- آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟ بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟

معلوم نبود مخاطب ریگولوس، سیریوس است یا رزالین. شاید هم با هر دویشان بود. به هر حال هردو یک جنایت در حقش مرتکب شده بودند، هر دو می توانستند به عنوان برادر و دوست کنارش باشند، دستش را بگیرند، دلداری اش بدهند و بگویند کنارشند. حتی شاید می توانستند جلوی مرگخوار شدنش را بگیرند. اما آنها چه کردند؟ سیریوس که تا قبل از این که کریچر جلویش ظاهر شود و پس از تنبیه کردن خودش، بگوید ریگولوس تلاش کرده خودش را به دست دوزخی ها بسپارد. رزالین هم پس از مرگخوار شدن ریگولوس، دوستی اش را با او به هم زده و دیگر هرگز او را ندیده بود. حالا هر دو آرزو می کردند کاش آنها به جای ریگولوس در بستر مرگ افتاده بودند.

راستی، چه کسی فکرش را می کرد ریگولوس بلک آرام با آن روحیات لطیف و شاعرانه، بتواند روزی مرگخوار شود؟ ریگولوسی که تاج گل درست می کرد، پیانو می نواخت، در کتابهایش غرق می شد و جوری صحبت می کرد که گویی یک دیوان شعر کامل را قورت داده.

رزالین آرام موهای دوست دوران نوجوانی اش را نوازش کرد. چرا زندگی باید اینقدر بی رحم بود؟ ریگولوس باید سالم و شاد می بود، نویسنده یا شاعری مشهور، درست همانطور که در دوران تحصیلشان تصور می کرد. دلش می خواست خانه بلک را روی سر اوریون و والبورگا خراب کند! آنها پسرشان را به کام مرگ کشانده بودند!

ریگولوس رو به برادر بزرگش کرد. لبهای خشکیده اش به زحمت باز شدند:
- دوستت دارم، به اندازه تموم ستاره ها!

سیریوس برادر کوچکش را در آغوش کشید. چگونه یک نفر می توانست اینقدر مهربان باشد؟ او همیشه به دیگران فکر می کرد، چگونه توانسته بود به ولدمورت بپیوندد؟

چشمان آسمانی ریگولوس، برای همیشه بسته شدند. بدن خسته اش، برای همیشه در آغوش برادرش به خواب رفته بود.

- هنوز وقتش نیست، برادر کوچولو.

سیریوس سنگ را سه بار در دستش چرخاند. نمی توانست برادر کوچکش را از دست بدهد، هنوز نه!

پ.ن: شعر ابتدای پست از شهریار

این یادداشت، از بیدل نقال به‌شکلی کاملا تصادفی و با بازیگری نقش اصلی توسط شانس، به دست من رسیده. اینکه چطوری رسیده، واقعا مهم نیست. جدای از اینکه وقت زیادی بابت بیانش از دست میدم، اون‌چیزی که می‌خوام شما از حرفام بیان کنید به حاشیه میره. چون خودمم طی حوادثی اون یادداشت رو گم کردم و هرچی که میگم، حرف دلمه.

حاشیه نریم! خلاصه...

یادداشت تاحدودی مربوط به قضیه سنگ مرگه. این قرار بود جزو یکی از افسانه‌ها باشه ولی نمیدونم چی‌شد که اضافه نشد. از همون دیرباز، همه‌ی آدمای بزرگ، چه جادوگر و چه ماگل، سردسته ها و بزرگاشون دوست نداشتن، کوچیک‌تراشون چیزی بفهمن یا بدونن. میگم کوچیک منظورم پایین دستیا بودا! یه وقت فکر نکنین قصد گفتن حرف بدی دارم!...

اینم تاحدودی میشه به همین قضیه مربوط دونست. بریم سراغ خود یادداشت! من سواد نداشتم و یکی برام خونده اینو. پس کم و کاستی چیزی دیدین امیدوارم ببخشین منو!

یه پیرمرد فرزانه بود که یه تیکه سنگ لبه تیز و سیاه رنگ توی کودکی از پدرش بهش رسیده بود. اون اولا نمی‌دونست که این چیه و می‌تونه باهاش چیکار کنه، پدرش فقط داده بود دستش و گفته بود "هرموقع خواستی یچیزی رو به حالت درستش برگردونی و مثل اولش کنی، از این سنگ استفاده کن. منتهی قبلش مطمئن شو همه تلاشت رو بدون سنگ کردی!"

پیرمرد دوران کودکیشو گذروند و چون کودک بود، اصلا متوجه حرفای پدرش نشد و فقط پز ظاهر نسبتا تازه و عجیب سنگ رو به دوستاش می‌داد. درواقع سنگ فقط براش حکم یه اسباب بازی داشت، تا یه وسیله با قدرتی جادویی و توانایی های زیاد...

گذشت و گذشت... تا اینکه پیرمرد یکم جوونتر شد و یه‌مقدار در جریان اوضاع و احوال گذر جهان قرار گرفت. فهمید چه‌خبره و چیکاره‌اس. البته نه کاملا. توی یه مکالمه با دوره‌گرد متوجه شد که این سنگ چیه و چیکار میکنه! خیلی از این فهم قضیه خوش خوشونش شد و باورتون نمیشه چی دارین میشنوین... ولی افتاد پی اینکه برای تفریح و خوشحالی، آدمارو بکشه و دوباره برشون گردونه به زندگی! و البته هیچ توجهی به نصیحت پدرش درمورد سنگ نداشت.

جادوگر بود دیگه خلاصه... برای هر حرکتش یه‌کاری میکرد که هیچ شاهد و مدرکی باقی نذاره و همینجوری به کارهاش بدون قید و بند ادامه می‌داد. یه‌روز از شانس بدش، سنگ رو جا گذاشت. بعد از اینکه با سختی به محل زندگی اون آدم رسید، کارش رو انجام داد و خواست مرحله دوم تفریحش رو پیش ببره، متوجه اشتباهش شد و فهمید که سنگ نیست.

از قضا اون آدمی هم که کشته بود، یکی از بزرگای شهر بود و چند لحظه بعد، محافظای اون مرد، پیرمرد رو دستگیر کردن و در بند کشیدن. هر چی که پیرمرد از سنگ و سنگ بازیاش به محافظا میگفت، محافظا گوش نمی‌کردن و فکر کردن مرد دیوونه‌س. پس حتی شور و شوق اشتیاقشون برای اعدام پیرمرد بیشتر و مضاعف شد.

پیرمرد، بعد از اینکه محافظا برای تفریح کلی شکنجه‌ش کردن، اعدام شد و مرد و جسدش بدون هیچ احترامی توی دشت رها شد. اما همسر پیرمرد که از سنگ مرگ و همه‌ی کارای پیرمرد خبر داشت، سنگ رو برداشت و برای زنده کردن پیرمرد ازش استفاده کرد.

بعد از اون پیرمرد، شد پیرمرد فرزانه قصه ما! و هیچوقت از سنگ مرگ استفاده نکرد.

نتیجه‌ی این داستان رو خودم شخصا براتون نتیجه‌گیری می‌کنم. گاهی وقتا برای تحول و خوب شدن، باید همه کار کرد. حتی اگه لازم شد باید مرد و زنده شد.

تیک!
عقربه ساعت به بازی روانی که شروع کرده بود ادامه می داد و اصلا قصد تسلیم شدن نداشت. هرلحظه ممکن بود که بمیرد و حس می کرد با وضعیت تاسف بر انگیزی که الان داشت، تمام کارهایی که قبلا انجام داده بود هیچ و پوچ بودند.
تاک!
نگاهی به ساعت روی دیوار کرد. انگار هر ثانایه ساعت ها، هر دقیقه ماه ها و هر ساعت سالها می گذشت. اما او فقط چند دقیقه روی تخت دراز کشیده بود و جز حال بدش، چیزی عوض نشده بود. نا امید بود که چرا بیشتر با بقیه رفت و آمد نکرد تا الان که نیاز به همراه داشت، یکنفر حداقل بالای سرش باشد.
تیک!
زندگی اش جلوی چشمانش مرور شد. تمام سفر هایی که رفته بود. تمام دوستان جانورش که با آنها وقت گذرانده بود. تمام ماجراهایی که با برادرش، آلبوس و دوستانش داشته بود. همه حالا در چشمانش گذشتند و او خوشحال بود که در واپسین لحظات احتضارش باری دیگر دیدن آن خاطرات خوشایند را تجربه می کرد.
تاک!
نفس هایش به شماره افتادند. به سختی می توانست ببیند، بشنود و نفس بکشد. آخرین نفسش را کشید و...
و بعد مرگ!

خودش را در خلسه ای تاریک و پوچ یافت. هیچ چیز نبودو جز او. او درواقع همه چیز بود و هیچ نبود. فکر می کرد اما چیزی نمی فهمید. می فهمید اما درک نمی کرد. درک می کرد اما نتیجه ای نمی دید. نتیجه ای می دید اما فایده ای نداشت. او دیگر مرده بود.
ناگهان از همه آن هیچ و پوچ در آمد و بیدار شد. دست گرمی را در دستش حس کرد که آن دست سنگی کوچک با لبه ای کمی تیز در دستان او نگه داشته بود.

- به این زودیا نه... دوست من!
- آلبوس!

شاید پایان بود شاید هم آغاز...آغاز یک پایان یا پایان یک آغاز ...هرچه بود تنها همان بود...گرچه نبود. افکارش همچون طنابی گره خورده توان ایستادن و فکر کردن را از او ربوده بود. او تنها بود. نه می توانست سکوت کند و نه می توانست چیزی بگوید. وجود نداشتن بهتر بود یا وجود؟ گاهی تنها دوست داشت زیر باران باشد در طوفانی سخت که جان هزاران پرستو را گرفته و گاهی تنها در برف که بند بند وجودش را می آزرد قدم بزند و اشک هایش همچون بلور های یخ زده گونه های یخ زده اش را آتش زند و از نگاه بی تفاوت و سردی که بیشتر از سرمای برف بود رهایی یابد. این پایان بود و او می بایست ادامه می داد. همیشه میگویند : نقطه سر خط. هرچند که آخر خط باشد. به زانو افتاد موهایش صورت خیس و سردش را در آغوش گرفت. موهای فرش که به سیاهی شب بود و سوزش دستانش ... تنها همدمش...ناگهان صدایی در میان صدای خفه برف شنید. گرچه صوت و گرد میان بلور های برف به دام می افتاد ولی صدای پایش را حس می کرد، با تمام وجود سرما زده اش که هق هق از پا انداخته بودش. گرما برایش هم لذت بخش بود و هم درد آورد. چشمانش بسته شد و تنها آغوشی را که احاطه اش می کرد حس کرد. سنگ سیاه از دستانش غلط خورد و شبح هایی که فقط او می دید و به شکل یک زن و مرد بودند که به او نگاه می کردند ناپدید شد.
وقتی چشمانش را باز کرد بدنش در پتوی پیچیده شده بود و در سرسرای عمومی خالی ولی گرم روی صندلی ای کنار شومینه بود. سعی کرد بلند شود ولی نمی توانست . همان موقع حضورشخصی را حس کرد که کنارش روی زمین نشسته و در همان حال به خواب رفته بود. صورتش نشان می داد که گریه کرده و نگران بوده . لبخندی صورت خسته دختر را باز کرد. به سختی نشست و پتو را از خود باز کرد و روی پسر انداخت و گونه اش را بوسید. به بیرون پنجره نگاه کرد. برف سرعت گرفته بود و بی وقفه می بارید. در سکوت آرام و بی صدا پایین آمد و کنار پسر روی زمین نشست. در حالی که اشک دوباره صورتش را پر می کرد ولی لبخند بر لب داشت خودش را کمی نزدیک تر برد. شاید چیز هایی باشد که هنوز ارزش جنگیدن را داشته باشد. (شخصیت ما با جنگ هایی که می بریم
یا می بازیم تعریف نمی شود. بلکه با جنگ هایی که جرعت می کنیم در آنها بجنگیم تعریف می شود. ) هیچ کس کاملا تنها نیست.

او در وسط جنگل ممنوعه ایستاده بود.
مکانی با درختان متراکم و نوری به تاریکی شب. ریشه‌هایی که در سطح زمین دست‌هایشان را به سمت آسمان دراز کرده بودند و شاخه‌هایی که پشتشان خمیده شده بود.
سکون هوا به ناامیدیش دامن می‌زد، احساس شکستش را قوت می‌بخشید و زانوانش را به لرزه می‌انداخت.
تلاش کرد تا قدمی بردارد؛ قدمی به هر طرفی که ممکن بود. اما نتوانست.
هوا داشت خفه‌ش می‌کرد؛ به زانو افتاد. دو دستش را بر برگ‌های مرده گذاشت و به خاک پوسیده چنگ زد. درست در همین لحظه بود که خنکای جسمی سرد، دستش را سوزاند. سوختن، وقتی تمام حرکات از اطراف رخت بر بسته‌، لذت بخش بود. به آرامی به کف دستش نگاه کرد؛ هیچ اثری روی آن نبود. به زمین چشم دوخت و سنگی را دید؛ سنگی به سیاهی حسرت... و غم. آن را برداشت و میان انگشتانش به رقص گرفت.
با صدای قدم‌های کهکشانی فردی به خودش آمد؛ سرش را بالا گرفت و نگاهش با نگاه پیکری مه آلود تلاقی کرد. او را نمی‌شناخت اما موج آرامشی که از او بر ساحل وجودش می‌ریخت، به طرز عجیبی برایش آشنا بود؛ مثل یک موسیقی قدیمی، مثل عطری از بچگی. پلک‌هایش را روی بیناییش کشید و به خودش اجازه داد تا در آن غرق شود.
«او هرگز نفهمید که ممکن است گاهی دلت برای داشتن چیزی که هرگز نداشته‌ای، تنگ شود؛ حتی برای از دست دادن چیزی که هرگز به دست نیاورده‌ای، سوگوار و عزادار شوی.» اما در آن ثانیه‌هایی که سینه‌اش از چیزی بجز هوا پر می‌شد، ادراک، ذره ذره به تک تک عناصر وجودش نفوذ می‌کرد؛ او پس از زمانی که برایش بی آغاز و بی پایان به نظر می‌رسید، داشت می‌فهمید.
در تمام این مدت، قلبش برای چیزی در هم شکسته بود که هیچ گاه نداشت و چشمانش برای چیزی گریسته بود که هرگز به دست نیاورده بود؛ و این اندوه، واقعی‌ترین احساسی بود که در وجودش به گل نشسته بود.
فهم این حزن، برایش به مانند دریچه‌ای فراسوی سکون بود.
چشم‌هایش را گشود. پیکر مه آلود هنوز آنجا ایستاده بود. چشمانش که بار دیگر با او تلاقی کرده بود، سرشار از احساسی بود بدون قضاوت؛ سرشار از درک.
اشک‌هایش که ریخت، لبخند زد و پیکر مه آلود با قدم‌هایی به نرمی پرواز یک پر، از او دور شد.

پ.ن: جمله‌ی در گیومه از کتاب دختری در قطار، نوشته‌ی پائولا هاوکینز

ویلی؛

آسمون، امروز آبی‌تر از همیشه بود. لااقل از پنجره‌ی کوچیک‌ اتاقت این‌شکلی به نظر می‌اومد. دم‌دم های سپتامبره. صبح‌های بارونی و عصرهای آفتابی و گرم. با این‌که هیچ‌وقت از جنوب لندن و لیتل وینگینگ خوشم نمی‌اومد ولی خب، انگاری غروب قشنگی داره و این دل‌گرم‌کننده‌ست.

این روز‌ها مجبورم می‌کنن فکر نکنم. کسی، چیزی نمی‌گه و منم که فقط سرِ پام. ولی من، تو رو می‌شناسم. اگه حقیقت رو بدونی هم، باز سرزمین ناشناخته رو رها نمی‌کنی به احتمال پیدا کردن جایی بهتر. به زعم خودت باید شونه به شونه‌ی سایه‌ها حرکت کنی. فکر می‌کنی لحظه‌ات که برسه، انگار که رعد و برق ورد‌ها و سکوت گلوله‌ها، موسیقی متن پایانی‌ات باشه، خودت رو باید قربانی کنی و ما رو تنها بذاری. با قلب‌هایی شکسته و روحی پشیمان.

امروز بود که فهمیدم به زور به جنگ برده نشدی. شاید حتی جنگی هم نبوده. تموم این سال‌ها از روی برج ستاره‌شناسی به شرقی ترین ستاره‌ی آسمون نگاه می‌کردم و خیسی چشم‌هام رو از اون‌جا برات می‌فرستادم تا ببارن به سرزمین‌ ناشناخته‌ی سبزت. اما الآن دیگه این کار رو نمی‌کنم. در طول روز از خودم می‌پرسم که کجام؟ صدایی از داخل می‌گه نمی‌دونم. مدت‌ها به این فکر می‌کردم که اگه تموم حرف‌هات یه دروغ بزرگ باشه چی؟ اگه اون روز که اومدی و گفتی مجبوری که بری، بیشتر مخالفت می‌کردم چی می‌شد؟ اگه باورت نداشتم، اگه بهت اعتماد نمی‌کردم. خودت بودی که همیشه می‌گفتی « به آدم‌ها اعتماد نکن. آدم‌ها، استاد شکستن اعتمادن. » من چطور بهت اعتماد کردم؟ انگار که برزخ من این شکلیه.

امروز نامه‌ت رسید. روش با جوهر قرمز نوشته شده "در پایان باز شود." خیلی بی‌معنیه‌. پایان، کجاست؟ با خودم فکر می‌کنم توی نامه گفتی که خوبی. همه چی مرتبه. جنگ تمام شده و به زودی به هاگوارتز برمی‌گردی. شاید هم درباره‌ی استعفا حرف زدی و فکر می‌کنی فرصت کشف دنیای بیرون رسیده. سرزمین های ناشناخته‌ با آسمون آبی و سبز و بنفش و طبیعتاً می‌دونی که مخالفت خودم رو توی صورتت می‌کوبم ولی از اعماق قلبم امیدوارم که گوش ندی و پرواز کنی و آسمون های رنگارنگ رو همراه نامه‌های بعدی برام پست کنی و من هم هیچ‌وفت جوابت رو ندم.

آسمون، امروز آبی‌تر از همیشه بود. نمی‌دونم چرا ولی من مراقبم. مراقب خونه‌‌ای که برام به جا گذاشتی. شاید هیچ‌وقت نفهمم که چرا همه چی برای من به جا مونده. خوشم نمی‌آد بهت تنه بزنم. باعث میشه بخوام سوزن رو تا رگ فرو ببرم. ولی اشکالی نداره. هر وقت حس کردم سخته، در نامه رو باز می‌کنم به بو کشیدن معجزه‌ی ایمان. پرواز کردی به دورترین نقطه و می‌دونم روزی می‌رسه که توی چشم‌هام نگاه کنی و برام از سرزمین‌های ناشناخته با آسمون آبی و سبز و بنفش حرف بزنی.

ولی تا اون روز...
تام

- هی.

دختر به سنگ قبر تکیه داد و نشست. کنار پایش کوله‌پشتی بادکرده‌ای قرار داشت و چماقی، به کوله‌اش یله داده بود. جارویش شاد و سرخوش دنبال پروانه‌ها میان سنگ قبرها چرخ می‌خورد و گربه‌ی بی‌حوصله‌اش که روی سنگ قبر چرت می‌زد، هرازگاهی یک چشمش را می‌گشود و غرولندی در جهت نکوهش جلف‌بازی‌های نیمبوس می‌کرد.

- همیشه بت گفته بودم، مردن عب نداره.
طوری به کفشدوزک روی نوک انگشتش خیره مانده بود که گویی با او حرف می‌زد. هم‌نوایی خواب‌آلود حشرات تابستانی طوری بالا گرفت که گویی جواب او را می‌دادند.

- مسافرته دیه. می‌ری یه جای دور و قشنگ.
دستش را چرخاند و حرکت کفشدوزک را تعقیب کرد.
- فخط من دیه نمی‌بینمت. اونم که... دماغته.

کفشدوزک چند لحظه‌ای از حرکت بازایستاد. ناظر سومی می‌توانست قسم بخورد که زل زده است به دختر: «چی می‌خوای؟» و کسی، در عمق تک‌چشمِ دختر شانه بالا می‌اندازد: «کی می‌دونه؟»
- راسش ع مرلین پنهون نی، ع تو چه پنهون که واس یه مدت خعلی... خعلی طولانی... چنگ زده بودم بت. به... خاطره‌ت.

سرش را به سنگ قبر تکیه داد و به آسمان آبی و صاف خیره ماند. دسته‌ای موی قهوه‌ای روی چشمش افتاد، ولی دستش را برای کنار زدنش بالا نیاورد. کفشدوزک هنوز روی انگشتش بود.
- ما کوییدیچ‌بازا خعلی با توپا خوب نیسیم. یا مدافعامون خعلی خوب نیسن. وختی بلاجرا گوله می‌کنن سمتمون، ما واسشون چماق عَلَم می‌کنیم و هوا خودمون و هم‌تیمی‌آمونو داریم... حالیمونه وختی یه چی با اون سرعت داره میاد تو صورتمون، دکور مکورو میاره پایین.

مکثی کرد.
- تو اون بلاجری بودی که جلوت چماق انداختم و دسّامو وا کردم. گمونم نفهمیده بودم بلاجری... و دنده‌م شکست.

سپس با حالتی دوستانه روی سنگ قبر زد، هرچند او واکنشی نشان نداد.
- نه که تخصیر تو باشه رفیق. تو همیشه بلاجر بودی و من باس چماقمو بالا نگه می‌داشتم. ولی گمونم نفهمیده بودم بلاجری.

سرش را پایین آورد و به دستش نگریست. اثری از کفشدوزک نبود.
- گمونم فک می‌کردم «در آخر باز می‌شوی».

برخاست و لباسش را تکاند. کوله را روی دوشش انداخت و برگشت سمت سنگ قبر.
- ولی تو بلاجر بودی. هیچوخ قرار نبود وا شی. هیچوخ قرار نبود اونی که می‌گیردت، بازی رو ببره.

سرش را کج کرد و لبخندی زد.
- آدم ع بلاجرا کفری نمی‌شه ولی.

با سوتی، نیمبوس را فراخواند. جاروی بازیگوش در کسری از ثانیه کنارش ترمز کرد و دختر منتظر ماند تا گربه‌ی اشراف‌منشش اول سوار شود. سپس چماقش را روی شانه‌اش انداخت و خودش هم روی جارو نشست.
- فقط با چماقش می‌فرستدشون برن.

پیش از آن که برای همیشه سنگ قبر را ترک کند، آخرین نگاه آرام و آسوده‌خاطرش را به آن انداخت.
- دارم می‌فرسّمت بری.

و رفت.

تمام روزهایی که درگیر پرونده جسیکا ترینگ بود، تقریبا ازتمام کارهای معمولش دست کشیده بود. پرونده با پوشه صورتی رنگش آنقدر ورق خورده بود که ضخامت ناچیز ورقه ها به نصف رسیده بود، اما پنه لوپه هنوز هم آنچنان با اشتیاق هر خط و هر کلمه را به دنبال نشانی جدید زیر و رو می کرد که انگار اولین بار است‌.

چیزی درست نبود... پرونده کامل نبود. چیزهای کوچکی این میان حذف شده بودند و به چشم نمی آمدند؛ شاید مسائلی جزئی و نا مهم. این را هر بار که می خواندش به خودش می گفت اما باز هم نمی توانست روسایش را قانع به جریان پرونده کند. البته... می شد گفت که می توانست، ولی چیزی مثل اضطراب، مثل ترس از واکنش پنه لوپه آنها را از بیان نگفته ها منع می کرد و این او را عصبی کرده بود.
ترس‌. همان چیزی که خیلی وقت ها در تاریخ، شریف ترین انسانها را به وحشیانه ترین کارها واداشته بود؛ ترس چیز عجیبی است: محرک و آسیب رسان.

جسیکا ترینگ، دخترک هافلپافی هاگوارتز، اواخر سال آخر تحصیلش ، سرد و کبود از بوسه مرگ روی پل ورودی افتاده بود. همه سعی در کتمان این حقیقت داشتند که این یک قتل وحشیانه است اما... پنه لوپه نمی توانست باور کند.
ماتیلدا استیونز می گفت کسی مثل او، این همه امیدوار ندیده؛ این همه شاد و دوست داشتنی. برای همه کسانی که جسیکا را می شناختند، این ناگوارترین اتفاق ممکنه درباره او بود... جسیکا ترینگ کسی نبود که جان خود را بگیرد.

شاید تاریخ درحال تکرار شدن بود!
درست مثل نوزده سال قبل، همان زمانی که زمزمه های برگشت تاریکی را کتمان می کردند، این بار هم نمی خواستند قدرت خودشان را از دست بدهند. دنیا تغییر می کند، سبک زندگی ها تغییر می کنند، اما آدمها باهمان ویژگی های اثبات شده همیشگی باقی می مانند... جاه طلب، خودخواه، و گاهاً... ترسناک...
تاریخ در حال تکرار شدن بود، مگر نه؟
مگر نه اینکه دخترک هافلپافی وحشیانه کشته شده بود و هیچکس اجازه تفحص در این مورد را نمی داد؟ مگر نه اینکه نشانه های خاص کشته شدنش، نقش تاریکیِ بزگشته را ایفا می کردند و این، جاه طلب های همیشگی را ترسانده بود؟ مگر نه اینکه قرار بود جسیکا ترینگ در همان بحبوحه فراموش شود؟!

چطور می توانستند به خودشان اجازه بدهند؟ تک تک اعضای دایره تجسس وزارتخانه سکوت می کردند و به وجدانهایشان نه میگفتند! جستجو برای کشف اینکه آیا این حقیقت داشت که جسیکا ترینگ کشته شد، چون سر در پرونده های قدیمی فرو برده و تاریکی را قاطعانه تر و برنده تر از قبل محکوم کرده بود؟ اینکه او کشته شد، چون تازه به محفل پیوسته بود؟ یا...کشته شد چون در حال کمک به محفل و دایره تجسس برای پیداکردن گروه مرگخوارانی بود که نوزده سال از مرگ فرارکرده بودند؟
تمام این سوال ها بی جواب مانده بود و کسی نمی توانست - به خودش جرات نمی داد - پاسخ آنهارا بیابد.

بله... تاریخ درحال تکرار شدن بود و وحشتناکتر از همه اینها برای کسانی که از باور حقیقت نمی گریختند، این بود که...
تاریکی برگشته است!

حتی بعد از نوزده سال... بعد از تمام آن جنگ های وحشیانه، تمام آن جدال های تنگاتنگ! تاریکی برگشته بود و اولین نشانش در جسد یخزده جسیکا ترینگ نمودار شده بود.
اینها همان چیزهایی بودند که پرونده را ناقص کرده بودند؛ چندان مهم و زیاد نبودند، مگر نه؟!

" اون برگشته..." قرار بود تاریخ تکرار شود.

شاید لازم بود به جمع لقب های آلبوس دامبلدور ، "بزرگترین رازدار جهان" هم اضافه شود. رازهایی که حالا پس از به زعم خودش آخرین سفر اکتشافی عمر ، درون قدح اندیشه در حال پیچ و تاب بودند اما در این مورد خاص نتوانسته بود حالت رازگونه و خصوصی اش را ثابت نگه دارد. در واقع از لحظه ای که به تمام مدیران پیشین گفته بود ممکن است تا ساعاتی دیگر در قالب یک تابلو به جمعشان بپیوندد اتاق مدیر با سکوت عجیبی مواجه شده بود. عجیب و حتی ترسناک به نظر می رسید این که قدرتمند ترین جادوگر جهان پس از این همه سخنرانی های منطقی در مورد مرگ ، خود از مواجهه با آن ترس داشته باشد اما مجبور بود برای به ثمر رساندن آخرین کارش هر آنچه از رازهای مملو از احساسات در وجودش بود بیرون بریزد و همین کافی بود با دردهایی روبرو شود که تحمل تنها یکی از آن ها انسان عادی را از ادامه زندگی سیر می کرد .
اگر چکیدن مداوم اشک هایش درون قدح اندیشه اجازه میداد ، تصویر بهتری از ضعف هایش در طول این سال ها به دست می آمد.

آلبوس دامبلدور از مرگ می ترسید؟؟؟چیزی که سالها شاگرد چموش اش تام ریدل را به خاطرش تحقیر کرده بود!. حالا میشد گفت آری ... آری از این بابت که نمیدانست به پدر چه باید بگوید ... نمیدانست چطور مقابل مادر آن هم در تمام سال هایی که به او احتیاج مبرم داشت ولی "منافع مهم تر" میانشان دیوار کشیده بود سر بلند کند ... آیا جرئت خواهد داشت دوباره آریانا را در آغوش بگیرد؟ .

صدای چکش پایان محاکمه دادگاه شماره ی ده یا به عبارت بهتر صدای درهم شکستن پرسیوال دامبلدور فقط به جرم حفاظت از امنیت خانواده اش .

صدای گریه های آریانا وقتی جسم بی جان مادر از پله ها سقوط کرد.

صدای "دلم میخواهد عاشقت باشم و بمانم" ابرفورث در پشت همه ی عربده ها و نعره ها و ضربه ای که روی بینی آلبوس جاخوش کرد.

صدای قفل شدن درهای نورمنگارد و قهقهه های تمسخرآمیز کسی که فکر می کرد بهترین یار در طول زندگی اش خواهد بود پشت میله های زندانی خودخواسته.

و حالا دست های جادوکار اعظم روی قدح اندیشه واقعا در حال تکان خوردن بود .

اما صدای دیگری حواسش را به کلی پرت کرد ... صدای حماقت عظیمش و در واقع صدای ناتمام ماندن یکی دیگر از کارهایش. حماقتش در مورد این که پس از سال ها شعار هنوز به راحتی می شد وسوسه اش کرد و هدیه ای که ولدمورت بسیار بسیار ناخواسته به استاد عزیزش داد . آری ، سنگ زندگی مجدد به معنی دیدن دوباره ی پدر، مادر و خواهر بود و این که بشود به هر سه آنان گفت که چقدر شرمنده است از این که دیگر نداردشان .

بماند
بماند این که سنگ زندگی مجدد در لحظه به تاوان سنگینی تبدیل شد که میتواند خرده حساب باقیمانده از تمامی حماقت هایش حساب شود .
بماند این که دامبلدور از همان چیزی ضربه خورد که در تمام عمر تنها مبلغ واقعی آن بود.
بماند این که نفرین باستانی درون انگشتر ...

در تمام مدت خاموش و روشن و حتی روشن تر شدن این دردهای فکری و روانی اش اختیاری بر بدنش نداشت . نمیدانست چطور دوباره به پشت میزش رفته ، کشو را باز کرده ، زنگ زندگی مجدد را در دستش گرفته و حال بدتر این که یک آن فهمیده بود اگر سر بلند کند با نگاه سنگین پدر مواجه می شود.

- به من نگاه کن آلبوس...

ولی بزرگترین جادوگر جهان در آن لحظه قدرت این کار را نداشت.

- داستان تو با مردنت ختم نمیشه پسرم ... نه من نه مادرت نه حتی آریانا قرار نیست تو رو مواخذه کنیم

هیچ گاه پدر را اینطور ندیده بود . نگاهی که برای دیگران بسیار پرجذبه و هراس انگیز بود برای پسرش سرشار از هر آن چیزی که میشد روی آن اسم عشق گذاشت .

- آره پسرم ... درست فکر می کنی ... همه ی ما ترس های زیادی داشتیم در زندگی اما این ترس ها مخصوصا ترس های تو باید باعث بشه که وقتی با چیز ناشناخته ای مواجه بشی کاملا منطقی عمل کنی.
- اما پدر ، اگه این آخرین کارم هم مثل بقیه پر از ایراد و اشتباه باشه چی؟
- آلبوس ... وقتی تو به دنیا اومدی در طالع تو یک کلمه نوشته شده بود ... "استاد"! یک استاد و یک مربی پرواز نمی کنه ، پرواز کردن یاد میده! و وقتی بهترین استاد دنیا بودی نباید از نتیجه ی کارت ناامید و ناراضی باشی.
- اما چطور باید یه ..
- کافیه ... ما به شدت منتظرت هستیم و البته یه نکته موند و اونم این که تصمیم بر این گرفته شده که تمامی رازهایی که نصف عمرت رو صرف مخفی نگه داشتنشون کردی به ابزاری تبدیل بشه برای نابود کردن لکه ی سیاهی به وسیله ی نور سفیدی که به حسب اتفاق ، تو مربی و مرشدشون بودی!. بلند شو پسرعزیزم ... کسی که بهش قول دادی رو معطل نذار ... به زودی دوباره می بینمت.

شاید اگر جریان وقایع ، چیزی بیش از یک هراس ساده در وجود دامبلدور باقی می گذاشت باز هم می توانست تا ساماندهی به تمامی اوضاع و احوال از مرگ فرار کند اما ایراد نقشه بسیار واضح بود.
نه تنها اسنیپ و نه هیچ کس دیگر توان صحبت درباره ی مرگ دامبلدور را نداشت چه رسد به این که حتما باید با طلسم خودی کشته شود.

و این دومین ایراد عشقی بود که دامان دامبلدوری را گرفت که تا آخرین لحظه هم سعی کرد عاشق بماند.

هنگامی که سوروس اسنیپ چوبدستی اش را به سمت او گرفت ، هیچ کس متوجه لرزش شدید دست اسنیپ نشد . او نمیخواست و هیچ وقت هم نخواست اما قدرتمند ترین جادوگر کنترل ذهن او را در دست گرفت ... حقیقت این بود که صدای دامبلدور از دهان اسنیپ بیرون آمد و حقیقت تر این که پرونده ی پر فراز و نشیب زندگی آلبوس دامبلدور با شهامت تام و تمامش به دست خودش بسته شد نه هیچ کس دیگر...

این بار "در پایان ، باز نشد"

در گورستان ها همیشه، همه چیز متفاوت است. بودن هایمان متفاوت است و حتی جای خالی نبودن هایمان.. آنجایی از جهان است که بودن یا نبودن مساله ای نیست. آن هایی که هستند همان قدر ساکتند که آن دیگران و همان اندازه غمگین و دلتنگ..

حتی اگر پایت را یک گام جلوتر از دروازه ی شهر مردگان بگذاری تفاوت، سخاوتمندانه جامت را پر می کند. همه ی چیزهایی که ممکن نبود در طول یک روز عادی یادت بیاید به یاد خواهی آورد. تفاوت هایی از جنس تفاوت تسترال "شهر مردگان" و یک هیپوگریف مغرور و سر بلند که همان "طول یک روز عادی" ست.

آدمیزاد تا به اندازه ی کافی درگذشته در شهر مردگان نداشته باشد نمی تواند تفاوت تسترالیش را حس کند. تا آن زمان گورستان فقط یک جای مخوف و ترسناکیست که بهترست یا سمتش نروی و یا اگر مجبور شدی سریعتر از آن خارج شوی. اما از یک زمانی به بعد تبدیل می شود به زمینی که گمشده هایت را در آن می یابی!

صبح زود یک روز جمعه ی عادی دیگر بود. هرچند که عادی و غیر عادی بودن یک امر نسبی ست. اما خب.. خورشید همان خورشید داغ هر روز صبح تابستانی بود هرچند که به خاطر اول صبح بودن هنوز به اوج قدرتش نرسیده بود. و باد و آسمان و ابرهای کومولوس درشت و کوهستان و درخت ها و مزرعه های دره ی رونا.. همه و همه عادی بودند مگر گورستان دهکده.

پایینتر از گورستان در دهکده کمتر از ده خانه وجود داشت که با فاصله های زیاد لا به لای پیچ و خم های کوهستان ساخته شده بودند. جادوگر جوانی که شنل لاجوردی بر تن داشت و غیر آن یک دست سیاه پوشیده بود در خیابان اصلی ایستاده بود. برای این زمان از روز خیلی مرتب و آماده به نظر می رسید انگار از چند ساعت قبل آماده شده یا حتی ممکن بود اصلا نخوابیده باشد!

صورتش غمگین بود، اما خواب آلود نه.. از آن غمگینی های عمیق که حتی با خوابیدن و صبح بیدار شدن هم برطرف نمی شوند. از آن غم های از دست دادن که کهنه نمی شود، سرد نمی شود؛ ولی عادت می شود و خودش به انسان می آموزد که چطور با آن کنار بیاید.

و همین درد، صبح زود او را به سمت تپه ی بالای دهکده می کشاند. چشمان کهربایی براقش به سر در سنگی گورستان خیره بود و احتمالا به این فکر می کرد که چقدر ساده و غریبانه ست جایی که چندین قهرمان آنجا به خواب رفته اند.

گورستان زمین وسیعی بود که کل تپه را فرا گرفته بود. به طور واضحی فقط به چند خانواده و و مقبره هایشان تعلق داشت. به شکلبولت ها که سرخدار بزرگ و ستبری جلوی مقبره شان نگهبانی می داد. به بودلر ها که بید پر نشاطی روی مقبره هایشان سایه انداخته بود. به کلیرواترهایی که چند سپیدار داشتند و بونزهایی که بر سر مزارشان سرو کهنسالی یکه و تنها، گنجشک ها را درون خودش در آغوش کشیده بود.

پسر جوان که ادوارد نام داشت با قدمهای کوتاه و آهسته به سمت درخت سرو رفت. به قبرهای پر تعدادی که شقایق های وحشی احاطه شان کرده بود خیره شد. از اولین شان شروع کرد: "ادوارد و سوزان بونز - کشته شده به سال 1969 به دست شرورترین جادوگر دوران"

ادوارد به آهستگی طوری که به سختی شنیده می شد زمزمه کرد: "پدربزرگ" دست رنگ پریده اش را روی سنگ قبر سرد گذاشت، به راستی کدامشان سردتر بود؟! ادوارد چوبدستی اش را برداشت و با حرکت مختصری حلقه ی گل رزی روی قبر پدربزرگ و مادربزرگش ظاهر شد.

برخاست و از کنار سنگ قبر سیاه عبور کرد. چندین قبر دیگر با سنگ هایی که اندازه های متفاوت داشت در مقابلش به صف شده بودند:

"ادگار و الیزابت بونز کشته شده به سال 1971در نبردی نابرابر به همراه کودکان خردسالشان"

ادوارد به سه قبر کوچکتر خیره شد. چشمانش می سوخت. این ها همان غمی بود که فردای هیچ روزی آرامتر و سرد نمی شدند. با دست چپش گونه اش را که با قطره ای گرم شده بود پاک کرد. آب دهانش را به سختی قورت داد تا مگر بغض سنگینش اندکی عقب برود و چوبدستی را چرخاند. پنج دسته گل رنگارنگ روی سنگ های خواب آلوده ظاهر شدند.

ادوارد باز هم جلوتر رفت. قبر برزگی از جنس گرانیت در سمت چپش و دو قبر دیگر در سمت راست انتظار می کشیدند. روی قبر سمت چپ با حروف برنزی درشت نوشته شده بود: "اینجا رئیس سازمان قوانین جادویی آملیا بونز آرمیده است. کشته شده در سال 1987 به دست بزرگترین جادوگر سیاه قرن لردولدمورت"


به محض آن که حلقه ی گل دیگری که روی قبر عمه اش ظاهر شد برگشت و به دو قبر پشت سرش نگاه کرد اما دیگر چشمانش چیزی نمی دید. دنیا و درخت سرو و تمام گورستان به یک باره تار شده بود.صدایش بیرون نمی آمد و پاهایش دیگر توان ایستادن نداشت. روی قبر افتاده بود و انگار که دیگر هیچ وقت توان دوباره ایستادن نخواهد داشت. شاید لا به لای هق هق ها به سختی یک بار گفته باشد "مادر".. شاید هم ده بار یا صد بار گفته اما به طوری که هرگز به گوش نرسیده!

***

از گورستان که قدم های کوتاه و خسته بیرون آمد سر جایش چرخید و رو به سردر سنگی ساده ی آن ایستاد. چوبدستیش را بالا آورد، چوب گردوی سیاه زیر نور برق می زد؛ به خاصیت تسترال ها فکر کرد و به اسنیچی که دامبلدور جادویش کرده بود.. به دروازه ی سنگی درون تالار اسرار و به مرگ..

جادویی که می خواست اجرا کند را به زبانهای باستانی برای کائنات توضیح داد. کسانی که درون این گورستان آرمیده بودند همه از جنگجویانی بودند که برای باقی ماندن عشق جانشان را از دست داده بودند. از همه چیز گذشته بودند و تا آخرین نفس مبارزه کرده بودند. حالا شایسته بود که برای همیشه در آرامش بمانند.

و کسانی که از این جنگجویان باقی مانده بودند هم تا آخرین نفس می جنگیدند و همیشه این گورستان پناهگاهی می شد برای مخفی شدنشان از دست دشمنان و خب.. حداقل ادوارد و دو برادرش در زمره ی همین جنگجوها قرار می گرفتند.

دیگر دست هیچ کسی که از عشق تهی بود به گورستان روونا نمی رسید. دیگران نمی توانستند گورستان را ببینند یا به آن وارد شوند مگر این که فرق تسترالی یک روز عادی را فهمیده باشند و بهای ورود به آرامگاه تنها همان غم کهنه نشدنی هر روز بود... و خب به هر حال این گورستان در پایان برای هیچ نامحرمی باز نمی شد!