درود بر شما عزیزان
در ابتدا میخواستم از تمام کسانی که در این انجمن نظر دادن تشکر کنم من بسیار استفاده کردم . امیدوارم باز هم منو از نظرات خود آگاه کنید.ولی من فکر میکنم کمی داریم از بحث خارج میشیم به نظر من مقایسه شاهنامه فردوسی با هری پاتر کمی غیر منطقی و عجیبه!!! هر اثر ادبی رو باید با آثار مانند خودش مقایسه کرد .مقایسه این دو مثل اینه که من یک کتاب آموزش آشپزی رو با یک کتاب نیچه مقایسه کنم!
شاهنامه به عنوان یک اثر بزرگ ادبی در سراسر جهان شناخته میشه و به خصوص برای منه ایرانی قسمت بزرگی از هویت منه
(فراموش نکنیم اگر فردوسی بزرگ خدای نکرده یک همچین اثری خلق نمی کرد الان ما به زبان عربی با هم صحبت میکردیم)اون وقت مقایسه اون با هری پاتر........................!!!!!!!!!!
چند تن از دوستان هم راجع به نویسندگان ایرانی مطلب نوشتن که اونا به هر دلیلی قادر به خلق اثر همچون هری پاتر نیستن من کمی با این دوستان موافقم ولی چرا راه دور بریم؟ شما در همین سایت در قسمت نویسندگان میتونید نوشته هایی رو پیدا کنید که در بعضی از موارد به نظر من نثر روانتر و داستان جذاب تری نسبت به اصل داستان هری پاتر نوشتن!من تعجب می کنم کسانی که در این زمینه اینقدر استعداد دارن چرا خودشون یک اثر خلق منیکنن که به نظر من اگه بخوان میتونن آثاری به مراتب زیباتر از هری پاتر خلق کنن
***در پایان اجازه بدین شما رو با یک اثر کاملا ایرانی که طبق معمول باز توسط یک انگلیسی خلق شده آشنا کنم.راستشو بخواین من دیروز که این خبرو شنیدم اولش خوشحال شدم ولی بعد باز هم تاسف که چرا ایرانی ها در پی کپی کردن از هری پاتر هستند اون وقت یک انگلیسی( که البته شانس آوردیم که همسر ایرانی داره!) با استفاده از اساطیر کتابی بنویسه که محبوبیت اونو با "هری پاتر" و "کارخانه شکلات" مقایسه کنن.
"جمشید و کوه گمشده نور" اسم این اثر است که راجع به یک شاهزاده ایرانی در بیش از 2000 سال پیشه
برای اطلاع از این کتاب میتونید به سایت www.jamshid.gb.com مراجعه کنید.
معذرت میخوام اگه پر حرفی کردم (آخه دلم پر بود)
موفق باشین

نظر من بیشتر با صفحه ی پیشی ها می خونه.البته دلیل سوم برادر بیل ویزلی رو هم قبول دارم.اما من حرفم اینه که ببینید اصل حرف هری پاتر کجاست.فکرشو بکنید اگه یک نویسنده ی ایرانی یک همچین کتابی رو می نوشت با ید چه قسمت هایی از اون حذف می شد.اصلاً شما تصور کنید یک همچین کتابی رو یک نویسنده ی ایرانی می نوشت،اون وقت چندنفر رغبت به خوندنش می کردن.یعنی چون یک خورده در بین ما این موضوع غریبه است در نتیجه اصلاً فکرش رو هم نمی کنیم.
تازه اگر یک کتاب با این محتوا قرار بود در ایران به چاپ برسه خیلی محدودیت براش ایجاد می شد و نظر من اینه که با توجه به فرهنگ ایران شاید اصلاً مضمون داستان عوض می شد.در ضمن این رو هم اضافه بکنم بحث رو زیاد پر و بال ندید چون ممکنه بحث به جاهای ممنوعه برسه.در جواب آخرین حرف های Reza & Harry می گم که با این همه باز ما داریم در مورد این مسئله خیلی کم مایه می ذاریم چون اون قضیه ای که ایشون در آخر نوشتشون بهش اشاره کردن حق مطلبش خیلی بالاتر از این حرف هاست و بحثش با این موضوع اصلا قابل مقایسه نیست.
با تشکر

اکثر آثار بزرگ قدیمی ایران به زبان شعر بوده است. اثرهایی که در ایران قدیم به نثر نوشته شده اند به تعداد انگشتان دست هم نیست و اغلب نیز به نثر آهنگین و مسجع نوشته شده اند. این موضوع بدلیل ذات زبان فارسی و آهنگین بودن آن است. اما در غرب میبینیم که نمیشنامه و داستانهای منثور از قرن 11 میلادی وجود داشته اند.

اولین آشنایی ایرانیان با رمان به دوران قاجار برمیگردد. در آن زمان در اروپا رمان نویسان مشهور نهضتی اعتراض آمیز بر علیه وضع موجود در اروپای قرن 19 به راه انداخته بودند؛ رمانهایی مشهوری برعلیه فقر، اختلاف طبقاتی و ماشینیزم نوشته شدند. اما شاهزاده های فرنگ رفته ایرانی چونکه وابسته به سلطنت بودند، توجهی به این نوع رمانها نداشتند بلکه به سمت رمانهای درجه 3 اروپای آن روز رفتند. و اینگونه بود که اولین رمانهایی که در ایران ترجمه شد رمانهای عشقی بود آنهم ضعیفترین آنها. این است که معنی رومان برای یک ایرانی با یک اروپایی یا آمریکایی کاملا متفاوت است.

علاوه بر دو دلیل فوق میتوان به دلیل بسیار مهم دیگری نیز اشاره کرد: نویسندگان مشهور اروپایی و آمریکایی برای مردم خود می نویسند و جزیی از آن مردمند؛ در مورد مسائل روز می نویسند. به همین خاطر تخیلی ترین داستانهایشان نیز واقعی به نظر می آید و قابل باور. اما در ایران اغلب نویسندگان خود را بالاتر از مردم می دانند و جدا از آنها هستند. دغدغه های آنها با دغدغه های مردم هیچ قرابتی ندارد. اصلا اگر رمان یا فیلمی خوب فروش کند آن را عوامانه می دانند و نشانه روشنفکری را قلمبه نوشتن و حرفهای گنده زدن می دانند. البته این موضوع در مورد همه نویسندگان صحت ندارد، مخصوصا جوانترها.

به نظر من این سه دلیل باعث شده است که ذائقه و سلیقه ایرانیها در این زمینه ها به مسیر غلطی بیفتد و حتی این ذائقه خفه شود. یکی از خوبیهای داستانهای هری پاتر دوباره زنده شدن این تمایل در جوانها و نوجوانهاست.

من هم نوشته های هوشنگ مرادی کرمانی رو خوندم.حتی جدیدترین اثرش (ضما که غریبه نیستید). ولی من نمی تونم اونو با رولینگ مقایسه کنم.چون حتی سبکشونم شبیه هم نیست!با reza & harry هم موافقم.حرف دلمو زدی!!! به بلید هم بگم که رمان بربادرفته به خاطر این مشهور شده که یه سرمایه گزاری اساسی روش شده و هنوزم دارن تبلیغشو می کنن.ولی ایران برای شاهنامه هیچ کاری نمی کنه.در ضمن برباد رفته هم کوتاه تره و هم به نظم نیست.کسی که شاهنامه می خونه باید بشینه تفسیرش کنه و خوب به نسبت متنش خیلی سنگین تره.در ضمن بر باد رفته به زمان حال نزدیک تره و باز یه چیزیش به زندگی امروز ما می ره.ولی شاهنامه مال خیلی سال پیشه (و باز...سبکش متفاوته.نسل امروز ما ممکنه حال و حوصله ی خوندن اون همه صحنه رزمو نداشته باشن.حتی به داستان زال و رودابه هم نگاه نم ندازن!!!)

تقريبا موافقم اما به اين نمي شه گفت ما الان كتاب هاي خيلي قشنگي داريم من واقعا عاشق نوشته هاي هوشنگ مرادي كرماني ام
اون رو هم يك يمي دونم مثل جي كي ر.ولينگ

اگر منطق یعنی غرب زدگی باشه من غرب زده ام.
اونایی که شاهنامه رو نخونده میگن اسطورست و از این حرفها.
لطفا یه نیم نگاه بهش بندازن.
اونایی که سنگش رو به سینه میزنن به من بگن از هر 100 خانوار توی ایران چند تاشون توی کتابخونشون شاهنامه رو دارن؟
از هر 100 نفر 1 نفر اون هم یا نخوندن یا نسفه نیمه خوندن.
اونایی که میگن در زمان خودش بی نضیر بوده کتاب بر باد رفته رو که همگی اسمش رو شنیدن اثر مارگارت میچل.
اون هم برای حدود 100 سال پیش .
پس چرا همه خوب میشناسنش و از هر 50 نفر 4 نفر خوندنش هنوز هم چاپ میشه.
پس چه طور اون نضیرش رو از دست نداده.
تنها دو دانشگاه در انگلیس و در امریکا هستن که شاهنامه رو درس میدن اون هم به کسهایی که ادبیات فارسی میخونن.
با دلیل حرف بزنید نه این که از هر کسی یه چیزی میشنوید قبول کنید

متاسفانه باید قبول کرد که در چند سال اخیر ما به رمان نویسی بویژه در زمینه تخیلی بی توجهی کردیم.البته این به این معنا نیست که ما نویسنده خوب نداریم بلکه به خاطر اینه که قدرت خیال پردازی از مردم گرفته شده.شما هر ساله میبینید که جشنواره های متعددی در زمینه داستانهای مذهبی یا خاطرات زمان جنگ در گروههای سنی مختلف برپا میشه ولی هیچ کس به رمان نویسهای دیگه که در زمینه های دیگه داستان مینویسن اهمیت نمیده و خیلی از انتشاراتی ها حاضر به چاپ رمانهای ایرانی نیستن.حتی معدود نویسنده های معاصری هم که داریم مثل سیمین دانشور که بعضی کتابهاش به حدود ده زبان ترجمه شده مورد کم لطفی قرار گرفتن.کتابهای برخی نویسنده ها مثل صادق هدایت هم گاهی اوقات دچار سانسور میشه یا اصلا چاپ نمیشه.با توجه به شرایط سیاسی ایران فکر میکنید کسی میتونه کتابی مثل نقطه فریب(نوشته دان براون نویسنده کتاب راز داوینجی)در مورد شرایط ایران بنویسه.معلومه که نه.دان براون در این کتاب بسیاری از سازمانهای اطلاعاتی و امنیتی آمریکا رو زیر سوال میبره در حالی که در ایران فیلمی مثل مارمولک در همون روزهای اول اکران در بسیاری شهرها ممنوع میشه.واقعا جای تاسفه که ما بعد از این همه سال با وجودی که هزینه های زیادی صرف ساخت فیلمهایی مثل مریم مقدس میکنیم به خودمون زحمت ندادیم که فیلمی از داستانهای جذاب شاهنامه بسازیم در حالی که اگر چنین کتابی در دست اهالی هالیوود بود فیلمی مانند تروی از روی اون میساختن.واقعا باید بشینیم گریه کنیم که در کشور ما اینقدر به اسطوره های عظیمی مثل شاهنامه بی توجهی میشه و هزینه های زیادی صرف انتشار کتابها و یا فیلم هایی درباره اوضاع فلسطین میشه

من با آقا مسعود موافقم. به نظر من هم همینطوره فقط باید یه قسمتی بهش اضافه کرد. به نظر شما رولینگ اگه ایرانی بود می نوشت جینی مثل چسب به دین چسبیده بود؟ می نوشت مثلا کروم داشت هرمیون رو می بوسی و از این صحبتا؟ نه. مطمئنا نه. البته شما باید فکر اینو بکنین که این قسمت ها حذف بشن اونم به طور کل و ما یه داستان بدون هیچ عشق و عاطفه ای داشته باشیم در حالی که منظور رولینگ از این داستان همون عشقه.

به نظر من این که چرا ما در ایران کتاب هایی این چنین نداریم رو میتونیم از زاویه های گوناگون مورد بررسی قرار دهیم
اول از همه این که در دوران معاصر به دلیل وجود شرایط خاص سیاسی و اجتماعی بیشتر نویسندگان بزرگ به نوشتن داستان هایی روی اورده اند که تا حدودی بیانگر اوضاع اجتماعی و مشکلات جامعه است و چون این گونه داستان ها و مقالات مورد توجه توده ی با سواد و تحصیل کرده ی جامعه بوده نویسندگان ایرانی نیز تصمیم برای نوشتن داستانی تخیلی را حتی از ذهن خود نیز عبور نداده اند و اگر هم عبور داده اند زمانی را برای نوشتن این داستان ها قرار نداده اند(چون زمانی برایشان باقی نمی مانده)
اما از جهت دیگر نیز می توانیم این موضوع را مورد بررسی قرار دهیم
شما فرض کنید که رولینگ این کتاب را در ایران می نوشت
ایا انتشاراتی چاپ کتابی تخیلی که نوشته یک نویسنده ی غیر معروف است را قبول میکرد
مطمئنا این طور نبود
و تازه اگر هم این کتاب به چاپ میرسید مطمئن باشید که به هیچ وجهی به این معروفیت نمیرسید
و به همین دلیل ممکن است نویسنده های گم نام و جوان بسیاری وجود داشته باشند که داستان های زیبای جادوگری و تخیلی را نوشته اند ولی هیچ گاه موفق به چاپ ان ها نشده اند و اگر هم کتاب ان ها به چاپ رسیده بر اثر عدم تبلیغ کافی و بی توجهی قشر کتاب خوان به فراموشی سپرده شده است

شروین جان همون طور که می دونی در کشور ما نویسنده گان برجسته ای وجود دارن که عده ای از نویسندگان برجسته کشورهای خارجی هم پیششون هرفی برای گفتن ندارن اما این نظر تو که میگی چرا نویسندگان ما اثاری همچون هری خلق کنن نمی کنن خوب عده کثیری از نویسندگان طی هر دهه پیدا میشه که همچین اثاری خلق کنه به گفته خودت ایا در قرن اخیر(نویسندگان ایرانی به کنار) همین نویسندگان خارجی نیز به غیر از هری و ارباب حلقه ها داستان یا رمانهای دیگه ای به این سبک نوشتن؟!
در ضمن فرهنگ ایرانی رو با بریتانیا یکی نکن که به نظر ... تاثیر به سزایی در سبک نوشتاری داری همین اثاری که از نویسندگان ایرانی به چاپ میرسه قابل تحسین و جای بحس داره
و اما در مورد نوشتن داستانهایی همچون هری به دست اعضای سایت جادوگران، در یک جمله باید بگم غیر ممکنه البته نه این که غیر ممکنه (چیز غیر ممکن وجود نداره) بلکه بنا به دلایلی شدنی نیست