به سختی خودش را جمع و جور کرد و با حالتی طلبکار به طرف نگهبان برگشت.
- شما پلاکس به این بزرگی رو نمی بینین که داره به سرعت به طرفتون می شتافه؟

نگهبان با خونسردی لبخندی زد که هیچ نشانه ای از مهر و محبت در آن دیده نمی شد.
- متاسفم خانم. می تونم بپرسم چرا داشتیم به سمت من می شتافیدین؟ مشکلی پیش اومده؟

پلاکس با نگرانی به قفس ببر اشاره کرد.
- البته که پیش اومده. ببینین. ارباب و مرگخوارا!

لبخند نگهبان ناگهان گرم و صمیمی شد.
- اوه... بله. دیدم. چقدر جالبن! لرد سیاهی که پاش تو دهن ببره و مرگخوارایی که وانمود می کنن این صحنه رو نمی بینن.

پلاکس نگران پای لرد شد!
- به جای تماشا، اون در لعنتی رو باز کن. من این طرف هستم و ارباب و مرگخوارا اون طرف.

نگهبان سریعا دسته کلیدش را در آورد.
- خر وحشی... کرگدن... زرافه بی خاصیت!

پلاکس با چشمانی متعجب به طرف نگهبان برگشت.
-چرا فحش می دی؟

-فحش نبود... کلیدا رو می گشتم ببینم کدوم مال قفس ببره. اولی مال قفس خر وحشی بود. دومی کرگدن. سومی هم زرافه ای که در اثر جهش ژنتیکی گردن نداره و در نتیجه به هیچ دردی نمی خوره. هر کی می بینه می گه این بزغاله رو چرا گذاشتین تو باغ وحش! و اما ببر! خودشه... باز کنیم.

نگهبان در قفس را باز کرد و پلاکس قهرمانانه جلو رفت.
- ببر! یک ثانیه دست نگه دار!

ببر دست نگه داشت و موقتا جویدن انگشتان پای لرد را متوقف کرد.

- من... پلاکس اعظم، مفتخرم اعلام کنم که همین الان لرد و کل ارتش سیاه رو از قفس ببر نجات...

صدای "جرینگ" مانندی که از پشت سرش شنید، حس خوبی به او نمی داد. به چهره های عصبانی مرگخواران نگاه کرد.
-نبست... بگین که در قفس رو روی من نبست!

ولی بسته بود.

نگهبان با لبخند مسخره اش دسته کلید را در جیبش گذاشت.
- خب... فکر می کنم درست شد. حالا مرگخوارا اون طرف هستن و تو هم اون طرف هستی. مردم صبح برای بازدید میان. آروم بگیرین تا حیوونا کمی استراحت کنن.

-این حیوان که استراحت نمی کند... این در حال جویدن ماست!

نگهبان سوت زنان دور شد.

خلاصه:
مرگخوارا نصف شب برای بازدید از باغ وحش هاگزمید رفتن.
اونا مشغول‌ هستنن که به طور ناگهانی، گابریل دلاکور تو قفس ببر گیر میکنه. مرگخوارا برای نجاتش میرن داخل قفس. ولی درِ قفس قفل میشه و تمام مرگخوارا به جز "پلاکس" توی قفس گیر میکنن. لرد سعی میکنه با استفاده از چوب دستی، درِ قفس رو باز کنه ولی توی باغ وحش طلسمی کار گذاشتن که نشه توی محوطه ش از چوب دستی استفاده کرد و چوب دستی تبدیل به چوب معمولی میشه.
الان همه به جز پلاکس که بیرون قفس مونده، داخل قفس‌ هستن و ببره خیلی عصبانیه.

***

جماعت مرگخوار، رو به روی ببری که روی دو پای عقبش ایستاده بود و خیلی عصبانی دستانش را در هوا تکان میداد ایستاده بودند.

دقایقی به سکوت گذشت... و چند دقیقه دیگر. حوصله‌ی ببر دیگر داشت سر میرفت. قبلا اگر چنین حرکاتی از او سر میزد، انسان هایی که احتمال داشت در قفس باشند دقیقه ای سکوت نمیکرده، و داد و هوار به راه می‌انداختند.

-آمم... بروید با این ببر حرف زده، و کمی او را آرام کنید. ما حوصله اش را نداریم.

هیچ یک از مرگخواران نمیدانستند به یک ببر چه بگویند.

ببر که بالاخره مورد توجه قرار گرفته بود، عربده ی بلندی زد و مشت هایش را به سینه کوبید:
-یوهاها! از قفس من برید بیرون!
-این گوریله؟
-ببره ها ولی... شایدم دورگه‌ست! واهاهای!
-آره مثلا مامانِ گوریل، بابای ببر!

ببر که از درک و فهم مرگخواران نسبت به ابهتش ناامید شده بود، روی هر چهار دست و پایش ایستاد و خرخری با نارضایتی سر داد.

لردِ سیاه و مرگخواران، ببر بی حال و حوصله را رها کردند و حواسشان به پلاکسی که تا چند دقیقه پیش فراموش شده بود، پرت شد.

پلاکس با درماندگی مشت های تپلش را به شیشه ی ضخیم کوبید و حلقه‌ای از اشک چشمانش را خیس کرد.
-...! ...؟! ...؟ ...!

تنها صدای "همم ممم" نامفهومی به گوش آنها رسید.
لردِ سیاه چانه اش را مالید.
-او چه میگوید؟

مرگخواران شانه هایشان را بالا انداختند. لردِ سیاه با عصبانیت فکر کرد آنها هیچ چیز نمیدانند.
-پلاکس تو چه می گویی؟

پلاکس لحظه ای مکث کرد. اگر آنها صدایش را نمیشنیدند باید تدبیر دیگری می اندیشید. پلاکس خلاق بود. نقاش بود به هر حال. او دستانش را در هوا تکان داد تا توجه ها را به خود جلب کند. سپس جلوی چشم همه شروع کرد به پانتومیم بازی کردن:
-اممم... هممم! اوهوم اوهوم... ... ، ، ، ، ! هوممم؟

رودولف حدس زد:
-میخواد بره یه باکمالات در یابه؟

لرد سیاه چشم هایش را ریز کرد:
-خیر... ما فکر میکنیم پلاکس داره به ما میگه که خیلی خوشحاله چون میخواد در مسابقات اسب دوانی شرکت کنه.

پلاکس که دید که زحماتش نتیجه ای ندارد، تصمیم گرفت نقشه ی بی نظیری که فقط خودش از ماهیتش خبر داشت را اجرا کند. او برگشت تا دوان دوان به سمت دکه ی نگهبانی برود و مشکل را حل کند.
اما نیازی نبود؛ او محکم به نگهبانِ عصبانی، که تا آن موقع پشت سرش ایستاده بود و کلید هایش در جیبش جرینگ جرینگ میکردند برخورد کرد و پخش زمین شد.

_چطور جرعت میکنی به من دستور بدهی؟ حالا که اینطور است اینجا برای ماست و تو باید بری بیرون
_ارباب... اما اینجا خیلی کثیفه مطمئن هستید اینجا رو میخواید؟
_

از آن طرف دسته‌ای از مرگ خواران، سبزیجات به دست نزدیک شدند

_ارباب... سبزیجات آبپز پیدا کردیم
_خوب است. سبزیجات را به مادرمان بدهید
_آفرین بر مرگخوارای مامان
_چیز دیگری احتیاج نداری؟
_چرا یک عدد موی دماغ شیمر هم لازم دارم شلوی مامان (پ‌ن: شیمر یک هیولای کمیاب یونانی است که سر شیر، تنه بز و دم اژدها دارد. این هیولا بسیار وحشی، بی رحم و خطرناک است)
_موی دماغ شیمر از کجا پیدا کنیم؟
_ما نمیدانیم همین الان برای مادرمان موی دماغ شیمر پیدا بکنید
_یعنی فکر می‌کنی توی این باغ وحش شیمر پیدا میشه؟
_خدا کنه پیدا بشه وگرنه مجبوریم بریم یونان
_مارو نکشه صلوات من هنوز جوونم آرزو دارم

در همین لحظات بود که شیر بدبخت با قیافه‌ای زار گفت:

_بفرمایید شیرینی و چای میل کنید تا شما از خودتون پذیرایی میکنین منم برم یه بیست، سی تا تخم مرغ املت کنم بیارم کوفت کنین ماشالا یکی دو نفر هم که نیستن آخه
_این شیرینی ها کثیف شدن وایسا اول با وایتکس بشورمشون
_عقل کل بهشون وایتکس بخوره که خراب میشن

پلاکس که تا کنون سکوت کرده بود، با اعتراض دستش را به سمت شیرینی ها برد و یکی از انها را برداشت، داخل دهانش گذاشت و گفت:

_من نمیدونم! من گشنمه میخوام شیرینی بخورم
_خوردی؟ نوش جونت... اماده شو باید معده‌ات رو با وایتکس بشورم چون معده‌ات کثیف شد

_ واااااااااای! واااااااااااااااااااای! نههههههههههههههههه! امکان ندارهههههههههههه!

مرگ‌خواران با وحشت به سمت گابریل که دیوانه وار و بی وقفه فریاد میکشید برگشتند.
تی اش را در هوا گرفته بود و دور قفس میدوید و همچنان فریاد میکشید.
پلاکس سریعا دستش را پایه دفتر نقاشی اش کرد و به گابریل، ببر و همچنین قفس چشم دوخت.
سوژه ای بهتر از فریاد های گابریل و ببری که ترس و تعجب در چشمانش موج میزد، چیز نایابی بود.

لرد سیاه و مرگخواران اما چشمان یک نقاش را نداشتند! برای همین با همان سرعت پلاکس به سمت قفس حمله کردند.
فنریر با پنجه های بزرگش گابریل را در دست گرفت، و پاهای گابریل همانطور که روی هوا معلق بود حالت دویدن داشتند.

_ خب ساکتش کن!

فنریر گابریل را بین دو انگشتش جا داد و دست دیگرش را روی دهان او گذاشت.

_ حالا بهتر شد، گابریل چه خبرههههه؟

_ امممممم، هممم، هم هممم هممممم!

همچنان که گابریل مشغول توضیح دادن ماجرا بود، مرگ‌خواران هم مشغول ماساژ دادن، تمیز کردن و حتی سوراخ کردن پرده گوش هایشان بودند؛ تا بلکه متوجه حرف های او بشوند.
ولی لرد سیاه که مظهر کمال ابهت و هوش بودند نگاهی به آنها کرده و سری به نشانه تاسف تکان دادند:
_ خب مرگخواران باهوشمان! مشکل از گوش هایتان نیست! مشکل ببر است که زبان صحبت گابریل را عوض کرده!

بحث بین دانشمندان مرگخوار بالا گرفته بود، تام که اصلا هم با ذکاوت نبود از میان آنها آرام کنار رفت، نزدیک فنریر شد، دست او را از روی دهان گابریل کنار زد و سوت زنان به مکان قبلی ایستادنش بازگشت.

_ میخواستم بگم ببره آشغال های تر و خشکش رو از هم جدا نمیکنه!

بحث فلسفی مرگ‌خواران پایان یافت، این بار حتی ببر هم دلسوزانه به آنها نگاه میکرد و با همان چهره ببر گونه اش تاسف های زیاد میخورد.
فنریر که متوجه زباله های تر مثل گوشت شده بود گابریل را رها کرد و به سمت گوشه قفس هجوم برد.

_ آخه ببر هم انقدر بی فرهنگ؟ ببر هم انقدر بی سلیقه؟ ببر هم انقدر زشت؟
_ ببر هم ببر های قدیم! زمان سالازار... مرلین بیامرز... ببر جماعت جرعت نداشت آشغال تولید کنه! چه برسه بخواد تفکیک کنه یا نکنه!

لرد سیاه باید خونسردی خود را حفظ می‌کرد، بلاخره کتی هااا پشت در بودند و اگر خونسردی خود را حفظ نمیکرد، کتی ها نومید شده و به مورفین گانت ها میپیوستند:
_ گابریل عزیزمان! قول میدهیم پس از خروج از اینجا، در را هزاران قفل زده و سالها به ببر غذا ندهیم تا هر روز تو را میل کند. اما اکنون عجله داریم، میدانیم برای چه عجله داریم ولی دلمان نمیخواهد بگوییم. باید سریع تر برگردیم.

و این سرعت مصادف شد با هجوم دوباره مرگ‌خواران ناهار نخورده به سمت درب خروج و برخورد آنها با شیشه هایی به ضخامت طول ببر!
بلاتریکس دستگیره را گرفت و به سمت پایین کشید، اما دریغ از یک حرکت کوچک!
این بار هم لرد سیاه چوبدستی ارزشمند خود را بالا برد تا آلاهامورایی نثار در کند.
مچ دست لرد چرخید، ثانیه ای گذشت، مچ دست لرد سیاه باز هم کمی چرخید، یک ثانیه دیگر گذشت، این بار ورد هم بر لبانش جاری شد، نیم ثانیه گذشت و چوبدستی همانطور بی حرکت به در زل زده بود.

_ آلاهامورا!

چوبدستی به زل زدن ادامه داد.

_ میگوییم آلاهامورا!

باز هم چوبدستی همانطور بی حرکت ایستاد، و لرد سیاه بار ها به او گوشزد کرد که لرد ولدمورت است و اگر بخواهد میتواند پدرش را در بیاورد.
اما گوش چوبدستی بدهکار این حرف ها نبود، برای همین لرد سیاه که احساس میکرد حرمتش شکسته شده آرام بلند شد، از پشت تمام مرگخواران گذشت؛ از آنها سراغ سوروس را گرفت که هنوز نرسیده بود و فکر میکرد راه را گم کرده. همه آنها را از نظر گذرانید، سر انجام کنار لوسیوس بخت برگشته ایستاد:
_ چوبدستی!

لوسیوس به سختی آب دهانش را فرو فرستاد و نگاهی به لرد سیاه کرد.

_ چوبدستی تو بده من!

لوسیوس که اهل مقاومت نبود به آرامی چوبدستی اش را در دستان لرد سیاه قرار داد، لرد دسته آن را با یک حرکت ساده شکاند و ما بقی را به سمت درب نشانه رفت:
_ آلاهامورا!

چوبدستی لوسیوس هم حرکتی از خود نشان نداد.

_ پلاکس! تو بزن! شاید چوبدستی ها با ما قهر نمودن.

پلاکس هم حرکتی نکرد.

_ پلاکس؟! با تو بودیم!

توجه همه به صدایی که از برخورد انگشت پلاکس به شیشه ایجاد شده بود، جلب شد.
و همگی این صحنه را دیدند.
_ ارباب بدون من موندین اون تو؟! ارباب الان اینو میشکنم میام پیشتون.

بلاتریکس که از عصبانیت سرخ شده بود تصمیم گرفت یکبار برای همیشه پلاکس را به دست فراموشی بسپارد:
_ آوداکاداورا.

اما چوبدستی او هم حرکتی نکرد، پلاکس لپش را از شیشه جدا کرد و به تابلویی گوشه محوطه اشاره کرد:
_ با حوصله ترین ببر مازندرا... ببخشید لندن. توجه، هیچ چوبدستی ای در محیط باغ وحش کار نمیکند.

ببر که واقعا تا اینجا هم ببر مشتی ای بود و خیلی راه آمده بود بلاخره عصبانی شد، اما بر جماعت گل رو و مشکین دل مرگ‌خوار عصبانیت هم فایده ای نداشت.

_ میگم... حالا شما که اومدین! میخواین نیمرو دو زرده ای، املتی، چیزی فراهم کنم میل کنین؟
تا همتونو ریز ریز نکردم از قفس من برید بیرون! بیروووووون!

توی قفس ببر گابریل تی به به دست به ببر چشم غره می رفت.

_اصلا دلت میره تو این اشغال دونی زندگی کنی؟

شاید ببر جیوون بود ولی به این معنی نبود که نمی فهمید (نمیدونم شایدم واقعا نمی فهمید) . بنابر این با غرشی برق اسا (که شباهت زیادی به فریاد های بلاتریکس داشت) به سمت گابریل برگشت. و البته گابریل کار همیشگی رو کرد،وایتکس به سمت چشم های ببر پاشید .

_فلفل نبین چه ریزه بشکن ببین چه تیزه!(الان فلفل و وایتکس چه ربطی به هم دارن ؛دقیقا؟ )
_غرررر (غلط کردم به زبون ببری.)
_افرین پیشی خوب.
_ غرر غرر غر؟ (من کجام به گربه میخوره ؛ به زبون ببری)

ولی گابریل داشت به قفس نفرت انگیز ( البته به تعبیر خودش) نگاه می کرد .

_اینه باید بره اونور ...

مرگخواران با نگرانی به گابریل، که حالا رد داخل قفس ببر گرفتار شده بود و تی اش رو به سمت ببر گرفته بود خیره شدن و لحظه ای بعد حواسشان به مروپ برگشت.

-آفرین هلوی مامان! میگفتم مرگخوارای مامان...اول باید برین برام سبزیجات آبپز بیارین!
-اما مادر ما چگونه از وسط این باغ وحش برایتان سبزیجات آبپز بیاریم؟
-از جنگل شلیل مامان!

لرد نگاهی به جمعیت مرگخوارا کرد و بعد نگاهی به مروپ.

-مرگخوارا بروید برای مادرمان سبزیجات آبپز بیاورید!

- اینکه کاری نداره. فقط...
- صبر کنیــــــــــــــــــــد!

همه به نقطه ای که صدا ازش اومده بود نگاه کردن؛ عده ای که عقب تر بودن از سر و کول همدیگه بالا میرفتن تا ببینن کی بوده که جرئت کرده وسط حرف مادر ارباب بپره. عده ای هم که جلوتر بودن با دهنایی که دیگه به زمین رسیده بود، به گوینده خیره شده بودن.

- ارباب، پاتیل بانو مروپ یه ذره کثیفه.

همه با تعجب به هم نگاه کردن، بعد به مروپ، بعد به لرد، و نهایتا به گابریل. گابریل تازه فهمیده بود که چه اشتباهی ازش سر زده.
- نه ارباب، قصدم جسارت به نحوه ظرف شستن بانو نبود به رداتون قسم...
- نگران نباش گابریل، ما نمیخوایم بکشیمت.
- نمیخواین، ارباب؟
- خیر؛ ما اربابی هستیم بسیار بخشنده. در واقع، ما میخوایم هدایتت کنیم. ما یه چیز کثیف تر سراغ داریم. میدونستی ببر توی اون قفس چقدر کثیفه؟ مسئول اینجا شش ماهی یه بار تمیزش نمیکنه...

گابریل اجازه نداد حرف لرد تموم شه؛ سریعا همه تجهیزاتش رو برداشت و به سمت قفس پلنگ حمله ور شد. به محض اینکه وارد قفس شد، لرد در قفس رو بست.
- ما گفتیم نمیکشیمش، نگفتیم پلنگه اجازه نداره بکشش.

و روبه مروپ که با افتخار به پسرش نگاه میکرد، گفت:
- میگفتی، مادر جان.

خلاصه:

لرد و مرگخوارا نصف شب برای بازدید به باغ وحش هاگزمید رفتن. بعد از بازدید از قفس چندین حیوان (اسب آبی، گراز، میمون، کرکس، پاندا، زرافه، فیل، شیر و موریانه) به قفس پریزاد ها رسیدن ولی جادوگران مرگخوار جلوی قفس میخکوب موندن و رودولف هم جلوتر از همه سعی داره از در و دیوار قفس بالا بره!

* * *

-هر چه سریع تر راهکاری برای جدا کردن مرگخواران مذکر ارتش تاریکی ما از قفس بیندیشید!

مروپ که فقط منتظر اشاره فرزند یکی یکدانه اش بود تا به سر دویدن کند با دیگ بزرگی وارد صحنه شد.
-آیا از عدم تهذیب نفس جادوگران مامان خسته شدید؟ آیا قفسی از امیالات دنیوی، جادوگران مامان را به خود چسبانده است؟ پس شما به جدیدترین اختراع مامان یعنی"غذای سلف دانشگاه مامان" نیاز دارین!

ناگهان هواپیمایی کنار دیگ مروپ سقوط کرد و کاپیتانی از میان دود هویدا شد.
-بنده با ۸ ترم سابقه خوردن غذای سلف دانشگاه میگم امکان نداره بعد خوردن این غذا شما دچار تهذیب نفس ناگهانی نشین.

سپس کاپیتان مذکور قطعات هواپیمایش را با چسب نواری بهم چسباند و لحظه ای بعد در افق نیلگون آسمان محو شد!

-بانو مروپ، حالا چطوری می خواین غذاتونو به این جادوگرای مسحور پریزاد شده بدین؟

- لازم نکرده حرف هایتان را به ما یادآوری کنید حالا.

لردسیاه که خود به اندازه ی کافی از دست حرکات شنیع رودولف و دیگر مرگخواران مذکر، که اکنون آن ها هم رودولف صفت شده بودند، عصبانی بود؛ با چشمانی که آنقدر رگ هایشان بیرون زده بود که حتی در سرخی عنبیه‌اش هم قابل رویت بود، این را خطاب به بلاتریکس گفت.
لردسیاه بعد از چند ثانیه توقف جهت برگشت خون از مویرگ ها به سرش، رویش را به سمت مرگخواران باقی‌مانده برگرداند.
- هرچه سریع‌تر راهکاری پیدا کرده و این خیره‌سران را بر می‌گردانید. آن مرلین را که گفت راه راست مشکلی ندارد هم به پیش ما بیاورید تا شخصا به پرونده‌اش رسیدگی کنیم.

مرگخواران مونث، که تنها مرگخواران سالم بودند، آرام آرام به سمت قفس قدم بر می‌داشتند.

- آمدم دست و پایم به قربانت!
- تمام کارگزاران بارگاهمان را مهریه‌ات می‌کنیم.

و با مشاهده ی تام، که همراه با دیالوگی که بالاتر به آن اشاره شد در حال جدا کردن دستش برای پیشکش به پریزاد هم بود، و مرلینِ دل‌باخته؛ تازه به وخامت ماجرا پی بردند.

برای برگرداندن مرگخواران اغفال شده باید راهکار عظیمی اندیشیده میشد!

لرد سیاه که کلا دست از امیال دنیوی شسته بود و بسیار تهذیب نفس کرده بود، با آرامش به راهش ادامه داد.
-یاران ما، از این قفس خوشمان نیامد. زیادی رنگارنگ هستند. بازدید را ادامه می دهیم.

چند قدم جلوتر رفت... ولی با هر گامی که بر می داشت، احساس می کرد صدای قدم های پشت سرش کمتر شده است.

ایستاد!
-جاگسن؟

کسی جواب نداد.

-اگلانتاین؟

صدایی نیامد.

-لسترنج مذکر؟

پاسخی در کار نبود.

و برگشت... بجز عده ای ساحره مرگخوار متاسف، کسی پشت سرش نبود.
لرد سیاه خوشحال شد.
-یاران ما اینچنین جنتلمن می باشند و بانوان را مقدم می شمارند. احسنت بر آن ها.

بلاتریکس، به مرگخوارانی که دو دستی میله های قفس پریزادها را گرفته بودند اشاره کرد. اوضاع رودولف از بقیه وخیم تر بود. چرا که بجز دو دست، پاهایش هم روی میله ها بود و داشت سعی می کرد از قفس بالا برود.

-ارباب... گفتم که این وری نیاییم!