اوصتاد ذاپاث هري


-کیک ها را باید شست... جور دیگر باید رولید. به نام آفریننده ی فلسوفه! سولان خدمت تومامی دانش آموزان فهمیم و حکیم سرزمینم.

هاگرید آغوشش را باز کرد. نفس عمیقی کشید و با لبخند رو به دانش آموزان گفت:
-مرلین زیباست و زیبایی ها را دوست دارد.البت راجع به جومله ی اول خعلی مطمئن نیسَّم جون شوما!

تقریبا تمامی جملاتش به همین شکل بودند. ابتدا با لبخندی ملیح شروع می کرد اما در ادامه، علاوه بر خراب کردن جمله نیشش هم باز می شد.
-همه ی ما زیبا آفریده شده ایم! حتی تو... حتی تو که خیلی زشتی اون ته. آره با خودتم. حتی تو که انقد زشتی هم زیبایی.

هاگريد به سرش اشاره كرد و گفت:
-فرض كنيد من سرم شوره داشت! چيقد زشت مي شدم...

سپس به طرزي وحشيانه شروع به هم زدن موهايش كرد. تكه هاي ژامبون، پفك و كمي سنگ ريزه از موهايش پايين ريختند.
-ديدين حتي يه شوره هم نيس؟ فك ميكنيد علتش چيه؟

هاگريد با لبخندي خنده دار و چشم هاي گرد شده دانش آموزان را از زير چشم گذراند تا پاسخي بشنود.
-جُوابي نبود؟

- فك ميكنم علتش اين بوده كه انقد پفك تو كلّه تون جا مونده بوده جايي واسه شوره نمونده!
-بيشين سر جات شيرتو بوخور. بي ادب... شير مدرسه بوخور، برا من هزينه نشوده پاش. برا تو هزينه شوده بلكه كلسيم بره تو استخونات مغزت ادب بياموزه.

او دوباره با همان فرمت لبخند خنده دار و چشم هايي كه نزديك بود از حدقه در بيايند، دانش آموزان را نگاه كرد.
-جوابي نيس؟...خب علتش واضحه! اونقده واضحه كه... هوووم، كوجا نوشته بودمش؟

سپس آستينش را بالا زد.
با خط خرچنگ قورباغه و درشتي جملاتي را كه پيش از اين گفته بود روي دستش نوشته بود.
-هوف... هري بقيشو كجا نوشتي واسم... خب راستش پاسخش انقد واضحه كه فك كنم همه ميدونيد و نيازي به گفتنش نيست.

هاگريد كه هول شده بود خيلي سريع به سمت تخته رفت. در راه سرش به لامپ خورد، آن را شكست وكلاس خاموش شد...

نيم ساعت بعد:

-بزن!
-زدم!
-پَ كو؟ هوف... بلد نيستيا! دستتو بذار روش و محكم فشارش بده.
-نميدونم چرا هرچي بالا پايين ميكنم نميشه.
-عجبا... صبر كن خودم بيام اون پايين، نيگا كنم ببينم چه خبره.

پاق

چراغ كلاس روشن شد.

استر رو به دانش آموز گفت:
-تو ميخواي آينده ي اين سايت رو تشكيل بدي؟ هنوز نميتوني يه دكمه ي چراغ بزني. نيم ساعته بالاي چارپايه، پام خشك شده كه تو چراغو روشن كني.
-
-خوب بچه ها! من ميرم. استادتون گفت تكاليف رو روي تخته براتون نوشته.

دانش آموزان به تخته نگاه كردند.

١-آمدنم بهر چه بود؟(فلسفه وجودي خودتون رو توضيح بديد. چه شد كه دنيا اومديد.دنيا چي كم داشت؟ ازين داستان ها...) ٣٠ امتياز لطفا به صورت رول نوشته بشه در غبر اين صورت نمره نميگيره.

سوال مخصوص دانش آموزان رسمي:
٢- خب شما رسمي هستين و ميتونيد ٥ امتياز بيشتر جواب بدين! علتش چيه؟
يعني، منظورم اينه اصلا چه دليلي باشه كه شما بتونيد ٣٥ نمره جواب بديد اوني كه پست ثبت نام رو نديده يا ديرتر از شما عضو شده نتونه! به نظرتون منطقيه همچين كاري؟
حكيمانه س؟
خودتون رو بذاريد جاي يك فيلسوف قانون گذار و من رو قانع كنيد
رول بودن پاسخ شما الزامي نيست! ميتونيد توضيح بديد صرفاً. ٥امتياز

استاد جایگزین

نمرات جلسه آخر و چهارم

خب سلام ملت!
خوبید ملت؟
بیاید نمره هاتونو بدم ملت!
من دونت هو عانت ملت!


کلا تکلیف چیز سختی بود:دی
و پیدا کردن معیار برای نمره دادن بهش سخت تر:دی
22 امتیازو برای خلاقیت در نظر میگیریم، 6 امتیاز مسائل نگارشی و خب زیبایی ظاهری پست، دو امتیازم حق منِ "نمره دهنده" باشه دیگه! ینی مستقیما وابسته به سلیقه من. اممم.. فک کنم منصفانه باشه:-؟

رز زلر زلزله!
رز! سلام!
خب اول میریم معیار خلاقیتو بررسی میکنیم که به نظر من در نوع خودش خلاقیت خوبی بود! فلسفه کاربران:دی اون جام آتشو گفتی یاد خودم افتادم فقط.
مسائل ظاهری تقریبا رعایت شده بود ولی یکی دو قسمت اسپیس رو فراموش کرده بودی و "دسته ی" شده بود "دستهی"
یه قسمتایی هم جمله بندی هات - اصطلاحا- می لنگید:دی مثلا نگا:

نقل قول:

من واقعا توانایی برقراری ارتباط با این جملرو ندارم:دی بعضی جاها شاید بشه به جای یک جمله، دوجمله نوشت و در عوض مفهوم رو بهتر رسوند؛ هوم؟
به چشم های تک تک دانش آموزان نگاه کرد. اینطور به نظر می رسید که کسی سوال ندارد، پس ادامه داد:
یا حتی؛
به چشم های تک تک دانش آموزان نگاه کرد و وقتی مطمئن شد که کسی سوال ندارد، ادامه داد:
و خب از نظر من نیاز نیست که تو هر خطی که درباره کاراکتر رز مینویسی اسمشو بیاری:دی
من حیث المجموع نمره شما:28

آنتونین دالاهوف!
سلام آنتو:دی
خب سریع بریم سر وقت پستت:دی
این تکلیف چقدر خوب بود!!
میشه به این سی بدم؟
از پشت صحنه دارن میگن که صاحب اختیارمو اینا!
ولی واقعا تکلیف خوبی بود. و البته دوتا ایراد میشد بهش گرفت :دی
یکیش این دو نقطه های اول هر خط بود که خب نتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم و دومشم آخرِش بود. احساس میکنم خسته شده بودی. آخرش ناگهانی تموم شد. من منتظر یه اتفاق خیلی خفن بودم.. یه حرف..
شاید یه توصیف آخر دیالوگ آخر میتونست کمک کنه. توصیفی که آنتونینو به سایه برگردونه؛ هوم؟
با اینکه کلی دلم میخواد سی بدم ولی حق ملته دیگه:دی
خدمت شما: 29


ویکتور کرام!
مایکل یه دقه دیالوگتو قرض میدی؟:دی بیا بغلم ویکتور:دی چه رنگ قشنگی داره سوالت:دی یه لحظه شک کردم ریونی باشی:دی
خب..
پستتو خیلی ناگهانی شروع کردی. امم.. بهتر نبود اگه با فضاسازی شروع میشد؟ یا توصیف احساسات؟
تا وسطای رولت خواننده گیجه. نمیدونه داره چی میشه.. تازه وقتی نصف رول میگذره با فضاش وفق میده خودشو.

نقل قول:
نقطه!

شاید بهتر بود با همین فضاسازی پست رو شروع میکردی:-؟
بعضی جاها هم تغییر لحن داشتی. مث اینجا:
نقل قول:
کودوم جمله این وسط تو ذوق میزنه؟:دی
شاید بهتر بود فلش بک رو بولد میکردی یا یه چیزی تو همین مایه ها. از کد center هم میتونستی استفاده کنی حتی. حداقل میتونستی با یه اینتر دیگه یه خط فاصله بدی بینشون.
و یه چیز دیگه:دی چرا فلش بکتو نبستی؟:|
حالا برگردیم به سوژه؛ واقعا چه ربطی به فلسفه داشت؟ دقیقا حس میکنم رول نوشته شده و لحظه آخر متوجه شدی که مثلا باید به فلسفه ربطش بدی. یه سوال به این کوچیکی؟
هممم.. از بابت نمره واقعا متاسفم.. ولی خب نمره شما: 19

مایکل کرنر!
سلام شرک! مایکل!:دی خوبی مایکل؟ بریم یه نقد کوچیکی به پستت بزنیم:دی

نقل قول:
همم.. من تو این قضیه یه کم شک داشتم.. این موضوع سوژه درون تالاری نبود؟ اگه سوژه درون تالاری بود که خب جایی که بقیه هم میتونن بخونن استفاده ازش کار چندان جالبی نیست. مسلما وقتی خواننده میخونه که یکی با صدای" غیژ غیرژ" میشینه پوکرفیس میشه و متعاقبا تمرکزشو از دست میده.


نقل قول:
به نظرم اگه این جمله رو اینطوری بنویسم بهتر میشه:
سوال احمقانه ای به نظر می رسید. شروع کرد به حرف زدن با خودش:

و اینکه عایم پوکر فیس:| واقعا عایم پوکرفیس:| این متنی که نوشتی نشونه یه متن فلسفی واقعی بود:| نه به جایی شروع شد نه ختم:دی
واقعا فکر نمیکنی این سوژه جای کار بیشتری داشت؟
خب.. بیا نمرتو حساب کنیم:دی از 22 نمره سوژه 16 بدم بهت کافیه؟:-"
اگه بخوام بیشتر بدم واقعا احساس میکنم داره ظلم میشه در حق ملت:دی از نظر نگارشی و ظاهریم که به نظرم پست مشکلی نداشت:دی
نمره شما: 22

فلورا دلاکورا!
سلام بغ بغوی مریض:دی
ببینم چرا تو همه رولای تو من وجود دارم؟ ها؟ بیا اجازه بگیر ازین ببعد اصن ازین ببعد باید یه پولی بهم بدی ازم تو سوژه هات استفاده کنی:| من نباشم میخوای از چی بنویسی اصن؟:|

خب بعد خودشیفته بازیا(:-") بیا بریم ببینیم چی نوشتی:دی

نقل قول:
من خودم این تیکه های فرانسویو دوس دارم:دی ولی در کل بیا از دید کسی نگاه کنیم که برای اولین بار داره پستو میخونه.. - خیلی خوبه که ترجمشو مینویسی تو پرانتز البته- ولی خب طرف فک میکنه با یه عادم فضایی طرفه:دی چقدر طول میکشه تا بفهمه زبان دیگه ایه؟ و خب وقتی که فهمید، ما چی رو از دست دادیم؟ تمرکز خواننده رو احتمالا:دی


نقل قول:
این قسمت طنز ظریف خیلی شیرینی داشت:دی از همه رولت بیشتر از این خوشم اومد:دی

چیزه.. چرا اشکالاتت اینقدر کمن؟:| نگو که باید بهت سی بدم:| تو از من تو رولات استفاده ابزاری داری:| ولی خب متاسفانه نمره شما: 30
و خب جدا از شوخی.. مرسی که با اون حال به شدت نزارت نوشتی:دی


بیاید یه جمع بندی کنیم:دی

هافلپاف:
رز زلر:28

ریونکلا:
آنتونین دالاهوف: 29
مایکل کرنر: 22
فلورا دلاکورا:30

گریفندور:
ویکتور کرام: 19

نقل قول:


-خب، اینم از لیست سوژه ها.

ریتا اسکیتر مقابل شومینه‌ی تالار ریونکلا نشسته بود و به دفترچه‌ ای که روی پاهایش بود، نگاه می‌کرد. لیستی توی آن نوشته بود، لیست سوژه‌های اخیر مملکت. همانطور که قلم را در حلقش فرو می‌برد، لیست را می‌خواند:
-خب... این از سوسک و لی جردن که دیگه خیلی قدیمی شده. اینم از شیر... آخِی، یادش به خیر! مالکوم چه جیگری بود. من کچل دوست دارم. اینم از موش که خب هیچی. پیتر پتی گرو رو هم گیر نیاوردیم و موش هم تموم شد رفت. خز شد دیگه، تو امضاهام ننویسم.

قلم را از لوزالمعده‌اش بیرون کشید و به تالار نگاهی انداخت. طبق معمول، مایکل کرنر در افق دیدش قرار داشت. در واقع، کرنر همیشه در افق دید ملت قرار داشت. الان هم گوشه‌ای نشسته بود و به گوشه‌ی تالار، محتویات بینی اش را می‎چسباند. ریتا از روی کاناپه‌ی آبی رنگ مقابل شومینه بلند شد و سمتش رفت. نزدیکش که شد، گلرت پرودفوت را دید که سمت مایکل کرنر می‌رفت. پرودفوت با خونسردی عجیبی، لگدی به سر مایکل زد و گفت:
-دست تو دماغ، کار الاغ!

ریتا هم سری به نشانه‌ی تأیید تکان داد و گفت:
-دست تو بینی، کار نی نی!

مایکل کرنر به پرودفوت و اسکیتر نگاهی انداخت که قهقهه‌ی شیطانی سر داده بودند و با ناراحتی از تالار بیرون رفت. در راهرو، اوتو بگمن و تراورز را دید که درباره‌ی مسائل شرعی صحبت می‌کردند:
-ببین اتو...
-اوتو هستم حاجی.
-همون. اون موقعی که به دیب دیمینی می‌گفتی بیب ریبی بیب، من بهش می‌گفتم تومِیتو!
-ولی در کتب آسلامی ذکر شده که تومِیتو مال بلاد کُفتاره.
-کفآر منظورته؟
-همون حاجی.

مایکل راهش را ادامه داد و آنقدر غرق تفکر شد که نفهمید چطور پلکان مارپیچ را پایین آمده است. دخترهای هافلپاف انتهای پلکان ایستاده بودند و غیبت می‌کردند. مایکل برای اولین بار در زندگی اش، بدون ذکر جملاتی بی ناموسی از کنار دخترها رد شد و به تالار اصلی هاگوارتز رفت تا چیزی بخورد. روی میز ریونکلا، فقط آنتونین دالاهوف نشسته بود. دالاهوف با "غیژ غیژ غیژ"ـی کنار مایکل نشست. مایکل سلام کرد.
-سلام مایکل، چطوری؟ ببین، من این رو دزدیدم، ولی می‌ترسم ریگولوس هم بیاد و بدزدتش.
-خب، چرا اینا رو به من می‌گی؟

آنتونین کمی نزدیک‌تر آمد و زمزمه کرد:
-خب ببین، کسی نزدیک تو نمی‌شه، ریگولوس هم همینطور. دست تو باشه امن‌تره. آخه نه که من خیلی محبو...
-باشه.

مایکل دستش را باز کرد. آنتونین دست در جیبش برد تا وسیله را در بیاورد.
-لعنت!
-چی شده؟
-ریگولوس جیبم رو زده.

مایکل آهی کشید و شروع کرد به خوردن پودینگ آلو. ذهنش مشغول خیلی چیزها بود، ولی سعی کرد به آن‌ها فکر نکند. به جایش به فلسفه‌ی دزدی فکر کرد.

چرا یک نفر باید وسیله‌ی کس دیگری را بردارد؟ سوالش احمقانه به نظر رسید. شروع کرد به صحبت کردن در ذهنش:
-خب، وقتی یکی وسیله‌ی کس دیگه ای رو بر می‌داره، یعنی یا لازمش داره، یا دوست داره داشته باشه. شاید خودش توانایی تهیه‌ی اون رو نداره، شاید هم از این کار لذت می‌بره. ولی چرا کار بدیه؟ هوم...

یک قاشق پودینگ را در دهنش چپاند و ذهنش را دوباره مشغول کرد:
-یعنی خب، چرا آنتونین یه چیز رو دزدید؟ خب، شغلشغه. چرا شغلشه؟ از این کار لذت می‌بره؟ شاید هم تنها کاریه که خوب بلده. ریگولوس هم همینطور، خوب این کار رو بلده. وسایل مردم رو می‌گیرن. حالا می‎فروشن یا نه، به خودشون مربوطه. کار... لذت بخشیه فکر کنم. ولی مشخصاً خوب نیست. اه، بیخیال!

ظرف پودینگ را کناری گذاشت، مقداری شربت خورد و سمت تالار ریونکلا برگشت تا کمی در خوابگاه بخوابد. تا به حال بحثی احمقانه‌تر از این را با خودش شروع نکرده بود!

* یک رول بنویسید و سعی کنین از قوه ی تخیل خودتون استفاده کنین و ایده های نابی بدین و شروع به نوشتن کنین!
منظور اینه که موضوع رول آزاده! اما به صورتی باید به فلسفه ربط بدین سوژه ی انتخابیتون رو! قطعا خلاق ترین نویسنده ها اینجا خودشون رو مشخص میکنن و با ایده هاشون این کلاس رو تزیین میکنن!

چند روزی بود که با خودم کلنجار می رفتم. پیش خودم میگفتم باید نامه ایی برای هرمیون بنویسم و خودم همه چیو بهش توضیح بدم. گرچه می دونستم که نه فقط هرمیون بلکه همه جامعه جادوگری می دونستند که من توی اون هزار توی لعنتی تحت طلسم فرمان بودم. اما با این حال احساس می کردم باید به هرمیون نامه بنویسم و از زبون خودم براش توضیح بدم...
- سلام...

نه، اینجوری خوب نیست. کاغذ رو مچاله و به سمت در پرت کردم. دیگه اعصابم خورد شده بود. حتی با نوشتن سلام هم کاغذ رو مچاله می کردم و می انداختم؛ ولی خب، مجبور بودم این کار رو ادامه بدم تا بالاخره بدونم چه چیزایی رو باید در نامه بنویسم. دور و بر اتاقم دیگه پر شده بود از کاغذ های مچاله شده که حوصله جمع آوری اون ها رو هم نداشتم پس از روی صندلی بلند شدم و روی تختم دراز کشیدم.

اتاقم بالاترین نطقه خونه بود که با یه پله مارپیچ باید بهش می رسیدی. اتاقی تنها، زیر سقف شیرونی که روبه روی در، یک پنجره گرد بزرگ قرار داشت و برعکس همه جا غروب آفتاب رو به داخل راه می داد. سمت راست اتاقم یک تخت قرار داشت و در پایین تختم کمد لباس هام رو جا داده بودم، سمت چپ پنجره یک میز تحریر گذاشته بودم و تمام دیوارها رو با عکس های بریده شده ی خودم از روزنامه ها، سوار بر جارو و اسنیچ به دست با همون ژست همیشگی که یک ابرو رو بالاتر از ابروی دیگم نگه داشته بودم، تزیین کرده بودم. بالای تختم فقط یک قاب عکس بود که من رو یاد خاطرات خوب و بد می انداخت، عکسی از چهار قهرمان جام آتش...
نشستم و بهش زل زدم. به خودم میگفتم من باید از لحظه ورود تا زمانی که طلسم بر من اجرا شد رو بنویسم. آره، اینجوری بهتره. دوباره روی تخت دراز کشیدم و چشمام رو بستم. شروع به مرور اون صحنه ها کردم...

فلش بک:
وقتی صدای شلیک دوم شنیده شد، پرفسور کارکاروف من رو به سمت هزار تو راهنمایی کرد. با ترس و هیجان وارد شدم و سبزه ها پشت سرم بسته شد.
- لوموس!

چوب جادو رو روشن کردم و به جلو پیشروی میکردم چپ، راست، مستقیم... هیمنطور بدون اینکه خودم بخوام راه رو انتخاب کنم جلو میرفتم. اصلا لحظه ایی واسه رفتن به اون سمتی که می خواستم تردید نداشتم. گویا همین الانشم کسی من رو راهنمایی میکرد. حسم بهم میگفت درست می ری. هیچ مشکلی جلوی روم نبود و من همینطور جلو می رفتم.
چپ، راست، راست... حدوداً نیم ساعت یا بیشتر راه می رفتم هزار تو دیگه کاملا تاریک شده بود که ناگهان یک شیر جلوم سبز شد. آماده بودم که طلسمی به سمتش روانه کنم اما وقتی بهم نگاه کردم سر جام میخکوب شدم یک صورت انسان جلوم بود با بدنی همچون شیر. تازه فهمیدم که این شیر نیست و یک ابولهولِ...!
فکر میکردم نسلشون منقرض شده و فقط عکساشو توی کتابا دیده بودم. نمیدونستم چکار باید بکنم؛ تمام خاطراتم رو مرور میکردم که چطور باید با این مقابله کرد. تا اینکه در کسری از ثانیه یادم اومد... توی کتاب جانوارن شگفت انگیز، نوشته بودن این حیوان با شعر و چیستان سرو کار داره.
پیش خودم میگفتم کاش هرمیون اینجا بود در طی این مدت فهمیده بودم فقط اون میتونه از این مراحل عبور کنه، اما چاره ایی نداشتم جلو رفتم که ابولهول راهم رو بست و گفت :
- سه شانس داری یا از راهی که اومدی برگردی یا سوالی ازت می پرسم و تو جواب رو درست بدی و راه رو باز میکنم که بری جلو یا جواب سوال رو غلط بدی و کشته بشی.

میدونستم که مسابقه نمیزاره من کشته بشم از فکرم خوشم اومده بود، به همین دلیل بهش گفتم:
- سوالتو بپرس.

خنده ایی کرد و گفت:
-متافیزیک چیه؟

سوال ساده ایی کرده بود، سوالش برای یک کلاس چهارمی طراحی شده بود. خوشحال بودم. اما سکوت کردم و پیش خودم فکر کردم: "چرا شعر یا چیستان نگفت؟ چرا سوال درسی پرسید؟ مگه میشه؟" نگاهی بهش انداختم و گفتم:
- متافیزیک مطالعه ویژگی‌های عمومی واقعیت همانند وجود، زمان، رابطه بین ذهن و بدن، اشیاء و خواص آنها، کل و اجزای آن، وقایع، فرایندها، و علت و معلول است. کتاب فلسفه و حکمت جلد چهار......

قسمت آخر رو آروم زمزمه می کردم.
لبخندی زد و از سر راه کنار رفت. از اولین پیچ سمت راست چرخیدم و پرفسور ریتا اسکیتر رو جلوی خودم دیدم، چوب جادوم رو به سمتش گرفته بودم، اما او با آرامش گفت:
- فکر نمیکردم احمقی مثل تو هم بتونه جواب سوالمو بده، ولی خب، راضی هستم ازت... من این حیوان رو تحت فرمان خودم تربیت کردم تا ازش استفاده کنم.
- یعنی طلسم فرمان پرفسور؟
- نه ولی دوست داری بدونی طلسم فرمان چطوریه؟

قبل از اینکه بخوام حرفی بزنم جلوی چشمام سفید شد و دیگه چیزی یادم نیومد، تا وقتی که منو از مسابقه بیرون آورده بودن...

چشمام رو باز کردم، حالا میدونستم که چی رو باید در نامه بنویسم. باید میگفتم که پرفسور اسکیتر منو طلسم کرده و الان داره توی هاگوارتز جولون میده... پس شروع به نوشتن نامه کردم......

ارشد راونکلاو*


* یک رول بنویسید و سعی کنین از قوه ی تخیل خودتون استفاده کنین و ایده های نابی بدین و شروع به نوشتن کنین!
منظور اینه که موضوع رول آزاده! اما به صورتی باید به فلسفه ربط بدین سوژه ی انتخابیتون رو! قطعا خلاق ترین نویسنده ها اینجا خودشون رو مشخص میکنن و با ایده هاشون این کلاس رو تزیین میکنن!



دو سال قبل از "نوزده سال قبل"

زنـدان آزکـابـان

امروز نوبت دیوانه سازی به نام "شرور" بود که از سلول ها بازدید کند و آن ها را بمکد!
شرور با شنل بلند و سیاهش در حالی که روی هوا معلق بود، از سلول شماره یک شروع کرد و با صبر و حوصله بی مانند، امیدهای زندانی ها را میمکید و به جلو می آمد و هر لحظظه قویتر میشد و بر شور و شعفش افزوده میشد تا اینکه به سلول شماره بیست و دوم رسید.

درون سلول، مردی روی زمین و در تاریکی نشسته بود و ساکت بود ولی با دیدن "شرور" بر خلاف زندانی های دیگر که به زیر تخت سلول پناه میبردند، با گستاخی تمام به چشمان "شرور" نگریست. خنده از لب های "شرور" محو شد و با تُن صدایی که شبیه صدای جن ها و موجودات وحشتناک در فیلم های جن گیری مشنگی بود، گفت:
_ خب خب خب...باز هم آنتونین دالاهوف. باز هم همون نگاه گستاخانه. هنوز از رو نرفتی. صبر کن ببینم امروز کدوم امیدتو میتونم ازت بگیرم. بالاخره درستت میکنم!

دیوانه سازها طبیعتا در ریاضی قوی نبودند. "شرور" به انگشتانش نگاه کرد و در حالی که میشمرد، ادامه داد:
_ بازی کوییدیچت خیلی خوب بود ولی اونو ازت گرفتم و نذاشتم توی آزکابان ادامه ش بدی. توی مکاتبات با هاگوارتز هم داشتی خیلی خوب پیشرفت میکردی ولی توی اونم بهت ضد حال زدم و نامه نگاریت با هاگوارتز هم قطع کردم. همه اعتقاداتتم وارونه کردم. مجبورت کردم توی بند مشنگ ها زندانی باشی و ببینی که نود و نه درصد حرف هاشون شعاره و همه چیز وارونه س. حتی خانواده ت و اعتقادت به نزدیکترین اشخاص خانواده تم ازت گرفتم، دیدی که جواب هیچکدوم از نامه هایی که براشون فرستادم رو ندادن. حتی حاضر نشدن بیان اینجا تا ببیننت. توی سخت ترین شرایط خودت بودی و خودت...

وقتی "شرور" به مورد بعدی رسید، چشمانش برق زد و خنده روی لب هایش آمد:
_ خوب یادمه که،"عشق و علاقه تم" در کمال بیرحمی ازت گرفتم و یادمه که محکومت کردم که سخت ترین کار رو برای پول درآوردن توی آزکابان انجام بدی و مجبورت کردم با مشنگ ها سر و کله بزنی و مشکلات اون ها توی زندان رو برطرف کنی تا چند گالیون پول به دست بیاری. با مشنگ هایی سر و کله بزنی که واقعا در مقابل بعضیاشون گردن ادب خم میکنم چون خیلی بهتر از من میتونن جادوگران رو دیوانه کنن...
... و البته مجبور بودی هنوز به نامه نگاری با هاگوارتز ادامه بدی تا درس نیمه تمومتو تموم کنی. حتی مجبورت کردم سلولتم عوض کنی و محکوم بودی همه این ها رو با هم انجام بدی و تحمل کنی. حتی زهر تلخ دو رویی نزدیکترین آشنایانت هم بهت چشوندم. البته موارد دیگه ای مثل تحقیر و تبعیض و فساد هم بود. طعم این ها هم با پوست و استخون لمس کردی. البته بعضی جاها واقعا به خودم افتخار میکردم. چقدر قشنگ تونستم باهات بازی کنم وقتی کار جدیدی توی زندان پیدا میکردی و فکر میکردی اینجا بهشت موعودته ولی میفهمیدی که در هر صورت اینجا آزکابانه و هر جاش بری آسمون یه رنگه.

"شرور" در حالی که لبخند میزد، ادامه داد:
_ چقدر من بیرحم بودم! به خودم افتخار میکنم! هیچ دیوانه سازی در تاریخ مثل من نبوده! ولی...

"شرور" به اینجا که رسید خنده اش تبدیل به خشم تلخی شد. با دستان لزج و ناخن های بلند و کثیفش، میله های سلول آنتونین را گرفت و فریاد زد:
_ ولی تو زنده موندی. ولی اون یک درصد امید توی دلت از بین نرفت! نتونستم همه امیدتو از بین ببرم و بهت لب بزنم و روحتو بکشم بیرون چون توی لامصب هنوز یک درصد امید داشتی و اگه بهت لب میزدم اون امید میکشت منو. بازم ادامه دادی. تو خیلی بچه پررویی. خیلی پوست کلفتی. تونستی همه اون ها رو پشت سر بگذاری و اینقدر بچه پررو بشی که درخواست عفو دادی ولی کور خوندی. هیچکس تا قبل از اینکه من بتونم کامل بشکنم و خردش کنم نتونسته از آزکابان بره بیرون. اینجا سرزمین نفرین شده ست...
...حیف که نمیدونم دیگه چی رو باید ازت بگیرم و چطوری امیدتو بمکم. حیف که همه چیزهارو ازت گرفتم و دیگه چیزی به ذهنم نمیرسه ولی بالاخره یه روزی اون یه درصد امیدتم ازت میگیرم.

"شرور" کمی خودش را کنترل کرد. از میله های سلول آنتونین فاصله گرفت و ادامه داد:
_ بیا یه بار عین بچه آدم با هم حرف بزنیم. نمیخوام جلوی من زانو بزنی و التماس کنی. میدونم اینقدر بچه پررویی که اینکارو نمیکنی. بیا عین یه جادوگر جلوی من وایسو و بگو چطور تونستی همه این هارو تحمل کنی؟

دالاهوف در حالی که یک تکه چوب کوچک لای لب هایش بود از زمین برخاست، از تاریکی به قسمت روشن سلول آمد و درست پشت میله ها قرار گرفت و به "شرور" گفت:
_ نمیدونم. شاید همون یه درصد امیدی که خودت گفتی.

"شرور" زیر لب غر و لندی کرد و ادامه داد:
_ جدیدا شنیدم که سفارش کتاب های فلسفی از هاگوارتز میدی. واقعا دوست ندارم قبول کنم که قویترین دشمنم تا به امروز، به مزخرفات فلسفی و بچگانه علاقه داره و داره با اینا سر خودشو شیره میماله.
_ نه خب واقعا به فلسفه اعتقاد ندارم ولی حقیقتش اینه که همیشه خوب درکش میکردم و میکنم و البته بهم امید میده. فلسفه به درد کسانی مثل یک معتاد که تازه ترک کرده یا شخصی که تازه ورشکست شده یا شخصی که شکست عشقی خورده یا شخصی که همه امیدش را از دست داده یا شخصی مثل من میخوره. همونطور که خودت بهتر میدونی صد در صد زندانیان آزکابان به لطف دیوانه سازهایی شبیه تو کاملا ناامید و بی روح هستند و فقط در زندگی سرشونو با چیزهای موقتی گرم میکنن تا زمان مرگشون برسه و راحت شن.

در اینجا "شرور" لبخند شریرانه ای زد و گفت:
_ خب؟
_ فلسفه به امثال ماها قدرت میده. وقتی میشنوی که یک مشنگ مانند "نیچه" گفته که "هر چیزی که تو رو نکشه قویترت میکنه"، کلی روحیه میگیری. درسته که من میدونم با این چیزها ما میخواهیم خودمونو توجیه کنیم و حسرت گذشته رو نخوریم ولی بازم بهم روحیه میده. البته تو خودت میدونی من اینقدر بچه پرروام که هیچوقت تصمیماتی که در گذشته گرفته م هم نمیگم اشتباه بوده چون در اون شرایط مجبور بودم اون تصمیمو بگیرم. عوامل انسانی و محیطی مجبورم کرده بودن...
... بنابراین هیچوقت به گذشته نگاه نمیکنم و افسوس نمیخورم که چرا بهترین سال های عمرم پای چیزهایی مسخره تلف شدن. خب تو فرصت پیشرفتو از من گرفته بودی. از کوییدیچ و درس توی هاگوارتز گرفته تا تشکیل زندگی و کار مناسب و غیره و البته فقط وقتی قبول میکردی که همه شرایطم درست شه که منم یکی مثل شما دیوانه سازها و بقیه زندان بان ها بشم و تو سیستم ادغام بشم ولی میدونی من پررو تر از این حرفا هستم که اینطوری بشم.

"شرور" با خشم گفت:
_ میدونم این روزا چی بهت امید میده. اینکه فکر میکنی بالاخره یه روزی از آزکابان فرار میکنی ولی کور خوندی. آزکابان فقط ورودی داره. خروجی نداره!
_ مطمئن نباش خیلی. شنیدی که لرد ولدمورت دوباره داره قدرت میگیره؟
_ آره خب شنیدم!
_ و حتما شنیدی که همه مرگخوراشم داره دور خودش جمع میکنه؟
_ آره اونم شنیدم!
_ پس مطمئن باش اگه تو و امثال تو نذارن من از اینجا برم به ضرر خودتونه چون ولدمورت آزکابان رو روی سرتون خراب میکنه تا من و امثال من دوباره بهش بپیوندن.
_ تو نمیتونی منو بترسونی بچه پررو! تو حق نداری منو تهدید کنی! زندگی تو فقط لنگ یه انگشت اشاره منه! میتونم بگم همینجا دارت بزنن!
_ تا حالا که هر کاری کردی دیدی نتیجه ش برعکس شده! امیدوارم توی ادامه ش موفق باشی!
_ تو پررو تر از این حرفایی که بشه این بحثارو باهات ادامه داد. فقط دوست دارم بازم از فلسفه برام بگی. پس فکر میکنی که بهت قدرت میده!
_ موقت خب. فلسفه مثل یه قایق نجاته. توی زمان هایی میتونه نجاتت بده ولی هدف نهایی نیست. فلسفه من فقط فلسفه عملیه! مثلا هیچوقت قبول ندارم این دکترهای روانشناسی که میگن صبح تا شب به خودتون تلقین کنید که قوی هستید و حتما در زندگی قوی میشید یا هر کاری بخواین میتونید بکنید. این مسخره س. کسی که کوییدیچ و پرواز با جارو رو درست بلد نیست تا توی مسابقاتش شرکت نکنه و وقت برای یادگرفتن جارو سواری نذاره اونو یاد نمیگیره حتی اگه سال ها بشینه تو خونه و به خودش تلقین کنه! باید عملی یاد بگیره...
... فلسفه فقط یه قسمت از راهه نه مقصد نهایی. کسی که کار و زندگی شخصی و محیط و اجتماع و همه و همه ش سیاهه، صبح تا شبم به خودش تلقین کنه بازم افسرده میمونه چون اگه جایی باشه که اینا درست باشن خودبخود سر زنده میشه. فلسفه و روانشناسی در نهایت توی عمل بازنده ن. چون وقتی همه شرایط افتضاح باشه نمیشه ازش یه روحیه خوب کشید بیرون. اینجا حتی خود فلاسفه و روان شناس ها هم روانی هستن. وقتی پیله یه کرم رو کاملا سیاه کنی نمیتونی انتظار داشته باشی ازش پروانه بیرون بیاد. فقط میتونی امیدوار باشی و دعا کنی که کرمه هیولا نشه.
_ و تو ممکنه هیولا بشی؟
_ اگه اینجا بمونم، وقتی ولدمورت بیاد، صد در صد.
_ الان داری منو تهدید میکنی؟
_ هم تهدیده هم واقعیته. میدونم که شامه ت خیلی قویه و اون روی منو حس کردی و میدونی اگه همچین اتفاقی بیفته هیچ هیولایی در تاریخ به گرد پای من هم نمیرسه! کاری با تو و امثال تو میکنم که خدایان هم باورشون نشه همچین موجود بیرحمی خلق شده.
_ اجازه نمیدم منو تهدید کنی! حتی با وجود این تهدیدات، اجازه نمیدم از آزکابان بری بیرون.
_ پس بچرخ تا بچرخیم.
_ بالاخره میشکنمت.
_ ببینیم و تعریف کنیم.

* یک رول بنویسید و سعی کنین از قوه ی تخیل خودتون استفاده کنین و ایده های نابی بدین و شروع به نوشتن کنین!
منظور اینه که موضوع رول آزاده! اما به صورتی باید به فلسفه ربط بدین سوژه ی انتخابیتون رو! قطعا خلاق ترین نویسنده ها اینجا خودشون رو مشخص میکنن و با ایده هاشون این کلاس رو تزیین میکنن!

فلسفه ی کاربران!

رز که دلش می خواست بداند تدریس کردن چه شکلی است و چه طمعی دارد، تصمیم گرفت تا قبل از اینکه اعضای هافل از کلاس هایشان بر گردند کلاس خودش را به راه اندازد.

در کسری از ثانیه تالار هافل از بین رفت و کلاس مدرسه جایگزین آن شد. صندلی های راحتی تالار را به صندلی های دانشجویی تبدیل شد و به جای تابلوی اعلان ها، تخته سیاهی بزرگ با گچ های رنگی قرار گرفت.

پروفسور زلر رو به یک سری کور ممد و نور ممدِ بیکار که روی صندلی ها نشسته بودند و منتظر تدریس پروفسور شان بودند، گفت:
- خوشحالم که می توانم دانشم را به نوگلان باغ دانش یاد بدهم!

صدای دست زدن کورممد ها به رز اعتماد به نفس می داد. او موهای فرش را از جلوی صورتش کنار زد و با لبخند دلنشینی کلاس را شروع کرد:
- نوگلان عزیز درس این بار درباره ی کاربران است...

نورممدی دستش را بالا برد و پرسید:
- اجازه؟...کاربر چه ربطی به فلسفه داره؟
- به شما یاد ندادن وسط حرف استاد تون نپرین؟
جمعیت به تابلو های هنری ای که روی دیوار بود زل زدند.

رز سرش را تکان داد و ادامه ی تدریسش را کرد:
- کاربرن دسته های مختلفی دارند و این جلسه می خواهیم راجب فلسفه ی وجودشان صحبت کنیم. دسته ی اول کاربران، کابران فعال هستند.

رز به اطراف نگاه کرد و چونکه دید کسی سوالی ندارد، ادامه داد:
- کاربران فعال به کسانی گفته می شود که فعال هستند و در ایفای نقش شرکت می کنند...مثل من!

او به چشمان تک تک دانش آموزانش زل زد و منتظر شد تا کسی با او مخالفت کند تا نوگل را از کلاس بیرون کند ولی از آنجایی که کسی مخالفتی نداشت ناچار شد درسش را از سر بگیرد:
- دستهی دوم کاربران غیر فعال هستند که در زمانی فعال بودند ولی حالا فعال نیستند...مثل...مثل...اهم....بریم سر دسته ی بعد که کاربران مهمان نام دارند. کاربران مهمان دسته ای هستند که عضو سایت نیستند ولی از خدمات هتل پنج ستاره ی ما استفاده می کنند و یا عضو هستند ولی رمزشان را به یاد ندارند که وارد شوند.

در وسط تدریس رز، فردی بلند شد و از کلاس بیرون رفت. رز به تابلوی افراد حاضر در سایت نگاهی کرد و دید که یک نفر از جمع کابران مهمان کم شد.

- دسته ی بعدی کاربران غیر مهمان هستند که عضو می شوند ولی فعالیت نمی کنند یعنی حس اش رو ندارند که فعالیت کنند. این کاربران غیر مهمان سالی یک بار به سایت سر می زنند و بعد از دوقیقه خواندن عنوان ها آفلاین می شوند. این دسته پس از مرگشان به ذرات ریز تشکیل دهنده ی جام آتش تبدیل می شوند...

نورممدی پرسید:
- از کجا می فهمیم که جام آتش هستند چرا جام یخ نیستند؟
رز جواب داد:
- به سوالی خوبی اشاره کردی! جام آتش هم سالی یک بار روشن می شود و از این می فهمیم که جام آتش از باقی مانده ی کابران غیر مهمان تشکیل می شود!

رز نگاهی به ساعت انداخت و با دیدن عقربه ی هافلی ها که روی تالار می آمد، جیغ کشید:
- کلاس تعطیله!

بعد شروع به برگرداندن تالار به وضع اول کرد.

اورلا کوییرک: 5 + 22
یکم کوتاه بود! البته من به کمیت اهمیت نمیدم ولی کیفیت در اون حدی نبوده که بخواد کوتاهی رول رو پوشش بده!
طنز کمی استفاده کردین.. برای نمونه میتونین پست تدریسم برای این جلسه رو بخونین.. یه طنزوجد کامل :)

رون ویزلی : 25 + 5
شما هم مثل اورلا از کمبود طنز رنج میبرین! رول جلسه ی چهارم رو به عنوان نمونه ای که در حد توانم بود در نظر بگیرین!

گلرت پرودفوت: 25 + 5
خب، عالی بود گلرت! البته ازت انتظار میرفت که همچین رولی بنویسی! طنز کاملن به جا.. یه مورد هم بگم که سعی کن بیشتر توی طنزوجد با استفاده از کلمات، حالات رو بیان کنی و نه با استفاده از شکلک. البته مشکلی هم نبود توی این مورد :)

ورونیکا اسمتلی: 25 + 5
خب، تو هم عالی نوشتی ورنی! دقیقا صبت هایی که با گلرت داشتم رو با تو هم دارم! نوشته ام برای گلرت رو بخون.. تو هم زیاد با شکلک مهربون بودی! یکم بیشتر توصیفاتت رو توی طنزوجد به شکلک اختصاص نده و سعی کن با متن این حالات رو بیان کنی..

هاپوی خودم: 25 + 5
واقعا ایرادی نمیبینم توی پستت! گر چه شکلک زیاد استفاده کردی ولی خیلی منو خندوند! خیلی خیلی عالی بود. بهترین رول کلاس فلسفه و حکمت در این ترم تا به حال :)

آنتونین جونم: 25 + 5
دقیقا همون حرفی که به ورنی و گلرت زدم! :)
باز هم بگم که قشنگ بود..

اوتو بگمن: 24 + 5
یکم رولت کوتاه بود. مشکلی که حتی توی کلاس های دیگه هم چند باری ازت دیدم! سعی کن بیشتر و طولانی تر بنویسی! البته به این معنا نیست که کیفیت رو در نظر نگیری.. کیفیت + کمیت = یه نتیجه ی مطلوب

رز زلر زلزله، محبوب هر چی دله: 25 + 5
یه رول خوب و عادی! نمونه ی یک طنزوجد معمولی که خیلی هم زیبا بود!
دلایلت هم عالی بودن.. مخصوصن دلیل اول.. :)

وینکی: 25 + 5
در یک جمله: بسیار خوب و دوست داشتنی بود!

فیلیوس فلینت ویک: 23 + 3
در واقع 2 نمره ای که ندادم به خاطر این بود که توی سوال دوم یه مورد رو اشاره کرده بودی.. و خب، توی رولت هم با اینکه ایده بسیار قشنگ و زیبا بود و خلاقانه بود، ولی به نظرم بهتر میتونستی از آب درش بیاری!

- هنوز یه ساعت تا کلاسم وقت دارم!

ریتا اسکیتر، این را گفت و به سمت کلبه ی هاگرید حرکت کرد. البته مقصد اصلی خانه ی هاگرید نبود. هاگرید را چه به کوچه پشتی ها با ریتا!

هاگرید هم در حال آواز خواندن بر سر زمینش بود:
- تو مذرعه مشقول کار و شخمم! اگه که مهسول نمیده به فنگم! عه.. خانم استیکر، کجا تشریف میبرین؟

- اسکیتر هستم. دارم میرم دریاچه هاگرید!

- هالا حمون که شوما میگین... چه عاشغانه! برین خوش باشین.

دریاچه ی هاگوارتز مثل همیشه بود. دریاچه یِ همیشگی چرا انقدر برای ریتا جذاب بود؟ دریاچه ای که هر روز یه رنگ و یک شکل است اما ریتا را به فکر وا میدارد. برایش سوال بوده.. در اصل، برای نشستن زیر درخت و دیدن این دریاچه پا به هاگوارتز گذاشته بود. اما حالا هدف اصلی اش شده بود آموزش! آموزش به یک سری دانش آموز که فلسفه را فقط پاس میکنند تا نمره بگیرند!

- هنوز وقت دارم.. نمیدونم باید چی تدریس کنم!

رو به دریا این حرف ها را میزد. اما مگر دریا حرف میفهمد؟ هر از گاهی موجی میزند و آب را بالا می آورد. اما این برای ریتا استیکرِ پیرِ جوان نما مانند یک جواب عاشقانه بود!
ریتا دیگر پیر شده بود. آنتونین هم که فسیلی بود و مایکل هم بیش از حد جوان و به درد ریتا نمیخورد. دیگر ریتا خسته شده بود. آنتنِ کودتا کنِ اعتراضی خسته شده بود! این هم از محالات است که حالا دارد تبدیل می شود به یک حقیقت.

- هنوز وقت هست! باید وقتی باشه... فکر کن ریتا استیکرِ احمق!

موج ها آرام بر روی پاهایش فرود می آمدند. ریتا هم بدون هیچ عکس العملی فکر میکرد. فکر کردن به آنچه چه تدریس کند تا بدون هاشیه باشد!

- سگ و وزغ؟ نه نه!

- عاستاکبار جهانی و تاثیر آن بر جامعه؟ این خوب نیست!

- هیپوگریف ها و عشق و ضد و نغیض؟ اینم زیاد جالب نیست!

- ریش چطوره؟ نه بابا! بعدن مجبوریم به آلبوس توی کوچه پشتی جواب پس بدیم..

ریتا واقعا پیر شده! گرچه هنوز ظاهرش به شدت فریبنده و دل رباست اما ذهنش پیر شده. فکرش دیگر کار نمیکند.
دریا هم خودش را در پس زمینه ی این داستان جر داد و خودش را پاره کرد که بگوید: « هی یو! دِلت را به دریا بسپار.. جمله ی معروف خودت را یادت رفته؟ همان را به کار بگیر! »

بالاخره ریتا ذهنش بر اثر کمبود وقت برای نوشتن این رول کار کرد و یادش آمد که موضوع تدریس خود را چه بنویسد و که مشق هایی بدهد تا هم فالی باشد و هم تماشا..


آموزش:
در واقع.. همین امروز که من این رول تدریس رو مینوشتم هیچ ایده ای نداشتم و مثل ریتا استیکر بالا برام سوال بود که چرا به حرف خودم که « مسخره ترین سوژه ها میتونن بهترین ایده ها باشن » اطمینان نداشتم. البته زود متوجه اشتباهم شدم و فهمیدم که باید به گفتار خودم اطمینان کنم و این شد نتیجه ی این کلاس.
میدونم خیلی هامون مشکل ایده نداشتن داریم. همه یا مشکلات به چند تا مورد خاص بر میگرده! یکی اینه که زیاد رول نمیزنیم، درست مثل منِ ریتا! وقتی رول نزنی، قوه ی تخیلت میره روی حالت استند بای و یک خواب عمیق! برای همینه که میمونی چی بنویسی و سبک خودت رو یادت میره..
مورد بعدی ممکنه این باشه که به خودت و نوشته ات اطمینان نداری! نباید برات مهم باشه که فلانی از متنت خوشش بیاد و فلانی نیاد. تو باید بنویسی و خودت با این سوژه ای که دادی و روند داستانی که طی کردی حال کنی :دی
یکی دیگه هم این می تونه باشه که میترسی! مثلن من ریتا اسکیتر میترسم سر کلاس مثلن معجون سازی پست بزنم چون کم نمره میگیرم :دی
برای همین میگم که توی این کلاس نوشتن آزاده و بنویسید و نمره بگیرین! من با توجه به سطح خودتون پست هاتون رو نقد میکنم و ممکنه نمرات زیاد پایینی ندم چون واقعا حق خیلی ها نمره ایه که داده شده!
برای اینکه این مشکل کمبود سوژه رو از بین ببرین میشه کار های زیادی کرد:
میتونین توی چت باکس فعال باشین و ایده هاتون رو از چت باکس بگیرین! مثلن من خیلی از ایده هام اینجوری به ذهنم رسیده و شروع کردم به نوشتن.
کار بعدی خوندنِ رول های خوب اخیره! همه ی ما نویسنده هایی رو میشناسیم که خیلی خوبن و لذت میبریم از چیزی که نوشتن.. سعی کنین بخونین رول ها رو و تا حد امکان از این نویسنده ها کمک بگیرین.
مورد بعدی استفاده از ایده پردازان گروه خودتونه! مثلن یه ممدی میاد یه جایی که جمع گروه های خصوصیه میگه من ایده ندارم و بیایین کمکم! اونجاست که دوستان ما به کمک میان و به ما ایده میدن.. اما سعی کنین همیشه از این ایده ها استفاده نکنین! این ایده ها رو به عنوان یه جرقه بدونین و خودتون برای خودتون ایده بسازین!
همون طور که همیشه گفتم: « مسخره ترین سوژه ها میتونن بهترین ایده ها باشن »

و آما تکلیف:

* یک رول بنویسید و سعی کنین از قوه ی تخیل خودتون استفاده کنین و ایده های نابی بدین و شروع به نوشتن کنین!
منظور اینه که موضوع رول آزاده! اما به صورتی باید به فلسفه ربط بدین سوژه ی انتخابیتون رو! قطعا خلاق ترین نویسنده ها اینجا خودشون رو مشخص میکنن و با ایده هاشون این کلاس رو تزیین میکنن!



+ خود متن کلاس به صورت طنزوجد بوده و برای جلسه ی قبل نوشته شده :دی
+نمرات به زودی

1. در قالب یک رول، فلسفه ی تعداد زیاد ویزلی ها رو بیان کنید! 25 نمره

هوگو ویزلی به شجره نامه روی دیوار خیره شده بود و فکر میکرد. رون کنار او ایستاد و دستش را دور گردن پسرش انداخت.
- چی شده پسرم؟
- ما چرا انقد زیادیم؟

رون که تازه حواسش دیوار رو به رویش جمع شده بود، بدون اینکه چشم از آن بردارد شروع به صحبت کرد.
- زمان جد من، کش مکش های زیادی برقرار بود. هر خاندانی دلش میخواست تا تعداد افراد خانواده اش زیاد باشه. خوب خاندان ویزلی هم از این قاعده مستثنی نبود...

ناگهان هوگو به صورت جفت پا وسط حرف پدرش پرید.
- شما هم انقد بچه تولید کردید که ترکیدید.

رون از اینن که پسرش وسط حرفش آمده بود، ناراحت بود ولی از ترس هرمیون چیزی نگفت و به حرفش ادامه داد:
- خوب نه دقیقا. ما بیشتر به خاطر رقابت با خانواده بلک شروع کردیم به توید به مثل. ما در اون سال تونستیم اونها رو شکست بدیم ولی خوب این کار عواقبی هم داشت. دیگه نتونستیم اون ثروت همیشگی رو به دست بیاریم.

هوگو مات و متحیر به داستان پدرش گوش میکرد تا اینکه سوالی در ذهنش به وجود آمد.
- پدر! خوب اگه همین طور ادامه بدیم که ما هم مثل بلک ها منقرض میشیم.

رون با حرف هوگو تکانی خورد و پس از محاسبات فراوان جواب پسرش را داد:
- بله. متاسفانه چون دیگه مادر ها بچه زیاد نمیارن همین اتفاق میوفته.

رون قسمت آخر حرفش را آرام گفت تا هرمیون نشنود ولی...
- رون ویزلی چی گفتی؟


2. علاوه بر بنیه، دو دلیل دیگر برای تعداد زیاد ویزلی ها بنویسید. همراه با توضیح. 5 نمره

دلیل اول:
چون که اغلب بیکارن، دلشون میخواد یه کاری رو انجام بدن. بعد هی بچه دار میشن تا برن دیدار بچه جدید و بیکار نمونن.

دلیل دوم:
میدونین چون کلا خیلی به رکورد زدن علاقه دارن، میخوان رکورد فقیر ترین خانواده دنیا رو هم کسب کنن.