مالی احساس خطر میکنه. خیلی هم احساس خطر میکنه. فوری میره همه ی کفگیراشو که از یک کفگیر و نصفی(دسته نداره) تشکیل شده زیر بالشش قایم میکنه و نفس راحتی میکشه و به جمع میپیونده.

هنوز نفس راحت مالی به صورت بازدم پس داده نشده که ویزلی کوچیکی بدو بدو میاد. در حالیکه یه کفگیر تو دستشه!
-بیا عمو پروفسور.کفگیر پیدا کردم. زیر بالش مامان بود. :zogh:

مالی سکته میکنه.بقیه هم بهش توجه نمیکنن. چون با اون وزن و اون وضع تغذیه و اون همه بچه بایدم سکته کنه خب. مالی سکته نکنه کی بکنه؟

دامبلدور کفگیرو میگیره و جایی بین یوآن و هری میذاره.از بازوی یوآن به عنوان اهرم استفاده میکنه و با شمارش یک...دو...سه ی محفلیا یهو فشارمیده.

تق!

-چی شد پروفسور؟
-چیزی نیست. آرنجم از وسط نصف شد فرزند روشنایی.اشکالی نداره. پیش میاد. این دو تا چی شدن؟ نمیبینمشون.

هری و یوآن از هم جدا شده بودن. ولی سرعت حرکت زیاد بود. هری به یک دیوار و یوآن به دیوار روبرو کوبیده شده بود. دماغ هری صاف شده بود.هری شبیه لرد سیاه شده بود.
محفلیا خیلی از هری میترسن! محفلیا از هر چیزی که دماغ عادی نداشته باشه میترسن. ولی در همین لحظه یوآن با داد و فریاد توجه همه رو به خودش جلب میکنه.
-پروفسور. من تو شکاف دیوار فرو رفتم. منو نجات بدین! :hyp:

دامبلدور محل برخوردو معاینه میکنه و سرشو با تاسف تکون میده.
-نمیشه فرزند. دیوار ترک خورده. پول ترمیمشو نداریم. اگه تو رو در بیاریم برف و بارون وارد خونه میشه. من پیرمرد نمیتونم سرما رو تحمل کنم. تو باید تو همون شکاف بمونی. به خاطر محفل. برای محفل.

یوآن روباه بود. تسترال که نبود! ولی چاره ای نداره. توی شکاف میمونه.


هو هوهوهوهوهوهوهوهو...

این صدای گریه های مخفیانه یوآن نبود. صدای هو کردن اسنیپ توسط سیریوس و ریموس هم نبود.

صدای جغد بود...یه عالمه جغد!

دامبلدور با دیدن جغد ها هیجان زده میشه.
-فرزندان روشنایی؟ برای ما نامه اومده؟ نامه هایی حاکی از حمایت مردم؟

-نه پروفسور اینا رو من خریدم!

دامبلدور به فرزند روشنایی بی نام نگاه میکنه.
-خریدی فرزند؟ چطوری رفتی بیرون؟
-بیرون نرفتم پروفسور. سفارش دادم برام آوردنشون.
-و پولشو از کجا آوردی فرزند؟
-فروختم پروفسور!
-چی رو فرزند؟
-هری پاترو!

دامبلدور وحشت زده به جایی که هری پاتر به دیوار خورده بود نگاه میکنه. ولی اثری از هری نیست.
-تو امید آینده محفلو فروختی فرزند؟ چطوری رفت؟ چطوری بردیش؟

-من نبردمش پروفسور.از همون جایی که جغدا رو سفارش داده بودم اومدن بردنش. به زور فروش کردم تو صندوق پستی. جا نمیشد. برای یه مغازه جادوی سفید میخواستنش. تو ویترین جاشو آماده کرده بودن.

دامبلدور داشت از این همه سرعت عمل حیرت زده میشد که رون و هرمیون رو دید که دو بازوی هری رو گرفتن و کشون کشون میارن.
-پروفسور...اینو چند دقیقه پیش از پنجره پرت کردن تو. گفتن دماغش صاف شده. به درد فروشگاه جادوی سفید نمیخوره. مردم میترسن. گفتن جغداشونو پس بدیم. ولی ما هری رو کشیدیم تو خونه و درو بستیم.

دامبلدور به جغدهای فراووونی که در گوشه و کنار خونه نشسته بودن و ظاهرا دونه هم میخواستن نگاه میکنه و میپرسه:
-ما الان قراره با اینا چیکار کنیم فرزند؟

به جای بچه مالی جواب میده:
-پروفسور، بچه ها به تنوع غذایی احتیاج دارن. نظر من اینه که یه خلاقیتی به خرج بدیم و سوپ درست کنیم. بقیه شونم فریز میکنم برای آینده.

بچه ویزلی دامن مالی رو میگیره:نه مامان! با اینا قراره پرواز کنیم. این همه جغدو برای همین خریدم. بهشون یه طناب میبندیم. من باهاشون میرم هوا. نقشه ی فوق العاده ای نیست؟

محفلی ها با چهره هایی مشتاق، منتظر سطل های پر از عشق و محبت دامبلدور بودند. این را میشد از تک تک چهره هایشان خواند. دامبلدور با دیدن این همه چهره مشتاق حس کرد حتی دریای بی کران عشق و محبت او هم نمیتواند پاسخگوی این همه ویزلی و محفلی باشد. بنابراین تصمیم گرفت موقتا از خیر بذل و بخشش مهر و محبت بگذرد و فعلا راهی برای جدا کردن یوری (یوآن- هری) ای که روی دست مانده بود، پیدا کند.
- فرزندانِ عشق، بیاید این دو فرزند رو از هم جدا کنیم. نیروی عشق نمیذاره هیچ دو فرزندی پشتشون رو به هم بکنن. همه باید به آغوش پر مهر من برگردن.

محفلی ها مشغول تفکر شدند باید راه حلی برای جدا کردن هری و یوآن از هم پیدا میکردند. از آن جایی که ویزلی های کوچک مغز های آماده تری داشتند، آن ها بودند که اولین پیشنهاد را دادند.
- من بگم؟ من بگم؟
- بگو فرزند مو قرمز.
- داغشون کنیم چسبشون شل میشه از هم وا میشن.

بقیه اعضای محفل هم چون راه حل بهتری نداشتند، با این روش اعلام موافقت کردند و همه مشغول داغ کردن هری و یوآن شدند.
- هااااااااااااااا!
- هااااااااا!
- ها ها ها ها!

روشی که آن ها برای داغ کردن این دو نفر و شل شدن چسب بینشان انتخاب کرده بودند، روش "ها کردن" بود. و آن ها "ها" میکردند و "ها" میکردند و ساعت ها مشغول "ها کردن" بودند. بلاخره بعد از چند ساعت چهره هایشان کبود به نظر می رسید و هنوز هم نتیجه ای حاصل نشده بود.

- من... دیگه... نمیتونم.

- من یه پیشنهاد دیگه بدم؟


ملت محفلی با چهره هایی خسته و بی حال به سمت فرد مذکور که هنوز این همه انرژی داشت، چرخیدند.
- با کفگیر جداشون کنیم!

ملت محفلی هیجان زده شده بودند. به شدت هم هیجان زده شده بودند. اما با اینهمه جلوی هیجان خود را گرفتند و حتی مالی ویزلی با قاشق داغ دست چند تن از کودکان مو قرمز خود را اوف کرد تا یکوقت دستشان به پورت کی نخورد.
دامبلدو با آغوشی باز در میان محفلی ها ایستاده بود و چنان آغوشش را باز کرده بود که گویی میخواست تمام محفلی ها و پورت کی را در آغوش بکشد. اما به جای اینکار، صدایی مثل "قرچ" از کمرش شنیده شد و با چهره ای کبود شده، گفت:
- فرزندان روشنایی، با شماره سه، دست در دست هم بدید که هممون از اینجا خارج شیم. به خصوص کمر من خیلی از همتون قدردانی خواهد کرد بابت اینکار.

سپس محفلی ها شروع به شمارش کردند...
- یک و یک و یک!
- دو و دو و دو!
- سه و سه و سه...

شترررررق!

ناگهان دنیا در نظر محفلی ها تیره و تار شد.

چند ثانیه پیش از لمس پورت کی، بیرون خانه شماره دوازده:

مرگخواران پس از مذاکرات فراوان و دادن وعده هایی چون نظافت یک هفته ای و بی وقفه خانه ریدل، بدون دریافت حقوق پس اندازی، موفق شده بودند جهت تضعیف روحیه محفلی ها میز هایی پر از انواع فست فود و اسلو (slow) فود جمع کرده و مشغول نوش جان کردن شوند که ناگهان نوری کور کننده همراه یک موج انفجار پر قدرت به صورتشان برخورد کرد. مقداری از غذا ها روی صورت و ردا های مرگخواران ریخت و مرگخواران با غافلگیری به خانه شماره دوازده نگاه کردند.
- ببینم فقط من صورتم بی حس شده یا همتون اینطوری هستید؟
- منم همینطور!

لرد سیاه پس از مشاهده این وضعیت، غذا ها را در چشم و چال مرگخواران فرو کرد تا عبرتی باشند برای آیندگان.

داخل خانه گریمولد:

- عه... ما که هنوز همینجاییم... ولی چرا انقدر تاریک شده؟
- فرزندان روشنایی نگید که شمع ها و چراغ هارو خراب کردید... چون خانه گریمولد و محفل اینطوری دیگه اصلا نمیتونه.
- من فقط یه سوپ آب خواسته بودم!
- همش تقصیر توئه بچه بلا گرفته!

همچنان که محفلی ها میکوشیدند زیر دست و پای خودشان له نشوند، ناگهان یوآن بر بلندای یک مبل پاره ایستاد و فریاد زد:
- شماها من پسر برگزیده رو چرا تحویل نمیگیرید؟ میدونید چند ثانیه هست که من افسرده شدم؟ چرا نمیگید چشمام چقدر شبیه مادرمه؟
- یوآن؟
- هری، پسرم؟

جسم هری، که البته حامل یوآن شده بود، از روی زمین بلند شد و با ترس گفت:
- یکی به من یه سطل اسید بده.
- نه فرزندانم، یوآنِ هری شده و هریِ یوآن شده، من بهتون یه سطل پر از عشق و محبت میدم که داخلش شنا کنید.

-مامان من گشنمهههههههه!

از آن جایی که تنها مامان موجود در محفل مالی بود، سریعا نسبت به این جمله واکنش نشان داد. البته این قانونی بود که خود مالی گذاشته بود. چون برایش فرقی نمیکرد بچه مال کی بود. بچه اگر از زیر بته سبز میشد هم بچه مالی بود و او از جان و دل برایش مادری میکرد.
-کوفت بخوری! گفتم که پیاز کافی نداریم. انتظار داری برات تسترال کباب کنم؟

بچه ویزلی که معلوم نبود کی به دنیا آمده و اصلا آیا ویزلی است یا نه، جلو رفت و ردای مالی را گرفت. در حالی که به گوشه ای اشاره میکرد ناله کنان گفت:
-مامان یه پاتیل پیدا کردم. حداقل توش آب بپز بخوریم.

چشم های مالی با دیدن پاتیل جدید برق زد.پاتیل جدید برای او چیزی در حد طلا و نقره بود. بچه راست میگفت. او میتوانست برای اهالی خانه آب بپزد. بارها در پیام امروز خوانده بود که نوشیدن آب برای سلامتی مفید است.
هیجان زده داشت به طرف پاتیل میرفت که...

-دست به اون زدی نزدیا!

-چرا؟

مالی به طرف یوآن که فریاد سر داده بود برگشت. همه پاتیل ها مال او بودند وکسی حق نداشت او را از دست زدن به پاتیلی منع کند. ولی یوآن منع کرده بود.
-اون پورت کیه! بهش دست بزنین رفتین.

این بار توجه بقیه هم به پاتیل جلب شد...

-پورت کی؟
-دست بزنیم رفتیم؟
-و این هدف ما طی هجده ساعت گذشته نبود؟
-اینو الان میگن آخه؟

ملت محفلی هیجان زده دور پاتیل پورت کی جمع شدند.

اندرون خانه شماره 12 گریمولد:

- پیست پیست. اینو نگاه کن.

مو قرمزی که با اشتیاق به سخنان بزرگ‌ترها گوش می‌داد با سیخونک برادرش برمی‌گرده. کاغذ پوستی‌ای که جلوی چشماش شناور بود اونو ناخودآگاه از جاش بلند می‌کنه. چند ویزلی دیگه هم به همین روش از زمین کنده شده و به سویی کشیده می‌شن.

با زیردریایی و کشتی تایتانیک نمی‌شد پرواز کرد، اما چند ویزلی مو قرمز کوچیک افکار دیگه‌ای در سر می‌پروروندن. اونا دوان دوان از جمع بزرگ‌ترها که همچنان تو کف مونده بودن که حالا این ساخته‌های دست محفلیون به چه دردی می‌خوره، خارج می‌شن و خودشونو به دستشویی که مدتی قبل آزادسازی شده بود و از چنگ ماندانگاس خارج شده بود می‌رسونن.

- منو از این تو بیارین بیرون.

مو قرمزهای کوچک داستان ما، بی‌توجه به ماندانگاسی که همچنان تو دودکش گیر کرده بود به اجرای نقشه‌ی از نظر خودشون هوشمندانه‌شون می‌پردازن. یکیشون به سمت شلنگ دستشویی هجوم می‌بره، دیگری دوش حمام رو برمی‌داره و نفر سوم تشتی رو از آب پر می‌کنه. دو ویزلی آخر هم وظیفه‌ی خطیر بر آب انداختن کشتی رو برعهده می‌گیرن.

- به نظرتون این اندازه آب برای شکستن در و فرار از خونه کافیه؟

یکی از ویزلی‌های جوگیر به سرعت چوبدستیشو بیرون میاره.
- منم با چوبدستیم به حجم آبا اضافه می‌کنم.

چهار ویزلی کوچک که انگار نقشه‌شون فقط آب چوبدستی رو کم داشت، با این حرف قانع می‌شن که نقشه‌شون ردخور نداره. بنابراین با خوشنودی می‌زنن قدش و نگاهی به در می‌ندازن. تمام درهای مسیرشون رو بازگذاشته بودن و راهروی رو به روشون اونارو مستقیم به سمت پنجره خروجی خونه هدایت می‌کرد. همه چیز برای فرار با شکوه اونا آماده بود.

- آماده باشین، با شماره سه شروع می‌کنیم. یک... دو... سه...

شلنگ، دوش، تشت و چوبدستی، همزمان آب وجودشون رو به بیرون هدایت می‌کنن. ویزلی آخر هم قایق رو هل داده و هر چهار نفر همزمان به درونش شیرجه می‌زنن.

و بعدش؟

مهم نیست که مالی از شدت سرما غرغرکنان راهی اونجا شد و پنجره‌ی آزادی ویزلی‌هارو بست، مهم اینه که هنوز چند متر بیشتر جلو نرفته بودن که آب ته کشیده و کشتی به گل می‌شینه!

بعد از اون جیغ‌های مداوم چهار ویزلی شکست خورده شنیده می‌شد که به هوا برمی‌خاست. البته نه به خاطر شکست نقشه‌شون، بلکه به خاطر مالی که به دلیل به گند کشیدن خونه با جارو دنبالشون افتاده بود!

آرتور نگاهی به دخترانِ در حال گیس و گیس کشی،پسرانِ کف کرده،دامبلدورِ مشغول پیدا کردن سر و ته کاغذ و هری پاترِ افسرده انداخت!
او تازه دوهزاریش افتاد که همه محفلی ها مانند او عشق مشنگ نبودند...برای همین آنها اصلا هواپیما ندیده بودند،و اصلا ماهیت چیزی که او از آنها خواسته بود بسازند،هرچند کاغذیش را نداشتند.
_خب..پرفسور این کاغذ رو بذارین کنار...با شما هم هستم بچه ها...شما هواپیما ندیدن...ولی قایق که دیدین؟قایق کاغذی درست میکنیم...حالا خوب گوش کنید که چه جوری ساخته میشه!

محفلی های گشنه با دهان باز و کاغذ به دست روبروی آرتور ویزلی ایستادند!
آرتور کاغذش را برداشت و شروع به تا کردن کاغذش کرد:
_خوب توجه داشته باشین..ابتدا این رو اینجوری میکنیم...سپس به این حالت در میاریم...بعد موقَشه که از اینا از اینا از اینا،یک دو سه چار،حالا راست یک دو سه چهار و حالا عقب،یک دو سه چهار و ...
_من تموم کردم آرتور...ایناهاش!:angel:
_منم تمومش کردم!
_من قایق رو ساختم!
_منم تحفه ای خلق کردم!
_اینم واسه من!

آرتور شانس آورد که شنا بلد بود...زیرا اگر شنا بلد نبود،هم اکنون در کفی که از دهانش خارج شده بود،غرق شده بود!
_چجوری درست کردین اینا رو؟
_با نیروی عشق آرتور..با نیروی عشق همه چی ساخته میشه!
_ببخشید پروفسور میپرم وسط افاضاتتون..ولی الان این قایقا را چیکار کنیم؟چجوری باهاش از خونه خارج بشیم!

دامبلدور غیر از "نیروی عشق" جوابی نداشت...برای همین به ارتور ویزلی نگاه کرد تا او جواب بدهد...ارتور ویزلی هم اما انگار جوابی نداشت...
_خب چیزه...ام قرار بود موشک درست کنیم،پرواز کنان اینجا رو ترک کنیم...و بعدش موشک درست کردن به قایق درست کردن تبدیل شد که خب...فک نکنم بشه با زیر دریایی و کشتی تایتانیک پرواز کرد...میشه؟


خارج از خانه گریمولد

مرگخوار ضدعفونی شده هنوز منتظر راهی برای ورود به خانه ریدل بودند...دستور لرد مبنی بر اینکه بلک های مرگخوار بگردند و نسخه ای از کلید خانه را پیدا کنند نیز بی نتیجه تاکنون بی نتیجه بود..برای همین رودولف پیش قدم شد...
_ارباب!
_رودولف؟
_ارباب...بلونیا و نارسیسا خوب نگشتن جیباشون رو...شاید زیر لباساشون،جیب پشتشون و یا جاهایی که دستش نمیرسه گذاشته باشن کلید رو...میخوایین من بگردمشون؟
_جیبهای همسرت و ریگولوس رو هم باید بگردی رودولف!
_خب نیاز نیست پس...خوب گشتن حتما این چهار نفر جیباشون رو!

_ هر کی یه کاغذ پوستی برداره و بیاد بشینه کنار من!

_ اوه آرتور باهوشمون! نقشه ای داری فرزند؟

آرتور ویزلی بسته ی 300 تایی کاغذ پوستی رو بین چوب کبریتاش تقسیم کرد و روی زمین نشست.

_ موشک پروفسور! میتونیم با این وسیله ی مشنگی که به سادگی با کاغذ درست میشه، پرواز کنان اینجا رو ترک کنیم!

دامبلدور به نشانه ی شادی ریشش رو بالای سرش چرخاند و با بقیه اعضای محفل به پایکوبی مشغول شد.

_ همیشه به هوشت ایمان داشتم آرتور!

رون و هرمیون هری رو گرفتند و بعد از این که همگی دور آرتور نشستند، دامبلدور گفت:

_ شروع کن فرزند!

_ کاغذ رو از وسط تا کنید.

چوب کبریتای محفلی یک صدا، مانند گروه سرود گفتند:

_ تا کردیم بابایی!

_ حالا کاغذو باز کنین.

_ پس برای چی تا کردیم؟

_ مال من دیگه باز نمیشه!

_ کاغذم پاره شد!

آرتور توجهی به درگیری فرزندانش نکرد و ادامه داد:

_ دو تا گوشه ی کاغذو بگیرین و به سمت وسط بیارین.

_ بابایی چقد سخت شد!

_ آرتور پسرم مراعات من پیرمردو بکن! یکم یواش تر بگو...

در آن میان دو تن از ویزلی های مونث از سر و گردن و هم آویزان شدند و مشغول گیس و گیس کشی شدند:

_ کاغذ صورتیه مال منه!
_ نـــــه! صورتیه مال منـــه!

در همان لحظه، که چندان هم مهم نیست "کدام لحظه"، شرور ترین و جذاب ترین مرگخواران که همه محفلی ها در پیچ و تاب زلف شهلایش گره خوده بودند و قد رعنایش روی ساختمان شماره دوازده گریمولد سایه انداخته بود، تصمیم گرفت این بازی کثیف را پایان بدهد و درحالیکه سعی میکرد چشم در چشم مرلین کبیر نشود یک دستش را بلند کرد و کلا خانه ی گریمولد پکید؛ سپس درحالیکه قهوه اش را هورت میکشید با یک نگاه تمامی مرگخواران را خاکستر کرد و سپس با هجوم حجم سرد و خیسی از عطسه ی یک مرگخوار درون گوشش از خواب پرید.
عنتونین باز هم غذای سنگین خورده بود.

آن سوی دیوار های خانه گریمولد، ارتشی از ویزلی های تازه ساز تلاش می کردند با قاشق چایخوری از زیر زمین داخل شده از آن سرش در بیایند که ناگهان هری پاتر دوباره در صدر قرار گرفت.

او انگار که پاس گل داده باشد بلوزش را بالا کشید و پشتش را به جمعیت کرد.
_این نقشه ی خونه ی گریمولده.

دامبلدور سرش را از بستر مرگ بلند کرد و ویزلی هایی را که در تلاش بودند دسته چوب های متحد را نصف کنند، کنار زد.
_پسرم فکر میکنم ما بیشتر از نقشه ی خونه ی گریمولد به کلید خونه ی گریمولد احتیاج داشته باشیم، ولی همین که تلاش کردی انگار که ما نجات یافتیم.

ویزلی ای که انگار نجات یافته بود، با سر حرفش را تایید کرد. سپس از گرسنگی افتاد و مرد.

_نه! منظورم اینه که، ما میتونیم به سادگی و جذابیت تمام از در بریم بیرون!
_هری، فرزند عزیزم، نمیدونم چه ربطی داشت ولی همین که ما فردی هنرمند با چنین توانایی بالایی در انواع تتو و ابرو هاشور در محفل پرورش دادیم خودش انگار که نجات یافتیم. و تازه، تو قبلا هم یه ایده شبیه این دادی و چندان-

هری قصد نداشت گوش کند.
هری تا دامبلدور بیاید و جمله اش را تمام کند پانصد ششصد تا در اینور آنور کرده بود.
هری از شدت برگزیدگی و راه حل نداشتگی و احساس وظیفه کردگی و مورد توجه قرار نگرفتگی به دوره زوال عقل وارد شده بود.

محفلیان احساس میکردند اگر هرچه زودتر موفق به بیرون بردن هری نشوند، موجودی که قهقهه میزد و خودش را به در و دیوار می کوبید همه شان را خواهد خورد.

- چی؟ کی؟ من؟ من انجامش بدم؟ پسر برگزیده؟ میخواید منو بفرستید تو دهن شیر... نه چیزه مار! :worry:

دامبلدور با ناخن های بلند یکی از ویزلی های زیر پنج سال، مشغول شانه زدن ریش هایش شد.
- این ایده خودت بود فرزندم!
- ولی اگه منو ببینن... من پسر برگزیده ام!
- خودت گفتی حواسشون پرته! فرزندم اگه تو بتونی فرار کنی قهرمان می شی!

هری پاتر میخواست فریاد بکشد "من همین الانشم قهرمانم!" ولی قهرمان یا غیر قهرمان، در حال حاضر باید سعی می کرد از خانه پدرخوانده اش بیرون برود. چیزی که هری پاتر را در آن لحظه متعجب کرده بود این بود که چرا هیچکس تلاش نمی کند مثل یک جادوگر عاقل و متمدن از در بیرون برود!

هری پاتر یادش رفته بود در آن لحظه، دقیقا در کجا قرار گرفته است. محفل ققنوس هیچ کاری را به روش های عادی انجام نمی داد. ولی خب... امتحان کردن که ضرری نداشت. هری پاتر چوبش را آماده نگه داشت و پاورچین پاورچین به سمت در ورودی رفت. احتیاط می کرد چون تصور می کرد مرگخوارها پشت دیوارهایی که نمی توانند ببینند کمین کرده اند! چطور؟ فقط مرلین می داند!
نفس عمیقی کشید و دستگیره در را گرفت!

تــــــق!

هری توقع داشت در با مقاومت بیشتری باز شود. حتی به این هم فکر کرده بود که شاید نتواند در را بدون کلنجار باز کند. ولی حالا... دستش را به پیشانی اش کوبید.

- این در لعنتی حتی قفل هم نیس! واقعا دوست دارم بدونم مرگخوارا چطور تا حالا ما رو قورت ندادن؟ همراه آب کدو حلوایی اضافه!

و یک قدم جلو رفت. انتظار داشت آفتاب روی شیشه های کثیف عینکش بتابد. ولی در عوض پیشانی اش به در خروجی کوبیده شد!
- آخ! من اینو همین الان باز کرده بودم!

دست دراز کرد و در را باز کرد.
ولی...
هری پاتر باز هم در را باز کرد.
و در بعدی را
و در بعدی
و باز هم در بعدی


- آهاااای. اینجا چه خبره؟ :vay:

هری بعد از بازکردن تقریبا بیست در رنگ و وارنگ، هنوز همانجایی که یک ساعت پیش ایستاده بود، ایستاده بود! پس تصمیم دیگری گرفت.
.
.
.
- میگم پروفسور؟
- فرزندم؟ هنوز نرفتی؟ الان حواسشون جمع می شه می بیننت. بعد فکر بکرت می ترکه!
- راستش میخواستم برم! ولی در باز نمیشه. هر دفعه بازش می کنم ولی انگار هی یه در جلوش سبز میشه.
- عه اون! اره. این کار منه. یه اقدام احتیاطی که طرفدارای تام نتونن بیان تو.

هری موهایش را با فوت از جلوی صورتش کنار زد.
- اوه! چه خوب. میشه چند لحظه باطلش کنیم که من برم بیرون؟
- نمی تونم پسرم؟

هری سرش را کج کرد و لبهایش را هم به هم فشرد و با چشم های سبزش به دامبلدور زل زد!

- حتی بخاطر من؟
- اون شکلی نشو هری! آدم دلش میخواد بغلت کنه! نمی تونم!

هری یک قدم عقب رفت تا ناگهان بغل نشود!
- چرا نمی تونید؟
- هری! شاید من بخاطر محفل و کمک به محفل سرحال و شاد باشم. ولی بازم من یه پیرمردم!
- خوب که چی؟
- یادم نمیاد فرزندم! راه از بین بردن اون طلسمو یادم نمیاد!
-