اون جادوگر بخت برگشته روونا بود که با تمام عظمت و بزرگیش شروع کرد به کشیدن گدلوت ولی انگار گدلوت بیشتر از این ها قدرت جسمانی داشت و شروع زدن جفتک های عصبی رو به روونا کرد

_پاهای کثیفت رو از من دور کن! اییی!
_کی به تو وسواسی اجازه دادبیای تو برو بیرون بوق بوق
_خودت بوق بوقی ! اه چندش!

رزالین در حین دعوا روونا گدلوت روی کاغذ پوستی خم شده بود جوری که نوک دماغش به کاغذ پوستی میخورد و در حال نوشتن تمام بیماری های روونا و گدلوت بود که با صدا ی جیغ روونا که به دلیل پاره شدن رداش بود از خود بی خود شد داد زد
- ساکت! مگه این جا دیونه خونست اروم باشید !

روونا و گدلوت با صدا ی رزالین اروم گرفتن و عین دو بچه که کار بد کردن سر به زیر و کاملا اروم نشستن رزالین که یکم با دیدن اون ها جو گرفته بودش گفت:
_ افرین ! حالا کثل دو تا بچه ی خوب بشینین اون گوشه به کارها ی بدتون فکر کنید!

گدلوت زیر لب گفت:
_ یه نات بخر اش به همین خیال باش

رزالین بدون این که صدا ی گدلوت را بشنود داد زد
_بعدی!

رزالین حس کرد که میتواند بعد از معاینه انواع بیمار های روحی، روانی، جسمی، عقلی و... کمی استراحت کند. سرش را روی میز گذاشت تا با چرتی انرژی دوباره بگیرد.

- حمال های دوزاری. دوساعته من رو پشت در نگه داشتن که یه دکتر پیزوری رو بب... اوه، یک بانو، عرض سلام.

گدلوت بی توجه به صورت وحشت زده و چشمان گود افتاده رزالین، در را به آرامی بست و به سمت میز او راه افتاد. معمولاً "راه افتادن" برای توصیف حرکت در یک اتاق کوچک استفاده نمی‌شود؛ ولی گدلوت از شدت کهولت سن سرعت آرامی داشت که عملاً این مسافت کوتاه چند متری را برایش تبدیل به یک سفر در آخر هفته می‌کرد. نکته دیگر آن بود که گدلوت قصد توقف نداشت و هر لحظه به میز و صندلی رزالین نزدیک تر می‌شد. بنابراین عملاٌ داشت اتاق را پیمایش می‌کرد و از لحاظ تکنیکی چندین دقیقه بود که از دم در به سمت رزالین "راه افتاده" بود.

- آقا وایسا.

رزالین همانطور که از جایش بلند می‌شد بدون نگاه کردن به خودکار و کاغذ مشغول نوشتن دارو ها شده بود. خطر چشم برداشتن از جادوگر مسن به نظر زیاد می‌آمد.
گدلوت دیگر نیم وجب با صورت رزالین فاصله داشت و در گوشه اتاق او را گیرانداخته بود تا گفتگویی را به صورت عمیق انجام دهد که در اتاق توسط جادوگری بخت برگشته باز شد.

- بی شرفِ کم خرد، مگه نمیینی خانم دکتر مریض داره؟ کی بهت اجازه داد اون دست کوفتیت رو به دستگیره در بزنی. حالا کی میخواد اون نجاست رو از روی دستگیره پاک کنه؟

گدلوت به سرعتی که از جادوگران حاضر در المپیک هم انتظار نمیرفت به سمت میز رفت و شروع کرد به پرتاب کردن اشیا روی میز به سمت مریض بعدی. با هر دشنام یک تف از دهانش به بیرون پرتاب می‌شد که با توجه به حیاتی بودن مایعات در بدن کهنسالان یک رفتار خطر آفرین و ریسکی تلقی می‌شد.
رزالین متوجه شد حالا باید کاری انجام دهد یا آماده گفتگو با گدلوت شود. پس کاغذی که قبلاٌ روی آن نوشته هایی از قبیل "جراحی فوری زیبایی"، "کافور به میزان کافی" و "عدم وجود اعصاب و روان" بود را انداخت و از کشوی کنار میز که عکس کرگدن روی آن حک شده بود آمپولی درآورد و در گردن نحیف گدلوت فرو کرد.

- یکی بیاد نعش اینو از اتاق خارج کنه.

رزالین چک‌لیست "علائم بیماری‌های روانی خاص، برای روزهای خاص" رو از توی جیبش درآورد و شروع کرد به تیک زدن مواردش.

نادیده گرفتن درمانگر و تلاش برای فرار از درمان؟ چک.
رفتار وسواسی و تلاش برای خروج از اتاق بدون نوبت؟ چک.
صدای بع بع گوسفندان در پس‌زمینه؟ چک.

رزالین یه لحظه چک‌لیست رو گذاشت روی میز تا یه بار دیگه طلسم تمیز‌کننده بزنه که در با شدت باز شد و جعفر که پشتش ایستاده بود رو تبدیل کرد به یه پوستر روی دیوار.

- بهم گفتن اگه بیام اینجا و معاینه بشم، کوپن تخفیف الکل طبی بهم می‌دن.

هاسک یه بطری از روی میز کنارش برداشت و یه جرعه ازش نوشید.
- می‌دونین که... برای مصارف دارویی.

بعد بلاخره چشماش رو باز کرد و با دیدن رزالین که چوبدستیش رو سمتش گرفته، گوشاش سیخ وایسادن.

- نمی‌دونم شایدم با همین بطری برم. شنیدم خیلی برای سلامتی خوب نیست دکتر.

توی همین چند ثانیه، رزالین حداقل سی و شیش بیماری روانی و پنجاه بیماری جسمی هاسک رو تشخیص داد اما قبل اینکه بتونه یه جمله بگه، هاسک درحالی که یه چیزی راجع به کارت‌بازی زمزمه می‌کرد، پشتش رو کرد و رفت.

جعفر و روندا که عرصه رو برای شفادهنده شدن خودشون کاملا باز می‌دیدن، حالا با دیدن رزالین بعنوان مانع جدید غرولندی می‌کنن.
- بابام همیشه می‌گفت قوز بالای قوز بسیاره.
- واقعا نیاز دارم بشنوم که پیچ‌گوشتیت هنوز دم دستته!
- متاسفانه نه‌تنها یک‌بار مصرف بود که یکی دیگه هم ندارم.

رزالین با دیدن جعفر و روندا که همین‌طور در حال مکالمه بودن انگار نه انگار که خودش به تازگی وارد شده، شروع به صاف کردن گلوش می‌کنه.
- اهم اهم... هی؟ با شما بودما! اینجا چی کار می‌کنین؟

جعفر و روندا دچار چنان فروپاشیِ نقشه‌ای شده بودن که فراموش کرده بودن جلوی رزالین دارن بلند بلند حرف می‌زنن. اما جلب شدن توجهشون به رزالین کمک خاصی جز سکوت پیشه کردن بهشون نمی‌کنه. چون واقعا نمی‌دونستن در جواب چی بگن!

رزالین جلو میاد، جعفرو از رو میز هل می‌ده به پایین و روندا رو هم از جای شفادهنده بلند می‌کنه و خودش سرجاش می‌شینه. بعد صندلیو جلو می‌کشه و دستاشو روی میز می‌ذاره.
- خب... حدس می‌زنم شما مراجعه‌کنندگان بعدی هستین نه؟

جعفر و روندا که از شوت شدنشون توسط رزالین دلخور بودن، حالا با شنیدن این حرف از مرلین خواسته شروع به تایید حرفش می‌کنن. بالاخره نباید فراموش کرد که اونا سر آگلانتاین رو زیر آب کرده بودن!

- آگلانتاین زودتر گذاشت رفت نه؟ متاسفم که مجبور شدین منتظر بمونین ولی اینجا نوبتی بیمار رو معاینه می‌کنیم. لطفا یکیتون بره بیرون و بعنوان نفر بعدی بیاد.

جعفر و روندا همزمان به سرعت به سمت در می‌رن تا ازش خارج بشن. ولی در حالی که هردو تلاش داشتن زودتر از دیگری از اتاق خارج بشن، وسط در گیر می‌کنن.
- چی کار می‌کنی؟ بذار من اول برم.
- چرا تو اول؟ خودم!

یوریکا که بخش اول جمله روندا را نشنیده بود، با ذوق و شوق گفت:
- ممنونم! پس به نظرتون عجیب نیست؟

سپس، با افتخار لباس را ورانداز کرد و بدون آن که به روندا اجازه ی صحبت کردن بدهد، ادامه داد:
- بقیه معتقدن من و پدرم روانی هستیم، چون دوست داریم از در کمد به عنوان میز نهارخوری استفاده کنیم، از لنگه کفش برای زیبایی اتاقمون استفاده کنیم و همونطور که دیدین، از درپوش چاه به عنوان تزئین لباس استفاده کنیم.

نه روندا از پزشکی سر در می آورد و نه جعفر، ولی جفتشان به طور طبیعی می فهمیدند که بدانند چنین پدر و دختری، حتی از زینوفیلیوس و لونا لاوگود هم غیرعادی ترند. با این وجود، نمی دانستند چه بیماری ای را به او بچسبانند، برای همین از طریق تله پاتی به این نتیجه مشترک رسیدند که به دروغ به او بگویند سالم است. فوقش سنت مانگو کمی ضرر می کرد که این دیگر مشکل آنها نبود.

- خانم شما کاملا سالمین. کی گفته متفاوت بودن یعنی روانی بودن؟ اتفاقا برعکس...

ولی یوریکا اتاق را ترک کرد و دهان روندا برای نطق غرایی که آماده کرده بود باز ماند. در همین حین، رزالین در حالی که به در و دیوار طلسم پاک کننده می زد، وارد اتاق شد. با دیدن جعفر و روندا تعجب کرد، اما لبخندی بر لبش نقش بست.
- سلام، من یکی از شفادهنده هام. بهم گفتن به جای آگلانتاین بیام اینجا، راستی شما اینجا چیکار می کنین؟

جعفر قل خوردن درپوش چاه حموم رو تا وسط اتاق دنبال کرد. درپوش درست وسط اتاق روی زمین افتاد، متوقف شد و برای چند ثانیه سکوت کل اتاق رو فرا گرفت.

-بع…بع….بع….
گوسفندی که عینک گوچی سبز داشت با تقلید به جایی از صدای کلاغ گفت. روندا جایی بین گیس های بافته‌ش رو خاروند و گفت:
-الان قراره چی-

فرصت تموم کردن حرفش بهش داده نشد، چون صدای جیغ بلندی اومد و کمتر از ده ثانیه بعد، دختری که موهای کوتاه آشفته داشت و یه پارچه‌ی بزرگ سفید دستش بود دویید توی اتاق معاینه. عینکش رو بالاتر داد و گفت:
-شما یه درپوش حموم ندیدین اینجا؟

جعفر به درپوش روی زمین اشاره کرد:
-اینو میگی؟

-وای قربون دستت، نزدیک بود لباسی که داشتم میدوختم نصفه بمونه ها!
چهارزانو روی زمین نشست و درپوش رو برداشت. پارچه ی توی دستش که حالا معلوم شده بود قراره لباس باشه رو باز کرد و درپوش رو جایی اون بین گذاشت.
-حالا دکتر کدومتونه؟ یکی منو فرستاد اینجا گفت باید از نظر روانی بررسی بشم.

جعفر و روندا نگاهی بهم کردن و جفتشون همزمان گفتن:
-ایشون!
-معلومه که این آقا!

دختر نخ سفیدی رو جلوی یکی از گوسفندها گرفت و بعد از اینکه نخ توسط اون گوسفند خاص لیسیده شد سوزن نقره‌ای رنگش رو بالا آورد و درحالی که با دقت در تلاش بود تا سوزنش رو نخ کنه گفت:
-من یوریکا هاندام، اینم لباسیه که بابام قراره برای مراسم ویزارد گالا بده یکی بپوشه. قشنگ نیست؟

-با وجود درپوش چاه حموم روی شونه‌ش، بله.
روندا زیرلب گفت.

اما جعفر، مثل روندا فکر نمی کرد. اون با دلسوزی نگاهی در عمق چشمان آگلانتاین انداخت. عمق چشمان آگلانتاین خیلی زیاد بود. خیلی خیلی زیاد بود. جعفر در اعماق چشمان آگلانتاین محو شده بود که با دیدن تابلوی" منطقه شنا ممنوع! عمق زیاد!" روبرو شد و مجبور شد از اعماق چشمان آگلانتاین بیرون بیاد. سپس متوجه خستگی عمیق تری در صورت و اندام آگلانتاین شد که حتی از ساق پای آگلانتاین هم، خستگی اش قابل تشخیص بود.

جعفر با خودش فکر کرد که شاید آگلانتاین نیاز داره که کمی ریلکس کنه. به هرحال آگلانتاین 52 پست هست که بدون لحظه ای توقف درحال ویزیت کردن و بیماری چِپونی به مریضایی بود که فقط و فقط برای یه کارت تاییدیه سلامت و اینا... به بیمارستان میومدن. پس حداقل حقش این بود که یه استراحت به کمر ناقصش بزنه.

جعفر به سمت میز آگلانتاین رفت. قلم پر آگلانتاین رو برداشت و روی چوبش نوشت "استراحت"! سپس چوبش رو به کمر آگلانتاین زد. اما آگلانتاین از سوژه بیرون نرفت و با نگاهی پر از تعجب به جعفر زل زده بود. جعفر هم با صورتی بی احساس به آگلانتاین زل زده بود. جعفر چوبش رو بالا برد و با شدت به سر آگلانتاین کوبید.

آگلانتاین هنوز هم از سوژه بیرون نرفته بود و همچنان با نگاهی متعجبانه به جعفر زل زده بود. روندا هم هر چند لحظه ای یکبار نگاهش رو بین جعفر و آگلانتاین پخش می کرد. جعفر که از سمجی آگلانتاین کلافه شده بود، به سلاح نهاییش رو آورد. از جیب شلوارش پیچگوشتی چارسویی در آورد، پیرهن آگلانتاین رو بالا زد و پیچگوشتی رو در نافش فرو کرد.

آگلانتاین با همون نگاه متعجبانه قبلی به جعفر زل زده بود. ناگهان شکمش افتاد. دو پای آگلانتاین به دو طرف افتادن و تمام اعضاش از هم جدا شدن. جعفر پیچگوشتی رو انداخت هوا و بعد از اینکه یه دور چرخید، گرفتش و رو به روندا گفت:
- بابام همیشه میگفت "پیچگوشتی فقط پیچ باز نمی کنه!"

از گوشه مطب جارو برقی رو برداشت. آگلانتاین رو جارو کرد و کیسه جارو رو از پنجره به بیرون خالی کرد. برگشت و روندا رو دید که منتظر مریض روی صندلی نشسته.

- گوسفندای من خوابش میکنن. پیچگوشتی من بازش میکنه. خودم جمش میکنم. تو باید دکتر بشی؟ بابام همیشه میگفت " رو که نیست، سنگ رو سنگ بند نمیشه!"
- خب منم باید یکاری بکنم!
- بابام همیشه میگفت" در دیزی بازه، حیای گربه رو باید دم حجله کشت!"

هنگامی که جعفر و روندا سر دکتر بودن بحث می کردن، در مطب باز شد و درپوش چاه حموم وارد شد.

آگلانتاین که بخاطر داد و لگد های روندا نصفه بیدار شده بود، وقتی که جعفر تلاش کرد اون رو ببره یه گوشه بندازه، کاملا از خواب پرید!

همین که آگلانتاین چشم هاش رو باز کرد، روندا که فکر کرده بود اون مرده، شروع کرد به جیغ و داد!
- جعفر... این زنده شد!

جعفر تا حرف روندا رو شنید، سریع آگلانتاین رو ول کرد و اومد پیش روندا وایستاد.
- مگه این نمرده بود؟

آگلانتاین که از همه چی بی خبر بود، با تعجب به اون دوتا نگاه کرد.
- چه خبرِ؟ منظورتون چیه؟

جعفر که دید اگه آگلانتاین ماجرا رو بفهمه و ازشون شکایت کنه، به خاطر اقدام به قتل می افتن آزکابان، گفت:
- هیچی جناب دکتر! شما یهو روی زمین افتادی ما فکر کردیم براتون اتفاقی افتاده.

روندا هم سریع خودش رو جمع و جور و حرف جعفر رو تایید کرد.
- بله! کاملا حق با ایشونِ!

آگلانتاین هم با لبخند بهشون نگاه کرد.
- آهان. باشه!

روندا نفس عمیقی کشید و طوری که آگلانتاین نفهمه زمزمه کرد:
- آخیش! نفهمید!

خلاصه:
بودجه بیمارستان سنت مانگو تموم شده و برای جور کردن پول می خوان مردم رو معاینه کنن و ازشون پول بگیرن.آگلانتاین یکی از اعضای این بیمارستان هستش که می خواد الکی دیگران رو مریض جلوه بده. جعفر هم با گوسفنداش از در رد شده میخواد بیاد تو.
***
جعفر خودش را با سرعت یک ماشین مسابقه به در رساند و بازش کرد. مو های ژولیده اش را کمی مرتب و کلاه روی سرش را آهسته بلند کرد و سلام داد. آگلانتاین که در کنار قفسه های کتاب ایستاده بود، گفت:

- بفرمایید لطفا بشینید!

جعفر سرش را به معنای تشکر تکان داد و روی صندلی چوبی کنار میز نشست.

- جسارت نباشه! اون صندلیه منه!

جعفر به آرامی بلند شد و روی صندلی آن طرفی نشست.

- یه چیز دیگه! چند نفر همراهتون هستند؟
- ربطی به بیماریم داره؟
- نه فقط اتاق ظرفیت این همه همراه رو نداره! نهایتا ظرفیت اتاق پنج نفره!
- زیاد نیستن که! اگه می خوای بشمر!

آگلانتاین آهی بسیار بلند کشید و شروع به شمردن همراه هان مریض کرد. هنوز تعدادی گوسفند وارد نشده بودند که آگلانتاین خوابش برد.
- وای! کشتیش؟ قرار نبود بکشیش! فقط قرار بود بیهوشش کنی جعفر!

روندا از لا به لای در عبور کرد و وارد اتاق شد. سپس لگدی به آگلانتاین زد و از رویش عبور کرد.

- نه جدی جدی مرده! خیله خوب من می تونم انجامش بدم! هیچ اشکالی نداره! جعفر بیا کمک اینو بندازیم یه جایی!
- پس کی دکتره؟
- خودم دکتر میشم! به شرط اینکه کسی از این موضوع چیزی نفهمه!

اما همین‌طور که جعفر و گوسفندانش با خیال راحت در حال ورود بودن، قبل از این که چند گوسفند پایانی فرصت عبور از درو پیدا کنن، با صدای فریاد نگهبان از جا می‌پرن.
- هی صبر کن ببینم!

جعفر صبر می‌کنه. تمام گوسفندانش هم.

- تو همونی نیستی که همین چند دقیقه پیش با گوسفندات اجازه ورود می‌خواستی؟

جعفر حتی ذره‌ای شک به دلش راه نمی‌ده و با اعتماد به نفسی کامل از لا به لای گوسفندانش عبور می‌کنه تا به نگهبان برسه.
- بله خودم هستم. امرتون؟

نگهبان با تردید ابتدا سر تا پای جعفر رو برانداز می‌کنه و بعد نگاهی به جمعیت گوسفندان می‌ندازه.
- اونوقت گوسفندات چی شدن جناب؟

جعفر دستی به کراواتش می‌کشه و گلویی صاف می‌کنه تا آماده پاسخ دادن به این سوال حیاتی بشه.
- گفتی ورود گوسفندان ممنوع، منم رفتم به جاش فک و فامیل دهاتمون رو آوردم که با اونو برم ملاقات دکتر. آخه کلا عادت ندارم تنهایی جایی برم. درک می‌کنی دیگه نه؟

نگهبان درک نمی‌کرد. اما تو وظایفش درک کردن یا نکردن کسانی که قصد ورود دارن درج نشده بود. فقط چک کردن ورود آدمیزاد بی خطر جزء وظایفش بود. جعفر و همراهانش هم به نظر بی‌خطر میومدن.
- باشه مشکلی نیسـ...

قبل از این که آخرین کلمه بخواد به طور کامل تو دهن نگهبان شکل بگیره، جعفر که کسب اجازه کرده بود بدون معطلی و قبل از این که مشکل دیگه‌ای پیش بیاد، آخرین گوسفندو هم از در ورودی عبور می‌ده و داخل بیمارستان می‌شه.

- حداقل می‌ذاشتی جمله‌مو کامل کنم.

نگهبان بعد از گفتن این جمله شونه‌ای بالا می‌ندازه و برمی‌گرده تا به شغل نگهبانیش ادامه بده!