سیریوس عادت نداشت که هری مطلبی را از او مخفی کند و این مورد به شدت او را نگران می‌کرد. دامبلدور چه مطلبی را به هری گفته بود که اینچنین او را به هم ریخته بود؟ سیریوس همانطور که از پله‌های چوبی بالا می‌رفت تا به اتاقش برسد، با اسنیپ برخورد کرد. پوزخند همیشگی سوروس اسنیپ بیش از پیش آزاردهنده به نظر می‌رسید.

-اینقدر زیاد در فرم جانورنمات بودی که یادت رفته باید جلوی پات رو نگاه کنی بلک؟

سیریوس عصبانی بود؛ اما نگرانیش برای هری آن چنان ذهنش را به هم ریخته بود که احساس می‌کرد نمی‌تواند هیچ جوابی برای طعنه‌ی اسنیپ پیدا کند. سرش را بالا گرفت و با خشم به چشمان اسنیپ که مانند چشمان تیره‌ی مار از بالای بینی عقابیش به او خیره شده بود، نگاه کرد. پوزخند اسنیپ با هر ثانیه‌ی سکوت، مانند خنجری که ذره ذره در سینه فرو می رود، پررنگ‌تر می‌شد.

-مثل اینکه حرف زدن با آدم‌ها رو هم یادت رفته! بی‌صبرانه منتظرم بدونم کی در پاسخ پارس می‌کنی!

اسنیپ با رها کردن آخرین تیری که در کمان زبانش داشت، از کنار سیریوس رد شد و در حالیکه ردای سیاهش، غبار تمام خاطرات غم‌انگیز سیریوس را پاک می‌کرد و آن‌ها را بهتر به او می‌نمایاند، از پله‌ها پایین رفت.

***
صبح روز ماموریت

تمامی اعضای محفل با نگرانی در سالن اصلی خانه‌ی مخفی دامبلدور جمع شده بودند و منتظر دریافت آخرین دستورات خود بودند. دامبلدور با آرامش همیشگی وارد سالن شد و در حالیکه چشمان آبی رنگش، موج‌هایی از اطمینان خاطر را به پیروانش می‌داد، همه را از نظر گذراند.
-از تمام اعضایی که قرار نیست در ماموریت حضور داشته باشن می‌خوام که سالن رو ترک کنن.

هری قدمی به جلو برداشت تا اعتراض کند اما قبل از اینکه بتواند کلمه‌ای را بر زبان جاری کند، نگاه نافذ دامبلدور او را منصرف کرد. صدای پاها سکوت سنگین سالن را شکست و وقتی در، پشت آخرین فرد بسته شد، سیریوس به خود لرزید. سیریوس احساس می‌کرد که می‌تواند صدای پوزخند اسنیپ را بشنود که در انتهای مغزش به مانند کشی بود که قرار است با شدت رها شود و رد سرخ خود را بر روی صورت سیریوس نمایان کند. افکار سیریوس با صدای دامبلدور در هم شکست.
-ماموریت امروز، نفوذ به مقر اصلی مرگخوارانه.

هستیا جونز با شدت نفسش را به درون سینه‌اش کشید و کینگزلی شکلبولت نگاهش را از زمین گرفته و به دامبلدور خیره شد. در این میان، سوروس اسنیپ هیچ تغییری نکرده و سیریوس از شدت هیجان نمی‌توانست شادمانی آمیخته با اضطرابش را پنهان کند.
-خب نقشه چیه؟ از کدوم سمت قراره حمله کنیم؟
-نفوذ قراره از در اصلی صورت بگیره.

تمامی افراد مات و مبهوت به دامبلدور خیره شدند؛ حتی اسنیپ.

-این ماموریت اهمیت بالایی داره و برای همین بهترین افراد محفل رو براش انتخاب کردم.

کینگزلی با صدایی بم و آرام شروع به صحبت کرد.
-این ماموریت خودکشیه.

دامبلدور با لبخند به او چشم دوخت.
-تام به سلاحی دست پیدا کرده که گرفتنش به شدت مهمه.
-چه سلاحی؟
-آخرین میراث سالازار اسلیترین، یک خنجر جواهرنشان با سنگ‌های زمرد و زبرجد که حاوی طلسمی به شدت قوی برای کنترل تمام مارهاست.
-این خنجر در کجای خانه‌ی ریدل قرار داره و ما قراره چطور اون رو به دست بیاریم؟
-با استفاده از طلسم سرخوردگی نامرئی شید و وقتی یکی از مرگخواران وارد خانه‌ی ریدل میشه، وارد بشید. موقعیت خنجر رو به صورت دقیق نمی‌دونم اما چنین شی باارزشی در امن‌ترین مکان خانه خواهد بود؛ مثل اتاق گنجینه‌ها و یا حتی...
-اتاق لرد سیاه.

اسنیپ با گفتن این کلمات به دامبلدور نگاه کرد. در تمام این سال‌ها، برای او نه محفل مهم بود و نه مرگخواران؛ وفاداری او تنها برای یک نفر بود و تمام اعمالش تنها برای جبران یک اشتباه؛ این دید بی‌طرافانه به محفل و مرگخواران به او اجازه می‌داد تا بفهمد نقشه‌ی دامبلدور چیزی فرای آنچه بیان می‌کرد، است.
-آیا برای این ماموریت، محدودیت زمانی داریم؟

دامبلدور لبخندی به سوروس زد. او می‌دانست که سوروس اسنیپ می‌داند.
-نه.
-پس همین الان حرکت می‌کنیم.

لحن اسنیپ چنان محکم بود که بقیه‌ی اعضای ماموریت، مطیعانه پشت سر او به حرکت درآمدند تا به در اصلی خانه‌ی ریدل برسند.

سلام و درود بر جمله‌ی جامعه‌ی جادویی مخصوصا اونایی که وقت میذارن و این پست رو می‌خونن.
من مستقیم سراغ مسائلی میرم که توجه بهشون برای افزایش فعالیت در هاگوارتز میتونه مفید واقع بشه.

به زمان توجه کنید.
تابستون اسمش تابستونه که همه بیکارن و وقت دارن. بسیاری از اتفاقات در همین سه ماه میوفته که باعث میشه تا اعضا فرصت نکنن یا حوصله نداشته باشن بنویسن. چون در بحث نوشتن حوصله و انرژی خیلی مهمه و اینکه فرد با بلاک ذهنی مواجه نباشه. مثلا جلسه‌ی سوم هاگوارتز مواجه بود با اعلام نتایج کنکور سراسری و ارشد. حالا تمام اعضای سایت کنکور نداشتن اما ممکنه چند نفری که داشتن به خاطر درگیری‌های مربوط به ثبت نام یا استرس اعلام نتایج نتونسته باشن در هاگوارتز شرکت کنن.
قاعدتا نمیشه تمام جلسات رو با تمام اعضا هماهنگ کرد اما نظرسنجی از اعضا میتونه کمک کننده باشه چون علاوه بر اینکه فرد در ذهنش یک برنامه ریزی کوچکی شکل میگیره، وقتی میگه میتونم بیام، ممکنه کمی بیشتر متعهد بشه که بیاد و در جلسات شرکت کنه.

از ارائه‌ی حجم زیاد کلاس‌ها خودداری کنید.
به جای اینکه 6 کلاس در یک بازه‌ی دوهفته‌ای ارائه بشه، هر دو یا سه کلاس در یک بازه‌ی یک هفته‌ای یا 10 روزه ارائه بشه. (گرچه قاعدتا خود مدیران، ترم پاییزه و زمستانی رو کمتر میکنن اما) مثلا برای زمستان یک یا دو کلاس در یک بازه‌ی دوهفته‌ای یا سه هفته‌ای ارائه بشه و به جای استراحت بین جلسات، استراحت بین ترمی داشته باشیم.
مزایای این روش چیه؟
1. برنامه ریزی برای اعضا راحتتره.
رسیدگی به دو کلاس حتی در یک بازه‌ی کوتاه‌تر، از رسیدگی به 4 کلاس در یک بازه‌ی طولانی راحتتره.
2. پویایی کلاس‌ها حفظ میشه.
به جای اینکه دو هفته فعالیت وجود داشته باشه و بعدش منتظر نمرات باشیم، همزمان برای کلاس‌های مختلف، هم درس داریم، هم نمره. وقتی هم یکی از نمرات رو می‌بینیم، رسیدگی به پیشرفت یا پسرفتمون هم سریعتر امکان داره؛ چون مثلا اگر نمره‌ی خوبی برای درسی دریافت نکردم، درس دیگه‌ای هست که به خودم میگم این هفته جبرانش میکنم و اگر نمره‌ی خوبی دریافت کردم با روحیه سر کلاس بعدی میرم که دوباره همون نمره‌ی خوب رو دریافت کنم.

پ.ن: اگر این روش اعمال بشه، اردو میتونه از اول جلسه‌ی 1 کلاس‌ها برگزار بشه تا پایان جلسه‌ی اول اما تعداد پست‌هایی که هر فرد میتونه بزنه به 2 پست افزایش پیدا کنه.

تحلیل و نقد تکالیف بهتر صورت بگیرد.
منظورم نقد طولانی و کلمه به کلمه نیست. اینکه یک یا دو نکته در مورد تکلیفی که نوشته شده، چه مثبت و چه منفی، به فرد گفته بشه و حتما نکات مثبت هم گفته بشه. گرچه خیلی جاها دیدم که اساتید توضیحات لازم رو داده بودن ولی این مسئله اونقدر به نظرم مهمه که گفتم دوباره بهش اشاره کنم. چون مثلا وقتی به یک نفر گفته میشه توصیفات خوبی داری اما باید طنز بیشتری رو به کار بگیری، نه ناامید میشه که کلا پستم نکته مثبت نداشت نه فکر میکنه استاد سلیقه‌ای ازش نمره کم کرده و تلاش میکنه روی طنزنویسیش کار کنه.

سیستم نمره‌دهی اساتید کمی تغییر کند.
نمره‌ی بالا خیلی خوبه! اما وقتی از 10 نفری که در کلاس شرکت کردن، 9 نفر نمره‌ی کامل می‌گیرن و یکی میره پست بقیه رو می‌خونه و می‌بینه که شاید از بقیه بهتر نوشته، دلسرد میشه و در عین حال دلیلی هم برای تلاش و پیشرفت نداره (منظورم خودم نیستم). بخوایم نخوایم هاگوارتز جو رقابتی داره و چیزی که متمایزش می‌کنه هم همینه! (رعایت این مورد به ضرر خودمم میشه چون میدونم خیلی جاها اساتید با دست باز به همه از جمله خودم نمره دادن!)
در عین حال نمره‌ی خیلی پایین دادن هم، مخصوصا به تازه واردها، درست نیست. از تازه وارد منظورم کسیه که واقعا تازه وارد سایت شده و مدل نوشتنش شاید خیلی اشکال داشته باشه. در این موارد از اساتید خواهش می‌کنم با لطافت بیشتری برخورد کنن و بقیه‌ی اعضا هم اعتراضی نکنن که فلانی نمرش این شد، منم همون شدم اما میدونم بدتر نوشته (درسته با مورد قبلی که گفتم در تضاده، اما با تازه واردها مهربان‌تر باشیم)! گرچه این کار ممکنه برای اساتید وقت‌گیر باشه، اما سعی کنید تازه واردها رو شناسایی کنید و نسبت به خودشون بسنجین (حالا نه اینکه طرف در حد 15 از 30 مینویسه بهش بدید 29؛ اما خیلی هم سخت‌گیری نکنید). به این هم دقت کنید که معمولا افرادی که نوشته‌هاشون خیلی اشکال داشته باشه، حتی اگر تازه واردن، کم هستن. ممکنه سنشون کم باشه یا کلا قلمشون ضعیف باشه؛ پس جوری برخورد نکنیم که ناامید بشن! (شاید خودشون بعد از یه مدت ببینن برای نوشتن ساخته نشدن و کلا از سایت برن، اما فکر نمی‌کنم ما مسئول این باشیم که این رو بهشون بگیم یا حتی قاضی دارای صلاحیتی برای این کار باشیم.)
پیشرفت تازه واردها رو حتما بهشون بگید حتی اگر کوچکه! از این تازه واردها منظورم همه است؛ چه اونایی که پر اشکال مینویسن، چه اونایی که متوسط مینویسن و چه اونایی که قوی هستن. (پیشرفت قدیمی‌ها رو هم بگید خوبه ولی اینجا تاکیدم بیشتر روی تازه واردها است.)

سیستم محاسبه‌ی امتیاز گروه‌ها را از حالت تنبیهی به حالت تشویقی تغییر دهید.
ایده‌ی محاسبه‌ی ظرفیت برای گروه‌ها خوب بود. اما به جای اینکه اگر از ظرفیت کمتر شرکت شد، از گروه نمره کم کنید، به گروه‌هایی که مطابق ظرفیت و بیشتر شرکت می‌کنن، نمره اضافه کنید.
اگر اشتباه نکنم، یک اشکالی هم که در محاسبه‌ی ظرفیت وجود داشت، این بود که اعضای فعال و غیرفعال همه با هم در نظر گرفته میشدن. افرادی هستن که اصلا در کلاس‌ها شرکت نمی‌کنن یا کلا در سایت فعالیت ندارن، اما آنلاین میشن. لطفا این افراد رو در نظر نگیرید. مثلا برای گروه اسلیترین، تعداد کل اعضایی که از خودشون در طی این سه ماه علائم حیاتی نشون دادن، فکر کنم 10 نفر بود اما تعداد اعضا 14تا محاسبه شده اما در کل با اینکه هافلپاف 12 نفرن، قلب تپنده‌ی گروهشون منظم تر میزنه. (این مورد رو خیلی مطمئن نیستم، چون نمی‌دونم تعداد اعضا چطور محاسبه شده و صرفا بر اساس چیزی که حس کردم، حرف میزنم.)

نکات آموزشی هم در کلاس‌ها گنجانده شود.
اکثر کلاس‌ها، صرفا بر پایه‌ی خلاقیت می‌چرخید؛ این چیز بدی نیست اما اگر تلاش بشه تا یک نکته در مورد رول نویسی در کلاس‌ها گفته بشه خیلی خوب میشه. در غیر این صورت تنها وجه تمایز کلاس‌ها با تاپیک‌های تک پستی اینه که بهشون نمره داده میشه. اصلا منظورم یک نکته‌ی سنگین و عجیب نیست. مثلا گفته بشه تشبیه برای جذاب کردن رول نویسی خوبه پس توی رولتون ازش استفاده کنید و استاد هم در متن کلاس از این مورد استفاده کنه. یا مثلا توصیف مکان، شخص و موقعیت خوبه، باید در پایان همه‌ی جمله‌ها حتی اگر شکلک دارید، علائم نگارشی بذارید، در دیالوگ‌ها اگر جمله‌ی قبلی متنتون مربوط به همون شخصه یک اینتر بزنید وگرنه دوتا، خیلی وسط متن از شکلک استفاده نکنید و غیره. این نکات مواردی هستن که داخل نقدخونه‌ها دیده میشه، پس پیدا کردنشون وقت گیر نیست. دوتا استاد با هم اگر به یک مورد اشاره کردن، تمرین بیشتر میشه و فکر نمی‌کنم خیلی مهم باشه.

برنامه‌ی زمانی کلاسی ثابت و قابل پیش بینی باشد.
اینو میگم چون خودم اشتباه کردم و شاید اونقدر تاثیری نداشته باشه اما گفتنش هم خالی از لطف نیست.
جلسات همه از یک روز هفته شروع بشن و در یک روز هفته هم تموم بشن. یعنی مثلا همه‌ی جلسات شنبه روز اولشون باشه و پنج شنبه دو هفته‌ی بعدش روز آخر. اینجوری کسی که بخواد شرکت کنه، حتی اگر چک نکنه که کی مهلت کلاس‌ها تموم میشه، میتونه حدس بزنه که کی قراره تموم بشه. (دوباره هم میگم که اینو گفتم چون خودم اشتباهی برای جلسه‌ی سوم فکر کردم قراره جمعه تموم بشه، ولی سه شنبه تموم شد. من باید چک می‌کردم و اشتباه از خودم بود ولی شاید این هم پیشنهاد بدی نباشه.)

تکالیف غیررول‌نویسی خوب هستند.
این رو خودتون بهش اشاره کردید اما منم میگم. وقتی بحث غیررول‌نویسی پیش اومد، ایده‌ی خیلی جذابی بود و منتظر بودم ببینم قراره چجوری پیش میره اما دیدم موارد غیررول‌نویسی بعضی‌هاشون جون میدن برای رول‌نویسی. این اولش کار رو سخت‌تر کرد، چون نمی‌دونستم چطوری بنویسم که رول نباشه، اما از طرفی خوب بود چون باعث شد خلاقیتم رو بیشتر به کار ببرم. اینکه رول نباشه، اما خاطره، انشا، گزارش، توضیح و غیره باشه،‌ خوبه. غیررول کامل (موردی) هم باشه خوبه. اما مهمه که اساتید با مثال منظورشون رو توضیح بدن. یعنی اگر گزارش می‌خوان، متن کلاسشون هم گزارش باشه نه رول (یا گزارش داشته باشه داخلش).

به 8 مورد اشاره کردم؛ اگر چیزی یادم اومد و قبلش کسی با چوب نزده بودم، میام میگم.

او در وسط جنگل ممنوعه ایستاده بود.
مکانی با درختان متراکم و نوری به تاریکی شب. ریشه‌هایی که در سطح زمین دست‌هایشان را به سمت آسمان دراز کرده بودند و شاخه‌هایی که پشتشان خمیده شده بود.
سکون هوا به ناامیدیش دامن می‌زد، احساس شکستش را قوت می‌بخشید و زانوانش را به لرزه می‌انداخت.
تلاش کرد تا قدمی بردارد؛ قدمی به هر طرفی که ممکن بود. اما نتوانست.
هوا داشت خفه‌ش می‌کرد؛ به زانو افتاد. دو دستش را بر برگ‌های مرده گذاشت و به خاک پوسیده چنگ زد. درست در همین لحظه بود که خنکای جسمی سرد، دستش را سوزاند. سوختن، وقتی تمام حرکات از اطراف رخت بر بسته‌، لذت بخش بود. به آرامی به کف دستش نگاه کرد؛ هیچ اثری روی آن نبود. به زمین چشم دوخت و سنگی را دید؛ سنگی به سیاهی حسرت... و غم. آن را برداشت و میان انگشتانش به رقص گرفت.
با صدای قدم‌های کهکشانی فردی به خودش آمد؛ سرش را بالا گرفت و نگاهش با نگاه پیکری مه آلود تلاقی کرد. او را نمی‌شناخت اما موج آرامشی که از او بر ساحل وجودش می‌ریخت، به طرز عجیبی برایش آشنا بود؛ مثل یک موسیقی قدیمی، مثل عطری از بچگی. پلک‌هایش را روی بیناییش کشید و به خودش اجازه داد تا در آن غرق شود.
«او هرگز نفهمید که ممکن است گاهی دلت برای داشتن چیزی که هرگز نداشته‌ای، تنگ شود؛ حتی برای از دست دادن چیزی که هرگز به دست نیاورده‌ای، سوگوار و عزادار شوی.» اما در آن ثانیه‌هایی که سینه‌اش از چیزی بجز هوا پر می‌شد، ادراک، ذره ذره به تک تک عناصر وجودش نفوذ می‌کرد؛ او پس از زمانی که برایش بی آغاز و بی پایان به نظر می‌رسید، داشت می‌فهمید.
در تمام این مدت، قلبش برای چیزی در هم شکسته بود که هیچ گاه نداشت و چشمانش برای چیزی گریسته بود که هرگز به دست نیاورده بود؛ و این اندوه، واقعی‌ترین احساسی بود که در وجودش به گل نشسته بود.
فهم این حزن، برایش به مانند دریچه‌ای فراسوی سکون بود.
چشم‌هایش را گشود. پیکر مه آلود هنوز آنجا ایستاده بود. چشمانش که بار دیگر با او تلاقی کرده بود، سرشار از احساسی بود بدون قضاوت؛ سرشار از درک.
اشک‌هایش که ریخت، لبخند زد و پیکر مه آلود با قدم‌هایی به نرمی پرواز یک پر، از او دور شد.

پ.ن: جمله‌ی در گیومه از کتاب دختری در قطار، نوشته‌ی پائولا هاوکینز

کی؟
دوریا بلک.

تمام مرگخواران به سمت میدان گریمولد حرکت کردند. بلاتریکس از طولانی شدن پروسه‌ی گرفتن کله زخمی به امان آمده بود. باید یک نقشه‌ی خوب طرح ریزی می‌شد.
-خب، کسی می‌دونه چجوری مذاکره کنیم تا سریع همه چی جمع شه؟

و یک سکوت نامتناهی.

-یعنی هیچ کدومتون نمی‌تونه از مغزش استفاده کنه و یه نقشه‌ی خوب ارائه بده؟

و سکوت همچنان در حال کش آمدن بود.
بلاتریکس نگاهی به جمعیت مرگخواران که ایستاده و به کفش‌هایشان نگاه می‌کردند، انداخت. سپس به شدت چوبدستیش را بیرون کشید.
و فریادها طنین انداخت.
-نه!
-یه فکری می‌کنیم!
-پس زودتر فکر کن!
-چطوره از کله هویجی بپرسیم نقطه ضعف کله زخمی چیه؟

دوریا جلو آمد و بلاتریکس را مورد خطاب قرار داد.
-شاید کله زخمی نقطه ضعفی داشته باشه که ما نمی‌دونیم! گفتی می‌خوای همه چی سریع پیش بره.

بلاتریکس نگاهی به دوریا انداخت و چوبدستی‌ش را غلاف کرد.
-کله هویجی رو بیارین تا ازش بازجویی کنیم!

وقتی هیچ کدام از مرگخوارها حرکتی نکرد، بلاتریکس دوباره چوبدستیش را از غلاف خارج کرد.
-گفتم بیارینش!

دوریا به اطراف نگاهی انداخت.
-اصلا کجاست؟ کی برش داشت؟
-من فکر کردم تو می‌خوای برش داری!
دیزی در حالیکه به دوریا نگاه می‌کرد، این جملات را بر زبان آورد.

-نه! من فکر کردم ایوان می‌خواد برش داره!
-نوبت سدریک بود، من نبودم!

چهره‌ی بلاتریکس با هر جمله سفیدتر می‌شد و چشمانش به مرحله‌ی خون‌ریزی رسیده بود.
-یعنی کله هویجی رو ولش کردین به امان مرلین؟

ویزو همینطور در پارک پرواز می‌کرد بلکه یک فرد درست و حسابی پیدا کند و از او بپرسد که آیا بلاتریکس را می‌شناسد یا نه. همینطور که در هوا ویژویژکنان حرکت می‌کرد، مستقیم به پیشانی کسی برخورد کرد.
-آخ!

فردی که به پیشانیش برخورد کرده بود، می‌خواست به حرکتش ادامه دهد، اما با شنیدن صدای «آخ» ایستاد و با نگاهی پرسشگرانه به ویزو نگاه کرد.

-آره می‌دونم! حرف می‌زنم!
-جالبه!

ویزو به دختری با موهای قهوه‌ای سوخته‌ی لخت و چشمان درشت نگاه می‌کرد.
-جالبه؟
-آره! تا حالا مگسی ندیده بودم که حرف بزنه! اسمت چیه؟
-ام... ویزو!
-چند سالته؟

ویزو دوباره دختر را برانداز کرد؛ سپس به سرعت عکس بلاتریکس را درآورد و به او نشان داد.
-اینو می‌شناسی؟

دختر نگاهی به عکس و سپس ویزو انداخت و لبخندی زد.
-چرا دنبالش می‌گردی؟
-کارش دارم!
-چه کار؟
-یکیو می‌شناسه که می‌خوام ببینمش!
-کیو؟
-چقدر سوال می‌پرسی! می‌شناسیش یا نه؟

دختر لبخند ملیحی زد.
-می‌شناسم.
-کجاست؟
-چرا باید بهت بگم؟

ویزو مبهوت ماند.

-داری آدرس یکی از بهترین ساحره‌ها رو می‌پرسی! باید برام یه نفعی داشته باشه تا بهت بگم کجاست! به نظرت منطقی نیست؟
-عه... هممم... اهمم... خب چی می‌خوای؟
-چطوره روی نیمکت بشینیم و تو با این شروع کنی که کیو می‌خوای ببینی و چرا می‌خوای ببینی؟
-یکی به اسم لرد... ویز... دوستم رو کشته، میگن این بلاتریکس... ویز... میدونه اون کجاست. میخوام... ویز... ازش... ویز... انتقام... ویز... بگیرم.
-داری گریه می‌کنی؟
-نه، سکسکه‌ام گرفته.

دوریا خنده‌ش را قورت داد.
-هدفت شرافتمندانه‌ای داری؛ پس بهت کمک می‌کنم!

ویز از شدت خوشحالی برق چشمان دوریا را ندید.
-پس بهم بگو کجاست!
-الان نمی‌دونم؛ فردا راس ساعت 3 بیا همینجا تا بهت اطلاعات بدم. تنها بیا.
-حتما! حتما! ویز... ویز... منتظرتم!

دوریا از روی نیمکت برخاست و با قدم‌های آهسته و تلاشی بی حد برای پنهان کردن ذوقش به سمت خیابان حرکت کرد. وقتی به اولین کوچه رسید و از دید پنهان شد، دوان دوان به سمت خانه‌ی ریدل حرکت کرد تا این خبر را به گوش لرد سیاه و بلاتریکس برساند.

شانه جیغ بلندی کشید.
-این کیه؟
-منم پسرخاله! منو یادت نمیاد؟
-این کیه؟

بلاتریکس گلویش را صاف کرد.
-می‌خواستی خانواده‌ت رو ببینی! حالا بیا بریم!
-این خانواده‌ی من نیست!

شانه‌ی ملقب به پسرخاله با اندوه به شانه‌ی دیگر نگاه کرد، صدایش آرام بود و گویی هر لحظه ممکن بود بشکند.
-یعنی چی من خانواده نیستم؟ اون... اون روزهایی که با هم دیگه از کارخونه فرار می‌کردیم و می‌رفتیم گشت و گذار رو یادت نیست؟ پسرعمه رو یادت نیست؟ داداشت رو یادت نیست؟
-آها! داداش... من یک داداش دارم! اون رو برام بیارین!
-ولی پسرخاله! یادت نمیاد؟ داداشت... اون... از وسط نصف شد.

شانه ماتش برد. جمعیت مرگخواران و محفلی‌ها همگی سرهایشان را پایین انداختند. پسرخاله با یکی از دندانه‌هایش به شانه‌ی شانه زد و با صدایی آرام ادامه داد.
-بعد از اینکه کارخونه در حال تعطیل شدن بود، پدرت، شاه شونه‌ها، به برادر بزرگت دستور داد تا از فرمانروایی محافظت کنه. پس به جنگ کارخونه‌دارها رفت و اونا هم همه‌‌ی شهروندهای فرمانروایی چوشان رو از وسط نصف کردند. فقط من و تو موندیم! سالهاست از کس دیگه‌ای خبری ندارم.

شانه به پسرخاله نگاه می‌کرد. هیچ چیزی را نمی‌شد از چهره‌ش خواند؛ اما ناگهان از جا پرید.
-یعنی من الان میشم پادشاه چوشان؟

اعضای محفل و مرگخواران با نگرانی به هم نگاه کردند. بوی مشکل جدیدی می‌آمد.

-من پادشاهم! همتون بهم تعظیم کنین!

دوریا بهترین ردایش را پوشیده و جلوی در سیاه بزرگی منتظر است تا برای مصاحبه وارد شود. وقتی نوبتش می‌رسد، با اضطراب از جایش بلند شده، گلویش را صاف و ردایش را صاف‌تر می‌کند. تمام تلاشش را به کار می‌گیرد تا با تمام اعتماد به نفسی که دارد، قدم بردارد. وارد اتاق می‌شود و تمام ترسش به واقعیت می‌پیوندد. بلاتریکس لسترنج، بهترین و سخت‌گیرترین مرگخوار، پشت میز نشسته است و با چشمان نافذش به دوریا نگاه می‌کند. دوریا سلام می‌کند؛ اما بلاتریکس برای خوش و بش فرصت ندارد و مستقیم سر اصل مطلب می‌رود.

1. هرگونه سابقه عضويت قبلي در هر يک از گروه هاي مرگخواران / محفل را با زبان خوش شرح دهيد!

سابقه‌ی عضویت که نه... ولی دوبار سابقه‌ی درخواست مرگخواری داشتم. (سرش را پایین می‌اندازد و به دستانش نگاه می‌کند و با صدایی که می‌خواهد شنیده نشود، می‌گوید:«دوبار هم رد شدم.»)

‎ 2. به نظر شما مهم ترين تفاوت ميان دو شخصيت لرد ولدمورت و دامبلدور در کتاب ها چيست؟

بینایی! ارباب توی تاریکی هم می‌تونن ببینن اما دامبلدور توی روشنایی هم باید عینک بزنه!

‎3. مهم ترين هدف جاه طلبانه تان براي عضويت در گروه مرگخواران چیست؟

گسترش بیزینس با یادگیری جادوهای سیاه و دانش بیکران ارباب و درنهایت به خدمت گرفتن این بیزینس و پولی که درمیاره برای ارباب و هر چیزی که بخوان! و البته هرچیزی که شما بخواین، خانم لسترنج!

4. به دلخواه خود يکي از محفلي ها را انتخاب کرده و لقبي مناسب برايش انتخاب کنيد.

جیانا ماری=دختر سه چهره! که در نهایت نشون میده محفل اون چیزی که میگه نیست! و همش وانمود و وانمود و وانمود! آخه ببینین بالاخره اسمش جیاناست، ماریه، آناست، چیه؟

5. به نظر شما محفل ققنوس از چه راهي قادر به سير کردن شکم ويزلي هاست؟

قادر نیست! برای همینه که تعدادشون روند نزولی داشته دیگه.

‎6. بهترين راه نابود کردن يک محفلي چيست؟

شما فقط بهشون بگو:«دروغ میگی.» اینقدر تلاش میکنه ثابت کنه دروغ نمیگه که خودش انرژیش تموم میشه و به نابودی می‌پیونده!

‎7. در صورت عضويت چه رفتاري با نجيني خواهيد داشت؟

اسمشون پرنسس نجینیه! پس مثل یک پرنسس باهاشون برخورد می‌کنم.

‎8. به نظر شما چه اتفاقي براي موها و بيني لرد سياه افتاده است؟

من شنیدم که ایشون به یکی از معتبرترین فشن شوها رفتن و اونجا یکی از بهترین آرایشگران، این مدل مو رو بهشون پیشنهاد کرده و بعد هم ایشون رو به یک کلینیک زیبایی معرفی کرده. ایشون هم به اونجا مراجعه کردن و زیباتر شدن.

‎9. يک يا چند مورد از موارد استفاده بهينه از ريش دامبلدور را نام برده، در صورت تمايل شرح دهيد.

میشه یک بوتراکل خودی پیدا کنیم و بفرستیمش اونجا زندگی کنه و بهمون اطلاعات بده! میتونه از دست پیکت هم خلاص بشه.
برای قایم کردن معجون انفجاری هم خیلی خوبه!
همینطور اگر توی یک برج زندانیت کردن، می‌تونی به عنوان طناب بندازیش پایین تا یک شاهزاده بیاد و نجاتت بده!

وقتی بلاتریکس دیگر سوالی نمی‌پرسد،‌ دوریا می‌فهمد که مصاحبه تمام شده است؛ پس خودش با ادب تمام به سمت در حرکت کرده و در راهرو، منتظر جواب درخواستش می‌ماند.


پس از خروج دوریا، بلاتریکس نگاهی به برگه پیش رویش انداخت.
-دوریا بلک… راستی نسبتش با من چیه؟! وقتی اومد رو یادمه… تلاشش برای پیشرفت رو هم دیدم! چجوری حتی اولین پست کوییدیچش رو هم یادمه، اما یادم نمیاد رد شدن درخواست مرگخواریش رو؟ احتمالا خیلی وقت پیش بوده! اما رد شدن که مهم نیست… پشتکار داشتن مهمه! بیزینس هم بلده… پول… افزودن به ذخایر ارتش سیاه… خوشم اومد! این جوهر خالکوبی من کو؟!

تایید شد!

چیکار؟
به کشتن میکاسا فکر می‌کرد.

دراکو مالفوی وسط جنگ غول‌ها، زمانی که غول بنیان‌گذار غول ارابه‌ای رو خورد، با پسربچه‌ی 6 ساله‌ش، به کشتن میکاسا فکر می‌کرد.

پ.ن: من متوجه آخرین پیام نشدم، پس از قبلش ادامه دادم.

دوریا روبروی دیواری که روی آن با زغال محاسباتش را برای فرار نوشته بود، نشسته و در ذهنش سمفونی برپا بود که در سلولش با شدت باز شد. دوریا به سرعت برگشت و دلش می‌خواست یک شورشی را ببیند؛ اما کسی جز یک دیوانه ساز قد بلند، آن‌جا نایستاده بود.
-دیوید؟

دوریا از وقتی که وارد زندان شده بود برای دیوانه سازها اسم انتخاب کرده بود که خیلی برای آن‌ها خوشایند نبود. دیوانه سازها انسان نبودند که چنین اسم‌هایی داشته باشند.
-آخ! نه، ببخشید! اسمت جِرِمی بود! خب جِرِمی، چی شده؟

دیوانه ساز با خشم فراوان به صورت دوریا زل زد اما لبخند دوریا کم که نشد، زیادتر هم شد. بعد از اینکه جِرِمی دید فایده‌ای ندارد، یک سطل را جلو کشید و یک طی را به سمت دوریا پرتاب کرد. دوریا نگاهی به طی و بعد به جِرِمی انداخت.
-شوخی می‌کنی دیگه؟

جِرِمی از ناخشنوی دوریا، خشنود بود.

-شوخی می‌کنی؟ بگو شوخی می‌کنی! سرت رو هم تکون بدی قبوله!

هیچ کس تا به امروز دیوانه سازی را به ساکنی و ثابتی جِرِمی در آن لحظه ندیده است.

-حداقل چوبدستیمو بده که سریع‌تر همه جا رو تمیز کنم.

جِرِمی خر نبود.

-خیله خب!

و دوریا با غیض و غضب و در حالیکه زیر لب غر می‌زد طی را برداشت و چنان با خشونت آن را در سطل فرو برد که آب آن با شدت روی جِرِمی پاشید.
-

جِرِمی یک قدم به سمت دوریا برداشت.

-باشه! باشه! دیگه تکرار نمیشه!

دوریا آهی کشید و شروع به تمیزکاری کرد.
-می‌دونی جِرِمی، من از تمیزکاری بدم نمیاد ها! ولی خب به عنوان مجازات همچین کار جالبی نیست! جِرِمی، می‌شد مجبورم کنن دوستام رو شکنجه بدم یا ازم اطلاعات بخوان! ولی مثل اینکه این چیزا خیلی براشون مهم نیست. جِرِمی، اما به...
-هوف!
-بابا دارم تمیز می‌کنم دیگه! حرف هم نزنم جِرِمی؟ جِرِمی من اگه حرف نزنم سرعتم کند میشه و اونوقت باید تا سه روز دیگه بالا سرم واستی! مگر اینکه بخوای بری استراحت کنی، جِرِمی! کلید رو بده به من، خودم بقیه جاها رو تمیز می‌کنم.

قبلا اشاره شد که جِرِمی خر نبود.

-خیله خب! پس سه روز همینجا واستا!

دوریا با سرعتی کمتر از خرس تنبل شروع به تمیزکاری کرد.

-هوف!
-پس بذار حرف بزنم، جِرِمی! آره داشتم می‌گفتم جِرِمی، خیلی راه‌های بهتری هست! جِرِمی، حتی می‌تونستن ازم بخوان تا به عنوان جاسوس وارد جاهای مختلف بشم. ولی نخواستن جِرِمی! نخواستن! می‌دونی چرا جِرِمی؟ چون از پتانسیل‌ها خبر ندارن، جِرِمی! بالاخره میتونستن بهم یه چیزی پیشنهاد بدن که نتونم رد کنم جِرِمی! آخه جِرِمی...
-هوووف!

جِرِمی از بس جِرِمی صدایش کرده بود، گریه کنان از سلول خارج شد. بالاخره دیوانه سازها هم دل دارند و ناراحت می‌شوند!

-عه جِرِمی! گریه نکن جِرِمی! کلیدها رو ندادی جِرِمی!

دوریا پشت سر جِرِمی می‌دوید. جِرِمی برگشت، کلید را از جیبش در آورد و آن را به دوریا داد.
-هوف!
-دستت درد نکنه! باشه دیگه جِرِمی صدات نمی‌کنم، جِرِمی!
-
‌
و جِرِمی با سرعت فراوان و در حالیکه اشک‌هایش مثل سیل جاری بود، از دوریا دور شد.