-این گونی تنگ و تاریکه درست مثل همون اتاق زیر پله خونه عمو ورنون اینا! اگر پدر و مادرم زنده بودن هیچ وقت سر از این گونی در نمیاوردم. امان از یتیم بودن...اما از مکان های تنگ و تاریک...امان از...

مرگخواران با تعجب به گونی که دست ربکا تکان تکان میخورد و نق می زد نگاه کردند.

-این گونی، زخم صاعقه مانندمو می آزاره. هـــی...پروفسور کجایین که بگین درد بخشی از وجود بشره هری و با این جملات منو خام کنید؟
-چقدر حرف میزنه! حالا تا بردنش پیش ارباب چطوری باید این همه حرف زدنش رو تحمل کنیم؟
-من زیاد حرف می زنم؟! من؟! من از روزی که یتیم شدم گوشه گیر و ساکت شدم. تازه کتک های عمو ورنون و تحقیر های اسنیپ هم در این گوشه گیری بی تاثیر نبود! از روزی که سیریوس...

مرگخواران که حوصله شان سررفته بود دنبال راهی برای ساکت کردن هری پاتر گشتند.
-من که میگم از گونی در بیاریمش و روی دهنش چسب نواری بزنیم.

خلاصه:

لرد به دلیل گرفتن مقداری خون از مورفین معتاد شده. ولی مشخص نیست به چی.
لرد که بطور ناگهانی فلج هم شده ادعا می کنه به یه سفید(محفلی) معتاد شده و باید برن براش یه جادوگر سفید بیارن.
مرگخوارا اول به خونه گریمولد مراجعه می کنن...ولی محفلی ای که میارن(گادفری) به درد نمی خوره.
مرگخوارا برای پیدا کردن یه سفید بهتر، به پیازستان(واقع در ناکترن) می رن و از دور سفیدی رو می بینن که سرگرم کباب کردن پیازه.

.......................

ربکا از پشت به سفید نزدیک می شد و از شدت هیجان نقشه اش را زیر لب زمزمه می کرد.
-آروم باشم...خیلی آروم...وقتی به اندازه کافی نزدیک شدم، گونی رو می کنم تو سرش و می بندم. سفید گیج می شه. چرا از چوب دستی استفاده نکنم؟ چون تا بخوام ورد رو بگم ممکنه از جاش تکون بخوره و به هدفم نرسم! اول گونی می کنم تو سرش و بعد بیهوشش می کنم. شایدم فقط قفلش کنم. نتونه تکون بخوره.

ربکا زیادی با خودش حرف می زد!

هر چه نزدیک تر می شد، بوی کباب پیاز بیشتر دماغش را می آزرد.

سفید مورد نظر هنوز هم قابل شناسایی نبود، ولی ربکا اهمیتی به این موضوع نمی داد.

جلو رفت و رفت و رفت...
کل حواس سفید، به پیازهای برشته اش بود.

ربکا گونی را باز کرد...و در مناسب ترین فرصت، گونی را روی سر سفید کشید و در حالی که سفید داشت برای آزاد شدن تقلا می کرد، نخ گونی را بست و او را به دام انداخت!

مرگخواران با خوشحالی به ربکا و شکارش نزدیک شدند.
-گرفتیش؟...ایول...عجب حرکتی بود!

سفید برای خودش آواز میخواند. آوازی پر امید و سرور!
-میروم پشت دیورا تنهایــــــــــی! در خیال شب یلدایــــــــی! مینویسم ورود ممنوع است! وارد خانه دلم مشو تنهایـــــــــــــــــــی! لالا لالا لالایی!
-ورود؟ ممنوع؟ اینجا هم؟

همه مرگخواران به سولی نگاه کردند.
تمام امیدشان سولی بود!
-نه سو! برو جلو سو! تو میتونی سو!
-نه... من نمیتونم بیام تو.
-سو.

سو جلوتر نرفت. او نباید وارد میشد. با اینکه مرگخواران هلش میدادند، او حتی قدمی برنمیداشت.
همان قدر برای وارد نشدن ارزش قائل بود، که برای کلاهش هم قائل است!
-نه... من وارد نمیشم!
-یارانت دوبرابر میشه ها!

بلاتریکس برای جلب توجه سولی، حرفی زد که نباید میزد.

-چرا اون، چرا ما نه؟
-باشه باشه! یارانه هیچکی دوبرابر نمیشه.

سولی در اقدامی صلح طلبانه (!) کلاهش را برداشت. روی سینه اش گذاشت و تا میتوانست خم شد.
-من هیچ وقت وارد اینجا نمیشم. با اجازه.

با ناراحتی برگشت و از آنجا دور شد.

-من برم؟ من برم؟
-باشه ربکا. برو... ولی جیغ نزن؛ به ارباب میگم.
-چشم.

ربکا داوطلبانه رفت تا سفید را بگیرد.
اما آیا این بار، سفید میفهمید که کسی پشت سرش است؟

با این حرف بلاتریکس، دوباره همه به راه افتادند ولی کراب هنوز در گیر پاک کردن کف ها و پوشاندن خراش های اسکاجی بود که گابریل روی صورتش ایجاد کرده بود.

سی دقیقه بعد...

_هنوز نرسیدیم؟
_نه.
_هنوز رسیدن نکردیم؟
_نههه.
_بلا رسیدیم؟
_...چرا همتون انقدر علاقه دارین یک حرف رو هر یک دقیقه تکرار کنید؟
_آخه ...خیلی بو میده. من دیگه...نمیتونم تحمل کنم.
_راست گفتن میشه نتونستن میشن بلا. بچه هم داره تلف شدن میشه.
_دیدمش.
_آره راست میگه دیدن شدم بلا... چی؟ چی رو دیدن کردی؟
_یک سفید داره پیاز کباب میکنه.
_حتما داری شوخی میکنی! ما که سیریم اگر میخوای میتونی بری بخوری ولی وقتی برگشتی باید کل وایتکس گب رو سر بکشی. دیگه تحمل بوی پیاز از طرف تو رو ندارم فنر.
_پیاز رو چیکار دارم منظورم سفیدیه که داره اینکارو میکنه.

و تازه همه متوجه شدند منظور فنریر چه بوده. از آنجایی که بوی پیاز هرچه جلوتر میرفتند شدید تر میشد حواسشان هم بیشتر به سمت آن پرت میشد به همین دلیل به اینجا رسیدند و سفیدی را دیدند تازه حواسهایشان را جمع کردند.

_من از جلو میرم حواسشو پرت میکنم. رودولف. تو از پشت برو و غافلگیرش کن.

در حالیکه بقیه مرگخواران پشت خانه ای خود را قایم کردند، سو لی کاملا عادی به سفیدی که دیده بود نزدیک شد.
اما آیا این سفید همان سفیدی است که به دنبالش هستند و یا باز هم با شکست مواجه می شوند؟

-بو گرفتم!

کراب نمیخواست به راهش ادامه بدهد.
او بوی پیاز گرفته بود!
اسپری خوشبو کننده را به طرف خودش گرفته بود و بی وقفه عطرافشانی میکرد!

گابریل با دیدن این میزان از ناراحتی و اندوه کراب، وسایلش را برداشت و به طرف کراب جهید.
مایعی صورتی رنگ را روی اسکاچ ریخت و شروع به شستن و سابیدن کراب کرد.
-طاقت بیار...الان درست میشی. نمیذارم بیشتر از این ببویی!

کراب میخواست طاقت بیاورد، ولی اسکاچ، پوست نرم و لطیفش را خراش میداد. کراب پاتیل که نبود.
این وسط لینی هم از فرصت سوء استفاده میکرد و نیش های ریزی به چپ و راست کراب که غرق در کف بود میزد. لینی حشره ای فرصت طلب بود.

بلاتریکس متوجه شد که از این ارتش غیر عادی نمیتواند انتظار نظم داشته باشد.
-یاران ارباب. همینجوری به حرکتمان ادامه میدهیم تا یک سفید خوب و مناسب بیابیم!

پیازستان پر پیاز بود. بوی پیازایی که اونجا بود که داشت حال همه رو غیر از رکسان رو به هم میزد.

-تو هیچیت نمیشه؟
-تو هیچی احساس کردن نمیشی؟
-نه دیگه! اون تو همین جاها بزرگ شدها!

این بلاتریکس بود که با تمام خودش داشت تلاش میکرد خودشو عادی جلوه بده ولی بوی پیاز از هرچی بدتر بود! رکسان، خیلی آروم به همشون نگاه کرد که با هم پچ پچ میکردن.
-به نظرتون، بهتر نیست، دماغمون رو آسفالت کردن کنیم؟
-نه! بعدا چه جوری نفس بکشیم راب؟
-با... با دهن!
-خیلی فکر عالیه بود یعنی!

بلاتریکس و رابستن دعواشون رو کنار گذاشتن و دوباره به راه افتادن. رکسان درحالی که به پیازای سفید نگاه میکرد، با خودش فکر میکرد.
-چطوره واسه ارباب یه پیاز ببریم بهش...
-نه! تهش میفهمه که!
-نه بابا! الان ارباب معتادن مرضن، این جور چیزا رو نمیفهمن که!

پس بهتر این فکرا رو کنار بذاره و راهشون تو پیازستان ادامه بده!

خلاصه:

لرد به دلیل گرفتن مقداری خون از مورفین معتاد شده. ولی مشخص نیست به چی.
لرد که بطور ناگهانی فلج هم شده ادعا می کنه به یه سفید(محفلی) معتاد شده و باید برن براش یه جادوگر سفید بیارن.
مرگخوارا اول به خونه گریمولد مراجعه می کنن...ولی محفلی ای که میارن(گادفری) به درد نمی خوره.
مرگخوارا برای پیدا کردن یه سفید بهتر، به پیازستان(واقع در ناکترن) می رن. در رو با سر کراب می شکنن.

..........................

مرگخواران با احساس غرور و خوشحالی از این پیروزی بزرگ، قدم به پیازستان گذاشتند.

مرگخواران هر چه احساس غرور و خوشحالی بود، را فراموش کرده و قدمشان را پس گرفته و عقبگرد کردند.

-لعنتی...عجب بویی می ده!
-این بوی سفیده؟
-دارم نابود می شم!
-یکی دماغ منم گرفتن بشه. من دماغ بچه را گرفتن شدم.

-رکسان اون جا رو ببین...فک و فامیلات...

رکسان به سمتی که فنریر اشاره می کرد نگاه کرد. چندین کله نارنجی لابلای علف ها دیده می شد. ممکن بود واقعا نسبتی با آن ها داشته باشد.

جلو رفت و بررسی کرد.
-کدو حلوایین...روشون نوشته با طعم پیاز...


مرگخواران برای یافتن یک سفید، به حرکتشان در پیازستان ادامه دادند.

مرگخواران بی توجه به پر حرفی های رابستن و تلاش سو برای نشان دادن هوش خود در کوچه ی ناکترن بالا و پایین می رفتند.
_هی! این بیست و سومین باریه که از جلوی این پیاز رد شدیم.

بلاتریکس طوری که انگار برق گرفته بودش، بالا پرید و رو به سو فریاد زد:
_کدوم پیاز؟

سو بی توجه به گفت و گویشان، در حالی که سعی می کرد لکه ی روی کلاهش را پاک کند گفت:
_همونی که روی اون دره؛ اونجا کنار اون پیرزن...پیرمرد؟ نه پیرزنست.

پیرزنی که سو به او اشاره کرده بود...کراب بود؟
مرگخواران چند ثانیه ای به پیرزن خیره شدند.
آرایشی که پیرزن داشت، دلیل خوبی بود که تا آن موقع کسی آن را نبیند، یا مجسمه حسابش کند.

لینی پرواز کنان پیش رفت و تخته ای که تا آن زمان هیچ یک آن را ندیده بودند فشرد؛ روی تخته چوب، عکس پیاز بزرگی به همراه نوشته ی زیرش نقاشی شده بود:
_پیازستان.

هیچ دستگیره ای یا حتی درزی وجود نداشت تا بتوانند آن را باز کنند.
_هوراااا...بالاخره پیازستانو پیدا کردیم. فقط چجوری در رو باز کنیم؟

سو که انگار تازه توجهش جلب شده بود، با لبخندی از سر خوشحالی گفت:
_من اول دیدمش...من اول دیدمش...تازه زیر پامون علف سبز شده...من اول علف...

مرگخواران بی توجه به سو لی که حالا سیم پیچیش قاطی شده بود، رو به رابستن برگشتند:
_من فکری داشتن کردم!

_یک...دو...سه!
_آخخخ...
_یک...دو...سه!
_آییی...

مرگخواران در حالی که کراب را افقی گرفته بودند و به در می کوبیدند، سعی می کردند هم زمان به شمارش لرد و هماهنگ بودنشان دقت کنند.
_اه! خدا لعنتت کنه رابستن با این فکرای تسترالیت. حداقل بزارید ریملمو ترمیم کنم.

لرد در حالی که کلافه شده بود فریاد می زد:
_صبر کنید! ای مرگخوارهای بی عرضه! چند بار بگم همزمان سر کرابو بکوبید به در؟ یه حرفو چند بار باید تکرار کنم؟ حالا برای آخرین بار؛ یک...دو...سه.

مرگخواران این بار کل قدرتشان را در دستهایشان ریختند و هم زمان کراب را به در کوبیدند.
تخته شکست و فریاد شادی مرگخوارها به هوا رفت؛ اما کسی در میان آنها شادی نمی کرد، کراب سرش را میان دستانش گرفته و ناله می کرد.

بررسی کنار هزاران پیرزن معجون فروش قوز کرده که توی یه کوچه‌ی تاریک و کثیف، بدون هیچ نظم و ترتیبی بساطشونو پهن کرده بودن، اصلا کار راحتی نبود.
اما این کار سخت نبود که مانع ورود مرگخوارا به کوچه میشد.

- امکان نداره پامو همچین جای نامتقارن کثیفی بذارم!
- گابریل! ما برای انجام ماموریت اینجاییم.
- اصلا نمیشه. حتی کثیفیشم نامتقارنه!

کار سخت تموم مدت اونجا نشسته بود و بحث مرگخوارا رو نگاه میکرد. حتی برای جلب توجه سعی کرد حرکات نمایشی اجرا کنه. اما تو اون لحظه، کار سخت، برای مرگخوارایی که سعی داشتن گابریلو هل بدن تو کوچه، کوچکترین اهمیتی نداشت. گابریلم جاروی جادوییشو که از شدت مکش داشت آسفالتای کوچه رو میکند، سفت چسبیده بود.
- به جاروم دست نزن! بیا از تو جیبم دسمال وردار... موهامو نکش! تو جیبم دستکش هست... بهم دست نزنین!

کار سخت خسته شده بود. درمونده بود. کسی بهش توجهی نمیکرد. دیگه ابهتی نداشت. نباید بیشتر از این تحقیر میشد. بدون این که کسی متوجه بشه سریع وارد تنظیمات شد و سختی مرحله رو گذاشت روی "ایزی"، با بغض نگاهی به راسته‌ی پیرزنان معجون فروش انداخت و از اون جا رفت.

حالا کوچه به متقارن‌ترین شکل ممکن دراومده بود. حتی گرد و خاک کف کوچه‌م متقارن پخش شده بود. انقدر متقارن شده بود که بانز برای هماهنگی با اون همه تقارن سعی داشت کلید مرئی-نامرئی شو وسط نگه داره.

- من پامو تو این کوچه‌ی کثیف نمیذارم. اول باید تمیزش کنم.

اما دیگه وقتی برای وسواسی بودن نمونده بود. بلاتریکس با اعصابی خورد شده گابریلو زیر بغلش زد و وارد راسته‌ی پیرزنان معجون فروش شد.

مرگخواران چندلحظه ای میشد که همگی با هم بعلاوه رابستن به کوچه ناکترن آپارات کرده بودند.رابستن هنوز هم مرگخواران را ول نکرده بود و هرلحظه به یکی گیر میداد و از همه بیشتر به کراب.
-چرا تو آرایش کرده باشی؟!

کراب که روی این مقوله خیلی حساس بود،طاقت نیاورد.
یعنی چی؟ارباب ببینش!

لرد پوکرفیس به کراب نگاه کرد و با کروشیویی او را تا بیشترین حد ممکن از خود دور کرد.
-کراب میزنیم میکشیمتا!رباستن...
-رابستن میباشم!

تا حالا کسی از لرد غلط نگرفته بود،لرد همیشه املایش در هاگوارتز بیست میشد و حتی بعد از دفاع در برابر جادوی سیاه تدریس املا در هاگوارتز به او پیشنهاد شده بود.

-میگن به فضایی رو بدی سوارت میشه ها!

همه چشم ها به سمت کلاه متحرکی که ضرب المثل را اشتباه گفته بود برگشت.
-چه کسی حرف زده میباشد؟!
-داستانش طولانیه رابستن،فعلا بیاین بریم اون پیازستان لعنتی رو پیدا کنیم!

با فریاد بلاتریکس همه مرگخواران در صفی مرتب قدم زنان وارد کوچه ناکترن شدند،رابستن هم تصمیم گرفت فعلا به کسی گیر ندهد.
...
هکتور با پشت دست عرق پیشانی اش را پاک کرد.
-پس چرا پیداش نمیکنیم؟!
-حتی پیرزن معجون فروشم پیدا نکردیم،چه برسه به پیازستان بغل پیرزن!

کریس که از پیاده روی متنفر بود،پیشنهادی داد.
-خب از یکی بپرسیم!

همه مرگخواران با تعجب به کریس خیره شدند،لرد هم همینطور.
-یک مرگخوار هیچوقت سوال نمیپرسد کریس!
-ارباب الان شما خسته نشدین؟حیف انرژی شما نیست که صرف گشتن تو ناکترن بشه؟!

لرد کمی نرم شده بود.
-پس خودت این مسئولیت خفت بار را بر عهده میگیری!

کریس دوان دوان و خوشحال وارد مغازه ای شد و چند دقیقه بعد با آدرسی که گرفته بود برگشت.
...
مدتی بعد مرگخواران به آدرسی که کریس گرفته بود رسیدند،سر در کوچه مورد نظرشان نوشته شده بود:راسته پیرزنان معجون فروش.آنها با هزاران پیرزن که معجون میفروختند طرف بودند و فقط کنار یکی از آنها رستوران پیازستان وجود داشت.