سرما به جانم رسوخ کرده بود. پاهایم را احساس نمیکردم. انگار از همان اول پایی نداشتم. به علاوه، انگار روی تشکی از پر خوابیده بودم. جایم راحت بود اما نمی توانستم تکان بخورم.
ابر ها مثل مار، کف آسمان می خزیدند و هوای زمستانی را به سوی تاریکی می بردند. به گمانم زود است. نمی دانم ساعت چند است اما همین تازگی بود، که در کوپه شماره شش واگن دوم از قطار زیناریچ مسکو، به سمت ایستگاه مرزی زومیخ می رفتم؛ و همراه با شیمانوف -یار غار و عزیزم- صبحانه خوردم. اما نمی دانم چه شد.. آه. مزه مربای هویج را هنوز روی لبم احساس میکنم. در میان بوی مرگ و این جنازه های تکه پاره، تنها شیرینی زندگی ام بود. سرم را به زحمت تکان دادم. منظره فاجعه بار قطاری که چپه شده و در آتش می سوخت، به میان چشمانم آمد. فکر کنم بدانم چه شده؛ همه ش زیر سر همان قاتل کثافت است. فکر نمیکنم چند گالیون بی ارزش، به منهدم کردن یک قطار سیصد نفری بیارزد. به هر حال. فعلا که از نظر مغز احمقش ارزیده. صدای پایش را می شنوم. خود پدر سوخته اش است. از گوشه چشم نور سبز چوبدستی اش را می بینم. اوه... شیمانوف. شیمانوف کجایی... به زور قفل لبانم را باز کردم. جز صدای ضعیفی، چیز دیگری در نیامد. صدای قدم ها نزدیک تر شد. داشت از بین جنازه های پخش و پلا و تکه پاره -افتاده روی زمین- به سمتم می آمد. خدایا. خب او الان چه غلطی می خواهد بکند. شاید.. شاید من یه غلطی بتوانم بکنم. اوه.. گردنبند زمان برگردان. اوه دوست من. قرار است حسابی عصبانی بشوی. اما این دست فلج من.. به آرامی بالایش آوردم و روی سینه ام انداختمش. برجستگی گردنبند را از روی ردا احساس می کردم. قاتل لعنتی.. همان قاتل سیاه. از همان فاصله پوزخند می زد. انگشتانم را مثل کرم هایی فلج مادرزاد، فرو کردم زیر ردا. اوه. خدایا. احتمالا این احمق فکر میکند می خواهم به رویش چوبدستی بکشم. خب دیگر زمانی نیست. خداحافط عزیزم. من دیگر رفتم. هر غلطی می خواهی بکن. شاید هم چند گالیون بین جنازه ها پیدا کنی.


خیلی خوب بود! لطفا به جغدی که برات فرستادم مراجعه کن.

تایید شد.

مرحله بعد: گروهبندی

_جودی! من با این مشکل ندارم که چرا داری گالیون گالیون از پولای منو چیز میز می خری. با این مشکل دارم که چرا واسم شیرینی تنوری سبز باطعم لجن گرفتی!
جودی چشمانش را گشاد کرد و به قیافه درهم رفته برادر کوچک ترش، استینک نگاه کرد و با خونسردی گفت:« نگران نباش لاستیکی. این دقیقا همون شیرینی تنوری سبزیه که از پشت تلفن جیغ می زدیش. فقط...فقط بجای اینکه فلفلی باشه لجنیه. آقای کوکر خودش گفت"بعد فلفلی، این خوشمزه ترین شیرینیشه". فلفلی تموم کرده بود.»
استینک لبخند کج و معوجی زد و کیشه شیرینی را از دست جودی قاپید:«باشه.اصلا به جهنم. راستی جیمز هم اونجا بود؟»
خواهر دومتری اش سرتکان داد و در حالی که داشت با چوبدستی کمرش را می خاراند، پاسخ داد:«البته البته که دیدمش.اونم فردا مثل تو میره هاگوارتز. ولی شک دارم مثل تو، احتمال اینکه توی گروهی جز گریفندور بیوفته وجود داشته باشه.اونجا ترسو ها رو راه نمیدن.»
استینک بچه ترسویی نبود؛ فقط کمی با تاریکی، ارتفاعات و پرندگان مشکل داشت. همین ننگ بزرگی بود بر پیشانی اش. کوئیدیج برای خانواده اش بسیار اهمیت داشت و می دانید تا وقتی بیش از یک متر از زمین بلند نشوی، نمیتوانی مثل ادم بازی کنی. همین موضوع باعث شده بود خواهرش اورا از برج بیاندازد تا ترسش بریزد، اما ظاهرا نه تنها وضعیت بهتر نشده، بلکه بدتر هم شده بود و او بیشتر می ترسید.

تماممم!

جالب بود.
مطمئنم که با ورود به ایفای نقش حتی بهتر هم میتونی بنویسی.

تایید شد!

مرحله بعد: گروهبندی

شبی [تاریک] در [هاگوارتز] بود...زخم هری وز وز میکرد و بیشتر از همیشه درد میکرد. به [آسمان]تاریک نگاه کرد.. چیزی میدید؛ نشان شوم!
ترسیده بود.. نشان شوم؟ آن هم در هاگوارتز؟ [چوب دستی] را در آورد و آرام آرام به دفتر دامبلدور رفت..
دامبلدور نبود.. [پرنده] دامبلدور، ققنوسش هم غیبش زده بود.. باید چکار میکرد؟ رفت پیش ران؛ ران داشت مخفیانه [شیرینی] میخورد.. و حواسش به نشان شوم نبود.. هری به گفت که نشان شوم راببینید و بعد هم تعریف کرد که دامبلدور نبود. ران وحشت زده گفت: اوه رفیق... باید بریم پیش یکی از اعضای محل ققنوس.. اما هیچکدام (حتی اسنیپ!) در هاگوارتز حضور نداشتند.. در خوابگاه رفتند و ترسیده بودند ناگهان هرماینی را دیدند و آن هم مثل خودشان می لرزید... هرماینی [گردنبدی] که از مادرش هدیه گرفته بود را محکم در دستانش گرفته بود و گریه میکرد..
ناگهان ران تبدیل به ولدمورت شد و هرماینی تبدیل شد به دم باریک... هری ترسیده بود میخواست فرار کند و ناگهان... هری بیدار شد و جینی را خبر کرد، جینی او را سوال پیچ کرد ولی هری میدانست که این خواب نشانه ی خوبی ندارد..



بعضی از علائم نگارشی داخل پستت در جای اشتباهی استفاده شده ولی مطمئنم با ورود به ایفای نقش، قواعد استفاده درست ازشون رو یاد میگیری.

تایید شد.

مرحله بعد‌ گروهبندی

بالاخره ان روز رسید . روزی که میا چندین سال بود منتظرش بود . خیلی استرس داشت اما خواهر بزرگترش کنارش بود تا به او ارامش دهد . میا و خواهرش در یک یتیم خانه زندگی می کردند . پس از اینکه بالاخره به ایستگاه کینگز کراس رسیدند خواهر میا یعنی امیلی به او یاد داد که چطور از سکوی نه و سه چهارم عبور کند . امیلی دو سال بود که از هاگوارتز فارغ التحصیل شده بود . پیش از اینکه میا سوار قطار شود , امیلی به او پنجاه گالیون داد . استرس وجود میا را فرا گرفته بود . وارد قطار شد و توی یکی از کوپه ها که در ان دختری نشسته بود نشست . میا پرسید :{ اسمت چیه ؟} دختر :{ من دنیز هستم و شما ؟} میا :{از اشنایی باهات خوشوقتم . منم میا ام . } دنیز گفت :{وردی هست که توی تابستون تمرین کرده باشی ؟} میا چوبدستی اش را بیرون اورد و گفت :{وینگاردیوم لوی اوسا } ناگهان قلم پر دنیز که کنارش قرار گرفته بود شناور شد . هوا کم کم تاریک شده بود و چیزی نمانده بود تا به هاگوارتز برسند.کمی بعد به هاگوارتز رسیدند و مردی قد بلند و بزرگ که ریشی بلند و قهوه ای داشت ان ها را به سرسرای بزرگ هدایت کرد . روی میز ها انواع کیک و شیرینی چیده شده بود و هر طرف سالن با چهار رنگ سبز, قرمز , زرد و ابی تزئین شده بود . زنی به نام پروفسور مک گونگال توضیحاتی به بچه ها داد و بعد هم مدیرمدرسه سخنرانی کرد . پس از گروهبندی ای پر هیجان , بچه ها به خوابگاه رفتند . ان روز یکی از هیجان انگیز ترین روز های زندگی میا بود .


خوب بود. حواست باشه علائم نگارشی به کلمه قبل از خودشون می چسبن و با اسپیس از کلمه بعد از خودشون جدا میشن.

تایید شد.

مرحله بعد‌ گروهبندی

ماریا وارد «قطار» شد و گشت تا اتاقک خالی پیدا کنه. به «آسمان» «تاریک» و زیبا پر ستاره خیره شد و به تپه های «سبز» رنگ زیر نور مهتاب خیره شد. برای بار دوم شروع به چک کردن وسایلش کرد. کیف رو دوشیش رو باز کرد و از بودن «چوب دستی»ـش که توی جعبه بود و «گالیون»هاش که توی کیسه ای گذاشته بود مطمعن شد. به «پرنده»ها خیره شد و نفس عمیقی کشید و با خودش زمزمه کرد "وقتی که به «هاگوارتز» رسیدی باید خوب تلاشتو بکنی..نباید این فرصت طلایی رو از دست بدی...باید تلاشتو بکنی که هم از رازای قلعه با خبر بشی هم اینکه امتحانا رو خوب بدی...شاید راز های هاگوارتز تونستن کمکت بدن تا بفهمی خانوادت کیا بودن. فقط سعی کن توی خلوت و تنهایی خودت، با کتابات لحظات «شیرینی» رو بسازی" دستش رو سمت گردنبند برد که معتقد بود مال مادرشه.. حداقل امیدوار بود. به هر. حال اون هرگز نه دوستی داشت و نه پدر و مادرشو دیده بود... ولی از وقتی یادش میومد توی یتیم خونه و هرجا که بود اون «گردنبند» همراهش بود...


نوع نگارش و علائم نگارشی یکم ایراد داره ولی مطمئنم با ورود به ایفا حتما بهتر میشه.

تایید شد.

مرحله بعد‌ گروهبندی

یکی از شب‌های پاییزی زیبا بود و «آسمان» پر از ستاره‌های زیبا شده بود. «قطار» قبلا به «هاگوارتز» رسیده بود و دانش‌آموزان در مدرسه مشغول خوردن دسر بودند. اما دو نفر آنجا نبودند و درواقع روی تپه‌های «سبز» رنگ, قدم می‌زدند. نام آنها لونا و مایکل بود.

هوا دیگر «تاریک» شده بود و لونا و مایکل یواشکی و دور از چشم بقیه، در آنجا قدم می‌زدند. «گالیون»ها در جیب مایکل جرینگ‌جرینگ می‌کردند و او واقعا دوست داشت برای لونا چیزی بخرد، اما آن اطراف هیچ مغازه‌ای نبود. لونا دختر بسیار زیبایی بود؛ با موهای سیاه و چشم‌های آبی. «گردنبند» یاقوت کبودی هم همیشه دور گردنش بود.

مایکل گفت:
- نظرت چیه بریم داخل و «شیرینی» بخوریم؟

لونا محکم «چوبدستی»اش را در دستش گرفت و گفت:
- باشه. تو برو، منم بعد از اینکه به «پرنده»م غذا دادم می‌آم.

سپس رفت.

جالب بود.

تایید شد.

مرحله بعد: گروهبندی

بالاخره از سکوی نه و سه چهارم عبور کردم.هه هیچکی نیومده منو به مدرسه جدیدم بدرقه کنه.واقعا اینقد از من بدشون میاد؟ مگه من چیکار کردم؟ من یه پسر کوچولوی تنهای دورگه ام که همیشه اذیتم میکنن البته به جز یه نفر یه دختر با چشمای سبز و موهای خوشرنگش.
بالاخره با انزجار ازمیون همه اون آدما گذشتم و خودمو پرت کردم تو قطار یه نفس عمیق کشیدم و به سمت آخرین کوپه حرکت کردم. همشون پر بودن و البته خیلی شلوغ و پر سرو صدا که هیچ به مذاقم خوش نمیومد.بالاخره یه کوپه خلوت پیدا کردم یه دختر که شنل مشکی رنگی پوشیده بود و به آسمان نگاه میکرد.بی سرو صدا نشستم روبروش و منتظر حرکت شدم.عجیب بود هیچ کس دیگه ای به کوپه ما نیومد .یهو یه صدای ضعیفی گفت : تو کی هستی؟ سرمو برگردوندم دیدم همون دخترست:خودت کی هستی؟ یه نیشخند زد و گفت : خوبه اول من اینجا بودم. اون لحن طلبکارش حرصمو درآورد:که چی ؟ مگه اینجا رو خریدی؟
با همون نیشخندش گفت: هیچ کس طرف کسی که پدر و مادرش مشنگن نمیاد!
با صدای آروم گفتم : واو.
اینبار خیلی معمولی گفت:نگفتی کی هستی؟
جواب دادم: من سوروس اسنیپم.دورگه.
برای اولین بار لبخندشو دیدم:منم لی لی اونزم.
لی لی؟ آشناس....آشنا...
یهو با صدای بلند گفتم : تو؟؟
دوباره لبخند زد:برام عجیب بود که منو نشناختی سوروس.
لبام به خنده باز شد چه تصادف عجیبی! دختری که دوسش داشتم باهام تو راه هاگوارتز بود!همون لحظه چرخدستی خوراکی ها اومد:سلام سلام سال اولی های کوچولومون! چی میخورین؟برای سال اولی ها سه گالیون تخفیف داریم!
برای خودم و لی لی شیرینی قورباغه ای گرفتم.یادمه قبلا باهم خورده بودیم.دقیقا اونروزی که برای اولین بار همو دیدیم.زیر درخت.همون روزی که چشمای سبزش منو افسون کرد.
لی لی همونطور که مشغول بود پرسید: راستی حیوون خونگی داری؟
-آره پرنده دارم.
من هنوز انتخاب نکردم.حقیقتش دوست نداشتم تنهایی برم فقط تونستم وسایل ضروریمو بخرم.
به روش لبخند زدم:قول میدم باهم بریم. خوبه؟
خندید.مثل همیشه زیبا:دوست دارم.

قشنگ بود.

تایید شد.

مرحله بعد: گروهبندی

درحالی که پنه لوپه از استرس ناخن هایش را میجوید من هیچ استرسی نداشت.مبا اینکه قرار بود به مدرسه ای بیایم که برادر دوقلویم هم در ان بود و بعد از مدت ها او را میدیدم هیچ استرسی نداشتم.به همراه چند تا از هم مدرسه ای هایم قرار بود ازمدرسه فولاوکس به مدرسه (هاگوارتز) بروم .از( قطار)پیاده شدیم و به سمت مدرسه حرکت کردیم.منتظر بودیم که صدایمان بزنند.اسممان را صدا زدند و وارد سالن شدیم.چند میز که پر از بچه هایی بود که ردا های سیاهی به تن داشتند وجلویشان پر بود از غذا های رنگاوارنگ و (شیرینی)و انها به ما نگاه میکردند.ناگهان الکساندر از پشت سرم لب زد:هی.هایری!اون پسره که عینک زده خیلی بهت نگاه میکنه فکر کنم عاشقت شده.متعجب به سمتش برگشتم و چشم غره ای بهش رفتم که دیگر حرف نزد.اروم در گوشش پچ زدم:احمق برادر دوقلو ام هست.همونی که بهت گفتم.با تعجب گفت وای الان دقت کردم که چقدر شبیه به هم هستید.جفتتون چشمای (سبز)دارین واون زخم رو هم دارین ولی مال تو روی چشماته.به دامبلدور که رسیدیم ساکت شد.مدیر مدرسه ما که همراهمان به عنوان مهمان امده بود با او سلام کرد و تک تک ما را بهش معرفی کرد.به من که رسید دامبلدور متفکرانه نگاهی بهم انداخت و گفت:تو چقدر شبیه به هری پاتر از گریفیندور هستی!.گفت:من خواهر دوقلوش هستم و این زخم روی چشمم هم بجای رو پیشونی رو چشمانم درست شده اگر باور نمیکنید میتونید این(گردنبند)رو ببینید که روش نوشته خواهر و برادری جدا ناپذیروهایری و هری.همه با صدای بلندی هین کشیدند و صدای پچ پچ های دیگران می امد.دامبلدور فریادی زد و گفت:ساکت
مدیر ما خانم براون گفت:ایشون هایری پاتر هستند و همانطور که گفت خواهر دوقلوی جناب پاتر.اون به شدت دختر باهوش و شیطونیه .همچنین توی مبارزه تن به تن هم خوبه.زمانی که سر کلاس درسه خیلی بیحاله اما سر کلاس مبارزه مثل یه (پرنده)میمونه که از قفس ازاد شده و رفته باشه تو(اسمان)..
دامبلدور گفت اگر در مبارزه تن به تن خوبه پس با یکی از بهترین دانش اموزان من در نبرد باید بجنگه.
صدایش زد و پسری قد بلند با موهایی طلایی و هیکلی ورزیده امد.قدش از من خیلی بلندتر بود به حدی که باید سرم را بالا می اوردم تا بتوانم صورتش را ببینم. موهای قهوه ایم را با کش پشت سرم بستم که زخم صاعقه شکلم روی چشمم خودنمایی کرد.درحالی که پسر با ان هیکل بزرگش به سمتم میدوید تا من را به زمین بیندازد من جاخالی دادم و هنگامی که به زمین افتاد یقه اش را گرفتم و با ضربه ای که با پایم به شکمش زدم به زمین افتاد.بعد با (چوبدستی)ام وردی خواندم که ان پسر مثل قبل سر پا شد و بعد از ان گوشه ای ایستادم تا نوبت من شود و ان کلاه را سرم بگذارم.بعد از گذاشتن کلاه روی سرم در گروه گریفیندور نشسته بودم و من و برادرم ،هری به هم خیره بودیم.دختری موقرمز از کنارم گفت :واای.چقدر شبیه به هری هستی.گفتم:بله ولی من هیچوقت ندیدمش.دختر دیگری که کتاب در دست داشت گفت:چرا؟گفتم:چون من رو پدرخونده امون سیریوس بلک بزرگ کرد اما اون را خاله امون.نگاهی به کتاب در دستش انداختم و گفتم:دنیای (تاریک)؟من این کتابو سه سال پیش خوندم.بابت پیدا کردن جلد اخرش هفتاد (گالیون) دادم.ناگهان دستی رو روی شونه ام حس کردم.پسری موسفید را پشت سرم دیدم.بدون اینکه حرفی بزنه کاغذی را به دستم داد.کاغذ را باز کردم و بعد از خواندنش لپ هایم گل انداخت.در نامه نوشته بود از من خوشش می اید.همه سر میز برایم اووو کشیدند به غیر از هری.فکر کنم از ان پسر خیلی خوشش نیاید.

جالب بود.
تایید شد.
مرحله بعد: گروهبندی

درحالی که پنه لوپه از استرس ناخن هایش را میجوید من هیچ استرسی نداشت.مبا اینکه قرار بود به مدرسه ای بیایم که برادر دوقلویم هم در ان بود و بعد از مدت ها او را میدیدم هیچ استرسی نداشتم.به همراه چند تا از هم مدرسه ای هایم قرار بود از( مدرسه) فولاوکس به مدرسه هاگوارتز بروم .اسممان را صدا زدند و وارد سالن شدیم.چند میز که پر از بچه هایی بود که ردا های سیاهی به تن داشتند و به ما نگاه میکردند.ناگهان الکساندر از پشت سرم لب زد:هی.هایری!اون پسره که عینک زده خیلی بهت نگاه میکنه فکر کنم عاشقت شده.متعجب به سمتش برگشتم و چشم غره ای بهش رفتم که دیگر حرف نزد.اروم در گوشش پچ زدم:احمق برادر دوقلو ام هست.همونی که بهت گفتم.به سمت دامبلدور ،مدیر مدرسه رفتیم.مدیر مدرسه ما که همراهمان به عنوان مهمان امده بود با او سلام کرد و تک تک ما را بهش معرفی کرد.به من که رسید دامبلدور متفکرانه نگاهی بهم انداخت و گفت:تو چقدر شبیه به هری پاتر از گریفیندور هستی!.گفت:ممن خواهر دوقلوش هستم و این زخم روی چشمم هم بجای رو پیشونی رو چشمانم درست شده.همه با صدای بلندی هین کشیدند و صدای پچ پچ های دیگران می امد.دامبلدور فریادی زد و گفت:ساکت
مدیر ما خانم براون گفت:ایشون هایری پاتر هستند و همانطور که گفت خواهر دوقلوی جناب پاتر.در همه چیز بسیار عالی مخصوصا در مبارزه تن به تن و به شدت انرژی داره.
دامبلدور گفت اگر در مبارزه تن به تن خوبه پس با یکی از بهترین دانش اموزان من در نبرد باید بجنگه.
صدایش زد و پسری قد بلند با موهایی طلایی و هیکلی ورزیده امد.قدش از من خیلی بلندتر بود به حدی که باید سرم را بالا می اوردم تا بتوانم صورتش را ببینم. موهای قهوه ایم را با کش پشت سرم بستم که زخم صاعقه شکلم روی چشمم خودنمایی کرد.درحالی که پسر با ان هیکل بزرگش به سمتم میدوید تا من را به زمین بیندازد من جاخالی دادم و هنگامی که به زمین افتاد یقه اش را گرفتم و با ضربه ای که با پایم به شکمش زدم به زمین افتاد.بعد از گذاشتن کلاه روی سرم در گروه گریفیندور نشسته بودم و من و برادرم ،هری به هم خیره بودیم.ناگهان دستی روی شانه ام نشست.پسری با موهای سفید بهم گفت بعد از جشن به حیاط بیا.به حیاط رفتم که او به من گفت از لحظه ورودم نمیتواند از من چشم بردارد و به من علاقه مند شده است.با اینکه میدانستم او چگونه پسری است اما انگار قلبم بازیش گرفته بود و تمام معیار هایم را از بین برده بود.انگار بجای مغزم ،قلبم فرمان بدنم را بر عهده گرفته بود چون بی اختیار گفتم :من هم از تو خوشم امده.و در ان لحظه چیزی جز دست های بلند دراکو را دور بدنم حس نکردم .بعد از چند ثانیه به خودم امدم و من هم دستهایم را دورش حلقه کردم.حالا گرمی لب هایش را روی لب های خودم حس میکنم

لطفاً این پست رو کامل مطالعه کن و با کلماتی که داخلش نوشته شده یه داستان کوتاه بنویس.

منتظرت هستم.

فعلا تایید نشد.

سراشیب کوه تندتر از آن بود که بتواند گام‌های آهسته بردارد. نه آنکه پیری فرتوت و ازکارافتاده باشد، اما دیگر از طراوت جوانی‌اش چیزی نمانده بود. تا رسیدن قطار سریع السیر به ایستگاه مرزی لاندندری هنوز فرصت زیادی باقی مانده بود و عجله‌ای برای رسیدن نداشت. خورشید همچنان در میانه آسمان می‌درخشید و شدیدا احساس می‌کرد باید در تاریکی مطلق انتهای غاری استراحت کند. منطقه را به خوبی می‌شناخت و می‌دانست چنین موهبتی نصیبش نخواهد شد، پس بی‌درنگ چوبدستی را بیرون کشید و چتر معلقی بالای سر خود ساخت. ابر و باران همان یک روز را برای دور شدن از بارانی‌ترین مناطق ایرلند انتخاب کرده بودند. پرنده هم پر نمی‌زد. سکوت و گرما و تابش بی‌انتهای خورشید بود و مسیری که تنها پناهگاهش همان ایستگاه قطار بود. یک گالیون او را در واگن ویژه قرار می‌داد و کمتر از یک روز راه برای رسیدن به هاگوارتز برایش باقی می‌گذاشت. خبر مرگ آلبوس آخرین چیزی بود که می‌خواست بشنود، اما حضور نداشتن در مراسم تدفین آن به‌اصطلاح بزرگمرد همه نقشه‌هایش را نقش برآب می‌کرد...


سلام سلام.
خواستم بگم از اونجایی که شما قبلا تو ایفای نقش بودی، نیازی به تایید در بازی با کلمات یا گروهبندی نداری و می‌تونی مستقیما برای معرفی شخصیت بری.
اگه هم از قبل مطلع بودی و صرفا چون پست زدن تو بازی با کلمات هیجان‌انگیزه اینجا به حضور عمل رسوندی که باعث افتخاره.