عملیات نجات

در شبی از شب ها، اعضای محفل ققنوس، سر میز عذاخوری آشپزخانه خانه 12 گریموالد، نشسته بودند و مشغول خوردن شام بودند. با هم بگو بخند داشتند. مالی ویزلی، دائما از عادت های بد شوهرش، آرتور در جمع می گفت و به دنبال آن قهقه ها و خنده های ریمس لوپین و تانکس و الستر مودی به گوش می رسید. در آن طرف میز، سورس اسنیپ داشت با قاشق غذا را در بشقابش فقط این ور و اون ور می کرد و گویا علاقه ای به خوردن آن غذا نداشت. گاهی هم نگاه های سرد و ناخوشایندی به لوپین و مودی می کرد. کنار وی، مینروا مک گونگال، با کلاهی سبز رنگ ، با کینگزلی شکلبوت که در کنارش بود، مشغول صحبت گرم و جذابی شده بود.
همه ساکت شدند. صدای باز شدن درب خانه به گوش رسید. همه محفلی ها سر خود را چرخاندن تا ببینند کیست که داخل خانه شده است. از سایه ای که روی زمین افتاده بود و داشت همین طور نزدیک تر می آمد، به وضوح پیدا بود که نمی توانست پیکر کس دیگری جز دامبلدور باشد. و همین طور هم بود.
آلبس دامبلدور با قامت بلند خویش، در حالیکه ردا و کلاه سیاهی بر تن کرده بود، داخل آشپزخانه شد.
ریمس لوپین، در حالیکه داشت غذایش را می جوید با دهن پر گفت:
چی شد؟ شما که همین 10 دقیقه پیش رفتید! چقدر زود برگشتید!
دامبلدور نگاه پرمعنی به لوپین و سایرین کرد، سپس کم کم داشت قیافه ای عبوس به خود می گرفت، جلو آمد و روی یکی از صندلی ها نشست و شروع به صحبت کرد:
ما گرد هم نیآمده ایم تا بنشینیم تو این خونه خاک گرفته قدیمی بلک، و بعد بشینیم شام بخوریم. ما اومدیم اینجارو پایگاهی برای اهداف و همفکری های خود قرار دادیم تا چگونه جامعه جادوگری امروزه را از دست قدرت تاریکی ولدمورت نجات دهیم. نه اینکه بنشینیم و بخندیم...
تا کلمه: ولدمورت" به گوش اسنیپ رسید، او فورا رویش را از سمت دامبلدور که جلویش بود، به سمت دیوار چرخاند.
همه با تعجب دامبلدور را نگاه می کردند. یعنی او در این چند دقیقه چه دیده؟چه شنیده که اینطور میان یاران محفلی اش صحبت می کند؟!...
دامبلدور با دستمالی عرق رویص ورتش را پاک می کرد
مک گونگال: آلبس؛ چی شده؟ چیزی دیدی یا شنیدی؟ ما را هم در جریان قرار بده لطفا...
دامبلدور سرفه خفیفی کرد و از جای برخاست، سپس گفت:
آره؛ ما باید همین حالا بریم لیتل هانگتون، خانه ریدل
لیتل هانگتون؛ خانه ریدل؛ نام این منطقه موهای اندام محفلی ها را سیخ کرد...
کینگزلی شکلبوت از جایش برخاست و به داملدور اشاره ای کرد و گفت:
دامبلدور، برای چی باید بریم اونجا، مگه چی شده؟ آلبس اصلا واضح حرف نمیزنی؟ اگه این ماموریته زود بگو! بگو چه خبره اونجا، ما که از جونمون سیر نشدیم الکی بریم اونجا...
همه منتظر بودند تا جواب دامبلدور را بشنوند...
دامبلدور: استرجس پادمور، یار محفلی ما، الان مرخصی نیست، اسیر کلی مرگخواره اونم تو لیتل هانگتون تو خونه ولدمورت، و هر لحظه که میگذره خطر مرگش بیشتر میشه...
مودی چشمانش چخید و پرسید: حاالا برای چی اونو گرفتن شکنجه میدن...
دامبلدور: من هیچی نمی دونم الستور، فقط می دانم که این جدا از شرفمونه که یارمون شکنجه بشه تا سر حد مرگ و ما اینطور بی تفاوت اینجا بنشینیم... بلند شید...آماده مبارزه باشید..عازم لیتل هانگتون میشیم...

در لیتل هانگتون

همه اعضای محفل آنجا بودند. به غیر از سه چهار نفری از جمله پادمور، در خیابانی پر پیچ و خم و نسبتا تاریک، و پر از خانه های مججل و زیبا اما متروک، دامبلدور از میان جمع جلو آمد..
- افراد، آماده باشید، مدت هاست که لیتل هانگتون متروک شده، تو این تاریکی چپ و راست خودتون ا داشته باشید، هر لحظه امکان حمله مرگخوارا وجود داره...
آنها پشت سر دامبلدور قدم به قدم جلو می آمدند، دامبلدور به خانه ریدل اشاره کرد، چیزی حدود 100 متر با آن فاصله داشتند.
اکنون در 50 متری خانه بودند. دامبلدور برگشت و رو به جمع کرد و گفت:
خب اکنون زمانش رسیده که دست به کار بشید، سورس، الستور، شماها با من بیاین، ما از پشت خانه داخل میشیم. ریمس، تو با آرتور و کینگزلی و تانکس، از جلو و در اصلی داخل بشید، خیلی مراقب باشید، بقیه شماها هم همینجا بمونید، خانه رو زیر نظر داشته باشید...،مینروا لازم دیدی خودت با یه نفر دیگه داخل شو...
دو گروه عازم شدند...

گروه اول
- لوموس مکسما
از نوک چوبدستی الستور مودی نوری درخشان فواره کرد، آنها به درب پشتی خانه رسیده بودند. مودی از پنجره با نوری که ایجاد کرده بود می توانست داخل خانه را ببیند، آنجا آشپزخانه...
دامبلدور با یک حرکت دست قفل درب را ناپدید ساخت و آن را باز کرد. آنها داخل شدند...
به آشپزخانه تاریک رسیدند...
تق تق
- اکسپلیارموس
- نه مودی..آروم باش..ولش کن...ببینم..
- پترفیکیوس توتالوس...
- نه....

گروه دوم
- صدای چی بود...
ریمس: زود باشید بریم تو...
گروه دوم فورا با وردی درب خانه را شکستند و همگی چوبدستی بدست به داخل خانه خیز برداشتند...
تانکس با نگرانی داد زد:
آلبس، مودی،سوروس شما کجائین...؟؟؟!!!
صدایی گفت:
اینجائیم...
بی شک با آن سردی و بی روحی صدا مشخص بود که صدای اسنیپ است...
دو گروه به هم رسیدند. استرجس پاددمور با لباسی خونین به گوشه ای مثل مجسمه ها افتاده بود، اسنیپ به دیوار تکیه داده بود و دامبلدور بالای سر مودی وحشت کرده ایستاده بود...، مودی در حال لرزیدن بود...
اکنون استرجس پادمور، نجات یافته بود اما بسیار زخمی بود، از شدت بی حالی و جراحات وارده روی مودی افتاد و او را بشدت ترساند. بار دیگر لرد سیاه موفق نشد با شکنجه دادن یکی از جنبش ها اصلی محفل از نقشه های محفلی ها باخبر گردد. ناکامی ای دیگر برای لرد سیاه و یاران خونخوارش. و این تازه ایتدای ناکامی های یک خونخوار قاتل بود.

به امید ریشه کن شدن تاریکی و سیاهی


خب ... پست قشنگی بود ... اشکالاتی داشت ... ولی زیاد نبودن ... یه نکته ای که هست اینه که بعضی جاها ، برای دیالوگا هیچ علامتی نذاشتی ... یعنی مثل جمله های معمولی ، دیالوگا رو هم بدون هیچ علامت تمایزی نوشتی ... سعی کن دیگه اینطوری نباشه تا راحت تر بشه نوشته رو خوند ... راضیم کرد

تایید شد
هدویگ

شب نبود! و عمرا يه ذره سوز هم نمي اومد. هري و هرميوني هم تو كار نبودن! من بودم و لرد ولدمورت بود و هري بود هدويگي و حافظ شيراز!
گفتيم حافظ يا تفالي بزن و ببني بخت ما در عضويت در اين محفل به چه منوال است؟
دستي زد و چنگي زد و ناي... اين شعر آمد:
باغبان گر 5 روزي صحبت گل بايدش/ در جفاي خاك هجران جور بلبل بايدش!
گفتيم: كه تفسيرش چيست؟
گفت: گر طالب ناني... گذران خواهد شد.
گر طالب عشقي... به وصال خواهد شد.
گفتيم ما طالب جمعيم و همه جملگي از محفليان.
گفت: جمله همه سر بسته بگم ساكت و خاموش/
نالان همه رفتيد. خرابي و فراموش
گفتيم: چه راهي برويم اي پير خرابات!
گفت: اين ره كه تو مي روي به تركستان است.
گفتيم: خسته نباشي ديگه... دستت درد نكنه! جلو همه ..... خار و خفيفمون كردي!
--- ---- ---
راستش نفهميدم كه چي كار بايد بكنيم كه عضو بشيم. گفتم يه چيزي بنويسم! و نوشتم!

به به جناب بيگانه...
در مورد پستتون عرض كنم كه ...هيچي ... موردي نداره ...يعني داره ....نميدونم حالا... ولي تاييد نميشه ... چون فضا سازي نداشته بيد ....در ضمن بايد يك پست سفيد ميزدي ... اين كجاش سفيده همه رنگس...
تاييد نشد !!!
(پادمور)

پست بیگانه تایید نشد فقط به دلیل اینکه نمایشنامش سفید نبود ... قشنگ نوشته بود ولی ربطی به محفل نداشت ... بیگی جون دفعه بعد اگه سفید بنویسی تاییدی

شب بود و هوا بسیار سرد و سوزناک.مردی تنومند وارد کافه سه دسته جارو شد و بر روی یکی از صندلی های کنار پنجره نشست.پیشخدمت در حالی که آوازی را زیر لب می خواند به او گفت:
_چی میل دارید قربان.
مرد بصورت نجوا گونه گفت:
_یه نوشیدنی گرم.
خدمت کار از او دور شد و او کتابی را از ردایش درآورد و مشغول خواندن آن شد.ناگهان در مغازه باز شد و باعث شد هوای سرد وارد مغازه شود.ساحره ی که جلوی اریک مانچ نشسته بود زیر لب غر می زد.دست بالای سر اریک دراز شده بود اریک به سرعت چوبش را درآورد و بعد صدای بلندی گفت:
_یا ریش مرلین......داری چی کار می کنی اریک منم مودی.
اریک که نفسش بند آمده بود گفت:
__ببخشد....مجبوری...اونجوری وایستی خوب چرا ننشستی بی خیال بشین.
مودی در حالی که با تعجب به اریک نگاه می کرد گفت:
_اریک این دوست من هاگریده.
اریک در حالی که به هاگرید نگاه می کرد گفت:
سلام هاگ بشین.
هر دوی آنها نشستند و نوشیدنی های خود را روی میز گذاشتند.اریک در حالی که به مودی ذل زده بود پرسید:
_تو که همین طوری نیومدی اینجا بگو چیکارم داشتی.
مودی در حالی که به هاگرید نگاه می کرد گفت:
_دیدی گفتم خیلی باهوشه.خب می خواستم بهت بگم فردا بیا محفل جاشو که بلدی.
اریک در حالی که به او نگاه می کرد گفت:
_یه ذره آروم تر می گفتی بد نمی شد.باشه من فردا صبح زود می یام.
مودی در حالی که می خندید گفت:
_نترس کسی صدای من رو نشنید.خوب پس فردا صبح زود.
هاگرید و مودی وقتی نوشیدنی های خود را خوردند به سرعت از مغازه خارج شدند.اریک در حالی که به پیشخدمت که حالا دیگر تلو تلو می خورد نگاه می کرد.اریک از مغازه بیرون رفت و به اولین کوچه رفت در آنطرف خیابان چند نفر برای او دست تکان دادن ولی اریک مانچ اصلا به آنها اهمیتی نداد و به سرعت وارد کوچه شد و سریع متوجه شخصی در رو به روی خود شد.به صو رت شخص نگاه کرد از نقاب روی صورت به سرعت فهمید یک مرگخوار رو به روی او ایستاده.هر دو با هم چوب دستی های خود را از ردایشان بیرون کشیدند و همدیگر را نشانه رفتند.اریک در حالی که مرگخوار نگاه می کرد فهمید یا او باید ساحره باشد و یا یک مرد بسیار لاغر اندان.مرگخوار که به اریک مانچ نگاه می کرد گفت:
_پس می خوای عضو محفل شی...
اریک در حالی که به اونگاه می کرد گفت:
_به تو ربطی نداره.
مرگخوار که انگار اصلا از واکنش او خوشش نیامده بود گفت:
_پس عمرت به پایان رسیده یا بیا به ارباب من یعنی لرد-سیاه بپیوند یا باید همین.....
اریک در حالی که پوزخندی می زد گفت:
_عمر من.من بیام و با اون دیوونه ....
ناگهان مرگخوار وردی را بر زبان جاری کرد:
_اکسپلیام........
و قبل از اینکه بتواند بقیه ورد را بخواند ماچ فریاد زد:
_پرتگو.
نور قرمز رنگی از چوبش به سینه ی مرگخوار خورد و قبل از اینکه مرگخوار بتواند کاری انجام دهد بشدت با زمین برخورد کرد.صدای پاهایی را از پشت سر می شنید آنها حتما مرگخوار بودند و برای کمک به دوستشان آمده بودند.اریک مانچ به سرعت به طرف آخر کوچه رساند و از آن خارج شد و تا خانه اش یکراست دوید.فردا صبح مانچ در نحفل تمام ماجرا را برای مودی تعریف کرد.مودی در حالی که در فکر فرو رفته بود گفت:
_احتمالا دیشب حرفامونو شنیدن.
مانچ در حالی که عصبی بود گفت:
_مطمئنم که شنیدن ولی نمی دونم کی.
در باز شد و پرفسور دامبلدور وارد شد و هردوی آنها به نشانه احترام از جای خود بلند شدند و بعد از گذشت دقایقی پرفسور دامبلدور اولین ماموریت را به اریک مانچ داد.

اريك جان داستانت خوب بود من خوشم اومد ولي تاييدت نميكنم چون...
يك . خيلي بهتر از اين ميتونستي بنويسي
دو . فضا سازيت كم بود ...
اين رو بگم كه اگر در همين پستت كمي فضا سازي رو بيشتر ميكردي و اون چند تا غلط املاييت رو حذف ميكردي تاييد ميشدي...اميدوارم در نوبتهاي بعدي بهتر باشه!!!
تاييد نشد!!!
(پادمور)

هوووووم چون وقت ندارمو باید روزا کتابخونه برمو ....... اگه خوب نشده خوب به بزرگیه خودتون مغرور نشید
--------------------------------------------------------------------------------
اسی* داشت ماله خودش تو دیاگون ولچرخ میزد که اطلاعیه مراسم سخنرانی حاج آنجلو رو در کافه هاگزهد دید که تا نیم ساعت دیگه شروع میشد
اسی هم سریع خواست از سر علافی و بسشتر فوضولی یه سر اونجا بزنه پس .....هوشت
اسی در میان جمعیت و روی کله آنجلینا ظاهر شد که یکهو.....
آنجلینا : بی حیا مگه خودت ناموس نداری که......
اسی که میخواست قضیه سه نشه : تکبیر!!!!!!!
ملت همیشه در صحنه : الله اکبر ... الله اکبر ......میکشم میکشم آنکه دامبلدورو کشت....
یه ارزشی از لای جمعیت : تاخون در رگ ماست خشگلا باید برقصن .... نی نا نا نی نای نی نای نای نی نا نا نی نای نی نای نای
جمعیت : هوووووم .......هومممممک
ارزشی :
اسی سریع خودشو به منبر حاج مایک میرسونه تا یه جای مناسب بگیره بعد میبینه جلو پره میره طرف نویل والکی درگوشش میگه : هی نویل کجایی تو جینی داره 3 ساعت دنبالت میگرده به من گفت بهش بگو بیاد تا با هم .... (این قسمت بستگی به طرز فکر خواننده داره! )
نویل اول سرخ میشه و بعد به دمای هسته مرکزی نپتون میرسه و میدوئه بیرون
اسی هم که فقط قصد روحیه دادن به نویل رو داشت سریع سر جاش میشینه
خدمتکار کافه پشت تریبون : حاج آنجلو تا چند دقیقه دیگه میرسن .... انگار تو ترافیک هاگزمید موندن
ملت : بابا اصلان تو دنیای جادوگری ترافیک کجا بود؟
خدمتکار : به من چه باید یه دلیل میاوردم دیگه.....الکی گیر ندید دیگه
ملت : هوووووم...... گرفتیم
نویل : چی میگی استابی جینی کجاست بابا الکی مزاحم میشی؟
اسی : خوب حالا مگه چیه الکی شلوغ کردی ؟ اصلا از قصد گفتم منظور ؟
نویل : از سر جام پاشو .....پاشو دیگه.......ملت کمک!!!!!
اسی که دید اوضاع خیطه سریع داد زد : به دامبلدور فحش میدی ..... چی وزارتخونه خائنه؟ آی ملت بگیرید این خائن بیارزشو......نکنه مرگخواری؟
نویل : من کی .....
نویل که اوضاعو دید ترجیح داد تا این اسی خل و چل اوضاعو خرابتر نکرده رضایت بده بره عقب بشینه
خدمتکار : حاج آقا آنجلو وارد میشوند
ملت جو زده : صل علی دامبلدور بوی آنجلو اومد ....... آواداکداوارا . دمنتور . اینفرنی دیگه اثر ندارد...........محفل از ولدی دیگه ترسی ندارد
آنجلو : بیخیال بروبکس زیاد راضی به زحمت نیستم
ملت :
آنجلو : خوب امروز اومدیم تا از بکس سر حال و هول عضو بگیریم واسه محفل .... چون دامبل رفته بود لویزون به من گفت به جاش بیام...... خوب داشیا کی حاضره عضو محفل شه؟
ملت : میکشم میکشم آنکه محفلیو کشت
آنجلو : این شعار چه ربطی به اینجا داشت؟ خوب نمیتونین نگین!
اسی : خوب مایکی این محفل چی هست ؟ توش پول مولم داره ؟ چه جوریاست؟
حاج آنجلو : به به ! داش اسی بیکله .... بینم از کی اومدی؟ میگفتی یه دمنتوری هیپوگریفی چیزی میکشتیم....از بعد جنگ ندیدمت
اسی : به جون حاجی بعد عملات یا مرلین 5 که مجروح شدم تا الان سرم شلوغ بود ولی بالاخره خودمو رسوندم.....نگفتی منم بیام بازی ؟(بیام بازی = منم عضوم؟)
حاجی : خب فعلان یه نمایشنامه بیزن بینیم تا بینم چی میشه
اسی : خب حاجی من برم بزنم چون اکانت ندارم باید کارت بخرم فعلا که وایر لس رو هواسو ماهم ای دی اس ال برامون افت داره
حاجی : اگه بذارم به این راحتی بری .... تازه گیرت اوردم ...... باید وایسی گپ بزنیم
اسی : نه دیرمه ..... نه حاجی ... میگم نه دیگه .... آواداکداوارا
ملت : بگیرید بیشرفو حاجی رو کشت
اسی : بابا تقصیر خودش بود الکی گیر داد................نه..... ما رفتیم بابا ... هوشت
-------------------------------------------------------------------------------
پاورقی: * اسی = استابی = معروف به اسی بی کله
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
یه خورده شل بگیرید تا منم تایید شم ^ ممنون میشم


خوبه خوبه ... حالا چون وقت نداشتی و یه پست بی کیفیت زدی منم وقت ندارم نقد کنم فقط می گم که طنز نوشتن با هذل و هجو فرق داره .

تایید نشد
هدویگ

در مغازه باز شد و مرد تنومندی وارد مغازه و به طرف پیشخوان رفت.مغازه دار از پشت وسایلش از او پرسید چی میخوای.مرد که انگار تازه متوجه او شده بود با صدای گرفته ی گفت:یک کتاب در مورد دفاع در برابر جادوی سیاه می خواستم.فروشنده در حالی به مرد خیره شده بود گفت الان چند نمونه از اون رو براتون میارم هر کدوم رو خواستی بردار.پیرمرد به طرف کتابهای خود رفت و چند کتاب خاک خورده رو که معلوم بود کسی از او نمی خرید رو به مرد داد.مرد کتاب ها رو برداشت و نگاهی به هر کدام انداخت و غرولند کنان چیزی گفت.پیرمرد مشغول کار خود شد و کتاب های تازه را بر روی قفسه ها می چید.مرد دو کتاب رو برداشت و با صدایی بلند گفت:این دوتا چند میشه.
پیرمرد در حالی که از صدای بلند مرد کتاب ها از دستش ول شده بود و مشغول جمع آوری آنها از روی زمین بود گفت 2 گالیون اونا واقعا کتاب با ارزشی هستند.مرد که تعجب کرده بود پرسید تو از اون فاصله چطوری فهمیدی این کتاب قیمتش چنده.پیرمرد که لبخند مسخره ای بر لبانش بود گفت:این کتاب ها هر کدام یک گالیونن و در حالی که کتابهای دیگه رو از جلوی مرد جمع می کرد ادامه داد پس وقتی تو دوتاش رو برداری.....
مرد که انگار دیگر حوصله اش سر رفته بود گفت:میشه دو گالیون کوفتی بگیر.
و گالیون ها رو روی پیشخون گذاشت و به سرعت از مغازه بیرون رفت و به سرعت از نظر پیرمرد ناپدید شد.
او درحالی که به طرف مغازه سه دسته جارو می رفت زیر لب از هوای سردی که باعث می شد دستهایش منجمد شود شکایت می کرد.وقتی به داخل مغازه سه دست جارو رسید دوست قدیمی خود را دید و با تمام سرعت به طرف او رفت و همین امر باعث شد به چند جادوگر و ساحره برخورد کند و سریع بر روی یکی از صندلی های همان میز نشت.مودی در حالی که سرش را به سرعت به طرف او بلند کرده بود و با چشم سالمش به او نگاه می کرد گفت:
-اریک تو اینجا چی کار می کنی مرد.
-سلام الستور خیلی شکسته شدی پیرمرد.
آن دو همدیگر را در آغوش گرفتند.اریک مانچ گفت:دو تا نوشیدنی کره ای با کیک.
مودی سریع ادامه داد:
الان کجا کار می کنی هنوز داخل وزارت نگهبانی.
او در حالی که نوشیدنی و کیک را جلوی مودی می گذاشت گفت:
نه.
و در حالی که در نوشیدنی کره ای خود را باز می کرد با صدایی که الستور بتواند بشنود گفت:
دامبلدور از من دعوت کرده که بیام و در محفل ققنوس کار کنم.
الستور مودی که با تعجب به نگاه می کرد دیگر چیزی نگفت و وقتی تمام نوشیدنی و کیک خود را خورد چند نوشیدنی دیگر گرفت و از مودی خداحافظی کرد پول نوشیدنی ها و کیک را حساب کرد و از مغازه سه دسته جارو خارج شد.



خوب بود ... بد نبود ... مشکلاش هم کم نبودن ... ولی در کل یه خورده تلاش بیشتری می خوای تا توی محفل عضو بشی ... سوژه مشخصی نداشتی ... اتفاقات داستان پیوستگی نداشتن ... برای مثال هدف خاصی از این که کتاب دفاع در برابر جادوی سیاه خریدی نداشتی ! ... در اصل ، اصل پست دیدن مودی و گفتن اینکه عضو محفل شدی بود ... و کلا قسمت کتاب فروشی ، اضافه و بیخود بود .
پاراگراف بندیت خیلی مشکل داره ... سعی کن نوشته رو پاراگراف بندی کنی تا به خواننده انگیزه بدی تا پستتو با دقت بخونه ... و در ضمن سعی کن موقع دیالوگ نوشتن ، دیالوگا رو با علامت هایی مثل (_) ، (-) ، (" ") و یا چیزایی مثل این از نوشته عادی جدا کنی ... و در ضمن اگه دیالوگا رو توی یه خط مجزا بنویسی بهتره ... همینا رو رعایت کن و یه پست دیگه بزن ... موفق باشی

تایید نشد
هدویگ

صبح زود بود و خوابگاه مملو از سکوت .پسرک از خواب بیدار شد لباس گرمی پوشید و از تالار زد بیرون . همین که پایش رو به داخل حیاط گذاشت احساس سردی عجیبی به او دست داد . اون بیرون جعبه ای سفید رنگ وجود داشت که درون ان را به راحتی میتوانست حدس بزند .
خودش نمی خواست ولی مغزش خود به خود به سمت حقایقی که در یکی دو سال پیش برای خودش ٍ مدرسه و کلا جامعه جادوگران اتفاق افتاده بود متمرکز میشد.
مرگ مرموز سدریک یکی از بهترین دوستان دوره تحصیلش
بازگشت ولدمورت و درگیری در سازمان سحر وکشته شدن یکی از اعضای محفل
حمله مرگ خوارها به مدرسه و کشتن دامبلدور
در همین افکار بود و کم کم داشت وارد فضای جنگل ممنوعه میشد که صدایی از پشت سرش گفت :
_سامر
برگشت و هری و چند نفر از دوستانش که با انها در جلسات الف دال تمرین کرده بود را دید به او نزدیک میشوند .
انها هم مانند او رمغ درست و حسابی نداشتند .
همگی به کنار دریاچه رفتند و در انجا مدتی نشستند .
جینی میخواست بحث را از سدریک شروع کند که سامر اشک در چشمانش جمع شد و هری کمی خجل زده شده و با اشاره به جینی فهماند که ادامه ندهد چون او میدانست سدریک یکی از دوستان سامر بود.

نیم ساعتی بود انها در کنار دریاچه ساکت نشسته بودند که ناگهان صدای همهمه ای امد و گروهی وارد مدرسه شدند که در بین انها میشد فاج رو هم دید.
همگی میدانستند برای چه این گروه وارد مدرسه شدند الان وقت ان بود که جنازه درون جعبه را تشییع کنند و دامبلدور را که مدیر مدرسه و نیز رییس محفل بود را به خاک بپسپارند.
دیگر تنها امید جامعه جادوگری برای از بین رفتن لرد سیاه هری بود اما او نیز هنوز سن بالایی نداشت پس هری از نظر سامر باید توسط یک لشگر حمایت شود . سامر هم برای گرفتن انتقام خون بهترین دوست خود سوژه خوبی برای عضویت در این لشگر بود پس معطل نکرد و پیشنهاد عضوبت خود را به هری گفت.

دو هفته بعد:

_سامر پشت سر من بیا
_هری اینجا کجاست ؟
_باید همین جا باشه
_چی هری؟
_یکی از جاودانه سازهای لرد سیاه
_اما... م ... من یییکم میی....
_مگه تو نمی خواستی وفاداریت رو به محفل نشون بدی پس نترس و بیا
_اما اینجا خیلی تاریک
_بیا


10 دقیقه بعد:

_خودش
_چی هری ؟چی خودش ؟ تو اون رو پیدا کردی ؟
_نه تو تونستی وفاداری خودت رو به محفل ثابت کنی
_یعنی این همش یه امتحان بود ؟
_
_حالا یعنی لشگر منو می پذیره ؟
_ شاید - پادمور تصمیم نهایی رو میگیره
--------------------------------------------
_میپذیرین نه؟
مرسی




هوووم ... پست بدی نبود ... ولی مشکلات عدیده ای داشت ... یکی اینکه سوژه درست حسابی ای نداشت ... یعنی داستان هی از این شاخه به اون شاخه می پرید ... دوم اینکه ریتم داستان خیلی متغیر بود و سرعت روایت تقریبا زیاد بود ... توی یه پست ، کلی اتفاق افتاده ... اتفاقات خیلی آشفته ان و به زور به همدیگه ربطشون دادی ... در ضمن اینکه سعی کن سبک نوشتنت یک دستی داشته باشه ... یه تیکه طنز یه تیکه جدی ، یه تیکه زبان شکسته یه تیکه ادبی یه تیکه معمولی ، اینجوری نوشته از یک دستی خارج می شه و تاثیر منفی روی زیبایی نوشته می زاره ... فعلا همینقدر بسه .

تایید نشد
هدویگ

ظهر يكي از روزهاي پاييز بود. هوا سرد بود و باد سورزناكي مي وزيد، اثري از تابش هاي مستقيم خوشيد نبود و هوا كاملآ ابري بود... من، لودوي بيست ساله، تازه در وزارتخانه، در اداره ورزش و تفريحات جادويي مشغول به كار شده بودم، و همچنين چند مقاله براي يكي از مجلات پر مخاطبِ مربوط به كوييديج، در مورد چندي از تاكتيك ها و تكنيك هاي اين بازي نوشته بودم كه مورد توجه قرار گرفت، حالا من قصد دارم براي مشورت با پروفسور هوچ، در مورد آخرين مقالم به هاگوارتز برم.
كوچه هاي هاگزميد خلوت بود و مغازه ها اكثرآ تعطيل بودند. در حالي كه مقاله ام را در دست داشتم در يكي از خيابان ها پيش ميرفتم. يكي دو نفر بيشتر در طول خيابان رفت و آمد نميكردند. از كنار شيشه هاي بخار گرفته معدود مغازه هايي كه باز بودند ميگذشتم، پاي خود را برروي برگ هاي خشكيده ي روي زمين ميگذاشتم و از صداي خرد شدن آنان لذت ميبردم. باد سوزناك همچنان مي وزيد و در گوشم زوزه ميكشيد، لبه ي شنل خود را بالا آوردم تا دور گردنم را بپوشاند. دستانم را در جيب فرو كردم تا گرم شوند. سرم نيز پايين بود تا وزش باد كمتر به صورتم ساييده شود.
همينطور كه سرم پايين بود و در ذهن مسائلي را كه ميخواستم با پروفسور در ميان گذارم مرور ميكردم، به ناگاه فردي بلند قد با شنلي بلند و مشكي رنگ از كوچه اي درست در كمتر از يك قدمي من با سرعت خارج شد، نزديك بود به او برخورد كنم، ولي اين اتفاق نيافتاد و من به يك باره ايستادم، او نيز مكثي كرد، فرد چهره ي خود را كمي به سمت من متمايل كرد ولي نتوانستم چهره ي وي را از زير كلاهِ شنل ببينم. مرد چيزي نگفت و پس از مكثِ كوتاه به سرعت به راه خود ادامه داد و از منظر ناپديد گشت. متوجه نشدم كجا رفت و چگونه به سرعت از ديد ناپديد شد! اهميتي نداشت...
به راهم ادامه دادم، باز هم در فكر فرو رفته و پيش ميرفتم... كم كم سرماي هوا داشت در اعماق وجودم نفوذ ميكرد و گرما را از بدنم ميستاند! ناگهان مجددآ مردي بلند قد، با شنل بلند و تيره در جهت مخالف من با سرعت قدم برميداشت. به نظر همان فردي بود كه چند لحظه پيش نزديك بود با او برخورد كنم. آري، خودش بود. چقدر عجله دارد... بسيار سريع گام برميداشت. در حالي كه در خلاف جهت من، در آنسوي خيابان ميآمد ولي صورتش ديده نميشد. لبه هاي كلاهش كاملآ صورتش را پوشانده بود. شايد به دليل سرماي هوا اين كار را كرده؟! بي اعتنا از او گذشتم.
ديگر به انتهاي دهكده نزديك شده بودم. همينطور كه به مهمانخانه سه دسته جارو نزديك ميشدم، قدم هاي خود را سريعتر برميداشتم تا زودتر به آنجا برسم تا بتوانم يك نوشيدني داغ در كنار شومينه بنوشم تا گرمايي تازه در بدن يخ زده ام دميده شود...
وارد مهمانخانه شدم. مثل هميشه شلوغ و پر ازدهام نبود، ولي در اين روز سرد و بي جان هم خالي از مشتري نبود. آنجا يك نوشيدني كره اي داغ در كنار آتش خوردم و قصد رفتن كردم تا زودتر به هاگوارتز برسم. هنگام خروج، بيرون در، به ناگاه محكم به جسمي برخوردم... همان فرد قبلي بود... بعد از برخورد با وي كلاهش كمي عقب رفت، به سرعت كلاهش را جلو كشيد، شنلش را نيز كه كمي باز شده بود، دور خود پيچيد و خيلي سريع داخل مهمانخانه شد و اصلآ به من نگاه نكرد، حتي جواب معذرت خواهي من را نيز نداد. به نظر ميرسيد كه قصد نداشت شناسايي شود و يا حتي صدايش شنيده شود!
هنگامي كه خم شدم تا مقاله ام را كه روي زمين افتاده بود بردارم، متوجه كاغذي ديگر، كمي آنطرف تر گشتم. به نظر يك نامه بود... آن را برداشتم تا به آن فرد برسانم، چون به نظر ميرسيد كه پس از برخورد، از او افتاده باشد. ولي به ناگاه قلبم در سينه فرو ريخت... پشت پاكت نوشته شده بود "**فوق محرمانه** از طرف ارباب لرد ولدمورت". نامه از دستم بروي زمين افتاد... براي يك آن هيچ فكري از ذهنم نميگذشت... مات و بي حركت مانده بودم. بعد به سرعت از آنجا دور شدم... از راه كنار درياچه، مسير هاگوارتز را پيش گرفتم... ميدويدم. به ناگاه فكري از ذهنم گذشت. شايد... شايد... شايد من ميبايست آن نامه را برميداشتم... ايستادم. ولي نه آن يك نامه كاملآ سياه بود و دردسرهاي فراواني در پي خواهد داشت. ولي آيا ميتوان به سادگي از اين مسئله گذشت. شايد توسط اين نامه بتوان يكي از شوم ترين و وحشتناك ترين مآموريت ها و اعمال سياه را جلوگيري كرد! شايد بتوان عده اي از مرگ خواران را شناسايي نمود! من بايد نامه را به دامبلدور برسانم.
به سرعت به سمت مهمانخانه سه دسته جارو دويدم تا قبل از او به نامه برسم. به در مهمانخانه كه رسيدم از سرعت خود كاستم. بر روي زمين دنبال آن ميگشتم... "كجاست؟ كجاست؟ زود باش... اگه الان بياد بيرون؟!!... نيست." ناگهان درب مهمانخانه باز شد... قلبم در سينه فرو ريخت... عرق سردي در آن هواي سوزناك بر پيشاني ام نشست. به سرعت از روي زمين بلند شدم و رو به ديوار كردم و به راه افتادم... نفس راحتي كشيدم... آن مرد نبود... فرد ديگري از سه دسته جارو خارج شده بود... به محض اين كه برگشتم، زير پايم چيزي را احساس كردم، بله، نامه را يافتم. آن را برداشتم و در جيب كناري شنلم گذاشتم و به سرعت به سمت هاگوارتز حركت كردم. قلبم به سرعت ميزد. "اگر آن فرد متوجه ميشد كه نامه آنجا افتاده، حتمآ ميفهمد كه من آن را برداشتم... واي، خداي من... ولي من بايد اين كار را ميكردم. وجدان جادوگري اين را به من ميگويد، من نميتوانم در برابر دنياي جادوگران بي مسئوليت باشم..." سعي داشتم خود را آرام كنم. گام ها را بسيار سريع برميداشتم، هر چند قدم، برميگشتم و پشت سر خود را نگاه ميكردم. تمام طول مسير دستم در جيب بر روي پاكت قرار داشت. به هيچ وجه سرماي هوا را كه اكنون در كنار درياچه بيشتر هم شده بود احساس نميكردم! خيس عرق بودم! صورتم از گرما ملتهب شده بود. حتي فكر محتويات نامه نيز مرا مشوش ميساخت. حتي نام روي پاكت! هر لحظه انتظار داشتم آن فرد جلو من سبز شود و نامه را طلب كند...! واي عجب حال عجيبي داشتم... كاش هرگز اين اتفاق نيفتاده بود.
سرانجام به دروازه هاي هاگوارتز رسيدم... پس از عبور از درواز عرق پيشاني را پاك كردم. ميدانستم كه اينجا بيشتر در امان هستم، زيرا هر كسي نميتواند پا در هاگوارتز گذارد. ولي باز هم مشوش بودم. تا اين كه قلعه از دور نمايان شد. بقيه ي مسير را دويدم... به سرعت درب هاي قلعه را گشودم و خود را داخل انداختم... نفسي آزاد كردم كه انگار ساعت ها در سينه ام حبص بوده! همانجا در پشت در روي زمين نشستم. نفس نفس ميزدم. نه به اين خاطر كه دويده بودم، بلكه به اين خاطر كه در طول مسير راه نفس كشيدنم بسيار تنگ شده بود!! پس از چند لحظه، آرام تر شدم. ولي بايد هرچه سريع تر نامه را به دامبلدور ميرساندم... بلند شدم تا خود را به اتاق پروفسور دامبلدور برسانم.
نميدانم چطور ولي بسيار سريع خود را جلو درب اتاق پروفسور دامبلدور يافتم. در را كوفتم... صداي گرم و صميمي پروفسور مثل هميشه از پشت در به گوش رسيد... "بفرماييد داخل..." داخل شدم و در اتاق دامبلدور كه هميشه آرامش خاصي حاكم است ماجرا را براي پروفسور تعريف كرده و نامه را به وي سپردم. پروفسور به من گفت بيرون بمانم تا نامه را باز كرده و بخواند... من از اتاق خارج شدم و ديگر خاطرم جمع شده بود و تازه آرامش خود را كسب كرده بودم و بسيار خوشحال بودم از اين كه نامه را صحيح و سالم به پروفسور رسانده بودم. اما تازه متوجه شدم كه مقاله ام همراهم نيست و آن را در مسيرِ راه گم كرده ام! البته زياد اهميتي نداشت، چون به نظر ميرسيد كه كار با ارزش تري را انجام داده ام. مقاله را ميشود دوباره نوشت... البته بماند كه چند روز روي آن كار كرده بودم! در همين افكار بودم كه درب باز شد و چهره ي مسمم پروفسور نمايان گشت.
- آفرين پسر، خيلي عالي بود. ازت متشكرم.
من دهانم باز مانده بود... و بسيار كنجكاو بودم كه بدانم داخل نامه چه نوشته شده بود. به نظر پروفسور اين مطلب را فهميد و ادامه داد:
- بيا، بيا بايد با هم جايي بريم، اونجا براي همه، منجمله تو، جوان شجاع، توضيح خواهم داد...

____________________________________________________________
با عرض خسته نباشيد خدمت معاونين محترم و زحمت كش محفل ققنوس.
اگه قابل دونستيد و بنده رو به عنوان عضوي از اعضاي محفل قبول كرديد. ديكته اينگليسي اسم من: Ludo Bagman هست. چون ديدم خيلي از اسم ها رو اشتباه زديد واسه همين گفتم!


آفرین لودو ... خیلی قشنگ بود ... داستانو خیلی خوب از دید اول شخص پیش بردی ... و اصلا گزاف نویسی نداشتی ... اکثر جمله هات قشنگ و به جا بودن ... فقط یکی دو مورد کوچیک بود که به راحتی می شه ازشون گذشت ... داستانت هم با اینکه کش و قوس خاصی نداشت ، ولی به خاطر توصیفای زیبات ، قلب خواننده رو به تپش می اندازه ! ... یه مشکلی که بود پاراگراف بندیت بود ... متنت خیلی فشرده به نظر می رسه ... می تونست زیبا تر از این پاراگراف بندی بشه ... البته این یه مورد رو می شه گذشت کرد !
با این اوصاف :

تایید شد
برای آگاهی از چگونگی فعالیت در محفل ، به لینک زیر بروید :
قوانین محفل – لیست اعضا و امتیازات

در جنگل

شب پارچه سیاه خود را بر سر جنگل کشیده بود . باد آواز می خواند و موی درختان را نوازش می کرد . صدای حیوانات جنگل که با یکدیگر هم خوانی می کرند آواز خوانی باد را کامل می کرد و محیطی دل نشین برای تمام موجودات جنگل و محیطی پر از رعب و وحشت برای تجاوزگرانی که به آن وارد شده بودند ایجاد می کرد . چند مرد در تاریکی شب در بین درختان پشت سر هم راه می رفتند و گاهی نیز می ایستادند و اطراف خود را نگاه می کردند .
مردی که سر بی مویی داشت در پشت سر دو مرد دیگر حرکت می کرد در جلوی او مردی با موهای قرمز راه میرفت و جلوتر از آن دو ، مردی با پای چوبی بود . به راحتی می شد فهمید آن ها چه کسانی هستند ، لوپین ، ویزلی و مودی .
صدای آشنای آقای ویزلی خیلی آرام گفت : آلستور هنوز ورودی را پیدا نکردی .
مودی نیز در جواب او با صدایی آرام گفت : هنوز چیزی ندیدم ، ولی احساس می کنم نزدیک شدیم .
ویزلی غرولند کنان گفت : الان دو ساعته که داری همینو می گی .
هر سه مرد به راهشان ادامه دادند معلوم نبود به دنبال چه می گردند ولی می شد فهمید برای امر مهمی این موقع از شب به این جنگل آماده اند شاید قرار بود جلوی عده ای مرگخوار بایستند و شاید هم برای دیدن کسی به اینجا آمده بودند . حدود یک ساعت از آخرین صحبت مودی و ویزلی می گذشت که یکدفعه مودی ایستاد ، این توقف ناگهانی باعث شد که ویزلی وبه مودی و لوپین به ویزلی بر خورد کند و در نتیجه هر سه به زمین بیفتند .
ویزلی از جایش بلند شد و شروع به مالیدن زانویش کرد و گفت : چرا یک دفعه ایستادی ؟
لوپین لباس های مندرسش را می تکاند : فکر کنم ورودی رو پیدا کرد !
مودی که پای چوبیش را که از جا در آمده بود در جایش محکم می کرد به نشان تایید سرش را تکان داد .
ویزلی : خوب کجاست ؟
مودی : همین جاست ! ...... به درخت جلوی خودش اشاره کرد .
لوپین : اینکه یک درخته !
مودی : درسته ....... درستش را به نقاط مختلف دخت می مالید و ادامه داد ...... داخل این درخت یک راهرو بزرگه !
ویزلی : خوب چه جوری بریم توش ؟
مودی : من هم دنبال ره ورودی هستم ....... هنوز دستش را به درخت می مالید که یک دفعه دستش در نقطه ای متوقف شد ....... لوپین بیا اینجا ، این برامدگی ها رو می بینی ؟
لوپین با دقت به درخت نگاه می کرد : آره ، خوب چی کارش کنم ؟
مودی دستش را روی برآمدگی فشار داد و سپس رو به لوپین گفت : ببین اتفاقی نیفتاد ، دریچه ای باز نشد ...... لوپین دور درخت چرخید و گفت : نه .
مودی : خیلی خوب پس دنبال یک چیزی بگرد ، ویزلی بی کار نشین یک کاری کن ..... هر دو جادوگر مشغول بررسی درخت شدند که یکدفعه صدای ویزلی بلند شد : من یک چیزی پیدا کردم یک سوراخ کوچک ، شاید باید کلیدی یا چیزی را داخلش کنم ؟
لوپین : ما جادوگریم پس باید ، آهان چوبدستی ، چوبدستی را تو سوراخ فرو کن ..... ویزلی چوب دستی اش را داخل سوراخ کرد اما اتفاقی نیفتاد .
لوپین : حول بده .... چوبدستیت نقش احرم داره اونو بچرخون و بعد شروع به حل دادن کرد یک دور دور درخت چرخید ، یکدفعه درخت شروع به لرزیدن کرد و بعد یک تکه از تنه درخت مانند در باز شد .
در باز شده به راهروی بزرگی باز می شد که روشنایی آن از نور مشعل های کوچک ایجاد می شد . هر سه مرد خیره به راهرویی نگاه می کردن که در برابر چشمانشان باز شده بود ، زیبایی راهرو مهر سکوت بر دهان آن ها زده بود . بالاخره مودی این سکوت را شکاند و گفت : یکی باید بمون و دو تا برن تو ! کی با من میاد و کی می مونه .
لوپین و ویزلی به هم نگاه کردن و لوپین گفت : من می مونم آرتور با تو میاد و بعد آرتو ویزلی و آلستور مودی با هم وارد راهرو شدند و لوپین را تنها گذاشتند .
روی تمام دیواره های راهرو شکل مار کنده کاری شده بود و در یک خط بالای سر مارها جواهراتی چون الماس و بلریان و یاقوت گذاشته شده بود . آقای ویزلی دستش را به دیوار می کشید تا اگر یکی از جواهرت شل بودن آن را بردارد . و مودی هم موشکافانه به اطراف نگاه می کرد بعد از بیست دقیقه پیاده روی به انتهای راهرو رسیدند ، انتهای راهرو به یک غار بزرگ میرسید درون غار یک دریاچه کوچک از آب های زیر زمینی درست شده بود و در اثر موندگاری زیاد آب ها در این مکان ، آب دریاچه بوی بسیار بدی میداد . در آن طرف دریاچه یک سکوی بزرگ بود که روی آن یک مجسمه کوچک بود .
ویزلی : خوب حالا چی کار کنیم ، صد در صد آب طلسم شده و طلسم های پروازی هم جواب نمی دهند .
مودی : فکر کنم این اطراف یک قاقیق یا کلک رو بشه پیدا کرد من این طرف را می گردم تو هم آن طرف را ببین ........ آن ها از هم جدا شدند و به جهت مخالف یکدیگر حرکت کردند .
مودی ...... مودی .......مودی بیا اینجا ....... ویزلی اربده کشان آلستور را صدا میزد .......آلستور هم با تمام توان به سمت او می دوید ( البته دویدن نمی شد اسمش را گذاشت زیرا که یک پایش چوبی است ) وقتی به ویزلی رسید نفس نفس زنان گفت : چی شده ؟ قایق رو پیدا کردی ؟
ویزلی لبخند زنان گفت : البته ؟
مودی : کجاست ؟ کوش ؟ من که نمی بینمش ؟
ویزلی : درسته ولی یک نگاهی به جلوت بنداز پات رو تو این قسمت روی آب بگذار ... مودی پایش را روی قسمتی که ویزلی اشاره کرده بود گذاشت ، پایش تو آب نرفت بلکه روی چیز محکمی قرار گرفت .
مودی : از کجا فهمیدی ، چطوری پیداش کردی ؟
ویزلی : یک نگاهی به دیوار بنداز عکس یک قایق رو کشیده و جلوش پنج تا پاست از دیوار پنج قدم به دریاچه نزدیک شدم که کشفش کردم .
مودی : جالبه ، سوارشو باید بریم آن طرف دریاچه ....هر دو سوار قایق نامرئی شدند و به سپس به سمت دیگر دریاچه رفتند ..... ویزلی تو اینجا بمون امکان داره قایق یکدفعه با آب به وسط دریاچه بره ....... مودی به سمت سکوی بزرگ که روی آن مجسمه بود رفت سپس از سکو بالا رفت و مجسمه را برداشت و به پیش آقای ویزلی برگشت ..... میدونی آرتور یک چیزی مشکوکه برای برداشتن جان پیچ هیچ مانعی نبود ؟
ویزلی : آره ، خوب به نفع ما بیا بریم ...... وقتی به سمت دیگر غار رسیدند هیچ راه خروجی ورود نداشت مودی حتی با چشمانش به اطراف نگاه کرد اما راهی ندید !!! ......خوب آلستور این هم مانع ، چی کار کنیم ، گیر افتادیم ؟
4 ماه بعد ------------- ------------- ----------- -------------
زمین شروع به بالا آمدن کرد و سپس دو مرد لاغر و کثیف از زیر آن بیرون آمدند به اطراف خود نگاه کردند یک تابلو در روی درختی که چهار ماه پیش از آن وارد راهرو شده بودند نصب شده بود ...... مودی به سمت تابلو رفت روی آن نوشته شده بود : این مکان خطرناک است به آن نزدیک نشوید . در همین مکان یک کارمند وزارت و یک کارآگاه ویژه گم شده اند .
روزنامه پیام امروز --------------------

دو مرد فداکار که چهار ماه پیش گم شده بودند پیدا شدند آنها در این ماموریت توانسته اند یک جان پیچ از جان پیچ های ولدمورت را نابود کنند .

از نظر من پستت بي نقص بود...فضا سازيت در حد استاندارد بود نه بيشتر نه كمتر ... داستانت هم خوب بود ... ولي عالي نبود... اميدوارم در داخل خود محفل داستانهاي عالي بنويسي
تاييد شد!!!
ارم شما هم به همراه عده اي ديگر از دوستان به زودي در تاپيك جلسات زده ميشود(پادمور)

یکدفعه از خواب ناز بیدار شد.
دستش را جلوی چشمش مالید. ساعت 8 بود.
از روی تخت خوب زوار در رفته اش بلند شد و از اتاق کوچکش خارج شد.
به آن سو قدم بر میداشت...
*#*#*#*#*#*#*##*#*##*#*#*#*#*#*##*#**#*##*#**#<>
در خانه ی شماره ی دوازده گریمالد غژغژی کرد و باز شد.

ماه از پنجره ی کثیف به درون میتابید و نوک دماغ جنهای خانگی درون هال را روشن میکرد.
مالدبر با اندکی ترس وارد خانه ی به ظاهر متروکه شد.
از هال نمور آرام آرام گام پیش بر میداشت و صدای پایش روی فرش نمور خفه میشد.
جغد سفید برفیی از بیرون پنجره هوهو کرد. مالدبر از ترس خودش را پناهن کرد تا جغد رفت.
ناگهان خود را درون اتاق نشیمن یافت. شومینه روشن بود. جلوتر رفت و مردی را دید که روی مبل نشتسته است.
با خود گفت: گام اول برای جاسوسی لرد سیاه!
جلوتر رفت. مرد ناگاه از روی مبل پرید و یقه ی مالدبر را چسبید:
_ تو ای خاین قدرت دوست! آنگاه که تو را بر چلیپای قدرتم مصلوبه سازم...
پیرمرد دیگری که ریش سفید بلند داشت از اتاق بیرون آمد و داد زد:
_ ولش کن! ای وحشی وطن دوست! من تو را با شمشیرم دو قبضه خواهم کرد!
ناگهان مرد به جلو رانده شد و دو پسر نوجوان دست به یقه ی هم بیرون افتادند.
اولی داد میزد:
_تو افیلیلا رو کشتی! وگه نه
پسر دوم داد زد:
_ بیخود حرف میزنی! آشغال!
زنی میانسال بر آستانه ی در فرود آمد:
_ های ای بیمنشان! مرا که از خود رانده اید را باز پس گیرید!
مالدبر با خود اندیشید: ای لا*یا چشون شده؟ مرگشون زده! بهتره این خبرو بدم لرد سیاه و بگم دیگه لازم نیست عضو محفل شم!
داشت بیرون میرفت که دید شخصی شانه ی او را نگه داشته است:
_ تو کیی؟ اینجا چی میکنی؟
_ مالدبرم!
_ یک مرگخوار! اینجا چه میخواهی؟
مالدبر رویش را برگرداند:
_ میخوام تو محفل عضو شم.
_ خوب...
_ چیه؟
_اول بیا کمک کن اینا روانی شدن شفاشون بدیم. گرد مادولین خوردن.
مالدبر: آهان! به یه حرکت درسشون میکنم.
مالدبر چوبش را حرکت داد و همه ناگهان به وضع عادی خود برگشتدن ولی ناگهان خوابشان مرد.
مالدبر گفت:
_ خوب؟
هدویگ: میتونی بیای تو محفل. اینجا ترشحات مادولین زیاده! لازمی! به شرطی که قسم بخوری جاسوس نیستی.
مالدبر: بجون مامانم نیستم.
خیله خوب. تو عضوی!


پستت بد نبود خيلي بهتر از پست قبليت بود ولي يك چيزي مانع ميشه اونم اينه كه خيلي بهتر از اين ميتوني بنويسي !!!
اگر كمي دقت كني خودت ميبيني فضا سازيت بيشتر شده ولي داستانت كمي افت كرده...منتظر پست بعديت هستم كه مطمئنا از همه ي پستهات بهتر هستش!!!
تاييد نشد!!!(پادمور)

یک روز زیبای بهاری بود باد می وزید :

زاخاریاس در خانه ی گرم و نرم خود نشسته بو و داشت به وقایع و اتفاقاتی که در طی مدتی قبل اتفاق افتاده بود فکر می کرد دامبلدور مرده و ولدمورت برگشته بود .
و پس از مدتی کلنجار رفتن با خودش :
زیر لب گفت : هر کاری بکنم از این جا نشستن بهتره.
پس ردایش را برداشت و از خانه زد بیرون او در حالی که باد صورتش را نوازش می کرد بی هدف حرکت می کرد و در سرش افکار خود را پرورش می داد که ناگهان کوچه عجیبی دید با این که کوچه ظاهر زیاد عجیبی نداشت ولی زاخاریاس حس عجیبی نسبت به آن داشت او برگشت و پشت سرش را
نگاه کرد:

"میدان گریملوند"
زاخاریاس جلو رفت و وارد کوچه شد کوچه از دو ردیف خانهی بسیار کثیف و دوده گرفته تشکیل شده بود که انگار هیچ کس تا حالا برای تمیز کردن آن ها اقدام نکرده باد می وزید و صورت زاخاریاس که از سرما قرمز شده بود را نوازش می کرد او به کف کوچه نگاه کرد برگ ها توسط باد به طرز رویایی چرخ می زدند به طوری که هر بیننده ای را متحیر می کرد زاخاریاس بقدری در خود فرو رفته بود که متوجه نشد که :
تاق !!!!!!!!! سرش با دیوار برخورد کرد و به خود آمد و گرمای لذت بخش خون داغی که از دماغش می آمد احساس کرد و دیگر چیزی نفهمید و...

زاخاریاس با صدای جر و بحث چند نفر بیدار شد :

سرش درد می کرد و کاملا گیج و منگ بود و قبل از این که بفهمد کجاست دو باره از هوش رفت .
وقتی دوباره به هوش آمد دیگر منگ نبود ولی همه جا را تار می دید
و سرش سنگین شده بود و دوباره از هوش رفت و...
سرانجام با تکانی که کسی بر او وارد می کرد بیدار شد الان دیگر کاملا سرحال بود ولی کمی کوفته بود
کمی به اطرافش نگاه کرد او روی یک تخت کوچک داخل یک اتاق تر و تمیز که به وسیله ی یک شمع روشن می شد خوابیده بود که هیچ چیز دیگر در آن نبود
و به کسی که در کنارش بود نگاه کرو او کسی جز دامبلدور نبود

زاخاریاس: دامبلدور؟! ولی شما که مرده بودید نکنه که من مردم ؟! من کجام؟!

دامبلدور : آروم باش مرد جوون تو زنده ای تو داخل کوچه افتاده بودی و خون زیادی از دماغت رفته بود من هم چون نیرویی ویژه
یعنی نیروی مبارزه با بدی ها و تاریکی ها رو در تو دیدم تو رو این جا
آوردم تا به سپاه روشنایی خدمت کنی تو در مقر سپاه روشنایی یعنی محفل ققنوس هستی ای جوون حالا بگو که این کا رو می کنی یا نه؟


زاخاریاس : من سوگند می خورم که به سپاه روشنایی وفادار باشم و تا آخرین قطره ی خون برای این سپاه بجنگم پرفسور.

دامبلدور : خوبه پس بیا بریم و با اعضای دیگر محفل آشنا شویم و
یه چیزی هم بخوریم .

و آن دو رفتند



ارادتمند شما
زاخاریاس اسمیت



خب ... ایندفعه بهتر از قبل بود ... ولی یه سری چیز اساسی رو اصلا رعایت نمی کنی ... اول اینکه بازم غلط تایپی خیلی داره متنت ... دیگه اینکه هر نویسنده ای ، بین جمله هاش ، یه علامتی می زاره تا جمله از جمله بعدی جدا کنه ! ... ولی شما چرا نمی زاری نمی دونم ! ... این واقعا یه چیز ساده و ابتداییه !
ژانگولر نوشتت کمتر شد ... ولی بازم یه ته مونده ای داره ... به نظرت دامبلدور به همین راحتی ، تو رو پیدا می کنه و وارد محفلت می کنه ؟ ... اصلا قابل باور نیست که دامبلدور توی تو پتانسیل سفید بودن رو ببینه و بدون هیچ عملی یه راست تو رو بیاره محفل !
... فضا سازی هات و توصیفاتت بد نبودن ... ولی ایراد خیلی داشتن ... برای مثال :
نقل قول:

او در حالی که باد صورتش را نوازش می کرد بی هدف حرکت می کرد و در سرش افکار خود را پرورش می داد که ناگهان کوچه عجیبی دید

افکار خود را پرورش می داد معنیش چیه ؟! ... من که به گوشم نخورده ! ... فکر نکنم همچین چیزی موجود باشه اصلا ! ... سعی از عبارات مناسب استفاده کنی .
یواش یواش بهتر می شی ... نا امید نشو

تایید نشد
هدویگ