- یعنی چی؟ باید واسه ارباب شعر بخونیم؟

بلاتریکس، عصبانی به اسکورپیوس نگاه کرد. فکر او بود و اسکورپیوس آن را به زبان آورده بود. اما الان مسئله مهم تری وجود داشت و بلاتریکس باید توجهش را مشغول آن می کرد.

- یکی بیاد داوطلب بشه تا واسه ارباب شعر بخونه.

چند دقیقه گذشت.

چند دقیقه دیگر هم گذشت و کسی داوطلب نشد.

کارد به استخوان بلاتریکس رسیده بود. اگر چند دقیقه دیگر همینطوری می گذشت قطعا منفجر می شد. باید اربابش را نجات میداد و هم کاری می کرد دلش خنک شود.

- اسکور بیا واسه ارباب شعر بخون.

- بلا!

به هر حال هر کس فکر دیگران را به زبان می آورد مخصوصا فکر بلاتریکس را باید منتظر عواقبش هم می بماند.

اسکورپیوس قبل از تغییر چهره بلاتریکس، به صورت خودکار به لرد سیاه نزدیک می شه و آماده میشه واسش شعر بخونه...اما اولین کلمه در نطقه در خفه می شه.

- آخ.

انگار لرد سیاه زیاد از شعر اسکورپیوس خوشش نیومده بود و به صورت اتوماتیک سیلی محکم به اسکورپیوس زده بود.


حالا اسکورپیوس بدجور گیر افتاده بود.

مرگخواران مفلوک و سردرگم که هر از چند گاهی ریش های بلندشان در زیر پایشان قرار می‌گرفت، اشک در چشمانشان که پر از شاخ و برگ درخت شده بود، حلقه زد. البته این حلقه‌ی اشک چندان معلوم نبود، اما این مورد بخاطر غرور مرگخواریشان نبود، بلکه بخاطر شاخ و برگ موجود در چشمانشان بود.

- بلا، می‌گم نظرت چیه اول خودمونو تمیز کنیم؟ ببین چشام کاسه خون شدن! تازه اگه ارباب می‌فهمید ما چنین ریشی در آوردیم... یه ریش مثل دامبلدور... خیلی ناراحت و عصبانی می‌شدن... البته اصلا نمی‌خوام فکر کنم که چه تنبیهی برامون در نظر می‌گرفتن!

بلاتریکس نگاه خشمگینی به مرگخوار مذکور انداخت. لب و لوچه‌اش حالت عجیبی گرفت. چشمانش حالت عجیب تری گرفت. دستانش مانند بیدی در زمستان می‌لرزید. اما چیزی نگفت. یعنی هیچ چیز نمی‌توانست بگوید زیرا حرفِ مرگخوار حقیقت بود. اربابشان هر جمعه به جمعه، سر مرگخوارانش را با حداکثر حالت ممکن، کوتاه می‌کرد. حتی گهگاهی ابرو هایشان را نیز می‌تراشید. البته آن برای حالات خاص بود که وصف آن شرایط فقط از یک مرگخوار که آن را تجربه کرده بود، برمی‌آمد. حتی از مرگخواری که آن را به چشم دیده بود نیز برنمی‌آمد زیرا آن را تجربه نکرده بود.

- باشه، پس مرگخوارای مرد شروع کنن به کندن ریش سیبیلاشون و ما زنا هم اربابو برمی‌داریم و می‌ریم پیش شارژر فروش تا حساب رو از حلقومش بیرون بکشیم.

اما دستور بلاتریکس باب میل مرگخواران زن نبود.
مرگخواران زن لب از دهان گشودند:
- اما بلا، ببین پشت لب ما هم سبز شده. به نظرم ما هم باید بشینیم و اینا رو بکنیم. چون بالاخره ما زنا برترینیم.
زنی که لب از دهان گشوده بود، یک فمنیست بود.

بلاتریکس اندیشید. آن زن هم راست می‌گفت. راهی باید می‌بود. راهی که در نهایت باب میل او فقط رخ بدهد. یعنی راهی که سبب شارژ شدن ارباب بشود و مو های مرگخواران نیز کوتاه و آراسته شود. برای مورد دوم نیز چنین راهی وجود داشت.
- همه‌تون میاین جلو و خودم موهاتون رو می‌کنَم.

این راه باب میل هیچ یک از مرگخواران، نه مرد و نه زن، نبود. تام جاگسن که در میان جمعیت ایستاده بود و یکی از دستانش را که کنده بود تا ته در گوشش فرو برده بود، ایده‌ای داشت. این پسر پر از ایده های نوین و کار آمد و نا کار آمد بود.
- هی بلا! چرا کندَن؟ چرا خشونت؟ خب همینجا مو هامونو اصلاح کنیم دیگه! آخه اینجا سلمونیه!

تام راست می‌گفت. آنها پریز برق را در آرایشگاهی پیدا کرده بودند، که هنگام ورود یکی از کارکناش با نامِ عبدالله، فریاد می‌زد: "اینجا رعایت آسلام واجبه! برو بیرون خواهر مو فرفری من!". البته او پس از اینکه این سخن را بر زبان خویش آورد، توسط بلاتریکس خشمگینی که دیگر بی‌نگاه کروشیو رها می‌کرد، قلع و قمع شد و بی هیچ چون و چرایی آنها را به درون آرایشگاه راه داد.

بلاتریکس فکر کرد. می‌خواست نه بگوید، تهدید کند، کتک بزند؛ اما هیچ کدام را نکرد. به نظرش می‌آمد که تام چندان بد نیز نمی‌گفت. او با حالتی حق به جانب گفت:
- بخاطر کاهش اتلاف انرژی از من، اجازه‌ی چنین کاری رو صادر می‌کنم. این عبدالله و اون شاگردشو صدا کنین بیان.

مرگخواران عبداللهی را که بر روی زمین افتاده بود و هر از گاهی دستانش می‌لرزید را به همراه شاگردش که به او خنده های هیستریایی دست داده بود را، به نزد بلاتریکس بردند.
بلاتریکس انگشت اشاره‌اش را به سمت عبدالله گرفت.
- هوی مردک. همین الان موی همه‌رو می‌تراشی. فهمیدی چی گفتم؟

او نفهمید. زیرا به نظر می‌آمد فلج شده باشد. او مانند لرد ولدمورت بر روی زمین افتاده بود و هیچ کلامی را بر زبان نمی‌آورد.
شاگرد که هنوز هم دیوانه‌وار می‌خندید، با صدای نامفهومی گفت:
- شارژش... هــــاهاهاها!... تموم شده... هــــــاهاهــاهاها!... یکی یه دهن کفتر کاکل به سر براش بخونه حالش جا میاد... دوباره شارژ می‌شه... هــــــاهــــاهـــاهــا!

بلاتریکس، با شنیدن این حرف شاگرد، فکری به ذهنش رسید. شاید راه شارژ اربابش نیز نه شارژ الکتریکی، بلکه شارژ این چنینی بود.

- سلام؟ اینجا شارژر فروشیه؟
- بله! بفرمایید داخل!

مرگخواران پس از دو هفته گشتن، با کمر های قوز کرده و ریش های درآمده، اربابشان را روی پیشخوان شارژر فروشی انداختند.

- با احتیاط، ملعون ها!

بلاتریکس، در حالی که داشت بدترین چشم غره اش آماده میکرد، دستور داد.
- هر چی پول ته جیباتون مونده، روی پشخوان بریزین.

در یک هفته ی گذشته، مرگخواران با خوردن شاخ و برگ درختان، زنده مانده بودند. به گفته ی بلاتریکس، پولشان باید صرف خریدن چیز های مهمی مانند شارژر برای اربابشان میشد.
اما پیدا کردن شارژر فروشی دیگری، آن هم بدون پرسیدن آدرس، ( بلاتریکس میگفت نباید غرورشان به عنوان مرگخوار زیر سوال برود. ) بسیار سخت بود.

- خب، پیری! بهترین شارژری که میتونیم با این پولا برای اربابمون بخریمو بیار.

پیر مرد شارژر فروش، لوازم ریخته شده روی میز را با دقت نگریست.
- حیوون قبول نمیکنیم!

بلاتریکس، با لبخند، پشمالو را از روی پیشخوان برداشت و درون حلق کتی، فرو کرد.
- پول بده. حیوونت به دردمون نمیخوره.

و پس از خالی کردن جیب های کتی روی پیشخوان، سر جایش برگشت.
- خب؟

پیرمرد، میدانست اگر کمی دیگر وقت تلف کند، قطعا سرش به باد میرود. نباید سر به سر بلاتریکس گرسنه گذاشت. هر چه روی پیشخوان بود را، درون کیسه ای ریخت و پس از رفتن به ته مغازه، با جعبه ای برگشت.
- بهترین شارژری بود که میتونستم بهتون بدم. حالا هم از مغازم بیرون برین!

مرگخوران خسته و گرسنه، اربابشان را روی کولشان گذاشتند و از مغازه بیرون رفتند. پس از پیدا کردن پریز برقی، شارژر جدید را درون پریز فرو کردند و سر شارژر را درون دماغ های لرد سیاه، فرو کردند. شکم لرد، درخشید و رنگ قرمز، پس از کمی سبز شدن، خاموش شد. شارژر، با زدن جرقه ای پکید و دود راه انداخت.
لرد، پس از اینکه کمی پلک هایش را باز کرد و به اولین مرگخوار بدبخت موجود کروشیو زد، باز شارژش تمام شد.

- ام، بلاتکریس... فکر کنم شارژره رو بهمون انداختن.

هیچکس دوست نداشت روی حرف بلاتریکس حرفی بزند. حتی چند نفر، دوست نداشتند دیگر لرد سیاه را، خاموش و ساکن ببینند. برای همین از روی زمین بلند و برای رفتن به مغازه موبایل فروشی آماده شدند.

_ اگه بریم و باز پلیس‌ها اونجا باشن چی؟

بلاتریکس چشم غره‌ای به لینی رفت:
_ جواب واضحه، قتل عام پلیس‌ها، خبر اول روزنامه مشنگی.

پلاکس به فکر فرو رفت و بعد از چند ثانیه تامل مفید گفت:
_ اما اونطوری میشیم مرکز توجه شهر و همه به سمت ما هجوم میارن؛ بعد... بعد نمیتونیم شارژر بخیریم و... ارباب... ارباب...

اشک های پی در پی نگذاشتند پلاکس بیش از این دّر افشانی کند.
بلاتریکس که تحت تاثیر قرار نگرفته بود، نگاهی به لرد سیاه انداخت. باریکه هایی از اشک که را به دلیل وجود غبار در هوا، در چشمش دیده میشد با پشت دست پاک کرد و به سمت ارتش تاریکی برگشت.
_ کسی پیشنهادی نداره؟

تام جاگسن ایده داشت، او سالهای طولانی مشغول مراقبت از تسترال ها بود و گاهی، ناچارا پایش به مغازه های مشنگی باز میشد.
_ تو کل شهر که فقط یه شارژر فروشی نیست، میتونیم بریم یه شارژر فروشی دیگه!

ایده تام معقول بود و مقبول جمع هم شد.

_ پس زودتر راه بیوفتین. ارباب همینجوری... .

پلاکس بلاتریکس برای لرد بسیار نگران و دلتنگ بود و دیگر نمی‌توانست وضعیت را تحمل کند.
مرگ‌خواران طبق عادت پشت هم قطار شده و در خیابان های شهر راه افتادند تا مغازه موبایل فروشی دیگری پیدا کنند.

_ عه اوناهاش!
_ بالا پایین نپر ایوا، چی پیدا کردی؟
_ روی تابلوش نوشته رستوران، عکس غذا داره.
_ فقط ساکت شو ایوا.

بلاتریکس در کمال آرامش با ایوا برخورد کرد و سپس اورا به آرامی به آنسوی مرز های خلقت پرتاب کرد.

_ ادامه میدیم.

خلاصه:

لرد سیاه بطور ناگهانی خاموش شده. مرگخوارا فکر می کنن شاید شارژ لرد تموم شده باشه و باید شارژش کنن.
برای این کار از فروشگاه اپل‌استور یه شارژر می‌گیرن تا لردو شارژ کنن ولی باتری لردو خراب می‌کنه و متوجه می‌شن علاوه بر باتری باید شارژر نوکیا می‌خریدن. از طرفی چون پول مشنگی نداشتن و با اسکناس تقلبی شارژر اپل رو گرفته بودن تحت تعقیب هستن.

مرگخوارا به خانه ریدل ها برگشتن.



بلاتریکس مرگخواران نامتوجه را جلوی خودش چیده بود و مشکلات را یکی یکی برای آن ها توضیح می داد.
- من نمی دونم چند دفعه دیگه باید قضیه رو برای شما باز کنم. اربابی داریم خاموش! پول مشنگی برای خرید شارژر نداریم. بقیه مشکلات هم فعلا اهمیتی ندارن. روی مشکل اصلی تمرکز کنین.

- الان یعنی بلا گفت ارباب مشکل هستن؟ زیادی و سربار ما هستن؟ ای کاش کلا نبودن؟
- فکر کنم همینو گفت. ولی غیر مستقیم. تو هم مستقیم اشاره نکن. درست نیست.

بلاتریکس ادامه داد:
- الان اولویت ما پیدا کردن پوله. کی پول مشنگی داره؟ از نوع غیر تقلبیش!

کتی بل در حال تلاش برای پنهان کردن چیزی، لای موهایش بود که آن "چیز" روی زمین افتاد و بعد از صدای "جرینگ" قل خوران به سمت بلاتریکس رفت.

- به به! می بینم که کتی یک سکه باارزش داره که اونو به میل و خواست خودش به ارتش سیاه اهدا کرد.


کتی آه سردی کشید و بلاتریکس سکه را به طرف جمع گرفت.
- این برای خرید شارژر کافیه؟... کافی نیست؟... کسی نمی دونه؟... خب. می بریمش مغازه. اگه کافی نبود باید دنبال راهی بگردیم که پولی که داریم رو بصورت قانونی و درست، زیاد کنیم. چون پلیس های مشنگی زیاد گیر می دن. آماده حرکت بشین.

و بعد دسته ای از مرگخواران دوان دوان به همراه بلا که با اصالت و جنون خاصی راه می رفت به سمت عمارت ریدل ها راه افتادند...
-بلا، اینجا چقدر شلوغه!
و بعد بلا با حالتی عصبی و کلافه گفت:
-خب من الان چی کار کنم؟! می خوای تو رو بکشم و باهات مزگخوار سوخاری درست کنم؟!
مرگخوار که از ترس نزدیک بود از حالت نیم خیز بر روی آسفالت خیابان بیفتد ناگهان به چراغ راهنمایی ای اشاره کرد که سبز شده بود و بعد گفت:
-باید راه بیوفتیم! چراغ سبزه...
بلا که نگاهش به سمت مرگخوار بود، مثل همیشه با عصبانیت گفت:
-به چه حق سبزه؟! ارباب فقط می تونن سبز باشن! مرگخوار بی لیاقت!
و بعد ناگهان کامیونی دقیقا از لاینی که بلا و مرگخواران درش بودند از راه رسید و با شدت بوق می زد:
-بوقققققق!
بلا با عصبانیتی بیشتر گفت:
-نکنه این نقشه دیگرت. برای دور زدن ما باشه؟! هان؟! اصلا همین الان می کشمت!
و بعد چوبدستی اش را در آورد که ناگهان کامیون که هنوز داشت بوق و چراغ می زد از روی همه ی آنها رد شد و بعد تا هفت ماشین جلوتر یک تصادف زنجیره ای صورت گرفت، مرگخواران که له و لورده بودند به تنها نفری که داشت سعی برای بلند شدن می کرد نگاه کردند، یعنی بلا و بعد یکی از میان به ظاهر جنازه های سیاه پوش گفت:
-بلا... آی... ای عشق من... آی... بیا منو یاری بکن! آخ... ای ساحره با کمالاتم... آخ... بیا منو یاری بکن!
مرگخواران که توان حرکت دادن سرشان را هم نداشتند با شنیدن این صدا هم سرشان را تکان ندانند، اما گوششان که کار می کرد! تا این صدا را شنیدند فهمیدند که رودولف دوباره شروع به هذیون گفتن کرده و همه می دانستند این کار در این شرایط به معنای امضای سند مرگشان است، پس همه سریع خود را به مرگ زدند تا حداقل حداقل کمی دیر تر بمیرند!

بلا و باقی مرگ خواران آنقدر رودولف را زدند تا اینکه کبود شد. سپس بلا دستور توقف حمله را صادر کرد.
- خب دیگه بسشه.
مرگ خواران دست از زدن رودولف برداشتند.

بلا چهره ترسناکی پیدا کرده بود و بقیه مرگخواران که خوف در بر گرفته بودشان به او زل زدند.
- خب دیگه بسه این مسخره بازی ها بریم سراغ شارژر ارباب.
و بعد از این حرف با یک افسون پرتاب کننده همه مرگخواران را به بیرون از مغازه پرت کرد.
بلا خودش را کمی آرام کرد.
- خب حالا کجا بود این مغازه؟
- فک کنم ته همین کوچه‌اس.
- خب پس بریم.

همه مرگخوارها دنبال بلا راه افتادند.
دیگه داشتند به مغازه میرسیدند که یهو همکار همون جناب دکتر که توسط نجینی بلعیده شده بود سر راهشون ظاهر شد.
- اِاِاِ ... سلام شمایین؟
- بله ماییم فرمایش.
- اِاِاِاِاِاِ ... چیزه شما دکترو ندیدین؟ برادرش که شهرداره اینجاست دو ساعته داره دنبالش میگرده. فک می کنه داداششو دزدیدن. میگه اگه دزدو پیدا کنه بیچارش میکنه. دکتر آخرین بار با شما اومد نمی دونین کجا رفته؟

مرگ خواران هول شده بودند.
- نه ما نمی دونیم.
- نه این اواخر کسیو ندادیم نجینی بخوره اصن.
- اصن دکتر کیه،
- اصن خودت کی هستی؟

همکار دکتر تعجب کرده بود.
- خیله خب بابا. این نجینی چیه دیگه؟ سگی گربه ای چیزیه؟

مرگ خواران عصبانی شدند.
- چی؟ به مار ارباب توهین می کنی.
- بانو نجینی یک مار اصیل هستن نه سگ و گربه.
- باید کشته بشه این مرد مشنگ بی عقل.
- تا مرگتو نبینیم/ آروم نمیگیگیریم.

بلاتریکس برای خفه کردن مرگ خواران طلسم بیهوشی را به همکار دکتر زد و او را نقش بر آسفالت کرد.
- تو رو مرلین خفه شین دیگه. مشکل کم داشتیم یکی دیگه هم بهش اضافه شد،
- نه بابا کدوم مشکل ما که مشکلی نداریم.
فقط باید یه شارژر نوکیا برای ارباب بخریم دیگه. همین! مشکلش کجاست.

بلاتریکس کروشیویی به طرف مرگ خوار مذکور روانه کرد.
- برای مرگخواران احمقی نمی دونن مشکلات ما چیه میگم.
۱- پول نداریم برای خرید شارژر
۲- مامورای امنیتی مشنگا بخاطر دادن پول تقلبی به فروشگاه اول دنبالمونن.
۳- حالام که شهردار شهر دنبال دکتره که تو شکم نجینیه.
هنوزم به نظرتون مشکلی نداریم؟

مرگ خواران که بر اثر برخورد چنین موج بزرگی از مشکلات داشتند چپه میشدند خود را جمع و جور کردند.
رودولف فک خویش را از روی زمین جمع کرد.
- خب حالا نجینی کجاست؟

مرگخوار دیگری گفت:
- آخرین بار تو آشپزخونه خونه ارباب دیدمش.

بلا گفت:
- بدویین بریم تا دکترو هضم نکردن بانو.

-چرا دستت لرزید پلاکس؟!
پلاکس که لرزش دستانش افزایش یافته بود گفت:
-بلا، عزیزم همینطوری لرزید...
و بعد بر بر به بلا نگاه کرد!
-نه یک کاسه ای زیر نیم کاسه است، بگین چی کار کردین؟ اگه خودم بفهمم با یک کروشیوی بزرگ افتخار بندگی ارباب رو ازتون می گیرم!
مرگخواران که همه اکنون داشتند عین بید در زمستان می لرزیدند با کمی فکر و نگاه عاقل اندر سفی برای مدتی طولانی ساکت ماندند، تا اینکه بلا گفت:
-پس نمی گید هان؟! حالا کررروووو...
-نه بلا! همه چی رو مو به مو بهت میگم! فقط من رو نکش عزیزم؟ باشه؟
رودولف اینها را گفت و بعد بلا با خشم به رویش گفت:
-بستگی داره!
-پس من نمی گم!
-حالا باشه! آکِی! آکِی!
-خب...
و بعد مرگخواران با هرچی که داشتند، شروع به حمله به رودولف کردند و رودولف درمیان کتک خوری گفت:
-آی! آخ، غلط کردم!

مرگخواران بی نوا!مرگخواران بدبخت!مرگخواران بد شانس!...این صفت هایی بود که در ان لحظه میتوانستی مرگخواران را صدا کنی و تنها این نبود باید هم باتری لرد را عوض میکردند هم شارژر نوکیا جدیدی می گرفتند و حتی مراقب باشند که گیر نیوفتند...این همه کار و مرگخوارانی بد شانس که هر لحظه اوضاع را بدتر میکردند.

بلا با عصبانیت شروع به دید زدن همجا با دقت شد و بعد از چندین ثانیه سوال خود را تکرار کرد.

_گفتم کی جرعت کرد به من اسیب بزنه؟
چیز خاصی نیست بلا!
مرگخوار مورد نظر نظر توسط بلاتریکس از بین رفت و به چندین قسمت نامساوی تقسیم شد.
_بلا!کارنویسنده قبلی بود!اغلط اشتباه کرده!بیا و با بی توجهی بهش ناکارش کن.

بلاتریکس با خود فکر کرد و همچنان فکر کرد و با خود سبک سنگین کرد که نه الان دستش به نویسنده قبلی می‌رسد نه وقتش را دارد پس با خود مجازات این فرد را به زمان دیگری موکول کرد و از افکار خود بیرون اومد و شروع به زیر نظر گرفتن یک یک مرگخواران شد تا شاید بتواند کاری انجام دهد.

پلاکس از روی بلا بلند شد ولی بلا تکان نمی خورد.
-مُرد؟؟!
-نه فک کنم هنگ کرد.
-خب بهتر حالا بریم سراغ شارژر!
-اِاِاِاِکسی آدرس شارژر فروشی دومیه رو میدونه؟
-فک کنم فقط بلاتریکس بدونه.
-اِاِاِ یعنی بلندش کنیم؟
-چجوری؟

مرگ خوار ها همانجا که بودند نشستند و مشغول فکر کردن شدند که چطور بلا را بیدار کنند.
ناگهان ایوا داد زد:
-یافتم!یافتم! ... باید ریستارتش کنیم.

باقی مرگخوارها با تعجب به ایوا نگاه میکردند.
-ینی اون دکمه پس کلشو فشار بدین.

رودولف به طرف بلاتریکس حرکت کرد.
-اینجا که چیزی نیست

ایوا گفت:
-پشت موهاشه دیگه!

رودولف موهای بلاتریکس را کنار زد و با دکمه قرمز رنگ کوچکی مواجه شد.
-ینی الان فشارش بدم؟
-آره دیگه!

رودولف کمی فکر کرد و ادامه داد:
-به نظرتون الان همینجوری بهتر نیست؟ اینجوری راحت تره ها . تازه میتونیم بریم پیش ساحره های باکمالات.

در همان لحظه پیتر به جایی بلا کروشیویی به سمت رودولف روانه کرد.
پلاکس جلو رفت و با ترس و لرز دکمه را فشار داد.
چشم های بلاتریکس باز شدند.
ناگخان قرنیه چشم خایش شروع به چرخیدن کردند.
پیتر گفت:
-فک کنم داره لود میشه.

درست در همان زمان بلاتریکس از جا پرید.
-کی بود؟کی جرئت کرد بگه منو میکشه؟

صورت بلاتریکس از خشم سرخ شده بود و داشت منفجر میشد.