سریــع و خــشن پست اول
- خب، بذارین یه بار دیگه نقشه رو مرور کنیم... پس ما باید بریم سرزمین آدم خوارا؟...
- آره!
- ... و خودمونو دستی دستی به کشتن بدیم؟
- آره!
همه اعضای تیم به سمت رکسان برگشتن که هر دفعه جوری "آره" میگفت که انگار قرار بود برن به مهمونی.
- یعنی تو الان نترسیدی؟
- نه! چرا باید بترسم؟
- تو از یه تیکه کاغذ میترسی، از عینک میترسی، بعد از غولای غارنشین و آدم خوارا نمیترسی؟
- خب آخه غول غارنشین که ترس نداره!
-
ارنی نفس عمیقی کشید. سعی کرد خودشو کنترل کنه تا دیوونه نشه. اون کاپیتان تیم بود.
نقشه ای که از طرف فدراسیون کوییدیچ گرفته بود رو روی میز پهن کرد. همه اعضای تیم دور میز حلقه زدن. از شدت لرزش رکسان ذوق زده، میز هم در حال لرزیدن بود.
- میشه همچین نکنی رکسان؟... رکسان؟ کجایی؟
- من... من اینجام!
آریانا متوجه شد چند ثانیه ای هست که ماهیتابه ش بیشتر از حد عادی سنگین شده. ماهیتابشو بالا آورد و بعد از مشاهده چیزی که توش پهن شده بود، اونو به عقب پرتاب کرد.
- از نقشه میترسه، به ماهیتابه پناه آورده.
میگفتی ارنی.
- اهم... خب... نظرتون چیه؟
- نظرمون؟
اعضای تیم نمیدونستن دقیقا در مورد چی باید نظر بدن. ارنی آهی کشید و به نقشه اشاره کرد.
- آها، این... نقشه قشنگیه.
- رنگی رنگیه!
- به نظرم خیلی هوشمندانه ست. سه بعدیه.
ارنی آهی از سر تاسف کشید، ولی نتونست توجه همگروهیاشو جلب کنه. به تقلید از آمبریج، چندتا سرفه تصنعی کرد، ولی تنها نتیجه ش این بود:
- چیزیت شده، ارنی مامان؟
- ارنی مامان؟
من صد سال ازت بزرگترم مروپ.
مروپ شونه ای بالا داد و دوباره سمت نقشه برگشت و مشغول نظر دادن شد. ارنی که دید تلاشهای قبلیش نتیجه نداد، ترجیح داد به جای غیر مستقیم جلب توجه کردن، مستقیم جلب توجه کنه.
- به نظرتون از کدوم راه باید بریم؟
- آها...اون!
- از اول میگفتی.
این دفعه، همه با جدیت مشغول بررسی نقشه شدن. اونقد جدی که خود نقشه با ترس به اعضا گفت:
- پیس... اتفاقی افتاده؟ اگه اتفاقی افتاده بهم بگین، من طاقتشو دارم.
اعضا نقشه رو نادیده گرفتن و به بررسی مسیر پرداختن. نقشه هم که دید همه اعضا محوش شدن، مشغول بررسی خودش شد. شاید لکه ای روی لباسش بود.
- ما میگیم از این راه بریم.
مروپ با عشق و محبت به کیفی که ازش آویزون بود و ولدمورت، ورژن کودکیش توش قرار داشت، نگاه کرد.
- چی مامان جان؟ از اینجا؟ قربونت برم مامان، اینجا خطرناکه.
- همه مسیرا خطرناکه! زمین آدم خواراست ناسلامتی!
- اما این یکی از بقیه خطرناکتره ارنی مامان. توی نقشه، توی این جنگل، عکس آدم خوارا اینجا بیشتر از بقیه جاهاست!
- آره... تام؟ هیجان دوست داری؟ میخوای بعد از بازی بریم تونل وحشت؟
ارنی امیدوار بود با این حرفش، تام و درنتیجه، کل تیم که نظر ولدمورت کودک رو یه دستورمیدونستن، منصرف کنه. اما اون روز کسی به ارنی کوچیکترین توجهی نداشت. حتی نگرانی و محبتهای مادرانه مروپ هم نتونست تام رو از نظرش برگردونه. پس خودشو کوچیک نکرد.
- هوف... راه میفتیم. تیم سریع و خشن، به پیش!
رکسان...
ولی قبل از تموم شدن حرف ارنی، رکسان اونجا بود.
- ترسم ریخت! بریم!
-
جنگل غول های غار نشین - ا... ارنی... گفتی... چرا نمیشه... با اتوبوس بیایم؟... خسته شدم خب!
- اینقد... تنبل نباش... آریانا... به زودی... می رسیم!
تاتسویا که سعی میکرد مودب باشه و پشت سر بزرگتر از خودش راه بره، حوصلش سر رفت. کاتانا رو کمی از غلافش بیرون کشید و کمی زمزمه کرد، بعد سریعا به سمت ارنی و آریانا دوید که به سختی نفس نفس میزدن.
- ارنی سان، آریانا چان، کاتا میگه رکسان و مروپ سان و مافلدا سان عقب موندن...
- پس... چرا واسه... رکسان... سان نذاشتی...
- رکسان خودش سان داره، آریانا چان!
ارنی و آریانا از مرلین خواسته، روی زمین ولو شدن تا نفسی تازه کنن.
نیم ساعت بعد - نیومدن بچه ها؟
آریانا به ساعت مچیش نگاه کرد.
- میان حالا.
یک ساعت بعد - کاتا میگه بریم یه سر بزنیم ببینیم چه بلایی سرشون اومده.
ارنی که داشت از این استراحت لذت میبرد، سریعا دستپاچه شد و سعی کرد تاتسویا رو از برگشتن این همه راه، منصرف کنه:
- خب دخترم، تو ورزشکاری، جوونی، من و آریانا رو ببین...
- من پیرم ارنی؟
- چیز... من و مافلدا... مافلدا نیومده؟... خب، خودم اصن!
سه ساعت بعد - سنگ، کاغذ، قیچی!
- قبول نیست، تو جر زدی آریانا!
- یه کم جنبه باخت داشته باش خب.
تاتسویا، برای بار شونصدم، با کاتانا، چند تا سامورایی روی خاک کشید. ولی دیگه خسته شده بود. رو کرد به آریانا و ارنی، که به یه درخت تنومند تکیه داده بودن.
- شما استراحت کنید ارنی سان، من میرم دنبال بقیه تیم.
- باشه دخترم، برو. تو هم یه بار دیگه قیچی بیاری، از تیم میندازمت بیرون.
- خب تو همش کاغذ میاری. یه چیز دیگه بیار خب.
ارنی میخواست هر طور شده، این بار حتما آریانا رو شکست بده. آریانا هر دفعه قیچی میاورد. پس حتما این دفعه هم همینطور بود.
- خب حالا، سنگ، کاغذ، قیچی!
تاتسویا درحالیکه چشماشو تو حدقه میچرخوند و آهی از سر تاسف میکشید، دور شد.
- چـــــــــــی؟ تو تقلب کردی! خودت به من میگی کاغذ نیار، بعد خودت کاغذ میاری؟
- جنبه باخت نداری بازی نکن.
- من اصلا قهرم!
ارنی پشتشو به آریانا کرد. آریانا هم اصلا سعی نکرد پیرمرد رو آشتی بده. اون هم روشو برگردوند.
- منم قهر... اون چیه؟
- من گولتو نمیخورم.
- جدی میگم...
ارنی دیگه نتونست طاقت بیاره. سریع به جایی نگاه کرد که آریانا خیره شده بود. یه غول که پوشک پوشیده بود و پستونک توی دهنش بود، معصومانه بهشون نگاه میکرد و پستونکشو میخورد. آریانا و ارنی دیگه نتونستن تحمل کنن.
- آخی!