هوادار تیم برتوانا

سوژه: امید
واژگان فعلی: خط، گنبد، زیبا، چهره، مشخص، سرخابی، باران

گابریل قصد ورود به مرلینگاهی تک نفره در گوشه‌ی دهکده‌ی هاگزمید رو داشت که ناگهان توجهش به گنبد با شکوه و زیبایی که جلوش قرار داشت و سقف مرلینگاه رو تشکیل داده بود جلب می‌شه. طرح روی گنبد دقیقا از رنگای مورد علاقه‌ی گابریل تشکیل شده بود که خب، در مورد گابریل باید گفت هر رنگی مورد علاقه‌شه و در این مورد، رنگین‌کمانی بود.

گابریل با اشتیاق دوری به دور مرلینگاه می‌زنه تا بتونه دور تا دور گنبد رو با جفت چشماش ببینه و زیبایی گنبد رو هرچه بیشتر درک کنه. اما یهو با خطی به رنگ سرخابی مواجه می‌شه که از وسط گنبد کشیده شده بود و تا پایینش رفته بود. به قدری مشخص بود که با وجود این که گابریل تلاش می‌کنه نادیده‌ش بگیره و از طوافش به دور گنبد لذت کافی رو ببره، اما ناچار به توقف می‌شه.

با این که خط خوش‌رنگی بود، اما حضور ناگهانی و کج و کوله‌ش روی طرح بی‌نقص گنبد، باعث شده بود چهره‌ی با شکوه گنبد خراب بشه. گابریل ابتدا دستمالی از جیبش در میاره و با این امید که رنگ با مداد شمعی‌ای چیزی کشیده شده و به راحتی پاک می‌شه، به جون خط سرخابی میفته. ولی تلاشش بی‌فایده‌س و خط حتی خم به ابرو نمیاره.

بعد فکر دیگه‌ای به ذهن گابریل می‌رسه. شاید ترکیب آب و دستمال می‌تونست چاره‌ی کار باشه؟ گابریل با این فکر، با امیدواری چوبدستیشو بیرون میاره و طلسمی که آب تولیده می‌کنه رو زیر لب به زبون میاره و اجازه می‌ده تا آب خروجی از چوبدستیش، هم‌چون بارانی بر روی گنبد بریزه و روش سُر بخوره.

همزمان دستمال دیگه‌ای از جیبش در میاره و روی خط سرخابی می‌کشه. حدسش درست بود و این‌بار خط سرخابی رنگ به آرومی شروع به پاک شدن می‌کنه تا جایی که اثری ازش نمی‌مونه. انگار که هرگز وجود نداشته.

گابریل با خوش‌حالی دور دیگه‌ای به دور گنبد می‌زنه و بعد از این که مطمئن می‌شه گنبد به زیبایی می‌درخشه، وارد مرلینگاه می‌شه!

واژگان نفر بعدی: زخمی، بال، دندان، عظیم، قهقهه، بدجنس، سریع

به هواداری از تیم پیامبران مرگ

سوژه: امید
واژگان کنونی: سرسره، آبشار، درخشان، خورشید، درختان انبوه، شعله، معرفی

بارش مغزی! یک بازی مسخره که از آن متنفر بود. هرکسی هر واژه‌ي خزعبلی که به ذهنش می‌رسید را می‌گفت و یک نفر آن را روی تخته می‌نوشت. بعد همه باید با آن کلمات انشا می‌نوشتند. «سرسره»، «فرشته»، «انیمه»! آخر این‌ها بهم ربط داشتند؟ نه! از اینکه در کنار چنین احمق‌هایی می‌نشست،‌اعصابش خورد بود.

در مسیر که می‌رفت، خورشید جلوی چشمش بود. آن را دوست نداشت؛ وقیحانه پرتوهایش را داخل چشمانش می‌انداخت و دیدش را تار می‌کرد. مهم نبود که با درخشان کردن سطح آب آبشار آن را زیبا می‌کند یا درختان انبوه مسیر، وجودشان را مدیونش هستند. خورشید موجودی مزخرف بود.

به خانه رسید. کیفش را پرت کرد روی مبل و به سمت آشپزخانه رفت. مادرش مشغول آماده‌سازی ناهار بود. با دیدن او لبخندی زد و پرسید:
- مدرسه چطور بود؟
- مزخرف!

مادرش به آرامی خندید.

- نخند مامان! راست می‌گم! اولش که معلم مسخره‌مون اومد و خودش رو اینطوری معرفی کرد:«من بهترین معلم ادبیاتی هستم که خواهید داشت!» بعد هم یک شعر مزخرف خوند که توش یه شعله‌ی کوچیک آتیش عاشق مارشمالویی میشه که روش گرفتن تا برشته بشه و در نهایت با شعله‌های عشقش اون مارشمالو رو میسوزونه و از بین می‌بردش!

مادرش روی صندلی داخل آشپزخانه نشست و به او نگاه کرد:
- به نظرم ادبی و زیباست!

او پشت چشمی نازک کرد.
- امکان نداره اینطوری باشه! مامان باور کن زندگی مزخرفه! همه‌ش همینه!

چشمان مادرش نرم‌تر شد و دستانش را گرفت و با انگشت شستش نوازششان کرد.
- می‌دونم بعد از اتفاقی که برای پدرت افتاد ناامیدی اما...
- من ناامید نیستم! من... من... من فقط نمی‌فهمم چرا!

مادرش آهی کشید.
- نمی‌تونم بهت یه دلیل اثبات شده و منطقی بدم. اما تو باید پرنده‌ي کوچیکی که بهت امید میده رو پیدا کنی.

حرف‌های مادرش به نظرش مزخرف بود.

چند سال بعد، درحالی‌که قلمویی در دست داشت و چهره‌ی زنی زیبا را بر روی بوم می‌کشید، به یاد حرف‌های مادرش افتاد. حالا متوجه شده بود منظور مادرش از پرنده‌ی کوچک چیست. برای او آن پرنده‌ی کوچک همین بوم نقاشی بود.

- عکس کیو می‌کشی؟

استاد نقاشی‌ش درحالی‌که با چهره‌ای که تحسین از آن می‌بارید پشت سرش ایستاده بود این را پرسید.
او لبخندی زد.
- مادرم.

واژگان نفر بعدی: خط، گنبد، زیبا، چهره، مشخص، سرخابی، باران

هوادار تیم برتوانا

سوژه: امید
کلمات فعلی: ویکتوریا، خرس قطبی، آدم آهنی، کوتوله، خون‌آشام، انگشتر، گل سرخ

گابریل سر در مغازه‌ای جمله‌ای رو خونده بود که باعث شده بود الان با امیدواری در مرحله‌ای باشه که در حال باز کردن پنجاه و هفتمین تخم مرغ شانسیش بود. چیزی که رو سر در مغازه بود چنین جمله‌ای بود "تخم مرغ شانسی بخر، بلیت موزه ببر!".

- عه آخ جون، یه گردنبند تک‌شاخ!

گابریل بعد از این که به اندازه کافی برای یازدهمین گردنبند تک‌شاخی که از تو تخم مرغ شانسی در آورده بود و درست مثل ده‌تای قبلی بود ذوق کرد، به سمت فروشنده برمی‌گرده.
- حالا چی؟ الان می‌تونم بلیت موزه رو ببرم آقا؟

فروشنده که تا به حال چنین خریداری گیرش نیومده بود که برای پنجاه و هشتمین بار هم بخواد گول بخوره، جواب می‌ده:
- نه! برای این که ببری باید یه برگه تو تخم مرغ شانسیت پیدا می‌کنی!

گابریل برای چند لحظه تو فکر می‌ره و بعد مشغول گشتن جیباش می‌شه و کاغذی که روش نوشته بود "تو برنده خوش‌شانس ما هستی" رو بیرون میاره.
- منظورتون همینه آقا؟ اینو که تو سومین تخم مرغ شانسیم در آورده بودم!

فروشنده که جا خورده بود، از پشت پیشخوان جلو میاد تا مطمئن شه گابریل واقعا اونقد خوش‌شانس بوده که تو سومین خریدش بلیت رو ببره، اما اینقد بی‌عقل باشه که بی دلیل تا پنجاه و هفتمین تخم مرغ شانسی رو هم بخره.
- خب... تبریک می‌گم. برنده شدی!

فروشنده در ادامه به گابریل توضیح می‌ده کافیه به ته فروشگاه بره و از پله‌ها بالا بره تا به موزه برسه. گابریل همین کارو می‌کنه و با یه در بزرگ مواجه می‌شه که تابلوی ورودیش نوشته شده بود "موزه عصر ویکتوریا". در دو سوی تابلو، گل سرخ زیبایی به صورت برجسته قرار گرفته بود که جلوه‌ی ظاهری تابلو رو در چشم گابریل بسیار زیباتر از قبل می‌کرد.

گابریل نگاهشو از تابلو برمی‌داره و به داخل موزه قدم می‌ذاره. به محض ورود، دو جسمه‌ی بزرگ زره‌پوش توجهشو جلب می‌کنه.
- وای این آدم آهنیا رو!

اگه کسی اونجا بود حتما به گابریل گوشزد می‌کرد که اینا آدم آهنی نیستن، بلکه نمونه‌ای از رزمندگان قصر ویکتوریا هستن. ولی شاید همین که درست نتونسته بودن ظاهر شوالیه پیدا کنن، باعث شده بود گابریل اینقد در تشخیص اشتباه کنه.

گابریل با اشتیاق جلو می‌ره تا باقیِ شگفتی‌های موزه رو تماشا کنه. ابتدا با خون‌آشامی مواجه می‌شه که انگشتر عجیبی به دست داشت. گابریل به خاطر سریال خاطرات یک خون‌آشام مطمئن بود علت وجود انگشتر در دستان خون‌آشام این بود که بتونه در طول روز و زیر نور خورشید قرار بگیره بدون این که آسیبی ببینه و از شدت سوزش خاکستر بشه و بمیره. گابریل با خودش فکر کرد چقدر عصر ویکتوریا جذاب بوده که ماگل‌ها با خون‌آشام‌ها آشنایی داشتن! یعنی ممکن بود در اون زمان جادوگرانی هم وجود داشته باشن که ماگل‌ها از وجودشون آگاه باشن؟

گابریل کمی جلوتر می‌ره و این‌بار به یک خرس قطبی که خشکش کرده بودن می‌رسه. تصور هرکسی از عصر ویکتوریا و اونچه که به محض ورود دیده شده بود، این بود که با وسایل و آدم‌هایی شبیه‌ساز شده از قصر ویکتوریا مواجه می‌شن. ولی با دیدن خون‌آشام و حالا هم یک خرس قطبی، مطمئنا هرکسی بود شک می‌کرد که یه چیزی در مورد این موزه درست نیست. خصوصا که ورودیش دری در بالای راه‌پله‌ی یک سوپر مارکت بود!

با این حال از نظر گابریل همه چیز زیبا و جذاب بود و نیازی به این نداشت که زیبایی‌ها به هم ربطی داشته باشن یا نه. بنابراین بعد از این که گابریل دستشو روی بدن خرس می‌کشه _ که علی‌رغم توصیه‌های تابلوها، دست زدن به همه چیز ممنوع بود_ حالا به انتهای موزه می‌رسه که دقیقا در تضاد با ورودی بود.

ورودی با دو مجسمه بزرگ زره‌پوش به بازدیدکنندگان خوش‌آمد می‌گفت در حالی که کنار در خروجی، یه کوتوله که در حال دست تکون دادن بود به حضار بدرود می‌گفت. گابریل از در خارج می‌شه و دوباره به راه‌پله‌ای می‌رسه که با پایین رفتن ازش به سوپرمارکت برمی‌گرده.

گابریل با خوش‌حالی دستی برای فروشنده تکون می‌ده.
- مرسی آقا. خیلی موزه قشنگی بود. واقعا به خریدن پنجاه و هفت تا تخم مرغ شانسی می‌ارزید!

مرد با تاسف سری تکون می‌ده و به گابریل خیره می‌شه که پیتیکو پیتیکوکنان با کیسه‌ی پر از تخم مرغ شانسیش از فروشگاه بیرون می‌ره و به همین سادگی گول خورده بود و سرگرم شده بود!

کلمات نفر بعد: سرسره، آبشار، درخشان، خورشید، درختان انبوه، شعله، معرفی

واژگان فعلی: شمع، قلب، معجزه، چای‌خانه، باد، جادو، رویا

تا به حال به این فکر کرده‌اید که مرگ، چگونه نفر بعدی که باید به دنیای مردگان بفرستند را انتخاب می‌کند؟ شاید فکر کنید این یک ندای غیب است. شخصی برتر از مرگ وجود دارد که درمورد مرگ و زندگی انسان ها تصمیم می‌گیرد. متاسفانه باید با حقیقتی تلخ برایتان سخت بگویم. مرگ، هیچ معیاری به جز خوشبختی برای گرفتنِ جان انسان ها ندارد. هرگاه که شخصی خوشبختی واقعی را حس کند، جانش را می‌گیرد. ساموئل مدتی میشد که همچون حسی پیدا کرده بود. از عمق قلبش حس خوشبختی می‌کرد. هر روزی که می‌گذشت همانند رویا بود. در طول روز با کمک همسرش خیاطی می‌کردند و شب هنگام، با دختر کوچکش، افلیا بازی می‌کرد.

روز ها به همین شکل گذشتند تا اینکه روزی از روز ها، مرگ متوجهِ خوشبختیِ مرد شد. معجزه‌ای رخ داده بود! آن مرد چند ماهی می‌شد که نه گریه کرده، و نه از چیزی به درگاه خداوند گلایه کرده بود. همیشه لبخند می‌زد و خوشحالی می‌کرد. حتما معجزه‌ای درکار بود! مرگ تصمیم گرفت رازِ خوشحالی مرد را پیدا کند. پس هرشب به سراغش می‌رفت و از دور خانواده‌شان را تماشا می‌کرد. تا اینکه متوجه افلیا شد. افلیا منبعِ معجزه بود. او پدر و مادرش را جادو کرده بود. جادویی به نامِ خوشحالی و لبخند. مرگ همانجا تصمیمش را گرفت. باید افلیا را با خودش می‌برد.

آن شب باد شدیدی می‌وزید. چراغ ها روشن نمی‌شدند و افلیا، همراهِ پدرش زیر نور شمع نشسته بودند. پدرش داستانِ پریان را برای دخترکش بازگو می‌کرد. و دختر با لبخندی پهن بر لب، به داستان پدرش گوش می‌داد. مرگ منتظر ماند تا افلیا بخوابد و پدرش ترکش کند. اما ساموئل، احساس خوبی نسبت به آن شب نداشت. خیاطِ پیرِ افلیا مشام تیزی داشت. بوی مرگ را از صد فرسخی تشخیص می‌داد. پس تصمیم گرفته بود تا خودِ صبح کنار دخترش باشد. حاضر بود هرکاری کند تا دخترش سالم بماند. مرگ خسته شد، و در آخر خودش را به ساموئل نشان داد.

- ساموئل، اون دختر حالا به من تعلق داره. باید به سرعت باهاش خداحافظی کنی.

کلماتِ مرگ بوی ناعدالتی میداد. ناگهان، تمام امیدِ ساموئل از بین رفت. برای اولین بار بعد از مدت ها، اشک چشمانش را پر کرد.

- بهت التماس می‌کنم... منو با خودت ببر اما اجازه بده افلیا زندگی کنه. اون کوچکتر از این حرفاس.
- مرگ سن و سال نمی‌شناسه ساموئل. تو باید خوشحال باشی که بجای دخترت، انتخاب‌ نشدی.
- اون... خیلی بچه‌ست! نمیشه وقت بیشتری بهش بدین؟

مرگ آه کشید. عادت داشت آدم‌ها با التماس از او چند سال یا چند ماه و گاهی هم چند ساعت زمان بخواهند. یا حتی خودشان را برای عزیزانشان فدا کنند. همیشه کاری ناتمام بود؛ همیشه چیزی خراب بود؛ همیشه زندگی ناقص بود. فانی ها نمی‌فهمند زندگی کتاب نیست که فقط وقتی آخرین صفحه را خواندی، آن را ببندی. کتاب زندگی صفحه‌ی آخر ندارد، چون آخرین صفحه همیشه اولین صفحه‌ی داستانی دیگر است. اما حرف خیاط به دلش نشست. درون او لبریز از عشق بود... پر از مهربانی. کن پیش می‌آمد مرگ این ها را بین آدم ها ببیند.

- 24 ساعت بهت وقت میدم‌. اگه بعدش هنوزم حاضر بودی بجای اون بمیری، با خودم می‌برمت.

خیاط، با خوشحالی سرش را تکان داد. نمی‌دانست چطور باید تشکر کند. کلمات در مقابل چنین محبتی کافی نبودند. ساموئل بیست و چهار ساعت بعدی‌اش را، با دختر یا همسرش نگذراند. او شروع به دوختن لباس کرد. لباسی سبزرنگ و زیبا برای دخترِ فرشته‌گونش. تنها مدتی که دست از دوختن برداشت، آن نیم ساعتی بود که برای استراحت به چای‌خانه رفته بود تا از دوستانش خداحافظی کند. و سپس دوباره سراغ لباسش بازگشته بود. به سختی تا شب لباس را سرهم کرد‌. وقتی می‌خواست نخ را در سوزن بندازد، دستش را زخمی کرد و خونش گوشه‌ی کوچکی از لباس را کثیف کرد. ساموئل حتی وقت نداشت آن قطره را پاک کند. آن شب، لباس را با همان قطره‌ی خون، و دوختی که مشخص بود با عجله به اتمام رسیده به دخترش هدیه داد.

- افلیا... هروقت که احساس دلتنگی کردی، به این نگاه کن. مهم نیست آدما چقدر بی رحم باشن، می‌تونی بهم قول بدی که همیشه لبخندتو حفظ کنی؟
- بله پدر. چیزی شده؟
- نه! هیچی نیست دختر قشنگم. برو بخواب.

مرگ منتظر ماند. ساموئل هم همینطور! هردو منتظر ماندند تا دختر بخوابد و بعد، مرد شنلِ پوش به سراغ ساموئل آمد.

- آماده‌ای با خودم ببرمت؟
- دوست داشتم بیشتر کنار دخترم باشم... اما سرنوشت جور دیگه‌ای رقم خورد. من آماده‌م.
- تو خیلی شجاعی ساموئل. حاضری بخاطر دخترت، از زندگی خودت بگذری. چنین شجاعت و عشقی بین آدم ها کمیابن. من نمی‌تونم اجازه بدم زندگی کنی، اما در عوض بهت قول میدم تا وقتی این لباس اندازه‌ی دخترت بشه، من سراغش نمیام.

سلموئل لبخندی به لب زد و سرش را تکان داد، ناامیدی‌اش از بین رفت. خیالش آسوده شده بود. او دخترش را نجات داده بود!

واژگان نفر بعد: ویکتوریا، خرس قطبی، آدم آهنی، کوتوله، خون‌آشام، انگشتر، گل سرخ

به هواداری از تیم پیامبران مرگ

سوژه: امید
واژگان فعلی: شکست، راه‌پله، باریکه‌ی نور، جام طلا، لکه، اقیانوس، چشم

***
چشمان خواب‌آلوده‌اش را به زور گشود و به باریکه‌ی نوری که از لای پرده خودش را به او رسانده بود، چشم‌غره رفت. پتو را دوباره روی سرش کشید و سعی کرد بخوابد اما فایده‌ای نداشت. پتو را کنار زد و برای مدتی طولانی به سقف خیره شد. هر روز کارش همین بود؛ در تخت دراز می‌کشید و درحالی‌که در افکارش فرورفته بود، به سقف خیره می‌شد. شاید اگر کسی می‌دیدش، فکر می‌کرد دیگر حتما پس از سال‌ها، جای تمام لکه‌های روی سقف را از بر است؛ اما اینطور نبود. اگر به او می‌گفتی سقف شش لکه‌ی بزرگ نم‌زدگی دارد، با تعجب به تو خیره می‌شد و می‌گفت:«واقعا؟»

بالاخره پتو را کنار زد و روی تخت نشست. جام طلایی که اخیرا برده بود روی میز خودنمایی می‌کرد. زیر لب با خود گفت:
-چه فایده؟

بلند شد، در را گشود و از راه‌پله‌ پایین رفت تا به آشپزخانه برود. خانه خالی بود؛ مثل همیشه. قهوه‌ساز را روشن کرد و به کابینت تکیه داد و به دیوار روبرویش زل زد. تابلویی بزرگ و زیبا به دیوار آویخته شده بود که اقیانوسی بی‌کران را نشان می‌داد. نور خورشید روی آب افتاده بود و مثل تکه‌ای از طلا می‌درخشید. اما این چیزی نبود که باعث شده بود او آن تابلو را دوست داشته باشد. دلیلش قایق کوچک و شکسته‌ای بود که روی آب قرار داشت؛ تنها، غم‌زده و مایوس. مادرش می‌گفت قایق تابلو را زشت کرده است و اصلا نباید این تابلو را به دیوار آویخت. اما اگر حتی نمی‌توانست تابلوی موردعلاقه‌ش را به دیوار خانه‌اش بیاوزید، دیگر زندگی چه فایده‌ای داشت؟

لیوان قهوه را که حال پر شده بود، برداشت و دوباره از راه‌پله بالا رفت تا به اتاقش برسد. دوباره چشمش به جام طلا افتاد و آهی عمیق کشید. لیوان را روی میز گذاشت، جام را برداشت و جمله‌ای که روی آن حک شده بود را برای هزارمین بار خواند:
نقل قول:
برای روی یک جام طلا که آن را برنده شده باشید، جمله‌ی عجیبی بود اما با همه‌ی این‌ها آن را دوست داشت. تنها دلیلی که جام را در سطل آشغال نمی‌انداخت همان بود. انگار یکجوری این جمله به او یادآوری می‌کرد که تنها او نیست که در روزهای شکستش تنهاست؛ آن کسی که این جمله را نوشته است هم حال او را می‌فهمد و این برای او کافی بود. این جمله، تنها دلیلی بود که امیدش را هنوز از دست نداده بود. تنها دلیلی که بود.

واژگان نفر بعدی: شمع، قلب، معجزه، چای‌خانه، باد، جادو، رویا

هوادار تیم برتوانا

سوژه: امید
کلمات فعلی: قضاوت، درخت پاییزی، دیوار سفید، نهان شیدایی، پرواز، شکوفه، مارپیچ

گابریل وارد مارپیچی شد که از جنس دیوارهایی سفید رنگ بود. شاید هرکس دیگه‌ای جای گابریل بود، هرگز حاضر به وارد شدن به چنین مارپیچ بلندبالا و پیچ در پیچی نمی‌شد. آخه مگه رسیدن به یه درخت پاییزی که در مرکز مارپیچ قرار داشت و کل جاذبه‌ی اونجا بود، چقدر برای یک نفر می‌تونست اهمیت داشته باشه که ساعت‌ها گم شدن تو مارپیچ رو به خاطرش به جون بخره؟

تنها یک نگاه به مارپیچ و جایزه‌ی نهاییش کافی بود تا قضاوت برای هرکسی راحت باشه و دست رد به سینه‌ی سازنده‌ش بزنه. اما برای گابریل اینطور نبود. برگ‌های سرخ، نارنجی و زرد رنگ درختِ بزرگی که در مرکز مارپیچ بود به قدری پیش چشماش زیبا جلوه می‌کرد که از همون لحظه‌ی اولی که دیده بود عاشقش شده بود و حالا می‌خواست هرطور شده بهش برسه و این درخت رو بغل کنه.

همونطور که انتظار می‌رفت، گابریل ساعت‌ها توی مارپیچ مشغول حرکت و برخورد با بن‌بست‌های بی‌انتها بود. اما گابریل نهان شیدایی داشت که بهش قدرت می‌داد تا هم‌چنان با امیدواری برای رسیدن به درخت تلاش کنه.

در اون لحظات گابریل آرزو می‌کرد کاش بال داشت و می‌تونست از روی دیوارهای بزرگ سنگیِ مارپیچ پرواز کنه و مستقیما در مقصد فرود بیاد. ولی خب، گاهی زحمتی که در راه رسیدن به چیزی که می‌خوای می‌کشی، ارزش رسیدن به هدف رو بیشتر می‌کنه نه؟

برای گابریل خواستن، توانستن بود و حالا، بالاخره بعد از ساعت‌ها گم شدن بالاخره به جایی که باید می‌رسه. درخت از نزدیک بسیار زیباتر و باشکوه‌تر از چیزی بود که از دور به چشم میومد. اونقد زیبا بود که گابریل ناخودآگاه چشماش رو می‌بنده و درخت رو در حالی در فصل بهار تصور می‌کنه که شکوفه داده و به زیباییش حتی بیش از پیش افزوده شده.

گابریل با خوش‌حالی چشماشو باز می‌کنه و به سمت درخت می‌دوئه و تا می‌تونه اونو در آغوش می‌کشه. باید اونقد از درخت انرژی می‌گرفت تا بتونه امیدی دوباره برای بازگشت از این مارپیچ طولانی و پیچیده رو پیدا کنه.

کلمات نفر بعد: شکست، راه‌پله، باریکه‌ی نور، جام طلا، لکه، اقیانوس، چشم

دور ششم تاپیک با موضوع "امید" و به شکل "1. تک‌پستی با 7 کلمه چرخشی" آغاز می‌شه. امید رو در قلب‌ها زنده کنین یا نابودش کنین. هر طور که دوست دارین به امید ربطش بدین!

کلمات فعلی: کلمات، آویزان، درخشش، بازی، ردپا، رویایی، خون
سوژه: امید

هوادار تیم برتوانا

رایان پشت در اتاق راه می‌رفت. نمی‌توانست یک جا آرام بنشیند و منتظر بماند. در با شدت باز شد و پرستاری با دستان خونی به سرعت از اتاق بیرون آمد و قبل از این که رایان فرصت کند حال رز را از او بپرسد، در پیچ انتهای راهرو ناپدید شد. رایان چند لحظه با نگرانی به در اتاق خیره شد و بعد دوباره شروع به راه رفتن کرد. هر دقیقه برای رایان به اندازه ساعت‌ها طول می‌کشید. مدام دستش را بالا می‌آورد و ساعتش را نگاه می‌کرد. ساعت دقیقا ۸:۲۵ دقیقه بود که صدای گریه‌ی نوزادی از درون اتاق آمد. رایان ایستاد و به در خیره شد. نمی‌دانست احساسش را با چه کلماتی توصیف کند. حالا واقعا پدر شده بود! بالاخره اضطراب درونش خاموش شد و به او اجازه نشستن روی یکی از صندلی‌های کنار راهرو را داد.

ساعتی بعد دکتر از اتاق بیرون آمد. رایان بلافاصله بلند شد و به سمت او رفت. دکتر لبخندی زد.
- حال هر دوشون خوبه. می‌تونی بری توی اتاق پیششون.

برقی در چشمان رایان درخشید و به سمت در اتاق دوید و وارد شد. رز روی تخت نیمه نشسته بود و دخترشان توی تخت کوچکی که کنار تخت مادرش بود، آرام خوابیده بود. آویزی به بالای تخت کوچکش آویزان بود که می‌چرخید و موسیقی ملایمی را پخش می‌کرد. رایان کنار رز، لبه تخت نشست. خم شد و رز را بوسید.
- حالت خوبه؟

رز به نوزادش نگاه کرد.
- مگه میشه با وجود همچین دختر زیبایی خوب نباشم؟

نگاهش را به سمت رایان برگرداند. رایان درخشش امید را در چشمانش می‌دید.

- اسمشو انتخاب کن رایان. اسمش چیه؟

رایان به نوزاد خیره شد.
- اِلا... الا بهش می‌آد.

بلند شد، کنار تخت الا رفت و روی آن خم شد.
- سلام الا... من پدرتم! تو خیلی قشنگی، می‌دونستی؟ درست مثل مادرت!

رز با عشق به رایان نگاه می‌کرد و ریز ریز می‌خندید. رایان داشت تلاش می‌کرد با الا بازی کند ولی الا کوچک‌تر از آن بود که با پدرش بازی کند. رز از همان اولین باری که قضیه‌ی بچه را به رایان گفته بود، ردپای شیطنت را در چشمانش دیده بود. رایان مثل کودکی شده بود که همبازی پیدا کرده بود! رز از صمیم قلب عاشق هر دوی آنها بود. داشتن این خانواده رویایی بود که همیشه می‌خواست به آن برسد.

کلمات نفر بعد: قضاوت، درخت پاییزی، دیوار سفید، نهان شیدایی، پرواز، شکوفه، مارپیچ

هوادار تیم برتوانا

سوژه: نجات
کلمات بعدی: جنازه، اراده، وارث، نجات، ساعت ساز، شیشه‌ای، هزارتو

گابریل دم در شیشه‌ای کلیسا منتظر وایساده بود تا ببینه کی جمعیت داخل مقداری کم می‌شه تا بتونه وارد بشه و خودشو به تابوت پسرکی که به تازگی فوت شده بود برسونه. جمعیت به قدری زیاد بود که گابریل مطمئن بود اگه الان بخواد اقدام کنه، باید به سختی از هزارتوی آدما عبور کنه.

جدای از این، پسرک ماگل بود و بنابراین جمعیتی که برای دیدنش اومده بودن هم ماگل بودن. نقشه‌ای که گابریل کشیده بود جلوی چشمای این همه ماگل قابل پیاده‌سازی نبود. پس گابریل تصمیم می‌گیره اونقد صبر کنه تا بالاخره زمان مناسب فرا برسه.

گابریل اصولا دختر صبوری نبود، به همین دلیل برای این که گذر زمان رو بتونه تحمل کنه غرق در خاطراتش می‌شه. اون پسرِ ساعت‌سازی بود که همیشه برای گابریل ساعت با طرح تک‌شاخ کنار می‌ذاشت. گابریل خیلی خوش‌حال بود که تک‌شاخ تو دنیای ماگلا هم شناخته‌شده‌س، حتی اگه که بخواد بعنوان موجودی تخیلی تعریف شده باشه!

گابریل یادش میومد که پیرمرد همیشه می‌گفت پسرش تنها وارث ساعت فروشیشه. اونقد به استعداد پسرش باور داشت که می‌دونست اون بهتر از خودش می‌تونه فروشگاهو بگردونه. ولی حالا پسرک دیگه زنده نبود تا بتونه دلخوشی پدرش باشه. البته گابریل درکی از مرگ نداشت و فکر می‌کرد یه بیماری لاعلاجه که اگه درمانش پیدا بشه، اون فردی که به خواب ابدی فرو رفته چشماشو باز می‌کنه و دوباره به زندگی برمی‌گرده.

گابریل حالا اونجا اومده بود تا با اراده‌ای قوی پیش جنازه پسرک بره و نجاتش بده. شاید اگه مستقیم با مغز پسرک حرف می‌زد می‌تونست قانعش کنه تا دوباره به سلول‌ها و اعضا و جوارح بدنش دستور بده تا به کارشون ادامه بدن و سوخت و ساز بدن پسرک از سر گرفته بشه؟

گابریل باید امتحان می‌کرد!

کلمات نفر بعد: کلمات، آویزان، درخشش، بازی، ردپا، رویایی، خون

سوژه: نجات
برای درک بهتر داستان، از این و این پست کمک بگیرین.


کلمات فعلی: کورسو، راه‌پله، شیار، جمجمه، دروازه، نقره‌فام، آب‌نبات


بخش سوم از کتاب اسرار پنهان، پژواک قتل؛

روزی روزگاری، اشراف‌زاده‌ای به پنج تن از افرادش دستور داد زنی به نام روسیو را بازداشت کنند که اشراف زاده او را به ساحرگی متهم کرده بود. به افرادش گفت او را توی برکه‌ی آسیابی در دل همان جنگل قدیمی غرق کنند که روسیو در آن زندگی می‌کرد. دو نفر لازم بود تا او را درون آب سرد بکشانند و یکی که جمجمه‌اش را زیر آب نگه دارد تا آنکه دیگر نفس نکشد. سربازی که مسئول اینکار بود، قبلا هم آدم کشته بود. اما سَرورش هیچ وقت به او فرمان نداده بود زنی را بکشد. کشتن جادوگران با وجود قدرت بیشترشان، کار آسانی بود اما قتل یک ساحره، آسان نبود. آنها همانند آب‌نبات شیرین بودند. ظرافتشان انسان را به خود مجذوب می‌کرد. کار هولناکی بود اما سرباز را به وجد آورد؛ شاید دقیقا به همین دلیل که ساحره بسیار زیبا بود.

کشتن معمولا او را نمی‌آزرد. آن شب غافلگیر شد که خواب به چشمش نیامد. نُه روز تمام نتوانست بخوابد، چون لحظه‌ای که سرش را روی بالشت می‌گذاشت و از دروازه بین بیداری و سرزمین رویاها رد می‌شد، دوباره سرمای آب را روی پوستش حس می‌کرد، تقلاهای ساحره بیچاره برای نجات خودش و در آخر موی شناورش روی سطح برکه را می‌دید. شب یازدهم که دوباره آن رویاها سراغش امد، او از تخت بیرون آمد، اسبش را زیر کرد و در جنگل مهتاب گرفته تا آسیاب تاخت.

سرباز امیدوار بود که اگر ببیند آب برکه ساکن است و از جسد ساحره خبری نیست، انگار که هرگز وجود نداشته، آن وقت آرام شود؛ هرچند وقتی کنار آبی که قبلا به رنگ نقره‌فام می‌درخشید ایستاد، آرزو کرد که ای کاش هرگز برنگشته بود. آب مثل گناه او سیاه شده بود و هیچ کورسوی نوری درونش دیده نمی‌شد. درختان گویا حکم او را در دل شب نجوا می‌کردند: قاتل!

بی برو برگرد او ساحره بود. همین مدرک کافی نبود؟ حتما کار خودِ خودش بود! نجوای درختان، رویاها و حس ترس مثل بختک به جانش افتاده بودند... ساحره او را نفرین کرده بود. کار درستی کردند که او را کشتند. خیلی درست! سرباز حس‌ کرد بار گناه از روی قلبش برداشته شد و تمام افسوس و حس‌ نفرت از خودش از میان رفت. شاید باید یکی از آن شکارچیان ساحره می‌شد که کشور را از شر آنها خلاص می‌کردند. کلیسا دستمزد خوبی می‌داد و از آنجا که قبلاً یکی را کشته بود، حدس زد که دفعه‌ی بعد آسان‌تر باشد.

خندید، بعد هم چرخید تا پیش اسبش برگردد ولی نتوانست تکان بخورد. گل و لای چکمه هایش را محکم نگه داشته بود، انگار که انگشتانی او را گرفته باشند. لعنت به آن ساحره! شک نداشت کار اوست. خطاب به آبِ خاموش فریاد زد:
- دوباره هم اینکارو می‌کنم! می‌شنوی چی میگم؟

چکمه هایش بیشتر در گل و لای دفن شد و دستانش به خارش افتاد. آنها را جلوی صورتش گرفت. پوستش پوشیده از زگیل بود و شیار بین انگشتانش با پره پر شده بود... همان انگشتانی که ساحره را با آن ها زیر آب نگه داشته بود.

از شدت هراس چنان جیغ بلند کشید که صدایش آسیابان و همسرش را بیدار کرد؛ هرچند آن دو جرعت نکردند بیرون بیایند و سرباز را نجات دهند.

سرباز دوباره فریاد زد. دیگر صدایش عوض شده بود. قورقوری نخراشیده از گلویش در آمد و ستون فقراتش آنقدر پیچیده و خم شد تا آنکه به زانو افتاد و انگشتان پره‌دارش را توی گِل گذاشت. بعد توی آب گل‌آلود همان برکه‌ای پرید که ساحره را در آن غرق کرده بود، و به آرامی سطوح آب را به مقصد عمیق‌ترین بخش برکه، همانند راه پله طی کرد. ساحره برای نجات تقلا کرده بود، اما سرباز حتی فرصتی برای تقلا یا درخواستِ نجات از دیگران نداشت.

کلمات بعدی: جنازه، اراده، وارث، نجات، ساعت ساز، شیشه‌ای، هزارتو

هوادار تیم برتوانا

سوژه: نجات
کلمات: دیوانه خانه، شفادهندگان، ساختمان متروک، هوهوی جغد، آخرین مقصد، خنده ی رنج آلود، چشمان نابینا

گابریل جلوی ساختمون متروکی وایساده بود و با هیجان نگاهش بین نقاط مختلف محوطه در حال جا به جایی بود. ظاهر ساختمون کاملا آماده‌ی قرار گرفتن تو یه فیلم ترسناک که از نظر اهالی منطقه تسخیر شده بود رو داشت. ازون ساختمونایی که چند تا نوجوون برای این که ثابت کنن اصلا هم ازین خبرا نیست یا حداقل خودشون شجاعت کافی رو دارن، داخلش می‌رن و بعد برای همه‌شون جز یکی، اونجا تبدیل می‌شه به آخرین مقصد.

خب چون اصولا همه می‌میرن جز یکی نه؟ اون یک نفری که ازش بعنوان بازمانده یاد می‌شه هم در 99% مواقع یه دختره، یا یه پسری که عقلش کامل نیست!

گابریل دو مورد از این سه موردو داشت. دختر بودن و کامل نبودن عقلش! مورد سومی که از عدم وجودش رنج می‌برد این بود که گابریل تنها بود، نه این که همراه با گروهی باشه. دو سوم شانس بالایی بود و بنابراین گابریل مطمئن بود حتی اگه خبری هم بشه زنده ازش بیرون میاد. البته نه این که کلا گابریل تصوری برای این که اونجا بخواد اتفاق بدی بیفته داشته باشه! برای گابریل ترس و چیزای بد معنا نداشت. این به خاطر شجاعتش نبود. به خاطر این بود که دنیاش زیادی رنگارنگ بود و همه چیز و همه کس توش خوب تعریف شده بودن.

بلند شدن صدای هوهوی جغدی از نزدیک‌ترین درخت در حیاط ساختمون، باعث می‌شه گابریل دست از نگاه کردن به ساختمون متروکه اما شگفت‌انگیز برداره و از پله‌های جلویی بالا بره. تابلوی کوچیکی که کج شده بود و گرد و خاکی که بر اثر گذر سال‌ها روش نشسته بود، کلمه دیوانه خانه رو به سختی نشون می‌داد. اگه گابریل به روی حقیقت چشماش نابینا نبود، همین‌جا شک می‌کرد که چرا به جای کلمه‌ی متمدنانه‌ترِ تیمارستان از دیوانه‌خانه استفاده کردن؟ دیوانه‌خانه‌ی متروکه از تیمارستان متروکه ترسناک‌تر نبود؟

گابریل بی‌توجه، با صدای قیژی در کهنه و زنگ‌زده‌ی ساختمون رو باز می‌کنه و داخل می‌ره. هنوز چند قدم بیشتر برنداشته بود که احساس می‌کنه صدای خنده‌ی رنج‌آلودی از انتهای راهرو به گوش می‌رسه. هر لحظه که می‌گذشت صدا خفه‌تر می‌شد انگار که در حال دور شدن بود.

- وایسا! می‌تونم نجاتت بدم!

گابریل دوان‌دوان تو راهرو شروع به دویدن می‌کنه. به دنبال منبع صدا از پیچ راهرو می‌گذره و ناگهان با کپه‌ای از وسایل شکسته و قدیمی مواجه می‌شه که روی هم سوار شده بودن و راه عبور رو بسته بودن. صدا همچنان در حال دور شدن بود تا جایی که ساختمون در سکوت فرو می‌ره.

حتی اینجا هم می‌تونست نقطه‌ی بازگشتی برای هر انسان عاقلی باشه. صدا مطمئنا از این مسیر عبور کرده بود و از قضا تونسته بود از بین این کپه‌ی آوار عبور کنه. مشخصا چیزی تو این ساختمون مشکوک بود. اما گابریل ساده‌تر از این حرفا بود. سرشو می‌چرخونه و با تابلوهای کنار دیوار مواجه می‌شه. به نظر عکس شفادهندگانی بود که در طی سالیان مختلف در این دیوانه‌خانه خدمت کرده بودن.

- فکر نکنم اهالی اینجا نیاز به نجات داده شدن داشته باشن. برای یه شام خوشمزه برگردیم؟

هنوز چیزای زیادی بود که گابریل در مورد اون ساختمون و صدایی که شنیده بود کشف نکرده بود. ولی گابریل حرف‌گوش‌کن‌تر و زودباورتر از اینا بود که حرف بقیه، خصوصا اگه الستور باشه رو نپذیره. پس با خوش‌حالی رو کول الستور سوار می‌شه و هردو با صدای پاقی از اونجا ناپدید می‌شن.

کلمات نفر بعد: کورسو، راه‌پله، شیار، جمجمه، دروازه، نقره‌فام، آب‌نبات