-سلام!

صدا هست و تصویر نیست! مرلین تعجب نمیکنه.
-بانز؟

بانز مودبانه جلو میره و تعظیم میکنه، ولی چون دیده نمیشه ادب و نزاکتش کلا هدر میره.
-ببخشید به من گفتن اینجا پیامبری قادر و عادل وجود داره که آرزوهای جادوگران رو...

-تو که قبلا اومدی...دو بار هم اومدی...چرا یه جوری حرف میزنی انگار بار اولته؟ سن و سال ما را مسخره کرده ای؟

بانز با جدیت جواب میده:
-ولی اشتباه میکنین. من تازه کشف کردم شما اینجایین. قبلا نیومده...اومده بودم. دوبار اومدم. حتی بار دوم پرتم کردین بیرون...از سو لی متنفرم ولی چون مدیره نمیتونم اینو به خودش بگم و وانمود میکنم خیلی ازش خوشم میاد. از لینی هم همینطور. ولی اونم مدیره. نمیدونم چرا از هر کی بدم میاد مدیر میشه. شبا خرس صورتیمو بغل میکنم و میخوابم...

بانز نمیفهمه چرا یهویی شروع به گفتن حقایق زندگیش کرده! ولی مرلین میفهمه.
دستاشو توی هوا تکون میده تا بانزو پیدا و به بیرون هدایت کنه.
-برو فرزندم. این بار جادوی حقیقت روت اجرا کردم...دفعه ی بعد مشخص نیست چه بلایی سرت بیارم. برو وقت پیامبر رو نگیر. مردم مشکل دارن.

بانز تیر آخر رو هم رها میکنه.
-نمیشه حداقل مروپ رو ناپدید کنین؟ گابریل رو چطور؟ امروز صبح بهم گفت ازم راضیه، چون خیلی تمیز به نظر میرسم. من که کلا به نظر نمیرسم!

-برو فرزند...در رو هم پشت سرت ببند!

خلاصه:

مرلین تو بارگاهش حضور داره و آرزوهای همه رو برآورده می کنه.
ولی مشکل این جاست که دیگه کمی گیج و حواس پرت شده و ممکنه نتیجه دقیقا چیزی نباشه که شخص، درخواست کرده.

* * *

و یکی آمد که کاش نمی آمد! مادر با غر آمد!

_آهای مرلین پاشو از خواب...پاشو لنگه ظهره از مدرسه ت جا موندی! ساعت جادویی ۱۲ ظهر رو نشون میده... آخه پیغمبرم انقدر تنبل!؟پیغمبر هم پیغمبر های قدیم!

مرلین درحالی که زانوی غم در بغل گرفته بود و به دلیل کهولت سن همانطور خوابش برده بود، با شنیدن صدای زنی غر غرو دو متر از جا پرید و از ترس به لرزیدن افتاد.

_یا بی جامه خال خال صورتیمان! از امتحان جا موندیم!

سریع به ساعت جادویی اش نگاه کرد اما ساعت ۶ صبح را نشان میداد!
_ آخه چه عادتیه همه مادرا دارند که ساعتو جلوتر میگن تا شوک عصبی وارد کنند!؟ فکر کردم واقعا از امتحان جا موندم...اممم وایسا ببینم اصلا کدوم امتحان؟!

مرلین کمی ریش هایش را صاف کرد و سپس یادش آمد که اصلا او دانش آموز نیست که امتحان داشته باشد، خیر سرش پیغمبر است! بسی خشمگین شد که وی را از آن خواب وحیانی به این صورت بیدار کرده بودند! اما خوشحال نیز بود که بلاخره کسی برای برآورده سازی آرزو و حل مشکل آمده بود.
هرچند مروپ گانت لذت وافری از این سبک بیدار کردن برده بود.

_خوش آمدید بانو مروپ.
_مرلین به من توهین میکنی؟ داری میگی من خوش میام؟ آخه تو چجور پیغمبری هستی که نمیدونی مادر لردسیاه ناخوش و بد یمن میاد.
_اممم... بله بله حق با شماست ویندوز پیغمبریم هنوز بالا نیومده! چقدر ناخوش و بد یمن اومدید! چه کاری ازم بر میاد؟

مروپ ابروهایش در هم بود و به دنبال پیدا کردن غر های جدید می گشت اما در عین حال میخواست به آرزویش هم برسد، پس کمی کوتاه آمد.
_فرزند عزیز تر از جانم با اینکه زیبایی و جذبه ای وصف ناپذیر داره اما نداشتن موهای پر پشت روی سرش خاطرمو مکدر میکنه؛ میخوام فرزند خوشگلم مو دار بشه.
_دیگر نگران کچل بودن فرزند دلبندتان نباشید، با کلینیک کاشت مو دکتر ... اهمممم خط رو خط شد! بله بله حق با شماست بانو، مشکلی نیست، الان درستش میکنم.

مرلین عصایش را تکانی داد:
_عجی مجی موی لردو بکار ترجی!

و موی لرد ناگهان کاشته شد!
مروپ که اشک شوق در چشمانش میدرخشید به سرعت به سمت اتاق لرد سیاه رفت تا فرزند دلبندش را اولین نفر ببیند اما:

_وای... فرزندمان را دستی دستی مانند اون مشنگ زاده ی مو حنایی، ترامپ کردیم!

مرلین که فکر میکرد همه چیز بی نقص تمام شده به قدرت و هوش فراوانش آفرینی گفت و منتظر آرزوهای نفرات بعدی ماند!

و واقعا کسی نیامد!

مرلین حواسش نبود که مرلین است و باید مواظب آرزوهایش باشد.

در واقع اول خوشحال شد...

برای چند دقیقه...

استراحت کرد...فکر کرد...حساب و کتاب کرد...و همه این ها فقط چند دقیقه طول کشید.

زمان برای مرلین ها بسیار کند پیش می رفت.

ولی خیلی زود حوصله اش سر رفت. احساس عجیبی داشت. احساسی که شاید تا آن روز تجربه نکرده بود. شبیه گرسنگی نبود، شبیه تشنگی نبود، حتی خستگی هم نبود...
حالتی مثل تنفر از خودش...
احساس به درد نخور بودن!

-آره...خودشه...همینه...احساس بی مصرف بودن می کنم. مرلینی که آرزو برآورده نکنه که مرلین نیست. به هیچ دردی نمی خوره.

مرلین متوجه نبود که آرزوهای مردم را هم نصفه و نیمه و اشتباه بر آورده می کند و کلا وقت بازنشسته شدنش فرا رسیده.

آرزویش را عوض کرد.

-کاش یکی بیاد و یه مشکل و آرزویی داشته باشه که براش برآورده کنم! کاش یکی بیاد...مرگخوار یا غیر مرگخوار...انسان یا حیوان یا هر چی...فقط یکی بیاد!

اما نتونست، چون باز یکی در زد.

- اگه گذاشتین ما کپه مونو بذاریم!

در باز شد و یه گرگ برفی ناز از پشت در اومد بیرون.

- تو دیگه کی هستی؟

گرگ برفی تغیر شکل داد تبدیل به یه دختر قد بلند چشم بادومی، با موهای سفید بنفش شد.
دهن مرلین باز موند. دختر خیلی خوشگل بود و البته می شد شیطنت رو تو چشمای سبزش خوند.

- کونیچیوا مرلین چان!
- کونیچو هرچی که گفتی دختر عزیزم! ما تو خونه ریدل همچین حوری هایی داشتیم نمی دونستیم!

دختر با طنازی که شیطنت خاصی توش مشهود بود گفت:
- من تو خونه ریدل زندگی نمی کنم، دزدکی اومدم تو.
- می دونی اگه لرد سیاه بفهمه چی...

قبل از اینکه مرلین بتونه حرفشو کامل کنه تیغ تیزی رو رو گرندش حس کرد.
چشمای دختر برقی زد.
- شما که چیزی نمی گی، مگه نه مرلین چان؟

مرلین که جونش در خطر بود با ترس گفتم:
- دخترم این کارا چیه؟ با هم به توافق میرسیم.

دختر تیغ های دستکشش رو ناپدید کرد کمی از مرلین فاصله گرفت.
- حالا خوب شد!
- چی می خوای دختر جون؟
- می خوام مرگخوار شم.
- چی؟ اما اینکه دست من نیست؟

دوباره اون برق شیطنت آمیز تو چشمای دختر افتاد.
- تو مرلینی!
- خب که چی؟
- پیامبری! می تونی آرزو ها رو براورده کنی.

مرلین فکر کرد باید یه جوری از شر این دختر ژاپنی پررو خلاص می شد.
- باشه قبول! همین الان دعا می کنم که دارای علامت شوم بشی.

مرلین چشماش رو بست و دستاش رو بالا آورد. بعد از مدتی چشماشو باز کرد.

- تموم شد؟ حک شد؟
- آره دیگه.

دختر یه نگاه به دست چپش انداخت، اما یه دفعه چشماش عصبانی شد.
- این که علامت شوم نیست.

مرلین به علامت روی دست دختر نگاه کرد.
- عه این اولشه یکم بعد که خوب خشک شد شکل علامت شوم می شه واسه همه اولش این شکلیه!

دختر مطمئن نشده بود و چاره دیگه ای نداشت، به جز اینکه به مرلین اعتمادا کنه.
- باشه ممنون از کمکت مرلین چان!

دختر اینو گفت و از در بارگاه خارج شد.
مرلین امیدوار بود که دیگه واقعا کسی نیاد.

- باز کیه؟ بیا تو ببینم!

ولی کسی وارد نشد. مرلین باز هم منتظر ماند.
- در میزنن فرار میکنن؟ چه فرزندان بی ادبی.

- خودت بی ادبی!

مرلین چند ثانیه ای به در و دیوار خیره شد. کسی در اتاق نبود.
- تو هم قابلیت بانزو داری؟ از دیوار هم رد میشی تازه؟

با این حرف، در باز شد و دختری دست به سینه وارد شد.
- اصلا هم شکل بانز نیستم. از دیوار هم رد نمیشم. بی ادبم نیستم. کسی به یه دختر متشخص میگه بیا تو ببینم؟

مرلین چشمانش رو دور داد. سپس سعی کرد مهربان به نظر برسد.
- حالا مشکلت چیه؟

لیسا بغض ‌کرد و زل زد در چشمان مرلین.
- یعنی تا الان تغییری تو من حس نکردی؟

او دوباره سر تا پای دختر را نگاه کرد. با قبلش هیچ فرقی نداشت.
ولی او به عنوان یک مرلین باید تغییری را که توی ذهن لیسا بود را حس میکرد؛ وگرنه ابهتش زیر سوال میرفت.
- خب من به بانز هم گفتم. من سعی میکنم نیروهای فرا انسانیم رو پنهان کنم. مرلینی هستم متواضع.
- یعنی خودم بگم؟
- بگو فرزندم.

لیسا دوباره در چشمان مرلین زل زد. بغضش ترکید.
- مرلین! قهردونم ضعیف شده. من رکورد قهرو توی دنیا داشتم. تونستم توی یک ثانیه پنجاه و شیش تا قهر کامل و هفتاد و هشت تا نیمه قهر داشته باشم.

لیسا سعی کرد با دستانش اشک هایش را پاک کند.
- ولی حالا که قهردون هام ضعیف فقط هر چند دقیقه یک بار میتونم بگم قهرم تازه اونم قلبی نیست. فقط کلمس. خودت که دیدی. از اون وقتی اومدم فقط یه بار نیمه قهر بودم.

مرلین فکر کرد. اگر او را خوب میکرد ظلمی به جامعه کرده بود و اگر دعای لیسا را براورده نمیکرد، کارش را به خوبی انجام نداده بود.
تصمیم گرفت کارش را به خوبی انجام دهد.
- فرزندم دعات برآورده شد. میتونی بری. سر راه هم به عصا بگو دیگه کسی رو نفرسته داخل.

لیسا از خوشحالی چشمانش برق زد.
- یعنی الان دیگه میتونم قهر کنم؟ وای مرلین ممنون.

لیسا از خوشحالی نمیدانست باید چه کند.
- وای از خوشحالی باهات ق... باهات ق... هی چرا نمیتونم بگم باهات ق... دیگه حتی کلمشم رو زبونم نمیاد.
- چیزه فرزندم... قهردونات از یه دفعه ای خوب شدن شکه شدن. یه چند ساعت بمونی درست میشه.

لیسا قانع شد و با خوشحالی بیرون رفت.
مرلین با خوشحالی دراز کشید و چشمانش را بست؛ تا شاید بتواند کمی بخوابد.

خیلی عجیب بود ولی عصای مرلین نقش "کمک کننده" هم داشت. عصا به مرلین کمک کرد تا بلند بشه.
بعد از سرحال اومدن، مرلین شروع کردن به تعمیرات بارگاهش.
-یه بارگاهی من تعمیر کنم/چهل ستون چهل پنجره...

تق تق

مرلین دیگه از این صدا متنفر شده بود.
عصا رفت و درو باز کرد.

-سلام عرض کردن می کنم.
-زود آرزوتو بگو...وقت ندارم.
-شما هم سلام کردن نمی کنین؟
-نه...آرزوتو بگو!

رابستن صداشو صاف کرد و گفت:
-خواستن می خوام که درست فارسی حرف زدن کنم.
-کاملا معلوم بود که آرزوت اینه!

مرلین شروع کرد به خوندن یه چیزایی.
-خب تموم شد...الان دیگه می تونی درست فارسی حرف بزنی.
-واقعا الان می تونم درست حرف بزنم؟ آره واقعا می تونم می تونی می تونه می تونیم می تونین می تونن ...چرا اینجوری شدم شدی شد شدیم شدین شدن؟ من ازت شکایت می کنم می کنی می کنه می کنیم می کنین می کنن!
ینی چه که "شکایت می کنم می کنی می کنه می کنیم می کنین می کنن"؟
-عه...چیزه...می دونی...این الان پف داره، پفش بخوابه درست می شه...ولی خب یه خوبی هم داره...الان دیگه خیلی راحت می تونی فعل "خواستن" رو صرف کنی.
-اها...پس خودت نگهدارت نگهدارش نگهدارمون نگهدارتون نگهدارشون.

رابستن همینجوری که داشت فعل "خواستن" رو صرف می کرد، از بارگاه خارج شد.
مرلین هم تعمیرات بارگاهشو تموم کرد.
-چی می شه یه چند ساعت کسی نیاد!

تق تق

چه کسی میتوانست در پشت در باشد؟
یکنفر با ریش و موی تقریبا بلند و با یک گله بز وارد بارگاه شد.مرلین شنلش را بالا زد و بر روی صندلی پیامبری خود نشست،دست هایش را زیر چونه هایش گذاشت و با بی حوصلگی روبه فرد ناشناس کرد.
_کیستی ای مرد؟از کجا آمدی؟

مرد از درون تاریکی به بیرون می آید و گلویش را صاف میکند.
_من آبرفورث هستم و از جایی بنام هاگزمید میام.
_از ما چه می خواهی؟
_با اجازه یک ارتش از بز ها
_تو که خودت یک گله از بز ها داری برای چی می خوای؟
_ اینا کمن، میخام هاگزمید رو به خاک و خون بکشم.

عصای مرلین که جای آبدارچی هم کار میکرد مرلین به او دستور داد تا دو تا نوشیدنی کره ای برای آنها بیاورد. چند دقیقه بعد وقتی نوشیدنی خود را خوردند مرلین با خستگی آماده شد که آرزو آبرفورث را برآورده کند.
_ای ابر ها ببار لشگر بز ها.

ابر هایی شناور در بالا بارگاه پدیدار شدند ،بطور سیاه چال طور درآمدند و از خود رعد و برق میزدند،مرلین هم همزمان عصایش را تکان میداد. پس از مدتی گردبادی بر دور آبرفورث پیچید،موهای مرلین در آن باد در هوا پخش میشد و جلوی صورتش را می گرفت. در گردباد نیز ابر ها دور آبرفورث پیچیدند. ناگهان هم جا پر از مه شد.
آبرفورث از شادی نمی دانست چکار کند!
_این آن بالا بز می بارد آی بز می بارد.

مدتی بعد بارگاه مرلین سر تا سر پر از بز شده بود و تپه ای از بز ها روی مرلین بودند و داشتند مرلین را می خوردند، ناگهان از میان بز ها آبرفورث روی لشکری از بز ها ایستاده بود درست مثل یک فرمانده.
عصایی با کله بز از بالای سر آبرفورث به کله اش برخورد کرد و آبرفورث آن عصا که با کله بز بود در دست گرفت و کمی سرش را مایلید. عصا را به سمت افق گرفت.
_ای لشکر بز ها بفرمان من به هاگزمید حمله میکنیم...حملهههه!

و ارتش بز ها از در دیوار ها و پنجره ها به بیرون به دنبال آبرفورث به سمت هاگزمید حمله ور شدند،تمام بارگاه نابود شده بود و مرلین با کله ای تاس و بدو ن ریش تف مالین شده با گاز بز ها و شنلی پاره بر روی زمین افتاده بود حتی بز ها عصای مرلین هم رحم نکردند و قسمتی از عصا را خورده بودند و جای گاز هایشان روی عصا مانده بود.
مرلین که روی زمین افتاده بود و نمیتوانست بلند شود زمزمه با صدایی آرام چیزی میگفت.
_کمک،کمک،کمک کن.

و منتظر ‌کمک کسی بود. از طرفی دیگر آبرفورث هم به هاگزمیده حمله کرده بود.

خلاصه:

مرلین تو بارگاهش حضور داره و آرزوهای همه رو برآورده می کنه.
ولی مشکل این جاست که دیگه کمی گیج و حواس پرت شده و ممکنه نتیجه دقیقا چیزی نباشه که شخص، درخواست کرده.

بانز به مرلین مراجعه کرده و درخواست کرده مرلین، مرئیش کنه...ولی بعدش بلاتریکس وارد می شه و درخواست می کنه که بانز نامرئی بمونه! در نتیجه، بانز نامرئی می مونه.

................

بانز از محضر مرلین خارج شد.

مرلین، خوشحال و خندان از این که بدون هیچ حرکتی، دو آرزو بر آورده کرده، روی ابر کوچکی که داخل اتاقش روی هوا شناور بود نشست.
-چقدر خسته شدم! اجابت این همه دعا کار سختیه. بهتره کمی بخوابم.


تق تق تق

-کوفت!

مرلین با لحن و کلمه ای که اصلا شایسته یک پیامبر نبود پاسخ داد. البته زیر لبی!


تق تق تق

ضرباتی که به در می خورد نشان می داد، مراجعه کننده دارای آرزویی بس مهم است!
عصای مرلین که نقش منشی اش را هم بازی می کرد، بی حوصله در گوشه ای به دیوار تکیه داده بود. به هر حال تا وقتی که مرلین به او دستور پذیرش نمی داد، وظیفه ای نداشت.

صدای "تق تق" سوم باعث شد مرلین مطمئن شود که فعلا خبری از استراحت نیست.
به عصایش اشاره کرد.
-برو بیارش تو ببینم این کیه!...و چی می خواد خبر مرگش!

-دیدمت! در حال جمع و جور کردن یه چیزی بودی!

بلاتریکس سریعا به حالت قبل خود برگشت.
-اممم...جمع و جور؟ چی رو مثلا؟

-یه چیزی مثل یک لبخند شیطانی!

بلاتریکس دوباره لبخند زد. لبخندی کاملا شیطانی! و رو به بانزی که هنوز به شکلی مشکوکانه به او خیره شده بود(و البته بلاتریکس این خیره شدن را نمیدید) کرد.
-لبخند شیطانی که بصورت پیش فرض روی صورت من نصبه. تو برو دوباره درخواستت رو بکن. شاید مرلین قبول کرد.

صدای بانز دوباره امیدوار شد.
-جدی میگی؟ یعنی ممکنه؟

بلاتریکس تایید کرد و بانز با خوشحالی وارد بارگاه شد. در اثر قوت قلبی که بلاتریکس به او داده بود، جلو رفت و ردای مرلین را گرفت.
-مرلینا! منو مرئی کن...تجدید نظر کن...دیده بشم!

و مرلین ردایش را از دست بانز کشید.
-فرزندم...گفتم نه! دعاها قابل برگشت نیستن. میدونی با چه مشقتی تا آسمون هفتم میرن؟ برو وقت پیامبر مملکت رو نگیر. برو بیرون! رفتی بیرون؟ ...الان بیرونی؟

بانز با صورت بی صورتی،پوکرفیس به بلاتریکس خیره شد.
-چرا بلا؟فقط بگو چرا؟

از آن طرف مرلین وسط حرف پرید.
-بلی ما هم با این دختر موافقیم،اتفاقا آخرهای دعا بود یه دو سه کلمه ای مانده بود که این دختر این دعا را کرد،نفر بع...
-چیو نفر بعدی!

بانز به سمت بلاتریکس رفت و تکانش داد.
-بلا،خواهش میکنم!
-نه!

بانز بلاتریکس را ول کرد و دوان دوان به سمت مرلین رفت.
-میشه من دوتا درخواست داشته باشم؟

مرلین دستی به ریشش کشید.
-نخیر فرزندم،همه در مقابل مرلین یکی هستند.

بلاتریکس دست بانز را گرفت.
-بیا بریم بانز!

بانز برای اولین بار داشت خودزنی میکرد،که البته کسی متوجه نشد.
-بلاتریکس فقط نمیخوای بگی چرا؟

بلاتریکس ایستاد و چهره اش را مصمم کرد.
-ببین بانز،ما تو رو همینجوری که هستی دوست داریم،نمیخوایم تغییر کنی!تو بی هویت نیستی،برای ما هویت داری!

بانز به بلاتریکس نگاه کرد،با دقت،از جهت کلاهش معلوم بود.

-آره بانز!ما همه با هم یه خونواده ایم!دوستیم!

بانز دست بلاتریکس را ول کرد و درحالتی که اصلا انتظار نمیرفت به سمت بارگاه ملکوتی مرلین بازگشت تا دوباره درخواست مرئی شدن کند!چند قدم به سمت بارگاه برداشت ولی بعد با خود فکر کرد:
- بلا رفتارش خیلی عجیب به نظر می رسید!

برگشت و بلا رو موقعی که داشت لبخند شیطانیش رو جمع و جور می کرد دید!