کالی چشمانش را بست. طولی نکشید که به خوابی عمیق رفت...

قورباغه نر زیبایی روبرویش نشسته بود و مدام دهنش را باد میکرد و غور غور میکرد. قورباغه نری که نامش مایک رابینسون بود! غورغورهایش از آن غور غورهای معمولی نبود. خاص و گوش نواز. برای تحریک جنس ماده.
کالی نیز کم کم توجهش به آن جلب شد و نزدیکتر رفت. ناگهان غورباقه نر زبان دراز و چسبناکش را از دهان درآورد و به یک چشم به هم زدن یک سنجاقک چاق و چله را قاپید. آنگاه به کالی نزدیکتر شد و سنجاقکی که شکار کرده بود را به او تعارف کرد. چه قرار عاشقانه ای!

کالی به نشانه پاسخ مثبت، زبانش را دراز کرد تا سنجاقک را از زبان مایک برباید که ...

سراسیمه از خواب بیدار شد. موهایش پریشان و آشفته بود و دهانش باز مانده بود. مانند کسانی که برق آن ها را گرفته. کل خوابگاه روشن شده بود و فشفشه هایی رنگارنگ، کل محیط را اشغال کرده بودند. با چشم این سو و آن سو را نگریست تا اینکه یکی از دختران هم خوابگاهیش را دید که فشفشه ها از چوبدستی او بیرون میزد. با اعتراض به آن سو رفت و گفت:
_ هی کاترین! چه خبرته!
_ شرمنده کالی! این وِرد رو تازه یاد گرفتم! از دستم در رفت!

کالی کمی زیر لب غر غر کرد و سپس به تختش برگشت. دیگر هوا روشن شده بود. باید آماده میشد تا به کتابخانه برود و در مورد مهرگیاه تحقیق کند. مقاله ای صد سانتی متری انتظارش را می کشید. اما تکان خوردن از جایش برایش سخت بود. مدام فکر آن قورباغه نر خوشتیپ در ذهنش مرور میشد... آیا او به مایک رابینسون علاقه مند شده بود؟

-پروفسور من هیچ کاری نکردم چیرا نمیخواین باور کنین؟
+60 امتیاز از اسلایترین کم میشه.
-پروفسور!!
با عصبایت داد زد:کاری نکن 20 تام اضافه کنم.
یه نیشخند بهشون زدم و رفتم سمت سالن اجتماعات.من هیچکاری نکرده بودم فقط به یه سال اولی بیچاره که گول آلفردو خورده بود پادزهر دادم.بعد اونوقت کسی که تنبیه میشه منم اینم درس عبرت باشه که الکی برای آدما دل نسوزونم.
ساعت خاموشی بود منم که دیروز بالاخره اتاق ضروریات رو کشف کرده بودم امروز بالاخره میخواستم برم ببینم چخبره و البته واقعا با فکر آدما کار میکنه یا نه!
-لوموس!
تا برسم به جایی که میخوام از دست این تابلوهای پیر پاتال غرغرو صد بار مردم و زنده شدم.
یه نفس عمیق کشیدم وچشامو بستم. آرزوم از ذهنم گذشت:Black peace
چشامو که باز کردم با در روبروم مواجه شدم آروم رفتم داخل.
چشام از ذوق فشفشه پرت میکرد:او مای گاش!
یه سالن بزرگ که هیچی نداشت ولی آرومم میکرد. همون چیزی که میخواستم دیواراش سنگای مشکی-نقره ای با کف سنگی حاضر بودم تمام عمرمو بدون هیچ چیزی همینجا زندگی کنم.
من عاشق فکر کردنم فکر کردن به همه چی! از گذشته گرفته تا آینده و حتی رفتارای کسایی که فقط یکی دوبار دیدمشون و برای اینکه بتونم تمرکز کنم نیاز به سکوت فوق العاده وحشتناکی دارم و جایی که بالاخره پیداش کردم این آرامش و سکوتو بهم هدیه میده . دراز کشیدم رو زمین سنگی و چشامو بستم.زندگی گذشته ای که فقط زجر بود، زجر.
با صدایی که اومد زود از جام بلند شدم و چوبدستیمو آماده نگه داشتم:کی اونجاست؟
یهو از تاریکی یه پسری اومد جلوم که اونم چوبدستیش آماده بود.چشام رفت پس کلم.مایک رابینسون؟ همون سال آخری که همه دخترا غش و ضعف میرن براش؟ چطور اینجارو پیدا کرده؟
+تو کی هستی؟
-من سال اولی ام چطور اینجارو پیدا کردین؟
+اینو من باید از تو بپرسم .سالهاست کسی به جز من اینجا نبوده!
-خب....مـ...من فقط به چیزی که میخواستم فکر کردم همین.
چوبدسیتشو آورد پایین.
+اسلایترینی هستی؟
-آره.
+پس بعد از ساعت خاموشی این بیرون چیکار میکنی؟
وای کارم در اومد یادم نبود رابینسون مبصرمونه!
ولی خب منم کم کسی نیستم:کانفندو!
ولی اونم انگار کم آدمی نبود:اینکارسروس!
و این اولین نبرد منو مایک رابینسون بود که از همون اول هم برنده ای نداشتیم.
....................................................
+واقعا چجوری اینهمه ورد سیاه رو بلدی؟
هنوز نفسم سرجاش برنگشته بود:نـ...ناسلامتی..ا..از خانواده بلک ام!
+منطقی بود ولی جرئت داری کسی غیر از ما دوتا رو اینجا بیاری من میدونم و تو!
-من دوستی ندارم.
+هشدار دادم بهت نگی که نگفتی!
-باشه باشه اصلا اگه میخوای پیوند ناگسستنی ببندیم!
با صدای تقریبا بلندی گفت: تو دیوونه ای بلک!
بعدم رفت.
خندم گرفت عجب آشنایی بود.
منم یکم بعد رفتم سمت خوابگاه که تو سالن مایک رو دیدم:شب بخیر.
+یه مقاله 100 سانتی در مورد مهرگیاه تا آخر هفته.
-چیییییییییی؟
+بعد از ساعت خاموشی بیرون خوابگاه باشی تنبیه داری منم از پروفسور کسب تکلیف کردم گفت یه مقاله 100 سانتی با هر موضوعی.
-ارشد!
+شب بخیر.
با حرص رفتم خوابگاهمون تنها شانسی که از خوابگاه داشتم تختی بود که کنار پنجره بود هم اتاقیام که .....
از الان عزا گرفتم که چطور 3 روزه قراره صد سانت درمورد مهرگیاه بنویسم؟؟؟
انگار از فردا باید تو کتابخونه زندگی کنم!
لعنت بهت رابینسون.

_ مایک!
_ کالی!
_ مایــــک!!!
_ کالــــــی!!!
_ اوه مایــــــــک!!!!
_ اوه کالـــــــــــــی!!!!

"بوس ... بوس... ماچ ... ماچ ... بوس بوس ... ماچ ماچ ...."

و اینطور بود که کالی و مایک در دریای بیکران عشق غرق شدند. آن ها حتی به غریق نجات نیز اعتقادی نداشتند. امواج مواج را میشکافتند و بی محابا به جلو میتاختند. و چه اکتشافاتی که در این مسیر نکردند. گاهی کمی آرام میشدند، گویا به ساحل جزیره ای ناشناخته رسیده اند و میتوانند کمی استراحت کنند ولی باز پشیمان میشدند و به جلو میتاختند...

در همین حین ناگهان درب اتاق ضروریات به صدا درآمد!

_ مایک! کی میتونه باشه؟
_ عجیبه مگه کسی میتونه بفهمه ما اینجاییم؟
_ فقط یه نفر!
_ کی؟
_ مدیر جدید مدرسه! همون کلاغه!

مثل همیشه تو انبار معجون ها مشغول پیدا کردن مواد جدیدی بودم که بشه باهم قاطیشون کرد مهم نبود کشنده یا شفا بخش فقط یه چیز جدید باشه
-خاکستر منجمد....خاکستر منـ...
+کجارو میخوای آتیش بزنی؟
با یه داد برگشتم:مایک ! اینجا چیکار میکنی؟
یه نیشخند زد: یادت که نرفته؟ هنوز بهم بدهکاری!
گیج شدم: بدهکار چی؟
خندش رفت رو هوا:نگو که ....هنوز بلایی که تو بازی دیروز سرم آوردی یادم نرفته!
وای....بدبخت شدم.....
-ام..چیزه....میگم مایک با یه شطرنج چطوری؟
+طفره نرو بلک! یه جبران توپ میخوام.
-مایک من امروز سرم واقعا شلوغه بزار برای بعد خب؟
+نو نو...تو اتاق ضروریات میبینمت.
نالم در اومد:مایک رابینسون! خواهش میکنم.
+راه نداره وگرنه باید یجور دیگه جبران کنی!
پشت بند حرفش یه چشمک زد.مرتیکه بیشعور!
-هووووفففف....قبوله بعد از خاموشی اتاق ضروریات اصلا دلم نمیخواد دانش آموزا یاد بگیرن.
..........................
به چیزی فک کردم که فقط من و اون میدونستیم. در باز شد.
-رابینسون!...اینجایی؟
هنوز نیومده بود انگار.یه نگاه به فضای آشنای اتاق انداختم.دیوارا تماما پوشیده شده از سرامیک های براق مشکی با رگه های نقره ای کفش هم سنگی بود.همین!
+سلام بلک!
-مایک خواهش میکنم یبار به اسم خودم صدام کن میدونی چنتا بلک تو این دنیا هست؟
+قبول کن اسمت رو زبون نمیچرخه.
-تو میتونی فقط بگی دورا ولی بهم نگو بلک! لطفا.
+اوکی حالا شورع کنیم؟
یه نیشخند زدم:حتما!
بعدش هردو باهم داد زدیم:استوپیفای!
....................................
بازهم مثل همیشه بدون برنده!
مثل همیشه از خستگی نبردمون ناتموم موند....
-مایک رابینسون ازت متنفرم.
+کالیدورا بلک منم از تو متنفرم.
-نه واقعا این چجورشه؟ مریضی؟
+نچ ولی قبول کن هیچ کس هم سطح ما نیست.تو خودت حوصلت سر نمیره با خرده جادوگرا بجنگی؟
-فقط کافیه بفهمن مایک میدونی چنتا ورد ممنوعه استفاده کردیم؟....وای اگه یکی از دانش آموزا بفهمه......
+نمیفهمن خیالت راحت.....فکر این اتاق فقط تو مغز من و تو میگذره باور کن!
زیر لب زمزمه کردم:Black peace(آرامش سیاه)
بعد بلند تر ادامه دادم:ولی باورش سخته منو تویی که همیشه دعوا داریم اولین بار همدیگرو اینجا دیدیم.
مایک پاهاشو دراز کرد و دستاشو ستون بدنش کرد:اوهوم.
خیلی وقت بود اینقدر باهم تنها نبودیم همیشه بعد از دوئل زود میرفتیم که مچمونو نگیرن.این به ضرر منو احساساتم بود.
با فکر اینکه ممکنه هرلحظه اشتباهی ازم سر بزنه مثل جت بلند شدم: فعلا مایک.
نمیدونم قیافم چطور شده بود که پرسید:تو حالت خوبه؟
-ها؟..آ..آره ...بابای.
هنوز قدم اولو برنداشته بودم که دستمو گرفت و کشید سمت خودش:کجا با این عجله؟ هنوز طلب اصلیت مونده.
-چـ...چی داری میگی؟
حالت فک کردن به خودش گرفت:اوممم...یادم میاد یه دختری تو مهمونی استادا خیلی مست کرده بود و....
دستمو گذاشتم رو دهنش:خفه شو رابینسون...اون...اون یه اشتباه بود.
دستشو گذاشت پشت گردنم: ولی این یه اشتباه نیست!

خلاصه: نحسی طالع هاگوارتز رو گرفته و مدیر مدرسه برای اثبات اینکه مدرسه هنوز همون هاگوارتز سابقه از هردو جبهه محفلیها و مرگخواران دعوت میکنه تا به مدرسه بیان. اما نحسی از همون ابتدا دامن هردو جبهه رو می گیره. مگان برای اینکه رژیم غذایی بقیه رو سالم کنه شایعه راه میندازه که نجینی سکته کرده و از شنیدن این خبر لرد سیاه هم سکته میکنه...

***

مرگخواران که فهمیدند سکته نجینی شایعه ای بیش نبود. خوشحال و بشکن زنان برگشتند تا کلک غذاهای خوشمزه و رنگارنگ میز شام را بکنند. اما نه خبری از غذاها بود و نه لرد سیاه. فقط مگان را درحالی که یه بشقاب به دستش بود و داشت غذاها رو دور می ریخت، دیدن.

- ای دروغ بگو. تو دروغ گفته بکردی!
- کسی دستش نزنه. خودم جلوی ارباب شکنجش میکنم.
- خاله. لدفا قبل اینکه بزنیش برام بستنی بحل.

دامبلدور که اوضاع را متشنج دید گفت:
- فرزندان. باباجانان من. زشته. عخه. کنترل کنید عزیزجانان. الان باید دنبال تام بگردیم و بهش با عشق بگیم که نجینی هنوز با عشق زندس. باعشق!

ناگهان بعد از تموم شدن دیالوگ پروفسور دامبلدور، گابریل درحالیکه از یقه لرد گرفته بود و اورا دوان دوان و کشان کشان به سمت سرسرای اصلی می آورد، گفت:

- وقتی... شنیدم که... نجینــــی... سکته کرده، رفتم به لرد... گفتم نجینی... سکته کرده. الانم...( صدای رها شدن کله لرد به زمین) لرد سکته کرده.
- عجب سکته به توی سکته ای بشد.
- اگر شما با شتاب 30 متر بر مجذور ثانیه در جهت جنوب غربی به سمت شمال شرقی با مقاومت دو کیلو اهم میومدین. الان لرد سکته نمی کرد.
- لرد. مای لرد؟
- پیتر. مای پیتر. نقدتو با موجود سه پایی فرستا...

لرد، لحظه ای به هوش آمد اما قبل از آنکه صحبت خود را تمام کند از هوش رفت.

- ای به قربان لردمان. حتی توی بی هوشی هم مسئولیت پذیره.

قبل از آنکه مرگخواران بتوانند به ابراز علاقه عاطفی هم جبهه خود، واکنشی نشان بدهند، لاوندر براون وارد شد و گفت:
- بانو مروپ گم شده! آشپزخونه جاش با انبار مدرسه عوض شده!
- عیبابا باباجان. باز این هاگوارتز شوخیش گرفت.

مرگخواران با سرعت هرچه تمام تر به سمت تالار میدویدن...

-وایییی،برماااا! نجینی،مار محبوب ارباب سکته کرد!
-عیبی نداره رابستن بجاش من به ارباب میدم!
-شیلا چی میگی؟ ارباب به هیچ حیونی جز نجینی علاقه نداره!
-مشکل خود ارباب است دیگر! من مارهایم را دراختیارشون گذاشتم،انتخاب با خودشه!

رابستن و شیلا در راه تالار باهم دعوا میکردن ولی از اونطرف لرد دنبال اشپزخونه ی هاگوارتز بود...

-بی خرد ها! این اشپرخونه را هم مخفی کردن.ما دیگر باید مثل یک کاراگاه دنبال اشپرخانه در هاگوارتز بگردیم!

لرد سر راه همینطور لعن و نفرین میکرد دامبلدور رو که با چهره ی گابریل مواجه شد!

-اهای...دخترجون،این راه اشپزخونه رو نشانمان بده!
-لرد؟
-بله خودم هستم...راه اشپزخونه!
-چشم چشم اقای ولدمورت...امم فقط یه مشکلی هست!
-ای خدا! چه مشکلی راه رو بلد نیستی بی خرد؟
-نه خیر قربان...نجینی...مار شما سکته کرد!
-
-ببخشید لرد؟

واقعا دیگر سبرش لبریز شده بود. چطور می توانست بگذارد برگشت به هاگوارتز ان همه زحمتی که برای کم کردن کالری از مرگخواران کرده بود هدر برود. همیشه از هاگوارتز بدش می امد چون خیلی به ادم ها غذا می دادن. اخه سلامت کجا رفت؟ لاغری کجا رفت؟ در همین خین که داشت غر می زد فکری به ذهنش رسید. نجینی را در تالار گذاشته بودند. از سرسرا بیرون رفت و بعد با چهره ای ساختی فریادی از ترس زد
- نجینی سکته کرده.

تمام مرگخواران به سرعت روانه تالار شدند و مگان از فرصت استفاده کرد و نصف غذا ها را دور ریخت.

سرسرای بزرگ:

-به به...ارباب،ارباب به نظرم شما هم بخورین ازش!
-ایوا نکند چشمانت را از دست داده ای؟ ما هیچ غذایی در ظرف برای خوردن نداریم!
-ارباب...باور کنین مزه ی بشقابهاش خیلی خوبه!
-ایوا ان بشقاب هارا نخور،ممکنه این ریشو بعد از شام از ماها پول بگیره به خاطر ظرف هاش!
-دیر شد ارباب!

همان موقع اشپزخانه:

-لاوندر مامان،اواکادو کجاست؟برای هلوی مامان میخوام!
-بانو به نظرتون بهتر نیست چندتا جن بیان جای من؟
-لاوندر مامان اصلا نیازی به اینکار نمی بینم!
-برای چه بانو؟
-چون لاوندر مامان باید اشپزی یاد بگیره!

از چهره ی لاوندر معلوم بود اصلا نمی خواد اشپزی یاد بگیره!

-بانو میشه برم مرلینگاه؟
-دارم غذا میپزم لاوندر مامان! ولی برو.

لاوندر خوشحال بدو بدو به سرسرا برگشت و سر راه به تمام جن های اشپزخونه لعنت میفرستاد.

-باباجان،چه خبر از مروپ؟
-هی...ریش سفید! اون مادر ماست.اسم داره درضمن! اسمش هم "بانو مروپ" هست!
-بانو در حال اشپزی هستن اما متاسفانه هیچ جنی در اشپزخونه موجود نیست!

لرد با شنیدن این حرف فرصت رو غنیمت شمارد و شروع به اعتراض کرد!

-پیر خرفت این چه وضعی هست؟ ما گرسنه هستیم! اشپزخونه ی این مدرسه جن ندارد؟ دلیلش چیست پیر خرفت؟مادر ما دست تنها در حال اشپزی هست؟ از مادر با کمالات ما کار میکشید؟ نابودتان میکنیم!

* میز شام *
_پیر خرفت هنوز این جا مرغ سوخته درست میکنن
_اخ بمیرم برای کیوی مامان. اینجا بودی این مرغا رو بهت میدادن . دامبلدور من بچه مو اینجوری بهت سپردم . الان خودم میرم برات غذا درست می کنم. اهای تو گلابی ابدار مامان.پاشو راه اشپز خونه رو بهم نشون بده.
و ان گلابی کسی نبود به جز لاوندر براون.
لاوندر که به دنبال پشتیبانی چیزی میگشت تا از او دفاع کند گفت:
-چش شششم مم
سپس چشم غره ای به بقیه محفلی ها که ناگهان بشقاب غذاشون براشون جالب شده بود رفت.
- از این طرف بانو.
و لاوندر و مروپ به سمت اشپزخانه راه افتادند.

اشپزخانه هاگوارتز
مروپ به اشپز خانه ای خالی از جن خانگی خیره شد و پرسید :خربزه مامان . کاهو کجاست ؟ برای طالبی مامان سالاد درست کنم. بخوره بچه م کمبود ویتامین داره. .
لاوندر با درماندگی به اطراف نگاه کرد. اخه اون کجا بدونه کاهو کجاست !.

همان زمان. میز شام

لرد تاریکی به مرگخوارانی نگاه کرد که با ولع مرغ بریان و ژله و سیب زمینی سرخ کرده و پیتزا سمبوسه ...
-حالا نمیخواد این همه اسم غذا بگی .جلو چشمم دارن میخورن میبینم دیگه .
نویسنده : دوست دارم بگم .
-
-غلط کردم. هرچی شما بگی.
-چیزی به ذهنمان نمیرسد .خودت ادامه بده.
_چشم
(نکته اخلاقی : هیچ وقت سرب سر یه لرد نزارین )

خب همونجور که داشتم میگفتم لرد با گشنگی به بشقاب های لبریز از غذای مرگخواران سپس به بشقاب خالی خودش نگاه کرد و لعنتی به ورد مخصوص مادرش ( وردی که بشقاب ها را فقط با غذایی که فرستنده ورد درون بشقاب می ریزه پر می کنه )فرستاد .
...

-بفرمایین این از در...
-دامبلدور هم که اینجاست دختر جون!
-امم...
-تفاله ی چای مامان؟ 🤨
-🙄
-بفرمایین اینم از درمونگاه خدمت لشکر مرگخوار ها، ما دیگه با اجازه مرخص شیم!
-ممنون هلوی مامان.
-خ خواهش بانو!😌

درمونگاه رو جمعیت هافلی ها و گیریفی ها پر کرده بود و همه سر دوتا تخت تقسیم شده بودند و هر دو دقیقه یه بار جاشونو باهم عوض میکردن!

-ممنون دوشیزه اسپراوت از راهنماییتون به لرد!
-دامبلدور؟
-بله تام؟
-تام صدام نکن وگرنه پیر خرفت صدات میکنم ها!😡
-اواکادوی مامان و دشمن پسر مامان، بیاین به عیادت مدیر مامان و ویزلی مامان بریم!

همه با دیدن لشکر مرگخوار ها گسترده شدن و حالت دفاعی به خود گرفتند.

-پیرخرفت! به دوستات بگو برن کنار!😑
-شلیل مامان؟🤨
-محفلی های عزیزم...امروز تام و بانو مروپ بزرگ به عیادت...
-ما چی پس پیرخرفت؟😤
-اوه...بله بله کاملا درسته و مرگخوارهاشون امدن عیادت مدیر مدرسه و خانم وویزلی جارو برای دونفرشون باز کنین!
-دو نفر چیه پیرخرفت؟ کلا برین کنار محفلیا! ما با هم امدیم عیادت از هم جدا نمیشیم ها!😠
-پرفسور چیکار کنیم؟
-راه رو باز کنید برای تام و دار و دستش محفلیا ی عزیز!

مرگخوار ها با شک و تردید به سمت تخت ها روانه شدن و هرکدوم یه نگاه کوتاه به هرکدوم کردن، و بعد منتظر دستور اربابشون موندن.

-خب پیرخ...باشه مامان، خب داشتم میگفتم" دامبلدور حالا میشه شاممون رو بدین؟"😒
-اوه بله تام حتما!

محفلیا و مرگخوارا با هم به سمت سرسرای ورودی حرکت کردند، در راه دامبلدور همش حرص خانوم مدیر را میخورد و لرد به بانو غر میزد که چرا دامبلدور تام صداش میکنه؟

-ماماننن! اون پیرخرفت منو تام صدا میکنه هنوزز!
-هلوی مامان بهش اهمیت نده!😉
-😫

بعد از 5 دقیقه راه رفتن بالاخره به سرسرا رسیدن تا شامشان را میل کنند!