صبح دل انگیز اما سردی بود و نسیم به آرامی از کوچه های خلوت دهکده می گذشت.آسمان صاف صاف بود و خورشید تازه داشت طلوع می کرد. اکثر مردم هنوز بیدار نشده بودند.
لی با عجله از خانه ای که به تازگی درهاگزمید خریده بود، بیرون امد.و دوان دوان سر کوچه رفت.سرش را بلند کرد تا از اوضاع و احوال جوی اگاه شود که ناگهان یک جغد بی ادب که از بالای سرش رد می شد ؛ هوس کرد که روی لباس او یک یادگاری ان هم نوع بی فرهنگی به جا بگذاره.و یه ...جا گذاشت و رفت.
با اینکه حالش به شدت گرفته شده بود به سرعت به خانه برگشت.حالا مگه لباس پیدا می کرد؟؟؟هر چه اراده کرد بپوشد یا کثیف بود و یا در به هم ریختگی اسباب کشی، آب شده بود رفته بود توی زمین.در آخر ردایی سبزپوشید و کلاهی هم همرنگ آن ردا پیدا کرد؛ که ریخت او را درست شبیه خیار چنبر می کرد .
با عجله سر خیابان رفت .در این دهکده جادویی وسیله نقلیه پیدا نمیشد؟؟؟در همین فکر بو که ناگهان با صدایی از جا پرید .پشت سرش اتومبیل آبی رنگ داغونی ظاهر شد. این همان فورد انجیلای قدیمی ویزلی ها بود که حالا به شغل شریف مسافر کشی در هاگزمید روی اورده بود.خب این هم تاکسی!!!!صندلی جلو خالی بود و در صندلی عقب 5 نفر نشسته بودند. با عجله سوار شد.اما دید که ماشین دست دست می کند و دنبال مسافر می گردد ...گفت:داداش گازشو بگیر برو دونفر حساب می کنم.ناگهان ماشین جوگیزر شد و دنده خود به خود حرکات دورانی شدیدی کرد و پدال گاز تا ته فشرده شد .لی به صندلی چسبید و باخودش گفت:عجب غلطی کردیم .کاش یواشتر می رفت ما جوونیم آرزو داریم ...
هنوز این جمله حکیمانه کاملا از ذهنش نگذشته بود که یک بچه هیپوگریف ور پریده، پرید جلوی ماشین.ماشین هم به طور اتوماتیک ترمز گرفت. و لی که خیلی سفت و سخت روی صندلی نشسته بود؛ همانند شیر برنج وا رفته، و به طرز اعجاب اوری ازصندلی کنده شده و صورت بسیار اعجاب اور تری همانند اعلامیه ی ترحیم که که روی شیشه میزنند به شیشه جلو چسبید.ان هم به گونه ای که بعد از چند دقیقه سایر مسافرین با کاردک و خاک انداز او را از شیشه جدا کردند.
کمی گیج و منگ به اطراف نگاه کرد تا به یاد آورد که کجاست.بعد نگاهی به آینه شکسته ماشین انداخت و با دیدن قیافه ی خودش که از خون دماغش خط خطی شده بود، وحشت کرد.با هر زحمتی بود خودش را جمع و جور کرد و به طرف اب سرد کن گوشه خیابان رفت صورتش را با آب سرد شست. وقتی می خواست از آن فاصله بگیرد...
فررررررررررت .
ردایش که به گوشه ابسردکن گیر کرده بود از بالا تا پایین جر خورد.
فرصتی برایش باقی نمانده بود تا دوباره به خانه برگردد.خیلی دیرش شده بود باید سر یک قرار مهم می رسید.بنابراین در همان وضع یک جارو سوار گرفت .و پشت جارو نشست. صورت درب و داغون و اب سرد و پشت جارو وهوای پاییزی قیافه اش را کرده بود عینهو علی کلی بعد از مسابقه با جو نمی دونم چی چی.جارو سواره هم گازشو گرفته بود و می رفت.لی هم با اینکه داشت زهره ترک میشد برای اینکه دیر نرسه چیزی نمی گفت.

پس از تحمل کلی درد سر به محل قرارش رسید اما هرچه چشم گردانند آنجیلا را ندید.منتظر ایستاد تا بیاید...اما پس از یک ساعت هنوز از او خبری نبود.
کلی در کوچه های اطراف جستجو کرد، تا بلاخره یک شومینه عمومی پیدا کرد. و در اثر کند و کاو بسیار در جیب هایش موفق به یافتن سکه ای یک ناتی شد.با خوشالی آن را درون سوراخ کنار شومینه انداخت.بلافاصله اتش در شومینه شعله کشید.اومقداری پودر پرواز را از ظرفی که توی دیوارجاسازی شده بود، برداشت. و همزمان با ریختن آن در اتش گفت :انجیلا جانسون هاگزمید...
و کله اش را درون اتش داخل بخاری فرو برد.
چند لحظه بعد خانه ی او در مقابلش بود.فریاد زد:" اهای...اونجایی؟؟..."صدایی خاب الود از اتاقی دیگر به گوش رسید...:"اخ ببخشید خواب موندم .الان می یام..." و به دنبال ان صدای به هم خوردن در شنیده شد.
لی که از عصبانیت داشت منفجر میشد، لگد جانانه ای به هوا(!!!) زد. اما لنگه کفشش از پای او در امد و به درون اتش یعنی داخل خانه آنجیالا اینا افتاد.خواست آن را بردارد. اما در همان لحظه اعتبار سکه اش تمام شد. و اتش داخل بخاری خاموش گشت .جیب هایش را به دنبال سکه ای دیگر جست و جو کرد. اما سکه ای در کار نبود.خسته و درمانده به دیوار کوچه تکیه دادو منتظر ماند.درخیالاتش غرق بود که پنجره ی خانه ی بالای سرش باز شد.و یه قابلمه آب ریخته شد روی سرش .دلش می خواست داد بزند... اما وقتی به سر و وضع خودش نگاه کرد، شروع کرد به گریه کردن.اخه خانومه قابلمه ی ماکارونی شب قبل رو که ته دیگ کرده بود خیس داده بود بعد تراشیده بود و ...
ماکارونی ها به لباس پاره اش چسبیده بود.داشت دق می کرد. همانجا گوشه خیابان نشست و سرش رو توی دستانش گرفت.
همان وقت جادوگری که از آنجا می گذشت سکه ای جلوی پایش انداخت.و او با دیدن این صحنه؛ های های شروع کرد به گریه کردن.

خیلی جالب و خنده دار البته تا کمی هم اعصاب خورد کن.آخی دلم براش سوخت آخه آدمم اینقدر بد شانش!؟ بگزریم من خیلی خوشم اومد عین یه داستان کوتاه بود از نظر من هیچ مشکلی نداشت فقط اینکه چرا وقتی اون جادوگر براش سکه انداخت نشست گریه کرد اگه من بودم خیلی خوشحال میشدم چون در اوج بدشانسی شانس بهش رو کرده بود میتونست اون سکه رو برداره و دوباره بره سراغه آنجلیا.درست نمیگم؟

ببخشيد مي خواستم 1 اجازه واسه 1 تاپيك بگيرم به اسم سازمان حمايت از حقوق زنان
سازماني است مخصوص حمايت زنان و در ان فغاليت هايي براي زنان انجام ميشه....

چه طوره؟؟؟؟؟

خوب الان هدفت چيه لي عزيز مگه اداس چيزيش شده همون آداس هست بعدش در ضمن ساحره ها باشه بهتره اگرم بيشتر توضيح بدي ممنوع مي شم(دالاهوف)


کسايي هم که سيريوس جوابشون رو اگه مشکلي دارن به سيريوس بگن کارشون رو پيگيري کنه

هری بیا اینجا ...اه... کمک... کمک...
هری به طرف هرماینی دوید ،اما انگار صدای او دورگه می شد و تغییر می کرد.هرماینی پشت به او ایستاده بود.هری دستش را روی شانه او گذاشت...او برگشت..هری جیغ کشید و عقب پرید. تمام صورتش خون الود بود.زخم هایی عمیق به شکل نوشته ای با خطوط کج و موجج از روی صورت او گذشته بود حتی ازروی چشمانش..."تو نفرین شدی"...
صدای گرفته ای گفت: تو دوباره برگشتی اینجا هری...او رون بود که پشت به هری نزدیک می شد.صورتش به رنگ گچ بود و در حدقه چشمانش چیزی به جز سفیدی دیده نمشد...ردایش سرتاسر خون الود و پاره بود و انگار تیغی هولناک تمام بدن او را دریده بو تا جمله به رنگ خون روی ردای رون بدرخشد:"تو نفرین شدی"...هری با وحشت برگشت و به رون نگاه کرد ...باز هم جیغ کشید این غیر قابل باور بود.. او به دو دوستش خیره شد که ارام ارام تغییر می کردند ..گویی گوشت ها و پوست بدن رون تحلیل می می رفت.و از او چیزی جز اسکلت بدنش بافی نمماند.صورت هرماینی هم رفته رفته لاغر و لاغر تر می شد اما حروف درخشان تر از قبل روی چهره اش برق می زدند.
باید فرار می کردند. باید از انجا بیرون می رفتند....اما قبل از اینکه هری حتی حرکتی بکند رون با صدای عجیب و رسایی گفت: هیچ راه فراری نیست :ما مردیم هری ..تو هم به زودی می میری...اما نه قبل از اینکه اون کارشو تموم کنه. هری احساس کرد که چیزی به گردنش برخورد کرد شتاب زده سرش را برگرداند...و به مردی که در پشت سرش ایستاده بود نگاه کرد.موهای بسیار بلندش مانند برف سفی دبود و تا کمرش می رسید بود،او ردایی بلند به تن داشت به رنگ اسمان .چهره اش خشن اما بسیار قشنگ بود و خاطره روز های گرو تابستان را در ذهن هری تداعی می کرد اما چشمانش ته رنگی از خون داشت.او به حرف امد صدایش مانند کشیده شدن ناخن رون تخته سیاه روح ادم را خراش می داد و خون را در رگها منجمد می کرد.او گفت : نترس کوچولو اصلا درد نداره ..هری بی حرکت ایستاد (چون وحشت طوری بر او تسط یافته بود که کنترل بدنش کاری خارج از اراده او بود) و دید که دستان ان مرد که ناخن هایی به بلندی 6 سانیممتر داشت دور گردنش حلقه شد.....او سرش را پایین تر اورد و دهانش را باز کرد دندان های تیز و و حشتناکش نمایان شد... او روی هری خم شد و ...

من چیستم؟
از خودش بدش می امد او باعث مرگ انسانهای زیادی شده بود او عامل جادو های سیاه بود، و پلیدترین و مخوف ترین افسونها را اجرا کرده بود.
روزهایی را به یاد می اورد که فکر می کرد در دستان جادوگر بزرگی قرار گرفته، جادوگری که دنیا را متحول می کند.اماحالا بعد از این همه سال دیگر از انجام ان همه جادو های قوی و افسون های پیچیده خسته شده بود. زندگی او با سیاهی در امیخته بود.
شاید هرگز روزی نمی رسید که او را تکه تکه کنند و دور بریزند ولی چوبه ولدمرت ارزو می کرد هر چه زودتر با همتایش رو به رو شود.

نام:نوربرت
گروه:گریفیندور
معرفی کوتاه:نوزاد اژدهایی که هاگرید در قمار برده بود.من حالا حدود 6 سالمه و دوست دارم همه چیزو اتیش بزنم دوست دارم به هاگوارتز برگردم و با بچه ها کوییچ بازی کنم...
من قبلا خودمو معرفی کردم و تایید هم شدم ولی هنوز عضو رول پلینگ نیستم.

اوکی! (گیلدروی)

ببخشید من خیلی وقت پیش خودمو معرفی کردم تایید هم شدم اما هنوز عضو ایفای نقش نیستم رسیدگی کنید لطفا با تشکر

شاید کسانی وارد خاطره شخص دیگری می شدند فقط می توانستند در محدوده ی همان خاطره این طرف و طرف بروند یعنی فقط چیزهایی رو ببینند و بشنوند که صاحب خاطره دیده یا شنیده یا در اطرافش اتفاق افتاده...
شاید هم اگر هری از اون محدوده بیرون میرفت وارد محدوده ی خاطره های دیگری می شد.مثلا خاطره ای که قبلا در قدح بوده.

یادمه چند سال پیش هفته اول دوم مدرسه ها بود مامان و بابام رفته بودن مسافرت من رو هم زورکی گذاشتند خونه خالم هر چی التماسشون کردم که بذارند تنها خونه بمونم قبول نکردند.من هم که تازه رفته بودم مدرسه سمپاد یکم زده بود به سرم و همش گریه می کردم خودم نمی دونم چرا اینطوری شده بودم اما می دونم که دلم تنگ نشده بود(فکر می کنم به خاطر جو خونه خالم بود)اون وقتها من هر کی رو می دیدم هری پاتر می خونه شدیدا مسخرش می کردم .ولی یه روز رفتم یه نمایشگاه کتاب دیدم جام اتش رو داره و به پیشنهاد دوستم(البته مجبورم کرد)خریدمش.بعد کم کم هر وقت حوصلم سر می رفت می خوندمش (حدود10بار )و خیلی کمکم کرد.بعدش هم کتاب 3 بعد 1 بعدش هم 2 رو گرفتم خوندم .

باید بگم جاذبه قطب مغناطیسی مثل یه سیاه چاله نیست.اگه این طور بود(که اصلا نمی شه)ما باید بعد چهارم رو پاره می کردیم و می شدیم مرکز کهکشان...(یه داستان تخیلی جالب می شه از توش در اورد) من فکر می کنم در اثر جاذبه زیاد هنگام سقوط هوایما یا زیر اب رفتن کشتی سرعتی معادل سرعت نور ایجاد می شه که باعث می شه زمان کندتر بگذره.این جاذبه فقط چیز هایی رو که خاصیت مغناطیسی دارن جذب میکنه نه همه چیز رو پس دریا سر جاش می مونه.این میدان مغناطیسی بزرگ روی امواج رادیویی و رادار که نسبتا طول موج کوتاهی دارن تاثیر می ذاره برای همینه که هواپیمایی که از اونجا رد شده ارتباطش قطع شده و بعد هم دیگه ازش خبری پیدا نشده.
در مورد اتلانتیس هم فکر نمی کنم اون طوری باشه که شما می گید.

من یه چیزی رو مطمئنم و اونم اینکه قطب مغناطیسی زمین فعلا اونجاست.البته ممکنه یه زمانی به راز برمودا هم پی ببرند و بعد ما رو مسخره کنند که پیشینیان تصور می کردند که موجوداتی از کرات دیگر در انجا حضور دارند.در مورد قضیه حباب هم باید بگم که شاید در مورد کشتی ها صدق کنه اما هوایماها چی؟