خونه ریدل:

بلا باناامیدی سرش رو پایین انداخت و به طرف اتاق رفت تا موهاش رو شونه و به کارهای غیر عاشقانه اش فکر کنه که یه دفعه متوجه شد اون بلا ئه و دلیلی نداره ناراحت باشه و میتونه به جاش خشن و سیاه باشه. همینطور که زیر چشمی به دامبلدور نگاه میکرد، یقه دو تا مرگخوار که هنوز شخصیت هاشون توسط کسی گرفته نشده رو گرفت و با خودش به اتاق برد. چون کسی شخصیت این مرگخوار ها رو نگرفته بود دامبلدور هم متوجه عدم حضورشون نشد. البته بحث گرمش با سرکادوگان هم کمکی به هوش و حواسش نمیکرد.

-دستان پیرت را به ریشایمان کشیدی به نفعت بود ای ملعون ریش سفید؟
-فکر نمیکردم یه مادر مدرن پیدا کنم که به فرزندش عشقی نداره کادوگان. مادرای قدیمی جونشون هم میذاشتن واسه بچه هاشون.
-نفرین بر تو که ریش مارو مالوندی و حرمت هارو شکوندی.

دامبلدور دنبال راه حل جدید بود، اما سرکادوگان با انواع فحش هایی که تو حیاط هاگوارتز یاد گرفته بود حواسش رو پرت میکرد. دامبلدور به این نتیجه رسید که شاید نوبت یه محفلی جدید برای کمک بهش شده. سرکادوگان رو با بشکنی از تابلو غیب کرد و به تابلویی تو خونه گریمولد منتقلش کرد. بالاخره بهترین جادوگر زمانه بودن یه چنین قدرت هایی هم میاره. بعد از انتقال سرکادوگان، به سمت صندلی رفت و نشست. محفلی بعدی که میتونست به سفیدی خونه ریدل کمک کنه کی میتونست باشه ؟

اونورتر اما بلا با دو مرگخوار دیگه جلسه ای مهم برگذار کرده بودن. اتاقی که بلا توش قرار داشت هنوز توسط دامبلدور مورد بررسی و تغییر و تحول قرار نگرفته بود و به همین دلیل جو سیاهی خونه ریدل ورژن قدیمی خودش رو داشت. خون های پاشیده شده رو دیوار، استخون ماگل ها که گوشه اتاق افتاده بود و تار عنکبوت های توی شومینه احساس خوبی به بلا میداد و بهش کمک میکرد برای نقشه اش بتونه تمرکز سیاهی خوبی بکنه.
-دامبلدور سعی کرد با عشق مادر مارو به سفیدی نزدیک کنه ولی جواب نداد.

مرگخوارهای گمنام سرشون رو به نشونه تایید تکون دادن. بلا برای انرژی بیشتر یکیشون رو کمی شکنجه کرد و دوباره ادامه داد:
-حالا نوبت ماست که یکی رو بیاریم اینقد اذیتش کنه که عصبی بشه و بخواد شکنجه اش کنه. اون موقع میفهمه که سیاهی چقد خوبه و خادم اربابمون میشه.

دو مرگخوار دیگه بهم نگاهی کردن و لبخند شیطانی زدن. کی میتونست اما دامبلدور مهربون و آروم رو عصبی و ناراحت بکنه؟

دست آخر، قارّ و قور شکم هرمیون باعث شد که تردید رو کنار بذاره و اونم پشت میز بشینه. ولدمورت که دیگه از تظاهر به خوبی و سفیدی داشت حالش به هم می‌خورد، چوبدستیش رو تکون داد و ظرف غذا با درپوش فلزیِ روش، پروازکنان به سمت میز اومد.

اعضای محفل که هنوز نمی‌دونستن ولدمورت چی پخته، سعی کردن با بو کشیدن بفهمن غذا چیه.

- اوووممم... بوی پیتزا میاد.
- نخیرم! شکلات مشخصه داره توش. حس می‌کنم بوی شکلات از بیست‌متری من.
- چی میگین شما؟ هرکسی، حتی اگه ستاره‌ها از قبل بهش نگفته باشن، می‌دونه که این بو، بوی پاستائه!
- واو... بوی کاغذ پوستیِ نو... و چمنِ تازه کوتاه شده میاد.
-

محفلیا پوکرفیسانه به هرمیون نگاه کردن. بعد پوکرفیسانه به هم دیگه نگاه کردن. حتی بعدش پوکرفیسانه به عمق دوربین زل زدن و سیامک انصاری رو برای مخاطب تداعی کردن.

هرمیون که علامه‌ی دهر محفل بود و می‌دونست چرا هرکسی بوی متفاوتی رو حس می‌کنه، دستش رو بالا گرفت تا با گفتن «یکی از ویژگی‌های معجون عشق اینه که هرکس بوی مورد علاقه‌ی خودش رو ازش می‌شنوه.» ده امتیاز برای گریفیندور کسب کنه اما ولدمورت سریع مداخله کرد و با ملایم‌ترین شکلی که ازش برمیومد گفت:
- برای اینکه غذا به سبک محفلی نزدیک باشه، موقع پختش از روشِ درست کردنِ معجونِ عشق الهام گرفتم. به همین دلیل هرکس یه جور بو ازش حس می‌کنه. حالا صحبت بسه، بخورید تا از دهن نیفتاده.

این رو گفت و درپوشِ فلزیِ غذا رو برداشت... تا با نجینی روبرو بشه که وسط ظرف چنبره زده و همه‌ی غذا رو خورده! نجینی با زبونِ دوشاخه‌ش آخرین تکه‌های غذا رو لیسید، سرش رو بلند کرد و به زبان ماری گفت:
- پاپا!

ولدمورت از خشم سرخ شد. دیگه طاقت این حجم از بدشانسی رو نداشت! عنان از کف داد، چوبدستیش رو توی هوا چرخوند و داد زد:
- کرو فا*ـینگ شیو ماکسیما!

در چشم به هم زدنی، محفلیا دوباره کف زمین داشتن از درد بندری می‌زدن.

همینطور که دامبلدور پشت سر هم ایده های با عشقشو توی خونه ریدل ها پیاده می کرد، یکهو صدای جیغی بلند شد.

_ من اربابمو می خوام!
بلاتریکس وایتکسی در حالیکه جیغ می کشید این را گفت و راه دامبلدور را سد کرد.
_ تو...

دامبلدور چوبدستیش را رو به بلاتریکس تکان داد و او ساکت شد.
_ فرزندم؟ من چندسال از تو بزرگترم؟ باید بگی شما!

بلاتریکس دوباره جیغی خانه خراب کن کشید:
_ به مرلین دهنتو صاف...
_ فرزندم؟ بلا؟

بلاتریکس این بارچند نفس عمیق کشید.
_ ببین عمو، تورو به جای کش جوراب مرلین بزار ما بریم! دلم داره می پوکه! می دونی چند وقته لردکمو ندیدم؟ چند وقته صداشونشنیدم؟ جون مرلین... این تن بمیره بزار ما بریم! اصلا اینجا مال تو خوب؟

دامبلدور همینطور که با لبخندی پراز عشق بلا رو برانداز می کرد گفت:
_ انگاری دارم موفق می شم... توی چشمات یَک عشقی نشسته که نگو!
_ هاع؟
حاجی می شنوی چی می گم اصلا؟

دامبلدور دستی عشق آلود به موهای بلا کشید اما سر برگشت دیگه دست هاش برنگشتن و لای موهای بلا گیر کردن. دامبلدور نگاهی به وضع پیش اومده کرد و اخم پرعشقی روی صورتش سایه انداخت.
_ چند وقته موهاتو شونه نکردی فرزندم؟

بلا لبهاشو کج و کوله کرد و شونه هاشو بالا انداخت.
_ نمدونم والا! شیش سال‌... هفت سال.‌.. هشت سال...
_ عیبه دخترم! نکن اینجوری! دختر باید تمیز باشه، خوشگل باشه! وگرنه اینجوری که باید بدیمت هکتورجان باهات معجونی، چیزی درست کنه! حالاام می ری تو اتاقت، هم به کار بی عشقت فکر میکنی، هم موهاتوشونه میکنی! برو عسل بابا!
و بلا این بار پیش از جیغ کشیدن توسط دامبلدور ساکت شده بود.
* * *
خونه گریمولد

_ گم ش... بفرمایید ببینید چی برایتان آورده ایم... به به!

محفلی ها با شک به هم نگاه کردند و هرماینی با شک پرسید:
_ رون کجاست؟

لرد کمی دستپاچه شد.
_ رون؟ ... آها آن هَوی... پسر را می گویید؟ توک پایی رفت تا سر کوچه تا برای این نهاری که ما پخته ایم نوشیدنی کره ی بخرد‌. شما مشغول شوید!
و با نگاه پلیدی در سایه مهربانی محفلی ها رو از نظر گذروند.
کم کم محفلی ها شک و تردقد را کنار گذاشتن و پشت میز نشستن؛ به استثنای هرماینی که هنوز هم بااین مسائل کنار نیومده بود. کمی به اطراف نگاه کرد و بعد به طرف اتاقش رفت.
_ من میل ندارم، شما نوش جان کنید!
لرد از جا پرید.
_ تو خیلی غلط... خیلی کار اشتباهی می کنی اگر این را نخوری. دست پخت ما حرف ندارد!
و هرماینی این بار کمی دودل شد. خوب می دونست کاری که الان می کنه کاملا سر نوشت سازه.

خانه ریدل‌ها

لبخند سفتی در جریان بود. دامبلدور تکیه داده به دیوار، کنار تابلوی کادوگان مرگخوارها رو زیر نظر داشت و اون بندگان خدا هم زیر همچین فشاری توان ادامه مشورت برای سیاه کردن دامبلدور رو نداشتن. همین بود که بیکار و بی‌عار، به پوکرفیس‌ترین شکل ممکن زل زده بودن تو چشم‌های دامبلدور.
در حالی که دامبلدور زیر لب دم گرفته بود “لبخندت را نمی‌خواهند پاسخ گفت، پوکرها در گریبان است”، سرکادوگان رفته بود تابلوی سوپریِ سر کوچه و از اونجا یه مادر به انضمام نوزاد بغلش رو پیدا کرده بود و تا دامبلدور بیاد شعرش رو تموم کنه، آورد خونه ریدل‌ها.
-برادر! این مادر جوان و این هم نوگل نوشکفته‌شان.

دامبلدور رو کرد به مامانه و با لحنی که انگار خودش جواب رو می‌دونه و برای فهمیدن باقی حضار داره دست به این عمل می‌زنه، پرسید:
-خب دخترم. میشه برای ما از این بچه‌ی نازنازی بگی؟

با چشم‌هاش به خیل عظیم مرگخوارا اشاره کرد تا منظور از «ما» بره تو مخ مامانه.

-هعی... از کجاش بگم؟
-از اولِ اولش!
-اول اولش کجاش میشه؟
-از اولین لحظه دل‌انگیز به‌دنیا اومدنش.
-آم... درد داشت!

گوشای مرگخوارا تیز شد و خوابشون پرید.

-بله؟
-اولین لحظه دل‌انگیز بلاه‌بلاه‌بلاه رو می‌گم. درد داشت.
-خ...خب؟

دامبلدور ناامیدانه آرزو می‌کرد از این مکالمه یک پندی چیزی دست‌گیرش بشه.

-ببین آقای... اسمتون رو هم نمی‌دونم!

یکی از مرگخوارا از میون جمعیت داد زد:”آلبوس”
-ممنون! ببین آقای کاموس...
-آلبوس دخترم. آل.
-عههه!آل آل می‌کنه هی. هر کوفتی که هست. ببین آقای آلـــــبرکاموس!
-
-درد داشت. از همون اول درد داشت. بعدش نه ماه آزگار خواب و خوراک و هیکلم به هم ریخت. یعنی وقتی که دنیا اومدااا! حس رهایی داشتم.
-آفرین آفرین. از همین حس رهایی بگو.
-اما حیف که این حس سر یه ثانیه چال شد رفت آقا کاموس.
-آلبوس دخترم.
-بچه دوتا ایراد بزرگ داشت که همون لحظه اول بد ضربه‌ای بهم زد. اول اینکه کپی برابر اصل عمه‌ی گوربه‌گور شده‌ش بود. و دوم هم اینکه پسر بود.
-عه! پسر خوبه که.
-آقامون دختر می‌خواست. حقم داشت. می‌گفت پسر تو این جامعه فاسد امنیت نداره. همین چند وقت پیش یکی از همین نویسنده مویسنده‌ها توییت کرده بود که مدیر یکی از این مدارس جادوگری واس بچه‌های مردم جلسه خصوصی می‌ذاشته. فامیلیشم دامبلدور بود.
-
-اسمشم گفته بودا. نوک زبونمه! شما نشنیدین اسمشو آقا آلبوس؟
-آلبوس کدوم خریه دیگه دخترم؟ من کابوسم.
-کاموس منظورتونه؟
-همون همون. ببین منو... ممنون. لطف کردی. می‌تونی بری.

دامبلدور دستپاچه، مامانه رو که تازه موتور نکبت‌پراکنیش راه افتاده بود و داشت درباره گرونی دلار و تاثیرش رو قیمت شیرخشک و پوشک بیانیه می‌داد، به سمت در می‌برد و مرگخوارا هم که هیچی از این مکالمه‌ی گنگ نفهمیده بودن، از این وقفه استفاده کردن تا برای اهداف پلیدشون نقشه بچینن.

-ای بابا! چرا هر کاری می کنیم رو شما، نمیاین تو سیاهی آخه؟

لرد ولدمورت، این را پی در پی پیش خود و بعضی وقت ها هم،بلند، می گفت. دیگر مغزش به جایی نمی کشید. از دست محفلی ها بسیار خسته شده بود. او با دختر قشنگش یعنی نجینی، بهترین راه حل ها را انتخاب کرده بود، اما باز هم جواب نداده بود. بالاخره، فیتیله ی مغزش روشن شد. او رو به محفلی ها کرد و گفت:

- احم... منظورمون عزیز دل ها بود. ببخشید که شما رو اذیت کردیم. پس بخاطر اشتباهاتمون... برای شما گل... ها، غذا درست می کنیم.

ماتیلدا با اخم به جلو آمد و گفت:

- چرا اینقدر اخلاقتون عوض شده؟ شما لرد سیاهی هستین، اما دارین با حالت سفیدی و خوبی حرف می زنین!

- ما... خب، اگرچه لرد پستی ها و بدی ها هستیم، اما همیشه نباید بد باشیم. مثلا پروفسور خودتون هم نباید همیشه خوب باشه. می تونه که کمی مثل ما باشه.

- مطمئین؟

- کاملا. آشپزخونه شما، از کدوم طرفه؟

همه ی محفلیون، به هم نگاهی عجیبی انداختند. با چشمانشان، با هم حرف زدند و ، پس از مدتی طولانی، به لرد سیاه نگاهی انداختند و بالاخره رون، با صدایی رسا گفت:

- من با شما میام و آشپزخونه رو نشون می دم. و تو آشپزخونه می مونم که شما وغذا درست کردنتون رو هم، نگاه کنم.

لرد به او نگاهی انداخت. اما نگران این نبود. چون انتظار این را هم داشت. برای او خیلی سخت بود که با خوبی حرف بزند. اما به هر سختی ای هم که شده بود، با مهربانی با محفلیون حرف زده بود.رون راه افتاد و او دنبالش، رفت.

هوا از نظر ولدمورت، بوی انتقام میداد و برای او بسیار خوشایند بود. بر اثر قدم های لرد، زمین می لرزید. که بعضی وقت ها هم رون با تعجب بر می گشت و به او خیره میشد. بعد مدت طولانی ای، بالاخره به یک در چوبی رسیدند که دستگیره ای فلزی بر روی خود داشت.

رون دستگیره را چرخاند و در را باز کرد. ولدمورت و نجینی با خوشحالی قبل از انتقام، وارد آشپزخونه شدند و لرد، در را بست. همه جا از کابینت، پر شده بود. او حدود سی تا کابینت را شمرد.

گاز و وسایل آشپزی، در سمت راست ، و یخچال و سینک، در طرف دیگر بود. وسط آنجا، میز بزرگی همراه دو صندلی کوچک، قرار داشت که رون در یکی از صندلی ها نشسته بود و دستانش را به طور عصبی، بر میز می زد.

- چرا همچین می کنی؟

- هان؟... خب فقط منتظرم که شما می خواین برای ما چه غذایی درست کنین!

ولدمورت، بر روی صندلی روبروی رون ،نشست و گفت:

- یه غذای خیلی خوشمزه، بعلاوه ی یه بطری، معجون عشق به لرد ولدمورت.

رون خواست از جایش بلند شود که به طرف در برود که به محفلیون، خبر بدهد که قرار است چه اتفاقی مهیبی، برای آنها بیفتد. اما لرد، سریع تر بود. چوبدستی خود را در آورد و روبروی رون، گرفت.

- از جات تکون نخور، وگرنه می میری. اگه رفتیم پیش دوستات، چیزی بگی، می میری. اگه سرو صدا کنی، می میری. اگه پلک هم بزنی، می میری. در کل هر کاری کنی، ما می کشیمتون. نجینی، دختر عزیزم، میشه مواظبش باشی؟

- پاپا هیسسسس هیسوو هسیه.

- مرسی گلم.

ولدمورت از جای خود برخاست. معجون عشق را بر روی میز گذاشت و مشغول درست کردن غذا، شد.

خلاصه :

دامبلدور به خونه ریدل رفته تا مرگخوار ها رو به راه راست هدایت کنه. با حموم شروع میکنه و همه رو تمیز میکنه. بعد دکور خونه رو تغییر میده و با اضافه کردن پنجره نور وارد اتاق میکنه. سر کادوگان هم به کمکش میاد و با آهنگ های موزون به نظر میرسه که دارن موفق میشن تا لحظه ای که مرگخوارها به وجود سیاه خودشون بر میگردن و انگاری همه چیز باید از اول شروع بشه.

ولدمورت هم به خونه گریمولد رفته (با نجینی) تا محفلی ها رو به تاریکی و مرگخواری عادت بده. با کروشیو شروع میکنه و نتیجه ای نمیگیره. سعی میکنه القاب دوستانه محفلی ها رو ممنوع کنه و به جاش توهین و ناسزا وارد کنه که بازم موفق نمیشه. در آخرین تلاشش برای تغییر رژیم غذایی محفل ها هم با دهنی پر از سوپ(که ممنوعش کرده بود) مواجه میشه و اون هم انگاری که شکست خورده و راه جدیدی باید پیدا کنه.

---
خونه ریدل:

دامبلدور دستی به ریشش میکشه ولی به نتیجه ای نمیرسه. خیلی عجیب واسش به نظر میرسه چون معمولا دست به ریش کشیدن فکرش رو فعال میکنه و راه حل های جدیدی به وجود میاره. ریشش تو خونه ریدل ها قدرتش رو از دست داده و باید از ریش یه نفر دیگه استفاده کنه. به اطرافش نگاه میکنه و سرکادوگان رو میبینه که کمی ریش در آورده. درسته که ریشی اندازه دامبلدور نداره ولی ریش ریشه و میتونه ازش استفاده کنه. آروم به تابلو نزدیک میشه.

-ای آلبوس به کجا می آیی برادر؟ ... برادر چرا اینقد به ما نزدیک شدی؟ ... دستت رو نیار جلو ای خائن ... این تابلو منطقه شخصی ماست... نههههه !

دامبلدور دست راستش رو وارد تابلو میکنه و سرکادوگان رو نگه میداره و با دست چپش شروع میکنه به مالوندن ریش هاش.

-به وجود ما حمله شد ... هیچ چیز خصوصی دیگه وجود نداره ... حرمت هایمان را از بین بردن.

دامبلدور بازم اهمیتی نمیده. یه ذره دیگه فقط وقت با ریش نیاز داره. همینجوری که داره ریش رو می مالونه بالاخره مغزش خفن ری استارت میشه و شروع به فعالیت زیاد میکنه. مرگخوارها که این صحنه ها رو خیلی آروم زیر نظر داشتن تصمیم گرفتن تا دامبلدور مشغول ته ریش سر کادوگانه، خودشون نقشه ای بکشن تا از این اوضاع فرار کنن. بلاتریکس شروع میکنه :
-میدونین اگر به جای اینکه ما به راه راست هدایت بشیم، دامبلدور رو به راه سیاهی بکشونیم چه جایزه هایی از ارباب میگیریم؟ دفعه بعد که جان پیچ خواست استفاده کنه ممکنه دست یکی از ماهارو از جا در بیاره و دو تا فحش بهمون بده همزمان.

این جایزه بزرگ آب دهان مرگخوارها رو درآورد. یعنی میشد اونها هم بهشون توهین بشه و دستشون قطع بشه؟ همگی با چشمانی امیدوار به بلا خیره شده بودن تا ادامه نقشه رو بشنون که یه دفعه دامبلدور دست از تابلوی سر کادوگان بیرون آورد و با لبخندی سراسر از عشق بهشون خیره شد.
-فهمیدم چجوری بهتون قدرت عشق رو نشون بدم. سر کادوگان رو فرستادم بره یه مادر و بچه تازه به دنیا آورده رو اینجا بیاره تا ببینین که قدرت عشق مادر به بچه اش چقد قویه. اونوقت دیگه عمرا به عشق شک نمیکنین و از سیاهی دست میکشین.

سر کادوگان مرگخواران را به صف کرد. سپس، به یکی از تابلوهایش که واقع در دیسکو بود، سری زد و از آن جا با خود یک ضبط شش بانده آورد. آن را روشن کرد و آهنگ مخصوص محفلی ها شروع به پخش شد:

- ریشو ها باید برقصن
نبینم که باز نشستی منتظر چی هستی؟
تو جشن ریش نشینی باید پا شی برقصی، باید پا شی برقصی...

مرگخوارها سفت و سخت سر جایشان نشستند و سعی کردند با قری که مشغول جولان دادن در کمرشان بود، مقابله کنند. اعضای بدنشان شروع کرد به ویبره رفتن و پوست صورتشان سرخ شد. اما آن ها خورندگان مرگ بودند و قر دادن آن هم با آهنگ های محفلی، در شأنشان نبود.

ثانیه ها به کندی سپری می شد و مرگخواران هم چنان مشغول کشتی گرفتن با قر درون کمرشان بودند. پس از مبارزه ای سخت و نفس گیر، بالاخره قر کمر پیروز شد. ارتش سیاهی دستمال به کمر بستند و پریدند وسط پیست رقص.

دامبلدور با خوشحالی از حرکات موزون مرگخواران فیلم گرفت و آن را برای ولدمورت سند کرد. بعد هم مشغول پخش کردن پشمک حاج عبدالمرلین بین ارتش سیاهی شد. مرگخواران بخش هایی از پشمک را هم چون ریش به سر و صورتشان چسباندند و مقادیری را هم خوردند تا کامشان لبریز از شیرینی و عشق شود. از قضا، پشمک ها سفارشی با معجون عشق درست شده بود و باعث شد مهربانی و محبت از چشمان، گوش ها و بینی مرگخوارها سرریز شود.

سر کادوگان صدای ضبط را بلندتر کرد:

-آخ من قربون اون ریش خوشگلت برم
تو ریشت غم نشینه قربون اون ریشت برم
پاشو باز با من برقص تا ریش بریزم زیر پات
تا به آتیش بکشی ریشامو با دلبریات

رودولف در حالی که هکتور را با یک ساحره ی با کمالات اشتباه گرفته بود و دست در دست او می رقصید، ناگهان آمپرش بالا زد و تنظیمات ستینگش قاطی پاطی شد. قمه هایش را بیرون کشید و همان طور که نعره می زد، ملت رقصان را به تعدادی تکه های مساوی و نامساوی تقسیم نمود.

بلاتریکس چوبدستی اش را بیرون کشید و همان طور که آن را به شیوه ی رقص چاقو بالا گرفته بود، چند تا کروشیو به اطراف پراکند. ملت مرگخوار همان طور که می رقصیدند و به هم عشق می ورزیدند، از درد به خود پیچیدند.

لینی هم با این که ریزه میزه بود، تصمیم گرفت که عقب نماند؛ از طریق روزنه های موجود در لباس مرگخوارها به پرایوسی آن ها نفوذ نموده و نیش هایش را در گوشت و پوست آن ها فرو کرد. از قصد هم جاهایی را نیش زد که مرگخوارها به دلیل رعایت شئونات مرلینی، قادر به خاراندن آن ها در جمع نبودند.

دامبلدور آهی کشید و به سمت مرگخواران رفت تا از راه دیگری آن ها را در مسیر سپیدی و عشق قرار دهد...

***

ولدمورت با خشم فیلم رقص مرگخواران را نگاه کرد و بعد دامبلدور را بلاک و ریپورت نمود. سپس، نگاهی به محفلی ها انداخت و تصمیم گرفت نقشه ای جدید برای سیاه کردن روحشان بکشد...

- تامی جونم می‌شه اون سبد نون رو هل بدی این ور عزیزم؟
- ما عزیز تو نیستیم. و نه تنها تو، بلکه ما عزیز کسی نیستیم. ما کلا عزیز نیستیم، لردولدمورتیم.
- هرچی تو بگی عزیزم.

لرد سیاه سبد را با کروشیویی روانه ی سمت دیگر میز ناهارخوری کرد. انگار شروع کردن از عشق نورزیدن خیلی زود بود. باید از اصول ساده و پایه شروع می‌کرد، مثل ممنوعیت هرگونه سوپ! حتی به عنوان پیش غذا.

- ما تو خونه‌ی ریدل سوپ نمی‌خوریم.

مالی ویزلی از طرف دیگر میز کش آمد و ماقه‌ی سوپ دیگری در خورشت خوری جلوی لرد ریخت و گفت:
- ولی ما تو خونه‌ی گریمولد زیاد می‌خوریم. برای سلامتیت مفیده تام. نگاه کن این هری چه چاق شده! اون موقع که اولین بار پاش رو تو پناهگاه گذاشت عین پوست استخون لاغر بود، عین تو. توهم پسر خوبی باش و بخور سوپت رو تا زودی چاق شی!
- هکتور یه بار معجون اختراعی‌ش رو تو سوپ ما ریخت و ما نزدیک بود به موجودی با دماغ و ریش تبدیل بشیم. از اون موقع دیگه سوپ نمی‌...

خانم ویزلی فرصت را غنیمت شمرد و قاشقی پر از سوپ را در دهان لرد فرو کرد. لرد سیاه به یاد مادر مرحومش مروپ افتاد. حداقل مروپ اجازه می‌داد او نفس بکشد و بعد قاشق بعدی را پر می‌کرد. لرد نه تنها باید سوپ پیاز را تحریم می‌کرد بلکه غذا دادن به لردولدمورت را هم باید در لیست ممنوع ها می‌گذاشت.

خانه‌ی روشنایی

- درینگ!

آلبوس دامبلدور صحبتش با مرگخواران را نیمه تمام گذاشت تا جواب در را دهد. پشت در رون و هرمیون ویزلی با تابلوی خالی ایستاده بودند. هرمیون تابلو را با عشق به دست دامبلدور داد. دامبلدور با عشق تابلو را روی دیوار رو به روی در آویزان کرد تا هرکه از در می‌آید از عشق کادوگان لبریز شود.

حقیقتا کسی به اندازه‌ی کادوگان نمی توانست عشق را به مرگخواران خاکستری یاد دهد، نه حتی خود استاد عشق.
- تو یه صف!

آلبوس کمک اضافی برای آموزش عشق ورزیدن پیدا کرده بود.

در همان لحظه که مرگخواران متعجب بودند آلبوس ادامه داد:
_از این به بعد باید روزی سه بار حموم برید.پنجاه بار اینجا رو تمیز کنید و کلمه هایی خوب به زبان بیارید و باهم مهربان باشید فرزندانم و اما از این به بعد اسم اینجا خانه روشناییه.

همچنان مرگخواران:
_خب از کجا شروکنیم؟
_ آها،تمیز کردن پله ها.
_بجنبید فرزندان روشنایی.

بعد از این حرف آلبوس همه روی زمین افتادند و مشغول تمیز کردن تمام پله ها شدند.

_خب،خب،خب بزارین ببینم. نه مورد پسند من نیست،یه بار دیگه شروع کنید.
_پروفسور جان نه،خاهش میکنم.
_زودباشین عزیزان.

مرگخواران با چهره ای غمگینانه
شروع به تمیز کرد،تا بالاخره کارشان تمام شد.و سه نفر از مرگخواران روی زمین افتاده و بی هوش شده بودند.

_خب،بزارین ببینم ،حالا شد.
_امیدوارم کارمون تموم شده باشه پروفسور.
_چی؟منظورت چیه فرزندم؟تازه اول کاریم.حالا نوبت پنجره هاس باید چنتا پنجره ایجاد کنیم تا روشنایی به درون خانه روشنایی بیاد.ویتامین D شما خیلی کمه و چنین چیزی اصلا خوب نیست و موجب افسردگی میشه.

و آلبوس این حرف زد و دوتا دایره روی دیوار ایجاد کرد.

_خب،حالا وقت اینه که چندتا قوه درست کنیم و گل روی تاقچه بزاریم،خب من فکر اینجا رو کرده بودم و چندتا گل گرفتم و چند تا تخته برای تاقچه،بیاین دیگه شروع کنید فرزندانم،کلی کار داریم.بعدشم باید چندتا میز اینجا بچینیم.

بعد از گذشت چند ساعت بیشتر مرگخواران بیهوش شده بودند وخانه روشنایی تبدیل به همچین چیزی شد:


آن طرف تر محفل ققنوس:

لرد ولدمورت :
_شما باید خیلی کار کنید تا بشین یه مرگخوار خوب،نه نجینی؟
_سیییسسسس،بله، بله ،درسته ارباب.
_خب اول باید این نورانی کور کننده رو خاموش کنیم.

لردولدمورت با این حرف چوبدستش را از پیراهنش درآورد و نور را خاموش کرد و جلوی پنجره ها را با چیزی گرفت.

_خب،حالا خوب شد.

سرکادگان وسط حرفش پرید گفت:
_هی. ای لرد تاریکی از اینجا دور شو و به بیرون رو ،ماتورو اینجا نمی خواهیم. اگه از اینجا نروی ،خودم بیرون میکنمت.
_دومین کار اینه که این تابلو غرغرو مزاحمو ور دارید بزارین یجا دیگه.

و جمع به حرف لرد گوش دادن و همین کارو کردن.

_غرغرو باکی بودی،بگو تا بزنم لهت کنم،اگه مردی دوباره تکرار کن. بزارینم زمین ،حرفشو گوش نکنید.
_خب،خوب شد،از دستش راحت شدیم.سومین چیز اینه که ،اینجا دیگه نباید از کلمات خوب بکار ببرید و به هم عشق ورزی کنید،متوجه شدین؟
_بله ارباب.
_خب،خوب شد،حالا باید چندتا ورد شکنجه گری رو بهتون یاد بدم.

این را گفت و مشغول آموزش آنها شد.

با دیدن دامبلدوری که با لبخند مهربانانه ای به او اشاره می کرد، ویبره ی هکتور کاهش یافت. لرد سیاه همیشه با اخم به او نگاه کرده بود.
-آقا ما؟ ما که همه ی هم قطارامونو وایتکس پاشی کردیم؟ آقا تازه ناخونامونم که از بچگی نگرفته بودیم رو هم گرفتیم.

دامبلدور که به مناسبت این بازدید لباس بنفشی با ستاره های طلایی پوشیده بود، از دیدن اینکه بلاخره یکی از فرزندان تاریکی به سمت روشنی تمایل پیدا کرده لبخندش وسیع تر شد.
-وایتکس پاشی خوبی بود هکتور. حالا که جسمت سفید شده پاشو برو اونور بشین که بعد از اینا بریم سراغ سفید کردن روحت فرزند.

هکتور گیج شد. هکتور نمیتوانست جمله ای به این بلندی را هضم و درک کند، بلندترین جمله های اربابش دور شو هک و از معجونات متنفریم هک بود. اما هکتور تلاش کرد و توانست یک جمله را بفهمد.
-سفید کردن روح؟ اونجوری که اصن دیگه نمیتونم. ارباب پاتیل هامودونه دونه به خوردم میده.

بلاتریکس که هنوز از سفیدشدن موهایش توسط وایتکس های هکتور و به شکل پیرزن لیتل هنگلتون درآمدنش شوکه بود، با شنیدن اسم ارباب از شوک درآمد و به طرف هکتور حمله کرد.
-ای @#$%^^& ای کاهوی دریایی، خودم به جای ارباب پاتیل هارو تو... .

دامبلدورچوبدستی اش را به طرف بلا گرفته و ورد خاموشی را خواند.
-فرزندم، حیف نیست حالا که انقدر تمیز و روشن شدی همچین حرف های بدون عشقی رو به زبون بیاری؟

بلاتریکس که از حجم حرف های نزده اش رو به کبودی می رفت، همچنان ادا های تهدیدآمیزی در می آورد.

-من میدونم که تو دلت هیچی نیست، ولی بخاطر اینکه از عصبانیتت درس بگیری، میری رو به دیوار وایمیستی تا به کارهای بدت فکرکنی و تیرگی ها از دلت پاک بشن.

بعد از این حرف بلاتریکس با افکت وییییییش و یه لنگه پا به طرف دیوار فرستاده شد و دامبلدور دوباره شروع به حرف زدن کرد.
-ای فرزندان تاریکی که حالا خاکستری هستید، کلمات سرچشمه ی قدرت ما هستند. نباید روحمونو باهاشون تیره کنیم. به همین خاطر ازحالا به بعد در این خانه همه همدیگر رو با القاب محبت آمیز و زیبای عزیزم و قربونت برم و غیره خطاب می کنیم. این قانون خانه ی ریدله که از امروز به خانه ی خوش دل تغییر پیدا می کنه.

مرگخواران: