند که برنامه ای به این مهمی به ناگهان قطع شده باشد.مردم به تلوزیون و گاها خود شبکه فحش و بد و بیراه میدادند که برنامه به این مهمی را قطع کرده و این سرود مزخرف را جایش گذاشته.کنترل ها در دست گرفته شدند و مردم آماده فشردن دکمه خاموش بودند که ناگهان سرود قطع و تصویر پسر جوانی بر صفحه نمایان شد:
-درود بر شما هموطنان من. بنده زاخاریاس اسمیت،سیاست مدار و افشاگر هستم و میخواهم در این برنامه کوتاه برای شما پرده هایی از فساد در وزارت را به نمایش بگذارم.

عده ای از مردم با گفتن «برو ببینم بابا!» تلوزیون را خاموش کردند و آماده فرستادن نامه انفجاری به دفتر تلوزیون شدند.عده ای کانال را عوض کردند و عده ای دیگر هم میخواستند تلوزیون را خورد کنند که زاخاریاس گفت:
-هموطنان من. آنتن در اختیار من و همکارانم بسیار محدود است. نیرو های وزارتخوانه هر لحضه ممکنه بریزن داخل و پدرمونو در بیارن . این وزارت فاسد به قد ری پشت پرده داره که به هر دری میزنه تا شمارو نا آگاه نگه داره.تا حالا دقت کردید چرا وزارت چند روزه که هیچ جوابی به نامه های شما نمیده؟تا حالا دقت کردید که چند روزه در وزارت بخاطر تعمیرات تخته شده؟تا حالا نفهمیدید که چرا تمام کارمندای وزارت از جمله پدر خود من،اخراج و به علت کرونا خونه نشین شدن؟

زاخاریاس مرد سیاستمداری بود. او میدانست که چه وقتی اشک بریزد و چگونه احساسات مردم را با خود همراه کند.مردم دست از فحاشی و فرستادن نامه به شبکه برداشتند.کم کم به سمت تلوزیون برگشتند و پای برنامه نشستند.زاخاریاس در دستمالش فینی کرد و گفت:
-داشتم میگفتم....مردم، تصویری همین الان از صحن علنی وزارت خونه به دستمون رسیده که مطمئنا همه شما رو شوکه میکنه......من چیزی نمیگم خودتون ببینید.

زاخاریاس بشکنی زد و عکس در تلوزیون ظاهر شد.




مردم با تعجب به صحن خالی از کارمند و مراجعه کننده ای نگاه میکردند که پر از بالش و پتو شده بود. اگر چند روز پیش به مردم میگفتید که صحن علنی وزارتخوانه پر از بالش و پتو شده، شما را به بیمارستان سنت مانگو راهنمایی میکردند اما الان....

-ببینید!ببینید که این از استالین بی خبرا چه به سر محل گرفتن حق مردم اوردن. میبینید چی به سر قدرت جادویی این مملکت و نماد اون اوردن؟ سوژه های وزارتخونه دارن خاک میخورن.کارگرای وزارتخونه از کار بیکار شدن.موزه محل رشد موریانه شده.فقط به خاطر اینکه مردم واتیکان راحت توی وزارتخونه بخوابن.

اشک های پیر مردان سرازیر شد و غرور جوانان جریحه دار.وزارتخوانه ای که به آن میبالیدند و در دنیا یکه نداشت هم اکنون مهمانخوانه ای شده بود برای هیئت های خارجی:
-و حالا احتمالا سوال براتون پیش اومده که چرا این وضعیت پیش اومده...جوابش توس همین تصویره.

زاخاریاس دوباره بشکنی زد و تصویر روی تلوزیون پدیدار شد.



-تراورز، الان داره توی یه کشور آسیایی توی اجلاس سراسری آسلام شرکت میکنه و مملکتو گذاشته به حال خودش.آخه یکی نیست بگه تو که ....

در اینجا اشک زاخاریاس و همزمان با آن اشک مردم سراسر این کشور سرازیر شد.وزیر آنها هم اکنون در اجلاسی مشغول چرت زدن بود در حالی که کشور خودشان در منجلابی فرو رفته بود:
-مثل اینکه مامورای وزارتخونه رسیدن.منتظر ما در جادوگر تی وی باشید. تا افشاگری بعدی بدرود.

تصویر قطع شد و برفک در صفحه تلوزیون شروع به خودنمایی کرد. حالا مردم مانده بودند و یک وزارت ناکارآمد و وزیری در حال چرت زدن در کنفرانس.

بعدازظهری آفتابی بود و پیرمرد کمرش رو صاف کرد.

قرچ!

-آخیش!

بعد از حمام به آرامی به سمت صندلی راحتیش رفت و پیپ به دست رادیو ی خاک خورده اش را روشن کرد.رادیو با صدای خش خش برنامه ی بعدازظهری رو که تدارک دیده بود برای عموم به نمایش گذاشت:

"سلام بر شنوندگان عزیز " جادوگر تی وی". با یه برنامه ی دیگه در خدمت شما هستیم...و حالا برای اولین برنامه ی این بعد از ظهر زیبای پاییزی از یک خواننده دعوت کردیم که بیاد و با آوازشون این بعدازظهر رو شیرین کنه براتون!"

پیرمرد آهی کشید و فوتی در پیپش کرد.

"و حالا این خواننده، نوازنده، آهنگساز، ورزشکار و کلا همه فن حریف کسی نیست جز...

صدای طبل و دقل از رادیو پخش شد و بعد نامی آشنا برای پیرمرد بر زبان گوینده جاری گشت.

"جز....مستر شجریان! "

صدای جیغ و دست تماشاچیان از رادیو به گوش میرسید و پیرمرد هم با فوتی قوی در پیپش جشنی کوچک برای خودش گرفت.

"خب خب! درسته...امروز اتفاقی تاریخی در جادوگر تی وی رخ داده...خب میدونم که همه چقدر خوشحالین؛ بگذریم اگه دوستی، آشنایی چیزی میشناسین که خیلی به شجریان ها علاقه داره همین الان یه جغد براشون بفرستین، بگین : fn 77 موج 8"

پیرمرد با ناراحتی از روی صندلی راحتیش بلند شد و به سمت تابلوی دختری مو بلوند رفت و از دیوار برش داشت و به سمت صندلی برگشت.

-چطوری برای تو جغد بفرستم...الیا؟

اما بقیه حرف پیرمرد در حرفهای گوینده محو شد.

"خب بگذریم...بهتره یکم به مهمون ویژمون آقای شجریان برسیم! خب سلام آقای شجریان."

صدای آروم اما دلنشین همایون از رادیو به گوش پیرمرد بسیار آشنا میزد.

-سلام به همه.
-خب آقای شجریان همونطور که میدونید قراره ما با شما یک مصاحبه ی کوتاه...اما پر از رمز و راز داشته باشیم!
-اممم...خب در خدمتم.
-بله حتما...خب سوال اول" آقای شجریان طبق گفته ی پدرتون شما جانشین ایوشونید؛ این درسته؟"
-...خب، بله فکر کنم! اما نباید پدرم رو به خاطر این حرف سرزنش کنید، چون ایشون از من هم بیشتر بلده.
-که اینطور! یعنی میگید که سطح شما از پدرتون بالاتره؟

همایون با لحنی تند جمله ی گوینده رو تذکیب میکند و همین باعث بهم ریختن سکوت فضای رادیو میشه.

-نه اقا! من کی همچین چیزی گفتم؟

گوینده با بیخیالی محض به همایون جوابی میدهد.

-هه! اقای شجریان...کجای کارین؟ الان پدرتون ممنوع الصدا شده، نکنه اینو تکذیب میکنین؟
-معلومه که نه!
-خیلی خب آقای شجریان! به نظرم بهتره مصاحبه رو تموم کنیم چون اینطوری اخرش به دعوا ختم میشه....و حالا به عنوان آخرین خواهش از شما، یه دهن برامون میخونین؟

همایون با اعصابی بهم ریخته شروع به خوندن میکنه:

با من صنمااا دل دل دل دل دل یک دل دل یک دله کن!

بعد از پایان یافتن آهنگ گوینده با صدای گوشخراش شروع به صحبت کردن میکند.

"خب این هم از اجرای فوق العاده ی همایون شجریان! و حالا اگه دوست دارین با ما همراه بمونین...در ادامه قرار است با ریئس وزارت س...

اما پیرمرد رادیو رو خاموش میکنه و به سمت رخت خوابش روانه میشه.

توجه:
آنچه گذشت

صدای بارون شدید به گوش می‌رسه. ارکستر شروع به نواختن Prologue to Dark Shadows - Danny Elfman می‌کنه. دوربین وسط ابرهای سیاه شب ظاهر می‌شه؛ لوگوی وارنر برادرز وسط ابرها پدیدار می‌شه. نور رعد و برق صفحه رو پر می‌کنه و روی لوگو منعکس می‌شه تا لحظه‌ای بعد دوربین از میونش رد شه. ارتفاع دوربین کمتر میشه و از ابرها پایین میاد.
فرودگاه دوربین دریایی از خونه. از گوشه و کنار دریا خرابه‌هایی سنگی بیرون اومده که شاید زمانی دیوار و ستون و سقف بوده باشن. دوربین پایین‌تر میاد تا جزییات دریا رو نشون بده: تیکه‌های مغز و گوش و دست و پا و روده و قفسه سینه و دندون روی دریا شناور شده. از دور نور آتیش کم‌سویی دیده میشه. دوربین از روی دریا به سمت آتیش پرواز می‌کنه. همینطور که به منبع نور نزدیک میشه، خرابه‌های سنگی جاشونو به زغال و خاکستر می‌دن. تصویر اشباح خونه‌های سوخته‌ روی دریای سرخ تاب می‌خوره.
منبع آتیش، شاخه‌های عظیم درختی طلایی ان.
صدای راوی به گوش می‌رسه.

And in the death,
As the last few corpses lay rotting on the slimy thoroughfare,
The shutters lifted in inches in Valhalla,
High in Asgard.
And red mutant eyes gaze down on Midgard.
No more rounded shields.
Fleas the size of rats sucked on rats the size of cats,
And ten thousand peoploids split into small tribes,
Coveting the highest branches of Yggdrasil,
Like packs of dogs assaulting the glass fronts of Gladsheim.
Ripping and rewrapping mink and shiny silver fox, now leg-warmers.
Family badge of sapphire and cracked emerald.
Any day now,
The year of the Diamond Dogs.

"This ain't Rock'n'Roll
This is Genocide"

تلویزیون خاموش می‌شه. پدر خونواده کنترل رو می‌ندازه رو مبل و از جاش بلند می‌شه.
-تلویزیوناشون هم مناسب خونواده نیست دیگه.

فصل دوم
اپیزود دوم: پانک راک

اکت اول

اینکی، جوهر غلیظ، به همراه ویرسینوس، سینوس متناوب، توی فضا شناور شده و برای خودشان میان تاریکی نامتناهای فضای لاکران می‌لولیدند و می‌چرخیدند و می‌لغزیدند و می‌رقصیدند و غل می‌خوردند. خلاء که از این وضعیت راضی نبود بعد از چند ساعت تماشا دیگر صبرش طاق شد. کمربندش را برداشت و چند دور در گردوغبار کیهانی پیچ داد و دور شلوارش بست و بدو بدو به خدمت پروتاگونیست‌های شجاع قصه ما رسید که «این چه وضعی است و مگر اینجا خانه خاله پدرمُرده‌تان است که سر انداخته‌اید و غل می‌خورید و اصلا بیخود می‌کنید که هنوز یخ نزده‌اید و فشار درونتان از فشار بیرونتان بیرون نزده. یا موجود زنده‌اید و باید حرمت بی‌وزنی و فشار صفر را نگه دارید و بمیرید؛ یا هم که موجود زنده نیستید که در آن‌صورت مادرزاد مُرده‌اید و اینجا کاری ندارید و خودتان توپتان را جمع می‌کنید و می‌روید دم خانه خودتان بازی می‌کنید. : ی بدون صدا: »
اینکی و ویرسینوس اما صدای خلاء را نشنیدند چون در فضا صدا وجود ندارد. (بله! کشتی‌های فضایی هم در فضا ویراژ نداد و پیو پیو کنان همو آتیش نزد و دث استارها هم با دوتا شلیک و فورس نترکید و آناکین اسکای‌واکر هم بابای کسی نبود و لیا هم واقعا پرنسس نبود و اصلا راستشو خواست فورس هم وجود نداشت و شاید حتی جادو هم وجود نداشت و شاید وقایع این سریال هیچوقت اتفاق نیفتاد و اصلا خود وینکی هم نبود. وینکی، جن اسکپتیک! )
نتیجه این شد که اینکی و ویرسینوس دماغ گرد و قرمز خلاء را فشار دادند و boink گویان دور شدند.
اینکی و ویرسینوس در جستجوی تلکفیموس پرایم در فضا گشت زدند و هلک هولک‌کنان رفتند و رفتند تا سر از یک پل رنگین‌کمانی قشنگی درآوردند که رویش هزاران جادوگر با رداها و کلاه‌های رنگین‌کمانی پراید مارش می‌رفتند و شعار می‌دادند و خوشحال بودند. اینکی و ویرسینوس خوشحال از این خوشحالی، تصمیم گرفتند بروند همانجایی که این‌ها می‌روند. پس رفتند و دیدند یک سالن بزرگی است که راست و چپش فشفشه‌های آتش‌بازی می‌ترکد. چهار ستون دارد که سه تای این‌ورش معلوم است و چهارمی را تنه درخت عظیمی قایم کرده که چوبش طلاست و شاخه‌هایش می‌رود بالای سالن و سقفش می‌شود. روی شاخه‌ها هم یک گوزن است و یک بز که برگ می‌خورند.
اینکی و ویرسینوس بیشتر خوشحال شدند و در خیابان بزرگ کنار کاخ فرود آمدند ببینند چه خبر است.

دو طرف خیابان بزرگ پر بود از خانه‌های قدیمی و قهوه‌ای و گاثیک که روی خیابان خم شده بودند تا زیر خودشان -دور از نور ماه- سایه‌ها درست کنند و تویشان صدجور دسیسه بچینند. اما مردم شهر بو برده و توی سایه‌ها کلی لامپ‌های کوچک به هم وصل کرده و رشته لامپ‌ها را همه طرف کشیده و پیچانده بودند تا ترکیب مهتاب و لامپ امکان هر دسیسه و نقشه خبیثانه‌ای را از هر خبیثی بگیرد.
مردم خوشحال سوار بر سبدهای چرخدارشان می‌دویدند و می‌خوردند توی ستون‌ها و هرهر می‌خندیدند. آن‌طرف‌تر بید کتک‌زن توی خیابان راه می‌رفت و مردم را کتک می‌زد. بالای سرش، جی‌های رولینگ سوار بر بویینگ در آسمان رنگین‌کمان می‌کشیدند. زیرشان هم جان ویلیامز با ارکسترش تم هری‌پاتر می‌نواخت. دمنتورها هم جلویش دور خود شخص شخیص هری پاتر حلقه زده بودند و برایش دست می‌زدند و می‌خواندند:
-هریِ بندری... آره آره والا!

و هری هم وسطشان روی کله‌اش می‌چرخید. این وسط سوباسا هم هرچندوقت یک بار از یک سمت کادر در می‌آمد و مردم را شوت می‌کرد و در سمت دیگر فرو می‌رفت.
اینکی و ویرسینوس هم تصمیم گرفتند از قافله مردمِ مشعوف عقب نمانند. اول رفتند مغازه الیواندر و کلی چوبدستی امتحان کردند و چندبار مغازه را آتش زدند تا یکیشان به مذاق هرکدام خوش آمد. بعد هم رفتند کوچه ناکترن، سراغ مغازه بورگین و بارکس و پریدند توی کمدهایش و از توی هاگوارتز بیرون آمدند و دامبلدور را کشتند و رفتند کلبه هاگرید را آتش زدند که یهو هاگرید از خانه‌ش بیرون پرید و داد و هوارش بلند شد.
-د آخه صد بار گوفتم برین تو خونه خودتون دامبلدور بکشید. یه شب نشد سرمونو بذاریم رو بالش، ریشی، مویی، پشمی آتیش نگیره. : با ریش آتش‌گرفته:

و یک هیپوگریف از جیبش درآورد و به جانشان افتاد. اینکی و ویرسینوس هم که دیدند هوا پس است، فلنگشان را بستند و چندتا گره بالایش محکم کرده، برگشتند به زیر همان آسمان مهتابی که رولینگ با رنگین‌کمان تزیین می‌کرد.
بعد از اینکه چند جای دیگر هم سرشان را کشیدند، بالاخره خسته شدند و نشستند یک گوشه.

-اینکی دونست اومد کوچه دیاگون! اینکی، جوهر جادوگر! :ِ جادویی:
-منطقیه. :ِ منطقی:
-ولی زمان اینکی اینجوری نبود که. چرا درخت طلایی گذاشت اونجا؟ سالنه چی بود؟ چرا وسط فضا بود؟ چرا ورودیش رنگین‌کمون بود؟ :ِ چراگونه:
-چرا واقعا؟ :ِ چراگونه:
-اینکی باید تحقیق کرد! اینکی، جوهر کاراگاه! :ِ کاراگاهی:

همین‌ که اینکی و ویرسینوس تصمیم گرفتند پرده از راز نهفته و تاریک دیاگون بردارند، یک یاروی جادوگر که سوار جاروی جادوگری‌اش بود، یورتمه کنان از سمت دیگر خیابان، سمتشان دوید.
-روز بخیر. لطف می‌کنید مدارک شناسایی و بلیتتون رو؟
-اینکی شناسایی نشد. اینکی، جوهر ناشناس، باد پشت پرده‌، نیروی نهان، زمزمه شبان، پیدای پنهان، میتیِ کومان! :ٖ مخفیانه:
-دقیقا. بکنیم از این کارا. :ِ ریلکس:

یاروی جادوگر از جارویش پایین آمد.
-صحیح. لطف کنید با من بیاید پس.

اینکی و ویرسینوس دنبال محتسبِ جادو افتادند و همراهش رفتند و از این یکی پیچ گذشتند و افتادند توی آن خیابان و ته آن خیابان هم پیچیدند و رفتند توی خیابان دیگری و از جلوی مغازه‌ها رد شدند و جادوگر دیدند و آخرش به یک جاهایی رسیدند که جاهای عجیبی بود.
سرانجام، محتسب یخه جفتشان را گرفت و از یک‌ سری پله‌ پایین برد و انداختشان توی اتاقی و درش را بست و هلوهومورا گفت که خیلی ورد خفنی بود و درها را جوری قفل می‌کرد که آلوهومورا که هیچ، مادرش هم نمی‌توانست بازشان کند.

اینکی و ویرسینوس، راه زیادی آمده بودند. خسته بودند‌. نشستند. خستگی در کردند. بلند شدند. متوجه شدند اتاقشان خیلی تاریک است.
-چرا تاریک بود؟ :تاریک:
-واقعا چرا؟ ::تاریک:
-اومد از این آقاهه پرسید. :تاریک:
-آقاهه کجاست دیگه؟ :تاریک:
-اینکی ندونست که. اینکی چشم نداشت. اینکی، جوهر بود. :تاریک:
-منطقیه. ::تاریکٖ: منطقی:

اینکی روی زمین لولید و رفت سراغ یک آقاهه‌ی پیرمردی که گوشه اتاق نشسته بود.
-آقاهه، اینکی کجا بود؟ چرا تاریک بود؟ چرا آقاهه اینجا بود؟ اینکی چرا زندانی بود؟ ٖ تاریک:

آقاهه از جا پرید و بعد، از اینکه توانسته بود از حالت نشسته یکراست بپرد کلی خوشحال شد و تصمیم گرفت حالا که اینقدر ورزشکار است و بپر بپر بلد است، سال بعد حتما در المپیک شرکت کند و بپرد.

-ارجو که عما قریب وجه حبس به وضوح پیوندد و البته بای نحو کان عاجلا و چه احلا بسامع ما برسد. علی‌العاجله در حین انتظار، اصبر ان الصبر مفتاح الفرج و علی کل حال نعم‌الاشتغال است. و فی حین حاشا که نفس عاصی قاصر را قاضی نکنی که مایه تقصیر عمل باشد.

اینکی رو به ویرسینوس کرد.
-چی گفت؟ : تاریک:
-می‌فرماد که «لعل که علت توقیف لمصلحه یا اصلا لاجل ذلک رجای مطمئنه باشد که لوالابداء عما قریب انتها پذیرد، مزید امتنان شود و لعل هم احقر را کان لم یکن پنداشته و بلاشک به مصداق من جد و جد به حصول مسئول موفق و مقتضی‌المرام مستخلص شده.»
-راست گفت. : تاریک:

اینکی و ویرسینوس از آقاهه تشکر کردند و به سمت دیگر اتاق رفتند که تاریک‌تر بود و یک پیرزنه‌ای تویش نشسته بود. اما پیرزنه فرق داشت: نصف تنش از سوختگی سیاه شده بود و نصف دیگرش از کبودی بنفش. موهایش با ماده لزجی به هم چسبیده و لباس‌هایش زیر زرهِ پوشیده، نخ‌نما شده بودند.
-پیرزنه چه وضع اسفناکی داشت. ویزلی بود؟ عهههههههههههههه! :تاریک‌تر:

پیرزنه با شنیدن صدای جوهر، سرش را بلند کرد. مخاطبش را نمی‌دید ولی هرچه توان داشت توی صدایش گذاشت و به سمت قهرمانان شجاع ما پرتاب کرد.
-عاااااااگاااااااااافهههععععععععرررررررنااااااااااااام! : پیرزنانه:

اینکی از ویرسینوس ترجمه خواست. به هرحال ویرسینوس چندین مدرک ترجمه به و از چندین زبان زنده و مُرده دنیا نداشت و دکترا پشت دکترا بود که روی رزومه‌اش نچسبانده بود.
-می‌فرماد که اینجا سرزمین آزگارده که جادوگرا با دسیسه والراون بهش حمله کردن و گویا والراون -که خدای توهمه- با همکاریشون تونسته هرچی اودین و ثور و هایمدال و فریر و تیر وجود داره رو متقاعد کنه که رگناروک اومده و وقتشه برن با لوکی و فنریر و یورمانگاندر و غول‌ها بجنگن و کشته بشن و جهان نابود شه. ولی جهان نابود نشده و جادوگرا با استفاده از هرج و مرج و خوشحال از اینکه دشمناشون همدیگه رو میخورن، حکومت آزگارد رو غصب کردن.
-اینکی ندونست چی شد. ولی اینکی همه جادوگرا رو کشت و انتقام کریس همسورث و تام هیدلستون رو ازشون گرفت. :انتقام‌جویانه:
-موافقم. :انتقام‌جویانه:

در همین لحظه در باز می‌شه و سیلی از نور می‌پاشه توی اتاق و به سر و صورت همه مالیده می‌شه.

پشت پرده انتخابات!!!

- شائفی! شائفی! شائفی!

استاد بزرگ، مغز متفکر دوران، دارنده انباری از مدال های مرلین، تحلیل گر برجسته فراجناحی امور جادوگری، استاد شائفی پور وارد سالن گردهمایی جادوگران میشه و در برابر تشویق های هواداران، تواضع میکنه.
- استدعا دارم. خواهش میکنم. لطف دارید. ممنونم. متشکرم. ناقابلم. بسه دیگه!

پس از نشستن روی صندلی و تکان هایی به چپ و راست برای تنظیم نشیمنگاه، چوبدستی رو زیر حلقوم مبارکش میزاره و تحلیل دور اول انتخابات وزارت سحر و جادو رو آغاز میکنه:
- ببینید بچه ها! اول همه به شما بگم... میدونید که وزارتخونه قبلا اسمش "وزارت سِحر و جادو" نبوده. بلکه "وزارت سَحر و جارو" بوده. کنسرت مهستی رو دیدید؟ یه جاش میگه اینم دختر من سَحر؟ سَحر خانم اولین معشوقه اولین وزیر وزارتخونه بوده. حالا قضیه جارو چیه؟ اینها از طبقه پایین جامعه بودند. خانوادتن جاروکش بودن! اینه که نخستین وزیر به افتخار سَحر دختر مهستی، اسم وزارتخونه رو میزاره وزارت سَحر و جارو.

حضار در سالن: وااااو!

- اما برسیم به این دوره از انتخابات! بععععله عزیزان من! امروز قراره خیلی چیزها براتون روشن بشه. اگر بدونید زوپس نشیان بی درد که همون زوپسیون هستند، چطور به صورت سمبلیک کاندیداهارا انتخاب کردند و به افکار عمومی جهت دادند تا شما درنهایت همون کاندیدای حکومتی رو انتخاب کنید.

حضار در سالن: وااااااااو!
(یکی از فرط وحشت زدگی از بیانات استااااد خشتک دریدندی و از سالن بیرون رفتندی و کویر شدندی!)

- آروم باشید عزیزان! میدونم خیلی هیجان انگیزه و ممکنه بعدش من رو برای همیشه از کادر خارج کنند. اما این حرفها در گلوی من گیره کرده و باید شمارو آگاه کنم. از رودولف شروع میکنم. اگر گفتید رودولف در این انتخابات نماد چی بود؟ نماد کشاندن جوانان به فساد اخلاقی! شما کافیه اسم ایشون رو سرچ بکنید و عکسهایی که گوگل براتون میاره رو دقیق نگاه کنید. ببینید بغل کدوم عمو در کنار استخر عکس داره!

حضار در سالن: او ماااااای گاش!

- حسن رو چرا اوردن در انتخابات؟ شما فکر کردید حسن بازیگردان این قضیه بود؟ حسن خودش از بازی اصلی بازیگردانان خبر نداشت! حسن رو وارد کردند که مشارکت حداکثری اتفاق بیوفته. حسن رو وارد کردن که شمارو به مرگ بگیرن و به تب راضی تون کنن! اما حسن نماد چی بود؟ حسن نماد خشم بود بچه ها. خشمی که با خنده خودش رو نمایان کرده بود!

حضار در سالن: پلیییییز لرد!

- پیوز بیناموسی رو تبلیغ میکرد اما از همه باناموس تر بود! چرا؟ چون میخواستن باناموسی رو هدف قرار بدن. بگن زیرپوستین بیناموسی، باناموسیه! یعنی شما هم میتونید یک بیناموس باشید در عین حال که باناموسید! آروم آروم دارن قورباغه رو گرم میکنن... آروم آروم دارن فرهنگ رو تغییر میدن.

حضار در سالن: ایم گونا کیل مای سلفففف!

- آروم باشید بچه ها! اشکال نداره. هنوز هم دیر نشده و من با راه حل اومدم اینجا. چرا بلاتریکس فعالیت های انتخاباتی نداشت؟ از اولین روز انتخابات غیبش زد! چون کاملا برخلاف خواسته پشت پرده زوپس توی انتخابات شرکت کرده بود. اگر رای میاورد کار تموم بود! زوپس فاتحه ش خونده بود. به همین دلیل همون روز اول ترورش کردند. و رودولف رو فرستادن تا قضیه رو جمع و جور کنه!

حضار در سالن:

- مرلین و تام! اینها از اولش هماهنگ با تراورز شده بودند. که همه شون با شعار آسلام بیان جلو. دقت کردید در مناظرات پشت هم رو داشتند؟ اما چه طور یک مشت مرگخوار شعار آسلام سر دادند؟ عجیب نیست براتون؟ زوپس اینجا میخواست حتی به چهره آسلام واقعی هم ضربه وارد کنه و آسلام رو تحریف کنه. البته مدتی قبل از انتخابات تراورز به صورت کاملا صوری از مرگخوار بودن انصراف میده تا قضیه خیلی هم آشکار نباشه. اما هدف همون تحریفه! میگید نه، برید تاریخ رو ورق بزنید. چیزهایی که اینها از آسلام میگند کجا و چیزهایی که دارک لرد قدیمی میگفت کجا!

دوربین جادوگر تی وی روی چهره استاد زوم میکنه. استاد تنی تکان میده و صحبتش رو ادامه میده:
- بععععله عزیزانم! اما زاخاریاس! این چهره مظلوم آسلام حقیقی! این بنده خدا به اصلاحات از درون سیستم اعتقاد داشت. یعنی گفت نفوذ میکنم، بعدش کار خودمو انجام میدم. اما نمیدونست که زوپس زرنگ تر از اینحرفهاست. لحظه آخر زوپس صدمه خودشو زد! عکسهای بیناموسی زاخاریاس در فضای مجازی پخش شد و همین سبد آراشو خالی کرد. اما بنده اطلاع دارم. اون عکسها همگی فتوشاپن. اون خانمم که اونجان طرفدار شاهن، برن گمشن. پس چی؟

استاد به دوربین خیره میشه و حرف آخر رو میزنه:
- اما حضار محترم! بینندگان عزیز! من خودمم سوپاپ اطمینان زوپسم! اصلا اگر دست نشانده زوپس نبودم که توی جادوگر تی وی نشونم نمیدادن. میدادن؟! پس میخوام بگم برید بخوابید و به این خزعبلات گوش نکنید! اصلا برید رای تونو بدید. خجالت نمی کشید اصلا دنبال پشت پرده اید؟ واقعا فکر کردید پشت پرده ای هست؟ چیه سوپرایز شدید؟ برید رای بدید عاقاااا ! زوپس خیلی هم خوبه! من سالها دارم استفاده میکنم و مشتریشم.

سوالات ذهنی بینندگان: چرا قیمه ها ریخته شد تو ماستا؟ چی شد؟ کی بود؟ من نبودم دستم بود، تقصیر آستینم بود؟ کممممممک!

دین دین دین دین دین،دین دین دیدین دییییییییییین.

به اخبار شبانگاهی جادوگران خوش آمدید. توجهتان را به عناوین اصلی جلب میکنیم.

دین دین دین، دین دین دین دوووووووووووووف

زاخاریاس اسمیت از برنامه های 5 گانه وزارت خود رونمایی کرد.


به گزارش خبرگزاری جادوگر تی وی زاخاریاس اسمیت در مصاحبه با پیام امروز اعلام کرد که پنج برنامه بزرگ دولت داس و چکش او هدف اصلی وزارت او است. او در ادامه اضافه کرد:
-سوسیس هارو کش نرو مردک.

حاجی و پیامبر به صلح رسیدند

دقایقی پیش حاجی تراورز در ملاقاتی با پیامبر مرلین به صلح موقت رسیدند. مردم این واقعه را افقی بزرگ در دین بزرگ آسلام خواندند.

تام جاگسن استعفا داد.

تام جاگسن،کاندیدای وزارت سحر و جادو به نفع حاجی تراورز استعفا داد. او اعلام کرد که برنامه وزارت او با دولت آسلامی تراورز در یک سو است و به نفع او کناره خواهد کشید.

صلاحیت بلاتریکس لسترنج رد شد.

با به وجود آمدن جنجالی مبنی بر این که لسترنج مونث برای کاندید شدن تایید نامه شوهر نداشته دادگاه انتخاباتی به رد صلاحیت خانم لسترنج رد داد.

گااااااف گااااف گاااااف گااااااف داف داف

اهم... اهم... توجه شما را به گزارشی که هم اکنون به دست ما رسیده جلب میکنم!

(دوربین روی قدم زدن گزارشگر در سالن سنگ مرمر بیمارستان متمرکز میشود.)

بر اساس گزارشات رسمی بیمارستان سنت مانگوی لندن، اخیرا ادوارد قیچی، با علائمی مشکوک به جرونا، وارد بیمارستان سنت مانگو شده و تست جرونا، داده است.
پزشکان سنت مانگو، بر اساس مشاهدات خود، اعلام کرده اند، که به احتمال زیاد، نتیجه ی تست جرونای ادوارد مثبت خواهد بود!

ادوارد اخیرا با مراجعه به ستاد انتخاباتی حاجی تراورز، برای بیعت آسلامی و اعلام حمایت، از حکومت آسلامی، آن هم خارج از پروتکل های بهداشتی، مسئولین را به این گمانه زنی ها وا داشته، که احتمال مبتلا بودن حاجی توپیا هم به جرونا ممکن است.
دانسته یا ندانسته کاندیدای آسلامی، برای به چالش کشیدن دیگر کاندید ها، در چند روز اخیر، آن هم با، رعایت نکردن پروتکل های بهداشتی تعیین شده، از سوی سازمان بهداشت لندن، به دیگر ستاد های تبلیغاتیِ انتخابات شانزدهمین دوره ی وزارت جادو، رفت و آمد داشته است.
جامعه ی جادوگران حال با این نگرانی روبه رو شده که با رفت و امد به ستاد های تبلیغاتی آلوده شده، در معرض جرونا قرار بگیرند!


(گزارشگر جلوی بخش قرنطینه جرونا ایستاده به دوربین نگاه میکند.)

سخنگوی رسمی سنت مانگو، در بیانیه ای رسمی اعلام کرده، که با ستاد های تبلیغاتی، در صورت رعایت نکردن پروتکل های بهداشتی برخورد جدی خواهد شد!

محسنی های، بیمارستان سنت مانگو، لندن.

- با سلام خدمت بینندگان عزیز. امروز در خدمت یکی از کاندیداهای وزارت سحر و جادو هستیم. خوش آمدید جناب پیامبر.

دوربین کم کم از صورت کک مکی مجری(که احتمالا یکی از ویزلی هاست) فاصله گرفت و قاب را طوری تنظیم کرد تا هم مرلین و هم مجری را درون تصویر داشته باشد.
استودیو خبر ویژه دکور جدیدی را به مناسبت شروع انتخابات برگزیده بود. کلاه های وزارت از سقف آویزان شده بودند و تم سیاه پشت زمینه خبر از حضور یک مرگخوار در برنامه می‌داد.

- سلام و درود خداوند بر رهروان حقیقی بنده.
- جناب مرلین، یک مقدار در مورد لباستون توضیح می‌دید؟

مرلین همان ردای خاکستری کهنه و پاره را پوشیده بود. عصایش را به صندلی تکیه داده بود و کلاهش در کنار لیوان آب بر روی میز قرار داشت.

- چه توضیحی؟ این همان لباسی است که بنده همیشه می‌پوشم. ما هیچ بیت المالی را خرج مصارف شخصی نمی‌کنیم. از دار دنیای فانی ما فقط همین لباس را داریم و حوله ای که هربار استحمام می‌کنیم از آن استفاده می‌شود. برخی فکر می‌کنند ما در بارگاه روی کوهی از طلا نشسته ایم. خب این تصور غلطی است. ملت ما بهتر می‌داند.

مجری از تصور اینکه حوله و لباسی هزاران سال در حال استفاده شدن هستند چهره اش را در هم کشید.

- خب بهتره که زودتر از این سوال رد شیم و به جزئیات نپردازیم. شما به تازگی برنامه های خود را برای وزارت اعلام کردید. مشتاقانه آماده شنیدن توضیحات تکمیلی شما هستیم.
- ما برای توضیح برنامه هایمان به اینجا نیامده ایم.
- خب چرا اینجا هستید؟

دوربین مجری را ایگنور و روی مرلین زوم کرد.

- ما اینجاییم تا برخی مسائل را شفاف کنیم. همانطور که قبلا هم گفته ایم دوران بخند و بزن و دررو تمام شده است. زیر سایه عدالت الهی مو را از ماست بیرون می‌کشیم.

صدای مجری خارج از کادر شنیده شد که گفت:
- یعنی چی؟
- یعنی اینکه آقای حسن مصطفی با پشتوانه مدیریت وارد انتخابات شود و تصور کند که کاری به او نداریم وهمی بیش نیست.

مرلین از جیب ردایش عکسی را درآورد و رو به دوربین نشان داد.

- بینندگان محترم این عکس را ببینند. چند روز گذشته بنده میزبان دختری به نام "جازمین" بودم که ادعا داشت اغفال شده است. او با گریه و زاری پیش من آمده بود و از فردی به نام حسن شکایت می‌کرد. ما پیگیر موضوع شدیم و توانستیم این عکس را، که توسط دوربین های ترافیکی قاهره ثبت شده، پیدا کنیم. مشخصاً جناب مصطفی اقدام به اغفال این دختر کرده. فقط پروردگار می‌داند چند دختر معصوم دیگر گول این خنده ها را خوردند و با او به غار رفته و شروع به ...
- بله متشکرم از جناب مرلین. متاسفانه اگر بیشتر از این به جزئیات بپردازیم قیلتر خواهیم شد.
- ولی ما هنوز نگفتیم جازمین چگونه با...

دوربین کلوزآپ مجری را نشان داد و تیتراژ پایانی برنامه در پس زمینه شروع به نواختن کرد.

- منتظر دفاعیات آقای مصطفی هستیم....
- تازه نگفتیم دختر طفل معصوم اعتراف کرده که قد و طول حسن خیلی کوچیک بو...
- بینندگان عزیز تا برنامه ای دیگر بدرود.