به جادوگران خوش آمدید

انفجارناک، از لای منفجرترین دیواری که شهردار کارتر توی عمرش دیده بود، پرید بیرون وینکی (جن خووب؟ ): هر دانه از دست‌هایش سنگین با یک سلاح کشتار یک‌عالمه‌ای. وینکی ابروهایش را با خشم بافته بود و لای چین‌های پیشانی‌‌اش بیزاری کاشته بود. وینکی با کسی شوخی نداشت.
-

مورگانا لی‌فای به خاک‌های روی لباسش نگاه کرد.
-

جاناتان هارکر، کلاغ سفید، پیتیکو پیتیکوکنان و هلک‌هولک‌کنان آمد که خاک‌های اربابش را تمیز کند ولی مغزش آنقدر هنوز پیش شهردار کارتر و خوشمزگی‌اش گیر کرده بود که حواسش نبود و شروع کرد به خوردن مورگانا لی‌فای.

مورگانا لی‌فای به کلاغی نگاه کرد که داشت می‌خوردش.
-

آن‌طرف‌تر، وینکی سینه‌اش را سپر کرد و گوش‌هایش را تیز و مسلسل‌هایش را سمت دیزی کران نشانه گرفت و آنقدر عصبانی بود که رگ‌های گردنش هرکدام اندازه آن لوله‌های اینترنت که زیر اقیانوس‌اند و کوسه‌ها می‌خورندشان گنده شد.
- مثل اینکه دیزی کران حواسش نبود... فقط وینکی بود که تمیز کرد.

دیزی کران به جارو و خاک‌اندازش نگاه کرد.
- آممم... نه؟

وینکی ماشه‌های مسلسل‌هاش را محکم فشار داد و تیرتیرتیران کلی شلیک کرد سمت دیزی کران.
-
-

تمام که شد، دیزی کران یک قدم رفت کنار و چرخید تا دیوار پشت سرش را نگاه کند. یک عدد frame دیزی کران روی دیوار بود. قبل از اینکه دیزی بتاند خودش را چک کند و مطمئن شود هیچ جای خودش تیر نخورده و قبل‌تر از اینکه بتاند به frame خودش افتخار کند و بگَد به به به آن شانه‌ها، چَه چه به آن لگن‌ها و حتی قبل‌ترتر از اینکه قوای هنری وینکی و مهارتش در نقاشی با مسلسل هوش از کله‌اش بپراند، وینکی دوباره تیرتیرتیران مسلسلش را راه انداخت و روی frameای که درآورده بود یک مشت دماغ و چشم و دهن و ابرو و دست و پا هم نقاشی کرد و تازه سایه‌ هم زدش اینقدر که کارش را بلد بود و اینطوری سایه زد که دهن‌های مسلسل‌هاش را یک ذره گرفت سمت هم و شلیک کرد تا تیرهاشان قبل از اینکه به دیوار بخورند، بخورند به هم و پودر شَند و بپاشند و سایه شند. ها. آره.

دیزی کران آب دهانش را قورت داد.
-
- فقط. وینکی. بود. که. تمیز. کرد.

دیزی ترسیده بود. دیزی چیکار می‌کرد؟ دیزی باید تمیز می کرد و اگر فقط وینکی بود که تمیز کرد و دیزی تمیز نمی‌کرد که می‌نداختندش بیرون و همه می‌فهمیدند دیزی هیچ استعدادی ندارد و تا ابد بهَش می‌خندیدند و تویش آبگوشت درست می‌کردند و حتی شاید درست هم نمی‌کردند چون آنقدر دیزی بدبخت و کم‌مستعد و هیپوگریف و تسترال‌پدر بود که فقط می‌تانستند آبگوشت تویش خراب کنند.

دیزی ناراحت شد و دیگر نمی‌خواست دیزی باشد و فقط باید می رفت یک پتور دور خودش می‌پیچید و دراز می‌کشید و تا ابد جذب زمین می شد. ولی دیزی آنقدر بدبخت بود که حتی پتو هم نداشت و فقط یک دانه فوق لیسانس نظافت توی جیبش بود که آن هم کوچولو بود و پیچانده نمی‌ش--وایستد ببیند! فوق لیسانس نظافت؟ آیا دیزی کران برای شغلش خون دل خورده بود؟ آیا دیزی کران می‌دانست دارد چی‌کار می‌کند؟ آیا دیزی کران استعداد داشت؟ آیا دیزی کران نباید می‌مُرد؟

آیا دیزی کران هم تمیز کرد؟

دیزی جارویش را توی هوا چرخاند. رگ های گردنش هرکدام قد یک کوسه قد کشیدند.
- نه... فقط وینکی نبود که تمیز کرد.

آن‌طرف‌تر، جاناتان هارکر مورگانا لی‌فای را‌ آروغ زد بیرون.

نقل قول:

مشکل وینکی هنوزم همین بود که.

هاپوعه تو عمرش یه کار داشت که اونم نکرد.

پس هاپوعه باید سایتو دوباره لوله کرد و بُرد و شستوند و نقطه‌های وینکی رو درست کرد و لوله کرد و پس آورد وگرنه وینکی خود هاپوعه رو نقطه کرد.

+ بالاخره با این فونت جدیده وینکی تونست برای اولین بار َ، ِ، ُ هاشو دید. آفرین. ولی یه کار خوب دلیل نشد هاپوعه جن خووب شد. هاپوعه خواست حَواسِ وینکی رو با َ، ِ، ُ پَرت کَرد، وَلی وینکی حَواسِش جَمع بود. وینکی جِنِ مَحسوس؟

+ وینکی الان که خواست پیش‌نمایش کرد دید پیش‌نمایش سایت چقدر زشت و نامنظم بود و باید تمیز شد. چرا گزینه‌های فعال کردن تگ‌های HTML و فعال کردن شکلک‌ها و فعال کردن کدهای Xoops تو پیش‌نمایش وینکی ریخته بود؟ هاپوعه جمعشون کرد.

Joutube shorts
Joutube Ads

یک جاهایی توی یک جاهایی از لندن جادویی، مروپ گانت، خفن و خوشحال و خفن‌تر، درحالیکه کتش توی باد پشتک می‌زد و نور به عینک‌های دودی‌اش می‌خورد و دردش می‌گرفت و در می‌رفت، راه می‌رفت.

Lovers led astray
To an early grave

ببینید چقدر مروپ گانت خفن و خوف و خوشگل است و همه کارهاش درست است و نگاه کنید چقدر لباس‌هاش مشکی و شیک‌اند و از نظر بگذرانید چکمه‌هاش را که برای خودشان دو متر پاشنه دارند و اصلا دارد انگار مروپ روی آپارتمان راه می‌رَد و گوش بدهید به آن آهنگه که انگار پا به پایش قدم می‌‌زند و بِیس دارد عین اره و استشمام کنید بوی عطرش را که یک چیز فرانسوی-مرانسوی‌ای است و اگر دماغ نزدیکش برود، کرواسان می‌شود. واقعا آدم چقدر می‌خواهد جای مروپ باشد و مثلش خفن باشد و واقعا خاک تو سر آن پسره تام ریدل کور و چلاق نیست که این کمالات را ندید؟ واقعا. واقعا.

Are you ready to release your final breath
Are you ready to receive the kiss of death

می‌خواهید بدانید چطوری آدم می‌تاند اینقدر خوب شود؟

پس گوش‌هاتان را وردارید بیارید:






مروپ همچنان قر می‌دَد و می‌رود. به که چه خوب قر می‌دَد! ما هم قر بدیم.

Led astray to an early grave, she sent our souls to hell

تابید دامن مردد تاریکی در چین یک گوش سیاه. و پشت سرش، روح صدا: مطرود، متروک؛ دوان از شکنج‌های یک حنجره مُرده: نوایی که نخاع منجمد می‌کرد.

و قدم پشت قدم برداشت آن سایه مُرده - آن سایه که دست‌های تاریکی جایی میان نفس حبسشان کشته بودند، دست پشت دست پشت دست بسته بر دهانش کشیده بودندش پایین و پایین و پایین‌تر، پایینِ سلطه زندگی، جایی فرای فرمان مرگ، پایین‌تر به سرزمین تاریکی و سیاه-دریایش که بی‌افق به آسمان می‌رسید: تحت تخیل تاریکی.

صدای چنگ یک لحظه دیرتر متوجه شد. اگر فقط یک ثانیه زودتر فهمیده بود - یک نُت، یک ضرب، یک عصب - می‌شد گردنش را از طناب قتل بگریزاند. اگر یک لحظه زودتر فهمیده بود، الان ملودی‌اش نبود که خارج از هارمونی می‌شکست. اگر یک لحظه زودتر فهمیده بود، جسدش زیر قدم‌های یک سایه مُرده لگد نمی‌شد.

آلنیس اورموند حس کرد یک جایی، کلماتی می‌خواهند از حنجره‌اش بیایند بالا و توی دهانش بشوند سوال. آلنیس اورموند حس کرد یک جایی تمام آن کلمات جرئتشان را قورت دادند و خزیدند عقب.

از سینه تاریکی بیرون آمد سِر ویلیام سوم.
- آواز را...

خونی که از دهانش بیرون ریخت ادامه حرفش را خورد.

گادفری میدهرست دست آلنیس اورموند را رهاند.

- خاموش... خاموش...

سِر ویلیام سوم کف دست‌هایش را گذاشت روی حفره خالی چشمانش. سر ویلیام سوم دست‌هایش را فشار داد روی چشمه‌های خون صورتش (چرا این مرد مُرده فکر می‌کرد سدهایی چنین رقت‌انگیز برای خفه کردن آن چشمه‌ها کافی بود؟). زندگی از لای انگشت‌هایش بیرون ریخت.

گادفری میدهرست نفسش را قورت داد.

جنین-شکل، ویلیام سوم خم شد سمت زمین. آرنج‌ به زانو، موهایش روی کفش‌هایش تاب خوردند.

- خاموووووش... خاموووووش...

لیوان‌هایی ساخته از خون روی زمین شکستند.

گادفری میدهرست یک قدم عقب رفت.

صدای ویلیام سوم میان آبشار قرمزش صدای همه ماهی‌های غرق‌شده بود.
- نمی‌خواستم... نمی‌خواستم... نمی خواستم... نمی‌خواستم...

با سرعتی که از هر مُرده‌ای بعید بود، ویلیام سوم ایستاد: شغال-راست.
- نمی‌خواستم؟

و جیغ کشید.

وینکی هر وقت گلرت گریندلوالد خوند، گریندل‌هاش والد شد.

وینکی دونست این ربطی به قالب سایت نداشت ولی ربطی به قالب محتویات سایت داشت و هر بار که اتفاق افتاد، وینکی خواست تو دهن پدر زوپس زد و دندوناشو درآورد و توی مسلسلش گذاشت و مغزشو بست به رگبار تا آبمیوه شد و از دماغش ریخت بیرون و وینکی هنوزم راضی نشد و بازم بیشتر رگشو بارید و زد و زد و حتی وقتی دندونای پدر زوپس تموم شد، دندونای خودشو درآورد و گذاشت تو مسلسلش و بیشتر زد. ها!

مشکل وینکی این بود:



هاپوعه دید؟

نقطه وینکی چرا ته جمله وینکی نبود؟ زوپس نقطه‌های وینکی رو فرستاد اول! زوپس نقطه‌های وینکی رو گرفت یه ورش! زوپس به وینکی اعلان جنگ کرد! وینکی تا وقتی عله و خاندانش به خاک دیجیتال ننشست، آروم نگرفت. هاپوعه باید نقطه‌های وینکی رو درست کرد!

وینکی جن مدوپردوز خووب؟

ملت‌ها آنقدر وایسادند و پرخشم و زیادحرص به گابریلا نگاه کردند که گابریلا یک‌ذره خجالت کشید و سرش را انداخت پایین و به کفش‌هاش نگاه کرد و چشم‌هاش را روی گره‌های پروانه‌ای‌شان چرخاند و از لایشان تاب خوراند و این یکی نگاهش را روی آن یکی نگاهش برد و آن یکی نگاهش را از زیر این یکی رد کرد و انگشت دیدش را گذاشت وسطشان و جفت نگاهاش را دورش پیچاند و آنقدر این‌ور و آن‌ور چرخاندشان که چشم‌هایش هم توی هم گره پروانه‌ای خوردند و عصب‌هایشان لای هم دوزیدند و رفتند سمت مغزش و مغزش هم تاب خورد و تمام فکرهایش زیر و رو شدند و یک یارو فکره که از همه فکر بهتری بود تانست از زیر کوهستان‌های فکرهای نابهتر آزاد شود و تا بقیه فکرها حواسشان نبود، در برود و قل بخورد و بپرد توی دهان گابریلا و شنا کند به سمت ساحل‌هایی پرمغزتر.

- میگما... چرا در نزنیم؟
- زدیمش یه بار. ناراحت شد.
- نه نه. میگم در بزنیم. اینطوری یعنی.

و گابریلا رفت سمت در و دستش را پنجه کرد و چرخاند و با پشتش زد به در.

- تق، تق و تق.

آن‌طرف تر، پشت سر راهرویی که گابریلا پرنتیس و باقی کنکوری‌ها تویش بودند و آن‌ور پیشخوان درب‌وداغانش و ورای دیوارش که پر بود از تبلیغ‌ها برای همه یاروهایی که بنیاد آموزش داوطلبان کنکور (بادک) کمکشان کرده بود پاتیل‌شناسی عمومی‌شان را صدهزار درصد بزنند و هیپوگریف‌رانی‌شان را میلیون‌تراز کنند و رتبه تسترالیسیسم‌شان را آنقدر دراز پهن کنند که هیچ هاگوارتزی آنقدر بزرگ نباشد برای پذیرش مغزهایشان... آره... آن‌طرف همه ایناها و حتی پشت درهایش که باز می‌شدند به سالن‌های دیگر و حتی توی آن سالن‌ها و زیر لامپ‌هایشان که منحوسانه روشن-خاموش می‌شدند و بین سایه‌های خالی‌شان و لای اکوهای چشم‌برگشته‌شان که مدام به در و دیوار می‌خوردند و برمی‌گشتند و بیشتر و بیشتر توتَر:

دیفرانسیل مجنون، قوی‌ترین هیولای این‌ور کهکشان، توی تاریک‌ترین و متعفن‌ترین چنبر بادک می‌خزید. دیفرانسیل همینطوری می‌رفت و می‌رفت و پشت سرش یک لایه لزج قرمز می‌گذاشت زمین و هزارتا دنده‌اش روی زمین کلنک‌کلنک صدا می‌کردند و صدایشان خفقان اطراف را زخمی می‌کرد ولی دیفرانسیل ککش هم نمی‌گزید و همچنان باز هم می‌رفت. دیفرانسیل مجنون - که دوست‌هاش بهش می‌گفتند دیمی - هیچ دست و پایی نداشت جز دوتا بازو که از حدقه‌ چشم‌هایش درآمده بودند و وقت‌هایی که دیمی خیلی سریع سرش را می چرخاند، به هم می‌خوردند و دست می‌زدند و تازه هیچ مویی هم نداشت اما عوضش دست‌هایش هر روز اندازه یک تار مو رشد می کردند و وقت‌هایی که خیلی دراز می‌شدند و روی پنجاه‌تا دهانش را می‌گرفتند، این خود دیمی بود و دندان‌هایش که وظیفه کوتاه کردنشان را داشتند.

دیفرانسیل مجنون یک کم سرش را چرخاند. بعد وسطی‌ترین دهانش را باز کرد و گفت:
- کعــــــــــــــــ...

دیفرانسیل مجنون هوا را بو کرد؛ یک بار... و یک بار دیگر...
- کعــــــــــــــــجعــــــــــــــــ...

دیفرانسیل مجنون سرش را چرخاند سمت خواننده.

دیفرانسیل مجنون با یک دستش بهت اشاره کرد.
- کعــــــــــــــــجعــــــــــــــــعاع؟

دیفرانسیل مجنون دست‌هایش را گذاشت روی زمین و سمتت خرید.
- کعــــــــــــــــجعــــــــــــــــ... کعــــــــــــــــجــــــــــــــــ...

هزارتا دنده‌اش روی زمین صدای هزار اسکلت مُرده بودند. هزارتا دنده‌اش پوست زمین را کنار می زدند تا گوشتش را ببُرند. چهارده میلیارد سال پیش جهان ساخته شده بود تا یک زندان باشد برای آن هزارتا دنده.

دیفرانسیل مجنون به یک قدمی‌ات رسیده بود. یک قدمیِ تو با نخاع قفل‌شده‌ات و صماخت که زیر صدای خزیدنش اره می‌شد و نفست که توی سینه‌ات می تپید. نفست که نفسش بود: معطر به ادویه موردعلاقه کرم‌ها و قارچ‌ها و چشم‌های بی‌پلکی که به سقف یک تابوت زل زده بودند. نفسش که از پنجاه پنجره مرگ بیرون می‌ریخت.

دیفرانسیل مجنون با تمام دهان‌هایش ازت پرسید:
- کعــــــــــــــــجعــــــــــــــــعاااااع؟

تق، تق و تق.

دیمی سرش را چرخاند سمت جایی که خیلی دوردورها، گابریلا پرنتیس در زده بود.

همه پنجاه‌تا دهنش با هم لبخند زدند.
- جعــــــــــــــــعاااااع.

جایی که خیلی دوردورها، گابریلا پرنتیس در زده بود:

یک عالمه یارو چانه‌هاشان را خاراندند.

- باز نشد که.
- میشه. وایسین.

یک عالمه یارو وایسادند.

- باز نشد بازم.
- چرا تو بازی؟ در باید باز شه.
- نه نه. دوباره منظورمه.
- ها. ها.
- باز میشه. شاید صاحبش داره دنبال کلیداش می‌گرده. :relax

گابریلا هنوز شکلکش را کامل نکرده بود که یکهو درِ بنیاد آموزش داوطلبان کنکور روی لولاهای پر سر و صدایش چرخید و یک‌ذره یک‌ذره شروع کرد به باز شدن.

جِکری با یک پوشه پر از سفارش زیر بغلش و چهارتای دیگر روی کمرش و نصف دوتای دیگر لای دندان‌هایش، آمد و وایستاد بالای سر جکریاه.
- تموم شد؟
- بهتر از تموم، پرفکت شد. بزنش رو دور نور-تند، مردم ببینن و لذت ببرن.

جکری پوشه‌های سفارشاتی که توی دوتا پلاستیک دست‌هایش بود را گذاراند زمین و سه تا از دکمه‌های قرمز و زرد و انگوری ماشینه را زد و دسته اهرمش را کشید پایین.

دنیا به رزولوشن قبلی‌اش برگشت. منتها این بار با دوتا چیز جدید تویش.

جکری نگاه کرد. بعد پلک زد. بعد دوباره نگاه کرد. بعد فکر کرد یک کم بیشتر.

- اینا چیه کشیدی؟
- شاهکار.
- آینه نفاق‌انگیز و لولو خورخوره؟
- خدمتت.

جکری قیافه‌اش را چرخاند سمت جکریاه.
- صدبار بهت گفتم... خورخوره‌ی آینه و لولوی نفاق‌انگیز!

و دست‌هایش را کرد توی موهایش و مشت‌مشت سفارشات ماشینه را از لایشان بیرون کشید و مچاله کرد و آنقدر عصبانی بود که خوردشان.

و لوسیفر هنوز هم داشت به سالازار خیره می‌شد.
-
-
-
-
-

لوسیفر، شاه شاهان زیرجهان، ابرقدرت آتش و حاکم ورپریدگان، نمی‌خواست به مغزش اعتراف کند. ولی خیره شدنش یک ذره بلندتر از حافظه‌اش طول کشیده بود و باعث شده بود خیلی خیره عقب‌تر یادش رفته باشد چرا به سالازار این‌قدر محکم دارد نگاه می‌کند و قرار است چی وسط آن فلس‌ها ببیند و - آیا واقعا سال‌ها بود به سالازار خیره شده بود؟ - کم کم داشت فکر می‌کرد شاید خودش خبر ندارد و یک مونتاژ دارد توی مغزش پلی می‌شود از روزهایی که سالازار و خودش با هم مار بودند و می‌خزیدند و سیب می‌خوردند و - زمان چی بود؟ - شاید اصلا شاید اینجا جایی بود که باید شکسپیر-طور رویش را می‌کرد سمت اهریمن‌های تماشاچی و بهشان از خنجرهای روزگار می‌گفت و از اینکه هرکس آمده بود توی زندگی‌اش، نوک تیزش را زده بود توی کمرش و رد شده بود و - شاید لوسیفر هنوز به سالازار خیره نشده بود و همه این‌ها در گذشته بود - می‌نشست و ناراحت می‌شد و عهد می‌بست انتقامش را از همه دنیا بگیرد و ای بابا، این کارها را که قبلا کرده بود.

لوسیفر کم کم داشت سرش گیج می‌رفت.




یک خیره آن‌ورتر، الستور سوالش را تکرار کرد.
- بهتری؟

ولی توی مغز گابریل دلاکور، هزار ریشه سبز بودند که دور زخمش چرخیدند و خاطره‌ دردش را خفه کردند.

Seven deadly sins
Seven ways to win
Seven holy paths to hell
And your trip begins

Seven downward slopes
Seven bloodied hopes
Seven are your burning fires
Seven, your desires

الستور کتش را تکاند. یک عالمه دان‌دانه‌های کوچولوی غبار جیغان و ویران از جلوی انگشت‌هایش فرار کردند و پریدند این‌ور و آن ور.
- کولت کنیم بیرون از اینجا یا خون داری هنوز؟

ریشه‌های سبزی که روح زخم گابریل را به بند کشیده بودند، پیچیدند و از لای هم رد شدند و از پهلویش گستردند به تمامش؛ و پایین، و بالا. هزارتا ریشه تبدیل به ربان شدند و مار-هوشیار و کم-استخوان. و همچنان رفتند و رفتند و رفتند.

سالازار اسلیترین چشم‌هایش را آورد سمت گابریل دلاکور.

نگاهی که عرض یک جهنم را شکافت، بزرگی‌اش را در نرمی یک خیال نهفت.

Bluechild, hear the snake scream
Bluechild, open the seventh dream
Bluechild, you'll be mine soon, child
Bluechild, take my hand tonight

هزار مار سبز تبدیل به هزار انگشت سبز شدند. سایه‌هایشان روی ذهن گابریل تصاویر می‌انداخت:

Bluechild, hear the snake scream
Bluechild, open the seventh dream
Bluechild, you'll be mine soon, child
Bluechild, take my hand tonight

برای اولین بار، گابریل توی گوشه‌های مغزش یک صدای تازه شنید. گابریل صدا را هل داد توی دهانش تا بهتر بشنودش.
- بهتر؟ نه هیچوقت از این بهتر.

و گابریلا بهترین بودنش را با یک بلند شدن از جایش و الستورطور تکاندن خاک‌هایش نشان داد.

فرشته‌یاروی شماره یک دستش را یواشکی خراماند تا یک دانه از هولی پاپ‌کورن‌های فرشته‌یاروی شماره دو را ناخونک بزند.
-
-
-
-
-

فرشته‌یاروی شماره یک نزدیک بود باورش نشود. یعنی واقعا کاف ناخونکش داشت داشت روی پاپ‌کورن‌های شماره دو فرود می‌آمد؟ یعنی واقعا شماره یک می‌تانست؟ یعنی واقعا شماره یک الکی ناراحت شده بود که توی فاز اول جنگ سریع-سریع و چارتا-چارتا پاپ‌کورن‌هاش را لمبانده بود و تمامشان کرده بود و نمی‌دانست چی‌کار کند؟ آیا واقعا تمام این مدت شماره یک می‌تانسته بود پاپ‌کورن‌های شماره دو را بدزدد؟ آیا حتی آن دفعه که یک دفعه‌ای کلی باران آمده بود و همه جا را سیل برده بود و زرافه‌ها مجبور شده بودند شنا کنند و گوریل‌ها برای اینکه غرق نشند سوار مرغابی‌ها شده بودند و شماره یک آنقدر ذوق کرده بود که پاپ‌کورن‌هایش را شب اول تمام کرده بود هم می‌شده بود یواشکی دست کند توی پاپ‌کورن‌های شماره دو؟ و شاید حتی آن دفعه که با شماره‌های دیگر رفته بودند روی آن دوتا شهره سنگ گوگرد بریزند هم اصلا لازم نبوده بود وسط راه برگردد چون پاپ‌کورن‌هایش تمام شده بود و می‌تانست با بقیه فرشته‌ها مردم را تبدیل به نمک کند و هارهار به دماغشان بخندد و حتی آنقدر خوب کار کند که اسمش دیگر عدد صحیح نباشد و مردم بشناسندش و حتی شاید پله‌های ترقی را یکی دوتا می‌پرید بالا و می‌رفت توی کار وحی و واقعا مگر شماره یک چی‌اش از بقیه کمتر بود و تازه از همه هم بزرگ‌سن‌تر بود و واقعا هرچی می‌کشید تقصیر پاپ‌کورن‌هایش بود.

تمام این مدت، می‌شد تقصیرشان نباشد؟

- داره خوب می‌شه. نگاه. این یارو اسلیترینه و شاه جهنم گویا قبلا همو می‌شناختن.

فرشته‌یاروی شماره یک، یک دانه پاپ‌کورن برداشت.
- یـــــــــــــــــــــس! یـــــــــــــــــــــس! یــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــســـــــــــــــــــــــــــ!

فرشته‌یاروی شماره دو نگاهش کرد.
- پاپ‌کورن منه اون؟
- ها؟
- شبیه پاپ‌کورنای منه.
- نه.

فرشته‌یاروی شماره دو جعبه‌ هولی پاپ‌کورنش را گذاشت کنار. بلند شد. قلنج بال‌هایش را شکست. خشمش را گرم کرد. تارهای حنجره‌اش را ورز داد.
- شماره یک.
- کی؟

فرشته‌یاروی شماره دو چشم‌های روی بال‌هایش را باز کرد.
- شماره یک.
- نمی‌شناسم.

فرشته‌یاروی شماره دو اندازه بزرگترین آسمان‌خراش دنیا قد کشید.
- شماره یک.
- من تا صفر فقط بلدم.

فرشته‌یاروی شماره دو کهکشان‌خراش شد.
- چهره‌ی خیانت، سیه‌کین‌ترین آفریده خلقت، چشم پلید خفت. استخوان‌دریده، مارخزیده. منفور.
-
- از این هنگام، با آوایی که در سینه‌ام مرا مختار کرده، تو را مهجور می‌نامم. از این هنگام، نام تو در لوح روشنایی سوخته. فرشته مسقوط، بخز به زمین جدیدت. ملک منقوط، بپوش پوستی تازه. از این هنگام، شیطان، تبعیدی.

و فرشته‌یاروی شماره یک منفجر شد.







فرشته‌یاروی شماره یک کم‌کم داشت یک ‌ذره می‌ترسید. پس خم شد و پاپ‌کورنش را برداشت و خاکسترهای رویش را فوت کرد و از لای اهریمن‌ها سر-دزدان و جاخالی-دهان رفت و رفت تا رسید به یک یارویی که بهش می‌خورد از بقیه بیشتر بداند چی دارد می‌شود.
- ببخشید جناب. من تازه تبعید شدم. می‌شه--

لوسیفر رعد و برق‌های توی چشم‌هایش را چرخاند.
- پلشت ملعون! یه فرمانده و بیکار؟ جوخه رادیکال‌های منفی و اعداد طاعونی رو برمی‌داری و روده‌های اون گوزن رو میاری واسم. بدو تا پلکاتو به پاهات ندوختم.

فرشته‌یاروی شماره یک به پاپ‌کورنش نگاه کرد.