موضوع: چفت شدگی ذهن دافنه!()

هوا افتابی بود...نه نه یک لحظه صبر کنید، اصلا افتابی نبود بلکه خیلی بارانی بود!
در همچین روزی سرد و بارانی، دانش اموزان گریفیندوری و هافلپافی به صورت مشترک، کلاس تاریخ داشتند.
دافنه به سمت آملیا رفت که البته دورا هم، همان نزدیکی بود.
-سلام آملیا!اسمون خیلی بنفش شده، نه؟
-سلام دافنه!اره شده.
-بنفش!من عاشق بنفشم!راستی دافنه، به لیا گفتی که دوسش داری؟
-اره.
-چه ترکیب خوبی! تلسکوپ با دفتر ابی رنگی که طرح روش گله! مبارکتون باشه! امیدوارم باهم دیگه بشین یه کتابی در مورد ستاره شناسی، نه لاک پشتای سخنگو!
-ممنون از تبریک گفتنت دورا.
-ستاره ها گفتن دورا که بهت بگم...لاک پشت مگه چشه؟اونم از نوع نینجاش.
-ولی من میگم که نباید یه گریفی با یه هافلی دوست شه. من ذهن خوانم یادتون رفته؟ در اعماق ذهنت دافنه، میبینم که فقط داری املیا رو تحمل میکنی.

دافنه می خواست بگوید که "کسی چفت شدگی بلد است؟میشود ذهن من را نخوانی دورا؟شاید در ذهن من چیزی وجود داشته باشد که نخواهم کسی بداند" ولی استاد وارد کلاس شد.
با وارد شدن استاد، کلاس هم ساکت شد.
-اهم اهم. خوب درس امروزمون چیزه خیلی ساده ایه. امروز مطالبی در مورد فردی میخونیم که برای اولین بار در دنیای جادوگری، چفت شدگی رو انجام داد.

استاد کاغذی را از جیبش دراورد و با صدایی بلند و رسا شروع به خواندن کرد:
نقل قول:

-خوب ازتون میخوام که برین، هرچی مطلب در مورد چفت شدگی پیدا میکنید، بیارید و بخونید یا به روش خودتون چفت شدگی رو انجام دهید.

دافنه فکری به سرش زد، او میخواست ذهنش را چفت بکند تا کسی مثل دورا، بار ها و بار ها وارد ذهن او نشود.
به همین دلیل وقتی داشتند از کلاس خارج میشدند، دست املیا را گرفت و به سرعت به سمت اتاق ضروریات رفت.
-برای چی امدیم اینجا؟
-میخوام که بهم کمک کنی که چفت شم.
-چی؟
-چفت شدگی ذهن.
-اها، حالا چطوری؟
-تو به کمک ورد له چی لی منس وارد ذهنم شو تا من تمرکز کنم.
-باشه...اممم به هرحال ببخشید، له جی لی منس.

دو ساعت گذشت ولی... ببخشید دو روز گذشت ولی اتفاق خاصی نیفتاده و همچنان دافنه در حال تمرکز است.

پشت صحنه.

اوهوی با شمام اینجا چیکار میکنید؟ گند زدید به نوشته ام، بروید تا بلایی سرتان نیاورده ام.

پایان پشت صحنه.

در واقع، نیم ساعت گذشته بود و دافنه بالاخره توانست.

سه روز بعد، کلاس تاریخ.

استاد لیست اسامی دانش اموزان را برای حاضر غایبی خواند.دوباره گریفیندور با هافلپاف مشترک بودند.
بالاخره نوبت به بررسی تکالیف رسید.افرادی که مطلبی را پیدا کرده بودند امدند و خواندن، افرادی که هیچ کاری نکرده بودند خیلی عادی نشسته بودن سرجایشان و افرادی که چفت شدگی را تمرین کرده بودند، امدند جلوی همه و نشون دادند.

فلش بک.

-خوب...دافنه مالدون.
-بعله!
-شما چکار کردین؟
-من چفت شدگی رو تمرین کردم.
- پس میخوام امتحان می کنم،من با ورد له جی لی منس وارد ذهنتون میشم و تو بابد کاری کنی که من نتونم وارد شم. اماده ای؟
-بعله.
-له جی لی منس.

و اره، او توانست و بعدش مثل بچه ی خوب رفت سرجایش نشست.

پایان فلش بک.

آن روز به خوبی و خوش به پایان رسید.
ولی هنوز برایش نکاتی خیلی عجیب است.
●درست است که توانسته تست چفت شود ولی هرکاری میکند، نمیتواند کاری بکند که در برابر دورا، چفت شود.
امم...ببخشید این قسمت نیاز به ترجمه دارد:
یعنی اینکه فقط دورا میتواند به ذهن او وارد شود، دافنه هر کاری هم که بکند، باز هم دورا وارد ذهنش میشود با اینکه هدف اصلی دافنه از چفت شدگی این بود که دورا نتواند وارد شود که او هم میتواند بشود.

نکته ی دیگری هم نبود، چیزی شده؟ نکند فکر کردی بازم چیزی مانده؟برو تا نگفتم املیا بیاد تلسکوپش را بشکند تو سرت.()

موضوع انشا: تولد خودرا چطور گذراندید؟

- واقعا می‌خوای تولد بگیری رز؟

رز ویبره زنان یکی دیگر از بادکنک ها را به پنجره‌ی مجازی وصل کرد و جواب داد:
- نه که چرا؟

دورا درون ذهن رز شیرجه رفت ولی با کمال تعجب متوجه شد که حتی درون ذهن زلزله هم روی ویبره و درهم هست.
- چون اون آملیا ـه؟
- تام! ما اینجا تو هاگوارتز تولد نگرفتن رو تحمل نمی‌کنیم!
دورا:


تــــــــــــــق!

این یک "تق" معمولی نبود؛ بلکه صدای شکسته شدن تلسکوپ یکی از هافلی ها بر سر یک چیز یا یک شخص بود، و احتمالا حدس میزنید کدام "هافلی"!

- آملیا! باز چه مرگته؟ کل خوابگاه مخطلتو با خاک یکسان کردی!
- تو یکی چیزی نگو دورا! خیلی از دست همه شاکیم!

دورا در ذهن آملیا جستجو کرد تا فهمید...
- عه! همه یادشون رفته تولدته؟

بد عصبی را از اعصاب نداشته آملیا، خورد کرده بود!

- حرفتو پس بگیر!
- نمیگیرم!
- بگیر! تا دیر نشده!
- نمی... اونو از کجا آوردی؟!

حاضر بود قسم بخورد که همین چند ثانیه پیش، تلسکوپ غلاف بود!

- هیا!

شترق!

و خب... اگر میپرسید چطور دورای ذهن خوان نتوانست عکس العمل آملیا را حدس بزند... از خودش بپرسید. با تشکر

- خبرتونه چه؟!

عامل تمام وقت زلزله تالار وارد خوابگاه با خاک یکسان شده شد.

- رز؟:wistle:
- مرلین یا! دورا چیکار کردی با؟!
- حقش بود! تولدمو یادش رفته بود، حالا هم اومده مسخرم میکنه!

رز با تردید به دورا نگاهی انداخت...

- عکسمو شناسنامه دار... اهم... چیزه... شناسناممو عکس دار کردم! هیچکس یادش نبود!

و خب... هافلیون انتظار داشتند بخاطر فراموش کردن روز تولدش، صدای خورد شدن تلسکوپش بر سرشان، کل تالار را در بر گیرد، اما رز به موقع نجاتشان داد:
- خراب سورپرایز کردی رو! مبارکه تولدت!

جسیکا، آملیا را که با فرمت سر جایش میخکوب شده بود، به سمت میزی که معلوم نبود از کی وسط تالار سبز شده، بردند؛ جایی که کادوهای رنگارنگ، بزرگ و کوچک، از همه رنگ... اهم... قرار داشتند. هیچکس نمیخواست طعم تلسکوپ های آملیا را بچشد، پس هرکدام به سمت کادوی خود رفت:

- ستاره ای تولدت!

رز کادویی را به آملیا داد که مثل خودش ویبره میرفت؛ البته، تا قبل از اینکه از دستش جدا شود!

- ای فیتیله عزیزتر از جانم...

آملیا هیچ یک از حرفهای جسیکا را نشنید، چون چشمش تمام وقت به کادوی در دست جسیکا بود که اندازه تلسکوپی بود که چندی پیش بر سر دورا شکسته بود.

- ... دوستان اشاره میکنن کادوت جا موند
اینم کادوت!

دافنه هم کادویش را بغل کرده و نزدیک میشد... هیچکس نفهمید چطور شد که یکهو افتاد زمین و کادویش درهوا به گردش درامد و صاف افتاد در دستان... دورا!

- آملیا؟ امیدوارم کیکت خامه نداشته باشه چون من از جوش متنفرم. اوه خدای من بادکنک با طرح تلسکوپ؟

و کادوی خود را در بغل آملیا انداخت. جسیکا با ذوق و شوق میخواست یک عالمه برف شادی در هوا بزند که با قیافه ی درهم دورا رو در رو شد.

- هی تو که داری فکر میکنی کی منو دعوت کرده! من هیچ خوشم نمیاد یه تازه وارد دربارم قضاوت کنه.
- من کردم دعوتش دافنه!

آملیا با شک و تردید هدیه دورا را از روی میز برداشت. بلافاصله پس از دیدن محتوای کادو، جیغی کشید و آن را به زمین انداخت. بر روی لبان دورا پوزخندی جا خوش کرده بود.

- تو...تو از...
- من ذهن خوانم!

=====

وقتی که کادوی آنابل را که بعد از تولد به او داده بود، باز میکرد، با خودش فکر میکرد که آیا سه تلسکوپی که بر سر دورا شکستند، حالش را جا آورده اند یا نه؟!

خاطره معروف شدن ویزلیا

آرتور تمام روز رو کار کرده بود و خسته و له به سمت خونه ویزلیا برمیگشت. اما مقصد اولیه اون خونه ویزلیا نبود. آرتور به سمت پاتیل درزدار میرفت و قرار بود اونجا کسی رو ملاقات کنه و بی خبر از اینکه کسی اون رو دنبال می کنه. از خیابون ها و کوچه ها گذشت تا اینکه به پاتیل درزدار رسید. در رو باز کرد و رفت داخل. روی صندلی نشست و منتظر شد. نگاهی به اطراف انداخت. چند ساعتی گذشت اما کسی نیومد. انتظار اون رو خسته تر کرده بود و برای اینکه خستگیش رو در کنه، تصمیم گرفت چیزی سفارش بده:
-ببخشید! یه نوشیدنی گیلاس لطفا.
-نوشیدنی گیلاسمون تموم شده.
-پس یه نوشیدنی زنجبیلی لطفا.
-نوشیدنی زنجبیلی هم تموم کردیم.
-یه لیوان آب داری؟
-آب قطعه!
-یه شیشه زهرمار.
-زهرمار هم تموم کردیم.
-نوشیدنی چی داری؟ هرچی داری بیار لعنتی.
-اصا نوشیدنی نداریم.
-نخواستیم آقا. نخواستیم.

آرتور تشنه و خسته و له تر از قبل توی پاتیل درزدار روی صندلی چوبی سفت بی صاحابی نشسته بود و منتظر بود تا اینکه بالاخره کسی که منتظرش بود اومد. یه شخص قد کوتاه با شنلی به رنگ سیاه که سر تا پاشو پوشونده بود و حتی چهرش هم پیدا نبود. به سمت یکی از صندلیا رفت و نشست:
-یه نوشیدنی گیلاس.
-نوشیدنی گیلاسمون تموم شده.

اون شخص قد کوتاه شنلش رو کنار زد. به حدی که آرتور نتونست ببینه که کی پشت اون شنله. گارسون خوف کرد و چشاش گرد شد و با ترس گفت:
-الان میارم خدمتتون.

آرتور با تعجب به شخص شنل پوش نگاه کرد. به سمت شخص شنل پوش رفت و روی صندلی کناریش نشست:
-ببخشید! شما کی هستین؟
-همون که باهاش قرار ملاقات داشت!
-صداتون چقدر برام آشناس.
-نه آشنا نبود. من غریبه بود. تو منو نشناخت.
-طرز حرف زدنت هم آشناس برام. تو کیمدی؟
-باید با هم صحبت کرد. درمورد یه موضوع مهم باید باهم صحبت کرد.
-چه موضوعی؟

در همین حین شخصی وارد پاتیل درزدار شد و خیلی آروم به سمت آرتور رفت. اون همون شخصی بود که آرتور رو تعقیب کرده بود. دست کرد زیر شنلش و مایتابه مبارک رو بیرون کشید و زارت. آرتور پخش زمین شد با یه هویج که از کلش زده بود بیرون. شنلش رو کنار زد. اون مالی بود. با عصبانیت مایتابه رو گرفت سمت آرتور و گفت:
-اینجا چه غلطی می کنی؟ این کیه باهاش قرار گذاشتی؟ میخوای سر من هوو بیاری؟
-نه بابا هوو کجا بود؟ داشتیم با هم صحبت می کردیم.
-چشمم روشن. صحبت چی می کردی؟ هن؟
-هیچی به مرلین.

شخص شنل پوش، شنلش رو کنار زد و گفت:
-وینکی بود. جن وزیر. من یه پیشنهاد برای ویزلی ها داشت.

مالی با دیدن وینکی جن وزیر آروم شد و ازش پرسید که چه پیشنهادی داره. وینکی ازشون خواست تا آروم باشن. بعد از اینکه آرومشون کرد پیشنهادش رو گفت:
-وینکی جن وزیر از شما خواست فیلم بازی کرد. ویزلیا باید معروف شد. وینکی جن خووب؟

مالی و آرتور به همدیگه نگاه کردن و با هم از وینکی پرسیدن:
-چه فیلمی؟ هرچی باشه بازی میکنیم.
-وینکی بعدا فیلمنامه رو برای آرتور ارسال کرد. آرتور باید قرار داد امضا کرد. وینکی جن خووب؟

آرتور قرار داد رو با وینکی امضا کرد. وینکی بعد از امضای قرار داد رو کرد به ویزلیا و گفت:
-آخر هفته قبل از ظهر ویزلیا برای ضبط فیلم به هالی ویزارد اومد.

در همون لحظه گارسون نوشیدنی گیلاس رو برای وینکی آورد و با احترام دکمه فرار رو زد. آرتور در حالی که پوکرفیس بود پاتیل درزدار رو به همراه مالی ترک کرد.

در اتاق باز شد و کسی پشت در منتظرش نبود جز آملیا وتلسکوپش!هر جا میرفت آن را با خود می برد.آملیا با لبخندی بزرگ روبه رویش ایستاد و با لحن شادی گفت:
-ستاره ها میگن ...امروز بهمون خوش میگذره البته اگه اون دورا خرابش نکنه!
-اوهوم... حالا بریم؟

آملیا سرش را به نشانه موافقت تکان داد و دست جسیکا را گرفت .باهم از پشت چمن های عمارت ترینگ رد شدند و در پشت خیابان با کمک کتاب افسون های جسیکا به دنیای مشنگی آپارات کردند.
در طول راه آملیا مدام درباره دورا و میزان نفرتش از او صحبت می کرد. جسیکا هم که علاقه ایی به موضوع نداشت، بدون توجه به بدگویی های ستاره ها و خود آملیا پشت سر دورا، با گوشی مشنگی اش ور میرفت سعی در دانلود آهنگ جدیدی از ماگل نت داشت.

تقریبا به محل مورد نظر رسیده بودند که زمین شروع به لرزش کرده و جهان رو به نابودی رفت.
-اِه ستاره ها چیزی بهم نگفته بودن... چ..چ مگه اینجا ژاپنه؟
-هوم؟...نه اینجا آمریکاس شایدم ژاپ...

حرف جسیکا نصفه ماند چون فردی که عامل این همه زلزله بود دستش را روی شانه ی آن دو گذاشت و هردویشان را غافلگیر کرد.
-سلام!اومدم من...موندین منتظرم چه قدر وقت؟اومده دورا؟
-پوووووف فکر کردیم سونامی چیزیه.
-آره راس میگه!نه بابا زیاد منتظر نموندیم اون بنفش پوش جلف هم نیومده. چه بهتر!

رز با لبخد گنده ایی کمی از میزان لرزشش کم کرد. بعد از آمدن دورا وارد کافه ایی نیمه تاریک شدند.افرادی که نشسته بودند با چشمانی گرد و متعجب به آنها نگاه می کردند.لباس های دورا بی نهایت پر زرق و برق و روی اعصاب بود و خب تلسکوپ آملیا به زور کنارشان جا گرفته بود.رز بی وقفه می لرزید و لرزیدنش باعث ایجاد صدا در تمام کافه شده بود.
-هیس..هیس ..میگما برید بخوابید! دیره
-ای بابا بیخیال.

همه آرام حرف می زدند و سعی میکردند تا از چوبدستی هایشان استفاده نکنند. اما خب به هر حال آنها ساحرگان هافلپافی بوده و لحظه ایی بدون چوبدستی دوام نمی آوردند.
-پیست!پیست میگم چوبدستی تونو نا محسوس استفاده کنید.نفهمن!
-ستاره ها میگن..جسیکا.ستاره ها میگن وای خدا الان میان!
-چی؟ چی میگی؟واااااای جون مرلییییین؟ جدی؟

تمام مردم درون کافه با نگاه های متعجب ابتدا به جسیکا و سپس به در کافه که تکان میخورد نگاه کردند.بله و باز هم بله... بالاخره حرف های ستارگان درست از آب در آمده بود و ستارگان مشهور هالیوود و گروگان گیران هافلپاف با هم در یک کافه بودند.

جسیکا:
لئوناردو دیکاپریو:
جانی دپ:
رز:
آملیا:
دورا:
روح رودولف:
بقیه مردم:

در کسری از ثانیه جنگی در کافه به راه افتاد و ملت غیور هافلپافی با چابکی بسیار بازیگران معروف را برای جسیکا گروگان گرفته و همگی به خوابگاه هافلپاف آپارات کردند، تلفن های مشنگیشان را برداشتند و به پرزیدنت ترامپ اس ام اس دادند.

نقل قول:

جسیکا با هیجان و بعد از گرفتن سلفی، طناب دور دهان بازیگران هالیوود را باز کرد و با قیافه ی پوکری منتظر جواب پرزیدنت رو به روی آنها نشست.

تالار ریونکلاو در سکوت بود و همه سر در کتاب داشتند.

- یادگاری... هافلپاف...اتاق ضروریات!

لیسا با ورود غیر منتظره ی خود این سکوت را شکست. از چهره اش معلوم بود خبر هیجان انگیزی دارد و از حرف زدنش میشد فهمید راه زیادی را دویده است.

- چی شده؟

لیسا نفس عمیقی کشید.
- این خبر همه جا پیچیده که جد هر گروهی یه یادگاری داخل اتاق ضروریات گذاشته.

لینی به لیسا نگاهی کرد و لبخندی به او زد.
- عزیزم من ذوقت رو درک میکنم ولی اکثرا این حرفا الکیه و شایعست! الانم نزدیک امتحاناته و ما وقت نداریم وقتمونو بخاطر شایعات تلف کنیم.

لیسا حالت قهری به خود گرفت و رویش را از سمت لینی برگرداند.
-اییش! در ضمن هافلپاف هم یادگاریشو پیدا کرده. حالا کی با من میاد؟

بر خلاف تصور لیسا، دست های زیادی بالا رفت.
سپس همگی با هم به دنبال پیدا کردن یادگاری به راه افتادند.
در راه به یک پسر اسلیترینی برخوردند.

-سلام! میتونی به ما بگی اتاق ضروریات کجاست؟
اتاق ضروریات؟ آم ...همینجاس همینجا اون روبرو... طبقه هفتم نیست ولی اصلا اونجا نرین مطمئنا همینجاست شک نکنین.

همه ی اعضای ریونکلاو به سمت دیواری که پسر اسلیترینی گفته بود رفتند.
هر کسی داشت به چیزی فکر میکرد.

-واس چی اینجا ایستادین؟
-ساکت آلکتو! داریم تمرکز میکنیم تا اتاق ضروریات ظاهر بشه.
- داداچا دارین اشتباه میزنینا! اتاق ضروریات اصلا اینجا نیس. اگر میخواین جای اصلیشو بتون بگم باس یکم دس به جیب شین.

همه با تعجب به هم نگاه کردند.
لیسا به سمت ریونی ها برگشت و با صدایی که آلکتو نشنود گفت:
- از کجا مطمئن بشیم راست میگه؟
-من اینو میشناسم. یکم عجیبه ولی همیشه راست گفته. به نظرم الانم داره راست میگه.

با این حرف، ریونی ها قانع شدند و مبلغ نسبتاً زیادی را به او دادند.
-وای به حالت اگر دروغ بگی.
-دزد که نیستیم داداچ! اتاق ضروریات طبقه هفتم رو به روی تابلوی بارناباس دیوونس.

ریونکلاوی ها در حالی که به آن پسر اسلیترینی حرف های بسیار زشتی که در شان آن ها نبود میگفتند به سمت طبقه هفتم رفتند.

- خب فکر کنم اینجاست. وای من الان خیلی نیاز به یه سیب دارم و اگر الان سیب نخورم میمیرم!

بعد خودش را به زمین انداخت و زبانش را بیرون آورد.

- گرنت با این حرفا اتاق ضروریات باز نمیشه. واقعا باید ضروری باشه. مثلا من الان دستشویی دارم و اگر نرم دستشویی میترکم!

آماندا بعد از گفتن این جمله با اشتیاق به دیوار خالی نگاه کرد ولی هیچ دری ندید.

- خب من توی یه کتاب خوندم وقتی که شما واقعا به اتاق ضروریات احتیاج دارید ولی حواستون بهش نیست ظاهر میشه. در نتیجه باید بریم خوابگاهامون و بعدا بیایم.

بد خیلی آرام زمزمه کرد:
- هر چند که فکر نمی کنم واقی باشه.

حرف های دلفی قانع کننده بود.
همه ریونی ها با نا امیدی به خوابگاه برگشتند.

در خوابگاه

- میتونیم انقدر اونجا بمونیم تا در ظاهر بشه.
- راست میگه، طبق نظریه ی مارکوس انیشتین انتظار بهترین راه حله.

همه با تعجب به پنه لوپه نگاه کردند.
- مارکوس انیشتین دیگه کیه؟
- فکر کنم نوه پسر عموی انیشتین بود شایدم دختر پسر عمه ی زن داییش بود. مهم اینکه از فک و فامیلاشه و نظریه داده.
- شایدم تخیل ذهن تو باشه!
چهار روز بعد

- گریف و اسلی هم حتی پیدا کردن ولی ما پیدا نکردیم هنوز.
- عیبی نداره. حالا بیا بریم کلاس معجون سازی تا پیدا کردن اون هم روونا کریمه.

دانش آموزان در راهرو های مدرسه، حرکت میکردند.
ناگهان در عجیبی، درست بر روی همان دیواری که آلکتو به آن ها گفته بود ظاهر شد.

- بچه ها اتاق ضروریات!

بچه ها که توجهی به دیوار نداشتند، با تعجب به دیوار نگاه کردند.
الیزابت درست میگفت. دری که چند روز پیش آنجا نبود، الان آنجا بود.

-خب نیم ساعت تا شروع کلاس مونده. میتونیم بریم داخل!

همه ریونی ها با تعجب وارد اتاق شدند.

-اوه اوه اینجا چقدر شلوغه! فکر نکنم بتونیم پیداش کنیم.
-چرا میتونیم. شروع کنید به گشتن.

همه ی ریونی ها در حال گشتن بودند که صدای پنه لوپه را شنیدند.
-بچه ها فکر کنم پیداش کردم!

چیزی که در دست پنه لوپه بود، فقط یک صندوقچه ی چوبی بود.

- اینجا تاریکه. بیاید بریم بیرون بازش کنیم.

بچه ها از اتاق ضروریات خارج شدند.
با شوق به صندوقچه ی چوبی خاکی نگاه میکردند.

- بازش کن!

لیسا صندوق را باز کرد. چیزی که در صندوق بود باور نکردی بود.

-جوراب؟
- چه بویی هم میده! کی اینو میبره؟

هیچکسی حاضر نبود جوراب را بردارد.

- من چند روز پیش شیش جفت جوراب خریدم و بهش احتیاجی ندارم.
-حشرات هم که اصلا جوراب نمیپوشن.

لادیسلاو چند قدم جلو آمد.
- روز گذشته جورابمان سواخ نهیده است. ما این را برمیداریم.

جوراب را برداشت. یکی از آن ها را پوشید.
با پوشیدن یکی از جوراب ها، کمی از زمین فاصله گرفت. با پوشیدن جوراب دوم، چند متر از زمین فاصله گرفت.

- کسی میداند چرا بدینگونه میشویم؟ چرا همانند لینی پرواز مینماییم؟

دلفی جلو تر آمد.
- یادمه قبلا به کتابی خونده بودم درباره روونا ریونکلاو. گفت که اون یک جوراب جادویی داشت که باعث میشد فرد پرواز کنه.

لادیسلاو جوراب ها را از پایش در آورد.
یک اسلیترینی که شاهد تمام ماجرا بود فرصت را غنیمت شمارد و جوراب ها را از لادیسلاو کش رفت.
خیلی سریع جوراب ها را پوشید ولی اصلا پرواز نکرد.

- همچنین فراموش کردم که بگم این جادو به صورتیه که فقط برای ریونکلاوی ها کار میکنه.

پسر اسلیترینی با بی اعتنایی جوراب را بر روی زمین انداخت و رفت.

- خب بریم که قراره کلی با این جوراب خوش بگذرونیم!
- اگر به من ندین قهرما!

از آن روز به بعد، ریونی ها با جوراب جادوییشان به بقیه ی گروه ها پز میدادند و از جوراب به عنوان یکی از گنجینه های ریونکلاو نگهداری کردند.

آرام...آرام...آرام... قدم بر میداشتم.می دانستم نباید کسی را بیدار کنم.شاید اصلا نباید همچین کاری میکردم.مادر بزرگم هشدار داده بود.اگر پدرم را بیدار میکردم معلوم نبود چه تنبیهی در انتظارم است.
به اتاقش نزدیک شدم،هنوز خواب بود ،پرده سبز تخت را کنار زدم چوبدستی ام را کنار سرش گرفتم و سعی کردم بانهایت آرامش ورد را بخوانم.نوری نقره ایی از سرش خارج شد.اگر ورد را درست اجرا کرده بودم، حتما آن نور میبایست خاطره هایش باشند.خوشحالی سرتاسر وجودم را فرا گرفته بود.پنجره نیمه باز را که نسیمی پرده اش را تکان میداد را بستم،با قدم های آرام که بیشتر شبیه خش خشی روی فرش بود، خودم را به در رساندم و بدون دردسر از آن اتاق خارج شدم.

فلش بک-صبح همان روز

مادربزرگ همیشه حرف های عجیب میزد. اما هیچ کدامشان برایم عجیب تر از حرف های دیشبش نبود،روی تختم دراز کشیده بودم و به حرف هایش فکر میکردم.مادر بزرگ قانونمند من...دزدی خاطرات؟آن هم خاطرات پدرم؟میدانستم هیچ وقت درباره روزی که مادرم مرد برایم حرف نمیزند اما فکرش را هم نمیکردم روزی خاطراتش را بدزدم.
حتی هرگز به فکرش هم نمی رسید که دخترش که تمام مدت به فکر زیباییش است، روزی دست به چنین کاری بزند.میدانم،شاید از من نا امید بود.حتی مدتی فکر میکرد شاید به محفل بپیوندم!از زمانی که در هافلپاف بودم تفکر همه خانواده پدرم از جمله تمام عمو ها و عمه هایش درباره من عوض شده بود.
دختر خانواده ترینگ کسی که زمانی هوش و زکاوتش زبانزد همه بود، در هافلپاف افتاده بود.قطعا مایه سر افکندگی اش بودم،اما او پدرم بود ،شاید در دلش آرزو میکرد من هم اسلیترینی باشم اما هرگز به زبان نمیاوردش. من هم راضی بودم. بیشتر زمان ها خودم را زیر ماسک هایم پنهان میکردم و وانمود میکردم هیچ چیز برایم مهم نیست.اما آنروز آن دختر نبودم...

پایان فلش بک

به اتاقم برگشتم در اتاق را بستم و چراغ خواب بزرگی را که کنار تختم بود را روشن کردم.فضا را نور زرد رنگی روشن کرد و تابلو های عکس و نقاشی های دوستان هافلپافی ام را روی دیوار نمایان کرد.همه در عکس ها شاد بودند.بهترین دوستانم همه میخندیدند.آنها هم مشکلات خودشان را داشتند،اما ما همه هافلپافی بودیم و وفادار. همیشه سر اتحادمان به هافپاف باقی میماندیم.
قدح اندیشه مادربزرگ روی میزم بود.چوبدستی ام را تکان دادم و خاطره را در آن ریختم.نور نقره ایی در ظرف پخش شد و...

پایان یک دوستی...


سال آخر تحصیل در هاگوارتز بود.سلنا که از روز اول تحصیلم کنارم بود رفتارش تغییر کرده بود.
خیلی بهم گیر میداد , عصبی میشد,فریاد میزد.خلاصه اینکه کلا" ارتباطش مثل قبل باهام گرم نبود!
من دلیل این کار رو نمیدونستم.یک روز پاییزی جلوی سلنا رو گرفتم

-سلنا چت شده؟ماباهم این راهو شروع کردیم!

-درسته داریوس ولی قرار نیست باهم تمومش کنیم!

-منظورت چیه سلنا؟

-اوه داریوس!شاید نمیدونی ولی بهتره بگم من میخوام یه مرگخوار بشم و تبدیل به یکی از بزرگترین جادوگران سیاه تاریخ بشم!

-هه.اشتباه میکنی.ولدمورت سالهاست مرده و قدرت دست طرفداران سپیدی هست.


سلنا بهم اخم کرد و بغل حوض حیاط هاگوارتز نشست.

-داریوس خوشحال میشم تنهام بذاری مگرنه....

من وسط حرف سلنا پریدم.

-مگرنه چی؟ میدونم نمیتونی جلوم قرار بگیری یا ورد سیاهی روم اجرا کنی.


سلنا گریه اش گرفته بود.آهسته از جایش بلند شد و از من دور شد!


-سلنا!سلنا.نرو!


ولی بی فایده بود.سلنا تصمیم گرفته بود برخلاف من وارد جبهه تاریکی بشه.شاید خیلی ها فکر میکردن منی که اسلیترینی هستم هم همین کارو بکنم ولی خواب هایی که در مورد سالازار اسلیترین میدیدم بهم دستور میدادتا در راه روشنایی قدم بردارم.

آلفرد بلک:سال چهارم:روز کوییدیچ


سال چهارم بود.موقع بیدار شدن بود ولی من میخواستم بخوابم اما لعنت بر نور خورشید!ردایم را با بی حوصلی پوشیدم سر میز گروهم اسلیترین نشستم.
بقیه درباره کوییدیچ امروز حرف میزدند.
بروتوس تا منو دید پیشم اومد و ضربه آرنجی به من زد وگفت:اوه پسر!امروز باید روز پرفکتی باشه!
- چرا؟!
- مگه نمیدونی ؟ امروز ساعت 1 بعد از ظهر با گریفیندور کوییدیچ داریم.
- جدی؟

باید خیلی خنگ باشم که با اینکه مدافع تیم کوییدیچمون بودم بازی امروز یادم بره.
در همون موقع من برای چارلوس پاترنقشه میکشیدم ،چون من مدافع بودم و اون مهاجم.در کتابخونه دنبال یه وِرد برای طلسم کردن بازدارنده ها نیگشتم که تام ریدل رو دیدم.
- سلام تام
- آلفرد؟ تا حالا ندیدم بیای کتابخونه.
- واسه فردا دنبال یک مطلب برای تحقیق دو لول کاغذ پوستی مک گونگال بودم.چیزی درمورد طلسم بازدارنده ها میدونی؟؟؟!!
- فکر کنم.اَمونتو آپِرِگو رو امتحان کن
- ببینم چی میشه

خودش یک کتاب به اسم ((جادوگران بدنام)) رو میخوند.
دوباره به سرسرا برگشتم و پیش برادرم اورین نشستم.هنوز 30 دقیقه به شروع کلاس ها مونده بود.
اورین داشت با عسل، نون تستشو نقاشی میکرد.اورین همیشه درساش از من بهتر بود.
گفتم:امروز اسلاگهورن میخواد طرز تهیه فلیکس فلیسیس رو یادمون بده؟
- نه
- پس چی؟
- اون مال پس فرداست.
- ها
سپس آرگوس فیلچ جوان با سرعت زیاد به سمت دامبلدور آمد و یه چیزی گفت. سپس دامبلدور با صدای بلند گفت:خبر خوش دانش آموزان،متاسفانه دو زنگ متوالی که با پروفسور اسپراوت داشتین ،پروفسور به علت گاز گرفتن یک گیاه خطرناک بستری شدن و...
صدای جیغ خوشحالی بقیه گوش آرگوس را نابود کرده بود .
دامبلدور ادامه داد: وکوییدیچتون ساعت 9 برگزار میشه.
من و اعضای تیمم و اعضای گروه گریفیندور میخواستیم تشنج کنیم.
سپس به سرعت به سالن اسلیترین رفتیم و لباس های کوییدیچ رو پوشیدیم و به زمین بازی رفتیم.

هوا سرد شده بود. میدانستم که به این زودی ها بر نمی گردد.نگران بودم .
مادربزرگ روی صندلی کنار شومینه نشسته بود و از لای صفحات کتابش مرا زیر نظر داشت.
عینکش را از روی بینی ظریف وکوچکش برداشت و با لحن مهربان همیشگی اش گفت:
-جسیکا شاید امشب نیاد. نگران نباش!بلند شو بیا بریم شام بخوریم.
از کنار پنجره بلندم کرد دستش را روی موهایم کشید و با مهربانی گونه ام را بوسید.
همه آخر هفته ها همینطور بود.همیشه کنار پنجره مینشستم و به امید دیدنش همانجا میخوابیدم.
او خیلی مهربان بود.پدر من بهترین و مهربان ترین مرد جهان بود.
بیشتر مواقع در سفر بود. از وقتی مادرم مارا ترک کرد همینگونه بود.
روز های متوالی را در سفر می گذراند و گاه گاهی به ما هم سر میزد.
بیشتر از پدر بودنش برایم یک دوست بود.
خانواده پدرم خانواده من هم بودند مادربزرگم ،مادرم و پدربزرگم ،پدرم بود.
همیشه در رفاه زندگی کرده بودم.تک تک آرزوهایم را برآورده می کردند.
لحظه ایی به نبودنشان فکر نمی کردم مادربزرگم بدون دریغ کردن چیزی من را بزرگ کرده بود.
او را خیلی دوست داشتم.جای مادرم موهایم را شانه میکرد و جای پدرم برایم قصه میخواند.چهره اش زیباترین و دلنشین ترین چهره ایی بود که میتوانست دید.
تنها چیزی که از مادر واقعیم برایم مانده بود تصاویر مبهم با صداهای سردرگم کننده بودند.
نمی توانم بگویم اورا دوست ندارم.اما جز خاطرات مبهم چیزی برایم نمانده.حتی نمیدانم مرا دوست داشته یانه.

پدر همیشه در سفر و کار است وقتی دلیلش را میپرسی سکوت میکند و چیزی نمیگوید.
مادربزرگ میگوید :پدرت نمی تواند با خاطرات بد زندگی کند.
می دانم از دست دادن مادرم برایش سخت بوده و برای همین داستان مرگش را برایم نمیگوید .اما باید به خودش بیشتر اهمیت بدهد.
پدرم نمیتواند به خاطر خانواده همسر مرده اش، در دنیای سفید زندگی کند.
خانواده ما همیشه سیاه بوده و سیاه می ماند.
امروز که این خاطره را مینویسم قول میدهم نمی گذارم پدرم میان سیاه و سفید یکی را انتخاب کند.

سعی میکردم اشک هایم را پنهان کنم؛ دعوایم با برادر بزرگم آنقدرها هم بد نبود، اما غصه ام از این بود که همیشه طرف او گرفته میشد و من همیشه، آدم بده قصه ها بودم. همیشه به این فکر میکردم که "کاش من هم مانند هانا، تنها فرزند خانواده بودم.

شب بود و حتی زیر چراغ های کم سوی شهر، تشخیص اشک هایم از قطرات بارانی که بیرحمانه بر صورتم میباریدند، غیر ممکن بود.

از دعوای امشب ناراحت نبودم، از این ناراحت بودم که چرا همیشه طرف دعوای من طرفداران زیادی دارد؟ چه احساسی پیدا میکنید اگر به این باور برسید که حتی پدر و مادرتان نیز هوادار شما نیستند؟ وقتی خواهری ندارید که روی شانه اش گریه کنید یا برادری که به خاطر شما خودش را توی دردسر بیندازد؟ من برادر داشتم؛ اما برادری نبود که خاطر من را بخواهد... او همواره جلوی راه من بود...

مخصوصا حالا که میخواستم مدرس ستاره شناسی هاگوارتز بشوم و پروفسور مک گوناگال این اجازه را به من داده بود، او میخواست مانعم شود...

حرفهایش مثل خنجر، ضربه بر دلم میزدند:

- چرا ستاره شناسی؟
.تو ستاره شناس؟!
.حق نداری!

من ارتباط آینده ام را به او و نظراتش که میگفت باید در وزارت سحر و جادو شروع به کار کنم، نمیفهمیدم... من حتی درس معجون سازی را قبول نشده بودم!

سالها بود رویای تدریس در برج ستاره شناسی هاگوارتز را میدیدم... راستش... حالا احساس میکنم که بیشتر ناراحتیم از دعوای امشب است... چه احساسی پیدا میکنید اگر مانع دست یابی به رویایی که ده سال در ذهن میپروراندید، خانواده تان باشند و از شما بخواهند کاری را انجام دهید که نه مطابق میلتان باشد، نه مطابق روحیه تان؟ گذشته از اینکه در درس های مورد نیاز آن قبول نشده اید!

پدر و مادرم هم با نظر او موافق بودند، اما چه کاری از دست من ساخته بود؟! شاید...

تصمیم داشتم فرار کنم... حالا که اجازه داشتم خارج از مدرسه جادو کنم، جادوگر بالغی بودم و میتوانستم زندگی خودم را داشته باشم... اما به این نتیجه رسیدم که دردسر فرار کردن، از مفایدش بیشتر است...

زانوانم دیگر تاب نداشتند... کنار تیر چراغ برق، در پیاده رو، نشستم و زانوانم را در بغل گرفتم. خیابان کاملا خلوت بود و تنها صدایی که شنیده میشد، صدای شرشر باران بود. کاش هانا اکنون کنارم بود.... بیش از هر لحظه به او نیاز داشتم...

سرم را پایین بردم و شروع به گریه کردم. این بار صدای صدای هق هق من با صدای شرشر باران تلفیق شد؛ صدای نا خوشایندی بود... گریه خودم را تمام کردم تا به صدای غم انگیز باران گوش دهم...انگار این باران قرار نبود تمام شود...