تازه وارد اسلیترین

نقل قول:

_بی شعورِ مرض...گوپش!(افکت برخورد ماهیتابه بر فرق سر!)

_برو خونه مامان بابات...شترق!(افکت شکسته شدن بشقاب!)

_فکر کردی میگم "مهرم حلاح جونم آزاد"؟!نه...تا آخرین قرون مهرم رو از تو حلقت درمیارم!خششششش!(افکت جر دادن پیرهن!)

_فردا که طلاقت دادم میفهمی یه من ماست چقدر کره داره!

_یا جای من اینجاس یا جای اون جارو!

بله...ما دیالوگ های بالا را در دعواهای زن شوهر ها زیاد میشنویم...ولی اینبار ما با دعوای زن شوهری عادی طرف نیستم...خوب به دیالوگ های زیر گوش کنید...
_آپوگنو!
_استوپفاي!
_اكسپليارموس!
_آواداکداورا!
_عه؟!آوادا چرا میفرستی؟!پتريفيكوس توتالوس!
_تارانتالگرا!
_ریداکتو!
_سرپنسورتيا!
_سکتوم سمپرا!
_ايمپندی منتا!
_له وي كورپوس!
_اصلا کروشیو!

تعجب نکنید...این همه دیالوگ یا بهتره بگم این طلسم در یک دعوای زن و شوهری به کار رفته...درست حدس زدین...این دعوای زن و شوهری بین بلاتریکس و رودولف بود!
حالا قسمتی از این دعوا را به روش فردوسی پوری گزارش میکنیم!

رودولف پشت مبلی پناه گرفته بود تا نفسی چاق کند...این در حالی بود که طلسم های رنگارنگی از طرف بلاتریکس به سمت او می آمد...رودولف میدانست که زیاد فرصت برای استراحت ندارد...چون به زودی بلاتریکس مبل را منفجر میکرد...مثل بقیه وسایل خانه!
و همینطور هم شد...مبلی که رودولف پشت آن پناه گرفته بود با برخورد طلسمی از طرف بلاتریکس به هوا رفت و تکه تکه شد!
رودولف هم سریع از جای خود بلند شد و این بار پشت دیواری پناه گرفت!
_ها؟!چرا قایم میشی رودولف؟!بیا نشون بده مردونگیت رو!
_من همیشه اونایی که با ماگل ها ازدواج میکردن رو سرزنش میکردم بلا...اما الان بهشون حق میدم...به این نتیجه رسیدم اگه با یه ماگل ازدواج کرده بودم،چقدر زندگی خوبی بود...آخه اون نمیتونه این همه طلسم بفرسته!
_تو واقعا لیاقتت همون ماگل ها هستن...نه من اصیل زاده ی زیبا که از هر انگشتم چهارتا طلسم میریزه!بیا بیرون از پشت دیوار!
_نمیام!

بلاتریکس سریعا طلسمی به سمت دیواری که رودولف پشت آن مخفی شده بود فرستاد و اینبار دیوار فرو ریخت...رودولف که چاره ای را رو به روی خود نمیدید چوب دستیش را سمت بلاتریکس گرفت و فریاد کشید:
_قمه یوس!

با این ورد اختراعی و اختصاصی رودولف قمه هایی از غیب به سمت بلاتریکس فرستاده شد...اما بلاتریکس سریعا با افسوی سپر آتشینی تشکیل داد که باعث شد قمه ها در آن ذوب شود!
رودولف دوباره طلسمی به سمت بلاتریکس فرستاد که بلاتریکس به سختی آن را دفع کرد...ولی قبل از اینکه رودولف طلسم سوم را بفرستد،بلاتریکس چوب دستیش را به سمت سمت رودولف نشانه گرفت و فریاد زد:
_کروشیو!

طلسم ساطع شده از چوبدستی بلاتریکس مستقیما به صورت رودولف برخورد کرد و رودولف را زمین انداخت!
طلسم شکنجه بلاتریکس همه را از پا می انداخت...هیچ کس از طلسم شنکجه او خاطره خوشی نداشت......با یک بار کروشیوای شدن توسط بلاتریکس،فرد طلسم شده تا چندین دقیقه نمیتوانست به حالت عادی خودش برگردد!
همینطور که رودولف بر روی زمین در حال درد کشیدن بود،بلاتریکس به او نزدیک تر شد...وقتی که بلاتریکس بالا سر رودولف رسید،ناگهان رودولف یک حرکت سریع طلسم بیهوشی ای به سمت بلاتریکس فرستاد...قبل از اینکه بلاتریکس بتواند کاری کند طلسم به او برخورد کرده و بلاتریکس بیهوش شد!

رودولف سریعا روی پاهای خود ایستاد و شروع کرد به جمع کردن وسایلش و از قصر لسترنج ها به قصد دکه دربانی خودش در خانه ریدل خارج شد!
رودولف سالها بود با بلاتریکس زندگی میکرد...مدتها بود که رودولف به کروشیو خوردن عادت کرده و به اصطلاح پوستش کلفت شده بود...اما هنوز آنقدر پوستش کلفت نشده بود که بعد از طلسم کردن و بیهوش نمودن بلاتریکس،در قصر خودش بماند!

ارشد مَشت و خفنِ هافلپاف!

رولی تک پسته در مورد دوئل خود با یک شخصیت سیاه بنویسید، هدف از این رول زنده ماندن شماست و لاغیر، طنز و جدی بودن رول کاملا دست خود شماست. برد یا باخت دوئل نیز بر عهده دانش آموزه، اما برد در برابر شخصیت لرد ولدمورت باعث کسر نمره خواهد شد (به علت غیرمحتمل بودن این موضوع! چه از نظر کتاب، و چه از این لحاظ که بالاخره لرده آقاجان!!!!) 30 نمره

وندلین در حالی که بخش قابل توجهی از موهاش کز خورده و صورتش از دوده پوشیده شده بود، از دوئل با اژدها بر می گشت. هنوز امتیازهای مرحله اول رو اعلام نکرده بودن؛ گفتن برین هفته دیگه بیاین. گروه هافلپاف هم کلا شیش هفت تا عضو داشت که برای استقبال از قهرمانی که معلوم نیست فاز اول جام آتش رو با موفقیت پشت سر گذاشته یا نه، به خودشون زحمت نمی دادن هلک هلک بیان استقبالش دم در قلعه! در نتیجه ارشد برشته شده ی هافلپاف به تنهایی از راهروهای هاگوارتز می گذشت و غرغر کنان به طرف تالار خصوصیشون حرکت می کرد.

وقتی وارد راهرویی شد که ورودی مخفی تالار هافلپاف توش قرار داشت، در کمال تعجب با رودولف لسترنج برخورد کرد. رودولف در حالی که قمه ی بلند و خمیده ای رو بالا مینداخت و تو هوا می گرفت، نیشخند کجی تحویلش داد.
-خسته نباشی خانوم ارشد!

وندلین با بدخلقی دست توی جیبش کرد و فندکش رو در آورد. با حالتی عصبی صدای آتش زنة فندک رو در آورد و گفت:
-تو واسه چی اومدی اینجا لسترنج؟!

رودولف نوک قمه رو روی زمین گذاشت و با ساعد بهش تکیه داد.
-منم یه موقعی هافلپافی بودم وندل...لازم دونستم بهت تبریک بگم بهرحال! میگن شانست واسه جام آتش خیلی بالاست!

صدای خرچ خرچ فندک همچنان نشون میداد که وندلین قانع نشده. با لحن خشکی گفت:
-تبریک با سلاح سرد؟

رودولف متفکرانه به نوک قمه نگاه کرد که سنگ مرمر کف راهرو رو خراش میداد. اگه فیلچ اونجا بود، احتمالا سر و ته آویزونش می کرد. خب...یعنی اگه زورش می رسید در واقع.
-امتیاز جام آتش خیلی مهمه دیگه ...نه؟ تاثیر مستقیم تو قهرمانی هاگ داره.

خرچ...خرچ...

-داشتم فکر می کردم رقابت با دو تا حریف خیلی راحت تر از سه تاست. نه؟

خرچ...خرچ...

-قهرمان اسلیترین هم که میدونی...کم تجربه تر از شما سه تای دیگه ست...

تق!

رودولف سرش رو بلند کرد. وندلین فندکش رو با شدت روی زمین پرتاب کرده بود.
-داری منو به دوئل فرا‌میخونی رودولف؟

رودولف صدای انگشت هاش رو در آورد.
-در واقع دارم ازت میخوام محترمانه خودت بکشی کنار. میدونی که خوش ندارم رو ساحره جماعت دست بلند کنم!

وندلین چوبدست نیم سوزش رو تکون داد.
-اتفاقا من علاقه شدیدی دارم رو جادوگر جماعت چوبدستی بلند کنم!
-خودت خواستی وندل...یادت باشه که من یه فرصت دیگه بهت دادم...!
-اینسندیو!

رودولف با چالاکی جا خالی داد و شعله های آتش وندلین به خطا رفت. چوبدستش رو بیرون کشید و طلسمی به طرف وندلین فرستاد. خدایان ایفای نقش شاهد باشن که این بشر هرقدر هم با قمه هاش فخر فروشی کنه وقت دوئل تیزی هاش به درد باز کردن در قوطی ردبول هم نمی خورن!

وندل طلسم رو با سپر دفاعی دفع کرد و قمه ای که رودولف روی زمین انداخته بود با افسونی به طرف صاحبش فرستاد.
-جا خالی بده لسترنج، نشونم بده چقدر گرگم به هوا بلدی!

رودی غرولندی کرد و با حرکت چوبدست تیغه ی فلزی رو به پارچه تبدیل کرد. سلاح بی مصرف از بالای سرش عبور کرد و روی زمین افتاد. فریاد کشید:
-لعنت بهت وندلین...اون قمه ی مورد علاقه م بود!
-بهت اطمینان میدم که من حتی دستم هم بهش نخورده...هاهاها!

رودولف وحشیانه چند طلسم پی در پی به طرف وندلین فرستاد. ارشد هافلپاف خودش رو روی زمین انداخت و طلسمی شلیک کرد که با فاصله زیادی از رودولف به دیوار پشت سرش برخورد کرد. رودولف قهقهه زد:
-هدفگیریت واقعا داغونه! اینو بگـ...

بوشومف!

تابلوی قدی بزرگ هلگا هافلپاف که بر حسب تصادف پشت سر اسلیترینی بخت برگشته قرار داشت، کاملا اتفاقی از میخش جدا شده و صاف روی رودولف افتاده بود. درسته که برای دوئل باید تعداد زیادی طلسم دفاعی و هجومی بلد باشید تا جون سالم در ببرید، ولی بیشتر از این دو تا بهتره از مغرتون و حیط اطراف الهام بگیرین!

وندل به سختی از جا بلند شد و رداش رو تکوند. [فیلچ واقعا اگه چشمش به اونجا می خورد، از وسط دو نیمش می کرد.] بی توجه به خاکستر و گرد و غباری که ازش میریخت قدم زنان به طرف حریفش رفت که روی زمین افتاده بود.
-خالکوبی دوس داری رودی؟

رودولف نیمه بی هوش جوابی نداد. وندل چوبدستش رو به طرف او گرفت و سرش رو کج کرد.
-بذار یه یادگاری برات خالکوبی کنم که خاطره ی این دوئل مهیج خوب یادت بمونه...

رودولف لسترنج رو در حالی که روی پیشونیش با حروف درشت قرمز رنگی عبارت «هرگز با یه هافلپافی در نیفت» حک شده بود، وسط راهرو رها کرد. به طرف در تالارش برگشت و قبل از اینکه پا به حفره ی ورودی بذاره، سرش رو به طرف تابلوی هلگا برگردوند.
-ببخشید بانوی بزرگ! فیلچ دوباره میخ رو براتون می کوبه!

1.

پرده تاریک شب بر زمین سایه انداخته بود و مه غلیظ،گویی که بخواهد مانع چیزی شود دیدگان هر جنبنده ای را تار میکرد.باد سرد از میان شاخه های درختان تنومند عبور میکرد و بر پیکر سرد زن تازیانه میزد.قدم هایش را تند تر کرد و زمزمه وار تکرار کرد:
-من نمی میرم..من نمی میرم...من...

پایش به کنده چوبی گیر کرد و به زمین افتاد و در گل فرو رفت.صدای قدم هایی که از پشت سر شنیده میشد قلبش را فرو ریخت...
-چشماتو باز کن و راه برو!

صدا خشن و مرموز بود،با این حال لرزشی ناشی از ترس در اعماق آن شنیده میشد و لاکرتیا بلک این را خوب میفهمید...مرد از رقیبش ترسیده بود.مرد دستش را گرفت و کمک کرد تا دوباره بایستد.
-ممنونم...دشمن عزیز!

کلمه آخر را طوری بیان کرد که وجود مرد را لرزاند..."دشمن عزیز"واژه ای ترسناک بنظر میرسید،مخصوصا اگر از زبان یک دشمن شنیده میشد.مرد چند قدمی عقب تر رفت و درحالی که چوبدستیش را آماده نگه داشته بود،پرسید:
-دوست داری تو همین منطقه دوئل کنیم؟یا به عبارت دیگه دوست داری همین جا دفنت کنم؟!
-اشتباه نکن جناب دالاهوف...کسی که امشب به خونه برمیگرده و شکلات داغ میل میکنه منم!

مرد خنده بلندی سر داد و فریاد زد:
-ما هردومون سیاهیم...میدونم که بهم حسودی میکنی، چون میدونی که من بهتـ...
-کروشیو!
-پروتگو!

طلسم زن کمانه کرد و به سوی خود او بازگشت اما خوشبختانه طلسم دفع شد.طلسم ها با رنگ های مختلف و درخشان و صداهای دلهره آورشان،یکی پس از دیگری،به سوی لاکرتیا و دالاهوف روان میشدند و مرگ هرلحظه دورتر و هر لحظه نزدیک تر میشد...
-کروشیو!

صدای لاکرتیا در اعماق جنگل پیچید و مرد مانند پروانه ای چرخید و به زمین افتاد.سپس با طلسمی دیگر دست و پایش بسته شد و کاملا بی دفاع با مرگ قدمی فاصله پیدا کرد.با صدایی که به سختی شنیده میشد گفت:
-تمومش کن لعنتی!
-میتونستیم دوستای خوبی باشیم ولی...
-تمومش کن!

وجدان زن عذابش میداد...قلبا نمی خواست که مرد را از بین ببرد اما میدانست که اگر این کار را نکند برای هردوی آن ها یک ننگ بزرگ به حساب خواهد آمد.سپس درحالی که اشک هایش مانند شبنم درخشان بر بوته های جنگلی میچکید زمزمه کرد:
-آواداکداورا!

و این پایان زندگی دشمنش بود... یک دشمن عزیز!

مثل همیشه صبح زود از خواب بیدار شد. احساس میکرد که اتفاقی عجیب در راه است! با خیالی آسوده به سمت آشپزخانه رفت. وقتی رسید، کاغذی را روی میز دید، آن را برداشت و متن آن را خواند:
نقل قول:

فیلیوس با خودش فکر میکرد"دشمن؟ من کی دشمن داشتم؟ من همیشه با بقیه خوب و مهربون بودم. البته به جز محفلی ها! یعنی اینی که میگه دشمنمه، محفلیه؟ بهتره بهش فکر نکنم. من که از خودم مطمعنم."

فیلیوس با خیالی راحت مشغول خوردن صبحانه اش شد. پس از خواندن روزنامه تصمیم گرفت نهارش را آماده کند. پس از آماده کردن نهار و خوردنش، لباس هایش را پوشید و با خیالی راحت به دیاگون رفت.

وقتی به دیاگون رسید، منتظر ماند. درست سر ساعت شیش صدایی از پشتش شنید.
-برنگرد، مستقیم برو. آدرسو بهت میگم. فقط به پشتت نگاه نکن.
-تو کی هستی؟ آشنا...
-خودت میفهمی.

پس از طی کردن مسیری صدا گفت:
-میتونی برگردی و منو ببینی.
فیلیوس با شک برگشت، صدا برایش آشنا بود ولی نمیدانست صدای کیست. وقتی برگشت از تعجب کم مانده بود نقش زمین شود. با نفس های مقطع و بریده بریده گفت:
-تو تو هستی؟ باور نمیکنم دوست عزیز. رودولف کجا بودی؟ تو اون نامه رو... نه امکان نداره ما دوست هم بودیم.
-هرگز! من هرگز با تو کوتوله دوست نبودم. تو دشمن درجه یک من بودی.
-ولی رودی، تو همیشه باهام بودی. من باور نمیکنم.
-من رفتم. کلی آموزش دیدم تا بهتر از تو باشم کوتوله...
-من کوتوله نیستم!
-وسط حرفم نپر! داشتم میگفتم. تو همیشه از من بهتر بودی. همه با تو بودن. ساحره ها به تو توجه میکردن، من تو رو به دوئل دعوت میکنم.
-ولی این... باور نمیکنم. به خاطر چیزی به این مسخرگی میخوای با دوستت...
-تو دشمن منی فلیت ویک.
-نمیخواستم قبول کنم. ولی مثل این که مجبورم. باشه قبوله.
-پس آماده باش.

هر دو به سمت مخالف همدیگر رفتند. درک این موضوع برای فیلیوس سخت بود، او همیشه فکر میکرد رودولف خیلی بهتر است. به خاطر آورد تنها یک روز یکی از ساحره ها به او چشمک زد و بعد از آن رودولف با او سرد شد. با خود گفت"کاش هرگز این اتفاق نمی افتاد" هر دو روبه روی هم آماده شدند. و شروع کردند. رودولف حمله میکرد ولی فیلیوس فقط دفاع میکرد. پس از گذشت نیم ساعت هنوز دوئل ادامه داشت. دوباره رودولف مشغول حمله بود. فلیوس یا جاخالی میداد، یا طلسم ها را منحرف میکرد. او فقط دفاع میکرد. تا این که هر دو خسته شدند. رودولف گفت:
-نه امکان نداره. تو باید بمیری.
فیلیوس فکری کرد، لبخندی زد و گفت:
-یادته که اون روز رفته بودیم بیرون؟ یادته که اون ساحره خوشگله بهت چشمک زد؟

رودولف با تعجب به فیلیوس نگاه کرد. باور نمیکرد.
-اون به من چشمک زد؟
-معلومه که به تو زد.

رودولف با خوشحالی فیلیوس را بغل کرد و گفت:
-خسته نباشی رفیق، امشب شام مهمون من.

فیلیوس لبخندی زد و با خوشحالی به دنبال دوست قدیمی خود رفت. به نظر او گاهی گذشت به خاطر رفیق از هر چیزی بهتر و باارزش تر بود.

مورگانا لی فای:
یکم از سوژه مورد نظر، که بحث غلبه بر احساسات بود دور شدی، البته جریان کلیش که غلبه بر اضطراب و نگرانی بود قابل درکه، اما به نظرم بحثای جانبی و فرعیش موضوع اصلی رو پوشونده بود. در کل خوب بود. شاید بشه گفت غیر مستقیم موضوع رو رسونده. ولی خب یکم شاید غیرمستقیمش زیاد شده بود. 30 نمره

جیم مک گافین:
جیم عزیز، شما تازه واردید و شاید به روال هاگوارتز آشنا نیستید، موضوع کلاس ها در هر جلسه بوسیله مدرس اون کلاس تعیین میشه و مبتنی بر اون فعالیت ها انجام میشه. متنی که شما نوشتید به طور کلی موضوع متفاوتی نسبت به تکلیف این جلسه داشت، با این حال من این رو به حساب تازه واردی شما میذارم، پیشنهاد میدم از بقیه بچه ها چه از گروه خودتون و چه از بقیه گروه ها در مورد روال کار سوال بپرسید و هرجا به مشکل خوردید از بقیه کمک بخواید. همه بچه ها اینجا دوستانه جوابتونو میدن.
شاید هم صحبت من رو اشتباه خوندید در مورد تکلیف و درگیری بین شخصیت ها رو توصیف کردید. در حالی که درگیری شخصیت ها با احساساتشون موضوع تکلیف بوده. من بنای نمره دادنم رو به اشکال خودم در توصیف تکلیف میگذارم.
نوشتار شما خوبه، اما موضوع کاملا متفاوتی انتخاب کردید. 25 نمره

کتی بل:
شما هم مشابه جیم بود ماجرای نوشتنتون. همون توضیحات در مورد شما هم صدق میکنه، اما مسئله دیگه در نوشتار شما اینه که شما پاراگراف بندی درستی ندارید، بعد از اتمام مکالمه ها یه خط خالی بگذارید، بعد از اتمام هر پاراگراف هم یک خط خالی بگذارید، علاوه بر این لازم نیست هر جمله رو توی یک خط جدا بنویسید. علاوه بر این روی جمله بندیتون هم کار کنید، جملاتی که قرمز کردم جمله های اصلاح شده است که یا کلا تغییر کرده یا چند خط به یک پاراگراف تبدیل شده، در مورد محل نقطه و محل ویرگول هم دقت کنید. همه ی اینها و همچنین غلط های املایی با یکبار خوندن متن بعد از کامل شدنش قابل رفعه. 20 نمره

نقل قول:

کتی چوبدستی اش را بیرون کشید. او شروع به مرور ورد هایی که بلد بود کرد:
آلاهومورا.....نه......هرچی بلدم اصلا به درد جنگ نمیخوره.....پس میمونه کرشیو....آره خودشه.

مرگخوار که خونسرد ایستاده بود به تلاش های کتی برای ایستادن نگاه میکرد، وقتی کتی کاملا ایستاد نوک چوبدستی اش را به سمت مرگخوار گرفت اما مرگخوار هنوز خونسرد ایستاده بود. کتی از فرصت استفاده کرد و گفت:
-کرشیو

هیچ اتفاقی نیفتاد. مرگخوار پوزخند دیگری زد و گفت:
-برای استفاده از طلسم های سیاه باید از ته دل بخوای. باید واقعا بخوای منو شکنجه بدی.

کتی باز شروع کرد در ذهنش مرور کردن:
-پس حالا که من نمی تونم طلسم سیاه استفاده کنم باید دفاع کنم. باید ذهنم رو متمرکز کنم تا طلسم بعدیشو مهار کنم............خوب، به عنوان مثال....کرشیو!
-پرتگو

مایکل کرنر:
خوشم اومد، طنز، از همچین سوژه ی جدی ای.
البته ناگفته نمونه، به خودتم گفتم، سوژه رو از بین بردی کاملا اما خب، با حفظ این موضوع که بحث کنترل یه حسه، با اینکه بی ناموسی حس نیست، متنی نوشتی که منو خندوند، کار سختیه از این موضوع کار طنز بکشی بیرون. 28 نمره


هری پاتر:
مستقیما به موضوع اشاره نکردی، اما کل داستان جو غلبه بر حس خشم بود. خوشم اومد، گنجوندن سوژه به این دقت داخل سناریو خیلی کار زیباییه. فضاسازی و معرفی شخصیت مختصر و مفیدی هم داشت. یکم مشکلات تایپی داشت که با یه بار خوندن بعد از نوشتن رول قابل رفعه. 30 نمره

لاکرتیا بلک:
چه خشن! صحبت از کنترل احساسات بود، اینکه شما احساساتو کنترل کنی نه اونا تو رو. ولی خب، دست شما آزاده تو پیش برد سوژه، در کل خوب بود. پاراگراف بندی خوب، فضاسازی قابل قبول. یکم بیشتر روی توصیف محل ها تمرکز کن، به فرض اگر مغازه رو بیشتر توصیف میکردی برای خواننده جذاب تر میشد. 30 نمره

رون ویزلی:
بعضی از پاراگراف هاتون بیش از حد کوتاهه، جا داره هر پاراگراف حداقل دو سه خط رو پر کنه. در کل داستان پردازی خوبی داشت، یکم فضاسازیش کمه. فضاسازی و توصیف محیط خیلی توی تاثیرگذاری نوشته مهمه. در کل به جز فضاسازی و بی نظمی خطوط و پاراگراف ها مشکل دیگه ای توش نیست. از نظر من 29 نمره

کلاوس بودلر:
هوممممم، داستان جالبی بود. منظورشو رسونده بود و مشابه کار هری پاتر اصل موضوع رو در تار و پود نوشته به مخاطب میرسوند. از این مدل نوشتن که موضوع رو به صورت غیر مستقیم اما رسا به خواننده میرسونه خوشم میاد. پاراگراف بندی و فضاسازی هم مناسب بود. احساسات شخصیت رو هم به خوبی توصیف کرده بود. 30 نمره

لینی وارنر:
چقدر سوژه انتقام طرفدار داره. ای بابا. یکم شبیه فیلمنامه شده بود. توی داستان نویسی معمولا از افعال گذشته استفاده میشه و استفاده از افعال حال خیلی مرسوم نیست. با اینحال من حساب رو بر این میذارم که سبک نویسندگی شما اینجوریه و بهش احترام میذارم. خب، مثل لاکرتیا احساسات بر شخصیت داستانتون غلبه کرد. بالاخره اینم یه پایانه واسه سوژه. همیشه فرد نیست که به احساساتش غلبه میکنه، در واقع بیشتر مواقع احساسات دست بالا رو دارن تا افراد. 30 نمره

فلورانسو:
داستانی بس تاریک! فضاسازی و شخصیت پردازی خوبی داشت. پایان جالبیم داشت به نظرم، انتظار نداشتم اینجوری رقم بخوره. پاراگراف بندی خوب، داستان پردازی خوب. رک و راست. پسندیدم. 30 نمره

ریونکلاویا ترکوندنا. نمرات بر حسب گروه:
ریونکلاو: 88
اسلیترین: 60
گریفیندور: 59
هافلپاف: 55

نقل قول:

--- مدرسه ی هاگوارتز --- کلاس دفاع در برابر جادوی سیاه ---
--- اتاق استراحت استاد ---

بارتی با صدای ضربات محکمی که به درب اتاقش وارد میشد از خواب پرید. رودلف با لگد و مشت به درب میکوبید و بارتی را صدا میزد:
-بیدار شو مرد!! خواب موندی که باز!!! بچه ها سر کلاس منتظرتن!!! پاشو یا با قمه بلندت میکنم!!!

بارتی به آرامی از جایش بلند شد و نگاهی به دور و بر اتاق کرد، کتاب های جادویی پخش بر زمین بودند، چند قلم پر روی در و دیوار نقاشی میکردند و صدای خرناس اژدهای بارتی از پنجره اتاق به گوش میرسید. آهی کشید، ردای شیک مخصوص تدریسش را پوشید، به سمت درب که از ضربات رودلف کج شده بود رفت و آن را باز کرد. از جلوی قمه ی رودی جاخالی داد و گفت:
-اومدم رودی... خودتو کنترل کن... دارم میرم سر کلاس...

--- شروع کلاس دفاع در برابر جادوی سیاه --- جلسه دوم ---

بارتی از پلکان اتاقش پایین آمد، درب روبرویش را باز کرد و از سکوی مخصوص استاد، وارد کلاس شد. دانش آموزان که مشغول صحبت بودند ناگهان ساکت شدند. بارتی نگاهی به اطراف انداخت و با سرفه ای صدایش را صاف کرد:
-به کلاس جادوی سیاه...چیز... دفاع در برابر جادوی سیاه خوش اومدید دانش آموزان عزیز، بعضی ها چهره هاتون جدیده و بعضی هاتون جلسه قبل هم حضور داشتید، در هر دو حالت بهتره که تدریس جلسه قبل من رو که جزوه هاش رو سایت هاگوارتز هست مرور کنید چون هر جلسه ممکنه سوالاتی از جلسات قبلش مطرح بشه.

بارتی از پله های سکو پایین آمد و به سمت میزش حرکت کرد، نگاهش را از سرتاسر کلاس گذراند، نظری به منظره ی تاریک و خوفناک جنگل ممنوعه که از پنجره های قدی کلاس پیدا بود انداخت و ادامه داد:
-مقدمه ی بیشتری نمیچینم و یه راست میرم سر اصل مطلب، جلسه قبل فهمیدید طلسم های سیاه چطور قدرت میگیرن، این جلسه یاد میگیرید که چطور از برخورد با جادوی سیاه زنده بمونید. جادوی سیاه همونطور که گفتم جادویی خالص از احساسات سیاهه، فکر میکنید چطوری میشه جلوی همچین نیرویی وایساد؟ برای اینکار...

بارتی صحبتش را قطع کرد، تکه گچی برداشت و به سمت یکی از دانش آموزان پرت کرد:
-بیدار شو پسرجان!! دیروقت هست اما اینجا کلاسه درسه!!!

دانش آموزی هافلپافی با برخورد گچ به سرش از جای پرید و با ترس به اطراف نگاه کرد، بارتی در حین راه رفتن بین نیمکت ها ادامه داد:
-برای اینکار میشه از چند روش متفاوت استفاده کرد، اولین روش استفاده از طلسم های دفاعی خیلی قوی و پیشرفته است که جزو جادوهای سفید یا سیاه نیستن و یا استفاده از طلسم های دفاعی سفید قوی. چنین طلسم هایی از شما که دانش آموزید بر نمیاد پس روی اونها مانور چندانی نمیدم، روش دوم روش قدیمی و خوب جاخالی دادنه، اگر نمیتونید جلوی طلسمی رو بگیرید جلوش قرار نگیرید!

بارتی در حال صحبت به کنار پنجره رفت و نگاهش را به بیرون دوخت:
-اما بعضی از طلسم های سیاه منطقه ی تاثیر دارن، یعنی حتی اگر از جلوش برید کنار بالاخره یه آسیبی بهتون میرسونه، شما جلوی این طلسم ها باید از راه حل سوم استفاده کنید! راه حل سوم شما استفاده از طلسم های سفید ضعیف برای منحرف کردن مسیر طلسم سیاهه. میتونید از طلسم های تهاجمی یا دفاعی سفید برای این منظور استفاده کنید، من از یکی از دوستانم دعوت کردم که برای نشون دادن اینکار به شما به من کمک کنه.

مردی با شنل سیاه و ماسک مرگخوارها از بین سایه های گوشه ی کلاس بیرون آمد و برای دانش آموزان سری تکان داد، بارتی نگاهش را از پنجره ی کلاس به دانش آموزان دوخت:
-همونطور که میبینید دوست من یک مرگخواره که نمیخواد هویتش فاش بشه. اون به سمت من طلسم های سیاه میفرسته و من به صورتی که برای شما توضیح دادم اونها رو منحرف میکنم یا از جلوی اونها جاخالی میدم، حالا اگر ممکنه همگی بلند شید و به سمت دیگه ی کلاس برید تا طلسم های منحرف شده به شما نخوره.

دانش آموزان به سرعت به دورترین نقطه ی ممکن نسبت به دو مرد نقل مکان کردند، بارتی و مرگخوار چوبدستی هایشان را کشیدند و به سمت هم نشانه رفتند، بارتی سرش را تکان داد و مرد شروع به پرتاب طلسم به سمت او کرد. انواع طلسم های سیاه و حتی شعله هایی از آتش به سمت بارتی پرواز کردند. بارتی شنلش را به دور خود پیچید و با چرخش کامل شنل، دیگر آنجا نبود و 10 متر آن ور تر ایستاده بود.

بار دیگر دو مرد رو به یکدیگر ایستادند و چوبدستی هایشان را به سمت هم نشانه رفتند، مرگخوار اینبار منتظر پیام بارتی نماند و شروع به پرتاب طلسم به سمت وی کرد، بارتی با حرکت سریع چوبدستیش طلسمهایی سفید رنگ و جرقه هایی آّبی به سمت طلسم های مرگخوار فرستاد، با برخورد طلسم ها با هم مسیر طلسم های سیاه به مقدار اندکی جابجا شدند و از چند متری بارتی عبور و با پنجره های قدی کلاس برخورد کردند.

بارانی از شیشه بر دانش آموزان بارید اما دو مرد بدون حرکت بر سر جای خود ایستادند. بارتی به سمت دانش آموزانش برگشت، دو دستش را به یکدیگر کوفت و شعله هایی سیاه بالای سر دانش آموزان شکل گرفت. چندین کاغذ پوستی از شعله ها به بیرون پرتاب شد و روی سر دانش آموزان ریخت. بارتی نیشخندی زد و گفت:
-تدریس امروز تمومه، تکالیف شما روی کاغذ های پوستی نوشته شده. خوب مطالب امروز رو مرور کنید. تو امتحان ممکنه از امروز سوال بیاد براتون!

دانش آموزان با نگرانی به کاغذ های پوستیشان نگاه کردند که با جوهر به رنگ خون روی آن نوشته شده بود:

نقل قول:

تکلیف جلسه آینده

رولی تک پسته در مورد دوئل خود با یک شخصیت سیاه بنویسید، هدف از این رول زنده ماندن شماست و لاغیر، طنز و جدی بودن رول کاملا دست خود شماست. برد یا باخت دوئل نیز بر عهده دانش آموزه، اما برد در برابر شخصیت لرد ولدمورت باعث کسر نمره خواهد شد (به علت غیرمحتمل بودن این موضوع! چه از نظر کتاب، و چه از این لحاظ که بالاخره لرده آقاجان!!!!) 30 نمره!!!!

ارشد اسلیترین

به نظرش عجیب و مسخره بود که بعد از قرن ها، امتحان سطوح عالی جادوگری بدهد و حتی برایش نگران شود. ولی خوب... او مورگانا بود با احساسات خاص خودش. امتحان آخر بود و مورگانا واقعا دلش می خواست خلاص شود. به او گفته بودند می خواهد چکاره شود؟ چه سوال مسخره ای. او از هم اکنون م ی دانست که به جبهه سیاهی خواهد پیوست. همینطور که در سالن راه می رفت؛ نگاهی به هم دوره های فعلی اش انداخت. می خواست به طرف لاکریتا برود که صدایش کردند.
- مورگانا لی فای!

موهایش را در هوا رقصاند. دلیل خاصی برای این کارش نداشت اما این حرکت آرامش می کرد. وقتی وارد اتاق شد سوروس اسنیپ برایش سری تکان داد.
- اون آقا، اونجا از شما امتحان می گیره!

چشم های مورگانا در نقطه ای که آقای مدیر اشاره کرده بود، به جستجو پرداخت. نیاز به خونسردی خاصی داشت تا در این لحظه مشخص ارام بماند. هیچ علاقه ای نداشت مرلین از او امتحان دفاع ذهنی بگیرد. مرلینی که سالها در تلاش به نفوذ به ذهن او بود. در واقع مورگانا شک داشت که، وقایع پیش رو به امتحان شباهت داشته باشد. به نظر می رسید او را به یک نبرد دعوت کرده اند. نفس عمیقی کشید و روبروی مرلین ایستاد. پیرمرد خنده ای کرد.
- مورگانا.... مورگانا... مورگانا... میدونی می تونم بهت نمره ای ندم لیدی مورگانا؟

پوزخندی زد.
- فکر میکنی باور می کنن؟ مورگانا با این همه ...

مکث کرد نمی خواست بگوید سن. و نمی خواست از خودش تعریف کند. مثل بقیه عاشق بهترین جلوه دادن خودش نبود. مرلین خندید.
- خوب ادامه اش؟

سعی کرد خودش را نبازد.
- من تجربه ام دقیقا به اندازه خودته.

مرلین خندید.
- پس به اندازه من مسنی!

چشم های مورگانا برقی زد
- ظاهرم نشون نمیده پیرمرد. مهم همینه.

مرلین به او خیره ماند.
- اعتراف کن مورگانا! حریف من نمیشی!

مورگانا نفس عمیقی کشید.
- تو اینو تعیین نمیکنی.
- نه حتی اگه مجبورت کنم با من بجنگی؟

این بار مورگانا بلند تر خندید.
- کسر شانت نیست از یه دختر هفده ساله شکست بخوری؟
- تو هفده سالت نیست مورگانا. مطمئنم اینو می دونی.
- اگه هفده سالم نیست چرا دارم امتحان میدم؟ من دانش هزاران سال رو در خاطر دارم اما هفده سالمه مرلین! از سرک کشیدن در ذهن من خسته نشدی؟
- همیشه ذکاوتت رو تحسین میکردم... هنوز عوض نشدی!

مورگانا از ته دل خندید
- این اولین بار بود که به حقیقت اعتراف کردی. اینو در تاریخ ثبت میکنم مرلین.

به نظر مورگانا داستان سرگرم کننده ای ایجاد شده بود. مرلین سعی میکرد او را عصبانی کند اما خودش بیشتر عصبی شده بود. این مرد خودش به کلاس اضافه نیاز داشت.

تازه وارد هافل پاف.

- می شه از این جا بلند شی، لطفا.
- نه.
- نباید اینو می گفتی! پترفیکوس توتالوس!

پسرک با چهره ای بهت زده روی مبل راحتی خشکش زد. در مقابلش دختر بچه ای که حدودا سه سال از خودش کوچکتر بود قرارداشت. با موهای مشکی ای که پشت سرش آن ها را بسته بود.دخترک پوزخندی زد و پسرک خشک شده را روی زمین انداخت، خودش روی صندلی نشست و پاهایش را دراز کرد.

- بیا سیسی! این جا یه صندلی خالی پیدا کردم.

لحظه ای بعد دخترکی رنگ پریده با موهای طلایی روشن از پشت یکی از میز ها سرک کشید و با صدایی که اندکی می لرزید گفت:

- ولی پروفسور با ما دعوا می کنه. اون .. فاج یکی از نور چشمی هاشه بلا.

بلاتریکس شکلکی درآورد و گفت:

- واسه من اهمیتی نداره، اگه خودش هم بود این کار رو می کردم!
- واقعا این کار رو می کردید دوشیزه بلک؟

اسلاگهورن در حالی که لبخند می زد این حرف را زده بود. ردای بلند مخملی با طرح اسلایترین پوشیده و دستانش را درون جیب های ردایش فرو کرده بود و در چهره اش هیچ اثری از خشم یا ناراحتی دیده نمی شد. بلاتریکس که تازه متوجه حضور او شده بود، سعی کرد آثار بهت زدگی را از چهره اش بزداید و با غرور تمام بگوید:

- معلومه که این کارو می کردم، من از هیچ کسی نمی ترسم!

اسلاگهورن قاه قاه خندید و در حالی که دستمال سرخ رنگ زیبایی را برای پاک کردن عرقش بیرون می کشید گفت:

- شکی ندارم که شما ساحره قابلی هستید، دوشیزه بلک ولی فکر نمی کنم که این قدر خشونت لازم باشه. خب تو چه طوری نارسیسای عزیزم؟

و سعی کرد خودش را از شر این بچه لجباز و دردسر ساز خلاص کند. اما فایده ای نداشت. قبل از آن که نارسیسا چیزی بگوید بلاتریکس فریاد کشیده بود:

- فکر می کنی از من قوی تری؟

اسلاگهورن برای لحظه ای اندیشیده بود که شاید بیش از حد با این دختربچه مسالمت آمیز برخورد کرده است. آب دهانش را قورت داد و برگشت که پاسخ بلاتریکس را بدهد اما پیش از آن که بتواند چیزی بگوید، دخترک دوباره فریاد زده بود:

- با من دوئل کن!

این بار اسلاگهورن خنده اش نگرفت. کم کم داشت صبرش را از دست می داد:

- من الان چیزی نزدیک به چهار برابر سن شماست که از هاگوارتز فارغ التحصیل شدم و ..
- تو می ترسی ... آخ!

بلاتریکس چوبدستی اش را بیرون کشیده و آماده مبارزه با اسلاگهورن بود، اما ناگهان در یک لحظه جرقه ای آبی رنگ به دستش برخورد کرده و چوبدستی از میان انگشتان سوخته اش رها شده بود. اسلاگهورن با چشمان باز و متحیر به دیگر گوشه تالار اسلایترین خیره شده و پسر قد بلندی که از انتهای تالار به آن ها نزدیک می شد را دید.مرد جوان بی توجه به بلاتریکس به اسلاگهورن نزدیک شد و رو به او دستش را دراز کرد.

- متاسفم پروفسور، امیدوارم حالتون خوب باشه.
- ممنونم تام ولی من و بلا با هم از این شوخی ها داریم.
- شوخی؟ من که شک دارم دوشیزه بلک با کسی شوخی داشته باشه.

و سپس بسیار مودبانه اسلاگهورن را به طرف دیگر تالار هدایت کرد.در پشت سر آن ها بلاتریکس فریاد زد:

- من با کـ...

اما با نگاه خشمگینی که تام مارولو ریدل به او انداخت، کلامش را خورد و سکوت کرد. اسلاگهورن از این که این پسر را در کنار خودش داشت مسرور بود. حقیقتا چه قدر خوب بود که او را داشت. بزرگترین جواهری که تا آن روز به دست آورده بود.

در پشت سر آن ها بلاتریکس با ناراحتی روی مبل سبز رنگ نشسته و پاهایش را روی گردن خشک شده کرنولیوس فاج انداخت.

نقل قول:
جنگ هاگوارتز:
-کرشیو....
-بس کن. بس کن
کتی در حالی که روی زمین به حالت عجیبی تکون به خورد به مرگخواری التماس میکرد.
-باشه...
مرگخوار دست از شکنجه کتی برداشته بود و پوزخند میزد.
کتی چوبدستی اش را بیرون کشید . او شروع کرد به مرور کرد ورد هایی که تا آن زمان بلد بود:
آلاهومورا.....نه......هرچی بلدم اصلا به درد جنگ نمیخوره.....پس میمونه کرشیو....آره خودشه
مرگخوار که خونسرد ایستاده بود به تلاش های کتی برای ایستادن نگاه میکرد.
وقتی کتی کاملا ایستاد، نوک چوبدستی اش را به سمت مرگخوار گرفت اما مرگخوار هنوز خونسرد ایستاده بود.
کتی از فرصت استفاده کرد و گفت:
-کرشیو
هیچ اتفاقی نیفتاد.
مرگخوار پوزخند دیگری زد و گفت:
-برای استفاده از طلسم های سیاه باید از ته دل بخوای. باید واقعا بخوای منو شکنجه بدی.
کتی باز شروع کرد در ذهنش مرور کردن:
پس حالا که من نمی تونم طلسم سیاه استفاده کنم باید دفاع کنم. باید ذهنم رو متمکز کنم تا طلسم بعدیشو مهار کنم.
-...........خوب، به عنوان مثال....کرشیو
-پرتگو
طلسم مرگخوار به کتی نرسید و به دیوار نامرئی برخورد کرد که جلو کتی بود.
مرگخوار مات و متحیر به کتی نگاه میکرد. کتی که دیگر پوزخندی میزد گفت:
-برای دفاع هم باید بخوای که دفاع کنی. یا به عبارتی باید بخوای از طلسم های سفید استفاده کنی.
بعد دوباره کتی فریاد زد:
-استوپفای
مرگخوار به عقب پرتاب شد و بیهوش روی زمین افتاد.
کتی دوید و رفت تا به دوستانش کمک کند که با مرگخواران دیگر دست و پنجه نرم میکردند.

نقل قول:

تالار شلوغ تر از همیشه بود... خب، در واقع نبود، اما... در هر حال، ملت و امت جادوگر و ساحره پشت میز ها نشسته بودند و غذاها را غارت می کردند.

در این بین، مایکل کرنر هم پشت میزها بود، اما به جای غارت غذا، افکار پلیدی در سرش می پروراند... و خب، به کیک شکلاتی روی میز هم فکر می کرد. صدای آلبوس دامبلدور در سرش کوئیدیچ رفت:
-فرزندانم! از قورمه سبزی های روی میز بخورید که عین دستپخت مادر مرحوممه! بخورید و بیاشامید و اصراف کنید.

و بعد از گفتن این دیالوگ، با صورت در بشقابش فرو رفت و شروع کرد به لیسیدن غذا. ملت هم بعد از کمی مکث و ناخنک به قورمه سبزی، به آن حمله ور شدند.

اسنیپ هم که احساساتش جریحه دار شد، ایستاد و با صدای بلندی گفت:
-اصن تو اینجا چی کار می کنی دامبل؟
-اومدم به هری و سیریش و خودت سر بزنم، فرزند تاریکی.
-ببرین بیرون این پیرمرد پرحاشیه رو!

و به سبک و سیاق کتاب شش، دامبلدور را از برج پرت کردند پایین. آلبوس پیر مقداری در هوا کرال پشت رفت و صحنه اسلوموشن شد. نهایتاً هم روی پراید سیریوس بلک افتاد و سالم ماند. متأسفانه این جمله در مورد پراید سیریوس بلک صدق نمی کند.
-حالا هم که پیرمرد پرحاشیه رو انداختیم بیرون، به جای قورمه سبزی هاش، از این آبگوشت های پر از نخود بخورین که دقیقاً دستپخت مادرمه و بیست-سی سال مونده بود تو یخچال.

صورت ملت در هم رفت، ولی اسلیترینی های عزیزدردانه مجبور شدند آبگوشت بخورند و از آن تعریف کنند.

هوای تالار که از قبل خفه بود، حالا با نخود و لوبیا خوردن اسلیترینی ها بدبو به نظر می رسید. لشکری از شمع ها در هوا معلق بودند و هوای بالای تالار، طوری که انگار سقف را به تسمه تایمش هم نمی گرفت، بارانی بود. ملت پشت میزهای طویل نشسته بودند و آسمان را به تسمه تایمشان نمی گرفتند... خب، کلاً تسمه تایم ها در توصیف این صحنه بسیار فعال بودند.

-آغه، بعد من گفتم تو دیگه کدوم خغی هستی. گفت خغ؟
-البته از لحاظ علمی یه آدم نمی تونه خر باشه، ولی بگو بگو.
-منم بازی؟

سه داف ریونکلایی کمی آن طرف تر نشسته بودند و حرف می زدند: فلور دلاکور، روونا ریونکلا و ریتا اسکیتر. قلب مایکل کرنر شروع کرد به ترکیدن و خودش را به در و دیوار سینه ی مایکل کوبید. بعد، قلبش فهمید که حرکت اشتباهی زده و تنها احساسی که در این مواقع بیدار می شود، احساس بی ناموسی مایکل کرنر است. قلبش آرام گرفت و به مغز گفت:
-هی اوشگول، اشتباه پیام دادی. به غدد درون ریزش پیام بده.
-عه؟ شرمندتم دادا. این پسر معلوم نی فازش چیه دیگه.

نگاه مایکل که از گفتگوی قلب و مغزش بی خبر بود، به دفتری که با خودش آورده بود، افتاد. تکلیف بارتیموس کراوچ جونیور. کنترل احساسات.

در اینجا بود که جنگ داخلی شروع شد. اعضای بدن مایکل به جان هم افتادند. غدد درون ریزش به قلب لگد و حتی لغد می زدند و از آن طرف، قلب مدام غدد درون ریز را گاز می گرفت و پرتش می کرد این طرف و آن طرف. مغز هم که عاقل تر بود خیر سرش، درگیر جدا کردن این دو از یکدیگر بود. قلب گفت:
-بی شعور، بذار عاشق شم.
-عشق چیه کفاصط، فقط بی ناموسی! مایکل نرفت تایلند که برا عاشق شدن آموزش ببینه!
-من می خوام عاشق شم!
-شیر بخور باو.
-کسی ما رو صدا زد؟

در حین این جنگ داخلی، اوضاع در بیرون چندان مناسب به نظر نمی رسید. مغز که می خواست قلب و غدد درون ریز را از هم جدا کند، هی پیام های اشتباه به اطراف مخابره می کرد و برای همین، دست و پای مایکل از کنترل خارج شده بودند. مایکل حرکات عجیبی انجام می داد. یک بار این شکلی شد و بعد این شکلی، انگار در اتوبوس بود و راننده کوبیده بود رو ترمز.

ملت هم که این اوضاع را دیدند، شروع کردند به دست زدن. چند نفری پا شدند و همراه مایکل شروع کردند به رقصیدن. در این گیر و دار و عصبانیت و نعره های اسنیپ و لبخندهای ملیح سیریوس بلک، صدای تازه و جذابی به گوش رسید:
-تکون بده، تکون بده! بدنو تکون بده! تکون بده!

ملت لحظه ای به حالت پوکرفیس در آمدند، چون در رول های مایکل کرنر، آرش بیشتر از خود مایکل کرنر حضور داشت، اما بعد صدای آرش جادو کرد و ملت ریختند وسط و شروع کردند به تکان داد. آرش همچنان می خواند و قِر می داد:
-"هی
دنبالمو بیا
ناز نکن بیا
تو دل برو
دیوونه دیوونتم
هی
دنبالم بیا
دورشو از اینا
تو دل برو
میدونی دیوونتم
تکون بده!"

ملت دیگر از کنترل خارج شده بودند. یکی از دانش آموزان حرکتی زد و شمع ها اول رنگی رنگی شدند و بعد، شروع کردند به خاموش و روشن شدن. یک نفر در تالار بخار پخش می کرد و فلورانسو مشغول چیز فروشی شده بود. و مایکل کرنر در مرکز این رقص ها بود. همچنان حرکات خفنزی می زد و معلوم نبود از کجا، ولی کلاه خفنزی هم روی سرش گذاشته بود. اول اینطوری کرد و بعد، این حرکت که حتی اسنیپ را هم انگشت به روغن مو گذاشت.

در این بین، دل داف های ریونکلایی و غیرریونکلایی رفته بود و سر و دست می شکاندند تا با مایکل تکان بدهند. آرش همچنان "تکون بده" نعره می زد و ملت هم با شدت بیشتری تکان می دادند.

و اما جنگ داخلی. جنگ به انتهایش نزدیک می شد. قلب له و لورده شده بود و آخرین مقاومت ها را نشان می داد. تسمه تایم مایکل لبخندهای ملیح می زد. همه چیز به نفع بی ناموسی بود. مغز که کمی ناراحت شده بود، سعی با فکر کردن به اینکه حداقل تکلیف بارتیموس کراوچ جونیور را انجام داده، کمی از ناراحتی هایش بکاهد. در هر حال، توانسته بودند عشق را کنترل کنند، گرچه بی ناموسی را نمی شد!