نقد پست 216 خوابگاه مدیران، لی جردنسوژه ی پستت خیلی خوب بود. باعث شد که مدیران تند تند وارد نشن و داستان لوس نشه و وجود لولو خورخوره باعث شد در پست بعد فضای طنز به وجود بیاد.
نقل قول:
حس کنجکاوی هوگو گل کرده بود. همه ی مو های دماغ هوگو اصرار داشتند که در اشپزخانه را باز کند و ببیند درون ان چیست.از قیافه ی سدریک هم معلوم بود همچین حسی دارد.
خوشبختانه پرسیوال در را باز کرد و به حس کنجکاوی ان ها پایان داد.
شروع پستت خیلی زیبا و قشنگ بود.
ولی دو تا اینتر نمی خواست. در این جور جاها همون یه اینتر بسه.
دو تا اینتر مال بین فضا سازی و دیالوگه. یا بین دو تا دیالوگ با خط تیره.
نقل قول:
ان ها چیزی را دیدند هم کوییرل بود هم کریچر و هم انتونین!!
یعنی ان ها انتونینی دیدند که گوش کریچر و کله ی کوییرل داشت!
اولاً جمله ی اولت رو ببین. همون چیزی که به ذهنت اومده رو نوشتی. فعل رو گذاشتی اول، که یادت رفته بذاری. بعد هم که از روی پستت نخوندی.
صحنه جالب بود ولی اگه بیشتر توضیح میدادی و یه کمی فضا سازی می کردی( یعنی می گفتی که لولو چیکار می کرد یا اتاقی که بهش وارد شدن چه شکلی بود. نورش چطور بود و ...) بهتر می شد.
در ضمن چرا برای سدریک یه شکلک می ذاری ولی برای هوگو دو تا. مگه هوگو چند نفره؟
نقل قول:
پرسیوال-یعنی شما ها فرق ادم با لولو خورخوره را نمی دونید؟
این شیوه ی دیالوگ نویسی غلطه.
3 روش برای دیالوگ نویسی داریم. که با همین مثال بهت می گم:
1. پرسیوال گفت: یعنی شما ها فرق ادم با لولو خورخوره را نمی دونید؟
2. پرسیوال گفت: « عنی شما ها فرق ادم با لولو خورخوره را نمی دونید؟»
3. پرسیوال گفت:
- یعنی شما ها فرق ادم با لولو خورخوره را نمی دونید؟
همونطور که می بینی برای پرسیوال یه فعل هم باید به کار ببری. حالا مثلاً می تونی پر و بالش هم بدی. مثل این:
پرسیوال در حالی که به آن دو چشم غره می رفت فریاد زد: یعنی شما ها فرق ادم با لولو خورخوره را نمی دونید؟
پستت یه اشکال خیلی بزرگ داشت.
تا آدم داشت می فهمید چی شده تموم می شد. خیلی کم بود. باید بیشتر داستان رو پر و بال بدی.
الان تو حدود 13 خط نوشتی ولی بلیز بعد تو 40 خط نوشته.
سعی کن با استفاده از فضا سازی مناسب به داستان پر و بال بدی.
در کل نسبت به یکی از اولین پست های رولت خوب بود.