- آملیا... بیا بیرون، کارت دارم!

آملیا با نگرانی، دنبال برادر بزرگترش، مایکل، بیرون رفت. خیلی نگرانش بود؛ مدتی بود که دیگر شیطنت همیشگی اش را نداشت، رفتارش سرد شده بود و گوشه گیر شده بود. به کنار در رسیدند.

- ببین لیا... میخوام یه چیزی بهت بگم... قول بده! قول بده که فقط بین مادوتا می مونه!

نگاهش مصمم بود. آملیا، که میخواست فضارا تغییر دهد، خندید و گفت:
- چی رو نگم؟ همه مون میدونیم زن میخوای!

اما به نظر نمیرسید موفق شده باشد.

- نه! ببین... تو تنها کسی هستی که درکم میکنی...
- من؟ منظورت چیه؟ نگو که بازم میخوای سربه سرم بذاری! باز تلسکوپمو برداشتی؟!
- موضوع اصلا این نیست!

بغض گلوی مایکل را میفشرد، این را میشد از نگاهش فهمید؛ اما سعی کرد محکم باشد... محکم باشد و جلوی خواهرش...
- ببین لیا... من میخوام برم!

اما ظاهرا خواهرش، قضیه را متوجه نشده بود.
- خوب، برو! منکه از خدامه!

و با خنده بلندی، شوخی بودن حرفش را نشان داد. مایکل، بی آنکه حالت چهره اش عوض شود، دست آملیا را محکم گرفت:
- قضیه جدیه، لیا!
- خب یجوری بگو منم بفهمم!
- من... درخواست مرگخوار شدن دادم!

متوجه حالت چهره خواهرش شد... خودش هم به ترک کردن خانواده اش چندان راضی نبود، اما این، برایش گام بزرگی بود که نمیتوانست نادیده بگیرد.
- میدونم چه حسی داری لیا، اما من...
- نه! مایک! داری دروغ میگی! میدونم که...
- چرا اینقد خوشبینی؟! حقیقتو بپذیر لیا! من اون برادری که میشناختی نیستم!
- تو دروغ میگی! مثل همیشه میخوای سر به سر من بذاری! تو یه مرگخوار نیستی!

مایکل، آستینش را بالا زد تا آملیا را مطمئن کند که...

- نه... نه... این غیر ممکنه! خائن!
- میدونستم اینجوری میشه! پس... خداحافظ، لیا!

سری تکان داد و دستش را روی دستگیره در محکم کرد. پایین کشیدنش برایش سخت بود. نگاهی برای خداحافظی به خانه انداخت؛ میدانست که ممکن است دیگر هرگز آنجا را نبیند، و یا حتی اهالی اش را...

- مایک...

توجهش به آملیا جلب شد که سعی نمیکرد گریه اش را پنهان کند.

- بله؟
- گم شو!

به آملیا حق میداد؛ برای آخرین بار برگشت. خواهر و برادر کوچکش، در گوشه ای مشغول بازی بودند، مادرش در آشپزخانه مشغول آشپزی بود و پدرش... پدرش از قبل خبر داشت و گوشه ای نشسته بود. ماندن را جایز ندانست و با صدای بلند، خداحافظی کرد. مادرش هم که از چیزی خبر نداشت، با صدای بلندتری گفت:
- برگشتنی، یه سس گوجه هم بخر و بیار!

قلبش به درد آمد؛ مادرش هنوز امید داشت که برگردد...

- آملیا؟
- چته؟!
- چیزی به مامان نگو!

با غصه، دستگیره در را پایین کشید. قبلا همه وسایل و جانورانش را از خانه بیرون برده بود تا چیزی نماند... رفتن برایش مشکل بود، اما باید این کار را میکرد... رفت و پدر و خواهر گریانش را تنها گذاشت، و همچنین، مادری که امیدوار بود ده دقیقه دیگر برگردد و برایش سس گوجه بیاورد.

با رفتن مایکل، آملیا به سمت پدرش برگشت و بی آنکه بداند چکار میکند، رفت و کنارش نشست.
- بابا... برمیگرده... مگه نه؟

پدر فقط به سر تکان دادن اکتفا کرد. هیچکدام نمیدانستند قرار است چه پیش بیاید...

کنار خیابان نشسته بود و به خانه گریمولد نگاه میکرد. دوست داشت آنجا باشد. پیش دوستانش، همکارانش...خانواده اش. جیسون خانواده ای نداشت. محفل برای او خانواده اش بود. از همان ابتدا جیسون محفلی بود. محفل خانه ی او بود و ترک خانه برای هر فرد درد آورست. کم کم داشت شب میشد. باید جایی برای خوابیدن پیدا میکرد.

خنده اش گرفت. به جایی رسیده بود که جای خواب نداشت. چه چیزی باعث این وضعیت شده بود؟ یک اشتباه. گربه ای آرام آرام به او نزدیک شد. کنارش نشست و شروع به لیسیدن دستش کرد. جیسون با اینکه میدانست گربه نمیتواند جواب بدهد گفت:
- نظر تو چیه؟

به شکل مسخره ای منتظر جواب ماند. گویی فکر میکرد گربه از افکار او آگاه است. چرا داشت اینکار را میکرد؟ تنهایی؟ غم؟ به احتمال زیاد هر دو. جیسون ادامه داد:
- تو کجا زندگی میکنی؟

گربه توجهی نشان داد و به لیسیدن دستش ادامه داد.

- شاید نمیخوای دربارش صحبت کنی...نه؟

باز هم به شکل مسخره ای منتظر جواب ماند. گربه به یک "میو" پسنده کرد. جیسون با خنده گفت:
- کاشکی زبون گربه ای بلد بودم!

سپس به گربه نگاه کرد و گفت:
- میو؟!

و خنده ی ریزی کرد. در همین حال یک تاکسی به جیسون نزدیک شد و ایستاد. مردی میانسال و تاس شیشه ماشین را پایین آورد و گفت:
- جایی میخواید برید؟

جیسون جواب داد:
- نه...ممنون.

مرد سرش را تکان داد و به سرعت دور شد. گربه هم از جایش بلند شد و خرامان خرامان از جیسون دور شد. جیسون زیر لب گفت:
- تنها شدم.

و پس از چند لحظه اضافه کرد:
- من از تنهایی بدم میاد.

ساکت بود.
بدون هیچ رفت و آمدی.
فقط خودم بود و خودم...
با این که ساعتی تا طلوع آفتاب باقی مانده بود، اما نمیتوانستم بخوابم. خاطرات ناقصم باز سراغم آمده بودند. قبلا قوی بودم، اما حالا؛ میتوانستم باز هم قوی باشم؛ اگر... خاطراتم همراهم بودند!
به خیابان های ساکت لندن پناه آورده بودم. شاید قدم بزنم و باعث شود احساس بهتری پیدا کنم. آرزو میکردم امشب هم را هم مثل همیشه به فراموشی بسپارم.

صدای قدم زدنم، تنها صدایی بود که شنیده میشد. نسیم خنکی میان موهایم میپیچید. به ساختمان‌هایی که دو طرف خیابان قد اعلم کرده بودند، نگاهی انداختم. ساختمان های بلند و کوتاهی که هرکدام نقش و رنگ خودشان را داشتند؛ محکم و استوار به نظر می رسیدند.
استوار؟ شاید من هم روزی مثل آن‌ها بودم. حالا چه؟ شاید وقتی که بخوابم حتی تفکرات امشبم هم به یاد نیاورم. شاید بهتر هم باشد.

بعضی اوقات، جملاتی به ذهنم میرسید. بدون اینکه حتی بدانم مخاطبش من هستم یا نه؛ بدون این که حتی گوینده‌اش را به یاد داشته باشم. همین جمله‌ها بودند که گاهی شب و روز سراغم را میگرفتند. جملاتی که شاید مدت ها در اعماق وجودم خاک میخورد و منتظر یک فرصت بودند که دوباره در ذهنم رژه بروند.

تو قوی‌ هستی، مطمئن باش...

باد سردی وزید و باعث شد دستانم که از فرط سرما یخ زده بودند، را در جیب پالتویم فرو ببرم. شب سردی بود اما من نیز تسلیم باد ها شبانه نمی‌شدم. من قوی بودم، حداقل یک نفر، روزی این را به من گفته بود؛ از این بابت به من اطمینان داده بود. باید حواب اعتمادش را می‌دادم؛ هرکسی که بود.

با پیچ خیابان همراه شدم. تنهایی هیچ وقت آزارم نمیداد ولی این دفعه، فرق داشت. آرزو می‌کردم یک نفر اینجا می‌بود؛ حتی یک پسر بچه. کسی بتواند حواسم را از افکارم پرت کند. تا کی میخواستم از آن‌ها فرار کنم؟ من قوی بودم. باید با مشکلاتم رو به رو میشدم.

این که اتفاقات روزمره را فراموش میکردم برایم آزاردهنده نبود. اما خاطراتی که سالیان سال برایم مهم بودند، شخصیت من را تشکیل می‌دادند؛ داشتند از ذهنم ناپدید میشدند. از این میترسیدم که شاید روزی برسد که من دوستانم فراموش کنم. کسانی که روزهایی که درمیان نا امیدی هایم دست و پا میزدم؛ را فراموش کنم.
میترسیدم که روزی برسد که دوباره مثل قبل تنها شوم؛ بدون این که کسی من را بشناسد و بدون این که کسی بخواهد به کمکم بیاید.

به خودم لرزیدم، نمیدانم از سرما بود یا افکاری که به ذهنم هجوم آورده بود. خیابانی که در آن قدم گذاشته بودم تاریک‌تر از جاهای دیگر بود. سایه‌های لرزان درختان را روی آسفالت سرد خیابان نقش دردناکی را برایم تداعی میکرد. این‌که نور ماه و باد باعث میشد، درختان با ترس و وحشت به نظر برسند.
شاید چون به نظرم، شبیه داستان خودم بود. عواملی که دست به دست هم داده بودند تا من را ضعیف نشان دهند.

ما تو رو فراموش نمیکنیم، تو هم مارو فراموش نخواهی کرد...

چطور آنقدر با اطمینان این را گفته بود. حالا که حتی نمیدانستم او چه کسی است؛ چطور قرار بود چند سال بعد دوستانم را به یاد داشته باشم؟ همیشه به این که میتوانستم تنهایی از پس تمام کارهایم بر بیایم افتخار میکردم، اما حالا؛ اصلا مثل گذشته نبودم. هرلحظه ممکن بود فراموش کنم کی هستم و کجا زندگی میکنم. خودم، آخرین چیزی بودم که برایم باقی می‌ماند.

قطرات سرد باران را حس کردم. به قدم زدنم ادامه دادم. میگفتند باران غمگین است و انگار آسمان گریه می‌کند. هزاران بار با خودم کلنجار رفته بودم که به باران، مثل اشق شوق آسمان نگاه کنم؛ اما امشب احساس میکردم آسمان حالم را درک میکند. انگار احساس میکردم او هم تنها است. من چه؟ تنها بودم؟ آن ها گفته بودند من را فراموش نمیکنند اما من... فراموششان کرده بودم!

هر اتفاقی هم بیوفته، اگر هم ما رو فراموش کردی، بدون ما پشتت هستیم...

لبخندی روی لبانم نشست. انگار خودشان هم میدانستند، میدانستند که، روزی فرا میرسد، روزی که جز حرف‌هایشان چیزی برایم باقی نمانده. اما حداقل آن ها گفته بودند که تا آخرش پشتم هستند.

آنجلینا بلاخره به کوچه ای رسید که خانه اش در آن قرار داشت. از یک روز کار طولانی به خانه بر می گشت. آنجلینا کارش را دوست داشت، هیچ چیز به اندازه ی کارآگاه بودن به او این اطمینان را نمی داد که هر روز در راه درست قدم بر میدارد. اما با این حال گاهی فشار فیزیکی و روانی دنبال کردن یک مشت جنایتکار برای آنجلینا که هنوز تازه وارد به حساب می آمد زیاد بود. آن شبِ به خصوص وقتی به سمت خانه حرکت می کرد هنوز تصاویر دلخراشی که آن روز دیده بود جلوی چشمش رژه می رفت.

وقتی به در خانه رسید، متوجه شد که با تمام خستگی اش، دلش نمی خواهد داخل شود.حتما مادر هنوز بیدار بود. از همین الآن می توانست حرف های هنوز نزده ی مادر را پیش بینی کند. این که چقدر آنجلینا عمرش را هدر می داد، این که هیچ دوستی نداشت و با هیچ کسی بیرون نمی رفت، این که چقدر تلخ و عبوس بود و به درد هیچ چیز به جز دنبال کردن یک مشت جادوگر تبهکار نمی خورد، این که چقدر شبیه پدرش بود...
آنجلینا دستگیره در را رها کرد و به سمت حیاط پشتی رفت. جارویش را از انبار پشتی برداشت و پرواز کنان از کوچه دور شد.در آن هوای سرد زمستانی به سمت مرکز لندن راه افتاد. وقتی پرواز می کرد اندکی احساس بهتری داشت. انگار حس می کرد آدمها را با مشکلاتشان روی زمین جا می گذارد. اما از طرفی دیگر همانطور که در آسمان بالاتر می رفت احساس تنهایی و غریب زدگی که حدود یک سال بود گریبانگیرش بود مانند چادر سیاهی بر او چنبره می انداخت. مانند بیشتر شب های یک سال پیش، بغض تلخی گلویش را فشار داد. با این حالت بیشتر از هر چیزی آشنا بود. می دانست که گریه نخواهد کرد. به بیان دیگر نمی توانست گریه کند. آخرین باری که توانسته بود گریه کند را به یاد نداشت.

خیابان های زیر پایش هنوز تردد داشتند. ماشین های مشنگ ها در زیر نور چراغ های خیابان ها در حال ویراژ دادن به سمت خانه هایشان بودند. آنجلینا با خودش فکر کرد احتمالا آنها کارمندانی هستند که مثل خودش اضافه کاری کرده اند و حال بی صبرانه به سمت خانه روانه اند. احتمالا همسر و کودکانی، ویا شاید پدر و مادری در خانه منتظر دارند. چراغ های خانه ها اندک اندک خاموش می شدند، حتما صاحبانشان یکدیگر را در آغوش کشیده بودند و شب بخیر گفته بودند.

آنجلینا نگاهش را از خیابان برداشت و به افق روبه رویش دوخت. گوشه آسمان بنفش ارغوانی بود. آنجلینا این هوا را میشناخت. با خودش گفت هوای برف است. به جز صدای وزش باد که به صورتش می کوبید و سوزشی را زیر پوستش می انداخت، هیچ چیز شنیده نمی شد. بلاخره به منطقه مرکزی لندن رسید. به سمت کلیسای مرکزی سنت پاول رفت و روی بلندای گنبد آن نشست. زاویه دیدش را طوزی تنظیم کرد که به جز نقش و نگار های سنگی کلیسا که در زیر نور شهر مانند نقره برق می زدند، بتواند چند آسمانخراش لندن را هم ببیند. آنجلینا همیشه به صورت مخفیانه به معماری مشنگ ها عشق می ورزید. گاهی خیال پردازی می کرد که اگر پدرش زودتر از اینها آنها را ترک کرده بود، اگر در یازده سالگی اش نامه ای از هاگوارتز دریافت نمی کرد، آنوقت مادر مشنگش او را در میان مشنگ ها بزرگ می کرد، آنوقت او به مدرسه مشنگی می رفت و معمار می شد. آنوقت دیگر هیچ چیز از ولدمورت، مرگخوار ها، جادوی سیاه و نبرد هاگوارتز نمی دانست. دیگر هیچ مسولیتی در قبال جامعه احساس نمی کرد. آنوقت سازه های قشنگ می ساخت، مادرش به او افتخار می کرد، با دوست های معمارش آخز هفته ها مهمانی می رفت، شاید با یکی از این معمار های خوشتیپ دوست می شد...

درست حدس زده بود. برف دانه درشتی به آهستگی شروع به باریدن کرد. کلاه شنلش را به سرش کشید. در همان حال که با چشمان بی حالتش به جلو خیره شده بود صدایی شنید:

ـما که احیانا فرار نمی کنیم، می کنیم آنجلینا؟

نیازی نداشت سرش را تکان بدهد یا کلاه شنلش را کنار بزند. با لحن خسته ای جواب داد:

-نه فرار نمی کنم. اومدم برای چند دقیقه از زندگی بی لذتم دور از تو و مادر لذت ببرم.

-واقعا که ازت نا امید شدم. تو دختر باهوشی هستی باید حدس می زدی من دنبالت میام.

-آره باید می دونستم تو همه جا دنبالم میای. چون تو توی ذهنمی، مگه نه؟ وجود واقعی نداری.

-واقعا قلبم شکست این بار. چرا اینقدر تلخی دختر؟ همیشه از همون لحظه گروهبندی همه چیز رو جدی می گرفتی.

-تو هم همیشه از همون لحظه گروهبندی همه چیز رو شوخی می گرفتی! مثل یه دلقک.

برای چند دقیقه در سکوت به لندنِ هنوز روشن که اندک اندک زیر برف مدفون می شد خیره شدند.

-چرا برنمی گردی سر زندگی همیشگیت آنجلینا؟ کتی و آلیشیا باید حسابی خوش حال بشن اگه ازشون یه سراغ بگیری. تا کی میخوای خودت رو توی کارت تو وزارتخونه غرق کنی؟

-تو نمی فهمی. امروز رفتم خونه یه مشنگ بی نوایی که یه عده ضد مشنگ بهش حمله کرده بودن. تو چه میفهمی راست و ریس کردن همچین شرایطی یعنی چی؟ وقتی بچه مشنگه می پرسه بابام کو و تو باید حافظه اش رو اصلاح کنی که هیچ وقت پدری نداشته. هنوز جلو رومه...

-بحث رو عوض نکن و دنبال دلسوزی نباش. این راهیه که خودت انتخاب کردی. هنوز خودت رو مقصر می دونی؟

-نه! چرا خودم رو مقصر بدونم؟ من هر کاری از دستم بر میومد کردم. بیشتر از خیلی های دیگه هم کردم.

ـولی تو زنده موندی...

ـزندگی؟ کدوم زندگی کاش مرده بودم! اگه دوست داری جات رو با من عوض کنی بفرما...

-این تویی که دوست داری جات رو با من عوض کنی! من کاملا با تقدیرم هماهنگم. دوستش ندارم اما پذیرفتمش. همه رو هم بخشیدم. این تویی که خودت رو نمی بخشی.

-همیشه خود شیفته بودی. دارم بهت میگم من خودم رو بخشیدم. اصلا دلیلی نداره ببخشم من که کار بدی نکردم! الأن هم اگه بذاری دارم از چند ساعت باقی مونده تا برگشتن سر کار لذت می برم.

-جای تو اینجا نیست آنجلینا. جای ما اینجا نیست...

آنجلینا حس کرد پیکره ای که وجود خارجی نداشت، از کنارش برخاست، نمی توانست از پس کلاه شنلش ببیندتش اما حس کرد نگاه متفکری به او انداخت، بین لمس کردن شانه هایش و بی صدا رفتن دو دل شد، اما بی صدا رفتن را انتخاب کرد و آهسته در زمینه برف پشت سرش محو شد.

بغض آنجلینا زیر فشار همه کاش می شد هایی که با رفتن پیکره در ذهنش نقش می بستند بلاخره شکسته شد. در حالی که احساس سبک تر شدن می کرد با گریه گفت:
-متاسفم فرد. من رو ببخش!

گرمای جهنمی تابستان حتی داد بوق هایی را در آورده بود که کل پاییز و زمستان را با غرغر بابت سرما گذرانده بودند و همه را واردار کرده بود که جمله ی " این حجم از گرما واقعن بی سابقه ـُس! " را با زدن کلید تند کولر به زبان آورند.

در این گرمای خانمان سوز(!) دختری با موهای فرفری ای که به سختی در کش مو جا داده شده بودند، پشت در خانه های 11 و13 از روی کاغذی می خواند. چند دقیقه ی بعد دخترک در خانه ی 12 گریمولدی را باز کرد تا قبل از آن پیدا نبود.

- سلــــــــــــام! من برگشتم!

دخترک شاید انتظار یک جمع شلوغ و پر مانند همیشه را داشت: کاناپه ای که سر تصاحب آن بین یوآن و ماگتِ ویولت دعوا می شد ولی در انتها هاگرید کل آن را می گرفت، مادر سیریوسی که فنگ با واق واق هایش مزاحم چرتش می شد و او هم به تلافی همه ی محفلی ها را مورد عنایت قرار می داد، زیگ زایر مسافر، اورلای فراموش کاری که حتی علاقه مندی هایش هم یادش نمی ماند و یا حتی پیوزِ که بلای جان همه بود! اما از این همه خبری نبود.

رز کمی نگران شده بود. تا به حال این قدر محفل در سکوت فرو نرفته بود. سریعا ذهنش به دنبال تاریخ تولدش گشت. شاید همه جایی پنهان شده بودند که سوپرایزش کنند ولی این حدس هم با جلو رفتن و رسیدن به سالن خالی نا درست از آب در آمد. دختر روی اولین پله ایستاد و داد کشید:
- پروف؟

جوابی نیامد...
- اورلا؟ ویولت؟ هاگرید؟ یه کسی بایدـتن و قاعدـتن باشه اینجا، نع؟ مطمئن؟

باز هم جوابی نیامد. این بار رز به طور جدی نگران شده بود. توی این چند وقتی که نبود چه اتفاقی برای محفل و یارانش افتاده بود؟

- دخترم!

رز به تندی برگشت. آن قدر که پایش به نرده گیر کرد و تعادلش را از دست داد. پروفسور با گرفتن دستش کمکش کرد دوباره سرپا شود.
- دخترم عجله نکن!

اما انگار که رز این را نشنید:
- پروف! چی شده؟ هیچی نیست از اون وقت تاحالا اینجا؟ بقیه کجا رفته؟ مادر سیریوس چرا آروم؟ هیچکسی نبود به غیر شما اینجاها؟ تسترال سیریوس حتا؟

پروفسور لبخندی به این جمله های بر سر و ته همیشگی رز زد. کارش از بهم ریختن جای ارکان جمله گذشته بود.جای نهاد مفعول می آورد و قید را جای فعل می گذاشت.

- دخترم آروم باش. اولا که سیریوس خدابیامرز تسترال نداشت و اون هیپوگریف بود که به لطف هاگرید تو هاگوارتز باهاش آشنا شدی. ثانیا فعلا همه به مرخصی کوتاهی رفتند و برمی گردند و جایی برای نگرانی نیست. به جایش بیا به من پیرمرد کمک کن خاک این خونه رو بگیریم!
- پایه تم نیو پروف!

پادوي هتل به سمت گريوز دويد و گفت:
- اجازه بديد من چمدونتون رو...

پاسخ گريوز اشاره ي دستي به علامت نفي بود.
لابي طويل هتل را با سرعت بالاي گام برداشتنش در چند ثانيه پيمود و بدون آن كه به كسي نگاه كند يا «شب بخير قربان.»هاي پرسنل هتل را جواب دهد خودش را به پله ها رساند. هيچوقت براي دو طبقه از آسانسور استفاده نمي كرد.

در طبقه ي دوم و بخش VIP، عمداً به پسر جواني كه در راهرو متلك بار زن جوان خدمتكار مي كرد تنه زد. اين «آقازاده هاي بي مصرف» كه به واسطه ي پول لايتناهي پدرجانشان در VIP هر هتلي پيدا مي شدند، هميشه روي اعصابش رژه مي رفتند...
بالاخره به اتاقش رسيد.

نشانه ي Do Not Disturb را از روي دستگيره برداشت و وارد شد. چمدان را روي تخت خواب انداخت، پشت ميز تحرير نشست و با حركت سريع چوبدستي، آستر آستين كتش را شكافت تا تكه كاغذهايي را كه در آن نهفته بود بيرون بكشد.

نقل قول:

گريوز با اشاره ي چوبدستي اش، گزارش اول را شعله ور كرد و با جديتّي كه در چهره اش موج ميزد، تكه كاغذ دوم را برداشت.

نقل قول:

كاغذ دوم هم در آتش نابود شد و گريوز سومي را برداشت.

نقل قول:

گريوز رونوشت گزارش سومش را هم با خشم خاصي از بين برد و سراغ بعدي رفت.

نقل قول:

گريوز رونوشت گزارش آخرش را هم سوزاند. سپس تكه كاغذ آخرش را كه تا بخش «ظهر» كامل شده بود برداشت. قلم پر و شيشه ي مركبي ظاهر كرد و شروع به نوشتن و كامل كردن گزارش آن روزش كرد:

نقل قول:

گريوز گزارش آخرش را تا زد، چوبدستي اش را سمت آن گرفت و افسون هاي ضد رديابي و طلسم هاي امنيتي را رويش اجرا كرد. سپس آن را برداشت و به گوشه ي اتاق، جايي كه عقابش با وقار نشسته بود رفت.

- سريعتر از هميشه برسونش.

عقاب گريوز با غروري خاصي كه در چشم هر عقاب آمريكايي مي توان ديد، گزارش را به چنگال گرفت و از پنجره اي كه گريوز برايش باز كرد، به بيرون پريد. همزمان كه عقاب اوج مي گرفت تا در تاريكي آسمان نيمه شب لندن محو شود، گريوز مبلغي پول به اندازه ي هزينه ي اقامتش در هتل را روي تخت گذاشت.

چمدانش را برداشت، چوبدستي اش را بدست گرفت، چشمانش را بست و بدون آنكه منتظر زمان تحويل اتاق شود، به مقصد ميدان گريمولد آپارات كرد...

- تند تر دندون!
- سامابونوتا!
- من نمی فهمم داری چی می گی. واسم مهمم نیست! فقط مهم اینه که ارثیه ت رو بالا بکشم و می دونی بعد از این که این کارو انجام دادم می خوام باهات چی کار کنم. نه؟


سانی بیچاره آهی کشید و سرش را تکان داد. او نمی خواست به این موضوع فکر کند. در این لحظه او دوست نداشت سانی بودلر باشد. بعد از گم کردن خواهر و برادرش تمام امیدش را از دست داده بود و فکر این که کنت الاف بعد از اینکه دست کثیفش را به ارثیه بزرگ بودلر ها بزند با او چه کار می کند، داشت دیوانه اش می کرد.
دندون سوار می شی یا...

با ناامیدی روی زمین خزید و می خواست سوار ماشین سیاه و دراز الاف شود. همان ماشینی که بار ها در بدترین کابوس هایش می دید. ناگهان کاغذی توجه او را جلب کرد. او دید که الاف با دستش کاغذی را در هوا قاپید.

- اوه چیزی جز شعرهای مزخرف و چرت و پرت نیست. ولش!

سانی در جایش خشکش زد. در آخرین دیدار او و خواهر برادرش آن ها از هم جدا افتاده بودند. آنها به او گفتند که همه جا را خوب بگردد و دنبال کاغذ پاره ای که رویش با استفاده از روش دستکاری شعر شعری نوشته شده بگردد و به او مکان اختفا آن ها را نشان می دهد. او باید به آن مکان برود و منتظرشان بماند.

- نه! بخون!
- بچه من وقتی برای خوندن چرت و پرت ندارم باید نقشه های شگفت انگیز مو اجرا کنم.
- خواهش!

کنت الاف با بی میلی نگاهی به شعر انداخت وآن را خواند:
-آه، صدف، بیا و با ما قدمی بزن!
فیل دریایی این بگفت و دیگر هیچ
گل بگوییم و گل بشنویم قدم زنان
در امتداد کوچه دیاگون.

او فهمیده بود. خواهر برادرش در کوچه دیاگون منتظر او بودند. او باید کنت الاف را سرگرم می کرد.
-خب خیالت راحت شد؟ بدو بیا بریم کارهای مهمی باهات دارم دندون گرازی!
-نه!

سانی این را گفت و دهانش را تا جایی که می توانست باز کرد و با جهشی کوچک دست الاف را گاز گرفت.

-آخ!

سانی با آخرین سرعتی که می توانست چهار دست و پا روی زمین خزید. کمی که جلوتر رفت پشت سرش را نگاه کرد. کنت الاف را ندید. اما این به این معنا نبود که او بیخیال او شده. نگاهی به دور و اطرافش انداخت. او هرگز آن قسمت از شهر را ندیده بود. مردمان آن جا لباس های عجیب و غریب پوشیده بودند. آن قدر محو تماشای مردم شده بود که نفهمید مردی با ریش و موهای بلند به او نزدیک می شود.

- تو اینجا چی کار می کنی کوچولو؟
- نریسابرودی!
که معنی اش این بود:"من گم شدم." ولی آن مرد که نامش آلبوس دامبلدور بود، فکر دیگری کرد.

- پس اسمت نریسا ست.
ولی سانی حواس اش به حرف های مرد نبود. او با دقت او را نگاه می کرد زیرا چهره اش برای او آشنا بود. گویا قبلا هم او را دیده بود. آلبوس نریسا را بغل کرد.

-معلومه پدر مادرت اینجا نیستن. من تو رو با خودم می برم تا جای مناسبی برات پیدا کنم.

او سانی را که حالا نریسا نام گرفته بود را با خود برد. نریسا به پشت سرش نگاه کرد که داشت از آن محله دورتر و دورتر می شد. اما انگار فقط از محله دور تر نمی شد. چیزی به او می گفت که دارد از زندگی قبلی اش دورتر می شود. او همان قدر که داشت از زندگی قبلی اش دور می شد همان قدر هم داشت به زندگی قبلی مادرش نزدیک و نزدیک تر می شد.

تق تق تق!
به دَر زد. دَرِ چوبی و کهنه‌ای که بارها آن را بست و وارد شد و بارها پشت سرش بست و رفت. رفتن‌هایی به طولِ جاده‌ی ابریشم و آمدن‌هایی به کوتاهیِ کوتاه بودن. آنقدر کوتاه که خود کوتاه هم آنقدر کوتاه نیست.

تق تق تق!
به دَر زد. دوباره. و دوباره جوابی از آن‌ور دَر نشنید و فقط وزوز باد دستی بر شانه‌ی پسرک گذاشت و خش‌خش برگ به حالش نچ‌نچ کرد.
آری! حق با آستوریا گرینگرس بود. محفل ققنوس چنان بی دَر و پیکر بود که خودِ دَر هم آنقدر بی‌پیکر نبود. خود محفل را که نگو! اوضاعش... روح هم نداشت. پیکر پیشکش!

چخوف!
بر پیشانی‌اش زد. آنقدر از این خانه و اهالی‌اش دور شده بود که حتی اصالت روباهی‌اش را هم از یاد برده بود. آخرین باری که خود را روباه معرفی کرد، آخرین باری که دُمِ نصفه و نیمه‌اش کانون جلب توجه بود، آخرین باری که ابروکرومبی [:/] بود، آخرین باری که آبرکرومبی [:)] بود، آخرین باری که یوآن "ذ فاکس" آبرکرومبی بود...
کِی بود؟
خودش هم یادش نبود.
به هر حال دستگیره را خودش چرخاند، در را باز کرد و پشت سرش بست. هیچ صدایی به گوش نمیرسید. چنان سکوتی حکمفرما بود که یک لحظه مغزش به‌طور غریزی به او فرمان فرار را داد. اما سر جایش ایستاد.
میزهای واژگون شده، صندلی‌های خُرد شده، دیوار و سقف و کف تَرَک خورده و مملوء از گرد و خاک و تار عنکبوت. اتفاق خاصی نیفتاده بود. قیافه‌ی همیشگی خانه‌ی شماره‌ی دوازده میدان گریمولد بود!
اهمیتی نداد. خسته شده بود از یادآوری روزهای گذشته و گذراندن اوقات واقعاً خوش در کنار محفلی‌ها. تک‌تک نوستالژیک‌ها، صداها و آدمهایی که به ذهنش حمله می‌کردند را پس زد. دیگر حال و حوصله‌شان را نداشت. همانطور که همه حال و حوصله‌اش را نداشتند.
حالا فقط خودش در خانه بود. این را به خوبی می‌دانست. نفس عمیقی کشید و به سمت یخچال رفت، یک موز برداشت، روی مبل ولو شد و به جای اینکه به حال محفل متأسف شود و حسودی خانه‌ی ریدل را بکند و یا برای نوشتن رول بعدی‌اش به پاچه‌ی ویولت بچسبد...
مشغول خوردن موز شد و به این فکر کرد که اکنون که او نوزده ساله و هشت و نیم ماهه است، بعد از تمام شدن دوره‌ی جادوگر و نویسنده(!) بودنش، ایستگاه بعدی او کجا خواهد بود؟!

۱
آنجلینا در خانه را پشت سرش بست و یک نفس عمیق کشید. هنوز چهارقدم بیشتر از خانه دور نشده بود ولی از همین الان احساس بهتری می کرد. آنجلینا چنین دختری بود، اهل خانه نشستن و غصه خوردن نبود، همین که احساس می کرد در راه است احساس بهتری می کرد، حتی اگر مثل راه آن روز، راه خطرناکی بود.
چهار عضو یک خانواده جادوگری ناپدید شده بودند. آقای هودسون پدر خانواده عضو محفل ققنوس بود. این اتفاقات ناگوار بعد از سقوط اسمش رو نبر معمولا آخرین تلاش های مذبوحانه مرگخواران وفادار برای انتقامجویی بود. وزارتخانه تیمی را برای بازرسی از محل زندگی خانواده هودسون در وست ورتینگ فرستاده بود اما چیزی دستگیرشان نشده بود. محفل عقیده داشت که وزاتخانه مثل همیشه اطلاعات مشنگ ها را دست کم میگیرد. محفل قضیه خانواده هودسون را شخصی میدانست از همین رو آنجلینا را که یک محفلی کمتر شناخته شده، برای مرگخواران و برای وزاتخانه بود، مامور کرده بود تا در قالب مشنگ به دهکده خانواده هودسون برود و سر و گوشی آب بدهد. برای همین وقتی آنجلینا از خانه خارج می شد، به جای ردای سفری، یک شلوارک سفری شش جیب، پیرهن خنک کتانی، کلاه آفتاب گیر و صندل لژ دار پیاده روی پوشیده بود. اما اگر نگاهی به محتویات درون کوله پشتی اش که با افسون بزرگ کننده جادو شده بود می انداختید چند بطری از پادزهر ها، محلول راستی، معجون مرکب پیچیده برای روز مبادا، یک دسته جاروی نیمبوس دوهزار و یک عکس جادویی از خانواده هودسون پیدا می کردید. در ضمن چوبدستی اش هم در جیب شلوارک سفری اش دم دست بود. مادر آنجلینا مشنگ بود. اگرچه بعد از ازدواج با پدر آنجلینا هیچ‌وقت به دنیای مشنگ ها باز نگشت اما از قصه هایی که برای آنجلینا میگفت و کتاب هایی که نشان میداد، آنجلینا اندکی درباره دنیای مشنگ ها میدانست، مثلا مناسب موقعیت لباس پوشیده بود و توانسته بود یک نقشه قطارهای این منطقه را پیدا کند. بعد از یک پیاده روی طولانی از جاده های خاکی میان علفزارهایی که خانه آنجلینا را به شهر مشنگ ها وصل می کردند بلاخره به ویمبلدون رسید. تا آن زمان خورشید حسابی بالا آمده بود و خیابان های شهر زیر نور آفتاب زنده و شلوغ بودند. آنجلینا با خودش فکر کرد روز قشنگی میشد اگر نگران سرنوشت خانواده هودسون نبود. بعد از وارد شدن به ایستگاه قطار دنبال جایی برای خریدن بلیط گشت. مک گونگال اکیدا ممنوع کرده بود از هرگونه جادویی در این سفر استفاده کند. خیلی زود اتاقکی را دید که یک ظاهر شیشه ای داشت و زن مسنی آن سمت شیشه نشسته بود، بالای شیشه نوشته شده بود: باجه بلیط. محفل توانسته بود برای اندکی پول مشنگی تهیه کند. صدای پیرزن پشت باجه به طریق عجیبی به پشت شیشه اکو میشد، آنجلینا با خودش فکر کرد این مشنگ ها هم گاهی بدون جادو کارهای عجیبی می کنند. آنجلینا بلیط رفت و برگشت به وست ورتینگ گرفت. الله بختکی یک اسکناس را از شکاف شیشه به زن داد و ظاهرا درست بود چون زن شروع به شمردن چند سکه ریز و درشت کرد و به آنجلینا برگرداند.
وقتی منتظر قطار بود متوجه پسر جوانی شد که به او خیره شده است. آنجلینا حواسش را به کوله پشتی اش پرت کرد. وقتی قطار رسید آنجلینا یک صندلی در یک قسمت خلوت قطار و کنار شیشه را انتخاب کرد. چند دقیقه بعد پسر جوانی که در ایستگاه دیده بود در صندلی مقابلش نشست. پسر گفت:

-سلام. اسمت چیه؟
آنجلینا ناخوآگاه اولین اسمی که به ذهنش رسید گفت:
-کتی
-خوشبختم کتی. من بن هستم. تنها سفر می کنی؟
آنجلینا خیلی خشک و رسمی جواب داد:
-بله
-هوای قشنگیه، نه؟ کجا میری؟
آنجلینا که در دل دو دوتا چهارتا میکرد چقدر احتمال دارد اگر این پسرک سریش را جادو کند مک گونگال خبردار شود، جواب داد:
-وست ورتینگ
-چه دنیای کوچیکی کتی! من هم به وست ورتینگ میرم. من کارگر فصلی ام و مرتب از این روستا به اون روستا میرم.
-ببین بن، من روز شلوغی پیش رو دارم، الان میخوام یک ذره استراحت کنم اگه بزاری.
بن اندکی آزرده روی صندلیش قوز کرد و تا آخر راه چیزی نگفت. اما آنجلینا متوجه شد چندباری نگاه خریداری به آنجلینا می اندازد.

۲
ایستگاه وست ورتینگ در مقایسه با ویمبلدون بسیار کوچک و قدیمی بود. یک سایبان فکسنی و چند صندلی کهنه تنها چیزهایی بودند که به چشم می خوردند. از ایستگاه که خارج میشدی خود روستا هم دست کمی نداشت. چند ساختمان قدیمی ویکتوریایی، یک کلیسای قدیمی که هر لحظه ممکن بود فرو بریزد، یک مهمانخانه و غذاخوری همه در دوطرف تنها خیابان اصلی روستا. آنجلینا به سمت مهمانخانه رفت و چون دیگر نمیتوانست ریسک کند، ابتدا جواب هر سوال ممکن را در ذهنش ساخت، و با دقت به عدد های روی پول مشنگ ها نگاه کرد. صاحب مهمانخانه زن میانسال خوشرو و فربه ای بود و آنجلینا را به اتاق شماره چهار راهنمایی کرد که پنجره ای به باغ پشت مهمانخانه داشت. به محض اینکه زن اتاق را ترک کرد آنجلینا چوبدستی اش را بیرون آورد و رو به در اتاق زمزمه کرد: کلوپورتوس.
باید نقشه می کشید. با توجه به شناخت اندکی که از مشنگ های روستایی داشت معمولا همه آنها آخر روز در غذاخوری روستا جمع می شدند تا گپی بزنند و گلویی تر کنند. بهترین موقع برای یک دختر جوان تازه وارد تا سر صحبت را باز کند. آنجلینا پیرهن بنفش زیبایی که همراهش داشت را پوشید. موهای بلندش را از پشتش باز کرد و چند طره را روی شانه هایشان ریخت. به تصویر خودش در آینه اتاق خیره شد. قبلا بارها شنیده بود دختر زیبایی است، اما هیچ وقت به جز چند دفعه انگشت شماری که با فرد ویزلی بیرون رفته بود احساس نکرده بود می خواهد زیبا باشد. فرد بیچاره... امکان نداشت آنجلینا اجازه دهد هیچ محفلی دیگه ای به دست مرگخوارها کشته شود. آنجلینا خانواده هودسون را پیدا می کرد، به هر قیمتی. در حالی که لب هایش را روی هم فشار میداد اتاق را به سمت غذاخوری ترک کرد.


۳
همانطور که آنجلینا حدس زده بود اتاق غذاخوری پر از پیرمرد هایی با دست های پینه بسته بود که مشغول خوردن آبجوی بعدازظهرشان بودند.
آنجلینا به زن صاحب مهمانخانه یک پرس لازانیا و یک لیوان آبجوی بدون الکل سفارش داد(باید هشیار می ماند) سپس به سمت گروهی از روستاییان رفت.

-امیدوارم اشکال نداشته باشه من اینجا بشینم

روستایی ها همانطور که حدس میزد از او استقبال کردند.
-چطوری دختر جون؟ اسمت چیه؟ توی وست ورتینگ چیکار می کنی؟

آنجلینا اینبار آماده بود:
-سلام به همگی. اسم من کتی اسمیته. من نویسنده ام و دارم برای یه روزنامه مقاله ای از جاهای دیدنی ولی کمتر دیده شده انگلستان مینویسم.

همانطور که حدس میزد گل از گل روستایی ها شکفت.
-سلام کتی. چقدر خوشگل شدی.

آنجلینا به سمت صدا برگشت

-بن. تو اینجا چیکار میکنی؟
-کار پیدا کردم. همین جا تو غذاخوری. بشقاب و لیوان ها رو جمع میکنم و از این کارها. و به تل بشقاب ها در دستش اشاره کرد.

آنجلینا دوباره رو به روستاییان سر میز کرد:
-شرط میبندم شما زیاد غریبه توی وست ورتینگ نمیبینید
یکی از پیرمردها گفت: معمولا نه، ولی تو این هفته این دومین باره، هفته پیش بود که اون غریبه های عجیب غریب اومدن اینجا، مکه نه لوییز؟
پیرمردی که اسمش لوییز بود ادامه داد: نه شنبه شب پیش بود، مطمئنم چون فرداش خانواده گودلینگ غیبشون زد.
آنجلینا که سر و پا گوش شده بود پرسید:
-غریبه های عجیب غریب؟
-آره پنج شیش نفر بودن. لباس های بلند سیاه پوشیده بودن و خیلی رنگ پریده بودن، مارکو که اینجا نشسته میگه لابد کشیش های فرقه خاصین، مگه نه مارکو؟
آنجلینا که فکر می کرد دقیقا میداند آن افراد چی هستند حرف مارکو را قطع کرد:
-نگفتن اینجا چی میخواستن؟
-دنبال کسی میگشتن. چی بود اسمه، هورتون؟
-نه جیمز، دنبال هودسون میگشتن.
آنجلینا از شدت هیجان نمیتوانست روند کند صحبت های روستایی ها را تحمل کند:
-بعدش، بعدش چی شد؟
-هیچی. ما اینجا هودسون نداریم. البته مارکو اینجا یه حدس هایی می زنه.
این دفعه آنجلینا اجازه داد مارکو نظریاتش را عنوان کند:
-من میگم اونا دنبال گودلینگ میگشتن. چون فردا صبحش برای اولین بار گودلینگ ها سر مراسم یکشنبه کلیسا حاضر نشدن. ما نگران شدیم و بعدازظهر رفتیم سری بزنیم که دیدیم بی خداحافظی فلنگ رو بستن و جیم شدن.

لوییز اضافه کرد: گودلینگ ها هم عجیب بودن، همیشه احساس می کردم چیزی رو قایم می کنن. لابد واسه همین از دست اون شنل پوش ها در رفتن. هیچ‌وقت کسی رو خونه شون دعوت نمی کردن. اما چند دفعه ای تو باغ بساط پیک نیک برای همسایه ها به پا کردن. زنش هم هرازگاهی کیک میپخت و میاورد کلیسا، آنقدر خوشمزه بودن انگار جادویی بودن.
آنجلینا شرط می بست که همینطور هم بود.

-بچه هم داشتن؟
-آره یه پسر دوازده ساله و یه دختر چهارساله.
-غریبه ها چی شدن؟
-هیچی. اون ها هم صبح روز بعد غیبشون زد


۴
آنجلینا تا جایی که امکان داشت لازانیایش را سریع خورد و به اتاقش برگشت. چطور کارآگاهان وزارتخانه اطلاعات به این مهمی را از قلم انداخته بودند؟ چرا هیچ‌وقت به خود زحمت نمی دادند با مشنگ ها هم صحبت کنند؟ حالا چکار باید می کرد؟ به امید اینکه راه حلی به ذهنش خطور کند سرش را از پنجره بیرون آورد و چند نفس عمیق کشید. جغد قهوه ای رنگی روی یکی از درخت های باغ نشسته بود. آنجلینا سعی کرد توجه جغد را جلب کند:
-پیست! تو که اونجا نشستی!
جغد سرش را به سمت آنجلینا چرخاند. آنجلینا با حرکات ناشیانه دست و دهان به جغد علامت داد که نزدیک تر بیاید. جغد ابتدا نگاه پوزخند آمیزی تحویل آنجلینا داد و بعد پر زد و روی قاب پنجره نشست.
-ببینم تو بلدی نامه ببری؟
جغد سرش را به آرامی تکان داد.
-عالی شد. ببینم میدونی هاگوارتز کجاست؟
جغد جوری سرش را تکان داد که یعنی معلومه که میدونم!

آنجلینا سریع کاغذ پوستی و قلمی از کیفش بیرون آورد و شروع به نوشتن کرد:

"پرفسور عزیز
بنا بر اطلاعات افراد محلی، شنبه شب گذشته پنج الی شش نفر مرگخوار قلچماق در روستا به دنبال هودسون ها می گشتند. همچنین من باور دارم هودسون ها اینجا به علت باورهای مسیحی و رفتن به کلیسا با مشنگ های روستا رابطه برقرار کرده اند و خودشان را گودلینگ معرفی کرده اند. گودلینگ ها فرزندانی به سن فرزندان هودسون ها داشتند و از صبح یکشنبه ناپدید شده اند. از اینکه آیا مرگخواران موفق به گرفتن هودسونها شده اند یا اینکه آنها از ترس مرگخواران متواری شده اند هنوز اطلاعاتی در دست ندارم.
ارادتمند شما آنجلینا جانسون."

آنجلینا نامه را به پای جغد بست و گفت:
-مستقیم میری هاگوارتز و این رو تحویل فقط و فقط پروفسور مک گونگال میدی!


۵
صبح روز بعد آنجلینا فکر کرد برود در خانه هودسون ها سر و گوشی آب بدهد. از اهالی محل آدرس خانه گودلینگ ها را پرسید و آنها او را به خانه ای در حومه ی روستا، پرت افتاده در جنگل های خودرو راهنمایی کردند.
اگر شکی در هویت اصلی گودلینگ ها برای آنجلینا باقی مانده بود با دیدن خانه شان تبدیل به یقین شد. همه وسایل ریز و درشت خانه ناپدید شده بودند. از قاشق چنگال درون کابینت ها گرفته تا تخت خواب ها. امکان نداشت همه آن وسایل بدون متوجه شدن روستاییان به روش مشنگی خارج بشوند. تنها چیزی که در اتاق پذیرایی جا مانده بود یک سرویس مبل بود: یک مبل سه نفره، یک مبل دو نفره و دو مبل یک نفره.
با فکر به اینکه چیز زیادی دستگیرش نشده به سمت کلیسای دهکده روانه شد. کلیسا ساختمان قدیمی داشت که به شدت محتاج مرمت بود. داخل آن بوی شمع و چوب روغن خورده میداد. پنجره های قدی بلندی با تصاویر عیسی و حواریون اطراف سالن اصلی را فرا گرفته بود. آنجلینا جلو رفت و روی یکی از نیمکت ها نشست. خانواده او هیچگاه مذهبی نبودند. خانواده های جادوگر معمولا مذهبی نمی شدند. با این حال هودسون ها به مسیح اعتقاد داشتند و هر یکشنبه همینجا دعا می کردند. آنجلینا به خودش آمد و دید دارد در دل دعا میکند مسیح نگهدارشان باشد. صدای غیژ غیژ از نیمکت قدیمی بلند شد و شخصی کنارش نشست؛

-قشنگه، مگه نه؟ تو کاتولیکی کتی؟
-سلام بن. راستش من هیچ‌وقت غسل تعمید داده نشدم، پس نمیدونم. خانواده ام به دینی اعتقاد ندارن.
-اهل کجای انگلیسی؟
-حوالی ویمبلدون
-چه جالب خاله من اونجا زندگی میکنه. سن تو به دختر و پسرخاله هام میخوره شاید هم رو بشناسین. کدوم دبیرستان میرفتی؟

آنجلینا که واسه این یکی جواب آماده نکرده بود برگشت به سیستم اولین اسمی که به ذهن برسه:
-سنت مانگو. دبیرستان دخترانه سنت مانگو
-تا حالا نشنیدم
-یه دبیرستان کوچک خصوصیه.
-باشه. ببین کتی من دیگه باید برگردم سر کار. تو مواظب خودت باش. فردا نصف روز کار میکنم، شاید بعد از کار افتخار دادی یه نوشیدنی با ما خوردی.

آنجلینا که از سریش بودن بن هم خنده اش گرفته بود هم یک جورهایی خوشش آمده بود گفت: فکر هام رو می کنم.
-پس فکرهات رو بکن. میبینمت.


۶
آنجلینا قبل از برگشتن به مهمانخانه چند ساعتی در اطراف دهکده قدم زد. فکرش مشغول بود. یاد حرف ساکنین محل افتاد: اینجا زیاد غریبه نمیاد. یعنی ممکن بود جرالد هودسون خبر آمدن غریبه ها را از همسایه ها شنیده باشد، شستش خبردار شده باشد، وسایل خانه را جمع کرده باشد و با همسر و بچه ها جسم یابی کرده باشد و الآن در جای امنی قایم شده باشد؟ هر چقدر که آنجلینا به این ورژن از داستان امیدوار بود، چیزی به نظرش درست نمی آمد. مبل های رها شده وسط خانه.
وقتی به مهمانخانه برگشت خانم مهمانخانه دار را آشفته دید.

-همه چیز رو به راهه خانم ایدون؟
-به خودت نگیر کتی عزیزم ولی جوون های این دوره زمونه همه بی برنامه شدن. دلم خوش بود بعد مدت ها یه کارگر خوب گیرم اومده. پسره پاک آب شده و رفته زیر زمین. دوساعت از شروع شیفتش میگذره هیچ خبری ازش نیست.
-اما خانوم ایدون من خودم دیدمش داشت میومد سرکار. حتما اتفاقی افتاده.

دل آنجلینا یک دفعه به شور افتاد. پنج شش تا مرگخوار لعنتی توی این شهر پرسه می زنند و یک خانواده جادوگر و الآن یک مشنگ ناپدید شدند. آنجلینا تصمیم گرفت که دیگر وقت مخفی کاری سررسیده. باید هرچه سریع تر به اتاقش برود، از مک گونگال تقاضای نیروی کمکی کند، وسایل جادویی اش را بردارد و دهکده را زیر و رو کند. شاید اتفاق بدی برای خانواده هودسون افتاده باشد ولی ممکن است هنوز برای بن دیر نشده باشد. با این افکار به سمت اتاقش دوید، در را باز کرد و...
-ایمپدیمنتا!
آنجلینا همانجا جلوی در خشکش زد. بن چرخی زد و در پشت سر آنجلینا را بست.


۷
-خوب خوب خوب، کتی بلاخره برگشتی اتاقت. کل روز منتظرت بودم.
البته شک دارم کتی اسم واقعیت باشه. از همون اول تو قطار که گفتی میای به وست ورتینگ شک کردم داری میای تو ماجرای هودسون ها فضولی کنی. آخه میدونی غریبه ها بی دلیل اینجا نمیان.

اگه دست آنجلینا خشک نبود به پیشانی خودش می کوبید. دقیقا به همین دلیل خودش می‌بایست از اول به بن شک می کرد.

-وقتی اومدیم اینجا نقشت رو خیلی خوب بازی کردی. اکثر جادوگرا نمیدونن چطور با مشنگ ها تعامل کنن. اما تو کارت رو خوب بلدی. حتما تو هم مثل من مشنگ زاده ای. من که پدر و مادر بی خاصیت مشنگم رو کشتم.

قلب آنجلینا هری فروریخت. سفتی چوب دستی اش را در جیب شلوارکش حس میکرد اما نمی توانست حتی به اندازه یک بند انگشت تکان بخورد. کارش تمام بود.

-اما امروز بند رو آب دادی، وقتی ازت راجب دبیرستانت سوال میکردم. آخه دبیرستان دخترانه سنت مانگو آخه؟؟؟!!؟ ؟

آنجلینا برای دومین بار احساس کرد اگر دستش آزاد بود به پیشانی اش می کوبید.

- بعد از اینکه جدا شدیم یکراست اومدم اتاقت و شروع کردم به گشتن. میخواستم ببینم از کجا میای. واسه کی کار میکنی؟ اما میدونی چی کتی؟ به جز یک مشت آت و آشغال هیچی پیدا نکردم.

آنجلینا همانطور که روبروی در خشکش زده بود میتوانست پنجره ظلع مقابل و از آن باغ را ببیند. بن رویش به آنجلینا بود و نمیتوانست این منظره را ببیند. آنجلینا با تعجب جغد قهوه ای رنگ را دید که باز روی درخت مقابل پنجره نشسته و با سر و بال حرکات عجیبی می کند، گویا دارد به کسی روی درخت مجاور آدرس پنجره آنجلینا را می دهد. در کمال حیرت مضاعف آنجلینا، گربه سیاهی روی درخت کنار پنجره پرید و خرامان به سمت پنجره راه افتاد.

-البته مهم نیست کتی. بعید میدونم از وزارت خونه باشی. لابد از اعضای محفلی. آخ که چقدر دلم میخواد یکی از محفلی ها رو بکشم.

گربه حالا به پنجره رسیده بود و داشت چهار پنجولی از قاب پنجره بالا می آمد.
بن چوبدستی اش را بالا گرفت اما قبل از اینکه چیزی بگوید صدای دیگری فریاد زد: "استیوپفای !" نور قرمز رنگی به سینه بن خورد و بن مثل چوب خشکی به زمین افتاد. پرفسور مک گونگال چوبدستی اش را اینبار به سمت آنجلینا گرفت و لحظه بعد آنجلینا آزاد شده بود.

-جغد باهوشیه دوشیزه جانسون. جواب نامه رو بهش دادم و بهش تاکید کردم برای جلوگیری از فاش شدن هویتت نامه رو روی میز رها نکنه و فقط به دست شخص خودت بده. ظاهرا کل صبح رو اینجا منتظرت بوده و وقتی برنگشتی با نامه پیش من برگشت. منم حدس زدم شاید اتفاقی افتاده و ازش خواستم بیارتم اینجا.

آنجلینا میخواست تشکر کند، بگوید چقدر از دیدن پروفسور مک گونگال خوشحال است اما تنها چیزی که مثل ابله ها از دهانش بیرون آمد این بود:

-جغد من نیست. اینجا پیدا کردمش
-من اگه جات بودم نگرش میدا‌شتم.

سپس در حالی که روی بدن بن خم می شد پرسید: "چیزی از شربت راستگوییت مونده دوشیزه جانسون؟"

آنجلینا به سمت کیفش خیز برداشت و بطری کوچکی را به دست مک گونگال داد. مک گونگال چند قطره را در دهان بن ریخت و چوبدستی اش را به سمت سر بن گرفت: "رنرویت!" بن آهسته چشمهایش را باز کرد.

- دارو دستتون کجان؟
-وقتی سر و کله کارآگاه های وزارتخونه پیدا شد مجبور شدن فرار کنن.
-هودسون ها رو کجا بردن؟
-هیچ جا. خیلی ریسکی بود نمیتونستن هر چهارتا شون رو با خودشون ببرن. اگه یکیشون از زیر طلسم فرمان درمیومد و با وزارتخونه تماس میرفت همه شون به خطر می افتادن، تعدادمون خیلی کمه باید خیلی مواظب باشیم.
-پس چیکار شون کردین؟
-مرگخوارهایی که اینجا بودن هودسون رو لازم داشتن. میخواستن آنقدر خودش و خانواده اش رو شکنجه کنن تا اسم همه محفلی ها و لیست جلساتشون رو بگه، اما وزارتخونه ای ها زود اومدن. هودسون هنوز مقر نیومده بود. مرگخوارا هم هودسون و خانواده اش رو طلسم کردن و یه جا همینجا قایم کردن، بعد هم فرار کردن. من مامور شدم بیام اینجا و مواظب باشم، آب ها که از آسیاب افتاد به مرگخوارها خبر بدم که برگردن و دخل هودسون ها رو بیارن.
-کجا قایمشون کردن؟
-نمیدونم. به من نگفتن.


-پروفسور من فکر کنم شاید بدونم. تو خونه هودسون ها چهارتا مبل قدیمی هست. فکر کنم تغییر شکلشون دادن.
-خیله خوب جانسون. تو مواظب این جانی دیوانه باش. من بقیه محفل رو خبر میکنم تا بیان کمکت خودم هم سریعا میرم خونه هودسون ها.
آنجلینا با چوب دستی اش سینه بن را نشانه گرفت. دلش آشوب بود اما دستش یک ذره هم نمی لرزید.


۸
آنجلینا با خانوم ایدون و بقیه روستایی ها خداحافظی کرد و به سمت ایستگاه قدیمی راه افتاد. به محض اینکه از دید روستایی ها دور شد دست در کیفش کرد و جغد جدید قهوه ای اش را درآورد تا روی شانه هایش بنشیند. تصمیم گرفته بود اسم جغد را کتی بگزارد، هنوز نمیدانست واکنش دوست صمیمی اش کتی به این حرکت چه خواهد بود. همانطور که با قطار از مزرعه ها و جنگل ها رد میشد پیش خودش فکر کرد چه روز زیبایی، شاید چند دقیقه ای امروز موقع پیاده روی تا خانه به فرد و سایر اتفاقات غم انگیز فکر نکند.

صاف خیره شدم تو چشاش!

نه تکون خوردم، نه صدایی در آوردم. عین سنگ!
تمام وجودم رو منقبض کرده بودم. دندونام رو به هم چسبوندم و فکم رو سفت کردم. دست هام رو پشت سرم بردم و از خودم نیشگون گرفتم که ناغافل وا ندم. کارم درست بود خدایی.
اما تقلب کرد.

دندون های خرگوشیش... البته دندوناش خرگوشی نیست، نمی دونم چی کار می کنه که در حالت های غیر عادی یه جوری می شن که انگار کل صورتش رو تسخیر کردن و یه چیزی می شه تو مایه های دوتا دندون که یه جفت چشم بالاشون سبز شده و یه مشت موی قرمز از کنارشون زده بیرون. اممم، توصیف دقیقش رو بخواید یه چیزی مثل هویج!قانونا تقلب محسوب می شه ولی خب، قانون که سرش نمی شه! می شه؟!

و بعد ناگهان نیشم باز می شه. نه که بپوکم از خنده، نه. فقط نیشم باز می شه. شکست هم دست کم باید آبرومندانه باشه. آدم اگر می خواد ببازه، البته فکر نکنم کسی هیچ وقت دلش بخواد ببازه، ولی خب... از این آدمیزاد ها هیچی بعید نیست. اگر یه روزی خواست که ببــــازه. دست کم جوری نبازه که تا شصت سال سوژه باشه.

- فیلیش!

دستش رو تا آرنج می کنه تو شیکمم!

- آخ! چی کا می کنی؟!

بی خیال نمی شه و اون یکی دستشم می کنه تو کلیه ام!

- می خوام اون همه خنده که قورت دادی و از تو دل و روده ات در بیارم.
و در میاره.

خنده ام می گیره، قهقه ام می گیره و روی زمین ولو می شم و همچنان بی خیال بشو نیست. خودشم داره هرهر می خنده، یهویی عین خرس عروسکی بلندم می کنه و فشارم می ده. بگذریم که دماغش می ره تو شیکمم و احساس می کنم سر نیزه است، بگذریم که گمونم استخوونام الانه که بشنکنن. خوشم می آد از این جوری مچاله شدن.

آخه می دونید، آبجیم درسته که یک کمی خبیثه و یک کمی هم بد ذاته و ترک دیوار هم ببینه از توش یه چیزی در میاره که سر به سرم بذاره، ولی خب به هر حال آبجیمه! قلقلکاش، اذیت کردناش، بین خودمون باشه... گاهی گاز گرفتناش، مهربونه.