صدای جیغو دستو هورا همه جارو برداشته بود منی که تازه سه ساعت از خوابم می گذشت دیگه نمیتونستم چشم رو چشم بزارم. از تخت پایین اومدم و متوجه نامه زیر تختم شدم. اینجور که از سروصدای ملت معلوم بود حتما چیز خوبی توی نامه در انتظارم نیست.
بعد از اینکه نامرو خوندم , داخل پاکتش گذاشتم و شروع کردم به پوشیدن لباسام. شلوار جین سیاه , تی شرت سفید و یه کتونی مشکی. از تالار خصوصی زدم بیرون و به طرف دفتر مدیر راهی شدم.
وقتی به جلو دفترش رسیدم همزمان ماتیلدا استیونز رو دیدم که عصبی و شوک زده از دفتر بیرون میومد معلوم بود صحبت های خاصی میونشون ردوبدل شده. بعد از رفتن ماتیلدا چند بار در زدم و بدون منتظر موندم برای کلمه بفرمایید , کلمو انداختم زیرو وارد شدم.

_ اوه... تویی استریکس... تو هم نامه داری؟... توهم مثل بقیه بخون منتظر نمون.

اقای هوریس بضور کلماتشو گفت و میون حرف زدنش بوی نوشیدنی کره ای میومد , معلوم بود که حالش روبه راه نیست. نامرو از جیب پشتی شلوار جینم در اوردم و شروع به خوندم کردم.

_ سلام آستریکس.

اومدم تا بهت چند تا چیز میز بگم.
یه چیزی که تو همه نامه ها نوشتم اینه که،
هاگوارتز رو به سیاهی میره. قاطی پاتی میکنه،
بعدشم که نابود میشه.
تو نمیدونی من کیم ولی من تو و همه بچه های توی هاگوارتزو میشناسم , دونه به دونه.
ببین! , من میدونم وقتی که تو این نامرو میخونی هاگوارتز قاطی کرده ولی از اینم بیشتر قاطی میشه وقتی که هاگوارتز بیوفته به جون خودش.
من نمیخوام زیاد بگم چون دیگه مزش میره. امممم... میخوای رازیو بگم؟!
امشب بعد ظهر بیا به جنگل ممنوعه. اونجا همو ملاقات کنیم. بنظرم موقعیت خوبی برای معرفی دوستای جدیدم باشه.

بعد اینکه خوندن نامه تموم شد به اقای هوریس نگاه کردم ولی مثل اینکه نامرو فقط برای خودمو تابلو پروفسور دامبلدور خونده بودم.
_ اقای هوریس؟!... اقای هوریس؟!
_ دییییییش

صدای افتادن و شکستن شیشه نوشیدنی کره ای توی فضای اتاق پیچید و بجای اقای هوریس که خوابش برده بود می گفت که ازش کاری ساخته نیست و به خودتون پایبند باشید.
نامرو تو جیبم کردم و از دفتر مدیر خارج شدم. دیگه خواب از سرم پریده بود. میخواستم بعدظهر خودمو به جنگل برسونم و ببینم این اتفاقا زیر سر کیه , سر هرکی باشه به سزای عملش میرسونم و همینطور دوستاش... عبدا بزارم دوستاش قصر در برن.

من در حالی که جیغ می کشیدم، نامه ی خودم که واقعا معلوم نبود از کجا آمده، را می خواندم. بقیه ی هافلی ها، حالشان بهتر از من نبود. چون آنها هم مثل من ، وقتی از خواب بلند شدند، زیر تختشان، یه نامه که درونش هر چه خبر بد و مزخرف در دنیا است، وجود داشت. هنوز نمی توانستم از جیغ زدن، دست بردارم.

بعضی ها هم از شدت عصبانیت، به دستشویی، مراجعه کرده بودند.اصلا نمی توانستم از خشم، از جایم تکان بخورم چه برسد که امروز بروم کلاس. می خواستم که آن نامه را به ترتیب، تکه تکه، پا گذاشتن روی آن به طوری که کلا سیاه شود، انداختن در کاسه توالت، سیفون را کشیدن و راحت شدن، کنم.

انقدر جیغ کشیده بودم که دیگر صدایم در نمی آمد. پس، از جیغ کشیدن، دست کشیدم. نامه را مچاله کردم و ته جیبم انداختم. با قدم هایی از عصبانیت، به طرف در رفتم. دستگیره را محکم چرخاندم. از تالار خارج شدم . در را محکم پشت سرم، بستم و بقیه هافلی های وحشتزده را، تنها گذاشتم.

💚💔💜💛

در راهروی هاگوارتز، همه جیغ کشان، اینطرف و آنطرف می رفتند.
چه پسر، چه دختر. فکر کنم که همه مثل ما، نامه دریافت کرده بودند. اگر می فهمیدم که چه کسی اینکار را می کند، همان کاری را با او می کردم، که بعد نشان دادن نامه به هوریس، با نامه می کردم. هوا به طرز وحشتناکی، دلگیر و ناراحت کننده بود. هنوز اخم هایم در هم بود. فکر کنم بعد این اتفاق ها، باید بوتاکس می کردم.

به در اتاق هوریس رسیدم. از قیافه ی در معلوم بود که هوریس هم حال خوبی نداشت. به هر حال وارد شدم. کلی بطری نیم پر و خالی نوشیدنی کره ای، اتاق را پر کرده بود. هوریس بر صندلی خود، لم داد بود و باز هم نوشیدنی مخصوص خود را می خورد. او خیلی وضعش بد بود. شاید خیلی ها قبل از من، به هوریس مراجعه کرده بودند.

- آقای اسلاگهون...

- اومدی که درباره ی نامه ات حرف بزنی؟ الان دیگه هر کی میاد، می خواد درباره ی نامش حرف بزنه! البته قبلا هم هر کی از در می اومد می گفت که یه اتفاق بد افتاده هوریس! اما به هر حال... بیا بشین.

او به صندلی ای که روبرویش بود، اشاره کرد. من به جلو رفتم. صندلی را با عصبانیت کشیدم و رویش نشستم. به او نگاهی انداختم و شروع به حرف زدن کردم.

- خب... از خواب پاشدم و این نامه مزخرف رو دیدم.

من نامه را از جیبم در آوردم. آن را باز کردم و در دستانم گرفتم.

- بخونم؟

- حتما.

من گلویم را صاف کردم و شروع به خواندن کردم:

"سلام ماتیلدا.

اومدم تا بهت چند تا چیز میز بگم.
یه چیزی که تو همه نامه ها نوشتم اینه که،
هاگوارتز رو به سیاهی میره. قاطی پاتی میکنه،
بعدشم که نابود میشه.
اما فکر کن که این سیاهی از کجا میاد؟ خب...
همه تو رو اذیت می کنن و تو میزنه به سرت. بعد میزنی کل هاگوارنز رو نابود می کنی.
ازت یه در خواست دارم. بیا به جنگل. بعدش... من خود خوشگلم
رو نمایان میکنم.
میگم که باید برای من کار کنی وگرنه خانوادت میمیرن. مطمئن باش این اتفاق میفته.
باید هر کاری که من می گم رو انجام بدی. همه کار...
ساعت سه نصفه شب اونجا باش گوگول.
منتظر رفاقتت با خودم هستم."

من نامه را برای هوریس خواندم و او با تعجب به من خیره شد.

خورشید با بی رحمی وسط آسمان ایستاده بود و با چنان شدتی می‌تابید که هیچ بنی بشری جرات خروج از قلعه را نداشت ... البته اگر ارواح را بنی بشر محسوب نکنیم! پیوز با کوهی از کاغذکاهی زیر بغل، مرکب در دست، قلم پر به لب و لبخند شیطانی همیشگی‌اش از قلعه خارج شد و به صورت شناور روی هوا مسیرش را به سوی خانه جغدها باز کرد. به محض ورود پیوز، جغدی که بالای در کمین کرده بود فضله‌ای رها کرد. اگرچه فضله مذکور از پیوز رد شد و به او نخورد، اما این باعث نشد پیوز به او ناسزاهای غیرقابل نگارش نگوید.

- لعنت بهت لعنتی!

پیوز که به سر مردم خرابکاری می‌کردی همه عمر ... دیدی چگونه جغد به سرت خرابکاری کرد؟!

- پند و اندرز و پیام اخلاقی مال آخر سوژس ... روایتتو بکن شعر نگو بابا!

پیوز سنگی به سمت آسمان پرتاب کرد و این ... آخ! را گفت. سپس همانجا نشست و در حالی که سرخوشانه آوازی زیر لب زمزمه می‌کرد، با سرعتی مثال زدنی مشغول نوشتن شد. با شروع هر برگه جدید، چند لحظه متوقف می‌شد، به فکر فرو می‌رفت و پس از قهقهه‌ای مستانه ادامه می‌داد. خورشید هنوز وسط آسمان بود که کاغذها یکی پس از دیگری پر شدند.



- فنگ ... فنگ! من سواد درس درمون ندارم، بیا اینو بوخون ببین چی‌چی نوشته.

- دِه واق واز هاپِر ... ده هاپ واز واقِر ... وِن پارس هاپ هاپ!

فنگ در حالی که با ترانه‌ی بند مورد علاقه‌اش همخوانی می‌کرد به سمت هاگرید آمد و پاکت را از او قاپید و شروع به خواندن کرد. هرچقدر که چشم فنگ روی کاغذ پایین تر می‌رفت، دهانش بازتر، چشمانش گشادتر و بزاقش روان‌تر می‌شد.

- ده بوگو چی‌چی نوشته جون به سرم کردی پسر!

فنگ دیسک پینک فلوید را از گرامافون جادویی بیرون آورد و فلش حاوی فول آلبوم مجید خراطها را به آن متصل کرد.

- واق واق واق هاپ هاپ! هاپ هاپ هاپ هاپ هاپ!

- نه ... نه ... نگو فنگ ... دروغ می‌گی ... ناموسا؟ ای مرلیییین!

هاگرید که اشک مانند سیل از چشم‌هایش جاری بود، کلبه اش را ترک کرد و دوان دوان به سمت قلعه رفت.

- هوریـــس ... هق هق هق هق ... هــــــوریـــــــــس!

در دفتر مدیر با لگد هاگرید باز شد. هوریس پشت میزش از حال رفته بود و سرش وسط میز قرار داشت. یک بطری خالی نوشیدنی کره‌ای سگی در دست راست و یک پاکت نامه نیز در دست چپش بود. پشت سر او آلبوس دامبلدور درون تابلویش نشسته بود و ریش‌هایش را نخ به نخ می‌کند و شیون «واققنوسا ... وامحفلا!» سر می‌داد. شاید اگر سر نمی‌داد، هاگرید متوجه جیغ‌هایی که از خوابگاه‌های دخترانه به گوش می‌رسید می‌شد. ظاهرا آن روز خیلی‌ها در هاگوارتز نامه دریافت کرده بودند.

- دای لوولین!

همه متوقف شدند و چشم به در دوختند؛ چنان که فرد جلوی در، مجبور شد با قیچی، نخ ها را ببرد تا بتواند با آنها صحبت کند.

- میگم دای لوولین!
- خب شنیدیم، دیگه داد نزن!

مرد، اهم اهمی کرد. دوباره اهم اهم کرد. با توجه به اینکه صدایش هنوز صاف نشده بود، بازهم اهم کرد.

- یه بار دیگه سرفه کنی میدم هکتور، معجون ضد سرفه بده بت!
- معجون ضد سرفه بدم؟
- هنوز نه هکتور! خب، بگو!

دای هم در طرفی، از ترس اینکه نجینی، به او حمله کند، یک جا ایستاده و با یک چشم، به نجینی و با چشم دیگر، به مرد جلوی در خیره شده بود.

- اِهِ... چیز...

حرفش را با دیدن چهره مرگخواران عوض کرد.
- دای لوولین دسترسی مرگخواریش گرفته شده، باید همین حالا بیاد بیرون!
- خب بوقی، نمیتونستی همون موقع بگی پست اینقد طول نکشه؟!

دای با خوشحالی، از اینکه خورده نمیشد و احتمالا در فرصتی دیگر، سرحال برمیگشت و دوباره مرگخوار میشد، بغ بغویی سرداد و همراه مرد، از خانه ریدل ها بیرون رفتند؛ بی خبر از اینکه نجینی به دنبال آنها می آید...

پایان

- آاااااو!

نجینی، دای و دای همانند مثلثی ایستاده بودند که دو سر ضلع ها را دای‌ها تشکیل می‌دادند. نجینی همان طور که پوکر فیسانه به دو دای نگاه میکرد سر جای خود میخکوب شده بود. دای اصلی هوش ریونی داشت و کاملا آگاه بود که فقط یک بق با خورده شدن فاصله دارد. دهان خود را محکم بسته و فقط منتظر سرنوشت بود!

_بغ!

سرانجام اون یکی دای بغی گفت و دای اصلی را خرسند کرد. اما لحظاتی بعد نجینی به دنبالش بود.

_بق تو با بغ اون فرق داره! معجون غ تو گلویی بدم؟

بله نجینی از آن باهوش‌هایش بود. بالاخره اربابی همه کار توانا داشت. کمال همنشین در او اثر کرده. کمال اوهم در همنشین اثر کرده. اثر هم در کمال همنشین کرده. اما دای هم از جنس مرغوبش بود. سریع به سمت دای_جغد رفت و چند بار هم نزدیک شد و جاهایشان را جا به جاکرد به طوریکه در سی ثانیه پنجاه و شش جا به جایی رخ داده بود.

نجینی:

_کروشیو بزنم پرنسسو گیج نکنی؟

عایا دای دچار کروشیو بلاتریکس میشود؟ عایا نجینی او را میخورد؟ عایا زنده میماند؟ عایا پس از زنده ماندن شغل خانوادگیشون یعنی طلبگی را دنبال میکنه؟

همه در پست های بعدی.

- بغ بغو!

آستوریا خوشحال از اینکه بالاخره نجینی خوراکی مورد علاقه اش را پیدا کرده است؛ او را تشویق می کرد.
- دای چه کم از جغد سیاه دارد؟ هم مرگخوار و سیاهه هم بغ بغو می کنه که صدای پرندگان و تتلویانه!

دای اما علاقه ای نسبت به خورده شدن توسط نجینی نداشت.
- بغ بغو!
- عه عه! مرگخوار بی تربیت! داره فرار میکنه! هکتور بگیرش!
- معجون دای گیری بدم؟

هکتور سریعا شیشه معجونی را از درون موهایش درآورد و به سمت دای پرتاب کرد. خوشبختانه معجن به دای برخورد نکرد. معجون به جغد سیاه بخت برگشته ای برخورد کرد که قرار بود غذای نجینی شود.

گاااابوووومممم!

جغد چندین جرقه زد. بغ بغو کرد. دقت کرد. تبدیل به عقاب شد. پرهایش ریخت. دوباره جغد شد. منفجر شد و دود ها دور او را گرفتند.

چندثانیه بعد دود ها از بین رفتند و پیکری جدید بین دودها نمایان شد.

- اوه اونجا چه خبره؟ اگه دای اون ور داره بغ بغو می کنه، پس این که اینوره...
- حالا دوتا خوراک اصلی داریم. دای اصلی و دای فرعی!
- بغ بغو!

داي و هكتور، به همراه جوجه جغد سياه، بار ديگر منتظر فرصت مناسب براي خروج شدند.

اندكي بعد

ملت مشنگ و جادوگر، هر كدام در سويي مشغول به انجام فعاليت هاي روزمره خود بودند كه ناگهان پيش لرزه ى خفيفي اتفاق افتاد.
ملت در چند سال اخير، با اين پيش لرزه ها كاملا آشنا شده بودند و ميدانستند كه چند ثانيه وقت دارند تا از مكان هاي خطرناك دور شوند؛ چراكه ثانيه اي بعد، زلزله اتفاق مي افتد.

همان موقع خانه ريدل

بلاتريكس، وسط خانه ريدل نشسته و مشغول سرگرم كردن نجيني بود كه ناگهان لوستر با شكوه خانه، لرزيد.

-ديدي پرنسس زيباي من؟! لوستر لرزيد... هكتور، داره آماده آپارات ميشه! الان جغد سياه خوشمزه ات رو مياره!

به محض پايان يافتن جمله بلاتريكس، همه جا، شروع به لرزيدن كرد و اين يعني، هكتور در حال آپارات كردن است.
با ظاهر شدن هكتور در حياط، زلزله، تبديل به پس لرزه خفيفي شد!

هكتور، دوان دوان با جغد سياه، وارد خانه شد.
-نجيني ؟! بيا اينجا ببين برات چي آوردم...

نجيني به هكتور نزديك شد. اما گويا از جغد خوشش نيامده بود؛ چراكه به هكتور فش فشي كرد و سر جايش برگشت و هكتور نيز به دنبالش.
-بخور ديگه نجيني! آفرين دختر خوب. بخور!

تلاش هكتور بي ثمر بود. نجيني هيچ علاقه اي به جغد، از خودش نشان نميداد.

-بغ بغووو، بغ بغ !

داي هم شانسش را امتحان كرد، و انگار او خوش شانس تر از هكتور بود!
نجيني از خودش، علاقه به خوردن نشان داد! البته نه براي جغد سياه.
براي داي !

-دای...ازت خواهش می کنم تمرکز کن! ببین منو. به چشمام خیره شو...حالا تکرار کن..هک!
-بغ!

هکتور با عصبانیت سرش را تکان داد.
-نه تسترال...نه! بغ نه! هک...من هکم. اینا بَغَن!

با انگشتش به طرف تخم ها که هنوز در حال تکان خوردن و ترک خوردن بودند اشاره کرد. طی چند دقیقه گذشته، دای قدرت تکلمش را به طور کامل از دست داده بود و در جواب هر سوالی بغ می کرد!

هکتور امیدوار بود تاثیر معجون، موقتی بوده و دای به زودی به حالت عادی برگردد.

-بغ...بغ!

دای هم به وسیله این دو بغ، ابراز امیدواری کرده بود.

در حالی که هک به شاهکار جدیدش خیره شده بود، دای با هیجان شروع به بال بال زدن کرد.
-بغ...بغو...بغ بغووو!

هکتور متوجه حرف های دای نمی شد!
-چیه؟...نمی فهمم...چرا همچین می کنی؟...آب می خوای؟...دون می خوای؟...کرم بیارم برات؟ کاش می شد تو رو فرو کنم تو یکی از این تخما و درشو ببندم.

طولی نکشید که هکتور متوجه علت هیجان دای شد. تخم بعدی تقریبا به طور کامل ترک خورده بود.
تنها دو تخم باقی مانده بود. دای و هکتور با نگرانی به این تخم خیره شده بودند. ترک، عمیق و عمیق تر شد و سرانجام پوسته به طور کامل شکست و از هم جدا شد.
هکتور کمی جلوتر رفت...دقت کرد...پوسته زیرین را نگاه کرد. و بعد پوسته بالایی را برداشت و تکان داد.

-اِ...چرا همچینه؟
-بغ!
-پس جوجه کو؟...پوچ بود؟
-بغ!
-خب پس یه ساعته چی داشت اینو باز می کرد؟ ما رو مسخره کرده؟ بانز توش بوده؟
-بغ بغو بغو!

شاید دای جوابی برای این سوال داشت...ولی اگر داشت هم بی فایده بود. جوابی که نمی تواند بیان شود که جواب نیست.

هکتور هم این را می دانست. برای همین به آخرین تخم خیره شد.

تخم کمی تکان خورد...ترک خورد... و باز شد...این یکی پوچ نبود. پرنده سیاه رنگی در حال تقلا برای خارج شدن از زندان کوچکش بود.
-دای؟...ببین...این...جغده!...موفق شدیم! هم سیاهه هم جغده. جغد سیاهه! ما باید اینو ببریم برای نجینی!

یکی از تخم ها کاملا میشکند و کلاغی سیاه از آن بیرون میاید و به نشانه ی اعتراض به سخت بودن اثبات نظریه ی تامسون قار قار میکند . دای که حسابی اعصابش خرد شد با دیدن کلاغ اعصابش بیشتر خرد شد
_ خب این که فقط یه کلاغه ، باید یه جغد سیاه میبود

ناگهان سر پرنده ای دیگر از تخم بیرون میاید
_دای نگاه کن یه پرنده ی دیگه

با بیرون اومدن پرنده دهن هر دو تاشون به زمین میرسه و انقدر در این وضعیت میمونن که زیر فکشون علف سبز بشه
_ هکتور میدونی این چیه ؟
_ یه لحظه

هکتور از غیب کتاب جانور شناسی ظاهر کرده و به دنبال عکس موجود میگردد که ناگهان عکس او را در زیر تیتری عجیب گونه میبیند
_ اینجا نوشته که شتر مرغه :|
_ شتر چی ؟ شتر مرغ مگه از تو تخم به این کوچیکی میتونه در بیاد ، اصن چجوری تو این تخم دو تا پرنده بوده ؟
_ نمیونم ولی یه نظری دارم
_چی ؟

هکتور که چند وقتی بود معجون هایش روی دستش باد کرده بود معجون جداکننده ی شتر از مرغ را در آورد و محتوای معجون رو به سمت شتر مرغ پاشید ، دای در حرکتی قهرمانانه جلوی شتر مرغ پرید و محتویات معجون بهش اثابت کرد
_ دای ، حالت خوبه ؟ این معجون مال شتر مرغ بود نه تو
_چی میگی ؟ بق ، چرا اینکارو کردی ؟ بق ، بق بق بق

و دای فقط بق بق میکرد ، حالا هکتور با تعجب به دای نگاه میکنه که با خشم بق بق میکند و معجونی برای بهتر کردن اوضاع او ندارد .

خلاصه:

نجینی هوس جغد سیاه کرده. دای و هکتور دستور دارن تا برن به خانه جغدها و جغد سیاه رو براش بیارن. ولی کریچر آخرین جغد سیاه رو هم با وایتکس سفید کرده!
داي و هكتور، تخم پيوندي كلاغ و جغد پيدا ميكنن. دقيقا موقع خروج، تخم ها شروع به باز شدن ميكنن.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

-اِهـ...داي...اينا دارن ميلرزن! اوخى...به من رفتن!

داي، پشت به هكتور، مشغول بررسي موقعيت، براي خروج بود، بلكه اينبار واقعا بدون مشكل، تخم هارا بردارند و بروند!

-اون ارتعاشات خودته هكتور! اينقدر ميلرزي كه همه چي به لرزه ميوفته! بيا هكتور...امنه!

داي، آرام و بي سر و صدا، از پله ها پايين رفت.
-هكتور، مراقب تخم ها باش. بايد ازشون مراقبت كنيم، تا بلكه يكيشون سياه بشه!

هكتور هيچ جوابي نداد...در واقع اصلا پشت سر داي نبود كه بخواهد جوابي بدهد!

-هكتور...! كوشي پس؟!

داي با حرص پله هارا به بالا بازگشت.

هكتور، چهارزانو، وسط خانه جغدها نشسته بود و با ذوق، به تخم جغد-كلاغ ها زل زده بود.

-به رداي ارباب قسم كه از غول غارنشين كمترم، اگه يه بار ديگه با تو بيام ماموريت! پاشو بريم الان سر و كله يه تسترالى پيدا ميشه!
-هييييسسسس! آروم! ببين...ترك زدن...دارن از تخم در ميان!

با هر كلمه اي كه از دهان هكتور خارج ميشد، چشم هاى داي، گردتر ميشد.
‏-
-قيافت رو اونجوري نكن! نميشه بريم! بايد وايسيم تا اينا متولد بشن! ممكنه تو راه آسيب ببينن!