خلاصه:

مرگخوارا و محفلیا قصد دارن توی سالن تئاتر هاگزمید نمایش "هری پاتر و لرد ولدمورت" رو اجرا کنن. فعلا نوبت اجرای مرگخواراست. از اونجایی که رئیس تئاتر گفته: "هرکس باید نقش خودشو ایفا کنه"، مرگخوارا دامبلدور و هری رو گریم کردن و پیش لرد آوردن. بعد از اینکه لرد با گریم دامبلدور مخالفت کرد، مرگخوارا مجبور شدن ریش‌های دامبلدور رو بِکنن تا از مهربونی صورتش کم شه، توی این گیر و دار، یه هندونه هم از ناکجا اومد و توی سر لرد خورد و سرش توی هندونه گیر کرد.
حالا مرگخوارا باید قبل از اینکه بیننده‌های توی سالن عصبی‌تر از این بشن، نمایش رو جلو ببرن.


همیشه باید از کمترین امکانات موجود، بیشترین استفاده را برد.
زمان‌هایی در زندگی هست که شمایید، جنگلی، تکه‌سنگ‌هایی و خورشیدی که به خاموشی می‌گراید. در این لحظات چه باید کنید؟ آیا باید تسلیم تاریکی شوید و خود را به دست حیوانات نااهلیِ پسِ درختان بسپارید؟ یا باید بایستید، آن‌قدر سنگ‌ها را به یکدیگر بسابید تا به آتش برسید؟
خب... جواب این سوال بستگی به فردی دارد که از او می‌پرسید. برای مثال اگر چنین سوالی از الکساندرا بشود، احتمالاً خوشحال نیز می‌شود. به‌هرحال در تاریکی بهتر می‌شود حیوانات را قورت داد. یا اگر از سدریک بپرسید، احتمالاً از تاریکی و سکوت مناسب خوابیدن رضایت‌مند خواهد بود.
اما مسئله اینجاست که اصلاً چرا باید همچین سوالی بپرسید؟ مگر اینجا جنگل است؟ نه‌خیر! اینجا سالنی پر از تماشاگران منتظر اجرایِ مرگخواران است.

این شد که لینی، رو به مرگخواران، لرد سیاه و دامبلدور کرد و در حالی که سعی می‌کرد آن‌قدر جدیّت در صدایش باشد تا مرگخواران متوجهش شوند و از سویی دیگر، آن‌قدر لطافت تا لرد سیاه را مکدر نکند، گفت:
- ببینید... الان که ارباب کله‌شون هندونه‌ای شده... دامبلدور هم که صورتش از بالای من نرم‌تره... بیاید بگیم اجرامون یه اقتباس آزاد از وقایعِ بین ارباب و دامبلدوره که توی دنیای موازی اتفاق می‌افته!

ساختن یک اقتباس آزاد در دنیای موازی اما درست به سختیِ سابیدن سنگ‌ها برای رسیدن به آتش بود.
همه مشغول به کارگیری خلاقیت‌شان شدند.

چرا... می شد!

درست وقتی که هندانه ای درشت و رسیده، پرواز کنان به طرف صحنه رفت و بعد از کمی بررسی، سر صاف و براق لرد سیاه را برای فرود آمدن انتخاب کرد!

هندوانه با سرعت و شتاب زیادی با سر لرد برخورد کرد... و سر لرد وارد هندوانه شد.

- همه جا سرخ رنگ است... با دانه های سیاه!

لینی سریعا خودش را به لرد سیاه رساند و هندوانه را با دو دست ظریفش گرفت و کشید.
-ارباب نجاتتون می دم. لعنتیا... آدم گوجه گندیده و تخم مرغ پرت می کنه به صحنه. هندونه دیگه برای چی بود؟

گردن لرد داشت همچون زرافه ای دراز می شد.

-نکش لینی... نکش! کش آمدیم خب!

لینی دست از کشیدن برداشت. با نیشش دو سوراخ در قسمت چشم ها و بینی و دهان لرد باز کرد و متوجه شد که چهار سوراخ باز کرده و ریاضیاتش ضعیف است.
-ارباب... شما هندونه شدین. تو نمایش نقش هندونه نداریم؟ به نظرم باید گوشه صحنه بمونین و سعی کنین خنک به نظر برسین تا تماشاچیا رو کمی آروم کنیم.

و رو به تماشاچیان کرد.
-آقایون... خانوم ها... سکوت کنید. نمایش هنوز به پایان نرسیده. الان تازه رسیدیم به جاهای خوبش!

و به پشت صحنه رفت که با مشورت دیگر مرگخواران، یک قسمت "خوب" را برای آرام کردن تماشاچیان اجرا کنند.

از آن طرف دامبلدور اصلی که پس از آن همه پرواز کردن خسته شده بود، به صحنه ی تئاتر بازگشته بود و در جائی دور از انظار عمومی، بر روی تیرکی بالای صحنه نشسته بود و به چرت زدن می پرداخت.

ولدمورت هم که همچنان در حال سوء استفاده از غیبت دامبلدور بود، با شور و هیجان به سخنرانی خودش ادامه می داد و تازه به اوج سخنرانی خودش رسیده بود
که ناگهان دامبلدور از صدای بلندش از خواب پرید، از روی تیرکی که رویش نشسته بود سر خورد و زارتتتتتت! وسط صحنه، پشت سر ولدمورت و دیزی پخش زمین شد.

-آاااااخ! بالم! بالم! بالم شیکست! من بالمو می خواممممم! بالمممم!

ملت پاپ کورن به دست، هاج و واج مانده بودند و با دهان باز به دامبلدور اصلی و بدلی و ولدمورت نگاه می کردند.

ولدمورت هم که با پایین افتادن دامبلدور، نطقش نیمه تمام مانده بود و در عین حال نگران لو رفتن قضیه ی دامبلدور قلابی بود، سکوت اختیار کرده بود.

از آن طرف دیزی کران که در طول این چند دقیقه خیلی تحت فشار بود و از طرفی هم با وجود دامبلدور، دلیلی نمی دید روی صحنه بماند، از قاراشمیش بودن اوضاع استفاده کرد و تصمیم گرفت بی سرو صدا از صحنه جیم شود.

اما با همان قدم اول، ریش بلند دامبلدور زیر پایش گیر کردو از آنجایی که چسب رازی مانند تف می ماند (از لحاظ استحکام) ، با این حرکت ریش دامبلدور از صورتش جدا شد و کل ملت (چه مرگخوار و چه غیر مرگخوار) او را شناختند.

-هی ! اینکه دامبلدور نیست!

-این چه وضعشه؟!

-من پولمو می خوام!

-گند زدین به داستان با این نمایشتون!

-پوله منو پس بدین!

و ملت شروع کردند به پرتاب گوجه و خیار و انواع صیفی جات گندیده به طرف صحنه.

اوضاع در سالن تئاتر هاگزمید از این بدتر نمی شد!

تماشاگران با دیدن دامبلدور از جا برخاستند و دست زدند. اما دیزی استرس داشت. او سرخ شد، بنفش شد، سبز شد، و نزدیک بود بالا بیاورد. تماشاگران نشستند و این آن صحنه ای بود که دامبلدور باید آتش به پا میکرد و با لرد مبارزه می کرد. اما لرد یک جورهایی شده بود.
-دامبلدور؟ چرا اینجوری شدی؟

دیزی میخواست گریه کند.
-ارباب...

ابروهای نداشته لرد بالا رفت.
-چی؟!
-ارباب...

دیزی داشت می ترکید.
-ارباب شما رو به مرلین...

صدایش در حد زمزمه بود. لرد گفت:
-دامبلدور؟ قرار شده توی نقش دیگه ای بازی کنی؟
-ارباب...

تماشاگران با سکوت نگاه میکردند تا شاید اسرار تازه ای کشف کنند.

-ارباب... منم دیزی...
-دیزی؟! دیزی ما؟!

دیزی دیگر نتوانست خودش را کنترل کند. داد کشید:
-ارباااااااااااب!

و بدو بدو رفت تا لرد را محکم بغل کند. خیلی ترسیده بود. هرچند لرد با طلسمی او را از خودش دور کرد. تماشاگران کف کرده بودند.
-چی؟!

لرد ناگهان به فکرش رسید که از این وضعیت استفاده کند.
-دیدید مردم؟ داستانی که شما شنیدید حقیقت نبود! این نمایش برای نشون دادن حقیقته، من ارباب همه ام! دامبلدور من رو ارباب صدا میکنه!

مرگخواران قید بازی کردن دامبلدور پرنده در نمایش را زده و به فکر جایگزینی برای او بودند.

-باید یه دامبلدور دیگه پیدا کنیم.
-من یه دامبلدور فروشی تو کوچه دیاگون میشناسم!
-نمایش شروع شده! وقت دامبلدور خریدن نداریم که...
-حتی اگر وقت هم داشتید، هیچ دامبلدوری دامبلدور اصلی نمیشه باباجان!

بلاتریکس که اعصاب برایش نمانده بود، دمپایی ای نثار دامبلدور کرد و دامبلدور قهرش گرفت و پر زد و رفت...

-دیزی! یالا یه سر برو کوچه دیاگون یه دامبلدور بگیر بیا...
-چی؟ اخه چرا من...
-خودت گند زدی باید جبرانش کنی. پلاکس تو هم باهاش برو.
-نه تورومرلییین...
-وقت چونه زدن نداریم. سعی می کنیم دیالوگ ها رو کش بدیم تا دامبلدورو برسونین.

صحنه تئاتر
-توووو... پدرررررر... و... مادررررررم... رااااااااا... کشتیییییییی.......
-اییییییین... دفعههههههه... نمییییییی... توانیییییییی... جااااااان... سالممممممممممم... بههههه... درررررر... ببریییییییی.....

کوچه دیاگون
دیزی و پلاکس در یک چشم بر هم زدن، خود را با پودر پرواز به دامبلدور فروشی رساندند. از انجایی که اجناس به صورت «دامبلدور شانسی» فروخته می شدند؛ ان دو مجبور به انتخاب یک شانسی شدند و باز با پودر پرواز به اتاق گریم برگشتند.
دامبلدور شانسی را با شور و شوق فراوان باز کردند ولی ناگهان لب و لوچه شان آویزان شد. چون یک جوجه دامبلدور دامبلدور جوان با ریش و موی بافته شده و مشکی از دامبلدور شانسی بیرون آمد.

-این که شبیه دامبلدور اصلیه نیس!
-دامبلدور اصلی؟ من اصل اصلم باباجان!
-ظاهرا فقط قیافه اش شبیه نیس؛ وگرنه اینم میگه باباجان...
-خب ما الان باباجان می خوایم چیکار! دامبلدور مو مشکی اخهه!
-خب با آرد میشه سفیدش کرد...
-نه خیلی ضایع میشه.

پلاکس و دیزی دریافتند که الکی الکی گالیونشان را دور ریختند. دامبلدور جوان را به حال خود رها کردند و گوشه اتاق گریم کز کرده و سعی کردند چاره ای بیاندیشند.

-یاااافتم!!!
-چیو؟؟
-دامبلدورو!
-عه کوش کجاس؟
-الان رو به روم نشسته.
-کجا...؟ من که نمیبی... وایسا ببینم... الان منظورت من که نیستم؟!
-خب با یکم گریم میشه اماده ات کرد...
-نه من نمیذا...

پلاکس به دیزی مهلت کامل کردن حرفش را نداد. ریش های دامبلدور اصلی را از کنار سطل اشغال برداشت و با چسب رازی به سر و صورت دیزی چسباند.

-بیا! کپی برابر اصل!
-ریشام اذیتم میکنه...
-یکم بگذره جا باز میکنه نگران نباش.
-
-فکر کنم الان نوبت توئه. برو و همچون ستاره ای روی صحنه بدرخش!

دیزی در حالی که ریش سابق دامبلدور به پایش گیر می کرد و تلو تلو می خورد، روی صحنه رفت.

کمتر از پنج دقیقه دیگر نمایش شروع میشد، اما هنوز دامبلدور راضی به پایین آمدن نبود.
فاجعه ی خفناکی بود‌. یکی از مرگخواران بلند گفت: دو دقیقه دیگه نمایش شروع میشه، تو رو به مرلین قسم بیا پااااایین

- نه فرزندانم، من با این ریخت و قیافه و این بال ها پایین نمیام.

- یک دقیقه بیشتر وقت
نداریم،یکاری بکنییید.

- یک دقیقه هم خودش ۶۰ ثانیه اس نگران نباش، صبر کن فکر کنم.

اما هیچ فایده ای نداشت و در ثانیه های دیگر، نمایش شروع میشد.

ناگهان زنگ شروع نمایش به صدا در آمد، در حالی که دامبلدور هنوز اون بالا ایستاده بود و مرگخواران با وحشت به سالن تئاتر نگاه میکردند.

-بدبخت شدیم

دیزی، زیر نگاه سنگین مرگخواران حسابی پخت و جا افتاد.
-اون صدای اربابه که من رو صدا می‌کنن؟

و در یک چشم به هم زدن غیب شد.

-دامبلدور... بیا پایین. میوفتی یه چیزیت میشه!
-فرزند سیاهمون نگران منی؟ آخی... بالاخره مهر سفیدی ما در قلب سیاه شما اثر گذاشت؟
-نگران چیه؟! نمایش الان شروع میشه! بی دامبلدور می‌مونیم!

دامبلدور شبیه همه نوع انسانی به نظر می‌رسید جز انسان‌هایی که قصد پایین آمدن از ارتفاع را دارند.
-باباجانیان، من با این قیافه کجا بیام؟ زشت شدم! این همه سال آبرو جمع کردم! نه! من همین بالا می‌مونم. شما برید!

بلاتریکس در حال تعویض رنگ بود.
-میگه نمیام پایین... میگه نمیام پایین!

پلاکس به میانه میدان پرید.
-به به... عجب سری، عجب ریشی، عجب پر و بالی! چه پروفسور زیبا و برازنده‌ای شدین! به به!
-بابا جان... من به سادگی گول نمی‌خورم. من زشت شدم!

مرگخواران باید هرچه سریع تر دامبلدور را راضی به پایین آمدن می‌کردند!

مرگخواران مشغول چسباندن پرهای بالشت سدریک به سر و صورت دامبلدور شدند. هر یک از آنها مشغول کار خود بود و به جز سدریک که در غم بالشتش به سر میبرده بقیه زیر فشار کار حتی وقت سر خاراندن هم نداشتند. از حجم پر ها کم و کم تر میشد تا اینکه بلاخره پر ها تمام شد و زمان دیدن نتیجه کار رسید.

پر ها جای ریش را به خوبی پر کرده بودند اما یک چیز غیر عادی بود. دو بال بسیار کج و کوله پشت دامبلدور به چشم میخورد. ملت مرگخوار به جز دیزیشون با تعجب به بال ها خیره شده بودند، اما برقی که در چشمان دیزی به چشم میخورد حاکی از آن بود که این دو بال کج و کوله ساخت خود او است.

-مرلین رو شکر. قبل از مرگم مدیر مدرسمون رو با دوتا بال دیدم. چقدرم که به تنش نشسته.
-
-دیزی بذار جا بیوفتی بعد گند بزن.
-این دوتا بال رو کجای دلم بزارم.
-وقتم نداریم گندی که زده رو جمع کنیم. الان دیگه باید دامبلدور بره رو صحنه.
-برش دارید، بریم. کاری که شده.
-هی آبگوشت. برای جبران گندی که زدی، خودت دامبلدور رو تا صحنه میاری.

ملت مرگخوار به راه افتادند. دیزی هم دامبلدور را مانند گونی برنج روی زمین میکشید و خرامان خرامان میرفتند. دامبلدور که از دست دیزی حسابی کلافه شده بود، سعی کرد تا بالهایش را تکان دهد. در عین ناباوری بالهای تکان خورد و در یک چشم به هم زدن دامبلدور شروع کرد به پرواز کردن و از تمامی مرگخواران سبقت گرفت . روی یکی از میله های چوبی راهرو نشست.

-خب باباجانیان اگه میتونید بیاید منو بگیرید.

خلاصه: محفلیا و مرگخوارا قصد دارن در سالن تئاتر هاگزمید، نمایش" هری پاتر و لرد ولدمورت" رو اجرا کنن. هر کسی هم باید نقش خودشو توی تئاتر ایفا کنه.
مرگخوارا و لرد ولدمورت، دامبلدور و هری پاتر رو به اتاق گریم بردن که طبق سلیقه ی لرد، اونا رو گریم کنن. لرد هم ابتدا برای این که دامبلدور رو اذیت کنه، دستور میده که ریشش رو بزنن. ولی بعد از اینکه ریش دامبلدور رو میزنن میگه این دامبلدورِ بدون ریش خیلی قابل اعتماد تر از دامبلدور با ریش و باید ریشش رو دوباره سر جاش بچسبونید. ولی ایوا ریش کوتاه شده ی دامبلدور رو خورده و مرگخوارا تصمیم گرفتن که پر های داخل بالش سدریک رو در بیارن و به عنوان ریش بچسبونن به صورت دامبلدور...



مرگخوارا بریدند، پاره کردند و سدریک گوشه ای افتاده بود و نمیدانست دارند زندگی را ازش میگیرند.
در آخر هم جایگاه گریم، به صحنه ی قتل عام بالش ها تبدیل شده بود.
مرگخواران، به تپه‌ی پر و ملافه‌ی تیکه پاره شده‌ی بالش نگاه کردند و لبخند زدند. تنها کاری که باید میکردند این بود که پرها را به صورت دامبلدور بچسبانند.
دامبلدور که همچنان افسرده گوشه ای کز کرده بود، متوجه اتفاقاتی که اطرافش رخ داده بود، نشده بود.

-پیرمرد! بیا میخوایم درستت کنیم!

پیرمرد، که تازه متوجه مرگخوارانی که به سویش می آمدند شده بود، خودش را جمع و جور کرد.
-فرزندانم؟! میخواید با من چی کار کنید؟!

فنریر، دامبلدور را از پشت گرفت و روی صندلی گریم نشاند.
-بهت پر میزنیم!

- خب، حالا بالشو داریم...و باید پرهاشو از توش در بیا...

جمله‌ی بلاتریکس هنوز به پایان نرسیده بود که بالش واق واق کردنش را از سر گرفت. با دور شدن از صاحبش نه تنها صدای آژیر گوش‌خراشش قطع نشده بود، بلکه بلندتر نیز به گوش می‌رسید.

صورت بلاتریکس کم کم رو به قرمزی می‌گرایید و چیزی نمانده بود از شدت خشم منفجر شود.
- یکی اینو خفه کنه! سرم ترکید!

مرگخواران هر یک با عجله جهت پیدا کردن راه حلی به بالش زل زدند که ناگهان تکه استخوانی از میان جمعیت پرتاب شد و به پهلوی آن برخورد کرد.

همگی با وحشت به مروپ که استخوان را انداخته بود نگاه کردند‌. می‌ترسیدند این کار بالش را عصبانی‌تر کند، اما ظاهرا اشتباه می‌کردند؛ در کمتر از ده ثانیه، کناره‌های بالش همچون دهانی باز شد و آن را بلعید. بلافاصله صدای پارس قطع شد و خرخری رضایتمند جای آن را گرفت.

- پس چرا وایسادین؟ زود باشین! بدویین پرهاشو دربیارین تا ساکته!

مرگخواران با فریاد بلاتریکس، بدون کوچک‌ترین توجهی به تام که سعی داشت پوست اضافه‌ی دستش را که استخوانش توسط مروپ فدا شده بود، در جیبش جا کند، به طرف بالش هجوم بردند.