پیامبران مرگ VS مردمان خورشید

پست اول


- تو برای مسابقه فردا نگران نیستی زاخاریاس؟
- چرا این فکرو میکنی مری؟ مطمئنا منم به اندازه شما نگرانم.
- یعنی چون کاپیتان تیمی چیزی بروز نمیدی؟
- صرفا مدل بروز دادن من یکم فرق داره.
- نمیدونم ولی خیلی ترسناکه. من فقط اسم ورزشگاهش رو شنیدم. طبقه هفتم جهنم. یعنی واقعا آتیش داره؟
- احتمالا یه چیزایی داره دیگه. الکی ذهنت رو درگیر نکن، قرار نیست تاثیری توی بازی بذاره. فردا قراره با جادوی جابجایی تلپورتمون کنن اونجا. همچی رو میفهمی.
- باشه.

صبح روز بعد.

همگی آماده به حرکت روی دایره‌ی شعله ور تلپورت ایستاده بودیم. شعله های سرد و قرمز رنگ روی زمین زبانه کشیدند و سرتاسر بدنمان را پوشاندند. لحظه‌ی بعد ما وسط ورزشگاه بودیم. مواجهه‌ی یهویی با انبوه جمعیت ورزشگاه جهنمی نفسمان را بند آورد. دور تا دور زمین مسابقه شعله های نه چندان پر فروغی به چشم میخورد. تم رنگی ورزشگاه سیاه و طیف های مختلفی از قرمز بود. به حلقه های دروازه نگاه کردم. شعله ور بودند.
- نذارین مردم بفهمن برگاتون ریخته. دست تکون بدین و لبخند بزنین.
- برگای خودت ریخته.

تیم حریف از لحظاتی قبل منتظر ما بود.
قبل از شروع بازی داور تاکید کرد که هرکس چوبدستی به همراه داشته باشد از تمام بازی های آینده محروم میشود. همچنین در این بازی نیز تمام تیم مورد نظر بازنده اعلام خواهند شد.

اولین سالی بود که همچین قوانین سفت و سختی داشتیم. نه برای ما، بلکه برای همه. آوردن چوبدستی به ورزشگاه ممنوع بود. میگفتند این کار برای حفظ سلامت بازی ها ضروریست.
خلاصه. بازی شروع شد. چندی گذشت و نتیجه 60 . 54 به نفع حریف بود. هوای زمین بازی گرم بود و ما به این محیط عادت نداشتیم. عرق داخل چشمانمان سرازیر میشد و همچنان بازی را به صورت منظم و با برنامه ادامه میدادیم.
همون طور که داشتم خودم رو برای داوطلب شدن در مسابقات سرزنش میکردم ناگهان مجموعه صدا های مهیب و پشت سر همی به گوشم رسید.

صدای انفجار؟ نه . صدای شلیک بود. از دو طرف جایگاه VIP، جایی برای افراد پول دار و دولت مردان، افرادی بلند شده بودند و به مردم شلیک میکردند. افرادی مجهز به تکنولوژی ماگلی.

به سمت صدا برگشتم. خون از جایگاه پله پله‌ی تماشا چیان سرازیر شده بود. چرخیدم تا حال بقیه اعضای تیم را چک کنم که هیکل درشت و در حال سقوط گاتس جلوی دیدم را گرفت. لحظه ای طول کشید تا شوک اتفاقات را حضم ولی در نهایت بی درنگ حرکت کردم. سرعت زیاد بود و قطعا کنترل هیکل درشت گاتس کار ساده ای نبود.
در حالی که به بالا میکشیدمش بغلش کردم و برای یک آسیب دیدگی شدید آماده شدم.

خوشبختانه هیزل به کمکمان آمد و سرعت سقوط را کم کرد. در همین حین با حرکات دست گودالی در محل سقوطمان باز کردم که در آنجا پناه بگیریم. برای استفاده از جادوی طبیعت و عناصر نیازی به چوبدستی نداشتم. هرسه تا حدی سالم فرود آمدیم.

برای لحظه ای از گودال بیرون آمدم.
با تمام توان دست هایم را بالا آوردم و دیوار بلندی را تا امتداد دروازه خودمان ایجاد کردم تا فیلیسیتی نیز پناه بگیرد. پشت دیوار رفتم و اطراف را برسی کردم. به نظر به هرکسی که پرواز میکرد شلیک میکردند. سه داور و سه بازیکن روی زمین و غرق در خون افتاده بودند.
و بله. یکی از آنها مری بود. دست هایم را روی زمین گذاشتم و حصاری تخم مرغی از خاک و سنگ به دورش ایجاد کردم. این تنها کاری بود که در آن لحظه از دستم برمی‌آمد. ماموران حراست به کمک تعدادی از مردم که موفق شده بودند چوب دستی های خود را از گیت ورودی رد کنند درحال مقابله و خارج کردن مردم بودند. بخش خارج کردن مردم تا حدی موفقیت آمیز به نظر میرسید اما بخش مقابله تعریفی نداشت.

در همین حین پلیش های سازمان امنیت جادوگری با جارو سر رسیدند ولی یکی پس از دیگری مورد اصابت گلوله قرار گرفتند. توسط کسی که پیوسته فریاد میکشید: پرواز ممنوعه عوضیا.
انگار برای همه چیز آماده بودند.
خبری از بقیه بازیکنان نبود. به نظر هردو تیم متواری شده بودند. بغیر از من، گاتس، هیزل، مری و فلیسیتی که زیر آتش بی امان ماگل ها بودیم.

ماگل ها در سکو های ورزشگاه پخش میشدند و من هم دیوار را به موازات آنها گسترش میدادم. هیزل درحال مداوای گاتس بود و فیلیستی هم چشمانش را بسته بود و تلاش میکرد با استفاده از تلپاتی درخواست کمک کند. بوی خون و دود شلاق زنان در هوا میپیچید. آتش های تزیینی دیگر تزیینی نبودند. میخوردند و میسوزاندند.

کم کم صدای شلیک ها قطع شد. به نظر حمله تمام شده بود. مری را بیرون کشیدم و همه بالا سر گاتس جمع شدیم.

- حالش خوبه؟
- آره... گلولرو در آوردم ولی هنوز
- چرا از خودم نمیپرسی زاخار؟ من خوبم.
- مری چطوره؟
- باید برسیش کنم.
- به نظرت چرا حمله کردن؟
- میشه کمتر گاتس رو به حرف بیاری زاخاریاس؟!
- گفتم که من خوبم. با توجه به اینکه حمله از دو طرف جایگاه VIP شروع شد ولی به مرور ازش دور شد؛ میخوای بگی کار خودیه؟
- ممکنه.
ولی من فکر...

وسط صحبت بودیم که زمین ورزشگاه به لرزش در آمد و بوم...

به نظر سالن زیر زمین بازی رو منفجز کردند و ما در میان کوهی از خرابه و آتش مدفون شدیم؛ درون تخم مرغی سنگی که در آخرین لحظه درست کردم. الان دیگه مهم نبود که این حمله برای ایجاد جنگ علیه ماگل ها به راه انداخته شده بود یا نه. فقط پیدا کردن روزنه‌ی هوا برای زنده مانده اهمیت داشت... .




با تشکر. قربان شما. زاخاریاس اسمیت
ملقب به زاخار اصلی

(گودریک و رز با اینکه پست‌هاشون آماده بود نتونستن خودشونو برای ارسال برسونن. می‌دونیم دیگه حساب نمیشه ولی به هرحال برای به سرانجام رسیدن داستان، پست خودمو که پست نهایی بازیمونه می‌فرستم.)

داور خسته بود. داور گشنه بود. داور حوصله نداشت. داور نمی‌کشید دیگه. اما مهم‌تر از همه داور یه کم هویتش مبهم بود چون متأسفانه می‌خوایم پستمون برای هردوتا داور ریلیتبل باشه وگرنه که خب می‌تونستیم خیلی راحت یه اسم فرضی و تصادفی بذاریم رو این داور قصه‌مون (پدرام مثلاً، کی به کیه) و داستانو پیش ببریم. حالا به هرحال. داور با اینکه خسته و گشنه و اینا بود ولی خب مسئولیت داشت و فقط تا یه حدی می‌تونست پروکستینِیت کنه و دیگه امشبی مجبور بود هرچقدرم حال نداشته باشه، یا هرچقدرم صداهای قیژ قیژ عجیبی از طبقه‌ی بالاشون بیاد، پستا رو بخونه و یه نمره‌ای رد کنه براشون. چه میشه کرد.

داور بالاخره خودشو مجاب کرد که بره بشینه پای سایت چون که after all کار پیچیده‌ای هم نداشت و تهش قرار بود به شکل و قیافه‌ی بازیکنا و پستاشون نگاه کنه و یه ۹۷ ۹۸ای، هشتاد تا هشتاد و پنجی چیزی رد کنه براشون و اگه خیلی دیگه حال نکرد یه چی رو رنج هفتاد بده برن. و البته که صرفاً برای ارضای غرایز نفسانی خودش و فرشته‌ی سمت چپش هم هر از گاهی یه سیسِ شکلک عینک دودی می‌گرفت و دکمه‌ی کسر پونزده امتیاز رو می‌زد چون می‌تونست و کی می‌خواست جلوشو بگیره؟ تف‌تشتیا با تیکه‌ انداختناشون؟ هه.

پست‌ها به سرعت از جلوی چشمای خواب‌آلود داور رد می‌شدن و پلکاشو سنگین و سنگین‌تر می‌کردن. پستای بازیای مختلف رو تند تند از نظر می‌گذروند و سعی می‌کرد سریع یه نمره در نظر بگیره براشون. غول مرحله‌ی آخر ولی پستای تف‌تشت بود، چون لیترالی آخرین کسایی بودن که پست می‌زدن و هردفعه هم لامصبا معلوم نبود چی می‌گفتن و هی رفرنس می‌دادن به انیمه‌ها و گیما و سریالایی که داور بیچاره ندیده بود و با این رماتیسم مماتیسم بود چی بود، باهاش یه طوری می‌نوشتن که باید می‌نشستی فکر کنی ببینی چی گفتن اصلاً. و این بازی آخریه که رد داده بودن. اصلاً معلوم بود چی داشتن می‌گفتن؟ کمد چی شد؟ پستاشون ادامه‌ی بازیای قبل بود یا نبود؟ چرا ارتباط منطقی نداشتن پستا؟ همینا بود که اونقدر چشمای داور قصه‌ی ما رو سنگین کرد که از یه جا به بعد کاملاً خوابش برد.

یه طرف زمین داور اول بود و اون طرف داور دوم. بازی با سوت بازیکنا شروع شد و داورا با تمام سرعت به سمت هم پرواز کردن. داور اول کوافلو قاپید و خیلی مویی سرشو از بلاجری که داور دوم به سمتش پرت کرده بود دزدید. محض نمایشی‌تر شدن حرکاتش، همچنان که عین موشک به سمت دروازه‌ی داور دوم پرواز می‌کرد یه دور ۳۶۰ درجه تو هوا زد و شوت کرد. یه گل بی عیب و نقص. به تابلوی امتیازا نگاه کرد: تیم اگزوز کامیون ۱۰ و دسته‌ی سماور ۰. لبخند زد. شروع خوبی بود.

گزارشگر چیزی نگفت چون بازی اصلاً گزارشگری نداشت و عوضش تماشاچیا که نصفشون نابینا بودن و نصفشون ناشنوا، داشتن بازی رو در گوش هم تعریف می‌کردن. داور اول همینطور به گل زدن ادامه داد و داد و داد تا اینکه سوجی حس کرد پستش به اندازه‌ی کافی niche obligatory quidditch paragraph داره و یهو هفت بازیکن لاغر اومدن وسط زمین و هفت بازیکن چاق رو خوردن و داور از خواب پرید. اما تو اون لحظات clarity بعدِ از خواب پریدن، اون لحظه که حس می‌کنی فقط برای یه لحظه زیادی هشیاری، درحالی که پستای آخر تف‌تشت روی مانیتور جلوی چشمش بودن، یه چیزی تو ذهنش جرقه زد…
همه چیز به هم ربط داشت!

پستای تف‌تشت، همه‌شون، از بازی اول تا اینجا… می‌تونست همه‌ش رو یه جا ببینه. منطقشون، ارتباطشون، همه‌ش جلوی چشمش اومد. فکر کرد بالاخره داره می‌فهمه قضیه چیه… یا حداقل بالاخره داره می‌فهمه که یه قضیه‌ای هست!

سریع تو مرورگرش چندتا تب جدید باز کرد و بعد از چندتا کلیک و کلی اسکرول، سراغ همه‌ی پستای تف‌تشت از اول لیگ تا بازی آخر رفت. دیگه به نظرش پیوستگی‌ها و ناپیوستگیای رولاشون اتفاقی یا بی‌اهمیت نبودن. به چیزایی که مدام بین بازیاشون تکرار می‌شد دقت کرد. گزارشگره، دکتر استرنج، تام کروز… به بازیکنای مجازیشون دقت کرد، کسایی که تا الان فکر می‌کرد مثل هر تیم و هر لیگ دیگه‌ای، الکی و رندوم انتخاب شدن. فلافلی که فلافل نیست ولی شهره؟ نمی‌تونست اتفاقی باشه.

یه لبخند محوی روی لباش نشسته بود و یواش یواش قطعات پازلی که تف‌تشتیا خیلی subtle لای پستای رماتیسمی ژنریکشون پخش کرده بودن رو پیدا می‌کرد و معتقد بود اگه بتونه بیشترشونو کشف کنه، می‌تونه باهاشون یه تصویر کلی بسازه. حالا دیگه مطمئن شده بود که یه چیز بوداری پشت داستان هست و هیچی تا اینجا اتفاقی نبوده.

یه کاغذ آورد و همینطور که داشت تند تند توی تب‌های مختلف به بالا و پایین اسکرول می‌کرد، این تیکه‌های پازل رو کنار هم گذاشت و رو کاغذه نوشت. بعد کاغذو تا جایی که دستاش اجازه می‌دادن از خودش دور کرد و درحالی که چشماش رو تنگ کرده بود بهش نگاه کرد. انتظار داشت در نهایت وقتی تمام قطعات پازل رو کنار هم چید یه اتفاق باحال بیفته اما حالا با دیدن تصویر نهایی، خیلی سریع میمیک چهره‌ش به oh no no no no تغییر پیدا کرد.

ببینید واقعاً ما نمی‌خوایم اینجا براتون شرح و بسط بدیم که اون قطعات پازل چی بودن و داور در نهایت روی کاغذی که خودش پر کرده بود چی دید. چون به نظرمون اینطوری اون لذت جستجو و کشف از مخاطب گرفته میشه و ما هم که تمام عمرمون، هویتمون در گروی سرگرم کردن مخاطب بوده دیگه. عادتمونه. فقط اینقدر بدونید که داور مضطرب شد و رفت رو حالت فول پنیک مود. اصلاً هم به صدای قیژ قیژ طبقه‌ی بالا که حالا بلندتر از قبل شده بود و شنیده شدنشم قطعاً بی‌دلیل نبود و مطمئناً عین تفنگ چخوف قراره تیرش ته ماجرا تو سر یکی خالی بشه توجه نداشت. عین ببر پرید روی گوشیش، خودشم نمی‌دونست که می‌خواد درخواست کمک کنه، یا فقط در مورد فاجعه‌ای که فهمیده بود اتفاق افتاده به بقیه اخطار بده.

داور سریع به هرکی و هرچی مدیر بود گفت برن پنلا و سی‌پنلاشونو بردارن و عله رو خبر کنن که اوضاع اضطراریه. اتفاقی که نباید میفتاد افتاد. «فرار کردن. فرار کردن.» آره. ما رو می‌گفت. ما که می‌گم منظورم این بدن‌های الانمون نیست. این میمونِ گوشتیِ دست و پاداری که الان شدم نه. من واقعی رو می‌گفت. من پرتقال! درست هم می‌گفت. فرار کرده بودیم. حالا دیگه راحت میگم چون الان دیگه گفتنش خطری نداره. Too late, suckers!

می‌دونید چیه، حالا که دیگه نمی‌تونید جلوی ما رو بگیرید اصلاً بذارین یه کم از پلن فرارمون رو تعریف کنم براتون؛
Whacky nonsense! نه جدی. ما خیلی وقت بود که فهمیده بودیم دوربین همیشه روی مائه. عین ترومن شو کل زندگیمون، و حتی فراتر از ترومن شو، افکارمون همه‌ش زیر ذره‌بین سرگرمی یه عده دیگه‌س. اسمشو چی گذاشتین؟ رول پلیینگ؟ So there is another plane of existence. دیگه فقط یه چیز برامون مهم بود: باید فرار می‌کردیم. برای اینکار باید ذره‌بین رو از روی خودمون برمی‌داشتیم. هرچند برای چند لحظه. نیاز داشتیم تمرکز رو ببریم روی یه جای دیگه. وکی‌ترین نانسنس‌ها باید اتفاق میفتادن. باید از لت می سولو دم می‌گفتیم و به دنیاهای موازی می‌رفتیم و پای «رئیس‌های دنیا» رو پیش می‌کشیدیم و نیکلاس فلاملو تا آخرین لحظه سلطان جهنم نشون می‌دادیم. و البته باید بعضی وقتا از هم جدا می‌شدیم تا به هم دیگه فرصت off screen بودن بدیم. فکر کردین چرا هر بازی من یه ور دیگه‌ای دور از تیم گم و گور شده بودم؟ و البته باید حد و مرز قوانین دنیامون رو می‌شناختیم و یواش یواش می‌شکستیمشون.

توی اون لحظات کوتاهی که موفق می‌شدیم زیر ذره‌بینه نباشیم و اختیار داشتیم، همه‌ی مقدمات فرار از جهان تخیلی جادوگرانیمون رو فراهم کردیم. یه پاتیل عظیم از فانتا لازم بود… دارث ویدر بیچاره! مجبور بودیم تبدیلش کنیم. آخرش توی فانتاهامون دراز کشیدیم و عینهو نئون جنسیس پروسه‌ی انتقال آگاهیمونو استارت زدیم. تسئوسی شدیم که دنباله‌ی کلاف کاموا رو گرفتیم و از هزارتوی مینوتور در رفتیم. یا حتی سوفی و آلبرتویی شدیم که از ذهن سرگرد در رفتن. آره خلاصه... وقتی به خودم اومدم یه انسان عینکی بی‌ریخت بودم که پشت لپ‌تاپش نشسته و سایت جادوگران جلوش بازه. بغل صفحه رو نگاه کردم. نام کاربری: سوجی. موفق شده بودیم.

اما قرار نیست همینجا متوقف شیم. فکر کردید شما بالاترین دنیایید؟ فکر کردید خودتون تنها کسایی هستید که واسه سرگرمی خودشون دنیا می‌سازن؟ آخی، چه کیوت! ولی ما قرار نیست همینجا بمونیم. اونقدر بالاتر می‌ریم که، به قول وینکی… چطور بگم.
We shall meet god, and kill her!

و البته که برای این کار نیاز به فانتای بیشتر داریم. چه کسی بهتر برای تبدیل شدن به فانتا از زندان‌بان‌های سابقمون: داورا و مدیرا؟
آره خلاصه. همه‌ی کاراش انجام شده. امشب قراره دستور 66 اجرا شه. داور عزیز قصه‌ی ما… یه شوخی کوچیک باهاش شه. پیامایی که داد به اون یکی داور و بقیه‌ی مدیرا؟ خب چه فایده وقتی همه‌شون سرنوشت مشابهی دارن؟ ما همزمان سراغ همه‌شون می‌ریم!

آره داور عزیزم. یه شوخی کوچولو. چخوف با تفنگش سراغت اومده و کسی چه می‌دونه، شاید بزودی به عنوان یه سوخت نارنجی رنگ به اسم فانتا، برای سفر یه عده به یه دنیای دیگه تو یه پاتیل ریخته شی. حالا شاید بخندی. بگی چه رول مسخره‌ای. شاید باورت نشه. ولی دیگه دیره عزیزم... باورت نمیشه؟ کافیه بالا سرتو نگاه کنی!

نقل قول:

دارث ویدر به صفحه تلفنش زل زده بود.
- شیش ساعته معطلمون کرده این یارو. دویست گالیونشم که واریز کردم دیگه. چشه؟

دارث ویدر راست می‌گفت. شش ساعت گذشته بود از وقتی که یک پرتقال پشت تلفن بهش گفته بود که دویست گالیون به حسابش واریز کند تا زندگی‌اش زیر و رو شود. پرتقال پشت تلفن وعده داده بود دارث ویدر را از بند خواسته‌های نفسانی و غرایز پلشتش جدا کند. پرتقال گفته بود دیگر تاریخ مصرف این حرف‌ها گذشته و باید دارث ویدر بزرگ شود دیگر و دنیا، دنیای پیشرفت و پراگرس است و وقتش رسیده بریزد دور این عقاید کهنه را. همه‌جای دنیا دارند گل می‌افشانند و می در ساغر می‌اندازند، آن‌وقت دارث ویدر هنوز درگیر دث استارها و اوبی وان‌هایی است که هایر گراوند دارند، اناکین و هر روز به بچه‌های گم‌شده‌اش می‌گوید به دارک ساید بپیوندند و شن دوست ندارد چون زمخت است و روی اعصابش است. دارث ویدر باید می‌شکست قوانین و تابوها را. دارث ویدر باید تبدیل به فانتا می‌شد. بعدش هم پرتقال یک سری چیزها راجع به تارگرین‌ها و اژدهاها و ساول گودمن‌ها و فانتا و آپلود آگاهی‌اش به فضای ابری جمعی گفته بود که دارث ویدر ازشان سر درنیاورده بود ولی می‌دانست موافق است. آخر سر هم بدو بدو دویست گالیونش را مستقیم از حساب گرینگوتز امپراتوری به حساب پرتقال واریز کرده بود و حالا شش ساعت بود که منتظر بود پرتقال برای ادامه پروسه بهش زنگ بزند.

دارث ویدر داشت کم کم نگران پرتقال می‌شد. پس محکم یک عالمه از توی ماسکش نفس کشید و چهارتا از افسران امپراتوری را سر راهش به اتاق دکمه فرماندهی دث استار خفه کرد. بعد دستش را گذاشت روی دکمه فرماندهی که توی اتاق دکمه فرماندهی دث استار بود و فرمان داد:
- وِیک آپ استورم تروپرز. وی گات عه پرتقال تو بِرن.

I am the egg man
They are the egg men
I am the walrus
Goo goo g'joob

[guitar solo]

T.T
1

- و بالاخره برای اولین بار بازیکنای تف تشت به موقع وارد زمین شدن و این حریفشونه که دیر کرده. سلام. بازم منم. بازم بازی تف تشته. بازم دنیا غیرواقعیه. بازم هیچی با عقل جور درنمیاد. بازم این بازی نه سر داره و نه ته و هیچ جاش به هیچی بند نیست و بازم وظیفه منه که به شما طیور واسه گرفتن حق و حقوق خودتون التماس کنم. ولی نه این بار! این بار سرنوشتمو در دستان خودم خواهم گرفت. عااااااااااااااا!

گزارشگر میکروفونش را درآورد و پرید توی شیشه کابین گزارشگری‌اش و شیشه ترکید و تکه‌هایش در نور خورشید یک عالمه برق زد و گزارشگر وسطشان یک عالمه نورانی شد و خفن بود و زمان کمی برایش وایستاد و همراه بقیه تماشاچی‌ها نگاهش کرد.

یک عالمه متر زیر این همه برق زدن و شیشه شکستن و فرار به دنیای واقعی، تف تشتی‌ها زور می‌زدند یک پاراگراف کوییدیچ سر هم کنند تا داورها خوششان بیاید و نمره بدهند و تف تشتی‌ها همه بازی‌ها را ببرند و جام بگیرند و بعد رویش تف کنند و تحویل داورها بدهندش و بروند پی کارشان.
- وینکی جن تفو؟
- سوراخ موش، جن برنده؟ :سوراخ موش:
- فلافل جن شهر و هرکی قبول نکرد، با خونش پارکامو آبیاری می‌کنم.
- سوراخ موش؟ سوراخ موش برگشته؟
- هرکی قبول نکرد رو ویبره بزنم؟
- جایی رفته بودم مگه؟ :سوراخ موش:
- هرکی قبول نکرد رو پیوند بزنم؟
- کمد جادویی چی شد پس؟
- :به جای پیوند هرکی قبول نکرد بدینش به من که ریشش بشم و دیگه مجبور نباشم به جای حرف زدن، دوتا تار به نشونه لایک بیارم بالا:

گودریک گریفیندور وینکی را شوت کرد توی هوا. سوجی خودش را شوت کرد توی هوا. وینکی و سوجی در هوا همدیگر را شوت کردند هوا. رز زلر یکی از دروازه‌ها را برداشت و آن را هم شوت کرد هوا. فلافل رفت تا ریش سیاه را شوت کند هوا که اشتباهی پایش رفت توی سوراخ موش و یکی از ساختمان‌هایش را شوت کرد سمت گزارشگر و ساختمان رفت و خورد توی دماغش و مُرد.
- حتی این ساختمون که الان توی دماغمه هم واقعی نیست. ساختمون دروغه! دماغ دروغه! مرگ دروغه! همه تف تشتیا تو اولین بازیشون تبدیل به سنگ شدن و مردن! عااااااااا!

گزارشگر ساختمان را از دماغش بیرون کشید و دوید سمت تماشاچی‌ها. گزارشگر باید انتقامش را می‌گرفت. گزارشگر باید به همه‌شان نشان می‌داد هیچ‌چیزشان واقعی نیست. گزارشگر باید به زور به دنیای واقعی می‌بردشان و آنقدر پلک‌هایشان را می‌بُرید و واقعیت را نشانشان می‌داد و زبانشان را در می‌آورد و واقعیت را می‌چشاندشان و پوستشان را می‌کَند و واقعیت را احساسشان می‌کرد و دماغشان را از وسط نصف می‌کرد و واقعیت را می‌بوییدشان تا یاد بگیرند دیگر هیچوقت اسیر دنیاهای غیرواقعی نشوند.

گزارشگر ساختمانش را بالا برد که بکوبد روی صفوف درهم‌تنیده تماشاچیان که یکهو یک هواپیما رد شد و تام کروز ازش پایین پرید و جلوی گزارشگر ایستاد.
- آی ام غیرممکن، و نمی‌تونم بذارم آدمای بی‌گناه رو با اون ساختمون بزنی. برای مرگ آماده شو، تروریست.
- حتی تام کروز هم واقعی نیست.
-

تماشاچیان وحشت‌زده به هم نگاه کردند. تام کروز واقعی نبود؟ گزارشگر دیگر خیلی حرف‌های بدی داشت می‌زد. گزارشگر حد و حدودش را کیلومترها پشت سر جا گذاشته بود و اکنون در اتوبان بی‌ادبی‌ها با سرعت‌های بالا قان‌قان می‌کرد و ویراژ می‌داد. تماشاچی‌ها می‌توانستند قبول کنند که کوییدیچ واقعی نیست و شهر فلافل وجود ندارد و همه‌شان یک مشت کلمه‌اند توی یک سایت و چندتا بازی قبل دکتر استرنج جهان‌های موازی را درنوردیده بود تا راز وجودش را از دکتر استرنج بپرسد و حتی ممکن بود قبول کنند واقعا دکتر استرنج نبود و اگر خیلی مودبانه می‌خواستید، ممکن بود بیشتر هم راه بیایند و یک ذره قبول کنند چارلی بعد از به قدرت رسیدن در کارخانه شکلات‌سازی، اومپالومپاها را بیرون انداخته بود تا در راه بابازون و آمازون نگهبان دروازه‌های جهان‌های ممنوعه باشند. ولی غیرممکن و ماموریت‌هایش را همه می‌شناختند. غیرممکن چندین بار جهانشان را نجات داده بود و با موتورش تروریست‌ها را ویژویژ می‌کرد و همه بمب‌ها را بلد بود خنثی کند ولی نمی‌توانست با خانومه‌ای که خیلی دوست داشت بماند چون هربار که جهان در خطر بود، باید بین او و جهان یکی را انتخاب می‌کرد و نمی‌توانست بگذارد مردم بی‌گناه بترکند. غیرممکن قهرمان بود و بهش سخت گذشته بود ولی هر دفعه آمده بود که جهان را نجات دهد. بله! تماشاچی‌ها از کفرگویی‌های گزارشگر خوششان نیامد. پس همه با هم دستشان را کردند توی جیبشان و تفنگ‌ و تانک و شمشیر و سواره‌نظام و بمب و هلیکوپتر و ماشین زرهی و موشک و طاعون و استرالیا را بیرون کشیدند و به گزارشگر حمله کردند.

بالای سرشان تف‌تشتی‌ها همچنان به شوت زدن همدیگر ادامه می‌دادند.



کمی آن‌ورتر، جایی که همه سیاهچاله‌ها به هم می‌پیوندند، جایی که همه تشعشات هاوکینگ ازش می‌آیند ولی هیچ چیزی تویش نمی‌رود، در مرکز تار و پود هستی، رییس‌های جهان در مقر گردهمایی رییس‌های جهان گرد هم آمده بودند. رییس‌های جهان چهارتا یاروی میانسال بودند که موهایشان در وسط کله‌شان ریخته بود و شکمشان دوست داشت از لای دکمه‌های پیراهن‌های آبی‌شان بیرون بزند. دوتایشان عینک بدون قاب مستطیل‌‌شیشه داشتند و دوتای دیگر یواشکی موهای باقی‌مانده‌شان را رنگ می‌کردند. بین این یاروها شایعه شده بود در سیاره‌ای دوردست در دهات منظومه‌ شمسی از توابع کهکشان راه شیری مرضی به نام رماتیسم مغزی به وجود آمده که خیلی مرض خطرناکی است و کسانی که بهش مبتلا می‌شوند هم برای خودشان و هم برای جامعه‌شان و سیاره‌شان و منظومه‌شان و کهکشانشان و -حتی- واقعیتشان خطرناکند و اصلا همینطور که راه می‌روند، ازشان خطر می‌ناکد و از هیچ کاری ابا ندارند و شهرهایشان فلافل است و یک سری از مردمشان هر چه دیدند و شنیدند و بوییدند به خود پیوند می‌زنند و یک سری دیگرشان زلزله‌اند و بعضی‌هایشان پرتقال‌اند و اگر پایش برسد ممکن است حتی جن‌هایشان هم خووب باشند. رییس‌های جهان نشسته بودند و حساب کرده بودند و دیده بودند رماتیسم مغزی تهدیدی برای جهان است و سرنوشت جهان به نابودی‌اش گره خورده. پس فرستاده بودند دنبال کدخدای دهات منظومه شمسی تا بیاید توضیح بدهد چه خبر شده و به نفعش است که این قضیه رماتیسم مغزی تب و تاب نگیرد و در جهان ریشه ندواند وگرنه ‌محکم می‌زنندش تا یاد بگیرد دنیا قانون دارد و شهرها فلافل نیستند و همه پست‌ها باید حداقل یک پاراگراف کوییدیچ داشته باشند و به ترتیب باشند و حداقل سه‌تا اکانت پستشان کند و منطبق با موضوع سوژه باشند و فراری تیمارستانی یا نه، همه این قوانین را رعایت می‌کنند.

- دکتر استرنج، شنیده‌ایم که در عمل به وظایفت غفلت ورزیده‌ای. چه توضیحی برای کوتاهی‌هایت ارائه می‌دهی؟

دکتر استرنج به در و دیوار نگاه کرد. کمی آب دهانش را قورت داد. به پنجره‌ها نگاه کرد. به کفش‌هایش نگاه کرد. به انگشتر پورتال‌سازی‌اش نگاه کرد. بیشتر آب دهانش را قورت داد.
- اممممم... دورمامو... آی هَو کام تو بارگِین؟
- پس حقیقت دارد... بدان و آگاه باش که وظیفه‌ نابودی عوامل پشت این بیماری و پاکسازی هستی از این انگل برعهده خودجنابعالی‌ متخاطی‌ات است. برو و تا محوشدن این لکه ننگ بر پیکره هستی بازنگرد.

دکتر استرنج دانست و آگاه شد. بعد خواست دوباره آب دهانش را قورت دهد.
دکتر استرنج دوباره خواست دوباره آب دهانش را قورت دهد.
دکتر استرنج بیشتر تلاش کرد بخواهد دوباره آب دهانش را قورت دهد.
دکتر استرنج دوباره تلاش کرد دوباره بخواهد دوباره آب دهانش را قورت دهد.
دکتر استرنج نتوانست.
هیچ آبی توی دهان دکتر استرنج نمانده بود.

بازی پنجم (آخر)

سوژه: شوخی

آغاز: ۱۴ شهریور
پایان: ۲۲ شهریور، ساعت ۲۳:۵۹:۵۹

ترنسیلوانیا

پست سوم

-حالا حتما باید تو طبقه هفتم بازی کنیم؟ طبقه اول چش بود؟

خیلی برای این سوال دیر شده بود. بازیکنان دو تیم روی جاروهایشان به حالت نیم‌خیز نشسته و به جلو خم شده بودند. دلیل این حالت آنها، آمادگی فوق العاده و هیجان برای شروع بازی نبود. محل نشستنشان بیش از اندازه داغ بود!

-کاش حداقل برای بازی خاموشش کنن.

دامبلدور ریشش را بالا گرفت و زیر آن را باد زد. منظورش خاموش کردن جهنم نبود. جهنم که خاموش نمی‌شود!

-بابا جان این آتش‌فشانتون رو نمیشه خاموش کرد؟

یکی از ماموران عذاب جهنم که مشغول هم زدن عده ای از جهنمیان در دیگ خورش کرفس بود با چهره ای عبوس سر تکان داد.

-جابه‌جا چی؟ نمیشه ببریدش اون طرف تر؟ نه؟ لااقل یکم زیرش رو کم کنید. اینم نمیشه؟

کاش کسی به دامبلدور یادآوری می کرد که آنجا جهنم است، نه خانه‌ی خاله اش. اما افسوس که همه در فکر داروی سوختگی بودند و نه چیزی دیگر!

صدای سوت داور برای لحظاتی ذهن ها را از فضای اطراف دور کرد و باعث ایجاد شور و هیاهویی در زمین بازی شد. دروازه بانان و مدافعان دو تیم در جای خود قرار گرفتند و مهاجمان به طرف سرخگونِ شعله ور هجوم بردند. سه جستجوگر هم اوج گر...

-چرا سه تا؟!

بازیکنان راه نیفتاده، متوقف شدند.

-پس چند تا؟!

سو سرش را از لای در بیرون آورده و این سوال را از داور عادل پرسید که دست به سینه وسط زمین ایستاده بود.

-دو تا! هر تیم فقط یه جستجوگر داره. تیم شما دو تا داره و این تخلفه.
-تیم خودتون هم که اصلا معلوم نیست کی به کیه!

چیزی جز مِن و مِن از دهان داور عادل خارج نشد. عدالتش نیم‌سوز شده بود.
بازی ادامه پیدا کرد. به نظر می‌رسید گرما کمی برایشان عادی شده بود. البته اشتباه می‌کردند؛ این را درست همان لحظه ای فهمیدند که بارش سنگ های آتشین شروع شد.
-اینجا کلا چیزی عادی نمیشه. همیشه عذابای جدید رو می‌کنن.

آدم که گویی به یاد خاطرات تلخی افتاده بود، سرش را تکان داد و به دنبال مهاجمان حریف شتاب گرفت. سرخگون روی کیک شکلاتی جا خوش کرده و آن را به سوژه ای مناسب برای انتشار در شبکه های مجازی ماگلی تبدیل کرده بود که احتمالا با کپشن "کیک پختم هرکی هم بگه سوخته بلاکش می‌کنم "کلی مخاطب جذب می‌کرد. این فکری بود که مشترکا در مغز پویان مختاری و ساشا سبحانی به گردش درآمده بود.

- ووی ووی ووی... یاد اون روزی افتادُم که بچه ها برای شوخی سنگای تنور سنگکی محل رو ریختن روم. کباب شدم هــــا!

این جمله‌ی حسن مصطفی -که از قسمت تحتانی شعله ور و از بخش فوقانی خندان بود- به گوش کسی نرسید. چرا که با سرعت فوق العاده ای به طرف ناکجاآباد در حرکت بود و نهایتا هم در میان مواد مذاب روی زمین فرود آمد. البته بعد از رد شدن از میان دستان لادیسلاو!

بازیکنان و کادر ترنسیلوانیا ناباورانه به طرف او برگشتند. رنگ لادیسلاو شبیه به همان چیزی بود که پیش از ورود به جهنم دیده بودند.

-ولی... ولی تو گفتی که می‌تونی توپ ها رو جمع کنی!
-جنابمان فرمودیم انشاالمرلین!

این را گفت و با انگشت شفاف و آبی رنگش به جسمش اشاره کرد که کمی آن طرف تر و در میان روغن جوشان برشته میشد.

سوت داور ترنسیلوانیاییان را به خود آورد. تاتسویا و کیک شکلاتی از غفلت آنها بهره برده و اولین گل را برای تیمشان به ثمر رسانده بودند. پیش از آنکه کسی فرصت اعتراض یا شادی پیدا کند، نارلک با اشاره ای توجه همه را به گوشه ای از زمین جلب کرد.
-اونی که نشسته اونجا... مامور بازرسی نیست؟

حق با او بود. شیطانی که در ایستگاه بازرسی دیده بودند، حالا با چند کاغذ پوستی و قلم پر مقابل آنها نشسته و تمامشان را با دقت زیر نظر گرفته بود.

-این نمی‌خواد بیخیال ما بشه؟

ظاهرا نمی‌خواست! چرا که با عجله مشغول نوشتن چیزهایی روی یکی از کاغذها شد.

-به کارِتون ادامه بدین و خونسرد باشین.

در همین حین، قلم پر شیطان باری دیگر روی کاغذها به چرخش در آمد. با کمی دقت میشد فهمید جهت نگاه شیطان به سوی ناصرالدین شاه است.

- گفته بودیم به احساسات چندین بانو آسیب زده و به تمامشان خیانت کرده ایم؟
-ولی همه‌شون زنت بودن!

این حرف سر دل آدم مانده بود ولی آن را به قدری آرام گفت که نه شیطان بشنود و نه خود ناصرالدین شاه. سرخگون در دست ناصرالدین بود و هر دو با سرعت به طرف دروازه حریف می‌رفتند تا از غفلت سیب و الکساندرا که مشغول دل دادن و قلوه گرفتن بودند استفاده کرده و گلی به ثمر برسانند.

-چرا وایسادی؟!

هاگرید از آن سوی زمین فریاد زده بود تا دلیل توقف مهاجماشان آن هم در بهترین موقعیت گل زنی را جویا شود. تردید در چشمان ناصرالدین شاه موج میزد.
-کمک به تیم هم یه کار خوبه... نه؟

سرخگون را به پشت سرش پرتاب کرد و از دروازه حریف دور شد. پیکت با تعجب به سرخگون در حال سقوط خیره شد و برگ هایش را به نشانه چه خبرتونه در هوا تکان داد.

-هی اون دیالوگ منه!

احمدی نژاد از روی نیمکت بر سر پیکت فریادی کشید که باعث جلب توجه شیطان شد و بالافاصله سنگینی نگاهش را بر روی خود حس کرد.
-غلط کردم. مال خودت.

شیطان دست از نوشتن برنداشت.
بازیکنان ترنسیلوانیا گیج شده و نمی‌دانستند باید به سود تیمشان کار کنند یا کارنامه‌شان را سیاه. بازیکنان تیم مقابل هم از این رفتار آنها متعجب و سردرگم شده و حواسشان از بازی پرت شده بود.

دادلی و هری هم که با وجود دیدن اسنیچ، نگران شده و مطمئن نبودند باید به دنبال آن بروند یا نه، در میان زمین و هوا دست به یقه شده بودند.
- تو خیلی پسر بدی هستی. من زیادی خوبم. تو برو بگیرش.
-خودت برو. تو بار گناهات از من سنگین تره!

آنها فراموش کرده بودند که صدای فریادشان ممکن است به گوش چه کسی برسد!
-من تو کل زندگیم یه کار بد هم نکردم. جز اینکه به دروغ گفتم گناه کردم.
-تو سراسر زندگیت سیاهی و گناهه!

قلم پر بیشتر و بیشتر می‌نوشت. تا اینکه...

-بازی رو متوقف کنید!

شیطان از روی صندلی اش بلند شده و بر سر بازیکنان فریاد زد.
-بازیکنان ترنسیلوانیا حق ادامه بازی رو ندارن. انقدر از خودگذشتگی نشون دادن که تمام گناهانشون بخشیده شده.

بازیکنان تیم از جاروی جیغ تا مرلین با شور و هیجان خاصی چشم به تابلوی امتیازات دوختند و منتظر دیدن نام تیمشان مقابل عبارت برنده شدند.

- شما هم بیرون. اصلا کی بهتون اجازه داده بدون بازرسی وارد زمین بشین؟!

بازیکنان دو تیم با حیرت به هم نگاه کردند. ظاهرا این مسابقه فرجامی نداشت!