تراختور سازی vs ترانسیلولیانا
پســـــــــت دوم تراختوریانگان!- ای الان از کجا برق ویاره؟
شیر فرهاد که چونان خرس های جنوب ایلات اَجنبیستان دهانش باز مانده بود و به آن تک چراغ نگاه می کرد، این سوال را بپرسیدیده بود.البته ناگفته نماند که آن نگاه نافذ آن چنان بر چراغ اثر کرد که بپوکید سخت و بر هر سوی پاشیدن گرفت، لکن فرهاد شیر همچنان بر چراغ چشم دوخته بود که ناگهان با فریاد آن آلبوس ریش پشمکیانی بر خود آمد و آن لوزه هایش را پنهان نمود.
- نع! من اجازه این عمل وقیحانه رو نمی دم! ما باید ببازیم!
- آره آره، پیشگوئی می گه!پیشگوئی ... غلط می کنه.
جمله ثانی را آن علّه کله زخمی اضافه نموده بود و چون نگاه های معنی دار جماعت را بر خویشتن خویش بدیده، آن سان نمودیده بود.از آن سوی نیز آلبوس که از خویشتن خویش بی خود گشته بود، لانچیکو ای در هوا ظاهر نمود و بر آنتونین حمله ور شد و فریاد بر آورد:
- ای مزدور اغفال گر! ای خائن! ای راه راه سیاه سفید! ای..
که ناگهان شیر فرهاد خنده ای از خود در کرد و افزود:
- هَهَ هه هه ، ای شلوار بوآ منم راه راه بیَ هه هه هه.
و آلبوس که در تعجب بود و پس از اندکی نگاه عاقل اندر سفیهانه بدان سفیه نمود، که هیچ اثری نداشت آن نگاه پر عظمت بر وی، بر سر کار خویش برگشت و ناگاه هری را که چندی پیش توسط فلورانسو بدان سو شوتیده گشته بود را در مقابل خویش بدید که زانو زده و چونان گربه آن غول بی شاخ و دم مشنگ دوست شِرِک نام به چشمان او زل زدیده بود:
- پـــــــروفسور جونم، من که برات ولدمورت می کشم، من که برات جون پیچ پیدا می کنم،دلت میاد من ببازم، اگـــــــه من ببازم باز کله ام درد می گیره هاااا!
آلبوس که سخت چشمانش اشک بار گشته بود، بر آن عله نگریست، ناگاه دست و دلش لرزید و بر دو زانو افتاد و در عمق احساسات فرو گشت و از اعماق ریش پر پیچ خود هق هقید و آنتونین نیز چون موقعیت را مناسب بدید، دست در دست عله و فلو و شیر فرهاد و دابی نهاد و ما را در مانده کرد چنان که ندانستیم چند دست دارد اوی و جمله پاقیدند.
اندرون ورزشکده غولکان غاریده،بالای سولاخ دروازه:جماعت یکایک در بالای تیرک دروازه از خویشتن خویش آویزان بودند، که آنتونین بر اشتباه خویش پی ببرد و دگر بار جماعت جمله پاقیدند.
همان جا روی کف زمین:
جماعت که اکنون بر کف زمین بودند بر خویشتن نالیدند و آنتونین را همی بسیار نفرینیانیدن و راه خویش بر بگرفتند به سوی ناکجا. چندی نگذشت که آنان خویشتن را در مقابل درب ورودی یافتند و ندانستند از چه روی در آن جایند.که ناگاه علّه، یعنی همان هری، فریاد بر آورد که:
- دستشویی! ما نمی خواستیم بریم دستشویی؟
که ملت بر وی سخت بشوریدند و گفتندش، که آخر در خانه دستشویی مگر نبود که ما ز این سر دنیا تا آن سر دنیا خویش را پاقیدیم! ما آمده ایم تا توپک زیبایمان را بجادوانیم، تا توپک خود خویشتن بر ما روان گردد! و در انتهای نطق جماعت، دابی سوالی بپرسید که جماعت را بر فکری دیگری فرو در ببرد و آن این بود:
- توپ کجا هست؟
لکن لحظه ای نگذشته بود که شیر فرهاد سخن از خویشتن راند که:
- ای برره ای جماعت وبیدند که قاره اونریکا را کشف ویگولنزیجیدند! ما کلا تو خونمون بیه راه یابی! همتون ویاید دنبال مو.اوهوا!
که آنتونین نگاهی سخت بر وی در افکند و بر وی بانگ زد:
- مطمئنی؟
- یعنی تو وگوئی به شیرفرهاد اطمینان نوداری؟ نه تو اصلا خجالت نوکشی از این ریشت، جانی دوپ!
و سپس راه خویش را در میان تاریکی بر پیش گرفت، او رفت و رفــــــت و رفـــــــــــــــــــت و پس از ساعاتی دویدن در میان راه رو های پر پیچ و خم در مکانی به ایستاد و چشمانش را تنگ کرد و رو به جماعت کرد و از فلورانسو بپرسید:
- ای شامپو ای که تو وزنی چی ویده؟
فلورانسو چون این سخن را از وی شنید سخت از این رنگ بر آن رنگ گشت و گفت:
- شامپوی بـــــــــوق ( که به دلایل تبلیغاتی از بردن نام شامپو معذوریم!). واسه همینه که موهام ..
- خو تو الان برو او ته.
- چرا؟
- ای شامپویی وید که بش بزهام وزنم، ای بوش برا من نوستالژی وَداره. نَوَتونم درست جهت یابی وکولم!
- بـ.. بز! شـ..شامپو بز!
و پس از آن فلورانسو در حالی که سخت مغموم بود، با خود، چیزی راجع به شامپوی بز زمزمه می کرد، در افق های دور محو گشت و پس از چندی شیرفرهاد دگر بار از خویش فریاد شادی در کرد و دربی که در مقابلش بود را بگشود و توپکان پدیدار بگشتند.جماعات که حال شامل شیرفرهاد ، آنتونین ، هری و مریدش می شد،جامه ها سخت بدریدند و فریاد زنان پای کوبان خویش بر در و دیوار بکوفیدند و بر اتاق وارد آمدند.چون همگی درون آمدند، آنتونین به یاد دوران مرگجویی خویش لبخندی شیطانیانه بر لب نهاد و توپک طلایی را به بالای آورد و چوبک را بدان نشانه بگرفت، زیر لب چیز میزکی زمزمه می کرد که ناگاه عله فریاد بر آورد:
- دستشویی!
- اسپیدالیسوس دستشویسو هریوس چی چیو؟ اهم..اهم.. یعنی دستشویی چی؟
هری اندکی رنگ به رنگ شد و در جواب آنتونین گفت:
- دیدی گفتم می خوایم بریم دستشویی! اینجا هم دستشویی خو!
آنتونین نگاهی بر اطراف خویش در انداخت و چون آن همه سیفون زیبای را به دید، او بر برگزیدگی بزرگ علّه تاریخ پی ببرد. پس از آن نیز جماعت جمله دست در دست یکدیگر به مهر نهادند و فلورانسو نیز که چند ثانیه پیش از افق دور پدیدار گشته بود بر آنان بپیوست و پس از سبک گرداندن جسمشان زان همه چیزک، جمله پاقیدند!
پـــــاق