الکتو که درد کتفش مانع نشانه گیری درست میشد طلسم های فراوانی را به سمت مونتاگ روانه کرد ولی هیچکدام حتی از نزدیکی مونتاگ هم عبور نکرد ولی در بیرون رینگ مرگخواران در تکاپوبودند و مرطب به این طرف و آن طرف میرفتند تا از شر این طلسم ها در امان بمانند

مونتاگ طلسم دیگری را به سمت الکتو روانه کرد . اینبار طلسم به پای الکتو برخورد کرد و او به زمین افتاد .خونالکتو مثل آتشفشانی قرمز به سمت بالا فروان میکرد الکتو چوب دستی ش را به سمت پایش گرفت تا جراحت آن نقطه را درمان کند
مونتاگ نظاره گر این صحنه بود . جهت چوبدستی الکتو به سمت پای زخمیش بود ولی ناگهان تغییر عقیده داد چوب دستی را به سمت مونتاگ گرفت و وردی به سوی او فرستاد به نظر رسید که با چا قو های نامرعی تن مونتاگ را پاره پاره کرده اند

مونتاگ روی زمین افتاد الکتو هم دیگر قدرت مبارزه نداشت

لرد سیاه رو به مرگخواران کرد: چند دقیقه استراحت بهشون بدید
بعد به دونفر از مرگخوار ها اشاره کرد: برید و زخم های این دو را مداواکنید تا برای ادامه مبارزه آماده باشند

دوئل سرای کافه یکی از مکانهای موردعلاقه ی خادمان لرد بود.اولین دوئل کنندگان الکتو و مونتاگ بودند.سرتاسر دوئل سرا را پرده های قرمز رنگی که با نشان سیاه تزئین شده بودند پوشانده بود.از میان جمعیتی که در مکان دوئل حاضر بودند عده ای طرفدار الکتو بودندو عده ای نیز پیروزی مونتاگ را می خواستند.چیزی که دوئل سرای کافه را از سایر دوئل سرا باشگاهها ی دوئل متفاوت می کرد آتش زمردینی بود که دور سکوی دوئل را گرفته و اجازه ی فرار رقبای دوئل را نمی داد .
مونتاگ در حالی که لبخند کمرنگی بر لب داشت بر روی سکوی دوئل که کمی از سطح زمین بالاتر بود قدم گذاشت درست در جهت مخالف مارکوس الکتو نیز چنین کرد.لرد سیاه که روی صندلی همیشگی اش لم داده و مشغول نوازش کردن افعی محبوبش بود با صدای رسا و واضحی گفت:شوالیه ی سیاه مونتاگ و شوالیه الکتو شما با میل باطنی خود به این امر مقدس پرداخته اید.باشد که زیر نشان سیاه وفاداریتان را به لرد ثابت کنید.
لرد سیاه این را گفت و نشان سیاه را که البته چندین برابر کوچکتر از اندازه ی معمولی بود به هوا فرستاد.این نشان کوچک برای دو رقیب دوئل تنها یک معنی داشت :((اغاز رقابت))
دو مرگخوار به محض اینکه نشانه را دیدند شروع به مبارزه کردند.انوار رنگارنگ با همان سرعتی که به وجود می آمدند از میان می رفتند .به نظر می آمد که این مبارزه پیروزی ندارد.با این وجود دو حریف از مبارزه دست نمی کشیدند .قانون نیز چنین می گفت .اما این اوضاع چنین نماند.پرتوی برنزی رنگی که از نوک چوبدستی مونتاگ خارج شده بود به کتف الکتو برخورد.خون از زخم عمیقی روی کتف الکتو به وجود آمده بود فواره زد.الکتو فریادی بلند از سر خشم کشید و چوب دستی اش را روی زخم دردنانک فشرد و جملاتی آواز گونه خواند.به محض اینکه جملاتش پایان یافت جهش خون هم قطع شد اما چهره ی الکتو نشان می داد که درد نه تنها قطع نشده بلکه دوچندان شده

مونتاگ ای حریف من اکنون وقت آن رسیده که به وظایف مقدست
جامه ی عمل بپوشانی.

در کافه ی تفریحات سیاه سه بخش ویژه خواهیم داشت!

1
اصلی ترین اون ها فضای مخصوص دوئل خواهد بود!
برای دوئل هر کس می تونه بیاد و برای خودش و حریف اش ، رینگ رو رزرو کنه!
رزوراسیون اش هم در تاپیک دفتر خانه ی ریدل انجام خواهد شد!
به این شکل که شما با ذکر حریف تون یه پست اون جا می زنید.
بعد اعلام می شه که فضای دوئل از آن چه کسانی خواهد بود!
اون دو نفر باید توی این تاپیک و با عنوان " باشگاه دوئل" بالای پست ها ، پست های دوئل شون رو بزنند!
این پست ها به شیوه ی داستانک نویسی خواهد بود!
به هیچ وجه فقط اسم ورد ها یا کل کل های خاله بازی رو به عنوان پست دوئل این جا میخ نکنید!
به هر پست ارزشی( نمره ای ) داده خواهدشد و سر آخر برنده ی دوئل بر اساس این نمره ها مشخص می شه و امتیاز ویژه ای برای صعود در رتبه های مرگ خواری دریافت خواهد کرد.

2

بخش دوم پای میز های کافه خواهد بود!
سوژه ی پست هایی که با عنوان " پای میز های کافه ی سیاه " زده می شه آزاده و محدودیتی وجود نداره!
هر مرگ خوار و خادم سیاه ای می تونه پست دلخواهش رو اضافه کنه! در این بخش پست ها ادمه دار نخواهد بود!

ارزش گزاری واضحه که برای این گونه از پست ها هم رعایت می شه . منتها تاثیر کمتری در رتبه های مرگ خواران خواهد داشت.

3

بخش سوم بار خواهد بود!
پست هایی که با عنوان " بار کافه سیاه " زده می شه هر بار سوژه ی متفاوتی خواهد داشت که توسط لرد سیاه یا دستیارانش و با توجه به ایده های مرگ خوران شکل می گیره!
این ایده ها رو می تونید توی تایپک دفتر خانه ی ریدل مطرح کنید.

طبق معمول ارزش گزاری در این بخش هم صدق می کنه


پ.ن :
حتما عنوان پست رو به شکل بخشی که می خواید توی اون پست بزنید انتخاب کنید تا از سر در گمی جلوگیری بشه!

پ.ن 2:
این تاپیک در هنگام وقوع جنگ بین دو جبهه ی سیاه وسفید سوژه هایی یک سری مطابق با جنگ رو خواهد پذیرفت و تغیییراتی در اون داده خواهد شد که به وقتش اعلام می شه!

در تمام مدتی که هوکی سعی می کرد تا دوباره فضای رزمشگاه رو روشن کنه ، لرد با پایش روی زمین می زد و خیلی عصبی به نظر می رسید . هر چه قدر سعی کرده بود تا زمین را ببیند ، موفق نشده بود . یعنی تو این مدت چه اتفاقاتی رو از دست داده بود ؟

بعد از حدود 4 دقیقه ، فضا روشن شد . هوکی با خوشحالی باز گشت با ادامه ی مبارزه ی سرژ و دراکو را ببیند . ولی با صحنه ی عجیبی رو به رو شد ... کسی در محوطه نبود . فقط یه تیغ مرلین نشان و مقداری مو! به چشم می خورد .

همه ی مرگ خواران هم چنان متعجب مانده بودند و هر یک به این فکر می کردند که چه بلایی سر آن دو آمده است .
- یعنی چی شده ؟
- نمی دونم ... کجا می تونن رفته باشن !؟

لرد سر جای خود نشسته بود و از خشم نمی توانست تکان بخورد . به طرف هوکی برگشت و نگاهی حاکی از خشم به او کرد . هوکی خودش فهمیده بود که حتما کاری را خراب کرده است . نزدیک شد .
لرد با صدایی که از فرط خشم ، خیلی ضعیف شده بود گفت : خب ... حالا که اون دو تا رفتن . اونا چه جوری از این جا خارج شدن ؟ چه طور میشه از این جا خارج شد ؟
هوکی با معصومیتی دو چندان و با چشم هایی که ترس را در خودشان نشان می دادند ، به لرد گفت : م..من ... ببخشید .. سرورم .. من نمی دونم ...
فریاد خشم آلود لرد ، همه ی کسانی را که کنارشان نشسته بودند را از جا پراند . با خشم و عصبانیت ، گفت :
- من نمی دونم ... باید اونا رو بر گردونی .. تا فردا .

**** بیرون رزمشگاه ****
دو پیکر بیهوش دیده میشه ... یه پسر که تقریبا از موهاش چیزی نمونده! ( ) و یه مرد با موهای سیاه که تکه هایی از موهاش کنده شده ... در دست مرد مو مشکی ، یک تیغ هم دیده میشه .

طوری مو هاشون کنده شده که انگار داشتن با هم می جنگیدن .
بعد از مدتی آن پسر جوان به هوش میاد و مرد مو مشکی رو از روز خودش کنار می زنه . با دستاش سرش رو می گیره و سعی می کنه که بلند بشه ... ولی ... چیزی روی سرش کم داره! .. موهاش ..! دیگه مو نداشت ..
به سمت مرد مو مشکی بر گشت .. با خشم فریاد زد :
- نه ... سرژ ، تو همه ی مو های منو بردی ... تمام ریشاتو میکنم ! دونه دونه !

به سمت مردی که اسمش سرژ بود میره و از جیبش یه چوبدستی خارج می کنه . مدتی با خشم به اون نگاه می کنه ، شاید می خواد آمادگی برای کشتنش پیدا کنه ...
چوبدستی را به سمت صورت سرژ می گیره و می خواد فریاد بزنه ... می خواد اونو بکشه . ولی در همان حال صدای آرامی رو از پشت سرش می شنوه . صدای آرام یک مرد ...
-دراکو ... بهتره اونو زمین بذاری .. می خوام با تو صحبت کنم .
پسری که دراکو نام داشت ، بر گشت . مدتی با چشمان متعجب به چهره ی آرام پیر مرد خیره شد . به آرامی شروع به صحبت کرد :
- تو ... فکر نمی کردم دو باره تو رو ببینم ... موریس .

صدای تشویق جمعیت هر لحظه اوج میگرفت .
سرژ که تیغ مرلین نماش رو از توی جیبش دراورده بود دور دراکو میچرخید منتظره فرصتی بود تا بهش حمله کنه !
دراکو که آروم و قرار نداشت با نگرانی به اطرافش نگاه میکرد تا بلکه بتواند از اسموت شدن نجات یابد .
سرژ چند لحظه درنگ کرد سپس به سمت دراکو هجوم آورد اما دراکو از زیر دستان سرژ رد شد و به سمت دیگر زمین فرار کرد .
سرژ دوباره برگشت و آروم به سمت دراکو حرکت کرد !
دراکو نیز با چوبدستیه خودش یک تیغ مرلین نشان دیگر ظاهر کرد . حال دو مبارز با هم برابر شده بودند .
سرژ همان طور که تیغش رو از این دستش به اون دستش مینداخت جلو میامد ! دراکو نیز تیغش رو جلویش نگه داشته بود تا در صورت حمله سرژ بتواند از خودش دفاع کند .
سرژ دوباره به سمت دراکو هجوم آورد اما اینبار دراکو کاملا آماده بود ! او با یک جهش تماشایی خودش رو به ریش سرژ رساند و با یک دستش ریشش رو گرفت و با دست دیگرش که حاوی تیغ بود ریش سرژ رو از ته زد .
سرژ با چشمان اشک آلود از دراکو فاصله گرفت و به کناری خزید و در حالی که دستش رو روی صورتش گذاشته بود تا معلوم نباشد فریاد زد :
_ نه ! ریشمو زدش ! ریشم رو زد ! این دراکوی نامرد ریشم رو زد ! ریشم کو ! من گیتارم رو میخوام !
لرد که از این رفتار سرژ بسیار رنجور شده بود از توی جیبش گیتار سرژ رو دراورد .
سرژ چند لحظه با خوشحالی به گیتارش نگاه کرد سپس فریاد زد :
_ گیتارم رو بده !
لرد چند لحظه با لذت به سرژ نگاه کرد سپس گفت :
_ یا دراکو رو اسموت میکنی یا با گیتارت خداحافظی میکنی !
سرژ چاره دیگری نداشت . او به ناچار از جایش بلند شد و دوباره روبه روی دراکو ایستاد !
دراکو ریشای سرژ رو که در دستانش بود بالا گرفت و لبخندی زد سپس گفت :
_ حالا نوبت موهاته
سرژ که قادر نبود خشانت خودش رو کنترل کنه با یک حرکت روی دراکو که کاملا غافل گیر شده بود پرید و با این کار هردویشان را نقش بر زمین کرد . دراکو روی زمین و سرژ هم روی دراکو
هر دو سعی میکردند که زودتر دیگری رو اسموت کنند به همین دلیل تیغ مرلین نشان در میان سر هردویشان در نوسان بود ! لحظه ای به سر دراکو نزدیک میشد و لحظه ای به کله سرژ !
صدای تشویق جمعیت به اوج رسیده بود همه یک صدا فریاد میزدند :
_ وزیر باید اسموت شه ! وزیر باید سموت شه !
حال دیگه تقریبا تیغ سرژ به موهای دراکو رسیده بود ! فقط یکی دو سانتیمتر با موهاش فاصله داشت ! لرد که انتظار این لحظه را میکشید با لذت روی صندلی اش خم شد تا مبادا صحنه ای رو از دست بدهد .
اما ناگهان برق ها رفت به طوری که هیچ کس دیگری رو نمیدید .
ولدمورت با خشم فریاد زد :
_ هوکی این برقا کجا رفت ؟ باز تو پول برق رو ندادی ؟
صدای لرزان هوکی از پشت سر ولدمورت به گوش رسید که گفت :
_ قربان فکر میکنم فیوز پریده !
ولدمورت با خشم سعی کرد که زمین رزمشگاه رو نگاه کند تا ببیند آیا کله دراکو اسموت شده یا نه ! اما هیچ چیز قابل رویت نبود

چند ماه بعد!!!

- آوردينش!؟
صداي زيري با عجله و نگراني جواب داد:
- بله ارباب...!
جادوگر كوچك اندام و مو بوري در حالي كه رنگ و رويش پريده بود و در ميان دستان پنهان ديوانه سازها مي لرزيد در مقابل لردولدمورت قرار گرفت.
- خب...خب...من هميشه مي دونستم كه تو به من خيانت مي كني!! حالا ديگه وزير مي شي!؟..
دراكو كه از تاثير دوانه ساز ها هنوز بيرون نياوده بود همينجوري ايستاد و زل زد به لرد!!
- خيلي خب!! هوكي!!
- بله ارباب!
- مي دوني كه چي كار كني....
جن كوچيك بدو بدو به سمت رزمشگاه رفت. با حركت دستش چراغ هاي اطراف محوطه روشن شدند.
چند نفر از مرگخواران تنومند دراكو رو به سمت داخل رزمشگاه بردند. از اطراف صداي آهنگي شنيده مي شد. در عرض چند ثانيه سكو ها از مرگخواران مشتاق پر شده بودند و لرد هم در جايگاه مخصوصش لميده بود.
دراكو رو وسط محوطه انداختن!! در همون لحظه تمامي هياهوي جمعيت قطع شد و نگاه ها مشتاقانه به لرد دوخته شد.
لرد به طرف سرژ سرش رو برگردوند.
- خب...فكر كنم شما بحثي با وزير عزيز داشتيد!! پس بفرماييد!!
سرژ با خوشحالي به طرف دراكو رفت و چوبدستيش رو در آورد.
- پس اسموت نمي كني!؟
دراكو با شنيدن اين حرف يكدفعه حواسش جمع شد و با جديت به سرژ نگاه كرد.
- نه!!!
- خودت خواستي!! كروشيو...!
- پروتگو!!
و طلسم سرژ منحرف شد. توي سكوها هيچ صدايي نميومد...همه فقط با نگراني به ادامه ي مبارزه نگاه مي كردند...

لارا و پیتر داشتن توی کافه با یکی از وسایل جدید تفریح ور میرفتن.
لارا:پیتر....به نظرت این چیه؟
یه جعبه سیاه رنگ بود که شباهت زیادی به تابوت داشت.تنها تفاوتش با یک تابوت دکمه سبز رنگی بزرگی بود که کنار در آن خودنمایی میکرد.پیتر گفت:منم نمیدونم...باید چیز جالبی باشه.بذار ببینم اگه این دکمه رو بزنم چی میشه.
فیش....بومب....پوف...دینگ دینگ!
(...از انتخاب شما متشکریم دوست عزیز.مفتخریم یکی از جدیدترین دستگاه های تفریح سیاه را به شما معرفی کنیم.دستگاه مشنگ شکنجه کن خودکار با امکانات ویژه...)!
لارا دست هاش رو میزنه به هم و میگه:آخ جون..چه عجب توی این کافه یه چیز درست حسابی پیدا شد.
در تابوت باز میشه و دوتا کنسول از کنار تابوت پر از وسایل شکنجه کنار اون قرار میگیره.مشنگ بیچاره وسط تابوت دراز کشیده و نمیتونه خودش رو تکون بده.
لارا و پیتر نگاهی به هم میکنن و....
ساعتی بعد:
شون پن بعد از یک روز مزخرف و خسته کننده هوس میکنه سری به کافه تفریحات سیاه بزنه. شون زیاد با سیاه ها رفت و آمد نمیکنه و غیر از چندتایی از اون ها بقیه رو نمیشناسه.وسط کافه چندتا مرگ خوار یه جادوگر رو که احتمالاً سفید بود دوره کرده بودن و با طلسم شکنجه گر ازش پذیرایی میکردن! شون با نگاهش دنبال قیافه آشنایی میگشت که نگاهش در نگاه پیتر قفل شد.پیتر دستی تکون داد و شون به طرف اونها رفت.
شون"پیتر..لارا،چطورین؟خوبین؟
لارا:آره...من عالیم!اگه تو هم جای من بودی حالت به همین خوبی بود.
شون با تعجب میپرسه:مگه چیزی شده؟ماموریت داشتین؟
پیتر لبخندی میزنه و میگه:نه بابا،کافه یه وسیله تفریح جدید آورده. دستگاه شکنجه گر مشنگ هاست.خیلی جالبه.لارا دوتاشون رو از بس شکنجه داد مردن!
اون طرف کافه یکی از مرگ خوارها که مست کرده بود یکی از صندلی ها رو میکوبه توی سر اون جادوگر سفید!!صدای خنده بقیه بلند شد.
شون دستی توی رداش میکنه و سیگارش رو از توی جیبش درمیاره و با یک بشکن آتیشش میزنه و اون رو میذار گوشه لبش.
لارا:نمیدونستم تو هم طرفدار این چیزهای مشنگی باشی شون.
شون:خوب نه زیاد...وقتی بین مشنگ ها جاسوسی میکردم مجبور بودم روزی هشت بسته بکشم....دیگه برام عادت شده!
پیتر میگه:ببینم شون،دلت میخواد تو هم اون دستگاه رو امتحان کنی؟خیلی حال میده!
شون رداش رو درمیاره و میگه:معلومه که آمادم.
و با پیتر و لارا میرن طرف تابوت.مشنگ توی تابوت عوض شده و مثل اینکه اصلاً نمیدونه کجاست.مشنگ بیچاره با وحشت نگاهی به شون پن میندازه.انگار با نگاهش خواهش میکنه. شون خنده تلخی میکنه و یکی از دستگاه های شکنجه رو برمیداره...
از درون کافه تا نیمه شب صدای فریاد و خنده های وحشیانه به گوش میرسید!!!

هوکی در حالی که چشمانش از درد و ناباوری گرد شده بود به آرامی روی زمین افتاد و چند بار غلت زد سپس در حالی که خون بدنش خاک زمین را به رنگ قرمز دراورده بود دیگه تکانی نخورد .
لحظه ای سکوت بر قرار شد . تمام مرگخواران با حیرت به بدن نصف جان هوکی نگاه میکردند . کسی که روزگاری خادم وفادار لرد بود کسی که افتتاح کننده رزمشگاه بود کسی که مظهر یک مرگخوار وفادار بود و آن روز این چنین به خاک و خون کشیده شده بود .
یواش یواش صداهای خشمگین از سوی مرگخواران بلند میشد !
ولدمورت با عصبانیت و خشم در حالی که نمیتوانست چشم از هوکی بردارد به اجبار به آن سرباز پست نگاه کرد .
آن سرباز در حالی که از خوشحالی سر از پا نمیشناخت داشت به سمت لشکرش برمیگشت .
ولدمورت فریادی از خشم کشید و نیزه اش را از کمرش بیرون کشید و با دست سالمش با آخرین قدرت آن را به سمت آن سرباز سفید پرتاب کرد . نیزه قلب آن سفید را شکافت و از پشتش عبور کرد و او را نقش زمین کرد .
ولدمورت که در اون لحظه به چیزی به جز هوکی فکر نمیکرد شمشیرش را با دست مجروحش بالا گرفت و فریاد زد : بخاطر هوکی حمله کنید !!!
بار دیگر مرگخواران حمله خودشان را آغاز کردند و جنگی جدید در گرفت . اما این جنگ بسیار کوبنده و وحشتناک بود به طوری که تا مدتها این جنگ بر سر زبان سیاهان افتاده بود .
سیاهان همان طور که با اسبهایشان میتاختند و به جلو میرفتند همه سفیدها را از تیغ شمشیرهایشان میگذارندند . خون سفیدها هر لحظه ریخته میشد و روی زمین مانند جویبار قرمز رنگی به جریان در میامد . سفیدها یکی پس از دیگری از پای در میامدند و روی زمین می افتادند و جان به جان آفرین تسلیم میکردند گویی هیچ وقت زنده نبودند .
سر انجام تقریبا همه سفید ها از پای درآمدند و سفیدهای باقی مانده نیز به از جمله دامبلدور از رزمشگاه فرار کردند .
ولدمورت لحظه ای ایستاد و نفسی در کرد سپس ناگهان یاد هوکی افتاد ! او برگشت و به هوکی نگاه کرد که همچنان روی زمین بی حرکت خوابیده بود . ولدمورت با اینکه از دست مجروحش بسیار خون رفته بود بلافاصله شمشیرش رو انداخت و خودش را به هوکی رساند و در کنار او زانو زد. او سر هوکی رو آرام و با احتیاط از روی زمین بلند کرد و آروم روی پاهایش گذاشت .
بلافاصله تمام مرگخواران دور ولدمورت و هوکی حلقه زدند .......
-----------------
توجه هوکی هنوز زندست!!!

سپاهيان چون موجي كه به صخره مي كوبد، در هم رفتند... همه‌ي مرگخواران با تمام قدرت خود مي جنگيدند و محفليها كه بيش تر قدرت در دستشان بود، با شدّت شمشير مي زدند...
لرد از دور ارتشش رو تماشا مي كرد... دامبلدرو در ميان سپاهيانش بود و يك نفره با چهار نفر مي جنگيد... بيش تر مگرخواران بسيج شده بودند تا او را بكشند ولي دامبلدور قوي تر از اين حرف ها بود... كم كم مرگخواران كشته و زخمي روي زمين مي افتادند و لرد همچنان آن ها را نگاه مي كرد... كم كم از ارتش سياهان كم مي شد و لرد كم كم نگران... تا اين كه ديد بايد خود وارد عمل شود...
به سرعت به ميدان دويد و شمشير بزرگ سياهش را كه روي آن علامت شوم حك شده بود، بالا برد و همچون پتكي بزرگ و سنگين بر سر يك محفلي كه با مرگخواري جنگ مي كرد كوبيد... جنگجو مانند تكه چوب خشكي روي زمين افتاد... همه متحير ماندند... خون از سر آن جنگجو سرازير شده بود... همه به لرد نگاه مي كردند... لرد با خشمي وصف ناپذير به محفليها نگاه كرد... شمشيرش را بالا برد، غرشي سر داد و به سمت آنان يورش برد... مرگخواران نيز با حيرت به خشم لرد و حركات ماهرانه‌اش چشم دوخته بودند...
لرد جلو دويد... نزديك تر مي شد تا اين كه به سه نفر رسيد... شمشيرش را به طور موازي با زمين، گردن آنها كشيد و هرسه با سرهاي كنده شده روي زمين افتادند...
محفليها و مرگخواران متحير بودند... ناگهان محفليها كنار رفتند... گويي راهي باز مي كردند تا كسي وارد وسط ميدان شود... و آن فرد آمد...
دامبلدور... روبروي لرد ايستاد... از پشتش كماني كشيد و قبل از عكس العمل لرد، تيري را رها كرد... تير درست به بازوي لرد خورد و او را روي زمين انداخت... محفليها كف زدند و مرگخواران از ترس نمي توانستند كاري كنند... آن دو گروه فعلا فقط مسابقه‌ي دو تن از معروفترين مردان دنياي جادويي را تماشا مي كردند... لرد روي زمين تكان مي خورد و به خود مي پيچيد و دامبلدور با لبخندي بر لب ايستاده بود و شكست بزرگ ترين رقيبش را تماشا مي كرد... كه ناگهان...
صداي دويدن اسب آمد... سربازان به منبع صدا نگاه كردند و الاغي را ديدند كه به سمت لرد حركت مي كرد... روي آن هوكي نشسته بود... با غم به لرد نگاه مي كرد و به اطراف توجهي نداشت... جلو مي رفت تا به نزديكي لرد رسيد... الاغش ايستاد و او مي خواست پياده شود كه...
صدايي از جانب يكي از سربازان سفيد آمد... و در پي آن چيزي به هوكي نزديك تر شد... نزديك تر و نزديك تر...
لحظه‌ي بعد، آن شي نوك تيز، آن تيري كه از كمان رها شد، هوكي را غافلگير كرد و قبل از آن كه كاري كند، آن تير سينه اش را شكافت...
هوكي فقط با چشمانش خيره به جلو نگاه مي كرد، و از دهانش خون اندكي خارج مي شد... لرد و دامبلدور و همه‌ي سربازان به او چشم دوخته بودند... هوكي، همچون عروسكي كه لبخند تلخي بر لب داشت، همچون فرد شكست خورده اي به آرامي به پشت از روي الاغش، با صداي بلندي روي زمين افتاد... همه خيره به او نگاه مي كردند و كسي نمي دانست او زنده است يا مرده...
و كسي نمي ديد كه او زير چشمي به لردش نگاه مي كند كه به آرامي بر مي خيزد.....
--------------------------
اه... اولش قرار بود من بميرم، ولي بعدا تجديد نظر كردم و نمردم! چون اول اون جوري نوشته بودم كه من مي ميرم، فعل ها رو كتابي نوشتم تا داستان غم انگيز بشه... بعد كه فهميدم خلاف قانونه، حوصله نكردم محاوره كنم و طنز بنويسم... شما لطفا طنز بنويسيد... در ضمن... پيتر جان، ممنون مي شم نقدش كني...
-------------------------------
هوكي عزيز!
پستت خيلي خوب.در واقع داستان رو خيلي خوب ادامه دادي.قسمتي كه لرد با شمشير حركت مي كرد و جايي رو كه خودت وارد مي شي به نظرم پرورش مناسبي داشت و توصيفاتشم خوب بود.از اينكه موضوع با مسخرگي ادامه پيدا نكرد و جديت وارد كار شد خيلي خوشحالم.

موفق باشي
پيتر پتيگرو.........ناظر انجمن!