مرگخوارا کلمات تنها و سفید و بی دفاع رو کنار هم میذارن و مدتی دربارش فکر میکنن.

صدایی دم گوش کراب فریاد میزنه:
-به نظر تو آدم کی بی دفاع میشه؟

کراب از جاش میپره...لعنت به تویی نثار بانز میکنه و جواب میده:
-خب...من...وقتی بارون بباره بی دفاع میشم.

دلیلش رو همه میدونن و این جوابی نیست که دنبالش باشن.

بانز دور و برشو نگاه میکنه. چشماش دنبال مرگخوار نسبتا عادی و نرمالی میگرده که سوالشو ازش بپرسه.
-این یکی نمیشه...اینم که خل و چله...اینم که اعصاب نداره...این یکی اصلا آدم نیست که نرمال باشه...این یکی هم که همینجوریشم بی دفاعه...آهان...ملانی! از ملانی میپرسم.

و میپرسه...

ملانی کمی فکر میکنه.
-من...وقتی گشنم باشه بی دفاع میشم.

جواب همینه...رستوران! مرگخوارا باید به یه رستوران برن و منتظر یه سفید تنها و گرسنه و بی دفاع بشن.

خلاصه:

لرد توسط قیچی ادوارد زخمی می شه و مقداری خون از دست می ده...خون مورفین رو بهش منتقل می کنن و لرد معتاد می شه. ولی مشخص نیست به چی.
لرد که بطور ناگهانی فلج هم شده ادعا می کنه به یه سفید(محفلی) معتاد شده و باید برن براش یه جادوگر سفید بیارن.
مرگخوارا اول به خونه گریمولد مراجعه می کنن...ولی محفلی ای که میارن(گادفری) به درد نمی خوره.

.........................

لرد سیاه بعد از کمی مکث ادامه داد:
-محفلی یاران من! جادوگر سفید! به خاطر آوردید؟ شما باید یک محفلی برای ما بیارین که ما به محض دیدنش خوب بشیم! درگیر مسائل فرعی شده و این موضوع را به فراموشی سپردید!

-ارباب محفلیا باقالی نیستن که ما بریم جمعشون کنیم و بیار....

مرگخوار گستاخ بی چشم و روی ترسوی تنبل، به درک واصل شد!

بقیه هم فورا ماموریتشان را به خاطر آوردند و تشکیل جلسه دادند.

-خب ما چرا می ریم جلوی در خونشون؟ اونجا اولا بهمون شک می کنن...دوما حواسشون جمعه و چهارما اگه کمک بخوان کل محفل می ریزه بیرون!
-منظورت از کل محفل دانش آموزانی متشکل از کله زخمی و گرنجر و ویزلی و ویزلی و ویزلی و ویزلیه؟
-سوما رو نگفتی!
-مهم نیست...خواستم توجهتونو به نکات مهم تر جلب کنم.

مرگخواران فکر کردند...

یک سفید تنها و بی دفاع را کجا می شد پیدا کرد؟

مرگخواران تمام تلاششان را کردند تا نامحسوس بترسند اما در محضر ارباب کسی حتی نمی توانست به پنهان کردن چیزی از ارباب فکر کند، این سوسول بازیای دروغ و دروغگویی همه اش از برای محفلیان است بس. ارباب پس از اندکی نظاره کردن یاران باوفایش گفت:
-اربابتون رو منتظر می ذارید؟!فرمودم به داوطلب احتیاج داریم!

مرگخوار زیر چشمی به یکدیگر نگاه می کردند و هریک به دنبال یک قربانی کم ارزش تر از بقیه می گشتند اما امت ارباب متشکل از جادوگران برجسته و فریخته بود و سرانجام حتی کراب هم به این نتیجه رسید که بهتر از جادوگران مشنگ زاده و ایتام برای این کار استفاده کنند بنابراین بعد از قربان صدقه رفتن و تعرفات این چنینی گفت:
-ارباب از نظر من بهتره یکی از محفلیا رو بیاریم اینجا به سیخ بکشیم، هم کیفش بیشتره هم از یاران باوفای شما چیزی کم نمیشه.

ارباب بعد از انداختن یک نگاه پر خشم و غضب الود به یاران و الخصوص کراب گفت:
-پس هیچ یک از شما نمی خواهید خوشحالی اربابتون رو ببینید! درسته؟!

مرگخواران با کلمه اخر لرد سیاه به خود لرزیدند و در اخر لینی که شهامت از سر رویش میریخت برای بهتر دیده شدن جلو امد و گفت:
-من حاضرم برای راضی شدن ارباب هرکاری بکنم!

بلاتریکس بعد از دیدن شهامت لینی حرصش گرفت و این کار پیکسی را خودشیرینی دید به سرعت جلوی پای ارباب زانو زد و گفت:
-ارباب من داوطلب بهتری برای این کار هستم.

مرگخوران با دیدن این صحنه جرعت یافتند و یک به یک برای خودی نشان دادن جلو می امدند و ادعای داوطلبی می کردند. به هرحال موضوع حیثیتی شده بود. (:/)
ارباب با دیدن این همه داوطلب برای فدا شدن گل از گلش شکفت و گفت:
-اربابتون ترجیح میده یه یتیم ترجیحا محفلی رو برای این کار بپذیره !

مرگخواران نفس راحتی کشیدند و ارباب دوباره گفت:
-اما چه کسی لایق فدا شدن برای من هست؟

رودولف با بغض به ساحره ها نگاه کرد. با بغض به قمه هاش نگاه کرد. با بغض به ارباب نگاه کرد. با بغض به تابوت و اره برقی نگاه کرد. ولی وقتش را تلف نکرد که با بغض به بلاتریکس نگاه کند. اره برقی و تابوت بیشتر احتمال داشت که جواب بدهد.

- نهههههههههههه!

در آن لحظه، تمام مرگخواران به شکل O___o در آمدند. چند هفته بعد کراب به ریمل BeYu یش قسم می خورد که لرد هم O___o شده بود. احتمالا کراب حق داشت، چون لرد تنها کسی بود که می توانست به جای O__|__o شدن، O___o شود. به هر جهت همه O__|__o شکلی، برگشتند و به بلاتریکس خیره شدند. او خودش را سد راه رودولف به سمت تابوت کرده بود.

- بلاتریکس. ملکه ی قلب من. همیشه می دونستم محبت من در قلب سیاه تو هم اثر کرده. می دونستم بین من و تو یه چیزی خیلی خالص و خیلی عمیق و خیلی... اوی. هی! کجا می ری؟! دارم باهات حرف می زنما!

بلاتریکس داشت به سمت لرد می رفت. درست مثل تمام چهل سال زندگی مشترکش با رودولف، وانمود کرد او وجود ندارد!
- سرورم. من رو به خاطر جسارتم ببخشید. ولی سرورم. خواهش می کنم توی تصمیمتون تجدید نظر کنید. شما واقعاً می خواید رودولف به دو نیم شه؟ و دو تا رودولف داشته باشیم؟ و دوتاشون سر پست دربانی با هم تا ابد دوئل کنند؟ سرورم بعدش ممکنه باز همدیگه رو با قمه نصف کنند، و دوباره، و دوباره، و جهان پر از رودولف شه!

دنیایی پر از رودولف ها! لرد همان لحظه داشت از تصورش عرق می کرد.
- رودولف. از جلوی چشممون دور شو.

صدای لرد ضعیف و مریض احوال به نظر می رسید.
- به داوطلب دیگه ای احتیاج داریم.

همه مرگخواران سکوت کردند. همه آنها می دانستند که یک تابوت و اره برقی وسیله شعبدی بازی سالم و امنی ب نظر نمی رسد.

- چرا ساکتین؟ دوست ندارین اربابتون رو خوشحال کنید؟ نکنه می ترس...
فنریر گرگینه گریفیندوری سینه سپر کرد و گفت:
- ترس؟ ترس اصلا چی هست؟
لینی با خونسردی بال بال زد.
- اگه راست می گی خودت برو تو تابوت.
- عه... چیزه... من یه کاره نیمه تمون دارم فکر کنم برم تمومش کنم بعد بیام!
سپس با سرعت زیادی از جمع دور شد.

- خب هیچکودومتون نمی خواین اربابتون رو خوشحال کنین؟

مرگخواران نگاهی به یکدیگر انداختند که، لرد سیاه سکوت را شکست.
- رودولف!

رودولف به سختی آب دهانش را قورت داد.
- بله ارباب!
- تو برو!
ولی ارباب...
- همین که گفتیم!
- ارباب! من گناه دارم! اگه من بمیرم بلا بیوه می شه، بی دربان میمونین، همه مرگخوارای ساحره خودکشی می کنن، قمه هام یتیم می شن، غر هام می جواب می مونن، دیگه نمی تونم دوئل کنم1 دلتون میاد ارباب؟
- بسه رودولف! زیاد از حد شنیدیم برو!

رودولف بغض کنان به سمت تابوت رفت.

شخص مزبور، گادفری بود که سعی داشت وارد خانه ی شماره ی دوازده شود، ولی یادش نمی آمد که برای ورود باید چه کند. همان طور پوکر فیس به فضای بین خانه ی یازده و سیزده خیره شده بود که حس کرد شی ئی نوک تیز به گردنش فشرده می شود.

صدایی از پشت سرش گفت:

- آناتا وا محفلی دسکا؟

گادفری به آرامی برگشت و با یک ساحره ی ژاپنی که کاتانایش را به طرف او نشانه رفته بود، رو به رو شد. یکی از آن لبخندهایی که به نظر خودش دختر کش بود، اما بیشتر مورمور کننده به نظر می آمد، تحویل ساحره داد و گفت:

- های، وتشی وا محفلی دس .. به این علامتای سیاه رو پیشونیم توجه نکن.. قلبم از شیر هم سفیدتره.. البته منظورم شیر پاستوریزه اس، نه شیر جنگل.. چه کاری می تونم...

ساحره به او فرصت نداد تا جمله اش را تمام کند؛ او را از گردن گرفت؛ داخل یک گونی انداخت و یک گره ی کور به آن زد. همان طور که داشت به سمت بقیه ی مرگخوارها می رفت، کاتانایش دست داخل جیب کرد و مشغول شمارش پول هایی شد که دقایقی پیش از تاتسویا گرفته بود.

***

مرگخوارها به خانه ی ریدل برگشتند و محتویات گونی را جلوی پای اربابشان خالی کردند. لرد لحظاتی به محفلی مزبور خیره شد و گفت:

- حالمان بهتر نشد.. محفلیش تقلبیه.. احتمالا از واردات چینه...

نجینی که از صبح چیزی نخورده بود و دل ضعفه داشت با خوشحالی پرسید:

- پاپا!.. می تونم بخورمش؟

گادفری که در آن لحظه اصلا آمادگی شهادت در راه آرمان های محفل را نداشت، گفت:

- لرد سیاه باید یه نمایش سپید و گوگولی ببینن تا حالشون خوب شه.. به عنوان یه شعبده باز ماهر خودم ترتیب این کارو میدم..

بعد چمدانش را گشود و یک تابوت چوبی و چند تا اره برقی بیرون کشید. مرگخوارها به آن وسایل نگریستند و با خودشان فکر کردند که ابزار مزبور بیشتر یادآور قتل های مشنگی است تا نمایش های گوگولی.

گادفری با لبخند گفت:

- خب.. حالا کی داوطلب می شه که تو تابوت بخوابه؟

-مامورم!

لیسا بازو را ول کرد و یقه را گرفت!
-مامور وزارتخونه؟ لعنت بر تو!

مامور که از گرفته شدن یقه اش توسط ساحره ای به این زیبایی ناراحت نبود اصلا عقب نکشید. لبخند زد...چشمک هم زد...و گفت:
-مامور برق هستم خانم. اومدم ببینم چرا این خونه مصرف برقش صفره. رئیس اداره شدیدا از این موضوع ناراحته. میگه باشد که خونه شماره دوازده نباشد! ولی الان که اومدم اینجا میبینم واقعا نباشیده شده. کو این خونه؟ خونه رو ول کن...شماره تو بده به من اگه مشکل برقی داشتی خودم بیام حل کنم.

در این مرحله هوریس غیرتی شد و پرید دک و پوز مامور برق را به هم ریخت.

مامور به هم ریخته شده توسط مرگخواران در جوب آب افکنده شد و همراه جریان آب به فاضلاب شهری پیوست.

مرگخواران به انتظار ادامه دادند.

تا این که شخص دیگری نزدیک شد!

دروئلا زیر لب گفت:
-خودشه. این یکی دقیقا شبیه یه سفیده. آماده باشین.

خلاصه:

لرد توسط قیچی ادوارد زخمی میشه و خون از دست میده...خون مورفین رو بهش منتقل می کنن و لرد معتاد می شه. ولی مشخص نیست به چی.
لرد که بطور ناگهانی فلج هم شده ادعا می کنه به یه سفید(محفلی) معتاد شده و باید برن براش یه جادوگر سفید بیارن. مرگخوارا به محفل می رن و جلوی در منتظر یه سفید هستن که بتونن با خودشون ببرنش.

....................

مرگخواران پخش و پلا منتظر نشستند و نشستند. ولی نه خبری از محفلی ورودی شد و نه خروجی. فنریر بالای درخت بلندی رفته و نقش دیده بان را بازی می کرد.
-یکیو دارم می بینم...رو پیشونیش جای زخمه. می تونه کله زخمی باشه...البته موهاش...کمی بلنده! نه نه...این که ساحره اس. یکی دیگه رو دیدم...قدش کوتاهه، چشاش درشته، کج و کوله اس. اینم که جنه. جن قابل قبوله؟

لایتینا دفترچه ای از کیفش در آورد و ورق زد.
-نمی دونم. اجنه معمولا جبهه ندارن. به اربابشون خدمت می کنن. اگه اربابشون عوض بشه جبهه شون هم عوض می شه. تو بیشتر نگاه کن ببین کسی...هی...اون کیه؟

جادوگری با ردای کوتاه آبی رنگ درست جلوی مقر محفل با سرگردانی به دیوار ها نگاه می کرد.
-خب...این یعنی چی...این پلاک یازده...اینم سیزده...پس دوازده کو؟

لیسا با عجله جلو رفت و بازوی جادوگر را گرفت که در نرود!
-هی هی...صبر کن ببینم. تو کی هستی؟ محفلی هستی؟ می خوای عضو محفل بشی؟ قبلا عضو محفل شدی؟ فرزند روشنایی هستی؟

فاوکس اجبارا معجونه رو چشم بسته قلپ قلپ مینوشه و وقتی چشمشو باز میکنه مردمکاش به شکل دو تا قلب آتشین به مروپ خیره شدن.

مروپ که به این سادگی موفق شده بود به هدف برسه، مغرورانه دستشو دراز میکنه که فاوکس رو بگیره و ببره تقدیم لرد کنه...ولی همون موقع ققنوسه یهو یادش میفته که وقت خاکستر شدنه!

جلوی چشمای مروپ آتیش میگیره و خاکستر میشه و از خاکسترش متولد میشه. ولی دیگه مردمکاش قلبی نیستن.

جوجه رو چه به عشق!

کمی دورتر تاتسویا با کاتانا دست به یقه میشن و لیسا سعی میکنه جداشون کنه.

-کاتانا...تو به بزرگی خودت ببخشش. میده. حقوقتو میده.
-نه...تو نمیشناسیش. تنها چیزی که میده وعده و وعیده. دو ماهه منو حتی تیز هم نکرده. دیروزم دیدم یه خنجر برای خودش خرید.

مرگخوارا که در نفوذ به داخل محفل ناموفق بودن، جلوی در خونه ی گریمولد جمع میشن. بعد که میبینن خیلی دارن جلب توجه میکنن تصمیم میگیرن کمی پخش و پلا وایسن و منتظر یه سفید بشن که بشه شکارش کرد. به هر حال اونجا مقر محفله و بالاخره یکی یا میره تو یا میاد بیرون!

تاتسویا با کاتانایش به دامبل حمله ور گشت. رییس محفل همان طور که جاخالی می داد ، با دو دست ریش هایش را چسبید تا بر اثر ضربات کاتانا ریز ریز نشوند. او با همان صدای پر از محبتش که حالا بر اثر جنب و جوش گرفته بود ، گفت : "فرزندم!...من هنوز این ریشا رو بیمه نکردما!...دقت کن!"

تاتسویا هم دقت کرد. اگر ناخواسته ریش ها را می برید ، ممکن بود درجه ی سفیدی دامبل کاهش یابد.

ساحره ی ژاپنی چرخشی کرد ؛ با کاتانایش گردن پیرمرد را نشانه گرفت و گفت : "تسلیم شو جادوگر سفید!..."

ناگهان حالت چهره ی دامبل تغییر کرد و با لحنی که دیگر خبری از عشق و صفا و محبت در آن نبود ، پاسخ داد : "سامورایی سفید هرگز تسلیم نمی شه! ..."

بعد دستش را میان ریش هایش برد و یک شمشیر پلاستیکی صورتی را که یک قلب سرخ روی دسته اش داشت ، بیرون کشید.

دامبل فریاد زد : "عووودااااا..."

و به تاتسویا حمله کرد. مرگخوار سامورایی نیز کاتانایش را بالا برد تا به حمله پاسخ دهد. اما ، ناغافل دست و پایش در ریش های دامبلدور گیر کرد و اسیر شد. تاتسویا غم به دل راه نداد ؛ با کاتانای محبوبش ریش ها را برید و خود را آزاد کرد ...

در واقع تصور نمود که چنین کرده ، چرا که هنوز در میان شبکه ی پشمکی ریش ها در بند بود.
در این هنگام بود که کاتانا به حرف آمد و گفت : "چند ماهه نه حقوق میدی نه مرخصی ... پس منم تا اطلاع ثانوی دیگه برات کار نمی کنم ..."



مروپ در حالی که جامی پر از معجون عشق در دست داشت ، پشت در محفل نشسته بود و منتظر پدیدار شدن یک جوان متشخص محفلی بود.

بعد از مدتی انتظار ، بالاخره در باز شد و یک عدد محفلی پدیدار گشت. هم جوان بود و هم متشخص ، اما آدمیزاد نبود. ققنوس دامبل بود که بال و پر کشان به سمت نانوایی می رفت.

مروپ به خودش گفت:
-عیب نداره ... مهم اینه که خوش تیپه ...

سپس با صدای بلند ادامه داد : "سلام فاوکس! ... چه طوری عشقم؟"

بعد به سمت ققنوس رفت و معجون عشق را به او تعارف کرد. البته اگر بتوان باز کردن نوک های ققنوس با خشونت ، گذاشتن قیف در دهانش و ریختن معجون در حلقش را ‘تعارف’ نامید ...