...با این تفاوت که دختر لرد سیاه هم روی کاناپه نشسته بود.

دخترک گفت:
- میخواستید باهام حرف بزنید سرورم؟

+ بله. چقدر سریع پیغاممان را گرفتی!

لرد سیاه به دخترش پیغامی فرستاده بود و اگلانتاین نفهمید؟ این دیگر از درکش خارج بود.

- خب... به خاطر اینکه دختر شمام مای لرد.

دخترک و پدرش مشغول گفت و گو شدند، انگار نه انگار اگلانتاین هنوز آنجا بود.

+ ای دختر، به نظرت این چند وقت یکم کم کاری نکرده ای؟ تو خودت هستی و فقط از ما پول میگیری تا به عمارت برنگردی، چیزی شده؟

- اوه، نه نه نه اصلا مای لرد! اصلا! هیچی فقط یکمی این چند وقت خستم... بالاخره کشتن هم انرژی میخواد.

+ مطمئنی؟

- بله!

اگلانتاین فهمید که دلفینی دروغ میگوید، این را راحت می شد از لحنش فهمید. البته لرد سیاه این را درک نمی کرد، عشق را درک نمی کرد. دخترش عاشق شده بود.

+ خب، پس از الان دیگر بدون دلیل بیرون نمی روی و از من پول نمی چاپی.

حال دخترک گرفته شد، این نیز خیلی واضح بود.

- چشم پدر.

بار اول بود که دلفینی لرد سیاه را پدر صدا می زد، نه؟

+ خوب است. دیگر می توانی بروی.

- چشم لرد سیاه.

دخترک رفت و لرد تازه به یاد آورد اگلانتاین تمام مدت همانجا بوده.

+ اوه، اگلانتاین، هنوز اینجایی؟!

- بله مای لرد.

+ خب، به نظرت مشکل دخترم از کجا بود؟

-یعنی ما به عنوان پدر در آشنا کردن دلفینی با اخلاقیاتمان شکست خوردیم؟

اگلانتاین ترسید.
-نه ارباب لطفا بذارید بیشتر توضیح بدم.

لرد سیاه نگذاشت اگلانتاین بیشتر توضیح دهد.
-لابد پس فردا هم می‌خوای بگی دخترمان مایل است به جبهه سفید ملحق شود!
-اربابا مطمئنم که اگلانتاین خودشم نفوذی و سفیده. اگه مایل باشید همین الان می‌تونم بیام و با هم از خونه‌ی ریدل بندازیمش بیرون.

یک دفعه صدای پیتر در گوش‌های لرد پیچید. لرد به این فکر کرد که چرا خیال پیتر حتی در مطب دکتر هم رهایش نمی‌کند؛ مشکل اینجا بود که اگلانتاین هم صدای پیتر را شنیده بود. چون در واقع پیتر 8 طبقه را از روی ساختمان بالا رفته بود و به پنجره چسبیده بود و تمام این مدت به دردودل‌های لرد گوش می‌کرد.

اگلانتاین آهی کشید و به سمت پنجره رفت و آن را باز کرد.
-ارباب به نظر میاد خودشم فهمیده که لو رفته. بریم که اخراجش کنیـ...

پیتر به واسطه‌ی ضربه‌ی آرامی که اگلانتاین به پیشانی‌اش زده بود از ساختمان 8 طبقه سقوط کرد. اگلانتاین دوباره آه کشید.
-خب ارباب، اگه نظر من رو بخواید، بهتره که دخترتون هم اینجا باشه تا نظر اون رو هم بدونیم و مشکلاتتون رو حل کنیم.

لرد سیاه واکنشی نداشت. اگلانتاین شروع به مضطرب شدن کرد که ناگهان همان کارگرانی که کاناپه‌ی قرمزرنگ لرد را آورده بودند بدون اجازه وارد شدند و کاناپه‌ی قرمز دیگری آوردند، تنها با این تفاوت که دختر لرد سیاه هم روی کاناپه نشسته بود.

آگلانتین سریع گقت:

- نه، اصلا ارباب.

لرد گفت:

- پس چه میگویی؟

آگلانتین، سکوت کرد. نباید همچین چیزی میگفت. یا قبل از گفتن به عواقبش فکر می کرد.

آگلانتین گفت:

- ارباب منظور من این بود که افراد کاملا به والدینشون نمیرن. و اخلاقیات متفاوتی دارن.

لرد گفت:

- حال ما چکار کنیم تا اخلاقیات دخترمان به خودمان برود؟

آگلانتین آب دهنش را قورت داد و سکوت کوتاهی کرد، سپس گفت:

- پیشنهاد می کنم ایشون رو با اخلاقیات خودتون بیشتر آشنا کنید.

آگلانتین کمی نگران بود. آخر جواب دیگری برای سوال ارباب نداشت. نمی دانست اگر لرد از او بپرسد چه طوری چه جواب دهد.

در عرض چند ثانیه کاناپه قرمز و گرانی که بودجه اش مستقیم از بیمارستان تامین شده بود وارد اتاق شد اگلانتاین در حالی که به زور جلوی جیغ زدنش را گرفته بود به کارگر ها گفت کاناپه را جلوی لرد سیاه بگذارند و بروند.

- بفرمایید ارباب، اینم کاناپه.راجب دخترتون هم همون طوری که گفتم بانو دلفینی خودشون دیروز پنجاه نفر رو فرستادن قبرستون لازم نیست نگران باشید تربیتتون عالی بوده.

لرد در حالی که روی کاناپه دراز می کشید برای خودش گلاسه ظاهر کرد، اخم هایش را در هم کشید.

-ما انتظار داشتیم پنجاه هزار نفر باشند اما همش با نیش باز مشغول غارت جیب ما و عمارتمان است!

اگلانتاین که شروع به جویدن ناخن هایش کرده بود سر تکان می داد.

-نگران نباشید قربان تقصیر ژن هاشه که همشون مال شما نیست.

لرد نگاه ترسناکی به اگلاتاین کرد.

- یعنی ژن های بلای ما و دخترمان مشکل دارد؟

- یک پزشک باید بر احساساتش مسلط باشد. الان ما چطوری بهت اعتماد کنیم؟ چطور مطمئن بشیم تسلیم فوران احساساتت نمی شی؟

اگلانتاین کلا چهره زیاد متقاعد کننده ای نداشت؛ ولی لرد سیاه احتیاج به حرف زدن داشت. صبردانی اش پر شده بود. برای همین برگشت و روی صندلی نشست.
- ما با دخترمان مشکل داریم.

اگلانتاین دفترچه یادداشتش را باز کرد. در حالی که چشمانش ضعیف نبود، عینکی به چشم زد که جدی تر به نظر برسد و پرسید:
- چه مشکلی؟

لرد سیاه عصبانی شد.
- ما الان نباید روی کاناپه راحت قرمز رنگی دراز می کشیدیم و به کودکیمان باز می گشتیم؟

اگلانتاین با شک و تردید پرسید:
- ارباب... مطمئنین؟... کودکیتون؟... یه کم چیزه ها...

- چیز خودتی. ما با دخترمان مشکل داریم. دراز است و نیش دارد و بداخلاق و حرف گوش نکن و لوس و زیاده خواه است. ما نگرانیم که نکند در تربیت فرزندمان شکست خورده باشیم.

آگلانتاین در حالی که تپش قلبش را احساس میکند و از پیشانی اش عرق میچکد نگاهی به مدیر بیمارستان و دوباره نگاهی به لرد میکند.
آنقدر این کار را تکرار میکند که لرد عصبانی میشود و به سمت در نگاه میکند.
-چه چیزی اونجاست که باعث شده به سخنان ما گوش ندی؟

آگلانتاین مطمئن شد که روز مرگش فرا رسیده است.
-هی هیچی ارباب لطفا من رو ببخشید منظوری نداشتم .بفرمایید منتظر شنیدن حرف هاتون هستم.

لرد با عصبانیت بلند شد و به سمت در خروجی رفت
-نخواستیم اصلا.این چه وضعی است؟بیمارستانتان به درد خودتان میخورد.

آگلانتاین به سمت لرد دوید و به عنوان آخرین تلاشش برای جلوگیری از مرگش به پای لرد افتاد.
-ارباب لطفا پوزش مرا بپذیرید اصلا چنین منظوری نداشتم باور کنید از شوق دیدن شما نمیفهمیدم دارم چه کار می کنم

خلاصه: قانونی وضع شده که همه باید از سنت مانگو گواهی سلامت روحی و جسمی بگیرن. هر کسی که بیماری روحی یا جسمی داشته باشه، با توجه به شدت بیماریش باید هزینه پرداخت کنه. ولی واقعیت اینه که بودجه سنت مانگو تموم شده و می‌خوان با نسبت دادن بیماری‌های روحی و جسمی مختلف به مردم، کسب درآمد کنن. آگلانتاین که بعنوان دکتر وظیفه دادن این گواهی سلامت رو داره، الان با لرد ولدمورتی مواجه شده که می‌خواد درباره دخترش درد و دل کنه!

~~~~~~~

آگلانتاین به سرعت نشست. مثل بچه آدم هم نشست. اما نگاه خیره‌ی لرد نشون می‌داد هنوز یه جای کار می‌لنگه و این چیزی نبود که آگلانتاین نتونه متوجهش بشه.

شاید کج نشسته بود؟
آگلانتاین صاف می‌شینه.

شاید نباید پاشو رو پاش می‌نداخت؟
آگلانتاین پاشو از رو پاش پایین می‌ندازه.

شاید قوز کرده بود؟
آگلانتاین مطمئن بود که صاف نشسته.

چهره لرد اما همچنان تغییری نکرده بود و آگلانتاین دیگه چیزی برای تغییر وضعیت به ذهنش نمی‌رسید جز پرسش مستقیم!
- اممم... چیزی شده سرورم؟ چرا نمی‌شینید پس؟... دغدغه‌هاتون تموم شد؟

آگلانتاین جمله آخر رو با هزار امید و آرزو به زبون آورده بود و با این که چهره‌ش نگران بود، اما برای لحظه‌ای نشانی از امید که شاید لرد دیگه خیال نداره درد و دل کنه می‌درخشه.

- ما قراره درد و دل کنیم نه تو. چرا جای ما نشستی!

آگلانتاین وقتی متوجه اشتباهش می‌شه، چنان با سرعت از جاش بلند می‌شه که صندلی از پشت به روی زمین پرتاب می‌شه. صندلی رو سریعا صاف می‌کنه و این‌بار می‌ره روی صندلی‌ای که دکتر باید جلوس کنه، می‌شینه. لرد هم به دنبالش روی صندلی پرتاب شده‌ای که حالا صاف شده بود می‌شینه.

همون لحظه توجه آگلانتاین به کله مدیر بیمارستان جلب می‌شه که از پشت در نمایان می‌شه و پلاکاردی رو به دست گرفته:
"این یکی تا همین الانم زیاد وقت تلف کرده. یادت نره بیشتر ازش پول بچاپی!"

همزمان لرد هم احساس آمادگی می‌کنه.
- ما هم اکنون مایلیم سخنان خود را آغاز کنیم!

اگلانتاین حتی قبل از این صحنه هم داشت به استعفا فکر می کرد. ولی با دیدن مراجعه کننده بعدی بطور کامل از ادامه حرفه سخت و مقدس پزشکی منصرف شد.

ولی لرد سیاه هم لرد سیاه بود. الکی که نبود. قدم قدم جلو می رفت و نگاه تیزش را به مردمک چشمان اگلانتاین دوخته بود.

اگلانتاین ناخودآگاه عقب عقب می رفت.
-چیزه... تعطیلیم...نیستیم ما. به دلیل پاره ای از تعمیرات و فوت تمامی بستگان درجه اول و دوم و ادامه تحصیل در جاهای بسیار دور فعلا تعطیل...

دستان لرد سیاه به طرفش دراز شد و یقه اش را گرفت.

اینجا بود که اگلانتاین شروع به داد و فریاد و هوار هوار و کولی بازی کرد.
- ارباب منو نکشین. من اشتباه کردم. نمی دونم چه اشتباهی ولی هر چی بفرمایین من همونو کردم. اغفال شدم. گول و فریب خوردم. بر من نیرنگ زده شد. کار لینی هم بود. اونو بکشین. کشتنش هم راحت تره. از نظر پزشکی برای سلامتی خیلی هم خوبه.

لرد سیاه که یقه اگلانتاین را گرفته بود او را کمی به طرف خودش کشید که در صورتی که اگلانتاین بانویی زیبا رو بود، صحنه زیبا و رومانتیکی می شد. ولی نبود و بسیار زشت و کریه بود.

-داشتی می رفتی روی جدول و چیزی نمانده بو با مخ پخش زمین شوی و ما از نعمت مشاوری ماهر بی بهره بمانیم. حالا بشین و مثل بچه آدم به سخنان ما در مورد دخترمان گوش فرا بده.

"زندگی سخته. پول درآوردن از اونم سخت‌تره. از اون سخت‌ترَم دکتر بودنه. دکتر بودن واقعاً از شغل معدن هم سخت‌تره. آقا، اصلاً چی می‌شد اگه آدم با فوت کردنَم پول در می‌آوُرد؟ چی می‌شد مرلین‌وکیلی؟ یعنی فقط این زندگی برای زجر کشیدنه؟ مرده‌شور این زندگی رو ببرن! "

این جملات، جملاتی بودند که آگلانتاین در دفترچه خاطراتش می‌نوشت. او ناراحت، افسرده و خسته بود.
آگلانتاین، هنگامی که برای استخدام شدن در این شغل به بیمارستان سنت‌مانگو آمده‌بود، دورنمایی که از این شغل داشت کاملا متفاوت بود. او فکر می‌کرد که در بارانش، به‌جای آب، الماس خواهد بارید و کاسه توالتش، از جنس طلا خواهد شد و حتی احتمال می‌داد که به‌جای ادرارش، پروتئین و کربوهیدرات از او خارج خواهد شد. او ذره‌ای احتمال این را هم نمی‌داد که باید مشکلات شهین خانم در نی‌نی سایت را پیگیری کند، با اژدها‌های سرما‌خورده طی کند و اعتماد به نفس از دست رفته افراد را برگرداند.
این وضع دیگر برایش قابل تحمل نبود!
- لعنت! من پول می‌خوام! من شادی می‌خوام! من عمر از دست رفتمو می‌خوام! من پیپ طلامو می‌خوام!

آگلانتاین داد می‌زد، فریاد می‌کشید و شیون می‌کرد.
او قصد داشت، مشت محکمی به تخریب کننده‌های دورنما‌هایش بزند و دندان‌های آن‌ها را به غنیمت بگیرد. او قصد داشت خون تخریب کننده‌های دورنما‌هایش را با عسل بمکد و مانند اودین، به عمری جاودان دست بیابد! آری، او قصد داشت، ولی همیشه قصد داشتن به معنی رخ‌دادن کاری نیست.

- اون دهنتو ببند آگلانتاین! وقتی صداتو می‌شنوم تمرکزم برای دستشویی شماره دو از بین می‌ره. پس دهنتو ببند وگرنه دفعه بعد دهنتو به‌جای کاسه توالت می‌ذارم!
- وای چقدر خشن! چقدر شما جذابی آقایی!
- مخلص شمام هستیم خانومی!‌‌‌ می‌خواین بیام اونور کمی براتون چَه چَه کنم؟
- وای بفرمایین آقایی. من الان تو وقت استراحتم.
- تو مگه نمی‌خواستی بر***؟
- به تو چه فضولِ بد ریخت و قیافه!

آگلانتاین سرخورده شد. حتی مدیر بیمارستان نیز به او اهمیت نمی‌داد. او دیگر از این کارِ بدون حقوق، استراحت و مزایا خسته شده‌بود. او می‌خواست برود و رویاهایش را زندگی کند.

- هی، آگلانتاین. می‌گم یه بیمار داریم که اعصاب نداره. نظرت چیه که درمانش کنی، دوستِ دوست‌داشتنیِ من؟

آگلانتاین، به مدیری که از اتاق پرستاران بیرون آمده‌بود، نگاهی انداخت و پس از آن لرد ولدمورتی را دید که چوبدستی‌اش را در پشت یقه‌ی مدیر بیمارستان قرار داده‌بود.

- ما مایلیم با دکتر ملاقاتی درباره‌ی دخترمان داشته‌باشیم.

قصه از آنجایی شروع شد که عمه مارج در آسمان در حال ستاره چیدن بود. همان لحظه ماموران وزارتخانه به سرعت وارد عمل شدند و عمه مارج بادکنکی را به اتفاق ستاره های زیر بغلش به سنت مانگو انتقال دادند.

روز بعد

-جناب، بنده یه شفادهنده م. به مرلین قسم برای عیادت مریضتون باید به پذیرش مراجعه کنین.
-چیزی به اسم شفادهنده وجود نداره. اینو خوب تو گوشت فرو کن!

شفادهنده نفس عمیقی کشید. این بیستمین دفعه ای بود که این مسئله را برای ورنون دورسلی توضیح می داد. بلاخره صبرش لبریز شد و بدون توجه به داد و فریاد های ورنون با نهایت سرعت از صحنه خارج شد.

-این اقدام توهین آمیزتو به مقامات گزارش میدیم آقا. این عمل شما کاملا مغایر با سوگند بقراط...
-اون بقراطم سواد نداشت ورنون. من خودم شنیدم صغری خانم خواهر کبری خانم، همسایه بغلیمون می گفت که بقراط مدرکش فیک بوده برا همین سواد نداشته و برای درمان بیمارا دست می کرده تو گوششون بعد هر چی پیدا می کردو نوش جان می کرد و نظر می داد که طرف مریضه یا نه!
-مرتیکه دیوانه! لابد اونم مثل اینا عجیب غریب بوده دیگه! خلاصه که عملت مغایر با اصول پزشکی...

نگاه پتونیا از سبیل مشابه شیر دریایی ورنون که با ارتعاش صدایش در اثر عصبانیت میلرزید به سوی تابلوی پشت سر وی افتاد.

"تمامی اقشار جامعه جادویی موظفند گواهی سلامت خویش را هر چه سریع تر از بیمارستان سنت مانگو دریافت کنند."

سپس چشم پتونیا به پسری هم سن و سال دادلی افتاد که برای دریافت گواهی وارد اتاق میشد.
-ورنون باید بریم برا خونواده مون گواهی سلامت دریافت کنیم.
-ولی پتونیا این برای عجیب غریباست نه ما.
-وا مگه دادرز من چیش از اون پسره کمتره که نباید گواهی سلامت داشته باشه؟!

یقینا این جمله نقطه ضعف آقای دورسلی بود، حتی با وجود اینکه هنوز هم مصممانه اعتقاد داشت که چیزی به نام سنت مانگو و شفادهنده وجود ندارد؛ این را خوب در گوشتان فرو کنین!

داخل اتاق

-نام و نام خانوادگی خانم؟
-پتونیا دورسلی...می دونین پتونیا به معنی گل اطلسیه! یکی از زیبا ترین گل هاست. وقتی به دنیا اومدم اسممو گذاشتن گل اطلسی چون منم به همون اندازه زیبا و فرخنده و فرح بخش بودم. از اون روز بود که تصمیم گرفتم حیاط خونمو همیشه پر از گل های اطلسی کنم. ولی می دونین وای از چشم حسود و بخیل! هر بار که این گل های اطلسی حیاطمو این همسایه هامون می دیدن هی چشمشون می زدن. انقدر چشم زدن که پژمرده شون کردن. الهی کور شه اون دوتا چشم حسودشون! این دادلی منم اونا چشم زدن. از وقتی چشم خورده ها، شده پوست استخون! یه لقمه غذا از گلوی این گنجشک کوچولو پایین نمیره که نمیره. الهی به زمین گرم بخوره باعث و بانیش! آقا مهندس ورنون...همسر عزیزمو میگم...باهام موافقه. به نظر ایشونم دادرز قشنگم خیلی لاغر شده. البته که به لطف زحمات شبانه روزی آقا مهندس، زندگیمون از رونق اقتصادی بسیار خوبی برخورداره، در واقع از خوب بیشتر، ما خانواده بسیار غنی و ثروتمندی هستیم. اینم البته مایه حسادت شهین خانم همسایه هست! نمی دونین خانواده اینا چقدر بدبخت و بیچاره س که! واقعا مایه تأسفه چنین خانواده ای توی محله آبرومند پریوت درایو! از زندگیشون بدبختی میپاشه بیرون. پاشونو هر جا میذارن ها...بد یمنی رو با خودشون یدک میکشن! چند وقت پیش داشتم تو وب سایت معتبر نی نی سایت دنبال مقاله ای میگشتم پیرامون "چگونه از بد یمنی و بد شگونی همسایه های خویش در امان بمانیم؟" که دیدم "اتحاد زنان خسته ۶۰۷" اونجا پست زده و نوشته که باید تو کفش همسایه ها پیاز، تخم مرغ، گوجه، روغن، نمک و فلفل به میزان لازم بریزیم برای دوری از چشمای حسودشون. از اون روز به همسر عزیزم گفتم که یه کامیون از این مواد اولیه برام سفارش بده تا تو کفش تک تک همسایه ها بریزم. یه لیستم از طریق رصد یک هفته ای محله از پنجره خونه فراهم کردم تا کاملا تعداد همسایه های حاضر و غایب دستم بیاد. می دونین من که به شخصه از کاهش آمار چشمگیر چشم خوردگی در محله کاملا رضایت داشتم...ولی نمیدونم چرا بعد یه مدت همسایه هامون کفشای قدیمیشونو انداختن دور و بجای کفش ماهیتابه جلوی درشون گذاشتن.