نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
نسخه موبایل
بعد از این که لرد ولدمورت تصمیم به ترک سرزمین جادوگران به مدتی نامعلوم گرفت، ارتش تاریکی بر سر رهبری که هدایت مرگخواران را برعهده بگیرد، به تکاپو افتاده است!
راستی ارباب ؛ من در مورد شخصیتم هم تمام تلاشمو کردم اگر مشکل دیگری در شخصیتم هست(که مطمعنا خیلی هست) بگید. بازم مرسی
ان دو همین طور به راهشان ادامه میدادند تا اینکه اسنیپ به تنگ امد و گفت :
_ریگلوس ....میشه لطف کنی و چند دیقه لالمونی اختیار کنی
_با منی
_تو ریگلوس دیگه ای میبینی که فکش ترمز بریده باشه ؟
_بزا یه نگا کنم
_
_هاااااا پس منو میگی . البته سیو .از اون جایی که خیلی بزرگوارم این لطفو بهت میکنم
_یه جلسه مهم برگزاره به نارسیسا هم خبر بده .
اسنیپ از کنار مالفوی گذشت و همراه ریگلوس وارد پاتیل درز دار شد
میدونین اربوب، این رول رو خیلی دوستش دارم، برخلاف بقیه رولای دوئلی که باهاشون باختم، واقعا احساس بازنده بودنو نسبت به این یکی ندارم
البته میدونم الان میگین جدی به معنای غمگین نیس و تلخ مینویسی و سنگینه و اینا که دوروستم هست قطعا... ولی سوژه خیلی غم داش انصافا
اولین بار بود که دقت میکرد خطوط خاکستری رنگ و محوی که هر روز ساعتها از پنجره به آنها خیره میشد، موج های دریا نیستند... بلکه گرد و غبار روی پنجره اند. اولین بار بود که اینقدر با دقت نگاه میکرد... و یا شاید هم اولین بار بود که حواسش به موج های واقعی جلب شده بود. شاید هر دو... و شاید هیچ یک.
در همان هنگام که تمامی مرگخواران مشغول جمع آوری یکدیگر بودند، در گوشه دیگری از شهر، لرد سیاه کلاه لبه دار ارزان قیمتی بر سر گذاشته و در میان بازار شلوغ و پرهیاهو به دنبال مغازه ای می گشت که روغن های نصف قیمت می فروخت.
لرد سیاه در حالی که دستانش را در جیب هایِ سوراخِ گرمکنِ مشکیِ وصله دارش فرو کرده و سعی می کرد شلوار دو سایز بزرگتر و بدون کمربندش را در سر جایش حفظ کند، در میان مردم قدم می زد. لرد سیاه هنوز هم نمی توانست درک کند که او کِی و چه قدر قرار است بزرگ شود که این شلوار را برای چندسال بعدش خریده است.
لرد سیاه در حالی که دستانش را در جیب هایِ سوراخِ گرمکنِ مشکیِ وصله دارش فرو کرده و سعی می کرد شلوار دو سایز بزرگتر و بدون کمربندش را در سر جایش حفظ کند، در میان مردم قدم می زد. لرد سیاه هنوز هم نمی توانست درک کند که او کِی و چه قدر قرار است بزرگ شود که این شلوار را برای چندسال بعدش خریده است. اما به هر حال... باید آینده نگری می کرد. باید بدون توجه به این دنیای بی رحم زندگی می کرد. باید گذشته ها را فراموش می کرد.
لرد سیاه که حالا به دلیل هیجان زیادی تا حدی شلوارش را بالا می کشید که پاچه های شلوارش به زیر زانوهایش رسیده و مثل هم نبودن جوراب های لرد را به نمایش گذاشته بودند. خود را به جلوی قهوه خانه ای رساند که در گوشه آن تلویزیونی قرار داشت.
- نیگا! این خرج بمب اتمی! پا بذاری رو اعصابم می کوبمش تو صورتتا! اصن هرچی من می گم! دِ برو بیرون! اصن اینجا ماله منه! اصن چرا اینقد سوال می پرسید! عااااااااااااا!
در این میان تنها لرد سیاه بود که بی توجه به دست کوچکی که سعی در پایین کشیدن شلوارش ( که حالا لرد آن را حتی یک وجب بالاتر از سر زانو هایش کشیده بود) لبخندی شیطانی می زد.
به یاد آن روزها!
- آقا.. آقا چرا دماغتون این شکلیه؟
لرد سیاه سرش را پایین انداخت و به چهره دختر بچه ی چهار پنج ساله ای که به او آویزان شده بود نگاهی کرد و با همان لبخند شیطانی گفت:
- دکترم گند زد!
ارباب اگه بشه به صورت کلی هم بگید در چه سطحی بود.
یک سری سوالها هستند که خیلی استفاده می شوند. سوالهایی چون: به سن قانونی رسیدی؟ طرفدار کدوم تیم کوییدیچ هستی؟ چندتا سمج داری؟ و از همه مهم تر! در هاگوارتز عضو کدام گروهی؟
وقتی شما در جواب به سوال اخر بگویید گریفیندور، بیشتر مردم –آنهایی که اسلیترینی نباشند- به پشتتان میزنند و میگویند:
-این کله خراب نترسه ها!
و آنگاه است که شما فکر می کنید "نترس"؟ مگر می شود کسی نترس باشد؟ یعنی از هیچ چیز...هیچ چیزِ هیچ چیز نترسد؟... گاهی فکر میکنم اگر این ویژگی یک گریفیندور اصیل است...شاید من...اشتباه آمده باشم!
سه داور نگاهی به رول آملیا که جلوی چشمانشان بود و رول ریگولوس که کنارشان قرار داشت کردند. اول رول کوتاه و تلخ آملیا و بعد رول پرهیجان و جذاب ریگولوس. آملیا، ریگولوس...آملیا، ریگولوس...آملیا، ریگولوس...آملیا و ریگو...
خودم تو داستان نبودم! تازه ارباب فکر کردم از دست جاستین بیبرم میشه فرار کرد ارباب! ولی مشکل اونم این بود که نمیدونستم جاستین بیبر کیه! فقط شنیدم وحشتناکه. عــــــــــــــــــــــــــــــــ :افکت صدایی گریه: تازه ارباب! گفتم شاید شما فن جاستین بیبر در اومدید! اون وقت من چه خاکی تو سرم میریختم؟ گفتم اصلا نیام دوئل. بگم ازش فرار کردم ارباب ولی گفتم دیگه روله خیلی واقعی میشه! عــــــــــــــــــــــــــــــــ :افکت صدایی گریه:
کراب در حالی این را میگفت که هرچه کرم مرطوب کننده و سفید کننده و ضدافتاب و لاک و برق ناخن و سهان ناخن و رژ لب و خط لب و حجم دهنده لب و خط چشم و سایه و ریمل و شونه ی ابرو –جون ریگولوس دیگه فقط همینا رو بلدم - در کیفش بود را به سمت آملیا پرتاب میکرد!
-ام...یعنی از اونایی هستن که تهشون بازه، خب این سرش بازه. اره اینا یک سری مدل خیلی جدید و خفن در نوشتنن که شما رو به عنوان خواننده دست باز تر میذارن. یعنی الان دلیل خودکشی آملیا میتونه هرچی باشه.
-و اینکه ربطش به فرار چیه اینکه...خب میدونید هر خودکشی خودش یک نوع فراره از زندگی! مگه نه؟
باخت آملیا = حقوق شدن بقیه
این فرار میتونه از اشخاصی باشه مثل فرار یک ساحره از دست رودولف و یا میتونه فرار مغزها باشه که من اخرش هم نفهمیدم یک مغز، مثل مغز پسته چه طوری می تونی فرار کنه؟ در اخر هم میتونه فرار از اتفاقاتی باشه. یک اتفاقات یا شاید چندتا! سیلی از اتفاقات بدی که سرنوشت برای ادم رقم زده و ادم برای فرار از اونا دست به انجام هرکاری میزنه...هرکاری!
-آقای قاضی من اعتراض دارم! این دختر به نظم جلسه احترام نمیگذاره و با کله جواب میده.
-اعتراض وارد نیست! خب ما دهنشو بستیم که کمتر حرف بزنه مادرسیریوسی کور! یکم دقیق تر نگاه کن بعد اعتراض کن
-تو میمیری دو دقیقه اعتراض نکنی رول بیخودی طولانی نشه؟
شیهه های اسب از پشت سر دخترک شنیده میشد. شیهه هایی که یک صدا یک چیز رو میگفتند. ولی خب چون من اسب زبان نیستم نمیدانم چی میگفتند! فقط میدانم یک چیزی بود!
اون یکی هم هر شب خواب میبینه یک گله اسب میان میگن تو از مایی و...
میگم همچین چیزه اره خلاصه! -
چی؟ هان؟ هان؟ دمپایـــــ؟ 
-هی بانز! بیا!
بانز که برای اولین بار مورد توجه قرار گرفته بود، جوگیر شده و ردایش را در آورد و ردای دیگری پوشید! سپس با خوشحالی که کسی نمیتوانست آن را ببیند، به سمت رودولف رفت.
-بانز تو برو.
-گیبن رو.
-چی شده؟
بانز با ناراحتی که در صدایش آشکار بود شروع به حرف زدن کرد.
-مگه مرلینگاه رفتن جرمه؟ مگه شما ها مرلینگاه نمیرید؟ راستی چرا به خال روی دماغم نگاه میکنی؟نکنه میبینیش؟ من فکر میکردم اونجا خال دارم. نگو واقعا خال داشتم.
صدای ویبره با درجه بالا نشان از اعلام آمادگی هکتور برای تیم جستجو داشت.
اما از آن جایی که کسی دلش نمیخواست گیبن را حتی از اینکه هست بیشتر گم کنند همگی در سکوت توافق کردند تا هکتور را نادیده بگیرند.
-خب گویا مجبورم به عدالت قمه ای تقسیمتون کنم! ریگولوس و آرسینوس، روونا و لاکرتیا، مرلین و مورگانا، ورونیکا و وینکی، سیوروس و فلیت ویک، لینی و... اممم لینی با کی بره؟ کی مونده؟
-من، من!
-اممم... دیگه کسی نمونده؟ خب مثل اینکه نمونده!
-به من گفتی ساخت چین؟ به چه حقی به پیغمبره پیغمبره ها، ملکه گل ها، برترین زنان، مورخ ارباب و سایر عناوین و القاب که در این مقال نگنجد، میگی ساخت چین؟
مرلین در پاسخ به جیغ و هوار مورگانا و اسپند روی آتش شدنش به زدن پوزخندی بسنده کرد و همین کافی بود تا مورگانا آمپر چسبانده و از خود گل رز افشانی کند.
-وزیر نصفه و نیمه!
-دله دزد بی مغز!
-نقاب به صورت بی هویت!
-پنجاه امتیاز از ریونکلا کسر میشه!
-آخه چرا؟ چرا؟ چرااااااا؟
-چون من میگم!
-همه دیلاق ها مستبدن!
-به من گفتی دیلاق؟
-دیلاق دود کننده البته!
و در سویی دیگر:
-اره من تیز تره!
-مسلسل وینکی تمیزتر بود!
-من همه رو اره میکنم!
-وینکی همه رو آبکش کرد!
- عااااااااااااا! الان نصفت می کنم هکتور!
بازم داره داد می زنه! نمی دونم چرا دست از این کار بر نمی داره. یادش بخیر... دوماه پیش.. راحت بودم، در آرامش و سکوت، فقط استراحت می کردم. آزاد بودم..
آزاد!
صدای پای قدم هاش رو می شنوم.
صدای پای قدم هاش رو می شنوم. انگار با زمین و پله ها و در و دیوارم مشکل داره.
یکی نیست بهش بگه که مگه مجبورت کردن یک جوری راه بری که با پاهات هم دیوار رو بزنی، هم نرده و پله ها رو هم له کنی؟! حالا خوب شد کلّه پا شدی؟ اوه اوه... ببین چه خونی داره از سرش می آد... نیشتو ببند! زده خودش رو زخم و زیلی کرده، الان هم داره هر هر می خنده!
راستش قیافه مردم وقتی که باهم می افتیم دنبالشون خیلی خنده داره.
یادم می آد که یه مرد چاق بود که وقتی ما رو دید، کپ کرد! تکون نخورد. مثل ماست وایساد و غذایی که توی دهنش بود هم یه ذره یه ذره می ریخت روی زمین. وقتی یادش می افتم حالم به هم می خوره. خلاصه هر کاری کردیم تکون نخورد و بقیه اش هم ... بماند.
وقتی ندونید که دارید کجا می رید یا قراره چی کار بکنید زیاد نگران نمی شید. زیاد هیجان زده نمی شید.
یادم خیلی وقت پیش این رو از یه میکروسکوپ شنیده بودم.
خیلی وقت پیش ها توی یک سمساری زندگی می کردم.وقتی اولین بار رفتم اونجا صاحبش یه زن و شوهر جوون بودن.. وقتی که از اونجا رفتم صاحبش فقط یک پیرمرد خسته و افسرده بود. آخرین لحظه و آخرین لبخند پیرمرد رو یادمه... وقتی خونش از روی بدنم می چکید.
خب به من چه که پسر هفت ساله اش من رو روشن کرد و ... اومد صدام رو بشنوه که ...
یه کمی سرش رو زیادی جلو آورد.
بعدم زنش که داشت نگاه می کرد، سکته کرد! درست نیست که بگم... ولی خب زیاد از حد نازک نارنجی بود.
بعد از اونم صاحب مغازه هر روز با یه چیزی می کوبید به من.. اما من کم نمی آوردم! یادش بخیر.. جوون بودم.
این روزا.. از همیشه ارّه ترم!
