-نه شما نمیتونید من با تمام قدرتی که دارم از ریون کلاو فرار میکنم!

زاخاریاس به عقب رفت و به دیوار خورد.

-خب من برم به مدیر سایت سر بزنم بیام!

رودولف از اون تایپیک غیب شد.

- رودولف برای اولین بار وقتی من آنلاینم آفلاین شد!
-زاخاریاس الان فقط 32 درصد مونده شناست old بشه.
- رونا وقتشه ازت حلالیت بخوام!
-چی؟
-منو ببخش که به ریون کلاو توهین کردم.
-نه چرا باید ببخشم؟
- من دیگه مدیر نمیشم!نمیشم!نمیشم!و...

گریه های یه لحظه ای و جیغ های بلند زاخاریاس باعث شد که old بالا سرش بشکنه و WiFi اصلی رونا از اونور بترکه و رونا به طور کامل آفلاین بشه تا وقتی که دوباره WiFi رونا تعمیر بشه.
زاخاریاس دوان دوان به سمت دامبلدور رفت تا زیر ریشش قایم بشه.

روونا ریونکلا لحضه به لحضه به زاخاریاس نزدیک تر میشد. زاخاریاس گفت:
-میشه بس کنید؟نظارتم ندادید نداید.

ریونکلا به چشمان زاخاریاس نگاه کرد و گفت:
-تازه کار ما شروع شده.خوب، الان نوبت چیه؟ بزار فکر کنم...آره. تو زا ریونکلا از هر چیزی تو دنیا بیشتر بدت میاد. درسته؟

زاخاریاس با حرکت سر تایید کرد.
-مثل اینکه خیلی توی فعالیت های هاگوارتز خیلی شرکت میکنی. دوست داری برای گروهت امتیاز بگیری.هیچ فعالیتی که برای هافلپاف امتیاز بیاره هم از دست نمیدی. درسته؟

دوباره زاخاریاس تایید کرد.
-حالا چطوره این فعالیت هارو توی ریونکلا انجام بدی؟
-صبر کن...چی؟
-من و زوپس نشینا همه با هم جلسه داشتیم و قرار شد گروهتو از هافلپاف به ریونکلا تغییر بدیم.

زاخاریاس لرزید.عضویت در ریونکلا؟ گروهی که تا حد مرگ از آن متنفر بود؟امتیاز گیری برای ریونکلا؟ حتی در کابوس هایش هم این را نمیدید.اما تالار وحشت خودش یک کابوس بود.
زاخاریاس با لرزشی در صدایش فریاد زد:
-نهههه. من زیر بار زور نمیرم. من کودتا میکنم. انقلاب میکنم.من واسه خودم گروه تعیین می کنم. من تو دهن زوپس میزنم.
-حالا که انتخابت اینه...پس چرا بالای سرتو نگاه نمیکنی؟

زاخاریاس نگاهی به بالای سرش کرد و از دیدن آن خشکش زد.old ای روی اسم زاخاریاس اسمیت نقش بسته بود. سریع سایت را نگاه کرد و دنبال انجمن های خصوصی گشت اما پست های زیر انجمن های خصوصی خالی بود و لحضه ای بعد پیام شما به این قسمت دسترسی ندارید روی صفحه ظاهر شد. ریونکلا ردایش را جمع کرد و گفت:
-خیلی خب باشه. اگه نمیخوای به گروه ریونکلا بری ایرادی نداره. فقط شناست old میشه و دسترسیت از هافلپاف و محفل گرفته میشه و دیگه هم نمیتونی شناسه جدید بزنی. اصلا با آی پی بن کردن چطوری؟

زاخاریاس گوشه تونل زانوی غم بغل گرفت. این دو راهی با همه دو راهی ها فرق میکرد.

-تو... هیچ وقت نمی تونی مدیر بشی... می فهمی؟

رودولف داخل تونل، به آرامی دور زاخاریاس می چرخید و حرف می زد.
-مولتی که داری... خلاف قوانین عمل کردی... مدیریت رو برای همیشه فراموش کن. ولی الان یه مشکل دیگه داری. یه نفر این جاست که می خواد تو رو ببینه...

-کی؟ پدرم؟ مادرم؟ تام جاگسن؟

بانویی آبی پوش از پشت سر رودولف نمایان شد. مهربان به نظر می رسید و لبخند می زد.

جلو رفت.

جلوتر!

زاخاریاس کم کم داشت می ترسید.
-شما...کی ...هستین؟ مافلدا؟ اومدین منوی مدیریت بدین؟

بانوی آبی پوش جواب داد:
-روونا ریونکلاو... موسس گروهی که بارها گفتی ازش خوشت نمیاد.

دیگر مهربان به نظر نمی رسید! زاخاریاس در مخمصه بدی گیر کرده بود.
-راه خروجی این تونل کجاست؟ من زیاد خوشم نیومد!

خلاصه:

دامبلدور و اعضای محفل به شهر بازی(که توسط مرگخوارا اداره می شه) می رن.
اما از اون جایی که پول کافی نداشتن دامبلدور برای استفاده از تخفیف، یه قرار داد با مرگخوارا امضا می کنه.
طبق این قرارداد محفلی ها باید از هر وسیله ای که استفاده می کنن رضایت کامل داشته باشن و طومار رضایتی که یه مرگخوار براشون میاره رو امضا کنن. وسیله ها خطرناکن و مرگخوارا بی رحم!
محفلیا ها نیاز به قضای حاجت دارن ولی اول باید وارد یک تونل شده و با بوگارت خود رو به رو شوند.


- وقتی مدیر بشم... وقتی مدیر بشم همشون رو میندازم توی یه تونل تاریک تا بپوسن. حتی ولدمورت رو. قدرت من فراتر از هر کسی هست.

زاخاریاس متوجه نزدیک شدن بوگارت از پشت سرش نبود. بوگارت هر لحظه به او نزدیک تر می‌شد ولی اندیشه های بلندپروازانه و فوق العاده جاه طلبانه اش چنان ذهن او را درگیر کرده بود که حواسش از پیرامون پرت شده بود.

در تخیلاتش او روی صندلی زوپس نشسته بود و در حالی که کلاه وزارت را بر سر داشت با منوی مدیریت بازی می‌کرد. هر شناسه ای که را که می‌دید و از نام آن خوشش نمی‌آمد را پاک می‌کرد و بعد خنده ای شیطانی سر می‌داد.

- زاخار؟

صدای رودولف می‌آمد. حتی توی تخیلاتش هم او را رها نمی‌کرد.

- ولمون کن دیگه مردک. اصلاً میزنم حذف شناسه ات میکنم.

ولی رودولف توی تونل بود و زاخاریاس -هنوز- قدرت حذف کسی را در جهان واقعی نداشت.

- اکانت مولتی ات رو پیدا کردم. دیگه نمیتونی قایم بشی.
- نه. امکان نداره. من خیلی مخفیانه و بسیار هوشمندانه اون اکانت رو مدیریت میکنم.

رودولف هر لحظه حجیم تر، بلندتر و ترسناک تر می‌شد.

در حالی که زاخاریاس سعی داشت اکانت مولتی اش را پنهان کند، بیرون از تونل محفلی ها منتظر اتمام کار بودند تا بالاخره مجوز ورود به مرلینگاه شهربازی را دریافت کنند.

- به به. الان حسن مصطفی میاد دسترسی گرداننده‌م رو میده. بعدش میرم به همه ی گروها سرک می‌کشم. همه تاپیکا و پستاشونو مسخره می‌کنم. وای مرلینا چه خوبه.

زاخاریاس خیال پردازی می‌کرد و در تونل پیش می‌رفت.
- یکم زیادی طول نکشید؟ وقتی می‌خوان مدیریتم رو بدن هم طولش میدن... اون از اون کریچر که یه هفته طول داد تا محفلی‌م کرد. اینم از این. این درسته آخه؟ تا کِی ظلم در حق ما هافلپافیا؟ من که می‌دونم اینا همش برای اینه که مارو سرخورده کنن تا بذاریم بریم و جام رو بدن ریونکلاو. فک کردن ولی. مدیر شم پته ی همشون رو آبه!

اما این تخیلات و خیال پردازی ها دوام چندانی نداشتند. چون درست در اوج لحظات لذت زاخاریاس از آنها، صدایی به گوش رسید.

- این چی بود؟

زاخاریاس پس از شنیدن صدا دور خود می‌گشت و به دنبال منبع آن بود.
بوگارت هم از پشت به او نزدیک و نزدیک تر میشد...

- به به...به به!

زاخاریاس در درگاه تونل ایستاده و با خوشحالی به نوشته های روی در و دیوار که ترغیبش می کردند وارد شود، نگاه می کرد.
- نوشته همه ی هافلی های فعال این جا اسیر شدن...به به!

نگاهش را به سوی دیگری برد و با فِلش بزرگی به سوی تونل مواجه شد.
- چگونه در چهار دقیقه دستیار ناظر شویم؟

اخم هایش در هم رفت؛ از کلمه "دستیار" خوشش نیامده بود.
- مگه من کجا کم گذاشتم؟ چه کار باید می‌کردم که نکردم؟ چی می‌خواستن که من قبول نکردم؟ کِی چیزی گفتن که مخالفت کردم؟...من یه ناظم داشتم، حتی اونم...

حس ارنی گونه ی زاخاریاس فعال شده بود. داشت از سر بی عدالتی هایی که در حقش شده اشک می ریخت.

تونل هم حالا گیج شده بود. رفتارهای زاخاریاس آنقدر به پرنگ شبیه بود که نمی دانست باید با چه عنوان هایی، قربانی اش را ترغیب کند تا وارد شود.

یکبار جمله ی "دیگر به نتیجه ها اعتراض نمی کنید" را نشان میداد و بار دیگر "چگونه مدیر لایقی شوید" را به نمایش می گذاشت.

زاخاریاس از کلمه ی مدیر خوشش می آمد...قدمی به جلو برداشت و درون تونل رفت‌.

-نفر بعد...بپر تو!

دستور از یک مرگخوار بود.

مودی مسیر نگاه مرگخوار را دنبال کرد و به خودش رسید.
قابل قبول نبود!
دست در جیبش کرد. چشم مصنوعی اش را در آورد و سر جایش نصب کرد. دوباره نگاه کرد و دوباره دید!
مرگخوارا واقعا با خود او بود.
مودی هرگز و به هیچ عنوان قصد نداشت وارد این تونل مشکوک بشود.
اگر کاسه ای زیر نیم کاسه نبود، چرا آن ها را یکی یکی وارد تونل می کردند؟ چرا نفر قبلی که وارد شده بود، خارج نشد. آیا تونل راه خروج دیگری داشت؟ آیا نمی شد از همان راه خروج وارد شد؟ چه کسی تصمیم می گرفت که این راه ورود باشد و آن راه خروج؟
مودی راه های عادی را دوست نداشت.

مرگخوار همچنان به او زل زده بود.
ولی صدای ذوق زده ای، موقتا توجه مرگخوار را به خودش جلب کرد.
-من! من برم تو! پس کی نوبت من می شه؟ یه ساعته منتظرم. چرا این جا اینجوریه؟ اگه من نظارتشو داشتم اینجوری نمی شد. نظارت نخواستیم. حداقل مدیر که می تونم بشم. نه؟ گرداننده چی؟ لرد سیاه بشم؟ چرا چپ چپ می نگرین؟ نمی شه؟ دامبلدور چی؟ اونم نه؟ هافلیا به من توجه کنن. کردن؟ خب...من عادت ندارم در مرکز توجه باشم. برای همین هول شدم و کلا یادم رفت چی می خواستم بگم!

مودی، از فرصت سوء استفاده کرد و زاخاریاس را به جلو هل داد.
-من یادمه. می خواستی بری توی تونل...برو ببین توش چه خبره.

درحالی که یوآن با ترس خودش در تونل تنها مانده بود محفلیون منتظر گزارشگر خود نشسته بودند و سعی میکردند با "دستمال من زیر درخت آلبالو گم شده" و"این گرگینه اینجا نشسته گریه میکنه زاری میکنه " خود را سرگرم کنند. فنریر با قیافه ای پوکر و خشمگین به این فکر میکرد که "بابا اینا دیگه کین خدایا توبه غلط کردم این مجازات فرا تر از تحملمه" اما ناگهان با صدای "بلند شو یکی از مارو پسند کن" به خودش آمد و متوجه محفلیونی شد که هر کدام به یک طرف میگریختند.
ناگهان همه ی محفلیون متوقف شدند و در انتظار فنریر با چشمان بسته بودند تا به سمتشان بیاید.
فنریر از جایش بلند شد و با یک پرش بلند به سمت اما دابز اورا به داخل تونل وحشت پرت کرد.
صدای جیغ ناشی از شوک اما در بین صدای "یه توپ دارم قلقلیه" و "شبا که ما میخوایم آقا پلیسه بیداره" محو شد.
اما دست از جیغ زدن کشید و با متانت به اطراف نگاه کرد. از هرچیزی که قرار بود روبرویش ظاهر شود نمیترسید. جیغی که کشیده بود هم از سر شوک بود نه ترس.
یک دقیقه، دو دقیقه، پنج دقیقه گذشت اما هیچ خبری نبود. اما با قدم های استوار جلو رفت و به خودش یاد آوری کرد که هر چیزی که توی این تونل وجود دارد ساخته ی ذهنش است اما ناگهان...
_آخ!

سر اما به چیزی کوبیده شده بود. ممکن بود به ته تونل رسیده باشد؟ نه! صدایی که از آن چیز بلند شده بود صدای چوب بود پس او به یک در رسیده بود! یعنی این پایان تونل بود؟
اما در را باز کرد و وارد شد. حالا معنای حلوا را میفهمید. حلوا به معنای "هرچیزی که آرزوش رو داشته باشی" بود. او داخل یک کتابخانه ی بزرگ بود که با مشعل روشن شده بود و سقف بلندی داشت. قفسه های پر از کتاب تا سقف میرسیدند!
اما به سرعت به سمت یکی از قفسه ها دوید و بدون نگاه کردن به جلد کتاب ها چند تا از آنها را برداشت. هرکتابی که بودند مهم نبود چون او عاشق کتاب بود.
اما با علاقه به اولین کتاب نگاه کرد اما عنوان کتاب باعث شد که شوقی که برای خواندنش داشت از بین برود. "آتش عشق" عنوان کتاب بود.
اما سعی کرد خوشبین باشد. "نباید از روی جلد کتابو قضاوت کنم". بنابراین صفحه ی اول کتاب را باز کرد....

چند ثانیه بعد اما میان صد ها کتاب عاشقانه روی زمین نشسته بود و با قیافه ای شوکه و چشمانی پوچ به نقطه ای نامعلوم خیره شده بود. درهمان لحظه رنگ سبز که نشانه ی نفر بعدی بود به نمایش در آمد.

در بیرون از تونل محفلیها برای نفر بعدی لیگ سنگ کاغذ قیچی راه انداخته بودند.صدای آبرکرومبی در شهر بازی میپیچید که می گفت:
- جدول لیگ سنگ کاغذ قیچی محفلیوز رو مشاهده میکنیم.پروفسور دامبلدور با 100 امتیاز در مقام اول قرار داره.زاخاریاس اسمیت در رتبه دوم و مودی در رتبه سوم قرار دارن.در آخر جدول اما دابز با 2 امتیاز قرار داره که اگه لیگ تموم شه اون باید داخل تونل بره.خب.حالا شاهد رقابت پروفسور با مودی هستیم.مودی با یه قیچی ....

صبر فنریز تمام شد.با یه حرکت جانانه از پشت به یوآن حمله کرد. او را از پشت گفت:
-اهههه.بسه دیگه. این بچه گزارشگرو بندازین تو تونل دیگه.

یوآن آب دهانش را قورت داد و وارد تونل شد.دم روباهیش را تکان تکان داد و گفت:
-سسسسسسر کادوووگان.سر کادوگان کجایی؟

تونل بسیار تاریک بود و ابتدا و انتهای آن اصلا مشخص نبود . یوآن رفت و رفت و رفت تا به انتهای تونل رسید. روباهی را دید که به سوی او میامد.
-سلام.حالت چطوره اسمت چیه؟
-یوآن.

یوآن نفسی راحت کشید.به سوی روباه رفت با او دست بدهد.که دستش را بالا گرفت و گفت:
-یه بچه اینقدری ندیدی؟

یوآن عصبانی شد.تا حالا ندیده بود کسی از او شرور تر و اعصاب خورد کن تر و غیر قابل ترجمه تر باشد.به سوی روباه رفت تا به او مشتی بزند که روباه از پشت سرش او را هل داد.سرش را برگرداند تا روباه پشت سرش را درب و داغان کند که ناگهان روباه کله او را شوتید و یوآن 10 متر دور تر پرتاب شد.دیگر نتوانست تحمل کند. به سوی روباه به سرعت دوید تا او را خفه کند که روباه از پشت دم او را کشید.
-نههههههههههه.بسه دیگههههههههههههه.

ناگهان چراغ سبزی از دور معلوم شد که نشان میداد فرد بعدی باید داخل تونل برود.

کادوگان با هیجان وارد تونل شد.
-می طلبم!

داخل تونل کاملا تاریک بود...و ساکت! اسب کادوگان شیهه ای کشید، ولی حتی صدای شیهه اش هم به گوش نرسید.

-چه کسی است که ما را به مبارزه بطلبد؟

کسی نبود ظاهرا...

اسب کادوگان دیگر شیهه نکشید. او اسبی نبود که شیهه بیهوده بکشد. کادوگان، اسبش را به جلو راند.
اسب تاریکی را شکافت و جلو رفت.

جلو و جلو و جلوتر...

هر چند قدم یک بار، کادوگان با فریاد، حریف فرضی اش را به چالش می طلبید...ولی دریغ از یک جواب.

-اینجوری که نمی شه. بالاخره این تونل یه پایانی داره دیگه. بشتاب اسبم! تا تهش چهار نعل می ریم.

اسب کادوگان اطاعت کرد و با سرعت زیادی شروع به دویدن کرد.
دوید و دوید و دوید.
صدای سم هایش در فضای خالی و تاریک تونل منعکس می شد.

تا این که...

تونل به پایان رسید!
و نه اسب و نه کادوگان، به دلیل تاریکی شدید، موفق به دیدن این "تمام شدن" نشدند و با همان سرعت به دیوار انتهایی تونل برخورد کردند.

-آخ!

کادوگان و اسبش به دیوار چسبیده بودند. درست مثل یک تابلو! حتی قاب هم داشتند...
این جا بود که کادوگان از سرنوشتش ترسید.

و در خارج از تونل چراغ سبزی روشن شد. چراغی که نشان می داد نفر بعدی می تواند برای مواجه شدن با بزرگترین ترسش وارد تونل شود.