آقا این بشری که مقابلتونه، تو شناسنامه آستریکس الیکسانه.
ولی به نام های آستِر، آستَر، اَسدُل و گاهی هوی یارو(!) خطاب می شه.

مشنگ زاده اس و نوزده بیست سالیه که اکسیژنِ زمین رو مصرف می کنه و مهم ترین کاری که تا به حال ازش سر زده، تولید کردن کربن دی اکسید برای درختا بوده.

حرف زیاد می زنه ولی پای عمل که بیاد وسط، افلیجِ مادر زادی بیش نیست. تنها وقتی که این حالتش رو کنار می ذاره، موقع بازی کویدیچه.

متناسب با احوالش لباس می پوشه. همیشه شل و ول و وا رفته با کفش هایی که محض رضای خدا، یه جفت متشابه هم بینشون نیست. نگرد آقا، نیست!

بین مونث و مذکر جماعت هیچ فرقی نمی ذاره و طوری رفتار می کنه که انگار دنیا به اعضا و جوارحشم نیست، که خوب واقعا هم نیست!

موهاش بلونده و چشماش کهربایی. بسته به رنگ لباسش متغیره یعنی.

هوا که یکم رو به سردی می ره، سریع کلاه پشمیشو می ذاره رو سرش و بس که سوسوله، زود هم سرما می خوره.

در کل دور و ورش نپلکین و سعی کنین ازش فاصله بگیرین. مالِ رفاقت نیست

 شخصیت های ساختگی تایید نمیشن. در لیست فقط یک آستریکس وجود داره که گریفندوری هم هست، و اون هم قبلا گرفته شده.
 تایید نشد.

سام علیکم داش کلاه!

گفتن خدمت شما برسیم برای این که یا مارو بفرستی گریفندور، یا این که مارو بفرستی گریفندور.

راستی، اسمم آستره و هرروز با تخم مرغ و دسته جارو، تمرین کویدیچ انجام می‌ دم. از کفشای جدیدمو خیلی خوشم می آد و اگه خواستی می تونم بهت قرضشون بدم.

شیر گریفندوری درونم داره می غره و نمی ذاره صداتونو بشنوم، ولی به گمونم دارین می گین:
- گریفندور!

[center]عکس شماره ۵[/center]

اولین جایگاه لیست، همیشه به او تعلق داشت.

اهمیتی نداشت چند بار لیست را بازنویسی می کردید، چند نفر را خط می زدید یا چه نام های دیگری را به آن می افزودید، آستریکس الیکسان همیشه بر صدر جدول نشسته بود و پاهای چابک و چوب کبریتی اش را تاب می داد‌.

سپیده ی صبح سر نزده، پاهای کوچکش را در کتانی های لنگه به لنگه - یکی قهوه ای یکی مشکی - اش فرو کرده بود و برای ورود به "جایی که می تونم به همه مهارت جارو سواریمو نشون بدم" لحظه شماری کرده بود.

کفش هایش، تمام مسیر را پرواز کرده و در سالن اصلی هاگوارتز بر زمین نشسته بودند، جایی که پرفسور مک گوناگل لیستی از نام دانش آموزان جدید در دست داشت.
لیستی که اولین نامی که در آن به چشم می خورد، آستریکس الیکسان بود‌.

- اسمم آستریکسه، ولی می تونی آستر صدام کنی!

زیرلبی با پسرِ بی قواره ی کنارش حرف می زد.
- کفشای جدیدمو می بینی؟ سه روزه که تو پامه، حتی موقع خوابیدن و دوش گرفتن!

پسربچه، با درماندگی از آستریکسِ پرچانه فاصله گرفت و به زمین خیره شد.

- اگه منو سالِ پیش می دیدی، قطعا نمی شناختیم! راستش اگه خودم هم می دیدم، نمی شناختمش... نه... نمی شناختمم!

پسرکِ بیچاره پشت شانه های دختری قد بلند با موهای سرخ پنهان شد.

- شعر مورد علاقم از گروهِ بیتلز، اونه که...
- آستریکس الیکسان!

آوای نافذ کلماتِ پرفسور مک گوناگل، کلماتش را قیچی کرد.
- پوف... بعدا برات تعریف می کنم!

با گام هایی بلند و محکم، به سمت پرفسورِ لیست به دست حرکت کرد و مقابل صندلی و کلاه گروه‌بندی ایستاد. لبخند نصفه نیمه ای به پرفسور زد و بر روی صندلی پرید.

مینروا مک گوناگل با چهره ای بی حالت به پسرک نزدیک شد و کلاه را بر سرش گذاشت. پیش از آن که تا گردن درون آن کلاه بدبو فرو برود و تاریکی تمام دنیا را فرا گیرد، فکری به ذهنش رسید.
- اگه یه ماسکِ "آلوئه ورا و ماست" مصرف می کرد و موهای دستشو اصلاح می کرد، می تونستم درموردش فکر کنم!
- گریفندور!

برگی از دفتر خاطراتِ آستر

درود بر تو فرزندم.

جالب و خوب نوشتی. قبلا شناسه داشتی احیانا؟ اگر داشتی نیازی به گروهبندی هم نداری. میتونی بلافاصله بری و معرفی شخصیت کنی. فقط لینک شناسه قبلیتو پایین پست معرفی شخصیتت بذار.

تایید شد!

مرحله بعد: کلاه گروهبندی